Ο Βαγγέλης Μόρας είναι όλα όσα έζησε
Από τις αλάνες της Λάρισας μέχρι την ΑΕΚ και το Champions League και από την καριέρα στο εξωτερικό μέχρι την μεγάλη απώλεια. Ο Βαγγέλης Μόρας έχει τη δική του ιστορία.
Όταν η Λάρισα κατακτούσε το πρωτάθλημα τη σεζόν 1987-1988 ο Βαγγέλης Μόρας ήταν 7 ετών. Είναι η ηλικία των πρώτων αναμνήσεων και -Λαρισαίος γαρ- είναι η ηλικία που αρχίζει να σκέφτεται τη μέρα που θα αγωνιστεί στην ΑΕΛ. Ο -σήμερα- 38χρονος διεθνής αμυντικός μεγάλωσε στη ρομαντική εποχή των 80s, τότε που το ποδόσφαιρο ήταν ακόμα μία αθώα αγάπη, που η Κυριακή ήταν η μέρα του γηπέδου, κάτι σαν το οικογενειακό τραπέζι.
Από μικρός στον αθλητισμό, είχε ‘μπολιαστεί’ με την ιδέα του ποδοσφαίρου παρά το γεγονός ότι στην αρχή ο πατέρας του τον έβαλε να μάθει τάε κβο ντο. Το ποδόσφαιρο μπήκε σιγά-σιγά στην καθημερινότητά του. Αρχικά, στην ομάδα της γειτονιάς, εκεί όπου όλα τα πιτσιρίκια θέλουν να γίνουν ‘Καραπιάληδες’ και ‘Μητσιμπόνες’. Η Λάρισα είναι στα ντουζένια της: τελικοί κυπέλλου, Ευρώπη, κατάκτηση του πρωταθλήματος. Οι παραδοσιακά ‘μεγάλες’ ομάδες δεν είναι ελκυστικές για τους μικρούς Λαρισαίους. Όλοι θέλουν να φορέσουν τη βυσσινί φανέλα. “Ήταν μια πολύ ρομαντική εποχή. Περιμέναμε πώς και πώς να έρθει η Κυριακή για να δούμε την ΑΕΛ. Μοναδική σκέψη όλων των πιτσιρικάδων τότε ήταν να αγωνιστούμε στην ΑΕΛ και όχι σε κάποια από τις παραδοσιακά μεγάλες ομάδες”, δήλωνε αρκετά χρόνια αργότερα, στην εποχή που έχει φτάσει στο επίπεδο του ‘φτασμένου’ και έχει επιστρέψει στη Λάρισα.
Πήγε στην ομάδα το 1999, σε ηλικία 18 ετών. Στην αρχή δεν αγωνιζόταν, αλλά στη συνέχεια και δη στη Β’ Εθνική πήρε φανέλα βασικού, όχι όμως στη θέση που τον ξέρουμε έως σήμερα. Ο Μόρας άρχισε ως αμυντικό χαφ και τα πήγε περίφημα. Η Λάρισα είχε χάσει την αίγλη του παρελθόντος, έπαιζε στη Β’ Εθνική, αλλά η ανάγκη να βρεθούν ταλέντα και παίκτες που θα σηκώσουν το βάρος της ιστορίας, ήταν ίδια. Ο Μόρας ξεχωρίζει σαν αμυντικό χαφ, διαφαίνεται μία σπουδαία καριέρα μπροστά του, μέχρι που ήρθε ένα ματς με την Προοδευτική του Σούλη Παπαδόπουλου και εκεί άλλαξαν όλα.
Παίζει αναγκαστικά στόπερ λόγω απουσιών. Ο Παπαδόπουλος τον βλέπει και διακρίνει έναν ποδοσφαιριστή που θα μπορέσει να κάνει καριέρα στην Προοδευτική. Το 2001 τον παίρνει στον Κορυδαλλό και εκεί πραγματοποιεί το ντεμπούτο του στη μεγάλη κατηγορία. Η Προοδευτική εκείνης της περιόδου είναι ο ‘φονέας των γιγάντων’, σημειώνοντας μεγάλες νίκες. Ο Μόρας είναι ο ‘στυλοβάτης’ της άμυνας και αυτός που ‘εξαφανίζει’ παίκτες σαν τον Κριστόφ Βαζέχα, τον Αλέξη Αλεξανδρή, τον Ντέμη Νικολαΐδη. Σε συνδυασμό με την υψηλού επιπέδου τεχνική κατάρτιση, αρχίζει να βολιδοσκοπείται από τους ‘μεγάλους’.
“Η Προοδευτική είχε συμφωνήσει με τον Παναθηναϊκό, ο οποίος θα με έδινε δανεικό στον Άρη για να πάρει τον Νασίφ Μόρις. Κάπου εκεί προέκυψε η ΑΕΚ μέσω του Στέλιου Μανωλά και πήγα εκεί γιατί με πίστευαν”. Τα ρεπορτάζ εκείνης της περιόδου για τον τότε 22χρονο Μόρα ήταν βαρύγδουπα. Ο Ντούσαν Μπάγεβιτς φέρεται να τον είχε αποκαλέσει “νέο Μανωλά” και τον ήθελε διακαώς στην ΑΕΚ. Α, ξέχασα να σας πω. Ο Μπάγεβιτς έχει επιστρέψει στην Ένωση μετά τη φυγή του το ’96 και τα όσα ακολούθησαν. Η ΑΕΚ του Μάκη Ψωμιάδη έχει, μεταξύ άλλων, Βασίλη Τσιάρτα, Γρηγόρη Γεωργάτο, Άκη Ζήκο, έχει όλα τα φόντα για να ‘χτυπήσει’ τη ‘δυναστεία’ του Ολυμπιακού και να επιστρέψει στους τίτλους. Δεν έχει, όμως, διοίκηση και τα επακόλουθα είναι γνωστά.
Ο Μόρας δεν έζησε τον Νικολαΐδη συμπαίκτη, αλλά τον έζησε ως πρόεδρο. Η επιστροφή του στην ΑΕΚ συνδυάζεται με διοικητικά καθήκοντα, τα οικονομικά αρχίζουν να στρώνουν, ο Φερνάντο Σάντος βρίσκεται στην τεχνική ηγεσία και η ΑΕΚ το 2005 φτάνει μία ανάσα από την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Ο Μόρας εκεί, αναντικατάστατος. Έχει μεγαλώσει ποδοσφαιρικά, έχει πλέον πρωταθληματικές παραστάσεις, με τον Πορτογάλο προπονητή βελτιώνεται ακόμα περισσότερο, φτάνει μέχρι και το Champions League.
Από τα ‘χωράφια’ της Β’ Εθνικής, στην πρώτη κατηγορία και από την πρώτη κατηγορία στο Champions League με αντιπάλους σπουδαίους επιθετικούς. Ο Μόρας της πλατείας στη γειτονιά του στη Λάρισα, που ονειρευόταν τον εαυτό του ποδοσφαιριστή, είχε γίνει ο Μόρας ολόκληρης της Ελλάδας, ανοίγοντας ‘πόρτες’ παντού. Βέβαια, ποτέ δεν θα περίμενε ότι θα έρθει η ώρα να ανοίξει και αυτήν της ΑΕΚ, με αποτέλεσμα το 2007 να αποχωρήσει αφού δεν ήταν στα πλάνα του Λορένθο Φερέρ.
Αν ρωτήσεις 10 φίλους της ΑΕΚ για εκείνο το ‘διαζύγιο’, πάνω από τους μισούς ψάχνουν ακόμα απαντήσεις για το γεγονός ότι έμεινε ελεύθερος. Για τον ίδιο, βέβαια, αν και το αρχικό σοκ ήταν μεγάλο, η συνέχεια είναι ακόμα καλύτερη γιατί τον βρίσκει στο εξωτερικό και μάλιστα στην Ιταλία, τον ‘παράδεισο’ των αμυντικών. Πηγαίνει στην Μπολόνια, χάνουμε τα ‘ίχνη’ του λόγω Serie B, αλλά επανέρχεται δριμύτερος μαζί με την άνοδο της ομάδας. Η παρουσία του εκεί φέρνει και την κλήση του στην Εθνική Ελλάδας του Ότο Ρεχάγκελ και τη συμμετοχή του στο Παγκόσμιο Κύπελλο 2010. Ο Μόρας δεν είναι πια ο ‘Βαγγέλης’, αλλά ένας δυναμικός αμυντικός που κάνει καριέρα στο εξωτερικό. Μετά την Μπολόνια, έρχεται ένα μικρό διάστημα στη Σουόνσι που πέρασε και δεν ακούμπησε και μετά επιστροφή στην αγαπημένη του Ιταλία. Τσεζένα, Βερόνα και Μπάρι μέχρι το 2017. Δέκα γεμάτα χρόνια εμπειριών στο εξωτερικό και επιστροφή στην Ελλάδα για λογαριασμό του Παναιτωλικού.
Στο Αγρίνιο έμεινε ένα χρόνο. Η Λάρισα τον περίμενε. Η επιστροφή στις ‘ρίζες’, η επιστροφή στην αγαπημένη πόλη του και ομάδα. Το 2018, σχεδόν 20 χρόνια μετά από εκείνη τη φορά, στα 18 του, που έβαλε το αλογάκι στο στήθος, επανακάμπτει στην ΑΕΛ. Όλα, όμως, είναι διαφορετικά. Σε ποδοσφαιρικό και προσωπικό επίπεδο. Η ΑΕΛ έχει εδραιωθεί στην πρώτη κατηγορία και έχει αφήσει πίσω της τα ‘μελανά’ σημεία του παρελθόντος. Ο Μόρας, στα 37 του, συνεχίζει να έχει την ίδια δίψα και θέτει στόχους: θέλει να παίξει με την ΑΕΛ στην Ευρώπη και μετά να ‘κρεμάσει’ τα παπούτσια του.
Υπάρχει, όμως, ένα κενό. Πάντα θα υπάρχει. Είναι το κενό της απώλειας. O αδερφός του, Δημήτρης Μόρας, παλεύει με μία σπάνια ασθένεια του αίματος από τα 20 του, η οποία τον αναγκάζει να εγκαταλείψει το ποδόσφαιρο. Φτάνει να παλεύει με την οξεία λευχαιμία: “Ήταν Μάρτιος του 2014 όταν αποφάσισε να κάνει ένα ταξίδι στην Αυστραλία. Είχε από μικρός ένα πρόβλημα με το αίμα. Χαμηλά αιμοπετάλια. Μας έλεγαν πως στο μέλλον θα γίνει λευχαιμία. Ίσως και στα 60. Το ανακάλυψε στα 20, ύστερα από μια εξέταση αίματος. Από ένα σημείο και μετά, ζούσε μια φυσιολογική ζωή με το πρόβλημά του. Μόλις έκανε το ταξίδι χτύπησε μια μέρα το τηλέφωνο. Με πήρε το πατέρας μου και μου λέει ‘ο Τάκης έχει πρόβλημα. Απέκτησε οξεία λευχαιμία’. Μάθαμε μετά πως δεν έπρεπε να κάνει το ταξίδι, λόγω ανοσοποιητικού συστήματος. Από εκεί και πέρα, άλλαξαν όλα. Κάναμε εξετάσεις για να δούμε ποιος είναι συμβατός δότης μυελού των οστών. Ήμουν εγώ. Τρίτη βράδυ έφτασα Μελβούρνη. Τετάρτη απόγευμα έκανα τη μεταμόσχευση. Ο αδερφός μου δεν επιτρεπόταν να επιστρέψει στην Ελλάδα λόγω της υγείας του”.
“Ύστερα από τη μεταμόσχευση, περιμέναμε 8 μήνες για να μάθουμε αν όλα πάνε καλά. Στην τελευταία εξέταση άλλαξαν όλα. Έπεσαν όλα μέσα στο αίμα του. Ο αδερφός μου είπε πως θα έρθει Ελλάδα για να κάνει ακόμη μια μεταμόσχευση, ενώ ήξερε πως ερχόταν το τέλος. Μας μετέφερε μια διαφορετική ιστορία, για να μη στενοχωρηθεί κανένας. Είπε ‘γυρίζω γιατί δεν θέλω να πεθάνω στην Αυστραλία’. Μου είπε πως θα κάνει δεύτερη μεταμόσχευση όταν είναι έτοιμος. Φτάσαμε στα μέσα Ιουλίου, κάναμε τα γενέθλιά του στο νοσοκομείο. Τον είδα στη χειρότερη κατάσταση που μπορούσα να τον δω, αλλά και ο ίδιος δεν σε άφηνε να αισθανθείς πως κάτι θα πάει στραβά. Αν υπάρχει κάτι για το οποίο νιώθω άσχημα, είναι αυτό. Δεν θα έφευγα 16 Ιουλίου για να πάω Ιταλία για προετοιμασία με την ομάδα μου. Του είχα πει να με πάρει τηλέφωνο για τη δεύτερη μεταμόσχευση. Ύστερα από δυο μέρες πήρε τηλέφωνο η γυναίκα μου και μου είπε πως έφυγε”.
Ο διεθνής αμυντικός έκανε τη θλίψη, ενέργεια. Ξεκίνησε τον δικό του αγώνα για τους δότες μυελού των οστών. Ίδρυσε το ‘Save Moras’ και ο κόσμος αγκάλιασε το σωματείο από την πρώτη στιγμή. Πέρυσι σκόραρε εναντίον του Αστέρα Τρίπολης και έτρεξε να ‘αγκαλιάσει’ την ταμπέλα του σωματείου που βρίσκεται πέριξ του αγωνιστικού χώρου στο ‘AEL FC Arena’. Ήταν ένα γκολ χαράς και μνήμης. Για τον αδερφό του, τον αγώνα που έδωσε και δεν κέρδισε, για τις αναμνήσεις, για τη θλίψη της απώλειας που υπάρχει πάντα εκεί, σαν το χαμένο κομμάτι του παζλ της ζωής.
Ο Μόρας δεν είναι απλά ακόμη ένας ποδοσφαιριστής. Είναι κάτι διαφορετικό, κάτι που αξίζει να βρει μιμητές. Στο πρόσφατο ματς της Λάρισας με τον ΟΦΗ, μετά το τέλος πήγε στα αποδυτήρια των αντιπάλων για να δώσει συγχαρητήρια για την προσπάθεια που έχουν αρχίσει. Το ίδιο είπε και μπροστά στις κάμερες. Θα το κάνει πάντα όποτε το αισθάνεται ανάγκη. Όπως επίσης θα τσακωθεί με φιλάθλους, όταν θεωρεί ότι πέφτει θύμα άδικης κριτικής, όπως έκανε κόντρα στη Λαμία. Δεν μπήκε ποτέ σε καλούπια συμπεριφοράς και ποδοσφαίρου. Με παραστάσεις από Champions League, Serie A και δύο Παγκόσμια Κύπελλα, δεν έχει να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν. Έχει ζήσει δύο διαφορετικές όψεις νομισμάτων, από την προσωπική ποδοσφαιρική δικαίωση μέχρι το προσωπικό δράμα. Είναι όλα όσα έζησε.
Να επιστρέψουν στην Εθνική Ελλάδας οι ‘κομμένοι’; Η απάντηση στο Pod-όσφαιρο:
