Ο Έρικ Πασκάλ μπορεί να γίνει ο νέος Ντρέιμοντ Γκριν

Οι Ουόριορς έχουν κουραστεί να βλέπουν τη στοίβα με τα προβλήματα που έχουν προκύψει φέτος, να μεγαλώνει. Τα παιδιά που πήγαν στο Γκόλντεν Στέιτ για να γίνουν η παρέα των Στέφεν Κάρι, Ντρέιμοντ Γκριν και Ντ’ Άντζελο Ράσελ βρέθηκαν να πρέπει να καλύψουν το κενό των superstars (κάταγμα στο αριστερό χέρι, διαλυμένος δείκτης στο αριστερό χέρι και διάστρεμμα). Σημείωσε κάπου πως μόνο την τελευταία εβδομάδα προέκυψαν ως απουσίες οι τρεις τελευταίοι, έτσι; Γιατί εκτός είναι και οι Κεβόν Λούνεϊ (νευροπάθεια), και Κλέι Τόμπσον (ρήξη αχίλλειου).

Οι άγνωστοι, μεταξύ γνωστών κατάφεραν να κάνουν πολλά. Όχι όμως, και να γίνουν All Stars του ΝΒΑ, σε λίγα εικοσιτετράωρα. Αν και υπάρχει ένας που κατευθύνεται προς τα εκεί. Είναι ο Ερίκ Πασκάλ, ο οποίος έχει γίνει

✘ ο πρώτος ρούκι των ‘Πολεμιστών’ που έκανε back to back παιχνίδια με τουλάχιστον 25 πόντους, μετά τον Κάρι (είχε 25 με τους Χόρνετς και 34 με τους Μπλέιζερς -‘δηλαδή είχα 32, αλλά χρέωσαν σε εμένα τις δυο βολές του Ντάμιαν Λι’.

✘ η πρώτη επιλογή δεύτερου γύρου σε ΝΒΑ draft από τους Ουόριορς που είχε δυο ’20αρες’ σε τρία ματς, μετά τον Γκίλμπερτ Αρίνας (2001-02), ενώ

✘ στις 2/11, εναντίον των Χόρνετς είχε γίνει ‘η πρώτη επιλογή β’ γύρου του Γκόλντεν Στέιτ που σκόραρε τουλάχιστον 25 πόντους σε ένα ματς, στη ρούκι σεζόν του’, μετά τον Τσαρλς Τζένκινς, στις 25/3 του 2012.

“Πίστευα πως θα είμαι ένας από τους ρούκι της ομάδας. ΟΚ, είμαι μεγαλύτερος των υπολοίπων, οπότε ήξερα ότι θα έχω τις ευκαιρίες μου. Αυτό όμως, που γίνεται δεν το περίμενα. Εύχομαι να μην είχε τραυματιστεί κανείς. Ωστόσο, όταν είσαι ρούκι και προκύπτει η ευκαιρία, πρέπει να την εκμεταλλευτείς”.

Το back to back έγινε ανήμερα των 23ων γενεθλίων του, στο Πόρτλαντ. Ο Στιβ Κερ ούτως ή άλλως θα τον έπαιρνε αγκαλιά. Είχε βέβαια, ένα λόγο παραπάνω. Δήλωσε και ότι ‘ο μόνος που μπορεί να κρατήσει τον Πασκάλ κάτω των 20 πόντων, είναι ο προπονητής που είχε στο Villanova, Τζέι Ράιτ’. Μετά πρόσθεσε ότι ‘μας αρέσει η δύναμη, το μέγεθος και η εκρηκτικότητα που έχει. Ταιριάζουν όλα απόλυτα στο ΝΒΑ. Είναι underized, αλλά αυτές τις μέρες οι underized στη θέση ‘4’ είναι σύνηθες φαινόμενο, αρκεί να ‘χουν τη δύναμη και το wingspan. Είναι κάτι που βλέπουμε να υπάρχει τα 4-5 τελευταία χρόνια, χάριν του Ντρέιμοντ Γκριν -επίσης επιλογή β’ γύρου σε NBA Draft. Ο Έρικ μπορεί να ‘χει την ίδια επιρροή. Είναι ένα undersized ‘τεσσάρι’ που μπορεί να βάλει την μπάλα στο παρκέ, να περάσει αντιπάλους και να φτάσει στο καλάθι. Μπορεί να σκοράρει και με τζαμπ σουτ και παίζει με τεράστια αυτοπεποίθηση‘.

Να το γνωρίσουμε λοιπόν, αυτό το παιδί.

Ο Πασκάλ μεγάλωσε στο Dobbs Ferry της Νέας Υόρκης -των 10.980 κατοίκων-, ένα χωριό που ανήκει στην Westchester County -τη δεύτερη πιο πυκνοκατοικημένη του ‘Μεγάλου μήλου’, μετά το Μπρονξ. Εκεί παρεμπιπτόντως, μεγάλωσαν -μεταξύ πολλών άλλων- η Σάρα Τζέσικα Πάρκερ (έλα που δεν τη ξέρεις;), ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ, αλλά και ο Ντόνοβαν Μίτσελ. Ο τελευταίος ήταν γείτονας του Πασκάλ. Τα παιδιά έγιναν γρήγορα φίλοι, γιατί είχαν ένα κοινό ενδιαφέρον: το μπάσκετ. Όταν η οικογένεια του Μίτσελ μετακόμισε (σε άλλη περιοχή της Νέας Υόρκης), τα αγόρια ‘χάθηκαν’ για λίγο. Ξαναβρέθηκαν -στα 8- σε διοργάνωση του Athletic Amateur Union. Ήταν στην ίδια ομάδα: τους Riverside Hawks.

Τα ‘Γεράκια’ κατέκτησαν διάφορα εθνικά πρωταθλήματα, αφότου πέρασαν δύσκολα και έγιναν καλύτεροι. “Υπάρχει ένα ρητό που λέει ‘αν είσαι ο καλύτερος παίκτης του γηπέδου, βρες άλλο γήπεδο’” είπε ο πατέρας του Έρικ, Χουάν στη New York Post, τον Μάρτιο του 2018, πριν προσθέσει πως “ο Ντόνοβαν και ο Έρικ δεν ήταν οι πρώτες επιλογές της ομάδας τους, στην αρχή και αυτός ήταν ο λόγος που πέτυχαν”. Αμφότεροι ξημεροβραδιάζονταν στο γήπεδο. “Υπήρχαν μέρες που κοιμούνταν σε αυτό, πριν ένα τουρνουά”, ενημέρωσε ο τότε προπονητής τους, Αρίγια Πέροβιτς. Στις προπονήσεις ο ένας ‘έπιανε’ τον άλλον. Όποιος ‘έπαιρνε’ κάθε μάχη, πείραζε τον άλλον μέχρι την επόμενη. Ο Πασκάλ ήταν ο πρώτος που κάρφωσε (στα 12). Ο Μίτσελ ήταν ο πρώτος που έκανε windmill jam. Θέλω να σου πω ότι ο ανταγωνισμός που υπήρχε μεταξύ τους, τους έκανε και τους δυο καλύτερους. Εκδηλωνόταν δε, στα πάντα. Ακόμα και στο ΝΒΑ2Κ. “Πάντα ωθούσε ο ένας τον άλλον στο να γίνει καλύτερος” επιβεβαίωσε ο Χουάν Πασκάλ.

Στο σχολείο δεν έπαιζαν μαζί. Ο μεν (Πασκάλ) ήταν στο Dobbs Ferry High School για τρία χρόνια, πριν πάει στο St. Thomas More του Κονέκτικατ -της άκρως ανταγωνιστικής περιφέρειας New England, όπου φοίτησαν ουκ ολίγοι μετέπειτα παίκτες του Villanova (Ντουέιν Άντερσον, Αντόνιο Πένα, Γκάρι Μπιουκάναν.) Ο δε (Μίτσελ) ήταν μέλος της Brewster Academy, στο New Hampshire. Eίχε υποχρεώσεις όλον τον χρόνο, εν αντιθέσει με το φίλο του, που μόλις είδε τις συνέπειες της συνεχόμενης προσπάθειας θέλησε να ακολουθήσει το παράδειγμα του νυν σταρ των Τζαζ. Στο κολέγιο, ο Μίτσελ πήγε το 2015 στο Louisville. Ο Πασκάλ ξεκίνησε το 2014 στο Fordham, όπου πήγε γιατί καθόταν στον πάγκο ο Τομ Πεκόρα. Αναδείχθηκε ο καλύτερος ρούκι της Atlantic Ten και έφυγε, γιατί ο αγαπημένος του κόουτς απολύθηκε. Διάλεξε το Villanova -που τον διεκδικούσε από παλιά. Είχε την ευκαιρία να βρεθεί με τον φίλο του (όπως είχε προτάσεις για υποτροφία και από το Florida -προπονητής ήταν ο Μπίλι Ντόνοβαν, φίλος των γονιών του Πασκάλ- και το Kansas). Προτίμησε να χαράξει το δικό του δρόμο.

Ο Ντόνοβαν Μίτσελ με τον Έρικ Πασκάλ, στα χρόνια του κολεγίου Juan Paschall/Instagram

Σύμφωνα με τους κανονισμούς του NCAA, πέρασε εκτός τη σεζόν 2015-16 (redshirted). Σε αυτό το διάστημα έμαθε όσα περισσότερα μπορούσε για το πρόγραμμα του σχολείου του, να ενταχθεί στη γενικότερη κουλτούρα και να ενημερωθεί για τη φιλοσοφία και τα συστήματα της ομάδας. Το 2018 έγινε πρωταθλητής NCAA, με τους Wildcats. Στο campus κυκλοφορούσε ως ‘ένα εξαιρετικό παιδί που όλοι συμπαθούσαν’.

“Έμαθα πολλά. Κυρίως όλα τα μικρά πράγματα που χρειαζόταν να κάνω, για να ανταποκριθώ στο υψηλό επίπεδο. Ο κόουτς Τζέι Ράιτ με βοήθησε πολύ στο να προετοιμαστώ για όλα”.

Σημείωση: ο κόουτς Τζέι Ράιτ ήταν φέτος στο προπονητικό τιμ της Team USA, όπου ήταν και ο Στιβ Κερ και φυσικά συζήτησαν ό,τι αφορούσε τον Πασκάλ.

Το πιο δυνατό του σημείο ήταν πως ο ύψους 1.98 και βάρους 116 κιλά παίκτης, μπορούσε να παίξει, με την ίδια αποτελεσματικότητα, σε διαφορετικές θέσεις. Και μπορούσε να μαρκάρει τους πάντες. “Μπορεί να παίξει στη ρακέτα, στην περιφέρεια, να πάρει ριμπάουντ, να βάλει τρίποντα. Του λείπει η εμπειρία από την Big East. Θα έχουμε υπομονή μαζί του” είχε δηλώσει ο κόουτς Ράιτ, στη The Philadelphia Inquirer.

Η πίστη έσωσε, με τον Πασκάλ να κάνει τα καλύτερα παιχνίδια της σεζόν 2017-18, όταν κρίνονταν όλα: στο NCAA Tournament. Στο Sweet Sixteen είχε 14 πόντους στη νίκη επί του West Virginia. Στο Elite Eight είχε 12 και 14 ριμπάουντ, στην επιτυχία επί του Texas Tech. Στο Final Four μέτρησε εναντίον του Kansas 24 πόντους, με 10/11 σουτ. Η ομάδα του σήκωσε το τρόπαιο και ως τελειόφοιτος ο Πασκάλ είχε 16.5 πόντους και 6.2 ριμπάουντ, ανά ματς. Ήταν και στην καλύτερη πεντάδα της Big East. Το επόμενο βήμα ήταν να δηλώσει συμμετοχή στο 2019 NBA Draft. Σημειωτέον, ο κολλητός του (διατηρούσαν επαφές, του τύπου της καθημερινής επικοινωνίας) ήταν ΝΒΑer από το 2017 (Νο13 επιλογή από τους Τζαζ). Όταν τον ρωτούσαν για τον Πασκάλ, δήλωνε βέβαιος πως σύντομα ο φίλος του θα είναι κοντά του. Δηλαδή, στην ίδια λίγκα και καλώς εχόντων των πραγμάτων, στον ίδιο οργανισμό.

Από τις πρώτες ομάδες με τις οποίες προπονήθηκε ο Πασκάλ, πριν τη βραδιά της επιλογής ήταν οι Τζαζ. Προσπάθησε να τους δείξει πως μπορεί να χειριστεί την μπάλα και μετά την ντρίμπλα, να σουτάρει, να κάνει πολλά διαφορετικά πράγματα. Στις εξέδρες ήταν ο Κουίν Σνάιντερ, όπως και ο αντιπρόεδρος της Γιούτα, Ουόλτ Πέριν, ο οποίος είχε κρίνει πως το παιδί μπορούσε να αγωνιστεί και ως σμολ φόργουορντ. Ρώτησε τον Ντόνοβαν για την άποψη του. Προφανώς και είπε τα καλύτερα. Ο Πασκάλ είχε ενημερώσει μέσω της Deseret News  ότι “σε κάθε στάδιο πρέπει να επανεφευρίσκεις τον εαυτό σου. Αυτό κάνεις όταν πας στο high school, το ξανακάνεις στο κολέγιο ή στην ομάδα όπου ανήκεις στο AAU. Όπου και αν πάω θα είμαι ο freshman και θα είναι η πρώτη μου χρονιά στο ΝΒΑ”.

Το βράδυ του 2019 ΝΒΑ Draft δεν άκουσε το όνομα του έως το Νο41, γιατί οι περισσότεροι είχαν κρίνει πως είναι μεγάλος, για ρούκι. Δεν σκέφτηκαν ποτέ ότι η εμπειρία που είχε, θα ήταν χρήσιμη. Δηλαδή, οι άλλοι δεν το σκέφτηκαν, γιατί οι Ουόριορς τον πήραν με τη δεύτερη επιλογή τους Στην παρουσίαση ενημέρωναν πως είναι ‘ένας δυνατός αθλητικός φόργουορντ, με εντυπωσιακή εκρηκτικότητα και δοκιμασμένη, σε μάχες, ποικιλομορφία’.

Σε εκείνη τη φάση, μάλλον ουδείς (πέραν του Στιβ Κερ) περίμενε πως αυτά που θα δίνει θα είναι ό,τι πιο κοντινό υπήρχε στην προσφορά του Ντρέιμοντ Γκριν. Όπως έγραψε η USA Today “μπορεί να σκοράρει, να είναι ‘οικονόμος’, να δημιουργεί για τον εαυτό του με απομονώσεις, να κάνει δουλειά στα pick and roll και να ‘κόψει’ προς το καλάθι. Επίσης, είναι προορισμός στην περιφέρεια, για ελεύθερο σουτ, έχει καλά τελειώματα κοντά στο καλάθι. Στην άμυνα ‘καθαρίζει’ τα ριμπάουντ και έχει το μέγεθος για να τα βάλει με άλλους φόργουορντ ή σέντερ. Έχει γρήγορα χέρια στα ‘σκουπίδια’ και είναι καλός πασέρ. Τι δεν έχει; Το σουτ μετά την ντρίμπλα. Έπρεπε να μάθει να μην εκβιάζει καταστάσεις και να ψάχνει τη σωστή πάσα. Το 70% στις βολές ήταν ένα επίσης, ένα θέμα που έπρεπε να διορθωθεί“.

Aς δούμε τι είχε κάνει στα 7 πρώτα παιχνίδια της σεζόν. Στο μέσο όρο συμμετοχής των 29.6, η αποτελεσματικότητα του ήταν στο 63%, το true shooting% στο 68.2%, έβαλε 16.7 πόντους ανά ματς, πήρε 4.4 ριμπάουντ, έδωσε 1.4 ασίστ, έκανε μόλις 1.1 λάθη. To καλύτερο το άφησε για την ημέρα των 23ων γενεθλίων του, στο ματς με τους Μπλέιζερς (127-118). Όπως είπε ‘δεν θυμόμουν ότι ήταν τα γενέθλια μου, μέχρι να αρχίσει να χτυπάει το τηλέφωνο το πρωί και να δέχομαι καταιγισμό γραπτών μηνυμάτων. Γενικά, δεν είμαι από αυτούς που ζουν για να γιορτάζουν τα γενέθλια τους’. Στο πρώτο ημίχρονο σκόραρε 17 πόντους. Ήταν ο λόγος του 34-42. Κάπου εκεί δέχθηκε ένα δώρο από τον Στέφεν Κάρι, ο οποίος έβλεπε το ματς από τον καναπέ του -έχει κάταγμα στο χέρι.

Ακολούθησαν ‘δώρα’ πολλών άλλων φαν των Ουόριορς, όπως ο Πασκάλ έφτανε στους 34 πόντους (ενώ σε έξι ματς δεν είχε δοκιμάσει καν το τρίποντο, με τους Μπλέιζερς είχε 4/6 για να πει ‘ήξερα πως επειδή δεν είχα σουτάρει κάποιο, θα μου το ‘έδινε’ η άμυνα”) και τα 13 ριμπάουντ, στο Πόρτλαντ. Και αυτή τη φορά οι καλές του επιδόσεις συνδυάστηκαν με νίκη. Οπότε όλα καλά! Όπως καλά ήταν όλα και με τα media που τον έβαλαν στη μέση, μετά το τέλος του αγώνα. “Η παρουσία του κολεγίου μου στο Final Four του NCAA με είχε προετοιμάσει για το media circus και για το πώς πρέπει να μιλώ στους εκπροσώπους του Τύπου”. Άρα κανένα άγχος.