Χάρντεν-Ουέστμπρουκ: Θα κρεμάσει ο ένας τον άλλον;
Ο Μάικ Ντ' Αντόνι στηρίζεται στα όσα έχουν περάσει τα προηγούμενα χρόνια οι Τζέιμς Χάρντεν και Ράσελ Ουέστμπρουκ, για να βρουν το πώς θα συνυπάρξουν κατά τρόπο που θα κάνει νικητές τους Ρόκετς.
Πέρυσι οι Ρόκετς είχαν 98.39 κατοχές, σε κάθε 48 αγωνιστικά λεπτά. Αυτή ήταν η τέταρτη χειρότερη επίδοση, στο σύνολο των ομάδων του ΝΒΑ. Φέτος έχουν φτάσει τις 107.67, σε αυτά τα λίγα πρώτα παιχνίδια. Είναι στο Νο4 της λίστας. Έχουν από πάνω τους τους Χιτ (109.53) και τους Γκρίζιλς με τους Μπακς (108.56 και οι δύο). Αυτό θα έλεγες πως είναι έργο του Ράσελ Ουέστμπρουκ. Όπως έργο του Ουέστμπρουκ είναι οι περισσότεροι αιφνιδιασμοί, στους οποίους είναι ‘μανίτσα’ ο οκτώ φορές All Star. Πέρυσι το Χιούστον έπαιρνε κατ’ αυτόν τον τρόπο 12 πόντους ανά ματς. Φέτος τους έχει κάνει 18.
Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς και οι δυο αλλαγές ανήκουν στον Μάικ Ντ’ Αντόνι, τον κόουτς που σκότωσε -για πάντα- το ‘σκεπτόμενο μπάσκετ’ στις ΗΠΑ. Τον εμπνευστή του seven seconds or less, που έχει ως νέο στόχο να ρίξει στα έξι δευτερόλεπτα την εκτέλεση.
Μη κοιτάς τώρα που το τρίποντο είναι η απόλυτη προτεραιότητα όλων, με το pace and space να σώζει ή να καταδικάζει καριέρες και ομάδες και την κυκλοφορία της μπάλας να είναι το ίδιο αναγκαία με την αναπνοή. Όταν προέκυψε ο τύπος που εμπνεύστηκε το ‘τρέξτε να σωθούμε’ ως φιλοσοφία που άλλαξε τελικά, το ΝΒΑ οι ομάδες είχαν έναν κυρίαρχο ψηλό και στόχο να ρίξουν ρυθμούς. Θα σε παρακαλούσα να μην ψελλίσεις τη γνωστή φράση (ναι, αυτή που αφορά τη σκέψη και το μπάσκετ).
Μόλις τη σεζόν 2017-18 η λίγκα είχε -για πρώτη φορά στην ιστορία της- διψήφιο αριθμό εύστοχων τρίποντων, με 10.5 ανά ματς και μέσο όρο 29 προσπάθειες.
Παρεμπιπτόντως, ήταν η έκτη διαδοχική χρονιά που το ΝΒΑ δημιουργούσε νέο σχετικό ρεκόρ (σε προσπάθειες τριών πόντων και εύστοχα τρίποντα). Έκτοτε ανανεώνεται σταθερά. Το μπάσκετ έπαψε να ‘χει θέσεις με το ‘τρέξτε να σωθούμε’ να γίνεται μονόδρομος για όποιον ήθελε να απολαύσει επιτυχία. Αυτό το ‘τρέξτε να σωθούμε’ ανήκει κάπου. Στον Μάικ Ντ’ Αντόνι. Τον τύπο που φέτος καλείται να ταιριάξει τους Τζέιμς Χάρντεν και Ράσελ Ουέστμπρουκ, ώστε να κάνει πρωταθλητές τους Ρόκετς.
Η φιλοσοφία του αφορούσε μια λέξη. Το ‘τρέξτε’. Τρέξτε για να προλάβετε να κάνετε καλό σουτ, πριν προλάβει να στηθεί η άμυνα. Tρέξτε μέχρι να εξαντληθούν οι αντίπαλοι. ‘Αυτό ήταν το mantra του και μετά ο τίτλος του βιβλίου του. Του Seven Seconds or less’, με τον εμπνευστή να ‘χει ερευνήσει και να ‘χει καταλήξει στο ότι ‘μπορούμε να είμαστε πολύ πιο αποτελεσματικοί, όταν σουτάρουμε στα πρώτα 7” της επίθεσης’. Δεν είχε ‘δει’ πως θα άλλαζε όλο το ΝΒΑ.
Το 2005 είχε δηλώσει ότι ‘όταν ανοίγω την τηλεόραση, θέλω να βλέπω τύπους να πηγαίνουν πάνω, κάτω στο γήπεδο. Αυτός είναι ο τρόπος που πάντα πίστευα πως έπρεπε να παίζεται το μπάσκετ‘. Τότε η ιστορία αφορούσε ψηλούς που κυριαρχούσαν στη ρακέτα -ένα τελείως διαφορετικό παιχνίδι. Είχε αρχίσει να φθίνει το hero-ball, με τους κανονισμούς να ευνοούν την κίνηση της μπάλας και των παικτών και να μη υποστηρίζουν τις απομονώσεις. Καμία σχέση δηλαδή, με ό,τι πρέσβευε ο Ντ’ Αντόνι, ο οποίος οδήγησε την ομάδα στις 97.37 κατοχές ανά 48′, τη σεζόν 2004-05. Σημείωσε κάπου εδώ πως πέρυσι μόνο οι Γκρίζιλς δεν είχαν κάτι καλύτερο!
Τη σεζόν 2005-06 ο πρωταγωνιστής της ιστορίας ήταν στον τέταρτο χρόνο στους Σανς -ο τρίτος ως head coach- και θεωρείτο επαναστάτης. Προτιμούσε -σε σχεδόν εμμονικό βαθμό- τα κοντά σχήματα, τα τρίποντα, τις συνεχόμενες πάσες και τον τρελό ρυθμό. Όταν έγινε ο ‘μαέστρος’ ξεκίνησε με pick and roll που ‘έτρεχαν’ ένας γκαρντ και ένας ψηλός, με τους σουτέρ να περιμένουν στα ‘φτερά’. Αυτό σήμαινε πως ο γκαρντ μπορούσε να επιτεθεί μόνος, να σουτάρει έπειτα από ντρίμπλα, να δώσει στον ψηλό ή στους σουτέρ. Τώρα που τα βλέπεις τα θεωρείς αυτονόητα. Τότε δεν ήταν.
Όταν πρωτοείπε στους παίκτες του το νέο στιλ, τον κοίταξαν σαν να έβλεπαν UFO. “Μπήκαμε στη σεζόν με ρεκόρ 31-4 και στη διάρκεια αυτού οι παίκτες άρχισαν να αισθάνονται άνετα. Κάναμε μίτινγκς και τα παιδιά ομολογούσαν πως ‘δεν ξέρουμε τι ακριβώς έχουμε στα χέρια μας, τι κάνουμε, αλλά δουλεύει εξαιρετικά”.
Ο Στιβ Νας ήταν ο τέντζερης που κύλησε και βρήκε το καπάκι
Προφανώς και χρειαζόταν τους σωστούς τύπους για να κάνουν τη σωστή δουλειά. Είχε τον Σον Μάριον, τον Τζέιλεν Ρόουζ, τον Λιάντρο Μπαρμπόσα, μα κυρίως τον Αμαρέ Στάνταμαϊρ και τον Στιβ Νας, ο οποίος μετακόμισε στο Φοίνιξ τη σεζόν 2004-05. Το 28-54 που είχαν για ρεκόρ οι Σανς, όταν προωθήθηκε στην πρώτη καρέκλα ο Ντ’ Αντόνι έγινε 62-20, παρουσία του Καναδού, ο οποίος ηγήθηκε του συνόλου και του νέου στιλ. Ο Τομ Τσέιμπερς είχε εξηγήσει πως ‘όταν είχαν τον Στιβ στο γήπεδο, δεν χρειάζονταν προπονητή. Εκείνος θα φρόντιζε να γίνει ό,τι έπρεπε. Αν ο κόουτς του έλεγε ένα play με το οποίο δεν συμφωνούσε, θα έκανε το δικό του. Και θα είχε δίκιο‘. Ο Ντ’ Αντόνι είχε προσθέσει “θυμάμαι φορές που τον φώναζα και πριν ολοκληρώσω το όνομα του, είχε φύγει από την άλλη. Ήταν ο τέλειος παίκτης, για αυτό που θέλαμε να κάνουμε”. Ο Στάνταμαϊρ αρκέστηκε στο “ο Στιβ έκανε πολύ εύκολη τη δουλειά μας. Κάποιες φορές ένιωθα έκπληξη με το πόσο εύκολο ήταν το παιχνίδι”. Αυτό ίσχυε και τούμπαλιν. Οι αποστάσεις είχαν σημειωθεί ως απαραίτητες, όπως οι Σανς έγιναν η fun team to watch. Όχι μόνο νικούσαν, αλλά το έκαναν και με στιλ.
Ο οργανισμός απέκτησε την καλύτερη επίθεση της λίγκας (114.5 πόντους ανά 100 κατοχές) και τα περισσότερα τρίποντα (2.026, εκ των οποίων τα 796 βρήκαν στόχο). Η ιστορία τελείωσε στους τελικούς της Δύσης, όπου σταμάτησαν τους ‘Ήλιους’ οι Σπερς. Και πώς τους σταμάτησαν; Τους έριξαν το ρυθμό, με άμυνα -στοιχείο που δεν απασχολούσε ιδιαίτερα τον κόουτς του Φοίνιξ. Εκείνος είχε μάτια μόνο για την επίθεση.
Το 2005-06 ο Στάνταμαϊρ τέθηκε νοκ ντάουν, λόγω γονάτου. Η παρέα του τελείωσε με 54-28, ως πρώτοι στα τρίποντα (837 στα 2097) και τη δεύτερη καλύτερη επίθεση (111.5 ανά 100 κατοχές). Ο πιο υψηλός ρυθμός (95.8) παρέμενε δικός της. Αυτή τη χρονιά τους σταμάτησαν οι Μαβς στους τελικούς της Δύσης, με την επόμενη αγωνιστική περίοδο να ‘χει μια από τα ίδια (σε ρυθμό και τρίποντα -προσπάθειες και εύστοχα- και τη συνάντηση με τους Σπερς στο δεύτερο γύρο των playoffs, όπου έγινε αυτό.
Οι Σπερς προχώρησαν, όπως έγινε και το 2008 (στον πρώτο γύρο της postseason), με την ‘μπάντα’ να διαλύεται και να τραβά ο καθένας το δρόμο του. O δρόμος του κόουτς ήταν οι Νικς από το 2008 έως το 2012 (όταν παραιτήθηκε, με τις διαφωνίες που είχε με τον Καρμέλο Άντονι να είναι ένας από τους κύριους λόγους της εξόδου), όταν πήγε στους Λέικερς για μια διετία (ξαναβρέθηκε με τον Νας, ο οποίος είχε θέματα με το να τρέξει pick and roll με τον Ντουάιτ Χάουαρντ). Είχε θέματα να αντιμετωπίσει, αλλά δεν παρέλειπε ποτέ να επαναλαμβάνει ότι αυτό που ζητούσε από τους παίκτες του δεν ήταν πυρηνική φυσική. Κάθε άλλο. “Παίζουμε μπάσκετ. Το σύστημα είναι να κυκλοφορούμε την μπάλα, να παίζουμε δυνατή άμυνα, να ανοίγουμε το γήπεδο και να παίρνουμε ελεύθερα σουτ. Δεν είναι δύσκολα αυτά”. Όταν είδε και αποείδε έβγαλε την μπάλα από τα χέρια του Νας, τον έκανε spot-up shooter και ανέδειξε τον Κόμπι Μπράιαντ σε πρώτο ‘βιολί’ στην επίθεση. Η αγάπη του προπονητή για το small ball, δεν συνδυάστηκε με τη χαρά του Πάου Γκασόλ, προέκυψαν και τραυματισμοί και στις 30/4 του 2014 παραιτήθηκε. Για έξι μήνες κάθισε στον πάγκο των Σίξερς και μετά ήλθαν οι Ρόκετς, oι οποίοι είχαν μπει στη ‘σφαίρα’ του Moreyball.
Μέχρι να γίνει Τεξανός, προσπαθούσε να κάνει όπου πήγαινε ό,τι είχε κάνει με τους Σανς. Έπεφτε όμως, επάνω σε σούπερ σταρ που δεν ήθελαν να ενταχθούν ή δεν μπορούσαν. Στο Χιούστον κατάλαβε πως ό,τι γίνεται, δεν ξαναγίνεται. Δηλαδή, δεν ξαναγίνεται ακριβώς.
To Μάη του 2018 το Bleacher Report είχε χαρακτηρίσει τους Ρόκετς ως ‘θορυβώδη, θανατηφόρα αποτελεσματική μπασκετική τουρμπίνα που βουίζει’. Εξηγούσε πως αν αγαπούσες το σκοράρισμα, δεν γινόταν να μην λατρέψεις τις ‘Ρουκέτες’. Οι οποίες ‘Ρουκέτες’ (εκ του ιταλικού rocchetta) είχαν γίνει αντάξιες του ονόματος τους. Διότι τι είναι ‘ρουκέτα’, κύριοι; Το είδος πυροτεχνήματος, σε σχήμα μικρού πυραύλου -που εκτοξεύεται με δύναμη. Στους Ρόκετς εκείνης της χρονιάς, όλοι έκαναν αυτό που έλεγαν πως μπορούν να κάνουν, σε fast forward: οι σκόρερ σκόραραν, οι dunkers κάρφωναν, τα τρίποντα ‘έπεφταν’ σαν βροχή και τα ρεκόρ καταρρίπτονταν, όπως η πρώτη ομάδα σε isolation -της χρονιάς εκείνης- έκανε το καλύτερο ρεκόρ της κανονικής περιόδου και βρέθηκε στους τελικούς της Δύσης, απέναντι στους Ουόριορς -που πήγαν στους τελικούς, στο 7ο ματς.
Αυτό που δεν μπορούσε να αμφισβητήσει κανείς ήταν η αποτελεσματικότητα της επίθεσης, που ανήκει ακόμα στο ΤΟΡ15 της ιστορίας, σύμφωνα με το Basketball Reference.
Ο Ντ’ Αντόνι λάτρεψε τον Τζέιμς Χάρντεν και ο Χάρντεν τον Ντ’ Αντόνι, με τον κόουτς να χαρακτηρίζει το ‘μούσι’ από την αρχή, ως ‘τον καλύτερο επιθετικό παίκτη που έχω κοουτσάρει ποτέ. Ενδεχομένως να είναι ο καλύτερος όλων των εποχών, στην επίθεση’. Στους Ρόκετς έπαψε να είναι ο επαναστάτης, ο πείσμων, γιατί πια τα κοντά σχήματα και τα τρίποντα είχαν γίνει δεύτερη φύση του ΝΒΑ, με το ρυθμό να αυξάνεται κάθε χρόνο και περισσότερο. Στο Χιούστον ο Ντ’ Αντόνι έπαψε να πιστεύει πως έχει κάτι να αποδείξει. Και έβαλε νερό στο κρασί του, με τα έως τότε μισητά iso να μπαίνουν στη λίστα. Με ένα twist: ξεκινούσαν από σετ του λατρεμένου του pick and roll. Επικέντρωσε στο ότι θα έκανε ό,τι χρειαζόταν για να νικήσει, χρησιμοποιώντας όσο καλύτερα μπορούσε ό,τι καλύτερο είχε να δώσει ο κάθε παίκτης.
Αντί να τρέχει ο Νας στο γήπεδο και pick and roll, πριν δώσει σε ελεύθερους σουτέρ, είχε πια τον Χάρντεν να σημαδεύει τα mismatches, να ντριμπλάρει τον αμυντικό και να ‘βγάζει’ κάτι από αυτό. Όσο οι παίκτες του βάζουν σε προτεραιότητα τα λέι απ, τα τρίποντα και τις βολές, είναι ΟΚ με όλα τα άλλα. Όπως έχει πει και ο Χάρντεν “δεν παρασκεφτόμαστε τι θα κάνουμε ή το πλάνο. Προτιμούμε ό,τι ταιριάζει, ανάλογα με ό,τι έχουμε απέναντι μας”.
Ο Στιβ Νας είχε πει πως “η μαγεία του Μάικ είναι η ικανότητα του να προσαρμόζεται ανάλογα με το ποιους παίκτες έχουν διαθέσιμους και το πώς θα ‘δέσουν’ μεταξύ τους κομμάτια. H ικανότητα να του να ‘διαβάζει’ την ομάδα, την εξέλιξη του παιχνιδιού, τους παίκτες που ‘χει και το πώς ταιριάζουν μεταξύ τους είναι που τον κάνουν μοναδικό”.
Κάπως έτσι φτάσαμε στην προσθήκη του Ράσελ Ουέστμπρουκ.
Όπως έγραψε το The Ringer, στα τρία πρώτα παιχνίδια της σεζόν οι Ρόκετς έχουν +9.3 επιθέσεις, σε σύγκριση με ό,τι έκαναν πέρυσι. Έχουν φτάσει τις 107.7 σε 48 αγωνιστικά λεπτά. Ο ρυθμός είναι ένας τρόπος να μετρήσεις την ταχύτητα μιας ομάδας. Ο χρόνος της κατοχής είναι ένας άλλος τρόπος. Στο ίδιο διάστημα, οι ‘Ρουκέτες’ είναι αυτές που κρατούν λιγότερο την κατοχή. Χρησιμοποιούν μόνο τα 12.3 δευτερόλεπτα της κάθε επίθεσης για να κάνουν δουλειά. Είναι κατά 1.30 δευτερόλεπτα καλύτεροι από το μέσο όρο της λίγκας, σύμφωνα με το Inpredictable.
Οι 27οι, πέρυσι, Ρόκετς σε ρυθμό, φέτος έχουν ανεβάσει ταχύτητα βάσει των ικανοτήτων του Ουέστμπρουκ. Τα σουτ του, τώρα έχουν ένα θέμα. Έχει 36.4% στα τρίποντα (να θυμίσω πως το Χιούστον είναι το πρώτο σε προσπάθειες τριών πόντων, για τέσσερις σερί σεζόν), 50% στα εντός παιδιάς, με τις 4.2 προσπάθειες που επιχειρούσε πέρυσι από μέση απόσταση (κατάσταση που δεν υπάρχει στο λεξικό του Ντ’ Αντόνι) να έχουν γίνει 2.7. “Ως ομάδα επιχειρούμε 4-5 σουτ από μέση απόσταση. Όσα έπαιρνε εκείνος σε κάθε ματς, μέχρι πέρυσι. Οπότε, θα είναι ο μόνος που τα κάνει”, αποφάσισε ο κόουτς.
Ο GM, Ντάριλ Μόρεϊ (ναι, αυτός που στοίχισε στους Ρόκετς και το ΝΒΑ δισεκατομμύρια δολάρια, διαλύοντας με ένα tweet τη σχέση με την Κίνα) είχε πει, την ημέρα που επισημοποιήθηκε η μετακόμιση του Ουέστμπρουκ στο Τέξας, πως “ο Χάρντεν είναι ο καλύτερος στο μισό γήπεδο και ο Ράσελ ο καλύτερος στο τρανζίσιον. Αν τους βάλουμε μαζί, θα έχουμε κάτι μοναδικό”. Προς το παρόν, αυτό είναι work in progress. Ο ειδικός έχει στο πλάνο του να τους βάζει μαζί, την ώρα που κρίνονται αποτελέσματα -και γενικά να ‘χουν τα ίδια λεπτά. “Θα αφήσουμε τον Ράσελ να είναι ο εαυτός του. Δεν είναι στο χέρι μας να αλλάξει το παιχνίδι του. Παίζει καλά και τον θέλουμε σε αυτό το επίπεδο”. Σημείωσε πως αυτή είναι η πρώτη φορά που δεν ζητά κάποιος από τον Ουέστμπρουκ να αλλάξει το παιχνίδι του.
Aυτό που έκανε ο Ντ’ Αντόνι ήταν να αφήσει τους δυο MVP που ‘χει να τα βρουν μεταξύ τους, γνωρίζοντας a priori πως αν δεν το κάνουν, δεν θα πετύχουν.
Το ‘όχι’ του Ντ’ Αντόνι στο +1 του συμβολαίου του
Η επιτυχία είναι κάτι που θέλουν. Και οι δύο. Δηλαδή, και οι τρεις γιατί και ο Ντ’ Αντόνι είναι σε αυτήν τη λίστα. Το περασμένο καλοκαίρι συναντήθηκε με τον ιδιοκτήτη του οργανισμού, Τίλμαν Φερτίτα για να μιλήσουν για το μέλλον τους. Του πρότειναν +1. Είπε ‘δεν ενδιαφέρομαι’. Το +1 μπορεί να γίνει κάλλιστα +3, αν το ερχόμενο καλοκαίρι το Χιούστον φτάσει στους τελικούς του ΝΒΑ -πολλώ δε, αν βάλει δαχτυλίδι. Η παρούσα κατάσταση θα επηρέαζε άλλους, υπό την έννοια ότι προπονητής που είναι στον τελευταίο χρόνο συμβολαίου δεν έχει και τη μεγαλύτερη authority -με τους διοικούντες ή τους παίκτες.
Προφανώς και ο Ντ’ Αντόνι είναι διαφορετικός -και σε αυτό. Συν του ότι στην παρούσα φάση τον ενδιαφέρει περισσότερο να ταιριάξει τους superstars του. “Στο τέλος της ημέρας, αυτοί θα πρέπει να βρουν τον τρόπο που πρέπει να λειτουργήσουν. Έχουν την ικανότητα να δουν ποιος είναι σε καλύτερη θέση, ανά πάσα στιγμή. Έχω εναποθέσει πάνω τους τις ελπίδες μου, βάσει των όσων έχουν κατακτήσει τα περασμένα χρόνια. Ξέρω ότι θα υπάρχουν σκαμπανεβάσματα. Αλλά θα βρούμε τον τρόπο, όπως περπατάμε στη σεζόν”, εξήγησε στη USA Today, πριν καταλήξει στο “αν είχα παίκτες που έψαχναν τη διαφυγή ή δεν με άκουγαν ή είχαμε προβλήματα, τότε ναι, θα ανησυχούσα. Αλλά είμαι τυχερός, καθώς έχω μόνο παίκτες που θέλουν να νικούν και έχουμε εξαιρετική σχέση μεταξύ μας”.
Aυτό που είδες και έγινε στο ματς με τους Μπακς, θα το έλεγες διαφωνία -από αυτές που συμβαίνουν σε κάθε ματς. Ήταν στο πρώτο παιχνίδι τους, για φέτος. Θέλω να πω ότι θα ήταν χρήσιμο να μην ‘καθίσεις’ για ώρα σε αυτό το συμβάν. Κυρίως γιατί δεν κάθισαν σε αυτό οι πρωταγωνιστές του. Μένει να δούμε αν θα επαναληφθεί -με όλες τις κάμερες να είναι επάνω τους.
Προς το παρόν, έχουν άλλα ενδιαφέροντα. Eναντίον των Θάντερ, τη μόνη ομάδα που ήξερε μέχρι φέτος ο Ουέστμπρουκ, ο τελευταίος εξήγησε πως όταν είναι στο παρκέ η μόνη φιλία που αναγνωρίζει είναι με την μπάλα (‘και με τους συμπαίκτες μου’), αφότου έφτασε κοντά στο triple-double (21π., 12 ριμπ., 9 ασίστ), ενώ επιχείρησε μόνο ένα τρίποντο. Kινήθηκε περισσότερο μακριά από την μπάλα, έχοντας ένα μεγάλο έλεγχο στα όσα γίνονταν στην επίθεση. Ο Χάρντεν έκανε ό,τι πάντα (21/22 βολές, 40 πόντοι), με εξαίρεση το τρίποντο (3/14) και τις απομονώσεις (το 48.7% της περασμένης σεζόν, έχει γίνει 30.9%). Αμφότεροι έτρεξαν λιγότερα pick and rolls, κατάσταση από την οποία δεν εξαρτώνται φέτος οι Ρόκετς, όπως πέρυσι, με το usage% του Χάρντεν να είναι στο 36.7% -πέρυσι ήταν στο 39.6%- και του Ουέστμπρουκ στο 27% -πέρυσι ήταν στο 30.1%. Ομολογουμένως το Χιούστον δεν παίζει με θεαματικό τρόπο σε αυτά τα πρώτα παιχνίδια, γιατί προσπαθεί να βρει πώς θα λειτουργήσει το πιο ‘εύφλεκτο’ -όπως έγραψε το BR- δίδυμο της λίγκας.
