Μάικλ Τζόρνταν: Το δεύτερο three-peat, το τέλειο αντίο
I’m back. Αυτές οι τρεις λέξεις συγκλόνισαν το μπασκετικό σύμπαν, τυπώθηκαν μπλουζάκια, gadgets, χτίστηκαν καριέρες στο χώρο του marketing. Όλο το ΝΒΑ γιόρταζε, ο coach των Pacers, Larry Brown λίγο πριν τη μάχη με τους Bulls, παρομοίωσε την επιστροφή και το γενικότερο feeling σαν επετειακή συναυλία του Elvis και των Beatles ταυτόχρονα. Ο Jordan φόρεσε τη φόρμα του, μασούσε την τσίχλα του και εμφανίστηκε σαν να μην πέρασε μια μέρα. Η μεγαλύτερη διαφορά ήταν ότι δεν πήρε το (αποσυρθέν) #23 αλλά το #45, τον αριθμό του λυκείου και του baseball. Τελείωσε το ματς με 7 στα 28 σουτ, μακριά από τον εξωγήινο εαυτό που είχαν συνηθίσει όλοι πριν την ξαφνική αποχώρησή του. Η αποχή είχε αφήσει τα σαφή σημάδια της, ο Jordan ήταν μεν γυμνασμένος αλλά η επαφή είχε χαθεί, χρειαζόταν απαραιτήτως χρόνο.
Παράσταση στη Νέα Υόρκη και αποκλεισμός με λάθη
Παιχνίδι με το παιχνίδι όμως βελτιωνόταν, έβρισκε τα πατήματά του, έκανε εκείνο το “I’m back” όλο και πιο έντονο. Δεύτερη εμφάνιση στο Garden, 27 με 9 στα 17 σουτ, νικητήριο σουτ στο ματς με τους Hawks και η μεγάλη επιστροφή στο Madison Square Garden. Η Νέα Υόρκη τρελαίνεται, γιγαντοαφίσες στους δρόμους “Bulls Over Broadway”, το καλωδιακό ΤΝΤ καταγράφει τα υψηλότερα ποσοστά τηλεθέασης από ιδρύσεως, ο Spike Lee είναι στη θέση του δυο ώρες πριν την έναρξη. Ο Riley προειδοποιεί ότι ο Jordan έχει βρει ρυθμό, εφιστά την προσοχή όλων και ειδικά του Starks με τον οποίον υπάρχουν «προηγούμενα». O Jordan είναι σεληνιασμένος, μετράει ήδη 47 στην τρίτη περίοδο, ολοκληρώνει τη θεατρική παράσταση με 55. He was back, του πήρε μόνο τέσσερα παιχνίδια, στο Madison αναγεννήθηκε, ξαναβαπτίστηκε, επέστρεψε στο θρόνο του που είχε μείνει ορφανός.
Όλοι πίστεψαν ότι αυτό ήταν, οι Bulls από την πέμπτη θέση στη regular season ξαφνικά ανακηρύχθηκαν φαβορί για το πρωτάθλημα, η υπερβολή είχε φτάσει στον υπερθετικό βαθμό και μάταια ο Jackson προσπαθούσε να επαναφέρει τον οργανισμό στο έδαφος. Οι μόνοι που ήξεραν και αντιλαμβάνονταν την κατάσταση ήταν οι συμπαίκτες του Jordan που είχαν αποσυντονιστεί πλήρως, ειδικά οι νεοφερμένοι δεν ήξεραν πως έπρεπε να αντιδράσουν. Ο αποκλεισμός των αδύναμων Charlotte Hornets στον πρώτο γύρο των play offs επέτεινε το επίπλαστο κλίμα αισιοδοξίας, η Jordan-mania είχε οδηγήσει ακόμη και έμπειρους σχολιαστές να αμφιβάλλουν για την τελική έκβαση των play offs. Η προσγείωση ήταν ανώμαλη όταν το Chicago κλήθηκε να αντιμετωπίσει το φρέσκο και νεανικό Orlando.
Στους ήδη γεμάτους ταλέντο Shaquille, Penny Hardaway, Dennis Scott και Nick Anderson είχε προστεθεί και ένας παλιός γνώριμος, ο Horace Grant, ο διοπτροφόρος power forward με την τεράστια καριέρα πίσω του στους Ταύρους. To Chicago χάνει το ματς στον πόντο, με λάθος του Jordan στο τέλος και ο Anderson αμέσως ρίχνει λάδι στη φωτιά: «το #45 δεν είναι το #23, δεν υπάρχει πια ούτε η εκρηκτικότητα ούτε η επιρροή». O Jordan τρελλαίνεται, στο δεύτερο παιχνίδι εμφανίζεται με το #23 αδιαφορώντας για το πρόστιμο των 25 χιλιάδων δολαρίων για την αλλαγή αριθμού φανέλας, οι Bulls ισοφαρίζουν. Στο τρίτο και κομβικότερο παιχνίδι όμως, εμφανίζεται ένας Jordan της δεκαετίας του ’80, υπερβολικά ατομιστής, με πληγωμένο εγωισμό και μια μανία να πάρει μόνος του το ματς. Σκοράρει μεν 40, αλλά έχει πάρει 31 προσπάθειες, τα ποσοστά του είναι πολύ άσχημα, το Orlando κερδίζει και κατόπιν καθαρίζει τη σειρά με 4-2.
Η νέα δυναστεία
Είναι από τις ελάχιστες φορές που ο Phil Jackson αναγκάζεται να στηρίξει δημοσίως τον Jordan και όχι να τον προστατεύσει «εσωτερικά». Σαφέστατα υπήρχαν δικαιολογίες, η ευθύνη όμως και των Bulls και του ίδιου του Michael, ήταν πως πίστεψαν ότι θα συνεχίσουν ακριβώς από εκεί που διέκοψαν. Το ΝΒΑ είχε ξεκινήσει να μεταλλάσσεται, οι ομάδες ήταν πολύ πιο δυνατές, είχε ξαναγίνει στροφή στους center όπως αποδεικνύουν και οι δύο τίτλοι του Houston με τον Hakeem, η κατακόρυφη άνοδος και ωρίμανση του Ewing, η εμφάνιση του Shaq, του Alonzo, ψηλών που κυριαρχούσαν. Το Chicago ψηλό δεν είχε, το όπλο του ήταν η οργανωμένη τριγωνική επίθεση και η πολύ σκληρή άμυνα, αλλά η βίαιη είσοδος του Jordan το είχε αποσυντονίσει, πολλώ δε η λύσσα του να αποδείξει ότι είναι ο ίδιος και δεν τον έχει επηρεάσει ούτε κατ’ ελάχιστον η αποχή του από την ενεργό δράση.
Ήταν η πρώτη φορά που ο Jordan είχε πληγωθεί στο παιχνίδι, η μία και μοναδική που αναγνώριζε ο ίδιος το λάθος και ήξερε ότι η ευθύνη βάραινε τον ίδιο και κανέναν άλλον. Ήταν ένα πολύ μεγάλο μάθημα εκείνος ο αποκλεισμός από τους Magic, χάρις σ’ αυτόν αποφάσισε να δουλέψει όσο στα κολεγιακά του χρόνια, να γυμναστεί πιο σκληρά από ποτέ και να θέσει εαυτόν στην υπηρεσία της ομάδας. Συζήτησε με τον Jackson, αποδέχτηκε χωρίς δεύτερη κουβέντα τις επιλογές του Krause, μελέτησε ακόμη και το θεωρητικό πεδίο των διδαχών του Tex Winter που διαρκώς ανανέωνε το πλάνο και το προσάρμοζε στο υλικό των Bulls (με πολύ σημαντική την προσθήκη του Kukoc) αλλά και στα χαρακτηριστικά των αντιπάλων. Ήταν ένας άλλος Jordan, πιο προσιτός, πιο νουνεχής, επεδείκνυε ενδιαφέρον ακόμη και για τους χαμηλά αμοιβόμενους συμπαίκτες του.
Ο Krause ξεκίνησε να σχεδιάζει την ομάδα με αποκλειστικό γνώμονα την ολική επαναφορά, παρά τις αντιδράσεις απομάκρυνε τον BJ Armstrong, περιβάλλοντας με εμπιστοσύνη το Ron Harper που είχε χάσει σχεδόν όλη την προηγούμενη σεζόν από τραυματισμούς. Προσλαμβάνει και ειδικό γυμναστή-διατροφολόγο για Jordan και Pippen, τους θέλει όσο πιο «στεγνούς» γίνεται, άλλωστε και ο Reinsdorf στη σύσκεψη του τέλους της σεζόν, σε μια αποστροφή του λόγου του, είχε αναφέρει ότι ο Jordan έχει πια σώμα παίκτη του baseball και όχι του μπάσκετ. Η δήλωση δεν βγήκε ποτέ στη δημοσιότητα τότε, φρόντισε ο Phil να μην πέσει αλάτι στην πληγή, αφού όπως προαναφέρθηκε, ανέλαβε εξ ολοκλήρου την προστασία του Jordan.
Michael και Scottie, χρειάστηκαν δύο sessions για να «παραιτήσουν» το γυμναστή του Krause και να αποταθούν στον personal trainer της Juanita, έναν τρομερό τύπο ονόματι Tim Grover που εξελίχθηκε σε guru και ούτε λίγο ούτε πολύ, περιέλαβε όλους τους Bulls και τους έκανε την πιο αθλητική και «στεγνή» ομάδα του ΝΒΑ. Όλα έδειχναν να πηγαίνουν ρολόι, μέχρι που κυκλοφορεί στον Τύπο το ενδιαφέρον του Krause για τον κ. Dennis Rodman. Όχι μόνο πρόκειται για ένα πρώην “Bad Boy”, όχι μόνο είχε «δείρει» χωρίς ενδοιασμούς οποιονδήποτε προσωπικό αντίπαλο, αλλά επρόκειτο και για την επιτομή της εκκεντρικότητας, έναν τύπο ωρολογιακή βόμβα που μπορούσε να εκραγεί ανά πάσα στιγμή μέσα στη σεζόν. Ο Krause επέμενε, είχε μιλήσει πολύ και με τον Daly που τον διαβεβαίωσε ότι ο Rodman είναι μεν σκληρός παίκτης, αλλά πεθαίνει για την ομάδα και με τέτοιους κερδίζεις.
Ο πανούργος Jerry, μετά τη διαρροή στον Τύπο, καλεί στο γραφείο του Michael και Scottie και με πολύ σοβαρό ύφος ρωτά τη γνώμη τους, αφού πρώτα έπλεξε το εγκώμιο του Dennis και μετέφερε ότι θέλει σαν τρελός να παίξει ΓΙΑ αυτούς. Τα πρώτα βιολιά πρέπει πάντα να τα κολακεύεις, ειδικότερα όταν έχουν να αποδείξουν πράγματα. Jordan και Pippen δεν ζήτησαν καν χρόνο, συμφώνησαν να έλθει ο Rodman στην ομάδα, αφού το κενό στη θέση 4 έπρεπε να καλυφθεί πάση θυσία για να βγει και το αμυντικό και το επιθετικό πλάνο. Ο Jackson από την άλλη, έτριβε τα χέρια του διότι ήξερε ότι δυναμώνει απίστευτα και στο ριμπάουντ, τομέας στον οποίον ο Worm διέπρεπε. Γκρίνιαξε λίγο ο Tex και οι fans, τελικά όμως όλοι προέταξαν το συμφέρον της ομάδας και ο Rodman μετακόμισε οριστικά στο United Center.
H front line είχε κλείσει: ο Will Perdue ήταν ο blocker, o Bill Wennington o επιθετικογενής, ο Luc Longley το αντίδοτο σε center τύπου Shaquille και ο Dennis Rodman ένα υπερόπλο σε άμυνα και ριμπάουντ. Ο Krause σε συνεννόηση με τον Jackson θωράκισαν την επιλογή, φέρνοντας για τα αποδυτήρια και τη «διαχείριση» του Worm, κατά σειρά τρεις πρώην συμπαίκτες του: τον Jack Haley από τους Spurs και δύο πρώην Bad Boys, τους βετεράνους James Edwards και John Salley (ο οποίος πέρασε και για ένα μικρό διάστημα από τον Παναθηναϊκό). Κανείς δεν ασχολήθηκε με την εκκεντρικότητα του Rodman, μπορούσε να φοράει ότι θέλει, να βάφει τα μαλλιά του όπως θέλει, να βάζει πρόσθετα γυναικεία νύχια με ψυχεδελικά patterns, να τραγουδάει Pearl Jam ξεκουφαίνοντας τους πάντες στα ντουζ. Όσο έκανε τη δουλειά στο παρκέ, όλα θα έβαιναν καλώς.
This is for daddy
Ο πεινασμένος Rodman, μετέτρεψε κάθε προπόνηση των Bulls σε πόλεμο, ξαφνικά όλα τα βασικά στελέχη του Chicago έγιναν λύκοι που τριγυρνάνε το θήραμα. Η κανονική σεζόν ήταν επική: 72 νίκες, ο Jordan «ζωγράφιζε» χωρίς να εκβιάζει καταστάσεις, όλα δούλευαν στην εντέλεια και παρά το υψηλότατο επίπεδο ανταγωνισμού, οι Bulls ξαναέγιναν το φαβορί. Ένα από τα μυστικά της επιτυχίας ήταν μια τρομερή ιδέα του Phil να προσλάβει έναν ακόμα guru τον George Mumford, που παρουσιάστηκε σαν ψυχολόγος στη διοίκηση, αλλά επί της ουσίας ήταν yogi. Ο Jordan ξετρελάθηκε σε τέτοιο βαθμό με τον Mumford που δήλωσε στον Τύπο ότι αν τον είχε γνωρίσει στο ξεκίνημα της καριέρας του, δεν θα πήγαιναν χαμένα τα πρώτα του χρόνια και οι τίτλοι θα έρχονταν νωρίτερα. Εκεί γεννήθηκε το «ζεν» των Bulls που για πολλά χρόνια θα «εξηγούσε» την επιτυχία και θα προσδιόριζε τον Jackson.
To Chicago ξεκίνησε τα play offs διαλύοντας διαδοχικά Miami και Νέα Υόρκη, στους τελικούς της Ανατολής τους περίμεναν οι Magic που την περασμένη περίοδο είχαν πληγώσει τον Jordan. Καμία συζήτηση: sweep, σκούπισμα. To πολύ καλό Seattle στους τελικούς προσπάθησε να αντισταθεί σθεναρά βασιζόμενο στο δίδυμο Payton-Kemp, αλλά η μηχανή του Chicago ήταν ασταμάτητη. Με το σφύριγμα της λήξης, ο Jordan πέφτει στο παρκέ αγκαλιά με την μπάλα. Γρήγορα σηκώνεται και τρέχει στα αποδυτήρια, θέλει να μείνει μόνος. Η κάμερα εισβάλλει και η εικόνα του Jordan σωριασμένου στο παρκέ να κλαίει με λυγμούς περνάει στην ιστορία. Πρωτάθλημα την Ημέρα του Πατέρα.”This is for daddy”, λέει με σπασμένη φωνή στο μικρόφωνο την ώρα της απονομής.
Ένας ακόμη τίτλος, ο πιο ακραιφνής, ο πιο ξεκάθαρος, ένας τίτλος απόλυτης κυριαρχίας, με τον Jordan και πάλι MVP των τελικών, ίσως στην πιο ώριμη και αθλητική σεζόν της καριέρας του. Αφανής ήρωας όλης της χρονιάς, ο «προβληματικός» και εκκεντρικός Rodman, καλύτερος έκτος παίκτης ο Kukoc, καταπληκτικός Pippen, γενικότερα, εκείνο το παζλ των Bulls ήταν ό,τι πλησιέστερο στην τελειότητα και οπωσδήποτε μη αντιμετωπίσιμο.
The Flu game
Το εντυπωσιακό του πράγματος είναι πως με το που ολοκληρώθηκαν οι πανηγυρισμοί για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, ο Jordan εμφανίστηκε με την ίδια πείνα και έθεσε αμέσως τους στόχους της επόμενης σεζόν: μια ακόμη καλύτερη χρονιά, ένα ακόμα πρωτάθλημα. Ήταν απίστευτο πόσο προσηλωμένος εμφανιζόταν, συμπεριφερόταν μεν με το class του super star, είχε όμως μια ασυνήθιστη για εκείνον ταπεινοφροσύνη που ανάγκαζε και τους υπόλοιπους να ακολουθήσουν. Ήταν από τις ελάχιστες περιόδους που κοινό, media, ολόκληρος ο πλανήτης ασχολείτο αποκλειστικά με το μπάσκετ και όχι με κουτσομπολιά, τζόγο, προσωπική ζωή. Όλη η pre-season πέρασε και πάλι εν ριπή οφθαλμού, με τον Jordan να δουλεύει ακόμα πιο σκληρά. Είχε εντυπωσιαστεί μέχρι και ο Tex Winter που συνήθως γκρίνιαζε για την τρομερή ικανότητα του Michael να «διασπά» το αραχνοειδές σχήμα της τριγωνικής επίθεσης και να φτάνει στο καλάθι βασιζόμενος στο ταλέντο και (πια) την εμπειρία του.
Το Chicago ξεκίνησε με ένα ρεκόρ 12-2, το Δεκέμβριο είχε γίνει 25-3. Οι Bulls ήταν το μπάσκετ. Κλείνουν με ρεκόρ 69-13, ο Jordan στα 33 του είναι χάρμα οφθαλμών, αλλά το MVP της regular season καταλήγει στον Karl Malone της Utah. Έπρεπε να «κάνει χώρο» και για τους υπόλοιπους, όλοι οι stars του ΝΒΑ σχεδόν γκρίνιαζαν ανοιχτά που ο Jordan σάρωνε οποιονδήποτε ατομικό τίτλο, όλοι οι fans πλην εκείνων των Bulls είχαν «κουραστεί» να βλέπουν το ίδιο πράγμα. Δεν είχαν εντελώς άδικο, αφού οι Bulls σχεδόν επανέλαβαν την προηγούμενη σεζόν και στα play offs: 3-0 τη Washington, 4-1 την Atlanta, 4-1 to Miami στους τελικούς της Ανατολής. Και στους τελικούς οι Jazz, για την ακρίβεια ο Karl Malone που είχε «κλέψει» το MVP από τον Jordan στην κανονική περίοδο. Η άτυπη κόντρα του Mailman με τον MJ είχε περάσει και στους τελικούς με αποκορύφωμα το πέμπτο παιχνίδι και ενώ η σειρά ήταν άκρως ισορροπημένη στο 2-2.
Κατά τη συνήθη φαντασμαγορική παρουσίαση των ομάδων, οι κάμερες εστιάζουν στο Michael Jordan. Από την έκφρασή του είναι εμφανές ότι κάτι δεν πάει καλά. Το βλέμμα του Jordan σε άφηνε έκθαμβο όπως είχε πει ο Clyde Drexler, αυτή τη φορά έμοιαζε να είναι σβηστό, αβέβαιο, χαμένο στο άπειρο. Υγρά μάτια, απλανή, νωχελικά, η εφίδρωση είναι εμφανής παρόλο που δεν έχει ξεκινήσει ακόμα το παιχνίδι, κάτι συμβαίνει. Έχει 39 πυρετό, το έχει κρατήσει μυστικό από Τύπο και αντιπάλους γιατί αυτός ο τίτλος είναι δικός του, ο Malone μπορεί να αρκεστεί στο βραβείο του MVP της regular season. Παρά το γεγονός ότι αγωνίζεται πυρέσσων, σκοράρει 38 πόντους και ξαναδίνει το προβάδισμα στους Bulls με 3-2. Στα αποδυτήρια καταρρέει, παραληρεί από τον πυρετό και την ένταση, φαίνεται σαν να μην έχει επαφή με την πραγματικότητα. Έχει (ξανα)γραφτεί ιστορία, εκείνο το παιχνίδι μένει στην αιωνιότητα ως “Flu Game”, η φωτογραφία του Jordan να καταρρέει υποβασταζόμενος από τον Pippen κάνει το γύρο του κόσμου.
Το ιατρικό επιτελείο των Bulls συστήνει αυστηρά ξεκούραση, ο επικεφαλής δεν παίρνει την ευθύνη για τη συμμετοχή του στο επόμενο παιχνίδι αφού είναι αφυδατωμένος και οι δυνάμεις του τον έχουν εγκαταλείψει. Ο Jordan ανανήπτει, ακολουθεί μια επιθετική αγωγή και στο έκτο παιχνίδι είναι εκεί, παρών στο καθήκον, έτοιμος για την πρόκληση του επόμενου δαχτυλιδιού. Το ματς είναι πολύ κλειστό, η Utah είναι μια πολύ καλή ομάδα, ο Jerry Sloan παρατάσσει ετοιμοπόλεμους όλους τους άσσους στο μανίκι των Μορμόνων. Απομένουν μερικά δευτερόλεπτα για το τέλος, η μπάλα είναι στα χέρια του Jordan. Double team πάντα βάσει των εντολών του Sloan και o Αir πασάρει στον Steve Kerr που βρίσκεται πίσω από τη γραμμή, ακριβώς όπως ο John Paxson λίγα χρόνια νωρίτερα. Η κατάληξη ίδια: nothing but net. Είναι ο πέμπτος τίτλος σε επτά χρόνια, ο προτελευταίος πριν το “last dance”.
O τελευταίος χορός
Το Chicago κλείνει με 62-20, ο Jordan (ξανα)παίρνει το MVP και παρότι οι σχέσεις με τον Krause έχουν διαρραγεί για τα καλά, ο κοινός στόχος της κατάκτησης του έκτου τίτλου τους έχει κάνει να θάψουν το τσεκούρι του πολέμου. Έχει ανανεώσει για έναν χρόνο ακόμη έναντι 30 εκατομμυρίων δολαρίων, έχει συζητήσει πολύ ειλικρινά με τον Reinsdorf καταλήγοντας στο συμπέρασμα πως άξιζε η «ανακωχή» για έναν τελευταίο χορό. Στην ίδια συνθηκολόγηση έχει προχωρήσει και ο Jackson, οι Bulls είναι σιωπηρά στα πρόθυρα του τέλους και ξέρουν ότι this is it. Στα play offs, καθαρίζουν τους Nets στον πρώτο γύρο, τη Charlotte στο δεύτερο χάνοντας μόνο ένα παιχνίδι και στον τελικό της Ανατολής περιμένουν την Indiana του Reggie Miller. Οι Pacers είναι από τις ομάδες που αμφισβητούν έντονα τους Bulls, o Miller διακριτικά διεκδικεί το δικό του κομμάτι από τη «δικτατορία» του Jordan, ο οποίος ωστόσο μοιάζει απόμακρος και εκτός διάθεσης συναγωνισμού.
Με τον Larry Bird να καθοδηγεί και το Reggie Miller να πραγματοποιεί αξιομνημόνευτες εμφανίσεις, οι Pacers φτάνουν στην πηγή, αλλά δεν δροσίζονται ποτέ. Χάνουν την πρόκριση στους τελικούς στο έβδομο παιχνίδι, ο Miller δηλώνει πως έκανε ότι μπορούσε, αλλά οι Bulls ήταν απλώς καλύτερη ομάδα. O Bird προχώρησε λίγο περισσότερο και προσωποποίησε στον Jordan. Παλαιόθεν άλλωστε ήταν θαυμαστής του MJ, ο αλληλοσεβασμός ήταν πρόδηλος από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, είχαν περάσει σχεδόν 15 χρόνια από τότε. Οι Bulls συμπεριφέρονταν σαν computer προγραμματισμένο να κάνει reset στο τέλος του στόχου. Όλα γίνονται μηχανικά μέχρι τους τελικούς, ξανά με τους Jazz, ξανά κόντρα σε Malone και Stockton, απέναντι σε έναν πολύ καλό coach, το Jerry Sloan και μια ομάδα που απόντος του Chicago οπωσδήποτε θα είχε κατακτήσει τουλάχιστον ένα πρωτάθλημα. Oι τελικοί είναι η αποθέωση της «μάχης» της τριγωνικής επίθεσης απέναντι στο ανελέητο pick ‘n’ roll. Υπό κανονικές συνθήκες οι Bulls μπορεί και να παραδίδονταν. Όχι όμως στον «τελευταίο χορό».
“The Last Dance” γιατί οι Bulls πλησιάζουν στο τέλος του κύκλου, η ομάδα έχει δώσει τα πάντα, έχει πάρει τα πάντα, έχει αλλάξει ακόμα και την ίδια τη λίγκα. Εκτός αυτού αχνοφαίνεται και ένα καταστροφικό lock-out, το ΝΒΑ έχει αλλάξει, τα λεφτά πλέον είναι δυσθεώρητα, το ενδιαφέρον έχει πολλαπλασιαστεί, το κοινό έχει ζήσει τα πάντα, το internet απομυθοποιεί και δεν δίνει τον απαραίτητο χρόνο να δημιουργηθούν νέοι ήρωες από στόμα σε στόμα. Ο τελευταίος μεγάλος ήρωας ήταν εκεί, οι δικοί του Bulls ήθελαν το έκτο δαχτυλίδι και στη συνέχεια, καθένας να τραβήξει το δρόμο του. Πάμε κατ’ ευθείαν στο έκτο ματς. 41 δευτερόλεπτα για το τέλος, time out Chicago. Η επαναφορά από την πλάγια γραμμή και πάλι στα χέρια του Jordan. Ο Sloan δεν θέλει να την πάθει όπως την προηγούμενη σεζόν, δίνει εντολή για άμυνα ένας εναντίον ενός. O Jordan αποφασίζει να πάει στη διείσδυση, νικά κατά κράτος τον αντίπαλό του, Bryon Russell και μειώνει σε 86-85.
Οι Jazz ξεκινούν την επίθεση στα σίγουρα χέρια του computerized John Stockton. Κλασσικό pick ‘n’ roll με τον Malone που κρατά τη μπάλα και φυλάσσεται από το Rodman. Δεν καταλαβαίνει ούτε ο ίδιος το κλέψιμο του Jordan, χάνει τη μπάλα σε χρόνο λιγότερο από το κλείσιμο του ματιού. Ο Jordan ξεχύνεται μπροστά, έχει τη μπάλα στο χέρι και όλη την πίεση του κόσμου στις πλάτες του. Όλα τα μάτια είναι στραμμένα πάνω του, όλη η καριέρα του περνά από μπροστά του. Απομένουν λίγα δευτερόλεπτα. Οι Jazz και πάλι επιλέγουν να μην ντουμπλάρουν. Στα εννιά δευτερόλεπτα, ξεκινάει την επίθεση προς τα δεξιά. Μια απόφαση, ένα πρωτάθλημα. Στο επόμενο δευτερόλεπτο ο Bryon Russell βρίσκεται στο έδαφος, οι Αμερικανοί το λένε ankle breaker, “το σπάσιμο του αστραγάλου”. Ο Jordan έχει φάτσα το καλάθι, περίπου στα έξι μέτρα, για ένα σουτ που έχει πάρει άπειρες φορές στην καριέρα του. Σηκώνεται και πυροβολεί. Μέσα. 86-87, και το χέρι του μένει για λίγο τεντωμένο στον αέρα.
“The greatest clutch sequence in basketball history”. O Στόκτον αστοχεί στην τελευταία επίθεση, ο Jordan ίπταται στον πανηγυρισμό και δείχνει έξι δάχτυλα στον κόσμο. 45 από τους 87 πόντους των Bulls είναι δικοί του, το έκτο δαχτυλίδι και ο έκτος τίτλος φέρουν πέρα για πέρα το όνομα και την υπογραφή του. Σε εκείνο το σουτ του Jordan σταμάτησε ο χρόνος, το ΝΒΑ έπαψε να είναι πια το ίδιο, το lock-out της επόμενης σεζόν το έκανε ακόμα πιο απόμακρο, ήταν το κλείσιμο ενός κύκλου, το τέλος μιας εποχής.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
Μάικλ Τζόρνταν: Η γέννηση και τα παιδικά χρόνια
Μάικλ Τζόρνταν: Το γυμνάσιο, ο βιασμός και ο ρατσισμός
Μάικλ Τζόρνταν: Το κολλέγιο και το σουτ-πεπρωμένο
Μάικλ Τζόρνταν: Το πρώτο αίμα και το deal με τη Nike
Μάικλ Τζόρνταν: Η ιστορική πτήση και η “εξωγήινη” σεζόν
Μάικλ Τζόρνταν: Δάκρυα για το πρώτο δαχτυλίδι
Μάικλ Τζόρνταν: Three-peat, θάνατος του πατέρα και αντίο
Μάικλ Τζόρνταν: Διάλειμμα για baseball και “I’m back”
