To Financial Fair Play δεν μπορεί να εφαρμοστεί στην Ευρωλίγκα

Στη ζωή πρέπει να κοιτάμε την ταινία. Όχι ένα στιγμιότυπο. Είναι χρήσιμο να κοιτάμε και γύρω μας. Όπως και να είμαστε ρεαλιστές. Πάμε τώρα, να δούμε γιατί το Financial Fair Play είναι κάτι που δύσκολα μπορεί να εφαρμοστεί στην Euroleague. Δηλαδή, τους βασικούς λόγους -αλλιώς θα μιλάμε μέχρι αύριο. Kράτα για αρχή πως ο κάτοχος του UEFA Champions League όπως φτάνει έως το τέλος της διαδρομής παίρνει (από την UEFA) έως 100.000.000 ευρώ -από τις προκρίσεις και τις νίκες. Το μισθολογικό κόστος της ίδιας ομάδας, μπορεί να είναι πενταπλάσιο. Άρα η αρχή θα μπορούσε να φτάσει πιο ψηλά. Δεν φτάνει. Ε, κάτι αντίστοιχο χωρίς τα τρία τελευταία μηδενικά, συμβαίνει και στην Euroleague. Πάμε παρακάτω. Για προθέρμανση, με ένα click μπορείς δεις τι έγινε αυτό το καλοκαίρι, στο επίπεδο των μεταγραφών.

Οι Financial Stability and Fair Play Regulations (FSFPR) υπάρχουν στην ελίτ των ευρωπαϊκών διασυλλογικών διοργανώσεων από το 2012. Τότε εγκρίθηκε και πέρασε από τη θεωρία στην πράξη το 2015.  Ο στόχος ήταν η ενίσχυση της οικονομικής ισορροπίας και η διασφάλιση του δίκαιου ανταγωνισμού μεταξύ των ομάδων. Υπάρχει και ειδική επιτροπή (Finance Panel) που εξετάζει τα των αδειών και της τήρησης των συμφωνηθέντων, επί των οικονομικών.

Τον περασμένο Ιούλιο, στην παραδοσιακή σύσκεψη των μετόχων (βλ. ομάδων) της διοργάνωσης έγινε το προγραμματισμένο review των πεπραγμένων. Μετά κλήθηκαν να αποφασίσουν για τους νέους κανονισμούς χρηματοπιστωτικής σταθερότητας (Financial Stability Fair Play Regulations). Στη σχετική ανακοίνωση, η διοργανώτρια αρχή ενημέρωνε πως “εγκρίθηκαν οι νέοι κανονισμοί, μεταξύ των οποίων είναι οι αυξανόμενοι μηχανισμοί διαφάνειας, τα βελτιωμένα κριτήρια αποτίμησης των μπάτζετ, περαιτέρω σταδιακή μείωση της ανώτατης επιτρεπτής συνεισφοράς των μετόχων στο 40% τη σεζόν 2022-23 και αναθεώρηση των κυρώσεων”. Αν κατάλαβες το τελευταίο (της συνεισφοράς), πες μου να βρω ένα δώρο να σου δώσω. Εξηγήθηκε στο -προ ημερών- δελτίο Τύπου, όπου διαβάσαμε ότι το μάξιμουμ του ποσού που θα μπορεί να καλύπτει από το μπάτζετ ο κάθε ιδιοκτήτης -από την τσέπη του- θα γίνει από 65% που είναι σήμερα, σε 40% τη σεζόν 2022-23.

Ένα ενδιαφέρον θα είχε να υπάρξει μια επίσημη πληροφόρηση επί του ποσοστού των ομάδων, στις οποίες μέχρι σήμερα οι ιδιοκτήτες καλύπτουν το 65%+ του μπάτζετ, ώστε να ξέρουμε για τι μιλάμε -και πόσο εφικτό είναι. Πάμε να δούμε μια από τις περιπτώσεις που υπάρχουν.

 

H TΣΣΚΑ Μόσχας έχει για φέτος μπάτζετ που φτάνει στα 40.7 εκατομμύρια ευρώ, όπως το δήλωσε η VTB United League. Πρόκειται για την ομάδα που ‘χει τα λιγότερα έσοδα από τα εισιτήρια. Κύριος χορηγός είναι η εταιρία που ορίζεται ανά κάποια χρόνια από την κυβέρνηση -καθώς μιλάμε για την ‘ομάδα του στρατού’. Eσχάτως είναι η Rostelecom (η μεγαλύτερη πάροχος ψηφιακών υπηρεσιών του έθνους). H Zενίτ κέρδισε τη wild card για τη φετινή Euroleague, κυρίως γιατί είχε πίσω της την Gazprom -κολοσσό ενέργειας στον οποίον ο κύριος μέτοχος είναι η κυβέρνηση της Ρωσίας. Έχε πρόχειρο και ότι δύο ομάδες είναι FC (FC Bayern Munich και FC Barcelona).

Την ώρα που η UEFA έχει θέματα να ελέγξει την εισρροή χρημάτων στους συλλόγους της (με πρόχειρο το παράδειγμα της Παρί Σεν Ζερμέν και της Μάντσεστερ Σίτι), ενώ διαθέτει και μια κάποια εμπειρία, πόσο εύκολο θα είναι να λειτουργήσει ο ελεγκτικός μηχανισμός της Euroleague σε ένα -δεδομένα- δαιδαλώδες σύστημα που έχει δομηθεί για να εξυπηρετεί πολλούς διαφορετικούς σκοπούς -και δεν είναι απαραίτητα όλοι σχετικοί με το σπορ.

Όποιοι δεν είναι συνεπείς, θα ‘χρεώνονται’ ως πρόστιμο το 10 με 180% της υπέρβασης -ανάλογα με τη σοβαρότητα της παράβασης. Η Εuroleague διευκρίνισε ότι το ποσό που θα συγκεντρώνεται από τα πρόστιμα, θα μοιράζεται στις ομάδες που ήταν ‘κυρίες’ “για να βοηθήσουμε να βελτιωθεί η ανταγωνιστική ισορροπία της διοργάνωσης”. Έγινε επίσης, ξεκάθαρο -και εγκρίθηκε από όλους- ότι η εμπορική αξία των συνεργασιών που θα συνάψει κάθε club με χορηγούς/υποστηρικτές θα εκτιμάται από εξωτερικούς συμβούλους, προκειμένου να αποφεύγονται οι διογκωμένες αποτιμήσεις των συναλλαγών.

Κατόπιν σχετικής πρότασης του οργάνου που ‘χουν συγκροτήσει οι κόουτς της Euroleague, στα must για να κριθεί ως συνεπές ένα club είναι να μη χρωστά σε παίκτες και προπονητές -να πληρώνει στο χρόνο που ‘χει συμφωνήσει. Η επιτροπή επίλυσης διαφορών της Euroleague υποσχέθηκε να μειώσει το χρόνο που χρειάζεται για να λύσει το όποιο οικονομικό θέμα, εντός της λίγκας. Ως όριο καθυστέρησης τέθηκαν οι 30 μέρες. Θα γίνεται σύσταση και εφόσον γίνουν 60 οι ημέρες που δεν υπάρχει πληρωμή, η Euroleague Basketball θα κινεί τις πειθαρχικές διαδικασίες. Αυτές θα κινούνται και αν κάποιος σύλλογος χρωστά από την προηγούμενη σεζόν, με μια πρώτη συνέπεια να είναι η αδυναμία να δηλώσει παίκτες ή προπονητή έως ότου εξοφλήσει. Αν αυτό δεν γίνει, θα ακολουθούν άλλες κυρώσεις (από πρόστιμα έως αποβολή).

Αντιλαμβάνεσαι ωστόσο, πως αφενός οι εταιρίες (ομάδες) θα πρέπει να δίνουν κανονικά/πραγματικά νούμερα (τη στιγμή που ‘τρέχει’ υπόθεση στην Εuroleague με σύλλογο του οποίου δεν είναι ξεκάθαρο το διοικητικό καθεστώς), αφετέρου όλοι οι σύλλογοι θα πρέπει να αυξήσουν άρδην τα έσοδα τους από χορηγικές συμφωνίες -με την κόντρα της FIBA και της Euroleague που είναι ακόμα σε ισχύ, να μην βοηθά στην προσέλκυση sponsors.

Η Euroleague έχει ‘πατήσει’ σε πολλά σημεία πάνω στο πώς λειτουργεί η UEFA, οπότε ας δούμε πώς διαχειρίζεται η ευρωπαϊκή ένωση ποδοσφαίρου το θέμα του Financial Fair Play.

Η Union of European Football Association (πιο απλά τη λες UEFA) πήρε το ΟΚ -επί της αρχής- από τα μέλη της, για τους κανονισμούς του Financial Fair Play το Σεπτέμβρη του 2009. Προηγουμένως, συστάθηκε ειδική επιτροπή καθ’ ύλην αρμοδίων που ερεύνησαν όσα γίνονταν στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο και είδαν πως περισσότεροι από τους μισούς συλλόγους (655 στο σύνολο) είχαν δηλώσει ζημιές σε σχέση με τα στοιχεία της προηγούμενης σεζόν. Μολονότι ένα μικρό ποσοστό μπορούσε να ‘αντέξει’ τις απώλειες, χάρη στην οικονομική δύναμη των ιδιοκτητών, τουλάχιστον το 20% των clubs βρίσκονταν σε πραγματικό κίνδυνο.

Ακολούθως, η επιτροπή ασχολήθηκε με το πώς μπορεί να υπάρξει ένα κοινό πλαίσιο, που να διασφαλίζει την -όσο το δυνατόν- μεγαλύτερη ισονομία μεταξύ των μετεχόντων στις διοργανώσεις -σε ό,τι αφορά το χρήμα. Ζητούμενο ήταν να σταματήσουν τα φαινόμενα αναζήτησης της επιτυχίας στο συντομότερο χρονικό διάστημα, με κόστος την εξαφάνιση συλλόγων από τον ποδοσφαιρικό χάρτη.

Το moto του νέου εθίμου ήταν “να βελτιώσουμε τη γενική οικονομική υγεία των ευρωπαϊκών συλλόγων ποδοσφαίρου”. Ο τότε πρόεδρος της UEFA, Μισέλ Πλατινί είχε εξηγήσει πως ‘κάτι έπρεπε να γίνει για να σταματήσει το οικονομικό doping του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου’. Μην παρασυρθείς από τις αποκαλύψεις που ακολούθησαν και αφορούσαν το μεγαλύτερο σκάνδαλο στην ιστορία του ποδοσφαίρου, το οποίο αφορούσε και τον Πλατινί. Ας εστιάσουμε στο FFP.

Η βασική αρχή ήταν πως τα clubs δεν θα μπορούσαν στο εξής, να ξοδεύουν στη διεκδίκηση της επιτυχίας περισσότερα λεφτά από αυτά που έβγαζαν.

Η πρώτη φορά που εφαρμόστηκαν τα μέτρα ήταν τη σεζόν 2011-12, μολονότι το πλάνο είχε εγκριθεί από τις αρχές του 2010. Κρίθηκε πως πρέπει να δοθεί χρόνος στους συλλόγους να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Θέλω να σου πω ότι έγινε δουλίτσα.

Oι κυρώσεις για όσους δεν σέβονταν

Για να είναι βέβαιοι οι υπεύθυνοι ότι τα clubs θα συνταχθούν, ανακοίνωσε και μια σειρά αυστηρών ποινών για όσους παρέκκλιναν (από μεγάλα πρόστιμα, έως παρακράτηση των χρημάτων για τις νίκες και απαγόρευση μεταγραφών). Δεν είναι ώρα, τώρα να αναλύσουμε πόσες ομάδες δεν τήρησαν τους κανονισμούς, είτε γιατί έδωσαν πολλά περισσότερα από αυτά που ‘έβγαλαν’, είτε γιατί δεν κατέθεσαν πραγματικά στοιχεία στην UEFA κλπ, κλπ. Είναι ωστόσο, η ώρα να επισημανθεί πως η UEFA έκανε και εξακολουθεί να κάνει έναν τυπικό έλεγχο και να παραπέμπει στη δικαιοσύνη τους αμετροεπείς. Δηλαδή, αυτούς που το τερματίζουν.

Με τη βοήθεια της Deutsche Welle και της επίσημης ιστοσελίδας της UEFA ας δούμε τα βασικά του FFP.

► Σύμφωνα με τους κανονισμούς, τα clubs μπορούν να ξοδεύουν έως και 5.000.000 ευρώ περισσότερα από τα κέρδη που δηλωμένα/δεδομένα έχουν κατά μ.ο. την τελευταία τριετία.

► Το όριο πάει στα 30 εκατομμύρια για δυο χρόνια (ήταν 45) αν τα αφεντικά -ή συνεργάτες αυτών- μπορούν να καλύψουν τις όποιες απώλειες. Από το 2015 οι επενδύσεις που έγιναν σε στάδια, προπονητικά κέντρα, ακαδημίες και ομάδες γυναικών δεν παίζουν τον παραμικρό ρόλο. Έως τότε χρησιμοποιούνταν για να βγουν τα μαθηματικά.

► Τα έξοδα που αφορούν το ποδόσφαιρο, όπως οι μεταγραφές και οι μισθοί, μπορούν να εξισορροπηθούν με τα έσοδα από τα τηλεοπτικά δικαιώματα, τις εμπορικές δραστηριότητες και όσα ‘βγαίνουν’ τις ημέρες των αγώνων από εισιτήρια και τις πωλήσεις παικτών. Υπό τις όποιες συνθήκες τα clubs δεν πρέπει να ‘χουν οφειλές.

►Οι χορηγίες είναι η γκρίζα ζώνης της ιστορίας. Η UEFA αναφέρει χαρακτηριστικά στα γραπτά πως “αν ο ιδιοκτήτης ενός συλλόγου εγχέει χρήματα στο club μέσω χορηγικής συμφωνία με εταιρία με την οποία συνδέεται (και αυτά τα χρήματα αντιστοιχούν σε ποσοστό μεγαλύτερο του 30% των εσόδων του οργανισμού), τα αρμόδια όργανα της UEFA μπορούν να διεξάγουν έρευνα και αν κριθεί απαραίτητο, να προσαρμόσουν τους υπολογισμούς ώστε αυτή η χορηγία να αποκτήσει ‘εύλογη αξία’, σύμφωνα με τις τιμές της αγοράς”. Δεν υπάρχει ορισμός του ποσού που κρίνεται ως το όριο από τη νομιμότητα στην παρανομία. Κάθε περίπτωση εξετάζεται ξεχωριστά -και όπως ξέρεις αυτή είναι η αρχή για πολλά δεινά, αφού όταν υπάρχει έστω ένα πράγμα που δεν είναι ξεκάθαρο, αίφνης δημιουργείται ‘παραθυράκι’ -και τη συνέχεια τη ξέρεις.

► Η UEFA αναγνωρίζει πως όλοι οι επιχειρηματίες έχουν ένα ποσοστό λάθους/απώλειας. Δεν αναγνωρίζει το ‘άνοιγμα’ των χρεών. Συγκεκριμένα χρέη, όπως αυτά στους παίκτες και σε υπαλλήλους κλειδιά, στην εφορία ή άλλα clubs τίθενται στο επίκεντρο των ερευνών που κάνει η CFCB -ώστε να μην υπάρχουν. Τι είναι όμως, η CFCB.

► Η Ένωση έχει δημιουργήσει τo Club Financial Control Body για να ασχοληθεί με την επιτήρηση. Βασικά, είναι η επιτροπή που ασχολείται με τον έλεγχο των στοιχείων που χρειάζονται για την έκδοση άδειας συμμετοχής της όποιας ομάδας στις διοργανώσεις της UEFA και το FFP. Ελέγχουν αν οι δικαιοπάροχοι (εθνικές ενώσεις) και οι αιτούντες αδείας (σύλλογοι) πληρούν τα κριτήρια για την έκδοση άδειας ή τις προϋποθέσεις του FFP και αποφασίζουν ποιοι θα ενταχθούν και ποιοι όχι.

► Η θητεία των μελών είναι τετραετής και η λειτουργία υποστηρίζεται Ερευνητικό και Δικαστικό Επιμελητήριο. Τον τελευταίο λόγο τον έχει ο πρόεδρος José Narciso da Cunha Rodrigues. Ο πρώην γενικός εισαγγελέας της Πορτογαλίας και δικαστής του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης εποπτεύει τους πάντες. Oι αποφάσεις του CFCB μπορούν να προσβληθούν στο αθλητικό διαιτητικό δικαστήριο που ξέρεις ως CAS.

► Τα μέλη της βλέπουν τι γίνεται και αν διαπιστώσουν παρατυπία ακολουθούν τα εξής βήματα

∎ Προειδοποίηση

∎ Πρόστιμο

∎ Αφαίρεση πόντων

∎ Παρακράτηση εσόδων -από νίκες/προκρίσεις αγώνων που διεξάγονται για τις διοργανώσεις της UEFA

∎ Απαγόρευση δήλωσης νέων παικτών στις διοργανώσεις της UEFA

∎ Περιορισμός αριθμού παικτών που μπορεί να δηλώσει η ομάδα στις διοργανώσεις της UEFA και οικονομικό όριο για το συνολικό κόστος των εξόδων για αποζημιώσεις των παικτών που είναι εγγεγραμμένοι στην Α-list στις διοργανώσεις της UEFA

∎ Αποκλεισμός από τις διοργανώσεις που είναι σε εξέλιξη ή μελλοντικές διοργανώσεις και

∎ Αφαίρεση τίτλου

∎ Εφόσον κριθεί απαραίτητο, η προσέγγιση που υπάρχει αφορά την αποκατάσταση και όχι την τιμωρία.

► Τα χρήματα που συγκεντρώνονται από τα πρόστιμα, μοιράζονται στους ευρωπαϊκούς συλλόγους βάσει μιας φόρμουλας που έχουν επικυρώσει όλα τα μέλη της UEFA. Αυτή θέλει το 80% να πηγαίνει (με ίση μοιρασιά) στις ομάδες που μετέχουν στους ομίλους του Champions League και του Europa League. Χαρακτηριστικά, το ποσό που πήραν αυτές τη σεζόν 2016-17 ήταν από 78.300 ευρώ. Το υπόλοιπο 20% μοιράζεται στους συλλόγους που δεν κατάφεραν να περάσουν από τους προκριματικούς γύρους (8.540 ευρώ για κάθε club, την περίοδο 2016-17).

Για όλα όσα διάβασες η UEFA μιλούσε και εξακολουθεί να μιλάει με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ώστε να είναι σε πλήρη αρμονία με τους ευρωπαϊκούς νόμους.

Παρ’ όλα αυτά, ο Βέλγος δικηγόρος Jean-Louis Dupont, ο οποίος έπαιξε καθοριστικό ρόλο σε υπόθεση ορόσημο για τον παγκόσμιο αθλητισμό (Bosman, 1995) αμφισβήτησε τη νομιμότητα του FFP, υποστηρίζοντας ότι παραβιάζει τον ευρωπαϊκό νόμο για τον ανταγωνισμό. Eίχε πει πως “ακόμα και αν το FFP είναι επαρκώς νόμιμο και απαραίτητο για να δικαιολογήσει τις στρεβλώσεις των αρχών της ΕΕ, αντιμετωπίζει ένα τεράστιο εμπόδιο: την αναλογικότητα. Η UEFA θα χρειαστεί να πείσει τους δικαστές της ΕΕ στο Λουξεμβούργο ότι το FFP είναι το λιγότερο περιοριστικό μέτρο, ως προς την υλοποίηση αυτού του στόχου. Και αυτό δείχνει απίθανο”. Δεν ήταν, με το Δικαστήριο της ΕΕ να απορρίπτει την καταγγελία του Βέλγου.

Ως συμπέρασμα από όλα τα παραπάνω, μπορείς να κρατήσεις πως το FFP της UEFA έχει ως βασικό στοιχείο το ‘ίσα βάρκα, ίσα πανιά’. Ως γνωστόν, στο ευρωπαϊκό μπάσκετ δεν υπάρχει ομάδα που ανήκει στην ελίτ και δεν ‘χάνει’ εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο. Χωρίς θεμέλια, είναι κάπως δύσκολο να ‘σηκώσεις’ σπίτι.

Γιατί η Euroleague δεν μπορεί να γίνει (ούτε) ΝΒΑ

H πραγματικότητα θέλει το μπάσκετ να έδειξε το δρόμο του ‘δεν γίνεται ο ένας να ξοδεύει το ΑΕΠ δέκα κρατών για το ρόστερ και ο άλλος να μην έχει να φάει’, με το ΝΒΑ να γίνεται το 1984 η πρώτη λίγκα που έβαλε όρια. Τα ονόμασε salary cap (πλαφόν μισθού) και μπήκε -για πάντα- στη ζωή των οργανισμών όταν ήταν κομισάριος ο Λάρι Ο Μπράιαν. Για να είμαστε ακριβείς, το πρώτο salary cap εμφανίστηκε στο αμερικανικό μπάσκετ στα μέσα του ’40 (τη σεζόν 1946-47 όταν ορίστηκε στα 55.000 δολάρια, με τους περισσότερους παίκτες να παίρνουν στο τσακίρ κέφι από 5.000 δολάρια). Άντεξε μόνο μια σεζόν. Οπότε ας πάμε στην εποχή που επέστρεψε για να μείνει, τη σεζόν 1984-85, όταν ο Ο’Μπράιαν είχε δώσει τη σκυτάλη στον Ντέιβιντ Στερν, αλλά είχε κάνει όλη τη δουλειά για την ισονομία.

Ο άνθρωπος που έδωσε το όνομα του στο τρόπαιο του πρωταθλητή, υπήρξε εκ των πρωταγωνιστών στο μεγαλύτερο πολιτικό σκάνδαλο του 20ου αιώνα (Watergate). Ήταν και αυτός που άλλαξε άρδην προς το καλύτερο αυτό που σήμερα είναι γνωστό ως το καλύτερο πρωτάθλημα μπάσκετ του πλανήτη.

Το concept είχε ως εξής: για να διασφαλιστεί μια κάποια ισορροπία στο επίπεδο του ανταγωνισμού, οι ιδιοκτήτες όλων των οργανισμών συμφώνησαν να τεθεί ένα όριο στα χρήματα που θα είχαν να φτιάξουν ρόστερ.

Έως τότε μπορούσαν να δώσουν ό,τι γούσταραν. Την πρώτη σεζόν το cap τέθηκε στα 3.6 εκατομμύρια δολάρια. Φέτος είναι στα 109.14 εκατομμύρια δολάρια. Η χρονιά που έγινε η απογείωση ήταν το 1995-96, οπότε υπεγράφη το μεγάλο τηλεοπτικό συμβόλαιο με το NBC. Τα 15.964 εκατομμύρια έγιναν 23 αρχικά και την επόμενη σεζόν 26.8, με την αύξηση να φτάνει στο 647%, σε 13 χρόνια. Καμία ομάδα δεν μπορούσε (και δεν μπορεί) να ξοδέψει λιγότερα.

Την Πρωταπριλιά του 1983 η εφημερίδα The Spokesman Review είχε γράψει για την τετραετή συμφωνία που θα ίσχυε από τη σεζόν 1984-85 και για το Πλάνο Εγγυημένης Αποζημίωσης, όπως είχε ονομαστεί (Guaranteed Compensation Plan) υπήρχαν κάποιοι βασικοί άξονες.

► Θα έμπαινε ένα πλαφόν στο ποσό που θα μπορούσε να δώσει κάθε ομάδα για μισθούς και μπόνους. Παρ’ όλα αυτά, οι ομάδες που είχαν ήδη συμβόλαια πάνω από το όριο -ήταν οι ΛΑ Λέικερς, Νιού Τζέρσι, Νέα Υόρκη, Φιλαδέλφεια και Σιάτλ- θα ‘εξαιρούνταν’ για την πρώτη σεζόν.

► Οι ομάδες που ήταν στο όριο ή το είχαν ξεπεράσει ήδη ελαφρώς, δεν είχαν το δικαίωμα να κάνουν προσφορές σε free agents ή να προβούν σε ανταλλαγές που θα αύξαναν το σύνολο των μισθών.

►Το cap θα προέκυπτε βάσει φόρμουλας που θα βασιζόταν σε προβλεπόμενους μισθούς, μπόνους και έσοδα και από το σύνολο θα αντιστοιχούσε στο 53%. Αυτό που θα προέκυπτε θα διαιρούνταν δια του 23, όσες ήταν τότε οι ομάδες του πρωταθλήματος.

►Προφανώς και υπήρχαν, αρχικά, εξαιρέσεις. Ήταν 3. Πλέον είναι πολλές περισσότερες. Τότε οι ομάδες στο όριο ή λίγο πιο πάνω δεν μπορούσαν να επαναδιαπραγματευτούν με παίκτη που είχε συμβόλαιο. Μπορούσαν όμως, να ματσάρουν κάθε άλλη προσφορά που θα δεχόταν ενός εκ των παικτών της, ο οποίος θα γινόταν βετεράνος free agent, ακόμα και αν με αυτήν την κίνηση ξεπερνούσαν το καπ. β) μια ομάδα στο όριο ή λίγο πιο πάνω μπορούσε να υπογράψει τον όποιον ρούκι, με μονοετές συμβόλαιο για το μίνιμουμ μισθό (65.000 δολάρια τη σεζόν 1984-85). Οι επιλογές πρώτου γύρου θα μπορούσαν να υπογράψουν μονοετές, για 75.000 δολάρια. γ) αν μια ομάδα ήταν πάνω από το καπ κάθε waiver ή παίκτης που αποσυρόταν ή τραυματίας θα μπορούσε να αντικατασταθεί με ποσό που θα αντιστοιχούσε στο 50% αυτού που έφυγε (με τον έναν ή τον άλλον τρόπο), ακόμα και αν παραβιαζόταν το καπ.

►Το 53% του ποσού που θα έβγαζε κάθε ομάδα, θα πήγαινε ως εγγυημένο στους παίκτες. Στα έσοδα υπολογίζονταν τα ποσά από τα εισιτήρια, τα τηλεοπτικά δικαιώματα -με πανεθνικά και τοπικά κανάλια-, τα δικαιώματα μετάδοσης στο ραδιόφωνο και τα ‘καθαρά’ έσοδα από την preseason και τα playoffs, συν 1.000.000 δολάρια το χρόνο -ως επικουρικά. Προφανώς στα έσοδα προσμετρήθηκαν και τα λεφτά από τις εμπορικές συμφωνίες ή την εμπορική εκμετάλλευση του brand που είναι ο κάθε οργανισμός. Εκ των υστέρων, στη λίστα μπήκαν και τα χρήματα από τους χορηγούς, από τις παρελάσεις πρωταθλητών κλπ, κλπ. Κράτα πως πλέον το 49 με 51 τοις εκατό από το basketball related income (γνωστό ως BRI) των οργανισμών (δια του 30, έτσι; Δεν κάνει ο καθένας ό,τι γουστάρει, βάσει των δικών του αριθμών), πηγαίνει στους παίκτες. Και αυτό είναι πια το σάλαρι καπ.

Αν αναρωτιέσαι γιατί δεν μπορεί να το κάνει αυτό η Euroleague, θα χρειαστεί να σου θυμίσω ότι στο ΝΒΑ δεν κάνουν μεταγραφές όπως εδώ στην Ευρώπη. Οι τρόποι να ανανεώσουν το ρόστερ είναι τρεις: μέσω επιλογών στο NBA draft κάθε χρονιάς, τις ανταλλαγές και τα συμβόλαια στους free agents. Το Νο1, δηλαδή το NBA draft είναι κάτι που δεν μπορεί να γίνει νομικά, στην Ευρώπη. Υπάρχουν και δεκάδες άλλοι λόγοι που είναι φύσει αδύνατο να ακολουθήσει η Euroleague το παράδειγμα του ΝΒΑ, αλλά ας μείνουμε στην ουσία -τη νομική αδυναμία.