Ο Βαλμπουενά ξέρει να παίζει καλά με πλάτη

Δύο αποδείξεις ‘τυπώθηκαν’ χθες, στην πρεμιέρα του Ολυμπιακού στο Champions League με την Τότεναμ. Η πρώτη, ότι η φιναλίστ της περυσινής διοργάνωσης αρκεί απλώς να προσπαθήσει λίγο για να προκριθεί στους 16. Η δεύτερη, ότι οι ερυθρόλευκοι’ του Πέδρο Μαρτίνς δεν θα αφήσουν οποιαδήποτε ομάδα να νικήσει, χωρίς να χάσουν οι ίδιοι. Όπως φαίνεται, μάλιστα, αρχής γενομένης από την κομβική απόφαση να παραμείνει στον πάγκο ο Μαρτίνς, αυτό θα συμβαίνει όλη τη χρονιά. Όταν μπει, δε, στην εξίσωση ο Κώστας Φορτούνης, το ενδιαφέρον να ανανεωθεί εκ βάθρων και οι επιλογές θα είναι ζηλευτές. Δεν μπορείς παρά να αναλογιστείς πόσο διαφορετική θα ήταν η κατάσταση αν ένας καλός Φορτούνης βρισκόταν στο τερέν του ‘Γεώργιος Καραϊσκάκης’ στο ματς με τους Λονδρέζους.

Ωστόσο, αυτό θα αφορούσε περισσότερο στο τι θα συνέβαινε, όταν ο Ολυμπιακός είχε την μπάλα στα πόδια. Στο σκάουτινγκ ριπόρτ του Μαουρίσιο Ποτσετίνο, ο άξονας, όταν η Τότεναμ έκανε κατοχή, δεν ήταν πρώτο μέλημα. Αυτόν τον άξονα, για να προκύψει επίθεση των γηπεδούχων, το σπουδαίο και συμπαγές συγκρότημα της αγγλικής πρωτεύουσας δεν έκανε μεγάλο κόπο να καλύψει. Δεν του χρειαζόταν, θεώρησε ότι το να μην απειληθεί από τα άκρα ήταν το άπαν, ποιος ξέρει.

Η φάση του 18′, επί παραδείγματι, με το δοκάρι του Μιγκέλ Άνχελ Γκερέρο, είναι χαρακτηριστική για εκείνο που μπορούσε να εκμεταλλευθεί ο Ολυμπιακός. Ο Ματιέ Βαλμπουενά είναι Φορτούνης όταν οι ‘ερυθρόλευκοι’ αμύνονται και όταν η μπάλα περνάει από πάνω του και γκελάρει, ο Γάλλος έχει όλο τον χρόνο να σπριντάρει προς εκείνη, όταν διαπιστώνει ότι δεν είναι διεκδικήσιμη. Η απόσταση που έχει η αμυντική γραμμή της Τότεναμ από τους επιτιθέμενους παίκτες είναι τουλάχιστον 20 μέτρα και αυτό που γίνεται είναι κίνηση οπισθοχώρησης, με τον 34χρονο μέσο να έχει χώρο να κουβαλήσει την μπάλα. Όταν, δε, η αντεπίθεση καταλήγει σε σεταρισμένο παιχνίδι, ο σπουδαίος μέσος αλλάζει με τον Κώστα Τσιμίκα στα αριστερά, για τη σέντρα η οποία φτάνει στον Γκερέρο, που σουτάρει στο δοκάρι. Ο Βαλμπουενά μετατρεπόταν σε αριστερό χαφ, όταν ο Ολυμπιακός έκανε κατοχή, αλλά σε αυτήν την περίπτωση συνήθως οι ‘ερυθρόλευκοι’ αναπτύσσονταν κυρίως από δεξιά, όπου ο Ντανιέλ Ποντένσε έχει τη χάρη και στο ένας εναντίον ενός, αλλά και στο να είναι πρώτος στο τρανζίσιον, που λένε και στο μπάσκετ.

Το γκολ που έρχεται, μάλιστα, είναι απόδειξη ότι ο Ολυμπιακός βρίσκεται σε αμυντική θέση, διότι ο Βαλμπουενά, που δίνει την τελική γραμμή στον Ποντένσε, έχει φτάσει σχεδόν στη δεξιά πλευρά της επίθεσης της ομάδας του, ώστε, δίνοντας αριθμητικό πλεονέκτημα σε αυτό το κομμάτι του χώρου, να επιτρέψει στον Πορτογάλο να κάνει μία σίγουρη κίνηση, που τον έβγαλε, εν τέλει, απέναντι στον Ουγκό Λορίς και που επέτρεψε στην ομάδα του να μειώσει σε 1-2 σε καίριο σημείο. Κάτι που της επέτρεψε, τη δαπάνη ενέργειας που κάποια στιγμή αναγκαστικά θα έδινε, από την ώρα που η Τότεναμ στην τακτική της δεν υπήρξε ασύδοτη, προσπαθώντας να μην κάνει οτιδήποτε περιττό, να βγει στην αρχή του 2ου ημιχρόνου, όταν και ήρθε η ισοφάριση.

Αυτή η πάσα, όπως και η ευκαιρία του 18′ που ανάγκασε τους Λονδρέζους να έχουν περισσότερη στο ματς, βρίσκει τον Γάλλο με πλάτη προς το τέρμα, κάτι που δείχνει και την ικανότητά του και το γεγονός ότι η επιλογή να γίνει ο πλέι μέικερ όταν η ομάδα αμυνόταν, ήταν προϊόν σωστού διαβάσματος του παιχνιδιού.

Από εκεί και ύστερα, ο Ολυμπιακός έπρεπε να πάρει από τον Σα αυτό που κάνει γενικώς, χωρίς να είναι υπερβατικός, και να διεκδικήσει κάθε ευκαιρία του. Η Τότεναμ πήγε να την πατήσει άσχημα, διότι άφησε το δικό της ματς στο ρίσκο. Η ισοπαλία φυσικά και την βολεύει για τη δεύτερη θέση τουλάχιστον, μια και λογικά θα κονταροχτυπηθεί με την Μπάγερν για την πρωτιά. Στο Λονδίνο δύσκολα χάνει και τη δική της έκρηξη κλαμπ του επιπέδου του Ολυμπιακού στην Ευρώπη δεν μπορούν να ακολουθήσουν, όταν θα συμβεί για ένα δεκάλεπτο ή τέταρτο και όχι για σκάρτα πέντε λεπτά, όπως συνέβη στο Φάληρο.

Κι εκεί, πάντως, ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να γλιτώσει. Για τον αμυντικό Γιασίν Μεριά, επί παραδείγματι, που πέφτει στην παγίδα που του στήνει ο (επιθετικός που αν σου στήσει παγίδα λογικά πέφτεις) Χάρι Κέιν, το πρόβλημα είναι οι λίγες εργατοώρες που έχει στο δίδυμο των στόπερ με τον Ρούμπεν Σεμέδο. Ό,τι έμαθε ο Όλοφ Μέλμπεργκ στους συνοδοιπόρους κεντρικούς αμυντικούς, είναι ακριβώς να μην κάνουν τέτοια πέναλτι. Ο Μεριά χάνει τον Κέιν και δεν έχει την ψυχραιμία να νιώσει ότι αυτό δεν αποτελεί τη μέγιστη απειλή, διότι δεν υπάρχει το προνόμιο να αισθανθείς ότι αν σου φύγει παίκτης τύπου Κέιν, αυτό δεν σημαίνει απαραιτήτως μπελάδες.

Όσον αφορά στο δεύτερο γκολ, είναι απλώς δεύτερη επίθεση σε άμυνα, η οποία έχει βγάλει τον πρώτο μπελά. Αυτό, δα, άπειρες ομάδες το παθαίνουν, οι μεγάλες, δε, φροντίζουν μερικές φορές να χάνουν την μπάλα για να την ξαναπάρουν και να βρουν τους χώρους που προκύπτουν από το ανέβασμα της ομάδας. Ό,τι έπρεπε να προσεχθεί, πριν ο Γκιλιέρμε αφήσει τη θέση του για να διεκδικήσει την μπαλιά, ήταν η πάσα που έφερε την αλλαγή κατοχής. Αχρείαστη, αλλά σε καθεστώς πίεσης που κράτησε ακριβώς επειδή η Τότεναμ προηγήθηκε στο σκορ και ήθελε να το ‘σκοτώσει’. Κάτι που νόμιζε ότι έκανε, μόνο για να ανακαλύψει ότι ο Ολυμπιακός είναι, στην τελική, αυτό που καλείται να είναι σε 6 ματς στους ομίλους: κακός μπελάς.

Πόσους βαθμούς θα κατακτήσει ο Ολυμπιακός στο Champions League; Το Pod-όσφαιρο έχει την απάντηση: