Team USA: Οι καλοί, οι κακοί και οι άσχημοι

Η πολυπλοκότητα της κατάστασης για την Team USA αναλύθηκε εκτενώς πριν από την έναρξη και στη διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ήταν ένα σύνολο που αγκάλιαζε το χάος. Ήταν μια ομάδα που είχε ανάγκη την αυτοκτονία Χ4 της Τουρκίας για να μην περάσει στεγνή από την πρώτη φάση. Ήταν μια ασύνδετη παρέα παικτών που ελάχιστα γνωρίζονταν μεταξύ τους και την οποία ‘έσωσε’ ο Γκρεγκ Πόποβιτς. Τουλάχιστον ως το πρώτο νοκ άουτ της διοργάνωσης με τους Γάλλους. Η ήττα από ‘τα παιδιά της πατρίδας’ και ο αποκλεισμός από την τετράδα διεθνούς τουρνουά για πρώτη φορά από το 2002 είναι ένα δυσβάσταχτο βάρος που θα σημαδέψει την ιστορία. Είτε είναι είτε όχι η χειρότερη ομάδα που εμφάνισαν οι ΗΠΑ.

Δεν ανακαλύπτουμε την Αμερική λέγοντας πως ο εκλέκτορας της Team USA, όταν αναλάμβανε να διαδεχθεί τον Μάικ Σιζέφσκι, έκανε άλλες σκέψεις στο μυαλό του. Στο Παγκόσμιο της Ισπανίας και στους Ολυμπιακούς του Ρίο η εθνική ομάδα των ΗΠΑ είχε εμφανιστεί με τον Κέβιν Ντουράντ, τον Στέφεν Κάρι, τον Πολ Τζορτζ, τον Κλέι Τόμπσον, τον ΝτεΜαρ ΝτεΡόζαν, τον Κάιρι Ίρβινγκ, τον ΝτεΜάρκους Κάζινς, τον Τζέιμς Χάρντεν, τον Άντονι Ντέιβις, τον Καρμέλο Άντονι και τον Αντρέ Ντράμοντ μεταξύ των 12 διαθέσιμων κάθε φορά. Δεν θα είχε φανταστεί o προπονητής των Σπερς πως θα εισπράξει δεκάδες αρνήσεις στην προσπάθεια καταρτισμού του συνόλου που θα ταξίδευε στην Κίνα για το χρυσό μετάλλιο. Ούτε ο Τζορτζ Καρλ το 2002, πολύ περισσότερο δε ο Λάρι Μπράουν το 2004, στις προηγούμενες μεγάλες λαχτάρες των Αμερικανών, τις οποίες παρεμπιπτόντως ο προπονητής των Σπερς είχε βιώσει ως μέλος του τιμ, είχαν βρεθεί σε τόσο δυσχερή θέση. Πριν από το πρώτο τζάμπολ έγραφαν ορισμένοι πως οι Αμερικανοί δοκιμάζουν πόσο μακριά μπορούν να φτάσουν μ’ ένα ‘untalented’ ρόστερ. Κατόπιν εορτής, ορισμένοι πάλεψαν να βρουν τις πιο πειστικές δικαιολογίες για το 89-79.

Θα ήταν κόντρα στις ηθικές αξίες του Πόποβιτς αν μετά το φιάσκο της Ντονγκουάν δεν αναγνώριζε την ανωτερότητα των ‘μπλε’ που το άξιζαν, “της καλύτερης Γαλλίας που έχω δει ποτέ” όπως επεσήμανε, και ταυτόχρονα δεν προστάτευε τους παίκτες του που πάλεψαν με ό,τι είχαν. “Είναι ασέβεια να λέγεται πως δεν είχατε αυτόν τον παίκτη, δεν είχατε τον άλλον. Η Γαλλία μάς νίκησε όπως και να ‘χει. Δεν θα μπορούσα να είμαι πιο περήφανος γι’ αυτούς τους 12 παίκτες που θυσιάστηκαν ο ένας για τον άλλον. Δεν υπάρχουν άλλοι παίκτες. Είναι οι παίκτες που βρίσκονται εδώ“, παρενέβη σε ερώτηση που τέθηκε από ελληνικό μέσο στον Ντόνοβαν Μίτσελ. Προηγουμένως είχε εξηγήσει πως “η ζωή συνεχίζεται. Αυτό είναι που μετράει. Είμαστε ενήλικες, έχουμε οικογένειες, (έχουμε) τις ζωές μας“. Ντόμπρος, σταράτος, ειλικρινής.

Όχι πως δεν έγιναν λάθη. Το sportingnews εστίασε:

• στην επιμονή του Πόποβιτς στα κοντά σχήματα, με αποτέλεσμα ο Γκομπέρ να ‘παρτάρει’ στις ρακέτες
• στην απόφασή του να παίξει πολύ με τον Κέμπα Γουόκερ στην τέταρτη περίοδο, αφαιρώντας παράλληλα από τον Μίτσελ των 29 πόντων την επιθετική πρωτοβουλία. Με συνέπεια να πάρει και να χάσει δύο σουτ.

Ούτε η κριτική του Yahoo!sports απείχε από την παραπάνω, αφού “η Team USA ανεξήγητα σταμάτησε να ταΐζει τον Μίτσελ στην τέταρτη περίοδο, προτιμώντας να δώσει τα ηνία στο φινάλε στον Κέμπα Γουόκερ, που έκανε το χειρότερο παιχνίδι του στη διοργάνωση“. O Μπιλ Σίμονς αντιθέτως άργησε να ξυπνήσει και δεν πρόλαβε για να έχει ιδέα του τι εκτυλίχθηκε στο 40λεπτο.

Πιο κοντά στην αλήθεια μοιάζει να έφτασε ο Μπράιαν Γουίντχορστ του ESPN, περιγράφοντας την αναμέτρηση ως μια άνιση μάχη της όγδοης με την πρώτη ομάδα της κατάταξης. “Ήταν σαν το Λογιόλα ν’ αντιμετωπίζει το Μίτσιγκαν στο Final Four“, ήταν η πιο πειστική παρομοίωσή του, βγαλμένη από τα τεφτέρια του κολεγιακού πρωταθλήματος. Στο μεγαλύτερο σκέλος του αγώνα η διαφορά ήταν χτυπητή.

Το βέβαιο ήταν πως ο Πόποβιτς ευελιξία κινήσεων δεν διέθετε τέτοια που τουλάχιστον θα του παράσχει την απαιτούμενη δυνατότητα επιλογής. Το ρόστερ ήταν συγκεκριμένων δυνατοτήτων και περιορισμένης ισχύος για εναλλαγές σχηματισμών και ανάπτυξης σύνθετων συστημάτων που θα μπέρδευαν έναν αντίπαλο υψηλού επιπέδου. Άλλοι ανταποκρίθηκαν, άλλοι όχι. Για μια πιο πλήρη καταγραφή του αποκλεισμού των Αμερικανών διαλέξαμε οκτώ από τους δώδεκα παίκτες, διαιρώντας τους σε τρεις κατηγορίες, όπως τις έχει ορίσει κινηματογραφικά από το 1966 ο Σέρτζιο Λεόνε.

Οι καλοί

Ντόνοβαν Μίτσελ

Όταν άρχισε το τουρνουά δεν ήταν καν 23 ετών, γιορτάζοντας τα γενέθλια ανήμερα του αγώνα με την Ελλάδα (7/9). Αποδείχθηκε σοφή η επιλογή του ως βασικού σούτινγκ γκαρντ, διότι συμπεριφέρθηκε πιο ώριμα από εμπειρότερους. Μόνο με τους Τούρκους υπερέβαλε, παρασυρμένος από τον ενθουσιασμό του. Ουδείς άλλος έχει πάρει περισσότερα από 65 σουτ, αυτός 70, και έχει ευστοχήσει στα 32 (48%). Το παράδοξο ήταν πως στη γραμμή του φάουλ έχει σταθεί μονάχα 4 φορές. Είναι επίσης ο δεύτερος πασέρ των Αμερικανών και ο τρίτος ‘κλέφτης’. Παρόντος αυτού οι ΗΠΑ κέρδιζαν για την ώρα με 14.8 πόντους κατά μέσο όρο!

Τζο Χάρις

Επιλέχθηκε στη 12άδα για να βάλει τα μακρινά σουτ και ν’ ανοίγει τις άμυνες που έφραζαν τους κάθετους διαδρόμους για ν’ αποτρέπονται οι διεισδύσεις. Το έκανε με το παραπάνω. Η μείωση της απόστασης (από τα 7μ25 στα 6μ75) αύξησε την παραγωγικότητά του, καθώς βρήκε στόχο στα 10/17 τρίποντα που πήρε. Συνολικά είναι ο παίκτης με το καλύτερο ποσοστό στα εντός πεδιάς, αγγίζοντας το 57%. Αμυντικά δείχνει αρκετά ευάλωτος, αφού έχει συνηθίσει να κάνει μια συγκεκριμένη δουλειά, και έχει χρεωθεί τα περισσότερα φάουλ απ’ όλους.

Τζέιλεν Μπράουν

Με ύψος 2μ01 έχει υποχρεωθεί να παίξει ακόμη και σέντερ στα χαμηλά σχήματα του Πόποβιτς. Παρά τη διαφορετική εφαρμογή των κανονισμών και το γεγονός πως δεν έχει μάθει να κινείται τόσο πολύ στη ρακέτα, έχει βγάλει δυναμισμό στο παρκέ και έχει ανταπεξέλθει σε μεγάλο βαθμό απέναντι σε ψηλότερους αντιπάλους. Εμφανής η έλλειψη εμπειρίας σε ορισμένες απαιτητικές καταστάσεις και φυσικά η έλλειψη μεγέθους για να κοντράρει κορμιά όπως ο Γκομπέρ. Μέχρις εδώ πάντως είναι ο δεύτερος ριμπάουντ των Αμερικανών με 4.7 ανά αγώνα.

Συμπέρασμα: Η Team USA είχε ανάγκη από νιάτα, ενθουσιασμό, γρήγορα πόδια, διάθεση, ενέργεια και αξιόπιστο σουτ.

Οι κακοί

Κρις Μίντλετον

Βγάλε έξω τις εύστοχες βολές με την Τουρκία, σχεδόν στο μηδέν, και θα ‘χεις σχηματοποιημένη την εικόνα μιας φιγούρας που δεν ταιριάζει σε all star γκαρντ-φόργουορντ. Θα πεις πως έχει αναγκαστεί ν’ αλλάξει θέση, να πάει προς το ‘4’ για να βοηθάει αμυντικά με κορμιά που είναι πιο κοντά στα κυβικά του. Επιθετικά ωστόσο όφειλε να είναι πιο αποδοτικός. Έχει φτάσει να έχει 8.3 πόντους, γιατί σκόραρε 15 με τους Τούρκους. Το 38% στα σουτ, με 7/22 τρίποντα (32%), είναι το χειρότερο παίκτη που έπαιξε σε όλα τα ματς.

Μπρουκ Λόπεζ

Το στήσιμο της ομάδας δεν τον έχει βολέψει. Δεν είναι ο σέντερ που θα χωθεί στη ρακέτα, θα σπρώξει, θα δώσει μάχες και άλλες θα τις κερδίσει, άλλες θα τις χάσει. Παρόλα αυτά από τον παίκτη που πέρυσι έδωσε αμέτρητες λύσεις στους φιναλίστ της Ανατολής Μπακς θα περίμενες μια καλύτερη ανταπόκριση όταν βρίσκεται στο παρκέ. Τόσο αμυντικά όσο και επιθετικά. Τα 2/14 τρίποντα δεν τον αντιπροσωπεύουν, ούτε τα μόλις 10 ριμπάουντ. Μοιραία έχει αγωνιστεί μόλις 47 λεπτά.

Συμπέρασμα: Ίσως το γεγονός πως το Μιλγουόκι έφτασε τόσο βαθιά στη σεζόν του ΝΒΑ να μην ευνόησε τους δύο υποστηρικτικούς πυλώνες του Γιάννη Αντετοκούνμπο.

Οι άσχημοι

Κέμπα Ουόκερ

Μέχρι το παιχνίδι απέναντι στους Γάλλους ήταν ο εκτελεστής του σχεδίου. Σαν να μπλόκαρε στο κρισιμότερο σημείο, έσβησε τη μηχανή και βρέθηκε εκτός ρυθμού όταν τον είχε ανάγκη όλο το υπόλοιπο σύνολο. Ακόμη και δύο βολές έχασε σε κερδισμένο τρίποντο που ενδεχομένως χάριζε μια ελπίδα στους Αμερικανούς. Με τους Τσέχους, τους Γιαπωνέζους και τους Βραζιλιάνους ήταν πολύ πιο εφικτό να είναι ωφέλιμος. Με τους Γάλλους έπεσε στην παγίδα.

Χάρισον Μπαρνς

Ως ο συνδετικός κρίκος με την ολυμπιακή ομάδα όφειλε να είναι πιο δραστήριος σε κομβικές στιγμές. Τότε βέβαια ήταν ο τελευταίος τροχός της αμάξης, τώρα θα έπρεπε να γίνει ο σταρ. Έχει στο ενεργητικό καλές στιγμές, ένα ωφέλιμο ποσοστό στα σουτ μέσα από τη γραμμή (14/25, 56%) και έχει κερδίσει πολλά φάουλ όντας εύστοχος από τη γραμμή. Ωστόσο με 14 πόντους μάξιμουμ και αρκετά λάθη, δεν έχει προσφέρει τα προσδοκώμενα.

Μάιλς Τέρνερ

Ο σέντερ των Πέισερς δεν έχει υπηρετήσει στο έπακρο το ρόλο του, ούτε μας έχει επιβεβαιώσει όταν γράφαμε ;πώς θα εξελιχθεί σε περίπτωση Φαρίντ. Μακράν του δεύτερου ο καλύτερος ριμπάουντ και ο καλύτερος μπλοκέρ της ομάδας, αλλά ταυτόχρονα όχι ο τύπος που θα παίξει άμυνα τον Γκομπέρ και θα τον εξαφανίσει. Ούτε καν τον Ιλιασόβα δεν κατάφερε να σβήσει.

Συμπέρασμα: Φάνηκε πως ο Γουόκερ δεν έχει ηγηθεί ακόμη ομάδας πρωταθλητισμού, ο Μπαρνς δεν έχει εξελιχθεί σε ηγετική μονάδα, αυτήν που τουλάχιστον ήλπιζαν οι Μάβερικς όταν την ‘έκλεβαν’ από τους Γουόριορς (και προτού καταλήξει στο Σακραμέντο), ενώ ο Τέρνερ έχει φτάσει, πιθανόν, στο ταβάνι του.

Αναμένεται πλέον η επανεμφάνιση της Team USA, στους Ολυμπιακούς του Τόκιο. Όπως παρατήρησε πριν καν το φιάσκο της αποτυχίας το Ringer, “η εθνική ομάδα μπάσκετ των ΗΠΑ κινείται σε κύκλο“. Αυτός του Παγκοσμίου έκλεισε απότομα. Γιατί να μην ήταν αυτό το ρεπό της;