Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας ήταν ο τελευταίος ρομαντικός φίλαθλος

O Λαυρέντης Μαχαίριτσας ‘έφυγε’ από τη ζωή το πρωί της Δευτέρας, σε ηλικία 63 ετών, από καρδιακή προσβολή. Ο καλλιτέχνης που είχε κατορθώσει να αφήσει το μουσικό στίγμα του μέσα από 4 δεκαετίες συνεπούς δισκογραφικής δημιουργίας, κατάφερε ήδη να κερδίσει το στοίχημα με τον χρόνο και να ζει μέσα από τα τραγούδια του. Επίσης, ‘έφυγε’ από τη ζωή, όντας ένας εκ των τελευταίων, ίσως και ο τελευταίος ρομαντικός φίλαθλος. Παρακάτω θα αποτίσουμε τον ελάχιστο φόρο τιμής στον αγαπημένο καλλιτέχνη, αναλύοντας τη ρομαντική, αγνή ματιά με την οποία αντιμετώπιζε το σύγχρονο ποδόσφαιρο.

Σε συνέντευξη που είχε δώσει στο ΒΗΜΑ το 2012, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ιδρυτικό μέλος τότε, της Παναθηναϊκής Συμμαχίας, είχε μιλήσει απλά και στωικά για τη μεγάλη αγάπη του, είχε κάνει ‘πενηνταράκια’ τον φανατισμό του ποδοσφαίρου και παράλληλα, είχε καταφέρει να τον ξορκίσει. Συγκεκριμένα, μεταξύ άλλων, είχε δηλώσει:

Για τον Παναθηναϊκό και την οικονομική διάσωση του

“Δεν ξέρω αν σώνεται η οικονομική κατάσταση στην ομάδα μου και αν σωθεί, αλλά αν πάψει να υπάρχει Παναθηναϊκός θα πάψει να υπάρχει με μαθηματική ακρίβεια και ο Ολυμπιακός. Και τότε τι θα κάνουμε τις Κυριακές μας; Για μένα Κυριακή ίσον ποδόσφαιρο. Αθλητικά στην τηλεόραση. Έτσι έμαθα από μικρός. Δεν είναι κάτι τόσο φοβερό να δώσει ο κόσμος 150 ευρώ για κάτι που αγαπάει. Είναι 15 ποτά σε ένα μπαρ. Αν μπορείς να σώσεις ένα πράγμα που αγαπάς, είναι καλό. Κι ας είναι τόσο δύσκολες οι εποχές. Λες και δεν ξέρουμε ότι ο κόσμος δεν έχει να φάει. Κάποιοι αυτό λένε. Αυτό τι σημαίνει όμως; Ότι αν δεν ασχοληθώ εγώ ή κάποιος άλλος με τον Παναθηναϊκό θα έχει να φάει ο κόσμος; Δηλαδή τι θέλουν, να μας τα κόψουν όλα; Να πεθάνουμε όλοι πριν την ώρα μας;”

Για τη χαρά του ποδοσφαίρου

“Από τον Νταλί και τον Αντονιόνι ως τον Γκάλη και τον Καραγκούνη, Άγγελοι είναι όσοι προσφέρουν χαρά και ελπίδα στον κόσμο… Δεν έχουν άλλο ιδιαίτερο γνώρισμα… Αυτός ο στρυφνός Κριστιάνο Ρονάλντο προσφέρει χαρά στον κόσμο…”

Για τον φανατισμό που μπορεί και να αφαιρεί ζωές

“Την ημέρα που έγινε το μακελειό στη Λαυρίου εγώ θα τους είχα πάρει τα κλειδιά. Και μη μου πει κανείς τι φταίει η ομάδα. Τι έφταιγαν οι ομάδες όταν η Θάτσερ είπε ‘έξω όλοι από την Ευρώπη’ μετά το μακελειό στο Χέιζελ; Όλοι συνυπεύθυνοι. Οι ομάδες συντηρούν τους… στρατούς. Αυτό δεν μπορώ να το δεχθώ. Και βλέπω πάντα μπάλα, από παιδάκι. Αλλά αυτό; Κι εγώ κλαίω ή έχω κλάψει όταν χάνει ο Παναθηναϊκός, αλλά θάνατος; Βαρελότα στο μπάσκετ; Άλλοι έριχναν με αεροβόλα στην πλάτη του Τζόρβα. Αυτοί δεν είναι άνθρωποι…”

Για την ‘εξάρτηση’ μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού

“Δεν ξέρω αν σώνεται η οικονομική κατάσταση στην ομάδα μου κι αν σωθεί, αλλά αν πάψει να υπάρχει Παναθηναϊκός θα πάψει να υπάρχει με μαθηματική ακρίβεια και ο Ολυμπιακός. Και τότε τι θα κάνουμε τις Κυριακές μας; Για μένα Κυριακή ίσον ποδόσφαιρο. Αθλητικά στην τηλεόραση. Έτσι έμαθα από μικρός”.

Για εκείνο το ματς που παραλίγο να τον κάνει Ολυμπιακό

“Από τη στιγμή που ήμουν Νίκη Βόλου δεν θα μπορούσα να γίνω ποτέ Ολυμπιακός. Αφού τους έβλεπα και έβγαζα… σπυριά. Να σκεφτείς ότι ο πατέρας μου ήταν Ολυμπιακός και για να με κάνει… ομοϊδεάτη του με πήγε σε ένα παιχνίδι με τη Γουέστ Χαμ. Και εγώ έγινα Γουέστ Χαμ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Μπόμπι Μουρ, με τα ξανθά του τα μαλλιά. Ήταν σαν Θεός για μένα τότε, σαν Άγγελος”.

Παρά το γεγονός ότι η αγαπημένη του ομάδα δεν είχε τις αναμενόμενες διακρίσεις, εκείνος δεν σταμάτησε να στηρίζει τον Παναθηναϊκό και στα πολύ δύσκολα, αναπολώντας παράλληλα και τις όμορφες στιγμές του παρελθόντος, σε άλλες συνεντεύξεις.

Για την οικογένεια Βαρδινογιάννη

“Η τραγωδία του Παναθηναϊκού είναι που διώξαμε τον Βαρδινογιάννη. Αυτόν που έβαζε κάποια λεφτά στην ομάδα, κράταγε την ομάδα σε ένα επίπεδο τον στείλαμε στα πυρά και τώρα είμαστε στην διαδικασία να σώσουμε οτιδήποτε σώζεται, αλλιώς θα το κλείσουμε το μαγαζί. Είμαι ιδρυτικό μέλος της Παναθηναϊκής Συμμαχίας και η τραγωδία του Παναθηναϊκού έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Είναι φοβερό, επίσης, πως αντιμετωπίζει ο Έλληνας το ποδόσφαιρο, αν σκεφτούμε ότι τους καλούς ποδοσφαιριστές, αυτούς που έφεραν το Εuro, τους βρίζουμε. Πιο μισητοί ποδοσφαιριστές στην Ελλάδα ήταν αυτοί που πήραν το Ευρωπαϊκό: ο Βρύζας, ο Καραγκούνης, ο Νικολαΐδης , ο Ζαγοράκης. Αυτοί που μας κάνανε περήφανους σε αυτούς προσάπτουμε διάφορα”.

Για το ‘τρελό’ δεκαημέρο του Παναθηναικού, με την κατάκτηση του πρώτου Κυπελλου Πρωταθλητριών το 1996 και τη νίκη εκτός έδρας επί του Άγιαξ

“Μέσα σε 10 μέρες βιώσαμε απίστευτες στιγμές. Στον ημιτελικό του Champions League με τον Άγιαξ στο Άμστερνταμ, δεν μπορώ να διανοηθώ καν το πόσο τρελά πανηγύριζα, υπήρχε ένα γενικότερο ντελίριο, μία παράνοια άνευ προηγουμένου! Θυμάμαι και τον φίλο μου τον Χρήστο Κοντό που μετέδιδε το ματς στο κρατικό ραδιόφωνο και την άλλη μέρα είχε βάλει την περιγραφή του γκολ του Βαζέχα για πάνω από δέκα φορές. Απόλαυση! Από το πρώτο ευρωπαϊκό στο Παρίσι μου έρχεται στο μυαλό η παρολίγον… αυτοκτονία μας, γιατί ήμασταν πολύ καλύτεροι και είχαμε μεγάλη διαφορά στο σκορ. Μετά από τόσα χρόνια νομίζω ότι πρέπει πω ότι ήταν αντικανονικό το κόψιμο του Στόγιαν, αλλά βέβαια, μέχρι να γίνει αυτό, είχε σταματήσει ο χρόνος για πολύ ώρα, είχε γίνει και φάουλ στον Γιαννάκη, είχαν γίνει γενικά όργια εις βάρος μας”.

Για τον Παναθηναϊκό και την Αριστερά

“Αριστερά είναι για μένα η αντίθεση σε κάθε μορφή λανθάνουσας και εκ του πονηρού εξουσίας. Αλλά εμένα προσωπικά δεν με ενδιαφέρει ούτε η ταμπέλα, ούτε η φανέλα. Έχω τον Παναθηναϊκό και τρώω τις φάπες μου. Δεν θέλω άλλη φανέλα”.