Ελλάδα-Τσεχία: Νίκη χωρίς παυσίλυπον

Μέρα που είναι, που έφυγε και ξαφνικά ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, θα μπορούσε ο τίτλος να είναι Παυσίλυπον. Αλλά δυστυχώς δεν ήρθε η παύση της λύπης. Νικήσαμε μεν, χάσαμε την πρόκριση δε. Για ακόμη ένα μεγάλο τουρνουά, το Παγκόσμιο Κύπελλο 2019, γυρίζουμε πικραμένοι. Παράπονο από την προσπάθεια της Εθνικής Ελλάδας δεν μπορεί να έχει κανείς. Αντιθέτως, είναι λογικό να παραπονιέται για τους διαιτητές, ειδικά για τα δυο φάουλ που δόθηκαν σε βάρος του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Δεν το λέμε φορώντας τη… φουστανέλα και πιπιλώντας την καραμέλα της αδικίας. Είναι… παράλογο να σφυρίζεται το ίδιο λάθος δυο φορές. Επιθετικό φάουλ ενώ ο αντίπαλος κινείται με πλάγια βήματα, ξεκάθαρα. Όχι στο ριπλέι, σε κανονική ροή ήταν εξόφθαλμο.

Πώς και γιατί επιλέχθηκαν οι διαιτητές που από την αρχή του τουρνουά δίνουν ρεσιτάλ… σαχλαμάρας (όχι μόνο στα δικά μας παιχνίδια, οι Λιθουανοί τρελάθηκαν με την τελευταία φάση, στο Ισπανία-Σερβία στα 3 σφυρίγματα πετύχαιναν το ένα), είναι ένα θέμα που πρέπει να λύσει η FIBA. Θα μου πείτε, στο αλλοπρόσαλλο σύστημα της διεθνούς ομοσπονδίας (με τα παράθυρα των προκριματικών που αποκλείουν τους καλύτερους παίκτες, τις 32 ομάδες, τις μεγάλες διαφορές και τα… αδιάφορα ματς του 2ου γύρου), το τελευταίο που μπορεί να απασχολήσει τους εγκεφάλους της, είναι η διαιτησία.

Η Ελλάδα είδε τον καλύτερό παίκτη της να αποβάλλεται δυο φορές  (η πρώτη στον αγώνα με τη Βραζιλία) με 5 φάουλ. Το γεγονός είναι πρωτόγνωρο (μιλάμε για τον καλύτερο παίκτη του τουρνουά), όμως δεν μπορούμε να το αλλάξουμε. Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε καλύτερα, κόντρα στην προγραμματισμένη Τσεχία (μπράβο της, γιατί άντεξε, αλλά δεν άλλαξε το πλάνο της, ακόμη κι όταν πιέστηκε από την Ελλάδα); Εκτός από το να είχαμε νικήσει τη Βραζιλία (θα μας έφτανε η νίκη, όπως ξέρετε) υπήρξαν 2-3 μικρές λεπτομέρειες.

Σίγουρα να μην είχαμε τόση μεγάλη αστοχία στις βολές; Οκτώ χαμένες (10/18) είναι πάρα πολλές. Να ήμασταν λίγο πιο εύστοχοι από μακριά (8/25 τρίποντα δεν είναι κακό ποσοστό, αλλά όταν θες να νικήσεις με +12 πόντους, πρέπει να έχεις πάνω από 40%), να παίρναμε ένα, δύο, τρία (τέσσερα-πέντε) ριμπάουντ παραπάνω (41-31, ο απολογισμός για τους αντιπάλους μας). Ίσως να βάλουμε περισσότερα καλάθια στο λόου ποστ, όπου ο Γιώργος Πρίντεζης αστόχησε (αν και όταν μπήκε στο τέλος, πήρε τις σωστές αποφάσεις) ενώ ο Γιάννης Μπουρούσης δεν απείλησε.

Και πάλι, όμως. Δεν ήταν καθόλου εύκολο να νικήσουμε με διαφορά 12 πόντων (που αγγίξαμε, ωστόσο, την κατάλληλη στιγμή, στο τελείωμα του ματς δηλαδή). Ο Τόμας Σατοράνσκι αντέδρασε ιδανικά στις τελευταίες φάσεις, αποδεικνύοντας πως πρέπει να λειτουργεί ο ηγέτης-μεγάλος σταρ της ομάδας, ο απίθανος Γιάρομιρ Μπόχατσικ (σαν άλλος Γιαν Σβόμποντα και Λούμπος Μπάρτον) μας κοπάνησε 25 πόντους (4/8δ, 4/7τρ), ενώ όλοι μαζί οι τρομεροί Τσέχοι είχαν 21/22 βολές!

Παρόλα αυτά, θα πρέπει να μείνουμε στην σπουδαία προσπάθεια της ομάδας να πάρει τη νίκη και τη διαφορά. Βουτιές, αυτοθυσία, ο Θανάσης Αντετοκούνμπο σε ρόλο… Ζορό και βέβαια ο καταπληκτικός Νικ Καλάθης, σε ένα από τα καλύτερα βράδια της ζωής του, με 27 πόντους (6/8δ, 5/9τρ, 6ρ, 6ασ, 3κλ και μόλις 1 λάθος), συνέθεσαν μια εικόνα που μας άφησε ευχαριστημένους.

Δεν ήταν όμως το… παυσίλυπον. Η Εθνική θα γυρίσει πρόωρα, ξανά. Μια ευκαιρία ακόμη πήγε χαμένη. Οι ευθύνες δεν μπορούν να βαρύνουν μόνο τον προπονητή και τους παίκτες. Υπάρχει και μια ομοσπονδία, μια διοίκηση, ένας πρόεδρος που εδώ και 10 χρόνια δεν σταματάνε να αποφασίζουν λάθος. Και να αφήνουν την Εθνική χωρίς προσανατολισμό, σχέδιο και πρόγραμμα. Ακόμη και με τον καλύτερο παίκτη του ΝΒΑ στη σύνθεσή της…