Πρέπει να φτιαχτεί μία θρησκεία για τον Νίκολα Γιόκιτς
Ο Νίκολα Γιόκιτς σέρνει το τομάρι του στα γυμναστήρια της Κίνας και ενδιαμέσως παίζει με τους αντιπάλους του όπως ο Χαβιέρ Μπαρδέμ με τον πωλητή στο 'Καμία Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους'.
Όσο η Σερβία καρατομούσε το Πουέρτο Ρίκο, σε ακόμα μία πειστική παράστασή της στο Παγκόσμιο Κύπελλο, πριν αρχίσουν τα δύσκολα, δεν ήταν άδικο, αφύσικο ή παράλογο να έρθει στη σκέψη το όνομα Κλέι Τόμπσον. Κυρίως, ο ‘Klaytheism‘, η θρησκεία των πιστών… ηλεκτρονικών οπαδών του σούτινγκ γκαρντ των Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς, ο οποίος δεν έγινε… θεός επειδή είναι ένας από τους 5 σπουδαιότερους καθαρόαιμους σουτέρ στην ιστορία του μπάσκετ, αλλά διότι οι γκραβούρες του εκτός παρκέ είναι αλησμόνητες. Αν δεν έχεις δει τον Τόμπσον να αφαιρείται κατά τη διάρκεια ερώτησης και να μην ακούει αυτό που τον ρωτάνε, είναι σαν να έχεις δει το ‘Reservoir Dogs’, χωρίς την τελευταία σκηνή και σαν να μην ξέρεις ποιος είναι ο υπαίτιος για το κακό της Θήβας, που προσπαθεί να ανακαλύψει ο Οιδίποδας.
Υπεισέρχεται, δυνητικά και φαντασιακά εν προκειμένω, η εξής απλή απορία: αν ο Τόμπσον έχει τη δική του θρησκεία, για ποιον λόγο δεν έχει ήδη φτιαχτεί ναός για τον Νίκολα Γιόκιτς;
Το αγωνιστικό κομμάτι είναι το ήσσον, αν και είναι τέντα λαχταριστό. Ειδικά αυτό που δεν στηρίζεται στους αριθμούς. Έχω τον Γιόκιτς 4ο στη λίστα με τους κορυφαίους Γιουγκοσλάβους σέντερ όλων των εποχών. Αυτήν τη στιγμή βρίσκεται μαζί με τον Ζόραν Σάβιτς, 3ος είναι ο Κρέζιμιρ Τσόσιτς, 2ος ο Ντίνο Ράτζα και 1ος είναι ο Βλάντε Ντίβατς. Πιθανώς, σε 2 χρόνια να έχει μείνει μόνος στην κορυφή.
Υπάρχουν πάσες που κάνει ο Γιόκιτς και ο Ντίβατς δεν μπορούσε να τις κάνει στο πικ της αγωνιστικής διαύγειάς του. Αυτήν τη στιγμή, τη συγκεκριμένη τριετία που ο Σέρβος κατάφερε να γίνει ο άνθρωπος πάνω στον οποίο χτίζεται μία ομάδα του ΝΒΑ, η οποία πέρυσι είχε το 2ο καλύτερο ρεκόρ στη Δύση και αποκλείστηκε στο κλειστό 7ο ματς του 2ου γύρου των play off, ο Γιόκιτς είναι πιο καλός πασέρ από ό,τι ήταν ο Ντίβατς στην κορυφαία χρονιά του. Και το κάνει μην παίζοντας σε passing team, όπως ο ‘Ντάντε’ στους Σακραμέντο Κινγκς. Ο Γιόκιτς έχει όλες τις επιθετικές κινήσεις του Ντίβατς, το λέι απ κάτω από το χέρι του αντίπαλου, το ρολάρισμα με την πλάτη του, το σουτ με τα χέρια του πολύ ψηλότερα από το πρόσωπό του, αλλά μοιάζει να διαθέτει πιο φερέγγυο σουτ από την περιφέρεια.
Συν τοις άλλοις, όπως φανερώνεται σε αυτό το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, η δυναμική του παιχνιδιού του δεν αλλοιώνεται με τους διαφορετικούς κανόνες, όπως συμβαίνει και με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, αλλά και τους Αμερικανούς, που ως τώρα δεν έχουν δείξει ότι διαθέτουν το σταθερό περιφερειακό σουτ, στο οποίο η ομάδα πρώτης επιλογής αυτονόητα θα ευστοχούσε. Ο Γιόκιτς κάνει αυτό που κάνει. Παίρνει την καλύτερη θέση στο παρκέ, εκμεταλλεύεται κάθε αλλαγή μαρκαρίσματος, πασάρει στην περιφέρεια με ακρίβεια προϊόντος Ελβετού αλχημιστή, ανοίγει το παιχνίδι και όποια άμυνα δεν βγάλει βοήθεια σε αυτόν, αλίμονό της. Για μία διάνοια του μπάσκετ, όπως φανερώνεται πως είναι ο τύπος που η Μέγκαλεκς έκανε δώρο στο παγκόσμιο χωριό, όλα αυτά αποδεικνύονται εξισώσεις Α’ Γυμνασίου, τη στιγμή που έχει κάνει την ύλη της Β’ Λυκείου και που την βρίσκει σχετικά εύκολη.
Μόνο να διανθίζεται, γίνεται, στην αγωνιστική ποιότητα, το γεγονός ότι η μούρη του μοιάζει με την grumpy cat και οι κινήσεις του εκτός παρκέ είναι λες και προέρχονται από τον όχι πιο ενεργητικό τρόφιμο ενός γηροκομείου. Ο Γιόκιτς αλλάζει πρόσωπο μόνο όταν πρόκειται να διαμαρτυρηθεί στους διαιτητές, μοιάζει να μην τον νοιάζουν οι game winners, η προοπτική ενός μεταλλίου, να μην κουβαλάει μέσα του κάτι από το πάθος που επιτάσσει το ανταγωνιστικό επίπεδο μίας σπουδαίας διοργάνωσης. Είναι σαν εκείνη την μπασίστρια των Breeders, που ό,τι και να γίνεται στο τραγούδι, εκείνη παίζει το όργανο όρθια και σε ορθή στάση σώματος και απαθής, σαν να μην είναι κάτι σημαντικό αυτό που συμβαίνει.
Αν πήγαινες κάποιον που έχει να δει μπάσκετ 20 χρόνια, σε ένα ματς όπου παίζει ομάδα του Γιόκιτς και τον ρωτούσες ποιος από τους 24 παίκτες που κάνουν ζέσταμα στο παρκέ είναι ο σταρ, ο 24χρονος σέντερ από το Σόμπορ της Σερβίας θα ήταν 14ος στις επιλογές του. Η γλώσσα σώματος του Γιόκιτς προέρχεται κατευθείαν από τα γυρίσματα της πιο σαχλής ταινίας των αδελφών Κοέν, εκείνης που από την αρχή ως το τέλος δεν γίνεται τίποτα και δεν κάνει τον κόπο να προσπαθήσει να σε ξεγελάσει. Μοιάζει να βαριέται οτιδήποτε συμβαίνει στον κόσμο και σχεδόν να σέρνεται στον αγωνιστικό χώρο. Φαίνεται τόσο τεμπέλης, που αν έλεγε κάποιος από… μέσα ότι ο Αλεκσάνταρ Τζόρτζεβιτς τον ξεκινά στη βασική πεντάδα των ‘ορλόβι’ κι εκείνος τον παρακαλά να τον αφήσει για λίγο ακόμα στον πάγκο, θα τον πίστευε. Σε μία φάση του ματς στο Πουέρτο Ρίκο, όταν είχε σηκωθεί να μπει αλλαγή, ο διαιτητής που ήταν δίπλα του τού ζήτησε να περιμένει, παρ’ ότι ακούστηκε ο ήχος και ο Γιόκιτς έκανε μία γκριμάτσα παραπόνου, λες και το να χρειαστεί να είναι για 5 δεύτερα όρθιος είναι ένα μαρτύριο που δεν το δικαιούται.
Πρόκειται για έναν παίκτη που είχε 20,1 πόντους, 10,8 ριμπάουντ και 7,8 ασίστ πέρυσι, που η χρονιά του ήταν MVP caliber, δηλαδή διαμετρήματος Πολυτιμότερου Παίκτη για την κανονική σεζόν, και που, σε πρόσφατη ανάλυσή του στην εκπομπή ‘Get Up’, ο Τζέιλεν Ρόουζ τον έχει στην πρώτη δεκάδα του για πόντους, ριμπάουντ και ασίστ για την επόμενη περίοδο, τη στιγμή που έχει τους Ντένβερ Νάγκετς στην πρώτη πεντάδα των ομάδων με τις περισσότερες πιθανότητες να πάρουν το πρωτάθλημα την επόμενη περίοδο.
Και μοιάζει λες και του έχεις ζητήσει να σηκώνει τον άτλαντα, είναι ένα τρολ του εαυτού του, ουσιαστικά, σαν να μην τον αφορά κάτι από αυτά που συμβαίνουν και το μόνο που θέλει είναι να αράξει στην αυλή του σπιτιού του και να κάνει ποδήλατο με το δίτροχο που έκανε στα 10 του. Το πιθανότερο είναι ότι στην πραγματικότητα δεν νιώθει έτσι, αλλά είναι αιχμάλωτος σε ένα ψηλό κορμί με μία απίστευτα βαλκανική φάτσα, που συγκρίνεται μόνο με εκείνη του Ζάρκο Πάσπαλι, και το μόνο με το οποίο διασκεδάζει είναι να τρολάρει τον εαυτό του και αυτό που κάνει, λες και είναι ο Όσο του μπάσκετ και περνάει την ώρα του, κάνοντας φάρσες, οι οποίες διασκεδάζουν αυτόν και μόνο αυτόν και του ρουφάνε την πλήξη.
Με τον Μπόμπαν Μαριάνοβιτς και τον Γιόκιτς στους σέντερ, η φετινή Σερβία είναι ένα κειμήλιο στην ψυχαγωγική κουλτούρα του μπάσκετ. Κανένα δίδυμο σέντερ δεν συνδυαζόταν ποτέ τόσο ολοκληρωτικά και με τέτοια αταξία στο υπόβαθρο που αφορά την απόλαυση. Οι σέντερ πάντα ήταν ατομάρες, ειδικά στην Ελλάδα. Από την εποχή του Γιώργου Τρόντζου, από τον Δημήτρη Κοκολάκη ως τον Γιάννη Μπουρούση και από τον Παναγιώτη Φασούλα ως τον Λάζαρο Παπαδόπουλο, ήταν τύποι που θα ήθελες να κάνεις παρέα μαζί τους. Ο Γιόκιτς ανήκει άνετα στην ίδια κατηγορία και το γεγονός ότι στον ατέρμονο κόσμο του φωτεινού web δεν έχει δημιουργηθεί θρησκεία με το όνομά του ή μία ηλεκτρονική βίβλος με τον τίτλο Jokerisms, είναι επειδή για κάποιον (πολύ σαφή αλλά όχι της παρούσης) λόγο, όλος ο κόσμος δεν θέλει να χαρίσει το παραμικρό στους Γιουγκοσλάβους: όλα πρέπει να πάνε να τα πάρουν μόνοι τους.
Οι Αμερικανοί, δε, που έχουν το μεγαλύτερο ποσοστό ανθρώπων που πιστεύει στην ύπαρξη των αγγέλων και που οι 3 στους 10 (υπερβολή, αλλά ας μείνει για τη φάση) έχουν δει ΑΤΙΑ, δεν χρειάζεται να πάνε μακριά για να ισχυριστούν την ύπαρξη εξωγήινων. Μια ματιά στον Γιόκιτς τούς πείθει παραχρήμα και αυθωρεί ότι ο άνθρωπος δεν κατοικεί μόνος στο σύμπαν. Μοιάζει τόσο ακατάλληλος με τον χώρο, που το γεγονός ότι είναι ένας από τους 30 κορυφαίους παίκτες στον κόσμο σήμερα και μέσα στην πεντάδα των πιο ικανών σέντερ, κανονικά έπρεπε να περιγράφεται ως πραγματικό αποκύημα της φαντασίας, που συγκρίνεται μόνο με τα αστεία του Νορμ ΜακΝτόναλντ και το ότι οι κατσαρίδες, μετά από 3 μέρες ξάπλα δήθεν σκοτωμένες, ανασταίνονται, αν δεν έχουν πατηθεί σε σημείο να λιώσουν και να διαλυθούν εις τα εξ ων συνετέθησαν.
