Ελλάδα-Νέα Ζηλανδία: Η Εθνική πρέπει να βελτιώσει την άμυνα στην μπάλα

Ο προπονητής και ειδήμων των advanced statistics, Χρήστος Μαρμαρινός, σχολιάζει στο Contra.gr κάθε αγώνα της Εθνικής Ελλάδας στο Παγκόσμιο Κύπελλο 2019. Ακολουθεί το σχόλιό του για το 103-97 επί της Νέας Ζηλανδίας.

Σε ένα νευρικό παιχνίδι, μεταξύ σκληρών ομάδων, η Εθνική ήταν πολύ καλή στην επίθεση, είχε ψηλά ποσοστά, αλλά ήταν κακή στην άμυνα στην μπάλα. Και αυτό τώρα, πρέπει να αλλάξει. Για πρώτη φορά, από το πρώτο φιλικό μέχρι σήμερα, είδαμε στην αρχή τον Γιάννη Αντετοκούνμπο να αγωνίζεται μόνο ως σέντερ. Θέση στην οποία είχε εμφανιστεί για πολύ λίγο, ενόσω προετοιμαζόταν η Εθνική για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Εναντίον της Νέας Ζηλανδίας έμεινε σε αυτήν. Μεταξύ των διαφορών που παρατηρήθηκαν και τον αφορούσαν, συγκριτικά με το προηγούμενο ματς –εναντίον της Βραζιλίας-, σίγουρα είχε περισσότερο την μπάλα. Ειδικά στις φάσεις που έπαιρνε το ριμπάουντ και μετά εξαφανιζόταν, για το σκοράρισμα.

Η Ελλάδα προσπάθησε να τρέξει περισσότερο και ως προς αυτό βοήθησε κι η Νέα Ζηλανδία, που ακολουθούσε (πήγαινε πάνω κάτω). Οι διεθνείς μας ‘έβγαλαν’ φάσεις, κυρίως στο ανοιχτό γήπεδο. Επίσης, δεν ‘κόλλησαν’ τόσο πολύ στην άμυνα ζώνης των αντιπάλων τους, μολονότι ήταν πολύ ‘κλειστή’. Η Εθνική κατάφερε να βρει λύσεις με κοψίματα μακριά από την μπάλα (off ball cuts). Η επιθετική παρουσία ήταν πολύ καλή κι έτσι ‘βγήκαν’ και ελεύθερα σουτ. Αυτό που θα ήταν χρήσιμο να συμβεί, για να κάνει η Ελλάδα πιο εύκολη τη ζωή της, είναι μια πιο σταθερή απόδοση στην άμυνα. Τουναντίον, ‘χάθηκαν’ φάσεις ένας εναντίον ενός, ενώ ήταν κακή και η τρανζίσιον άμυνα, γιατί πολλές φορές δεν είχαν καλές αποστάσεις. Αν η ομάδα ήταν πιο επιθετική στην άμυνα, θα ‘χε ‘καθαρίσει’ το παιχνίδι από το πρώτο μισό. Όσο η Νέα Ζηλανδία παρακολουθούσε από κοντά την εξέλιξη (51-44 το σκορ του ημιχρόνου), παρέμενε επικίνδυνη.

Στο 3ο δεκάλεπτο (71-66, 30′) η Εθνική σκόραρε κυρίως με βολές, κάτι που περίμενε να συμβεί εναντίον μιας ομάδας που είναι γνωστό πως παίζει σκληρά και ‘δίνει’ βολές. Όπως και κερδίζει. Παρ’ όλο που οι διεθνείς μας ήταν εύστοχοι από τη γραμμή του μπόνους, υπήρχε ένα πρόβλημα: η στατικότητά τους. Αυτό σήμαινε πως αν σταματούσαν οι βολές, θα είχαν πρόβλημα. Οι Νεοζηλανδοί πήγαν την Ελλάδα σε ένα πολύ κόντρα -ως προς αυτήν- παιχνίδι, που ήταν πολύ φίζικαλ και ‘ακύρωνε’ την όποια δυνατότητα να βρει ρυθμό. Κάτι που έχει ανάγκη για να κάνει αυτά που θέλει και μπορεί.

Ο Σκουρτόπουλος χρησιμοποίησε για πρώτη φορά σχήμα με τον Πρίντεζη ως σέντερ -κάτι που δεν είχαμε ξαναδεί-, ενώ ως σέντερ μόνο συνέχισε να αγωνίζεται και ο Γιάννης. Αν δεν υπήρχε κακή περιφερειακή άμυνα και υπήρχε ένας ψηλός που να μπορεί να αλλοιώσει τις προσπάθειες (κάτι που δεν κατέστη εφικτό, με τα κοντά -ημίψηλα- σχήματα, χωρίς χειριστές), η Εθνική δεν θα είχε τους Tall Blacks τόσο κοντά, στο σκορ. Πριν αρχίσει η τελευταία περίοδος, το δεδομένο ήταν πως το αποτέλεσμα θα κριθεί από την άμυνα, με την παρουσία των Κώστα Σλούκα και Νικ Καλάθη να μπορεί να κάνει έως και την ειδοποιό διαφορά.

Μπήκαν και οι δύο στην αρχή της τελευταίας πράξης πράξη, για λίγο, μετά έμεινε ο Σλούκας -που ‘χε περάσει το μεγαλύτερο μέρος του 3ου δεκαλέπτου στον πάγκο- και η Εθνική πέτυχε 3 συνεχόμενα τρίποντα, από καλή κυκλοφορία (ήταν όλα ελεύθερα), συν την εκμετάλλευση της ‘παγίδας’ των Νεοζηλανδών στον Γιάννη. Μετά το άλεϊ ουπ του Αντετοκούνμπο από πάσα του Σλούκα (82-70), το ζητούμενο που έμενε να τακτοποιηθεί ήταν η άμυνα -τομέας που παρέμεινε προβληματικός. Όταν συνεταιρίστηκαν ξανά οι Σλούκας και Καλάθης (μαζί με τα αδέλφια Αντετοκούνμπο και τον Ιωάννη Παπαπέτρου), η Ελλάδα ασχολήθηκε με τα μετόπισθεν, έκανε και το 1ο φάουλ στην περίοδο (στο 36′), έβγαλε ενέργεια, είχε κίνηση, κυνήγησε και νίκησε.