Η Σιμόν Μπάιλς θα θυμίζει πάντα την αποτυχία των ΗΠΑ

Δυο ημέρες πριν μπει στη διαδικασία να διεκδικήσει τον εθνικό τίτλο, για έκτη συναπτή φορά (τον πήρε), είχε εκφράσει την οργή/απογοήτευση/απόγνωση που ένιωθε, προϊούσας της αδυναμίας των αρχών να διαχειριστούν όπως θα έπρεπε, το σκάνδαλο που αποκάλυψε η ερευνητική ομάδα του ESPN. Aυτό που αφορούσε δεκαετίες κάλυψης υποθέσεων σεξουαλικής κακοποίησης, με πρωταγωνιστή τον Λάρι Νάσαρ -τον γιατρό των εθνικών ομάδων ενόργανης γυμναστικής και του Μitchigan State που έχει καταδικαστεί σε 175 χρόνια φυλάκισης, μετά τις καταγγελίες 160 κοριτσιών για σεξουαλική κακοποίηση).

Η Simone Biles δήλωσε πως οι υπεύθυνοι είχαν μια δουλειά να κάνουν: να προστατέψουν τους αθλητές “που κάνουμε ό,τι μας ζητούν, ακόμα και όταν δεν το θέλουμε. Αλλά δεν το έκαναν, μολονότι κυριολεκτικά είχαν μόνο αυτήν τη δουλειά. Δηλαδή τόσο πολύ δεν μας συμπαθούσαν που δεν έκαναν τίποτα; Αλλάζουν το προσωπικό, αλλά είναι δύσκολο να συνεργαστούμε με νέους ανθρώπους, γιατί δεν ξέρουμε αν μπορούμε να τους εμπιστευτούμε. Και αυτοί που ήταν κοντά μας για χρόνια, μας απογοήτευσαν”. Βουρκωμένη θύμισε πως είναι πια 22, ότι το σώμα της έχει καταπονηθεί σε σημείο που τίποτα δεν είναι απλό ή εύκολο. Επανέλαβε ότι υπήρξε ένα από τα θύματα του Νάσαρ. Κατέληξε στο ότι όπως πάντα θα έβαζε μπροστά τη δύναμη της και θα προχωρούσε. Αλλά δεν θα ξεχνούσε. Και μοιραία δεν θα ξεχάσει και κανείς άλλος έως ότου γίνει κάτι “αν και πολύ αμφιβάλω πως θα γίνει κάτι σωστό“.

Στις 9 του μήνα, στο πρόγραμμα της στη δοκό ισορροπίας έγινε ο πρώτος άνθρωπος που ασχολήθηκε ποτέ με την ενόργανη και έκανε την έξοδο της με double double dismount. Δες και θα καταλάβεις.

Τα ξημερώματα έκανε κάτι ακόμα που δεν είχε ξαναγίνει, στην ιστορία του σπορ και στην κατηγορία των γυναικών: το triple double. Για την ακρίβεια, το επιχείρησε και στα προκριματικά, αλλά όπως είχε πει δεν ήταν ευχαριστημένη. Είχε υποσχεθεί να κάνει κάτι καλύτερο στον τελικό. Το έκανε. Τα ιστορικά αρχεία ανανεώθηκαν και σε ένα ακόμα κεφάλαιο: αυτό των γυναικών που ‘χουν κατακτήσει έξι σερί τίτλους στην Αμερική. Έγινε και αυτή η αλλαγή, έπειτα από 67 χρόνια (και την Clara Schroth Lomady, το 1952), από την αθλήτρια που προφανώς και δεν είναι απλά η καλύτερη στο είδος της, αλλά πολλά περισσότερα.

Πριν αφοσιωθούμε στην Μπάιλς, θα ήθελα να σου πω ότι τους περισσότερους βαθμούς, μετά την Μπάιλς συγκέντρωσε μια 16χρονη, η Sunisa Lee, η οποία προφανώς και θα απασχολήσει στο μέλλον. Το Παναμερικανικό πρωτάθλημα ήταν η εκκίνηση της προετοιμασίας των αθλητριών, για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020 -οπότε καταλαβαίνεις.

Παρά το νεαρό της ηλικίας της -που για αθλήτρια του σπορ της τη λες και προ της απόσυρσης-, η Σιμόν Μπάιλς έχει γράψει βιβλίο. Έχει τίτλο “Courage to Soar: A Body in Motion, A Life in Balance”. Σε αυτό αποκάλυψε όσα χρειάστηκε να αφήσει πίσω, για να φτάσει στα 19 μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες και Παγκόσμια πρωταθλήματα. Το 2018 όσα έγραψε μεταφέρθηκαν στη μεγάλη οθόνη, με το Lifetime να αναλαμβάνει την παραγωγή της ταινίας.

Το ‘ταξίδι’ της Simone Arianne Biles άρχισε στις 14 Μαρτίου του 1997, όταν γεννήθηκε στο Colombus του Ohio. Όταν ήταν δυο χρόνων, η μητέρα της Shanon, η οποία ήταν ναρκομανής και αλκοολική, συνελήφθη για κλοπή, καταπάτηση ξένης περιουσίας και διατάραξη της τάξης. Έως ότου δικαστεί και μάθει την ποινή της, ανέλαβε τα παιδιά της (τον Tevin, την Ashley και την Adria) η πρόνοια. Πατέρας δεν υπήρχε στην ‘εικόνα’. Είχε εγκαταλείψει χρόνια πριν. Τα παιδιά πήγαιναν σε θετές οικογένειες. Σε ένα από αυτά τα σπίτια, υπήρχε τραμπολίνο “αλλά δεν μας άφηναν να παίξουμε”.

Το 2000 η Σάνον συνελήφθη ξανά. Ο πατέρας της, Ρόναλντ (υπάλληλος της κυβέρνησης, στην εγκατάσταση συστημάτων εναέριας κυκλοφορίας) ανέλαβε τα δυο μικρότερα κορίτσια -τη Σιμόν και την Άντρια. Τα μεγαλύτερα παιδιά πήγαν με τη θεία της Σάνον.

“Στην αρχή λέγαμε πως η κατάσταση θα ήταν προσωρινή, αλλά στην ουσία δεν ξέραμε πόσο θα ήταν αυτό το προσωρινό” εξήγησε η Νέλι (ιδιοκτήτρια οίκων ευγηρίας στο Τέξας) η -δεύτερη- σύζυγος του Ρόναλντ, σε ένα από τα ντοκιμαντέρ για τη ζωή της Μπάιλς. Ο Ρόναλντ πρόσθεσε ότι “ήταν το αίμα μου και από την αρχή είχα σκεφτεί πως αν είχαμε την ευκαιρία να τις μεγαλώναμε, θα το κάναμε”.

“Έλεγα μπροστά στον καθρέφτη τις λέξεις ‘μαμά’ και ‘μπαμπά’ μέχρι να τις συνηθίσω”

H Σιμόν λοιπόν, με την Άντρια μετακόμισαν στο Spring του Texas. “Το περιβάλλον ήταν διαφορετικό από αυτό που είχαμε συνηθίσει, χαρούμενο. Εύκολο να το συνηθίσεις” θυμάται η πρωταθλήτρια. Μια ημέρα, η γιαγιά τους τους είπε πως “αν θέλετε, μπορείτε να μας αποκαλείται ‘μαμά’ και ‘μπαμπά‘”.”Θυμάμαι πήγα στο δωμάτιο μου και άρχισα να κάνω… προπόνηση στον καθρέφτη. Έλεγα αυτές τις λέξεις, το ‘μαμά’ και το ‘μπαμπά’, μπροστά στον καθρέφτη μέχρι να τις συνηθίσω”. Μόλις ένιωσε πως το ‘χε, πήγε στην κουζίνα, είπε με δισταγμό ‘μαμά’ και όταν η Νέλι της απάντησε ‘ναι;’ ήξερε ότι ήταν πια σπίτι. Το 2003 η Σάνον έχασε την επιμέλεια των παιδιών της, με δικαστική απόφαση. Τότε οι Ρόναλντ και Νέλι προχώρησαν στην υιοθεσία. “Ήλθαν όλα πολύ φυσιολογικά, γιατί ήδη ήμασταν οικογένεια”.

“Μεγαλώνοντας, αναρωτήθηκα πώς θα ήταν η ζωή μου αν δεν είχε συμβεί τίποτα από αυτά που αντιμετώπισα. Κάποιες φορές, όταν βυθίζομαι στον εαυτό μου και στις σκέψεις μου, αναρωτιέμαι αν η βιολογική μου μητέρα νιώθει άσχημα για όσα συνέβησαν και εύχεται τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Αλλά δεν είναι δική μου δουλειά να το σκέφτομαι αυτό. Δεν είμαι εγώ αυτή που πρέπει να απαντήσει στις συγκεκριμένες ερωτήσεις“, είπε η Σιμόν, η οποία διατηρούσε πάντα σχέσεις με τη βιολογική της μητέρα. Το 2010 πήγαν και μια κρουαζιέρα μαζί. “Την ένιωθα σαν να είναι ξαδέλφη μου”, είχε εξηγήσει η μικρή.

Πάντα της άρεσε να πετάει

Ως ενεργητικό παιδί, η Σιμόν έτρεχε και πηδούσε όλη μέρα μέσα στο σπίτι. Στα 7, σε μια εκδρομή με το σχολείο της, σε προπονητήριο ενόργανης, είχε αισθανθεί πως βρέθηκε στον παράδεισο. Εκεί ήταν η Έιμι Μπούρμαν, πρώην μέλος της εθνικής και μετέπειτα προπονήτρια -συνεργάζονταν έως το 2017. “Θυμάμαι είχα δει ένα παιδί που καθόταν στη σειρά του, έκθαμβο με όσα συνέβαιναν γύρω του. Προσπαθούσε να μιμηθεί αυτά που έκαναν οι αθλητές. Σκεφτόμουν ‘τι έχει πάθει αυτό το κοριτσάκι;” εξήγησε.

Εκείνη τη μέρα η Σιμόν βρήκε τον προορισμό της. Είχε πάρει το διαφημιστικό φυλλάδιο του προπονητηρίου, για να το δώσει στη Νέλι και να της ζητήσει να τη γράψει εκεί. Την επομένη μαμά και κόρη επισκέφτηκαν μαζί τις εγκαταστάσεις. “Πάντα μου έλεγε πως θα σκοτωθώ με αυτά που κάνω. Τουλάχιστον, εκεί μου είπε πως θα έκανα τις τρέλες μου, ασφαλές περιβάλλον, δίπλα σε επαγγελματίες”. Η Νέλι πάλι, θυμάται πως “η Σιμόν ήταν πάντα πεισματάρα. Όταν αποφάσιζε να κάνει κάτι, τίποτα δεν μπορούσε να τη σταματήσει. Όταν ήταν μικρή δεν έτρωγε κρέας. Δεν της άρεσε. Πες, πες κάποια στιγμή φάνηκε να υποχωρεί. Ώσπου μια μέρα που καθάριζα το σπίτι, βρήκα όλες τις μερίδες της κάτω από τον καναπέ”.

Από τις πρώτες ημέρες στην ακαδημία δεν υπήρχε κάποιος που να αμφισβητούσε πως η νεαρά έχει ταλέντο. Στα 8 την ανέλαβε επίσημα η Μπούρμαν. “Ήταν ένα γλυκό, μικρόσωμο κοριτσάκι, πολύ ανώριμο“, έχει πει, “εντυπωσιάστηκα από την αίσθηση που είχε αυτό το πλάσμα στον αέρα. Την ικανότητα της να διατηρεί τον προσανατολισμό στο σώμα της, ενώ ‘πετά’. Δεν χρειαζόταν περισσότερες από 3 μέρες, για να κατακτήσει μια άσκηση, τη στιγμή που οι περισσότεροι αθλητές δουλεύουν χρόνια”.

Η ύψους 1.42 αθλήτρια έφτανε στα 2.84 με τα άλματα της. Εξηγούσε ότι “το σώμα μου είναι πιο κοντό και πιο στιβαρό από εκείνο των αντιπάλων μου. ‘Φτιάχτηκα’ κατ’ αυτόν τον τρόπο για έναν λόγο και σκοπεύω να το χρησιμοποιήσω αναλόγως“. Σε απλά ελληνικά αυτό σήμαινε πως όταν δεν έκανε το τέλειο άλμα, κάλυπτε το gap με δυναμικό τρέξιμο πριν τις περιστροφές της στον αέρα ή με τον τρόπο που ‘κολλούσε’ στο έδαφος.

Όταν οι γονείς της Σιμόν έλειπαν για δουλειές, εκείνη έμενε στο σπίτι της προπονήτριας της. Προφανώς και η σχέση αυτή δεν ήταν πάντα αρμονική. Όταν όμως, έθεταν ένα στόχο, όλα τα άλλα περνούσαν σε δεύτερη μοίρα. Το 2012 πριν πάει στο high school, οι γονείς της την έθεσαν προ των ευθυνών της. Της ζήτησαν να αποφασίσει τι θέλει να κάνει στη ζωή της, εξηγώντας πως αν επέλεγε την ενόργανη, θα έπρεπε να κάνει home schooling. Δεν είχε πρόβλημα “παρ’ ότι μου έλειπαν οι φίλοι μου”. Ήξερε όμως, πως αυτός ήταν ο τρόπος για να πραγματοποιήσει τα όνειρα της. Δεν πήγε ποτέ σε χορό σχολείου, δεν βγήκε ποτέ ραντεβού. Αυτά θα τη ‘χτυπούσαν’ αργότερα. Εκείνη την περίοδο, έκανε 32 ώρες προπόνηση την εβδομάδα. Όλη της η ζωή περιστρεφόταν γύρω από την ενόργανη, πλην της Κυριακής που είχε ρεπό.

Το 2011 πήρε μέρος American Classic του Houston, στην κατηγορία των εφήβων. Κατετάγη τρίτη στο σύνθετο ατομικό, πρώτη στο άλμα και στο δοκό ισορροπίας, τρίτη στις ασκήσεις εδάφους και 8η στους ασύμμετρους ζυγούς. Το 2012, στην ίδια διοργάνωση, πήρε την πρώτη θέση στο σύνθετο ομαδικό και το άλμα. Ήταν δεύτερη στις ασκήσεις εδάφους, τρίτη στο δοκό ισορροπίας και τέταρτη στους ασύμμετρους ζυγούς. Δυο διοργανώσεις αργότερα, κλήθηκε από την εθνική και τον Μάρτιο του 2013 δέχθηκε πρόσκληση από την εθνική γυναικών. Ξεκίνησε αυτήν τη διαδρομή με μετάλλια σε διοργανώσεις της Ιταλίας και της Γερμανίας. Προκειμένου να μπορεί να διαχειριστεί την πίεση των διεθνών διοργανώσεων, η Μπούρμαν της πρότεινε να δει έναν αθλητικό ψυχολόγο, ονόματι Ρόμπερτ Άντριους. Στην πρώτη συνάντηση, εκείνη δεν είπε λέξη. Ο ειδικός τη ρώτησε αν είναι πάντα τόσο σιωπηλή. Του είπε πως όχι. Τη ρώτησε γιατί επέλεξε με εκείνον αυτόν το δρόμο. Του απάντησε “κάποια γυμνάστρια μου είπε πως μόνο οι τρελοί δουλεύουν μαζί σου“. Ο Άντριους διευκρίνισε την αλήθεια: ότι όλοι κάποια στιγμή στη ζωή μας χρειαζόμαστε μια ώθηση, μια συμβουλή.

Τέσσερις μήνες μετά έκλεισε το δεύτερο ραντεβού. Είχαν μεσολαβήσει κακές εμφανίσεις, σε διοργάνωση και ένας τραυματισμός στον αστράγαλο. Δεν είχε ισορροπία, δεν είχε τη συνήθη δυναμική της. Είπε στον Άντριους πως δεν ήταν πια δυνατή. Της εξήγησε ότι “ενδεχομένως να παραείσαι δυνατή“. Μετά την ενημέρωσε πως δεν υπήρχε αθλητής που να μην έχει βρεθεί στη θέση της.

Αυτό που χρειαζόταν ήταν να μάθει να διαχειρίζεται την αδρεναλίνη, την ένταση και τη διέγερση των νεύρων, προς όφελος της. Να μην το παρακάνει. “Έμαθα να μη σκέφτομαι την ενόργανη ως δουλειά, γιατί θα αγχωνόμουν πολύ. Στο τέλος της ημέρας, αν μπορώ να διασκεδάσω, τότε έχω μια πολύ καλή μέρα. Το να βγαίνω εκεί έξω και να αποδεικνύω τι μπορώ να κάνω, μου δίδαξε πολλά ως προς το ποια είμαι”.

Στην επόμενη διοργάνωση, πήρε την πρώτη θέση στο σύνθετο ατομικό. Στην πρώτη εμφάνιση σε Παγκόσμιο (στην Antwerp το 2013) ήταν που τη γνώρισε όλος ο κόσμος. Ήταν η απόλυτη κυρίαρχος. Φόρεσε όσα χρυσά διεκδίκησε. Κατάλαβε πόσο είχε αλλάξει η ζωή της, όταν είδε τη φάτσα της στο δελτίο ειδήσεων. Συνειδητοποίησε πως αυτό δεν θα ήταν πάντα απαραίτητα θετικό, όταν έμαθε τη δήλωση της Ιταλίδας γυμνάστριας, Καρλότα Φερλίτο, κατά την οποία “πρέπει να βάψουμε και εμείς το δέρμα μας μαύρο, για να μπορούμε να νικήσουμε”. Δεν εκνευρίστηκε. Ούτε καν ασχολήθηκε. “Ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Εγώ επιλέγω να επικεντρώνομαι σε αυτά που έχουν σημασία. Στο στόχο μου. Κάνω αυτό που μου αρέσει“. Για την ιστορία, η Φερλίτο ζήτησε δημοσίως συγγνώμη.

Το ‘πάρτε το ηλίθιο three-peat σας’

Το 2014 κράτησε όλα τα χρυσά, στο Παγκόσμιο του Nanning, στην Κίνα “και τότε άρχισαν όλοι να λένε πως έπρεπε να κάνω το 3/3, στη Γλασκώβη. Ήταν τόσο ενοχλητική η πίεση που μου ασκούσαν, που δεν μπορώ να το εξηγήσω με λόγια. Όλοι μου έλεγαν τα ίδια. Όλοι επέμεναν πως ΕΠΡΕΠΕ να κάνω το 3/3”. Όταν το πέτυχε “τους είπα πάρτε το ηλίθιο three-peat σας. Ορίστε. Τα κατάφερα. Να το“. Έγινε η πρώτη μαύρη αθλήτρια που έφτανε σε αυτή τη διάκριση. Είχε ήδη λανσάρει και τελειοποιήσει τη δική της άσκηση, που φέρει το όνομα της -και δεν έχει καταφέρει να εκτελέσει με ακρίβεια άλλος γυμναστής. Γυναίκα ή άνδρας.

Το 2015 αποφοίτησε από το σχολείο. Μήνες πριν είχε δεσμευθεί με το UCLA, ένα από τα πολλά πανεπιστήμια που της είχαν προσφέρει υποτροφία. Την έχασε όταν ανακοίνωσε πως έγινε αθλήτρια της Νike. Είχε αποφασίσει να γίνει επαγγελματίας και να πάει στους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες της ζωής της -στο Ρίο. “Ήταν μια πολύ δύσκολη απόφαση που έπρεπε να πάρω. Ο πατέρας μου, μου έλεγε διαρκώς “μπορείς πάντα να πας στο κολέγιο, αλλά δεν μπορείς πάντα να γίνεις επαγγελματίας. Ήταν κάτι που είχε λογική. Επίσης είχα και τη δυνατότητα να εξασφαλιστώ οικονομικά. Γιατί να μην την εκμεταλλευόμουν;“.

Μόλις έμαθε ο λαός πως στόχος είναι το Ρίο, άρχισαν οι νέες απαιτήσεις. Πλέον της ζητούσαν πέντε Ολυμπιακά μετάλλια. Εκείνη είχε πει στο περιοδικό Time πως “ήταν σαν να περιμένει ο κόσμος να μου συμβεί κάτι κακό και αυτό που δημιουργεί μια κάποια πίεση“. Σημείωση: το περιοδικό Time την είχε χαρακτηρίσει ως την αθλήτρια που άλλαξε τελείως την ενόργανη, με εκτόξευση του συντελεστή δυσκολίας.

Όπως προετοιμαζόταν για το Ρίο είχε τραυματιστεί στο γόνατο και στον αστράγαλο. Προφανώς και δεν δεχόταν ότι δεν θα πάει στους Αγώνες. Είχε αρχίσει να ‘χει και ζωή. “Είναι σαν μια φυσιολογική έφηβη. Και μπορώ να σας πω ότι διανύει σε κλάσματα δευτερολέπτου την απόσταση από το να είναι παγκόσμια πρωταθλήτρια στο να είναι μια 19χρονη κοπέλα“, είχε καταθέσει η Νέλι.

Τα δυο τελευταία χρόνια έχει σχέση -και μοιράζεται στιγμές στα social media. Έως το Ρίο είχε μάτια μόνο για τη γυμναστική -και τους γυμναστές. Ο αγαπημένος της ήταν ο Βραζιλιάνος Αρθούρ Μαριάνο, με τον οποίον είχε βγάλει ουκ ολίγες selfies. Ο 22χρονος την αποκαλούσε “Queen Biles” και “my love”. Εκείνη “boyfriend”.

Πριν πάει στο Ρίο είχε μελετήσει την ιστορία. Ήξερε πως στους έξι από τους 7 προηγούμενους Ολυμπιακούς Αγώνες, οι κορυφαίες γυμνάστριες δεν ανέβηκαν στο κορυφαίο σκαλοπάτι του πόντιουμ, λόγω τραυματισμού, κούρασης ή ατυχίας. “Με αγχώνει να σκέφτομαι όλα αυτά. Πάντα σκέφτομαι τι έπεται, γιατί εκεί πρέπει να επικεντρώνομαι. Αυτό είναι το μόνο που μπορώ να ελέγξω“, έλεγε. Πήγε στη Βραζιλία ως η πιο κοντή αθλήτρια των 555 εκπροσώπων των ΗΠΑ. Είχε κατακτήσει 14 μετάλλια, εκ των οποίων τα 10 ήταν χρυσά. Tα έκανε 19. Τα τέσσερα ήταν χρυσά. Το ένα αργυρό (στη δοκό ισορροπίας).

Τότε δήλωσε πως θα έμενε εκτός για όλο το 2017. Κάποτε έπρεπε να ζήσει σαν κανονικός άνθρωπος. Οι δικοί της άνθρωποι πίστευαν πως δεν θα επιστρέψει. Τους είχε πει ότι δεν ήθελε να επιστρέψει. Εκείνη την περίοδο αφηγήθηκε τη ζωή της -που έγινε βιβλίο και μετά ταινία. Τον Μάρτιο αποκαλύφθηκε πως θα μετείχε στο Dancing with the Stars. Έγινε αμέσως το απόλυτο φαβορί. Αποκλείστηκε μια εβδομάδα πριν τους τελικούς. Τον Αύγουστο επέστρεψε στο προπονητήριο. Αυτή τη φορά δεν θα ‘χε δίπλα της την Μπούρμαν. Είχε αναλάβει πόστο στη Φλόριντα και άφησε τη Σιμόν στα χέρια της Λόρεν Λάντι. Το Νοέμβριο του 2017 γύρισε στα γυμναστήρια και το καλοκαίρι του 2018 έκανε το comeback, στο US Classic. Πήρε το χρυσό στο σύνθετο ατομικό -με 1.200 πόντους διαφορά από τη δεύτερη Ράιλι ΜακΚάσκερ-, τις ασκήσεις εδάφους και τη δοκό ισορροπίας, ενώ ‘έπιασε’ το μεγαλύτερο σκορ σε μια προσπάθεια στον ίππο. Ναι, δεν είχε χάσει το touch της. Αντιμετώπισε κάποια θέματα στις διοργανώσεις που ακολούθησαν, είχε και αρκετούς τραυματισμούς, αλλά στο Παγκόσμιο της Ντόχα άλλαξε ουκ ολίγες σελίδες της ιστορίας.

> Με το (χρυσό) μετάλλιο στον ίππο, έφτασε τα 13 σε Παγκόσμια. Ήταν τα περισσότερα που ‘χε πάρει ποτέ γυμναστής (άνδρας ή γυναίκα). Το ρεκόρ έως τότε το ‘χε ο Βιτάλι Σέρμπο.

> Με το ασημένιο στους ασύμμετρους ζυγούς, έγινε η πρώτη Αμερικανίδα και 10η στο σύνολο -από όποια χώρα- που έφτασε σε αυτήν τη σούμα -πάντα σε Παγκόσμια.

> Στη δοκό ισορροπίας πήρε το χάλκινο και ολοκλήρωσε με το χρυσό στις ασκήσεις εδάφους. Έγινε έτσι, η πρώτη μη Σοβιετική αθλήτρια που πήρε μετάλλιο σε κάθε event της διοργάνωσης και η πρώτη -ανεξάρτητα από χώρα- που το έκανε, μετά την Έλενα Σουσούνοβα, το 1987. Τα 20 μετάλλια που είχε πια, σε World Championships της έδιναν την πρώτη θέση, παρέα με τη Σβετλάνα Κόρκινα.

Τα παραπάνω συνέβησαν τον Οκτώβρη του 2018. Τρεις μήνες νωρίτερα, η Μπάιλς είχε αποκαλύψει πως ήταν ένα από τα θύματα του Λάρι Νάσαρ (160 κορίτσια τον κατηγόρησαν για σεξουαλική κακοποίηση και δικαστές του έχουν επιβάλει ποινή φυλάκισης 175 χρόνων). Τόνισε ότι η Ομοσπονδία της χώρας είχε γνώση και δεν έκανε τίποτα για να λύσει το πρόβλημα. Τουναντίον το κάλυπτε. Δεν πήγε στο δικαστήριο, γιατί όπως είπε δεν ήταν συναισθηματικά έτοιμη να αντιμετωπίσει τον άνθρωπο που την κακοποιούσε. Πριν λίγες ημέρες εξέθεσε εκ νέου τους υπεύθυνους της ομοσπονδίας. Όχι γιατί δεν είχε κάτι άλλο να κάνει, αλλά επειδή εξακολουθεί να μην αντέχει την υποκρισία. Και δεν έχει κάποιο λόγο να κάνει πίσω. Ή να σιωπήσει. Ξέρει πως αν δεν μιλήσει, τίποτα από όσα πάλεψε για να κατακτήσει δεν θα ‘χει την παραμικρή αξία, γιατί κάποια πράγματα είναι πολύ μεγαλύτερα από τον αθλητισμό. Τώρα ξέρει τη διαφορά.