Τσίκο (Τσίτσο) Σιμπίλιο: Η αλεγρία του μπάσκετ…
Ο Γιάννης Φιλέρης γράφει για τη 'μαύρη γαζέλα' από τον Δομίνικο, που έγινε Ισπανός και τον μάθαμε με... λάθος παρατσούκλι. Το Τσίκο ήταν κανονικά Τσίτσο Σιμπίλιο. Ένας υπέροχος μπασκετμπολίστας. 'Έφυγε' σε ηλικία 60 ετών στη φάρμα του στο Σαν Γκρεγκόριο, αφήνοντας όλο τον κόσμο του μπάσκετ με ένα σφίξιμο στην καρδιά.
Μια μαύρη φιγούρα, κάτι σαν ξωτικό, ένας απίθανος μπασκετμπολίστας. Κάποιος έγραψε ότι ήταν ο K.D της δεκαετίας του ’80. Ο Κέβιν Ντουράντ δηλαδή. Θα μπορούσα να γράψω το αντίθετο, ότι ο Ντουράντ είναι ο Σιμπίλιο της εποχής μας, χωρίς ίχνος υπερβολής. O Καντίντο Αντόνιο Σιμπίλιο Χιουζ, ή απλά Τσίκο (Τσίτσο για την ακρίβεια της μετάφρασης) Σιμπίλιο, δεν υπάρχει πια ανάμεσά μας. ‘Έφυγε’ το Σάββατο, σε ηλικία 60 ετών, μετά από προβλήματα υγείας που του προκάλεσε ο διαβήτης.
Η είδηση σκόρπισε θλίψη σε όσους είχαν ζήσει τον περίφημο Δομινικανό, που έγινε Ισπανός. Αλλά κι αυτοί που δεν τον ήξεραν και απλά τον έβλεπαν απλά να παίζει μπάσκετ, ένιωσαν ένα σφίξιμο στην καρδιά. Σαν να έφυγε ένας δικός τους άνθρωπος, που θαύμαζαν από μακριά, γιατί τους είχε χαρίσει αξέχαστες στιγμές. Ακόμη κι εμείς, εδώ στην Ελλάδα, που τον βλέπαμε εκ του μακρόθεν, δικό μας τον θεωρούσαμε. Αναπόσπαστο κομμάτι των πρώτων σκιρτημάτων μας για το ευρωπαϊκό μπάσκετ, μέλος της καταπληκτικής Ισπανίας στα πρώτα 80ς και βέβαια της Μπαρτσελόνα που έδινε τις τρομερές μάχες κόντρα στον Άρη.
“H Mπαρτσελόνα κρέμεται στα χέρια του Σιμπίλιο…”, φώναζε ο Φίλιππος Συρίγος, σε εκείνο το ιστορικό ματς που πήρε ο Άρης μέσα στη Βαρκελώνη, πριν αρχίζει το ιστορικό “ωωωω, είναι κλοπή” για το φάουλ που έδωσε πάνω στον Λευτέρη Σούμποτιτς (επί του Σιμπίλιο), ενώ οι ‘κίτρινοι’ επανέφεραν την μπάλα, 2” πριν το τέλος. Πάνω στην… απελπισία για το σφύριγμα, ο Φίλιππος είχε παραβλέψει ότι οι Ισπανοί δεν είχαν δικαίωμα για 1+1 βολές. Ο Άρης πήρε τη νίκη με 89-88 κι έκανε ένα μεγάλο βήμα πρόκρισης για το Final Four της Γάνδης.
Το βίντεο που έμεινε στην ιστορία και για το πρώτο (αν δεν κάνουμε λάθος) “είναι να γελάει κανείς”.
Ο Σιμπίλιο δίπλα στον Όντι Νόρις. Και μαζί Ιγνάθιο Σολοθάμπαλ, Χουάν Αντόνιο Σαν Επιφάνιο, Χουάν ντε λα Κρουθ (μέχρι το 1987), Αντρές Χιμένεθ, ο Φεράν Μαρτίνεθ στα νιάτα του, μια ομάδα που πήρε τα πάντα εκτός από την Ευρωλίγκα! O Δομινικανός ήταν ένα βασικό σημείο αναφοράς της Μπάρτσα. Αυτός ο δίμετρος φόργουορντ με τις πλαστικές κινήσεις, που ήταν το ίδιο καλός μέσα και έξω από το καλάθι (ίσως γιατί ξεκίνησε την καριέρα του στο ‘5’) ήρθε κι έδεσε στο δίδυμο Σολοθάμπαλ-Έπι και έκανε την Μπάρτσα πραγματικά ασυναγώνιστη. Και ελκυστικό προορισμό για μεγάλους παίκτες όπως ο Νόρις. Ο ‘Atomic Dog’ έγραψε στο twitter ότι ο λόγος που πήγε στην Μπαρτσελόνα ήταν ο Σιμπίλιο, όταν τον είδε να παίζει με τους ‘μπλαουγκράνα’, ενώ αυτός βρισκόταν στην Ιταλία:
Ο Σιμπίλιο γεννήθηκε στις 3 Οκτωβρίου 1958 (από γονείς αγγλικής καταγωγής) στη Δομινικανή Δημοκρατία. Ίσως η χαρά των ανθρώπων που γεννιούνται στην Καραϊβική να είναι το μυστικό της ευχαρίστησης που πρόσφερε, όταν έπαιζε μπάσκετ. Στα ισπανικά υπάρχει μια πολύ ωραία λέξη, που περιγράφει αυτή τη χαρά: αλεγρία. Ο Σιμπίλιο την εκφράζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Πολύ πριν έρθει στον κόσμο ο Αλ Χόρφορντ, ο Σιμπίλιο μαζί με παίκτες όπως ο Χιούγκο Καμπρέρα (έφτασε στον προθάλαμο των Μπακς και των Νικς), ο Βινίσιο Μουνιός και ο Φραν Πρατς προσπαθούσαν να κάνουν γνωστή τη χώρα τους στο μπάσκετ, άσχετα αν οι συμπατριώτες τους λάτρευαν (και εξακολουθούν να λατρεύουν) το μπέιζμπολ Η διοργάνωση του τουρνουά της Κεντρικής Αμερικής στην πρωτεύουσα Σαν Ντομίνγκο ήταν μια ευκαιρία, αλλά οι Δομινικανοί κατατάχθηκαν στην 4η θέση.
Ο Σιμπίλιο, που ξεκίνησε να ασχολείται με τα σπορ παίζοντας μπέιζμπολ, ήταν τότε μόλις 17 ετών, έπαιζε σέντερ, αλλά τον είχε ανακαλύψει ήδη η Μπαρτσελόνα, που τον έστειλε πρώτα στις μικρές ομάδες των υποδομών. Γρήγορα προβιβάστηκε στην ανδρική ομάδα, καθώς από το 1977 είχε πάρει την ισπανική υπηκοότητα, δείχνοντας ευθύς εξ αρχής το ταλέντο του. Στη Βαρκελώνη, μετατράπηκε στον καλύτερο φόργουορντ της εποχής του. Ο δίμετρος ψηλόλιγνος Δομνινικανός είχε καλές κινήσεις μέσα στη ρακέτα, σπουδαίο άλμα, αλλά ήταν κοντός να αντιμετωπίσει τα θηρία των 210 και 212 εκατοστών, που έπαιζαν στο ‘5’. Οιι προπονητές του άρχισαν να δουλεύουν το σουτ, ο μικρός αποδείχθηκε πολύ καλός μαθητής, καθώς έγινε ένας φονικός σουτέρ μακρινής απόστασης. Και 3 πόντων, όταν το 1984, η γραμμή τοποθετήθηκε για πρώτη φορά στα ευρωπαϊκά γήπεδα, στα 6.25μ.
“Όταν υπέγραψα στην Μπαρτσελόνα, η μεγάλη ομάδα της Ισπανίας ήταν η Ρεάλ Μαδρίτης. Σε ένα ματς είχε νικήσει με 60 πόντους διαφορά. Η άφιξη 3 νέων παικτών, όπως ο Έπι, ο Σολοθάμπαλ κι εγώ, ήταν η αφετηρία να φτιάξουμε μια μεγάλη ομάδα που άλλαξε την κατάσταση. Τότε κατάλαβα τι σημαίνει το κλαμπ για ολόκληρη την πόλη”, εξομολογήθηκε σε μια συνέντευξή του, το 2018. Γρήγορα ο Τσίκο έγινε πρωταγωνιστής. Οι κόουτς της Μπαρτσελόνα (Άντονι Σέρα, Μανόλο Φλόρες και ο Αΐτο Ρενέσες) γρήγορα κατάλαβαν ότι ο Δομινικανός ήταν ένας θησαυρός, που έπρεπε να αξιοποιηθεί στο έπακρο. Η τριάδα Σολοθάμπαλ, Έπι, Σιμπίλιο είναι μακράν η πληρέστερη περιφερειακή γραμμή ομάδας στη δεκαετία του ’80. Ο Σολοθάμπαλ πραγματικός δαίμονας και μετρ της ασίστ, ο Έπι ένα κλασικό δυάρι-εκτελεστής της εποχής και ο Σιμπίλιο να τα κάνει όλα.
Ήταν πρώτος σκόρερ της ACB το 1987 και το 1988. Καλύτερος 6ος παίκτης τη σεζόν 1989-1990 (με την Μπασκόνια), ενώ συνολικά στην πολύχρονη καριέρα του είχε μέσο όρο 17 πόντους με 44% στα τρίποντα. Είναι ο 20ός σκόρερ όλων των εποχών στο ισπανικό πρωτάθλημα με 6.010 πόντους. Ήταν ο πρώτος παίκτης της ισπανικής λίγκας που πέρασε τους 6.000 πόντους (το 1993), ενώ το 1992 είχε γίνει ο πρώτος που σημείωνε 650 τρίποντα στην καριέρα του. Με την Μπαρτσελόνα κέρδισε 16 τίτλους: 5 πρωταθλήματα, 8 κύπελλα, 2 φορές το Κύπελλο Κυπελλούχων και 1 φορά το Κύπελλο Κόρατς. Οι 3 ευρωπαϊκοί τίτλοι ήταν συνεχόμενοι για την Μπάρτσα από το 1985 ως το 1987. Στον πρώτο τελικό (του Κυπελλούχων) με τη Ζαλγκίρις του 20χρονου Άρβιντας Σαμπόνις το 1985, ο Σιμπίλιο ήταν ασταμάτητος. Σημείωσε 29 πόντους στο τελικό 77-73 των Καταλανών. Δείτε το ρεσιτάλ του:
‘Eναν χρόνο αργότερα ήταν το ίδιο απολαυστικός κόντρα στη Σκαβολίνι του Πέζαρο, σημειώνοντας 25 πόντους στο 101-86, που έδωσε στην Μπάρτσα του Ρενέσες το τρόπαιο για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Το 1987, οι Καταλανοί πήραν και το Κόρατς, ήταν ήδη η ομάδα που κυριαρχούσε στην Ισπανία, οπότε αυτό που τους έλειπε ήταν το μεγαλύτερο κύπελλο απ’ όλα, το Πρωταθλητριών, η Ευρωλίγκα όπως λέμε τώρα. Το είχε διεκδικήσει το 1984, αλλά η Μπάνκο ντι Ρόμα, παρότι στο ημίχρονο έχανε με 10 πόντους (32-42), πήρε τη νίκη με 79-73 στο βράδυ-μαγεία του Λάρι Ράιτ (27π.). Ο Σιμπίλιο είχε μείνει μόλις στους 4 πόντους, εκείνη τη μέρα. Οι 3 ευρω-τίτλοι, όμως, έδιναν άλλον αέρα στην Μπάρτσα, στο ανανεωμένο Κύπελλο Πρωταθλητριών.
Η κόντρα με τον Αΐτο
Η ήττα από τον Άρη τη σεζόν 1987-1988 στη Βαρκελώνη ήταν μοιραία στην πορεία των ‘μπλαουγκράνα’ να βρεθούν στο πρώτο Final Four της σύγχρονης ιστορίας (Γάνδη). Έναν χρόνο αργότερα ήταν παρόντες στο Μόναχο, έχοντας κάνει μια πολύ καλή πορεία στην κανονική περίοδο (ρεκόρ 11-3, μια νίκη λιγότερη από την καλύτερη όλων Μακάμπι) και από τα φαβορί να πάρει τον τίτλο.
Ο Σιμπίλιο κάνει μια σπουδαία χρονιά ξανά (μ.ο 15.2π.) αλλά έχει μπει στο… μάτι του Ρενέσες. H κόντρα των δυο κορυφώνεται μετά από τον χαμένο ημιτελικό, όταν η Γιουγκοπλάστικα νικά την Μπάρτσα (77-67). Ο Ρενέσες δεν χρησιμοποιεί καν τον Σιμπίλιο στον μικρό τελικό με τον Άρη, το μοναδικό ματς που κέρδισαν οι ‘κίτρινοι’ της Θεσσαλονίκης στα 3 συνεχόμενα Final Four. “Δεν υπήρχε καμιά επαφή με τον Αΐτο. Ήμασταν στο ‘γεια σου’ και ‘αντίο’. Καθόταν πάντα μακριά μου, ήξερα ότι δεν με πήγαινε και δεν με έβαλε να παίξω στον μικρό τελικό…”, θυμήθηκε πριν από μερικά χρόνια. Ήξερε ότι η καριέρα του στην Μπαρτσελόνα είχε τελειώσει. Έπαιξε άλλα 3 χρόνια φορώντας τη φανέλα της Μπασκόνια…
Στην εθνική Ισπανίας
Οι Ισπανοί δεν είχαν κολλήματα στη δεκαετία του ’80 να χρησιμοποιούν νατουραλιζέ. Ο Σιμπίλιο πήρε το χρίσμα από το 1980, όταν πρωτόπαιξε στην εθνική Ισπανίας. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας κάνει καταπληκτικές εμφανίσεις και συστήνεται στο διεθνές κοινό. Ξεκίνησε με 27 πόντους εναντίον της Πολωνίας, τελείωσε με… μηδέν στον μικρό τελικό κόντρα στη Σοβιετική Ένωση, αλλά είχε προλάβει να βάλει 33 εναντίον των Βραζιλιάνων (με 15/20 σουτ), 26 εναντίον της Κούβας και 24 κόντρα στην Ιταλία. Είχε 21,6 πόντους και 6,1 ριμπάουντ. Για ντεμπούτο ήταν μάλλον… καλός. Θα κερδίσει το αργυρό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ 1983 στη Ναντ. Σε 7 χρόνια και αντίστοιχα μεγάλα τουρνουά είχε μέσο όρο 16,2 πόντους. Έχασε μόνο τo ολυμπιακό τουρνουά του Λος Άντζελες, όταν οι Ισπανοί έφτασαν μέχρι τον τελικό. Εκείνη τη χρονιά είχε έρθει σε διάσταση με την ισπανική ομοσπονδία. Η τελευταία εμφάνιση με την Ισπανία ήταν το 1987, στο Ευρωμπάσκετ της Αθήνας.
Ύμνοι από φίλους και αντιπάλους
Όπως ήταν φυσικό η είδηση του θανάτου του Σιμπίλιο σχολιάστηκε απ’ όλο τον κόσμο του μπάσκετ. Στην Ισπανία, ο Τύπος, γραπτός και ηλεκτρονικός, αφιέρωσε ύμνους στον χαρισματικό μπασκετμπολίστα, που τα τελευταία χρόνια. Οι παλιοί συμπαίκτες του ήταν ιδιαίτερα συγκινημένοι. Το ίδιο και οι αντίπαλοί του. Ο Τζόρντι Βιγιακάμπα, πρόεδρος πλέον της Μπανταλόνα, θυμήθηκε τις ιστορικές μονομαχίες με την Μπαρτσελόνα, αλλά και τη συμβίωσή τους στην εθνική, γράφοντας στο twitter:
Tα ματς με την Μπανταλόνα ήταν τεράστια ντέρμπι. Πιο δυνατά σε ένταση κι από εκείνα με την Ρεάλ, ίσως γιατί ήταν μια τοπική, μια καθαρά καταλανική μονομαχία: “Πάντα ήταν πιο περίπλοκο να παίξεις στην Μπανταλόνα, απ’ ό,τι στη Μαδρίτη. Η πρωτεύουσα της Ισπανίας είναι μακριά και απλά η διαμάχη έχει να κάνει με πολιτικούς λόγους. Στην Μπανταλόνα υπήρχε θυμός. Μνησικακία. Δεχόμασταν πολλές προσβολές, ειδικά εγώ που πριν από τα ντέρμπι δεχόμουν ακόμη και τηλεφωνήματα στο σπίτι μου. Μου έλεγαν διάφορα”.
Ο Ντε λα Κρουθ, με τον οποίο έκανε πολλή παρέα όταν ήταν μαζί στη Βαρκελώνη, άλλαξε τη φωτογραφία στο προφίλ του, βάζοντας δυο φανέλες. Τη δική του με το νο11 και του Τσίκο με το θρυλικό νο6.
