Το Γιουγκοσλαβία-Dream Team και τα υπόλοιπα σπουδαία ματς που δεν έγιναν
Ο τελικός μεταξύ της Dream Team και της Κροατίας, στις 8 Αυγούστου 1992 στη Βαρκελώνη υπενθυμίζει εμμέσως τις σπουδαίες αναμετρήσεις που δεν έγιναν στον παγκόσμιο αθλητισμό.
Ο Τζον Στόκτον δεν είχε λόγο να πει ψέματα. Δεν έχει συνολικά λόγο να λέει ψέματα. Στον πλανήτη από τον οποίο έρχονται οι πλέι μέικερ που σε 19 κανονικές σεζόν στο ΝΒΑ μόλις 2 φορές δεν έχουν παίξει σε όλα τα παιχνίδια τους, δεν λένε ψέματα. Τι είπε ο Στόκτον; Ότι στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων, στις 8 Αυγούστου 1992, στο ‘Palau Municipal’ της Βαρκελώνης, ο Ντράζεν Πέτροβιτς πίστευε πραγματικά ότι η Κροατία μπορούσε να νικήσει τις ΗΠΑ. Βεβαίως, αν εξαιρεθεί το 1ο δεκάλεπτο και εκείνη η εκπληκτική σκηνή με το τρίποντο-κλέψιμο-τρίποντο του ‘Μότσαρτ’, η Dream Team, η πλέον περίφημη ομάδα στην ιστορία του μπάσκετ, έβαλε τα πράγματα σε μία σειρά.
Οι Αμερικανοί δεν ασχολούνταν, βεβαίως, με την κατάσταση στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, τουλάχιστον ακόμη. Για εκείνους, ο Βλάντε Ντίβατς, ο Πέτροβιτς και ο Σαρούνας Μαρτσουλιόνις παρέμεναν ένα αξιοθέατο, με θέλγητρα που δικαίως θα παρότρυναν για παρατήρηση. Όμως, το προηγούμενο καλοκαίρι η διάλυση της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας δεν άφησε να γίνει το μεγαλύτερο παιχνίδι στην ιστορία του μπάσκετ. Δεν ενέχει υπερβολή ό,τι λέγεται. Μπορεί ο ημιτελικός της Σεούλ με τη Σοβιετική Ένωση το 1988, όταν ο Ντέιβιντ Ρόμπινσον τα έκανε μαντάρα απέναντι στον Αρβίντας Σαμπόνις, να ήταν το παιχνίδι που κατέστησε μη αναστρέψιμη την απόφαση να παραταχθούν παίκτες του ΝΒΑ στη Βαρκελώνη, όμως η Γιουγκοσλαβία και οι ικανότητες των αθλητών της έφεραν το μπάσκετ στο σημείο που βρίσκεται τώρα, πείθοντας τους Αμερικανούς ότι ήταν δέον να επενδύσουν στις δυνατότητες των παικτών που βρίσκονταν στην Ευρώπη και, αργότερα, εκείνων σε όλο τον πλανήτη.
Αν με ρωτούσε κάποιος πώς θα έβλεπα εκείνον τον τελικό, με την ενωμένη Γιουγκοσλαβία, φιλιωμένη, να αντιμετωπίζει την Dream Team, πιθανότατα η παραπομπή θα ήταν το παιχνίδι στην Ατλάντα 4 χρόνια μετά, όταν οι Γιουγκοσλάβοι (χωρίς Κροάτες, Σλοβένους και Βόσνιους) είχαν στριμώξει για τα καλά τους Αμερικανούς για 30′ και έπρεπε να αποβληθεί ο Ντίβατς με 5 φάουλ και να διαλύσει ο Ρόμπινσον τον σχετικά άγουρο Ζέλικο Ρέμπρατσα, για να απομακρυνθούν από το 60-55, σκορ με το οποίο προηγούνταν, και να πάρουν ένα άνετο χρυσό μετάλλιο, οι παίκτες του Λένι Γουίλκενς.
Αυτό το ραντεβού, βεβαίως, είναι ασήμαντο σε σχέση με την κατάσταση στη χώρα εκείνη την εποχή. Όπως, άλλωστε, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, όποια συνάντηση δεν διημείφθη σε σχέση με την ανθρώπινη ζωή. Πάντως, σπουδαία τετ α τετ που δεν συνέβησαν αφήνουν ένα ερώτημα ή έναν αναστεναγμό για το κενό που παραμένει στις αισθήσεις, είτε επειδή ο χρόνος δεν βοήθησε είτε λόγω των περιρρεουσών συνθηκών.
Μίλαν – Λίβερπουλ (1989-1990)
Η κλασική περίπτωση που ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι ανέλαβε τη Μίλαν, έδωσε τις τύχες της στον Αρίγκο Σάκι και έπειτα απέκτησε τους 3 Ολλανδούς, το 1987 τον Μάρκο φαν Μπάστεν και τον Ρουντ Γκούλιτ, τον επόμενο χρόνο τον Φρανκ Ράικαρντ, για να πάρει 2 διαδοχικά Κύπελλα Πρωταθλητριών: το 1989 με το 4-0 επί της Στεάουα στη Βαρκελώνη και το 1990 με το 1-0 επί της Μπενφίκα στη Βιέννη. Η Λίβερπουλ, όμως, δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής στη διοργάνωση, μετά από το αιματοκύλισμα στο ‘Χέιζελ’ των Βρυξελλών, στις 29 Μαΐου 1985, στο πλαίσιο του τελικού με τη Γιουβέντους. Η ομάδα που από το 1977 έως και το 1984 είχε κατακτήσει 4 Κύπελλα Πρωταθλητριών και έπαιζε τον 5ο τελικό της σε 8 σεζόν, τιμωρήθηκε για 6 χρόνια από τις διεθνείς διοργανώσεις και όταν επέστρεψε, τη σεζόν 1991-1992, δεν ήταν ποτέ ξανά η ίδια.
Τζορτζ Φόρμαν – Μάικ Τάισον (1990)
Ο πρώτος, υπέρβαρος, έκανε την επιστροφή του στην ενεργό δράση το 1987, πολύ μετά από τα περασμένα μεγαλεία του, και έψαχνε μία αναμέτρηση με τον Τάισον. Ο δεύτερος, παγκόσμιος πρωταθλητής βαρέων βαρών, στα καλύτερα χρόνια του και με κουσούρια από τις καταχρήσεις, δεν ήθελε να αντιμετωπίσει έναν τύπο που θαύμαζε για τις ικανότητές του και τη δύναμή του. Ενώ ο Τύπος μιλούσε για ένα… αστείο σε ό,τι αφορά την επιστροφή του Φόρμαν στη δράση (και παρά το απίστευτο νοκ άουτ επί του Τζέρι Κούνι, στις 15 Ιανουαρίου του 1990), ο Τάισον δεν ήθελε να τον αντιμετωπίσει. “Όχι, δεν θέλω να παλέψω με αυτό το ζώο! Αν τον αγαπάς τόσο πολύ, να αγωνιστείς εσύ μαζί του”, είπε στον ατζέντη του, Ντον Κινγκ, όταν προσπάθησε να φτιάξει την αναμέτρηση.
Ο Τάισον βρέθηκε στην Ιαπωνία ηθικά σακατεμένος και έχασε τη ζώνη από τον Μπάστερ Ντάγκλας, ο οποίος, με τη σειρά του, συνετρίβη από τον Εβάντερ Χόλιφιλντ και έτσι, στις 19 Απριλίου 1991, ο Φόρμαν βρέθηκε να παίζει για τον παγκόσμιο τίτλο βαρέων βαρέων. Ο Χόλιφιλντ νίκησε, αλλά, παρά τις προβλέψεις, ο αντίπαλός του έμεινε όρθιος για 12 γύρους και είχε τις πολύ απειλητικές στιγμές του. Τριάμισι χρόνια αργότερα, ο 45χρονος Φόρμαν έγινε (και παραμένει) ο γηραιότερος παγκόσμιος πρωταθλητής βαρέων βαρών, όταν στις 5 Νοεμβρίου 1994 έβγαλε νοκ άουτ τον Μάικλ Μούρερ στον 10ο γύρο.
Ερυθρός Αστέρας – Παρτίζαν (2013)
Ένας αμιγώς σέρβικος τελικός Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο πόλο Ανδρών αποφεύχθηκε στις 31 Μαΐου 2013. Θα ήταν το πιο εξωφρενικά συναρπαστικό παιχνίδι που θα γινόταν ποτέ, αφού το Final 4 του Champions League φιλοξενούσε ο Ερυθρός Αστέρας στο Βελιγράδι. Η Παρτίζαν, γεμάτη νεαρούς πολίστες, είχε φτάσει στην τελική φάση και έβγαλε την ψυχή του φαβορί, που ήταν η κροατική Γιουγκ Ντουμπρόβνικ, μέχρι να χάσει 7-8 στο τέλος. Ο Αστέρας νίκησε 9-5 την Μπαρτσελονέτα και την 1η Ιουνίου, ο ηγέτης του, Άντρια Πρλαΐνοβιτς, και ο προπονητής του, Ντέγιαν Σάβιτς, πανηγύρισαν το βαρύτιμο τρόπαιο με τον Μάρκο Αβράμοβιτς να πετυχαίνει το νικητήριο γκολ για το 11-10.
Μίχαελ Σουμάχερ – Άιρτον Σένα (1994)
ΟΚ, λίγο… εξτραβαγκάνζα εδώ. Ο Σένα κατέκτησε το 3ο και τελευταίο πρωτάθλημά του το 1991, λίγο πριν ο Σουμάχερ κάνει ντεμπούτο στη Formula 1. Το 1994, ο Σένα έκλεισε στη Williams και στον αγώνα της 1ης Μαΐου στην Ίμολα, όπου βρήκε τραγικό θάνατο, ο Γερμανός, που όδευε προς το πρώτο πρωτάθλημά του, ήταν αυτόπτης μάρτυρας, αφού βρισκόταν στη 2η θέση και ακριβώς από πίσω του. Ο Σένα δεν πρόλαβε να αποτρέψει την κυριαρχία του Σουμάχερ και ο δεύτερος δεν κατάφερε να πανηγυρίσει έναν τίτλο απέναντι σε έναν από τους πιο θρυλικούς οδηγούς στην ιστορία. Ωστόσο, οι θαυμαστές του Βραζιλιάνου ποτέ δεν τον συμπάθησαν, θεωρώντας τον κάτι σαν ηθικό αυτουργό για τον ‘χαμό’ του.
Αργεντινή – Βραζιλία (1994)
Ήταν εκείνη η φωτογραφία του Ντιέγκο Μαραντόνα να πηγαίνει χεράκι χεράκι με τη νοσοκόμα προς τον χώρο που γινόταν ο έλεγχος ντόπινγκ στις ΗΠΑ, που χάλασε το γλυκό. Η Αργεντινή έπαιξε χάρμα στα δύο πρώτα παιχνίδια της στο Παγκόσμιο Κύπελλο, αλλά το σοκ με την τιμωρία του ‘Πελούσα’ λόγω χρήσης ναρκωτικών έκανε το οικοδόμημα της ‘αλμπισελέστε’ να καταρρεύσει. Η ήττα 0-2 από τη Βουλγαρία την έστειλε στην 3η θέση του ομίλου της, η ήττα από τη Ρουμανία στους ’16’ πρόωρα στο σπίτι. Η Βραζιλία, από τη μεριά της, πέρασε τα εμπόδια των ΗΠΑ, Ολλανδίας, Σουηδίας και Ιταλίας για να πάρει το βαρύτιμο τρόπαιο στις 17 Ιουλίου 1994, αλλά ουδείς ξέρει τι θα γινόταν αν ο Μαραντόνα, που ενέπνεε τους συμπαίκτες του, είχε μείνει στις επάλξεις. Για την ιστορία, η Ρουμανία αποκλείστηκε στα πέναλτι από τη Σουηδία αμέσως μετά, ενώ η Βουλγαρία πέρασε Μεξικό και Γερμανία, για να χάσει στον ημιτελικό από την Ιταλία και να πάρει την 4η θέση, μετά και την ήττα από τους Σουηδούς.
Καρλ Λιούις – Ιβάν Πεδρόσο
Εδώ πρόκειται καθαρά για μία μάχη στο μήκος που δεν έγινε λόγω χρόνου. Για την ακρίβεια, ο Κουβανός δεν ήταν ανταγωνιστικός στην Ατλάντα το 1996 λόγω τραυματισμών, όταν ο Αμερικανός έγινε ο πρώτος (και βέβαια μόνος) άλτης που κατέκτησε το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στο μήκος για 4η διαδοχική φορά. Σε ένα μίτινγκ στην Ιταλία, τον προηγούμενο χρόνο, ο Πεδρόσο έκανε 8,96μ. με ευνοϊκό άνεμο 1,2, που σήμαινε ότι το παγκόσμιο ρεκόρ του Μάικ Πάουελ από το Τόκιο, τα 8,95μ., ήταν παρελθόν. Όμως οι Ιταλοί, χρησιμοποιώντας δικαιολογίες του στιλ ότι υπήρχε κάποιος που στεκόταν μπροστά στην ταμπέλα που έδειχνε αν και πόσο ο άνεμος ήταν θετικός ή αρνητικός, αρνήθηκαν να μετρήσουν το ρεκόρ του. Ο Κουβανός, που είχε νικήσει τον Πάουελ στο Παγκόσμιο του Γκέτεμποργκ το 1995, πήρε 4 διαδοχικά χρυσά σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα και το ολυμπιακό χρυσό στο Σίδνεϊ το 2000, όμως ο πιο σπουδαίος άλτης στην ιστορία αποσύρθηκε μετά από τους Ολυμπιακούς του ’96 και η αναμέτρηση δεν έγινε ποτέ.
ΗΠΑ – Ισπανία (2014)
Ακόμη αντηχεί η ατάκα του Κένεθ Φαρίντ: “Εμείς σας περιμέναμε, εσείς δεν εμφανιστήκατε”. Η πιο… φουλαριστή σε ρόστερ εθνική Ισπανίας πήγαινε στο δικό της Παγκόσμιο Κύπελλο μπάσκετ με στόχο να νικήσει τους Αμερικανούς για πρώτη φορά μετά από 8 χρόνια (και πρώτη σε τελικό μεγάλης διοργάνωσης από το 1988!), όμως η ‘ρόχα’ δεν βρέθηκε σε αυτό το ραντεβού. Μία αποδυναμωμένη Γαλλία την τύλιξε σε μία κόλλα χαρτί στον προημιτελικό της 10ης Σεπτεμβρίου 2014 (52-65), ίσα ίσα για να χάσει από τη Σερβία στον ημιτελικό με 85-90. Οι παίκτες του Αλεκσάνταρ Τζόρτζεβιτς πήραν, φυσιολογικά, το ασημένιο μετάλλιο μετά από το… λιπαρό 129-92 της 14ης Σεπτεμβρίου. Τώρα είναι οι Σέρβοι που παίζουν με… τσιπάκι στους ώμους, ενόψει του Παγκόσμιου Κυπέλλου της Κίνας (31/8-15/9 2019).
Ρότζερ Φέντερερ – Ράφα Ναδάλ (2008, 2010, 2011)
Μπορεί να έχουν παίξει σε 2 τελικούς Αυστραλιανού Όπεν, 4 Ρολάν Γκαρός και 3 Γουίμπλεντον, αλλά ο Φέντερερ και ο Ναδάλ δεν έχουν συναντηθεί ποτέ στο US Open, το τελευταίο Major της χρονιάς. Το 2008, μάλιστα, στο επικείμενο ραντεβού τους, ήταν και ο σεσημασμένος προμότερ αγώνων μποξ, Ντον Κινγκ, που σε μία κοινή συνέντευξη Τύπου που ήταν παρόντες και εμφανώς αμήχανοι και οι δύο αθλητές, σήκωσε τα… χέρια τους, λες και ήταν πυγμάχοι. Ο Φέντερερ έφτασε στον τελικό, αλλά ο Ναδάλ αποκλείστηκε από τον Άντι Μάρεϊ στον ημιτελικό, μόνο που στις δύο επόμενες περιπτώσεις η πορεία ήταν αντίστροφη: ο Ναδάλ έφτασε στον τελικό, ενώ ο Φέντερερ είχε 4 match points στους 2 ημιτελικούς με τον Νόβακ Τζόκοβιτς, στη δεύτερη περίπτωση στο δικό του σερβίς, μόνο που δεν κατάφερε να κερδίσει κάποιον και αποκλείστηκε σε ισάριθμες περιπτώσεις.
Μπαρτσελόνα – Ρεάλ Μαδρίτης (2015)
Μοιάζει καταραμένο αυτό το συναπάντημα σε τελικό Champions League. Η Ρεάλ είχε κατακτήσει το τρόπαιο την αμέσως προηγούμενη χρονιά, μόνο που αυτό έγινε την πρώτη χρονιά μετά από το 2007 (!) που η Μπαρτσελόνα δεν έφτασε στα ημιτελικά του θεσμού. Το 2011, οι δύο ομάδες έπαιξαν στον ημιτελικό και οι Καταλανοί πέρασαν, το 2012 η Τσέλσι απέκλεισε σε ένα ιστορικό ματς στο ‘Καμπ Νόου’ την Μπαρτσελόνα και η Ρεάλ δεν μπόρεσε να κοντράρει την Μπάγερν Μονάχου, το 2013 οι Γερμανοί συνέτριψαν τους άνευ Λιονέλ Μέσι ‘μπλαουγκράνα’, ενώ ο Ζοζέ Μουρίνιο την πάτησε από τον Γιούργκεν Κλοπ στους ημιτελικούς με την Ντόρτμουντ κι έτσι οι Μαδριλένοι δεν έφτασαν στον τελικό με την Μπάγερν, που επίσης δεν έχει γίνει ποτέ!
Το 2015, όμως, ήταν η μεγάλη ευκαιρία. Η μόνη, εν πάση περιπτώσει, που για 34 αγωνιστικά λεπτά ο τελικός ήταν κάτι σαν γεγονός. Η Μπαρτσελόνα είχε προκριθεί στις 12 Μαΐου, παρά την ήττα της από την Μπάγερν με 2-3 λόγω του 3-0 στο πρώτο παιχνίδι (σε ένα από τα πλέον αξιομνημόνευτα ματς του Μέσι), οι ‘μερένγκες’ την επόμενη μέρα προηγούντο 1-0 της Γιουβέντους από το πέναλτι του Κριστιάνο Ρονάλντο στο 23′ και έπαιρναν την πρόκριση, παρά την ήττα 1-2 στο πρώτο ματς.
Και τότε ήρθε ο δανεικός από τη… Ρεάλ στη ‘ Γηραιά Κυρία’, Άλβαρο Μοράτα, να ισοφαρίσει σε 1-1, ένα σκορ που παρέμεινε ως το τέλος και που έδωσε την πρόκριση στη Γιουβέντους. Η οποία έχασε από την ομάδα του Λουίς Ενρίκε με 1-3 στις 6 Ιουνίου, για να πάρει η Μπάρτσα το 3ο τρόπαιό της σε 7 σεζόν, 5ο συνολικά, αλλά και τελευταίο ως τώρα.
