Κι απ’ την Εθνική Πυγμαίων να χάσεις…
Ο Κώστας Καίσαρης δεν αισθάνεται εθνικά υπερήφανος για το 1-1 στο Βέλγιο. Όπως δεν είχε αισθανθεί ντροπή και για της ήττες από τα Φαρόε. Μιλάει για τον μέσο Έλληνα οπαδό, αλλά και αθλητικογράφο, διαχωρίζει τη θέση του από... Βαζιβουζούκους και Γιακουμάτους, ενώ φέρνει το παράδειγμα της Ολλανδίας.
ΑΠΟ τα εύγε στα γιούχα. Και ξανά στα εύγε. Από την αποθέωση στηΝ κατακραυγή. Και ξανά στην αποθέωση. Από τον σεβασμό στην ειρωνεία. Από την εκτίμηση στην απαξίωση και στη χλεύη. Και ξανά στην αποθέωση. Για την Εθνικής Ελλάδος. Που μόνο για λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά. Που από Εθνική Μυκόνου έγινε και πάλι κανονική Εθνική. Είναι η ίδια ομάδα. Αυτή που τους γέμιζε ντροπή, όταν έχανε από τα Φαρόε τούς γεμίζει τώρα υπερηφάνεια, επειδή δεν έχασε στο Βέλγιο.
Και δεν είναι μόνο ο μέσος Έλληνας οπαδός που κρύβει μέσα του έναν Βαζιβουζούκο, για να θυμηθούμε και τον Σάββα. Είναι κι ο μέσος Έλληνας αθλητικογράφος. Που κρύβει μέσα του έναν… Γεράσιμο Γιακουμάτο. Που αγνοώντας τις βασικές αρχές του ποδοσφαίρου, πρέπει ντε και καλά να αποθεώσει ή να ξεφωνίσει, κατά περίπτωση…
ΕΡΙΞΑ μια ματιά στις δημοσιογραφικές αναφορές μετά τα παιχνίδια με τις Νήσους Φαρόε:
“Ήττα ντροπή. Ένα συνονθύλευμα αδιάφορων και “λίγων” ποδοσφαιριστών κι ένας ανίκανος προπονητής επίλογο μιας τραγικής Ομοσπονδίας”.
ΠΟΙΟΙ ήταν οι αδιάφοροι και “λίγοι” ποδοσφαιριστές: ας δούμε τη σύνθεση στο εκτός έδρας 2-1 από τα Φαρόε: Καρνέζης, Σταφυλίδης, Μανωλάς, Παπασταθόπουλος, Τοροσίδης, Σάμαρης, Κονέ, Καρέλης, Χριστοδουλοπουλος, Φετφατζίδης, Μήτρογλου.
Οι έξι από τους έντεκα, ξεκίνησαν το Σάββατο στο “Κινγκ Μποντουέν”. Αν προσχωρήσουμε σε αυτή τη λογική, Καρνέζης – Χριστοδουλόπουλος – Κονέ – Καρέλης – Φετφατζίδης πρέπει να δικαστούν και να καταδικαστούν για εσχάτη ποδοσφαιρική προδοσία.
Ο ΑΝΙΚΑΝΟΣ προπονητής ήταν ο Κλαούντιο Ρανιέρι που με τη Λέστερ στην επόμενη δουλειά του κατέκτησε το πρωτάθλημα στην Αγγλία.
Η ΤΡΑΓΙΚΗ Ομοσπονδία προσδιορίζεται στον Γ. Σαρρή, που είχε επιλέξει τον “ανίκανο” Ιταλό.
ΑΝ ΛΟΙΠΟΝ ο Σαρρής ήτανε μυρωδιάς και άσχετος που επέλεξε τον τενεκέ τον Ριανέρι και κατέστρεψε την Εθνική ομάδα, τότε θα πρέπει να αποθεώσουμε τον Γκιρτζίκη τον Γκράνκάσα. Που βρήκε τον δουλευταρά τον Σκίμπε, που την ανέστησε από τις στάχτες της…
Είναι ο μέσος Έλληνας αθλητικογράφος που λέγαμε. Που αγνοεί και δεν μπορεί να κατανοήσει, την άλφα-βήτα του ποδοσφαίρου. Κ αυτός είναι ένας από τους λόγους που πάντα υπερβάλλει. Αν ήταν, λοιπόν, μια φορά αφύσικο και παράδοξο να χάνει η Εθνική Ελλάδος από τα Φαρόε, ήταν εκατό φορές μη φυσιολογικό που πήρε το Γιούρο.
Αυτό είναι όμως, το ποδόσφαιρο. Με τις ομάδες και πολύ περισσότερο τις Εθνικές ομάδες να έχουν τα πάνω τους και τα κάτω τους. Ακόμα κι απ’ την Εθνική Πυγμαίων να χάσεις όμως κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σε χλευάσει. Να σε αποκαλέσει τουρίστα και αδιάφορο.
Σαφώς και κάτι δεν έγινε καλά επί Ρανιέρι και Μαρκαριάν. Σαφώς και κάτι γίνεται σωστά τώρα με τον Σκίμπε. Οι επιτυχίες και αποτυχίες δεν είναι τυχαίες. Δεν τις στέλνει ο Θεός. Γι’ αυτό και οφείλεις να ξέρεις κάθε φορά, γιατί πέτυχες και γιατί απέτυχες. Η αναζήτηση και ο καταλογισμός ευθυνών επιβάλλονται. Η χλεύη στον Αθλητισμό απαγορεύεται, όπως απαγορεύεται η υποτίμηση και η ειρωνία στον αντίπαλο. Του στιλ “έτσι γ@@@@ε αυτοί που σας χρωστάνε”, όπως αρέσκεται να πανηγυρίζει σημαντική μερίδα αθλητικογραφων τις μεγάλες εθνικές επιτυχίες.
Στο πρόσφατο Γιούρο δεν πήγε (αφού κατάφερε να αποκλεισθεί ) η Ολλανδία. Το Σάββατο έχασε 2-0 από τη Βουλγαρία. Μιλάμε για ποδοσφαιρικό μέγεθος σε σχέση με την Ελλάδα. Για τα Ιμαλάια με το λόφο του Φιλοπάππου. Τι πρέπει να κάνουν οι Ολλανδοί; Να αρχίσουν τα έκτακτα ποδοσφαιρικά στρατοδικεία, που λέγαμε και τις εκτελέσεις με συνοπτικές,διαδικασίες; Αυτό είναι το ποδόσφαιρο.
Κι εν πάση περίπτωσή, αν θα αισθανθώ κάθε φορά υπερήφανος ή ταπεινωμένος, δεν θα εξαρτηθεί από το αν θα το βάλει ο Μητρογλου ή αν θα το φάει ο Καπίνο.
Στο τραγούδι της ημέρας, Yves Montand- Les Feuilles Mortes
