Η ζωή φέρθηκε απαίσια στον Πέιν

Αέρας που δεν φτάνει μέχρι τα πνευμόνια, οξυγόνο που τελειώνει σαδιστικά, αναπνοή που κόβεται απότομα. Στα 31 του, ο Έιντριαν Πέιν έχει πέσει νεκρός από σφαίρα που δέχθηκε τα ξημερώματα της Δευτέρας σε ήσυχη γειτονιά του Ορλάντο. Ο 29χρονος Λόρενς Ντόριτι κατονομάστηκε εκ των υστέρων ως ο δράστης του φονικού. Η ταυτότητα και η φωτογραφία του συλληφθέντος ελάχιστη αξία φέρουν ενόσω το σώμα ενός νεαρού άνδρα είναι ασάλευτο, νεκρωμένο.

Η σορός του Έιντριαν Πέιν μεταφέρεται στο νοσοκομείο. Το μοιραίο δεν αποτρέπεται, διαπιστώνεται απλώς ο θάνατός του. Οι στρόφιγγες έχουν σφραγιστεί, ανάσα δεν βγαίνει άλλη. Τέλος.

Ο Πέιν είδε τη μητέρα του να μένει από οξυγόνο

Η ιστορία κάνει -δυστυχώς- τον μαύρο κύκλο της. Η γραμμή ολοκληρώνει τη διαδρομή της και ενώνεται με το σημείο εκκίνησης. Ο Έιντριαν Πέιν ήταν 13 ετών, γεννημένος στις 19/2 του ’91, όταν η μητέρα του Γκλόρια πέθανε μπροστά στα μάτια του από έλλειψη οξυγόνου. Ήταν στην κουζίνα και μαγείρευε κοτόπουλο για να δειπνήσουν τα παιδιά της. Ξάφνου αισθάνθηκε να πνίγεται από τον καπνό. Το χρόνιο άσθμα τη συντρόφευε μόνιμα. Ανέβηκε στην κρεβατοκάμαρα, άνοιξε το παράθυρο και αναζήτησε φρέσκο αέρα.

Ο Έιντριαν την ακολούθησε τρέμοντας. Έψαχνε απεγνωσμένα να βρει τη συσκευή των εισπνοών. “Δεν μπορώ να τη βρω, μαμά”. Μάταιος κόπος. Η Γκλόρια γύρισε κι έπεσε στο κρεβάτι. Ξέπνοη.

Ο Πέιν την σφιχταγκάλιασε, την αποχαιρέτησε. Ήταν 41 ετών και ο βράχος μιας οικογένειας που επιβίωνε οριακά σε μια ζόρικη γειτονιά του Ντέιτον, στο Οχάιο. Ο Τόμας Πέιν ήταν ήδη ένα χρόνο στη φυλακή με κατηγορίες για διακίνηση ναρκωτικών και η Γκλόρια πάσχιζε να φέρει βόλτα ένα σπιτικό με αγόρια στην εφηβεία και πολλές παγίδες τριγύρω σε μια μετέωρη περίοδο της ζωής τους.

Ο θάνατός της μετακίνησε τα βάρη της ανατροφής του Έιντριαν στην γιαγιά Μέρι. Μια πονεμένη γυναίκα που είχε χάσει την κόρη της, αλλά διέθετε τη δύναμη να σταθεί στα εγγόνια της έως ότου αποφυλακιστεί ο πατέρας τους. Να έχει τον απόλυτο έλεγχο δεν ήταν εφικτό. Τ’ άφηνε να κυκλοφορούν ελεύθερα στη γειτονιά, να παίζουν ως αργά και να γυρίζουν για φαΐ ή ύπνο. Μόνο που φρόντισε έτσι ώστε να ξεχωρίζουν το κακό από το βλαβερό, το ηθικό από το βρώμικο.

Το σκληρό bullying, οι μαθησιακές δυσκολίες και το μπάσκετ

Ο Έιντριαν δεν ήταν ένας νέος αντάρτης. “Θα μπορούσα να μπλέξω οπουδήποτε, αλλά η γιαγιά μου σιγούρεψε ότι αυτό δεν θα συμβεί”. Ήταν σταθερά ένα παιδί που είχε ανοιχτά τ’ αυτιά του. Προτιμούσε να μην μιλά πολύ, αλλά ν’ ακούει όσα του έλεγαν. Από το νηπιαγωγείο αντιμετώπιζε δυσκολίες, μαθησιακές και άλλες. Δεν μπορούσε ν’ ακολουθήσει τον ρυθμό των υπόλοιπων παιδιών της ηλικίας του. Τον περιέγραφαν ως ασυντόνιστο και αδέξιο, τα μεγαλύτερα αδέρφια του δεν τον ήθελαν μαζί τους στο γήπεδο, ήταν το μόνιμο θύμα των άλλων bullies του σχολείου που τον κορόιδευαν για οτιδήποτε μπορεί να βάλει ο νους.

Πληγωνόταν, αλλά δεν το εκδήλωνε, έβγαζε περισσότερο μια αδιαφορία, σαν να ζούσε σ’ ένα διαφορετικό κόσμο. Άφηνε τον χρόνο να περνά δίχως να νοιάζεται. Όταν ρωτήθηκε τι θα ήθελε να ακολουθήσει κι αν υπάρχει εναλλακτικό πλάνο για το μέλλον του, ο Πέιν κλονίστηκε. Δεν είχε τίποτα κατά νου. Ήξερε μόνο, λόγω σωματοδομής, να παίρνει ριμπάουντ και να τρέχει το γήπεδο. Αποφάσισε ότι το μπάσκετ θα είναι το δικό του αποκλειστικό σχέδιο για τη ζωή.

Κατανοούσε ότι για να πετύχει και να βρει μια καλή υποτροφία σε φημισμένο κολέγιο, όφειλε να στρωθεί στο διάβασμα. Να βουτήξει στα βιβλία και να καλύψει όλα τα κενά του σε βασικές αρχές γλώσσας, μαθηματικών και ιστορίας. Ρωτούσε διαρκώς και προόδευε. Κανόνιζε έξτρα μαθήματα, εκτός ωρών διδασκαλίας, προκειμένου να φτάσει στο επιθυμητό επίπεδο. Τον Τζον Καλιπάρι, τον θρυλικό προπονητή του Κεντάκι που είχε μεταβεί στο λύκειο Τζέφερσον με ελικόπτερο, τον άφησε να περιμένει στο γυμναστήριο επί μια ώρα, διότι είχε προγραμματίσει ιδιαίτερο μάθημα.

“Δεν είχε άλλη επιλογή”, είχε πει ο πρώην διευθυντής του λυκείου του, αναγνωρίζοντας ότι ο Έιντριαν Πέιν δούλεψε σκληρότερα από κάθε άλλον με δεδομένο ότι ήταν ένα παιδί που δεν μπορούσε καν να διαβάσει μια σελίδα βιβλίου δίχως να κομπιάσει ή ν’ αποσπαστεί. Οι βαθμοί του βελτιώθηκαν κατακόρυφα, η αποστολή είχε εκτελεστεί.

Η ώρα του Μίσιγκαν και η καρμική σχέση με την Λέισι

Το Μίσιγκαν Στέιτ κέρδισε τη μάχη για τον 19χρονο που θα γινόταν κομμάτι του πρότζεκτ του Τομ Ίζο με τις έξι συμμετοχές σε Final Four. Οκτώ έγιναν αφότου αποφοίτησε, αλλά ο ίδιος στην τελευταία κολεγιακή σεζόν του καπάρωσε μια θέση στη δεύτερη καλύτερη ομάδα της All-Big Ten μετρώντας 16.4 πόντους από 50% στα σουτ και 7.3 ριμπάουντ σε 31 αγώνες. Οι μεγάλη πύλη προς το ΝΒΑ ήταν πλέον ορθάνοικτή, κόντρα στις καταγγελίες (που όμως δεν μετατράπηκαν σε κατηγορίες) για ανάρμοστη εξωγηπεδική συμπεριφορά.

Ο Πέιν είχε διαψεύσει όλους εκείνους που ουδέποτε έδωσαν βάση στην επιμονή του, “ισοπεδώνοντας” ακόμη και την ιατρική, μια και θεωρητικά οι μικροί συγκριτικά με το μπόι του πνεύμονες δεν του επέτρεπαν να παίζει μπάσκετ για μεγάλα διαστήματα. Είχε ένα ανοικτό χρέος και το ξεπλήρωσε μέχρι το τελευταίο σεντ. Αφενός απέναντι στον εαυτό του. Αφετέρου απέναντι στην Λέισι Χόλσγουορθ. Ήταν η καλύτερη φίλη του. Ήταν η θηλυκή μορφή που αγάπησε περισσότερο μετά τον χαμό της μητέρας του.

Η Λέισι πέθανε στα οκτώ της από μια επιθετική μορφή καρκίνου που πλήττει τα παιδιά (νευροβλάστωμα). Πρόκειται για κοιλιακό όγκο που στο +50% των ασθενών εκδηλώνεται σε προχωρημένο στάδιο και δίνει πολλαπλές μεταστάσεις με συνέπεια να μειώνονται τα χρόνια επιβίωσης.

Η “Πριγκίπισσα Λέισι” άντεξε περί τα τρία. Το 2011 παραπονέθηκε για έντονους πόνους στην κοιλιακή χώρα ενόσω έκανε μαθήματα χορού. Ήταν η αρχή μιας περιπέτειας με προδιαγεγραμμένο τέλος. Ο όγκος που εντοπίστηκε από τις εξετάσεις είχε περικυκλώσει το νεφρό και χτυπούσε τη σπονδυλική στήλη. Η μικρή έπρεπε να χειρουργηθεί και κατόπιν μπει σε κύκλους χημειοθεραπειών για να χτυπήσει το κακό.

Κατά τη νοσηλεία της στο ογκολογικό νοσοκομείο έτυχε να συναντηθεί και να γνωριστεί με τον Πέιν. Καρμικό. Οι Spartans είχαν προγραμματίσει επίσκεψη στο νοσοκομείο, στο πλαίσιο της φιλανθρωπικής δράσης του κολεγίου. Χαιρέτησαν τη Λέισι και ετοιμάστηκαν να φύγουν. Η μικρή ζήτησε από τον Πέιν να μείνει. Είπε ότι της άρεσε το χαμόγελό του. Αυτός δεν της χάλασε το χατίρι.

Αντάλλαξαν στοιχεία επικοινωνίας και μιλούσαν πολύ συχνά. Σαν δυο κολλητοί που ξέρει ο ένας τα μυστικά του άλλυο. Από τη μία η Λέισι πήγαινε στα παιχνίδια του Μίσιγκαν φορώντας τη φανέλα με το 5, έβαφε το πρόσωπό της και τραγουδούσε για την ομάδα. Από την άλλη ο Πέιν καμάρωνε έχοντάς την στην αγκαλιά του στις πανηγυρικές φωτογραφίες. Περνούσαν πολύ όμορφα παρέα, ήταν “η αδερφή που δεν είχα”, αλληλοσυμπληρώνονταν.

Το τέλος που τον κλόνισε ξανά

Η 7χρονη έδειχνε υγιής, ο οργανισμός της είχε ανταποκριθεί στις σκληρές θεραπείες. Ώσπου μετά από ένα ταξίδι στη Φλόριντα για να χαρεί στην Ντίσνεϊλαντ, η απειλή γύρισε πιο ανθεκτική. Όπως συμβαίνει συνήθως. Η ξεκούραση στο σπίτι δεν βοήθησε, η μικρή έπρεπε να νοσηλευτεί. Ο πόνος στην κοιλιά ήταν οξύς και ανυπότακτος. Ο καρκίνος είχε γυρίσει. Ο Πέιν έμαθε τα μαντάτα και ταρακουνήθηκε. Πιστός στον Θεό, προσευχόταν καθημερινά. Το ίδιο ζητούσε από τον καθέναν.

Πήγε να τη δει στο νοσοκομείο. Η Λέισι δεν ήθελε κανέναν, είχε απαγορεύσει τις επισκέψεις συγγενών και φίλων. Ήταν κάθετη σε αυτό. Όταν άκουσε ότι ο Έιντριαν ήταν εκεί, αναθάρρησε. Άνοιξε τα μάτια της, ήταν εξουθενωμένη, μα χαμογέλασε. Ο Πέιν κατάλαβε ότι ο χρόνος τελειώνει.

Δεν είχε πια απέναντί του ένα λαμπερό κορίτσι, αλλά μια καταπονημένη φιγούρα, έτοιμη να παραδοθεί. Χάθηκε στην αγκαλιά του, ήταν ο ήρωάς της. Θα έφευγε από τη ζωή λίγους μήνες αργότερα, στις 8/4 του 2014. “Η πριγκίπισσα Λέισι πέτυχε την απόλυτη νίκη. Τώρα χορεύει ανάμεσα σε αγγέλους”, ανέφερε μεταξύ άλλων το μήνυμα των γονιών της.

Η ανάσα του Πέιν κόπηκε. Όπως τα ξημερώματα της Δευτέρας από τη σφαίρα που δέχθηκε. Συνέχιζε μια ζωή που για δεύτερη φορά του φερόταν τόσο απαίσια κι ας “έγινα καλύτερος άνθρωπος χάρη σε αυτήν”. Μπήκε στο NBA ως το Νο14 του draft, έπαιξε σε 107 παιχνίδια κανονικής περιόδου με τρεις διαφορετικές ομάδες (Χοκς, Γουλβς, Μάτζικ), ήρθε στην Ευρώπη για να παίξει σε Παναθηναϊκό (δύο φορές), Βιλερμπάν και όχι μόνο, πήγε στην Κίνα, πήρε τίτλους στο Κατάρ, αλλά τίποτα δεν ήταν το ίδιο. Το οξυγόνο (του) είχε (πια) στερέψει.