Ο Greek Freak του NFL έχει τη δική του ιστορία να πει

“Μέσα μου ήλπιζα να μην αφορά τον πατέρα μου. Ήταν πολύ οδυνηρό”. Ο Μαθιός Καρλαύτης ήταν μόλις 44 ετών την ημέρα, στις 4 Ιουνίου του 2014, που δεν βγήκε ζωντανός από το δωμάτιό του. Ο 13χρονος Γιώργος βρισκόταν στην αυλή κι άκουσε τις κραυγές των μεγάλων. Η μητέρα του, η θεία του κι ένας οικογενειακός φίλος γίνονταν κοινωνοί των άσχημων μαντάτων που ταξίδευαν από την Κω κι ο πρωτότοκος γιος της οικογένειας, που ήταν στην πισίνα κάνοντας προπόνηση, αισθανόταν το κακό σαν το ρίγος που σε διαπερνά και σε ανατριχιάζει.

Τίποτα δεν θα ‘ταν ίδιο από το καλοκαιρινό πρωινό εκείνης της Τετάρτης. Ο Γιώργος Καρλαύτης, ο μεγάλος αδερφός του Γιάννη (παγκόσμιος πρωταθλητής στο τζούντο από τα 11), της Άννι και του Νίκου, είχε μόλις συναντηθεί με το πεπρωμένο του. Μια άλλη ζωή θα γεννιόταν απρόσμενα μέσα από την ανοικτή πληγή ενός πρόωρου χαμού.

Τα ξημερώματα της Παρασκευής (30/4), λίγες εβδομάδες πριν συμπληρωθούν οκτώ χρόνια από την απώλεια της πατρικής φιγούρας στο σπίτι, ο θηριώδης (1.93, 125κ.) “Τζορτζ” του Περντιού έγινε το νο30 του NFL Draft. Της διαδικασίας επιλογής κολεγιόπαιδων από τις επαγγελματικές ομάδες του αμερικανικού ποδοσφαίρου. Ο 21χρονος Έλληνας άκουσε να τον καλούν στη σκηνή για λογαριασμό των σπουδαίων Chiefs. Της ομάδας που τον Φλεβάρη του 2020 νικούσε στο 54ο Super Bowl, ένα χρόνο αργότερα διεκδικούσε το repeat χάρη σ’ έναν αυθεντικό σταρ του σπορ, τον Πάτρικ Μαχόουμς, και (παρά τον προ μηνών αποκλεισμό από τους Bengals στον τελικό της AFC) σκοπεύει να διατηρηθεί ψηλά.

Ήταν εκ των προτέρων γνωστό ότι ο Καρλαύτης θα επιλέγει αρκετά ψηλά, τη θέση του στον πρώτο γύρο της διαλογής δεν την αμφισβητούσαν οι αναλυτές. Έμενε η επιβεβαίωση των εκτιμήσεων που ήρθε στην λαμπρή εκδήλωση του Λας Βέγκας. Εφεξής η ομάδα από το Κάνσας Σίτι θα γίνει η αφετηρία των φιλοδοξιών του. Κι αν ο νεαρός Έλληνας αφήνει την οικεία Ιντιάνα, που διέμενε τα τελευταία οκτώ χρόνια, για να εγκατασταθεί στο νέο περιβάλλον του Μιζούρι, οι προοπτικές που του ανοίγονται εξισορροπούν το άγνωστο και ξένο που θα συναντήσει 800 χιλιόμετρα δυτικότερα, στην ενδεχώρα.

Ήδη τον αποκαλούν Greek Freak. Όχι όποιος κι όποιος. Ο νέος προπονητής του, ο σεβάσιμιος Άντι Ριντ. Όχι άδικα. Σε μια διαφορετική έκδοση, βέβαια, από τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, αλλά εξίσου ταλαντούχα και ελπιδοφόρα. Θα είναι εξ αρχής ο ρόλος του σημαντικός, δεν θα πανηγύριζαν τόσο στον οργανισμό που τον βρήκαν διαθέσιμο. Έκλεψαν εκκλησία!

Από την πισίνα και το σκουφάκι στο χορτάρι και στο κράνος

Για ένα παιδί που έπαιζε πόλο ως τερματοφύλακας (“πολύ καλός”, λένε μάλιστα άνθρωποι που τον είχαν παρακολουθήσει στενά στα εφηβικά κρύβοντας όλη την εστία) έως ότου να μεταναστεύσει οικογενειακώς για τις ΗΠΑ τούτη η προσαρμογή μοιάζει πολύ πιο βατή και καθόλου σύνθετη. Τότε δεν είχε ακόμη πλήρη ιδέα από το… εθνικό σπορ των Αμερικανών. “Δεν ξέρω πόσο το πόσα ελάχιστα πράγματα γνώριζε για το παιχνίδι. Αν άκουγε κανείς τις ερωτήσεις που έκανε, θα νόμιζε ότι αστειεύεται”, είχε πει ο προπονητής του στο λύκειο Σέιν Φράι. Αυτός που πρώτος είχε αναλάβει να πλάσει από το μηδέν ένα παιδί που δεν γνώριζε καν την “αλφαβήτα” του αθλήματος.

Μόνο περιγραφές για ένα βάναυσο σπορ είχε ακούσει ο μικρός, το οποίο είχε προκαλέσει έναν πολύ σοβαρό τραυματισμό στο κεφάλι του πατέρα του. Είχαν μάλιστα χρειαστεί 12 ώρες προκειμένου αφενός να αποκατασταθεί το συντριπτικό κάταγμα στο κρανίο (με μια τεράστια τομή από μια πλευρά στην άλλη και βίδες) αφετέρου δε ο -αμερικανιστί- Ματ Καρλαύτης να συνεχίσει τη ζωή του χωρίς απειλή.

Ήταν ακόμη φοιτητής του Μαϊάμι εκείνη την περίοδο κι ένας κορυφαίος ακοντιστής των πανεπιστημιακών επιδόσεων, αλλά του άρεσε πολύ να κάνει το κέφι του στην ομάδα ποδοσφαίρου του κολεγίου, ποντάροντας στη σωματική διάπλασή του με τις φαρδιές πλάτες και τη χειροδύναμη που διέθετε. Ώσπου ήρθε η κακιά στιγμή: το χτύπημα, το σοκ, η επέμβαση, η αγωνία.

Όταν αναγκάστηκε να σταματήσει τον αθλητισμό, αφοσιώθηκε εξ ολοκλήρου στις σπουδές του (πολιτικός μηχανικός με διδακτορικό) και γύρισε στην Ελλάδα για ν’ ασκήσει το επάγγελμά του, ακολουθώντας μεταξύ άλλων ακαδημαϊκή πορεία (αναπληρωτής καθηγητής στο Πολυτεχνείο) με πλούσιο ερευνητικό έργο, συμμετοχές σε προγράμματα και δημοσιεύσεις.

Ήταν στο ελληνικό DNA του

Η οικογένεια δεν ήθελε κανένα από τα παιδιά να πάρει αυτόν τον αθλητικό δρόμο και να ρισκάρει οτιδήποτε αντίστοιχα. Για τον θεό που γελά με τα σχέδια του καθενός μας θα ‘χετε ακουστά όμως. Διότι ο μικρός Γιώργος μαγνητίστηκε εξίσου από την άγνωστη διαφορετικότητα του αμερικάνικου ποδοσφαίρου και σε πείσμα όσων πίστευαν ότι δεν πρόκειται να κατανοήσει τη λογική του αθλήματος μετατρέποντάς το σε κτήμα του πάλεψε πολύ και σκληρά. “Είσαι πολύ χάλια”, τον περιγελούσαν οι συνομήλικοι φίλοι του. Δεν τους έδινε πολλή σημασία, τους αγνόουσε περισσότερο.

Ρωτούσε, μάθαινε, εφάρμοζε. Πιστά. Κάθε ημέρα προόδευε και δικαίωνε πρώτα τον εαυτό του και μετά όσους δούλευαν μαζί του. Οι υποτροφίες από δημοφιλή κολέγια έφτασαν σωρηδόν όταν έπρεπε ν’ αποφασίσει για το βήμα μετά το λύκειο. Μέχρι που ως σταθερό μέλος των Boilmakers του Περντιού, που το είχε επιλέξει για να τον βλέπει από κοντά η οικογένεια, έφτασε να μετατραπεί σ’ έναν άκρως αποτελεσματικό αμυντικό με εξαιρετικές επιδόσεις σε tackles και sacks. Η θέση του; Defensive end. Το λέει και η λέξη. Στα… τέλη της πρώτης γραμμής άμυνας, στα φτερά. Προκειμένου να συμβάλλουν στην αναχαίτιση των αντίπαλων προσπαθειών για επίθεση/σκοράρισμα.

Αρχικά δεν το ‘χε κατά νου ότι θα ασχοληθεί με κάτι τόσο ξένο στην ελληνική κουλτούρα του. Σαν να τον προκαλούσε, ωστόσο, η μοίρα να μπει σ’ έναν χώρο που ο πατέρας κινδύνευσε να χαθεί. Σαν να όφειλε να υπηρετήσει ένα ιερό καθήκον προκειμένου να ξορκίσει το κακό. Ο παιδικός φόβος που κουβαλούσε και το όχι έμελλε να γίνουν η κινητήριος δύναμή του.

Η ζωή που ξαναέζησε

Στην Ελλάδα δεν θα είχε καταπιαστεί ποτέ με κάτι τέτοιο. Ως διεθνής με τις μικρές εθνικές ομάδες της υδατοσφαίρισης, συμπαίκτης του Παπαναστασίου, του Σκουμπάκη και του Γκιουβέτση, το πιθανότερο είναι πως συνέχιζε να εξελίσσεται στον υδάτινο κόσμο του. Ενδεχομένως ως γκολκίπερ του Παναθηναϊκού, στο τμήμα που ο πατέρας του ήταν έφορος την περίοδο του θανάτου του και στήριζε, όσο μπορούσε, οικονομικά.

Ο θάνατος του Μαθιού Καρλαύτη, που είχε μεταβεί στην Κω ως κεντρικός ομιλητής ενός επιστημονικού συνεδρίου, ανέτρεπε κάθε σχέδιο που είχε στο μυαλό του ο έφηβος Γιώργος και μαζί τη ζωή του.

Η (επίσης πρώην αθλήτρια) Έιμι Γουέιντα, η χήρα – μητέρα, μια Αμερικανίδα που το 1998 ήρθε για επίσκεψη και δεν ξανάφυγε ακολουθώντας τον φοιτητικό έρωτά της στην Αθήνα, ήθελε δικαιολογημένα να επιστρέψει και ζήσει κοντά σε δικούς της ανθρώπους. Να νιώθει πιο άνετα, και τα παιδιά μετά το οικογενειακό συμβούλιο συμφώνησαν να την ακολουθήσουν στο Δυτικό Λαφαγιέτ της Ιντιάνα. Δεν σκόπευε να τυραννά το “μέσα” της και ν’ ανησυχεί διπλά για τα παιδιά της σ’ ένα περιβάλλον που πίστευε ότι δεν θα ήταν το ίδιο ασφαλή.

“Μέσα σε δέκα ημέρες, ήξερα τι θέλω να κάνω”, έχει αναφέρει η Γουέιντα. Καθένα από τα παιδιά άφησαν φίλους και συνήθειες, βρέθηκαν αναγκαστικά σ’ έναν άλλο κόσμο. Ο Γιώργος έχει ομολογήσει ότι “έπρεπε να μεγαλώσω σε μια νύχτα και να γίνω πια άνδρας”. Κάτι που τον υποχρέωσε να παίρνει καίριες αποφάσεις σε μικρή ηλικία. Η Ελλάδα έγινε πλέον μόνο η χώρα των διακοπών και ο ίδιος ανέλαβε τον ρόλο του “προστάτης” των υπόλοιπων, βάζοντας στόχους.

Πείσμα, ισχυρό κίνητρο, περηφάνια

Όταν έφτασε στις ΗΠΑ με μια μικρή καθυστέρηση για να τιμήσει το εθνόσημο, τα αγγλικά του δεν ήταν άρτια, ούτε μπορούσε να κατανοήσει λέξεις και ορολογίες της καθημερινότητας. Μοιραία εμφάνισε έλλειψη αυτοπεποίθησης και προσαρμογής. Χρειάστηκε λίγο παραπάνω χρόνο.

Το ισχυρό αθλητικό υπόβαθρο που έφερνε μαζί του τον βοήθησε να ενταχθεί στην κοινωνία του κολεγίου. Κατέβαινε σε αγώνες σφαιροβολίας με καλά ατομικά ρεκόρ, αλλά το αμερικάνικο ποδόσφαιρο τον κέρδισε χωρίς χρονοτριβή. Το κίνητρο δεν του έλειπε ποτέ. Εξ αρχής έβαλε στόχο μια επαγγελματική σταδιοδρομία. “Το σήκω, σήκω, σήκω ξανά” ήταν η φράση που είχε συνέχεια στο μυαλό του.

Η ταχύτητα συνδυαστικά με τη δύναμη έγιναν ανεκτίμητα όπλα στη μάχη για ένα λαμπρό μέλλον στο αμερικάνικο ποδόσφαιρο. Μαζί ο Καρλαύτης έβαλε μπόλικη θέληση και κάμποση υπομονή για να κάνει το ένα βήμα μετά το άλλο.

Σταδιακά επικεντρώθηκε σε κάθε μικρή λεπτομέρεια και σε ξεχωριστές παραμέτρους που θα βελτίωναν την ανταπόκριση και την αποτελεσματικότητά του. Έφτιαξε τη διατροφή του και φόρτωσε με βάρη το καθημερινό ασκησιολόγιό του. Δυνάμωσε πνευματικά και σωματικά. Κάποιος είπε κάποτε ότι συμπεριφέρεται σαν 80χρονος που προσέχει και τηρεί ευλαβικά ένα επαναλαμβανόμενα βαρετό πρόγραμμα.

“Αν αρχίσω κάτι, θέλω να είμαι ο καλύτερος”, έχει υποστηρίξει ο Καρλαύτης με περίσσια αυτοεκτίμηση σε συνέντευξή του. Η ώρα των νέων αποδείξεων, στο επαγγελματικό πεδίο πια, έχει φτάσει. Ό,τι κι αν συμβεί, ο πατέρας του είναι ήδη περήφανος, “παρόλο που παίζω ποδόσφαιρο”.