Μη ζητάς να κερδίσουν για την ΑΕΚ αυτοί που δεν μπορούν

Αποχωρώντας από το Ολυμπιακό Στάδιο έτυχε να πέσω πάνω στον επόμενο προπονητή της ΑΕΚ, Ματίας Αλμέιδα. Έφευγε από το γήπεδο με δύο εκ των βοηθών του και στα πεταχτά τον σταμάτησα και τον ρώτησα, χωρίς να του πω ποιος είμαι και να του γνωστοποιήσω την ιδιότητα μου, τι πρέπει να γίνει ώστε αυτή η ομάδα να αλλάξει τη ρότα της. “Πρέπει να είμαστε πιο aggressive”, μου είπε και αποχώρησε χαμογελαστός.

Σίγουρα πρέπει να έχει πολλά περισσότερα στο μυαλό του από αυτή τη μία λέξη που στα πεταχτά χρησιμοποίησε για να εκφράσει ένα από τα πράγματα που πρέπει να αλλάξουν. Αναμφίβολα το να είναι πιο σκληρή αποτελεί ζητούμενο για την Ένωση, από την άλλη όμως είναι μόλις ένα από τα πολλά συστατικά που πρέπει να προσθέσει στον εαυτό της για να μας πείσει ότι μπορεί να κάνει κάτι περισσότερο από το να αποτελεί ένα τόσο απογοητευτικό σύνολο.

Είναι τόσα πολλά αυτά που πρέπει να δουλέψει ο Αργεντίνος για να πετύχει σε αυτή τη δύσκολη αποστολή που έχει μπροστά του έτσι ώστε να θεωρείται μία καλή συγκυρία το γεγονός πως υπάρχει ένας άνθρωπος ο οποίος ήδη βλέπει από κοντά αυτό το συνονθύλευμα ομάδας. Μία παρέα ποδοσφαιριστών που δεν ξέρουν πώς να κερδίσουν, πρώτα από όλα γιατί δεν πιστεύουν ότι έχουν τον τρόπο για να το κάνουν. Κι επιπρόσθετα, γιατί έχουν προ πολλού πάψει να θεωρούν ο καθένας ξεχωριστά για τον εαυτό του και ο ένας για τον άλλον ότι έχουν τις δυνατότητες να αλλάξουν αυτή την κατάσταση.

Ήταν ακόμα μία φορά που ο κόσμος της ΑΕΚ έφυγε από το γήπεδο απογοητευμένος. Ακόμα μία φορά στο ίδιο έργο θεατές όλοι όσοι ήλπιζαν και περίμεναν ότι αυτή η ομάδα θα πετύχει επιτέλους μία νίκη στη διαδικασία των playoffs. Στο ίδιο έργο θεατές μιας ομάδας πού όση βοήθεια κι αν της δίνει ο κόσμος της είναι απλά στερημένη από ιδέες και από ψυχολογία.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται

Συνεχίζει να βαδίζει στο πουθενά ελπίζοντας ότι θα πέσει από τον ουρανό το ευρωπαϊκό εισιτήριο και θα της κλείσει το μάτι, απλά επειδή υπήρξε πριν από κάποια χρόνια μία ομάδα που αυτό το θεωρούσε κεκτημένο της.

Είναι πραγματικά αξιολύπητο το γεγονός ότι φτάσαμε στο τέλος της σεζόν για να διαπιστώσουμε μέσα από τη διαδικασία των playoffs ότι η ΑΕΚ προσπαθεί να πετύχει το μίνιμουμ των απαιτήσεων στηριζόμενη σε 12 άντε 13 ποδοσφαιριστές. Έχοντας βγάλει από την εξίσωση κάποιους, έχοντας απογοητεύσει άλλους, έχοντας προσθέσει στο ρόστερ της μερικούς που δεν ξέρει καν γιατί τους έχει εδώ.

Και έτσι η ιστορία αυτή επαναλαμβάνεται μέχρι να το πιστοποιήσουν οι ίδιοι ότι είναι ανήμποροι να καταφέρουν αυτό που στην αρχή της χρονιάς θεωρούσαμε όλοι ως το πλέον αυτονόητο.

Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα πλέον να πεις για την ΑΕΚ ούτε κάτι καινούργιο για να εμφανίσεις στο προσκήνιο των λυπηρων εμφανίσεων της. Έμειναν τρία παιχνίδια έως το φινάλε αυτής της διαδικασίας και παραμένει ζωντανή σε αυτό το κυνήγι, καλούμενη να πετύχει αποτελέσματα που πλέον θα ισοδυναμούν με εκπλήξεις. Ολοκληρώνεται μία από τις πιο οδυνηρές αγωνιστικά σεζόν για την ομάδα, αλλά ακόμα και έτσι το ενδιαφέρον υπάρχει. Για να δούμε μήπως στο φινάλε κάνει αυτό που ελάχιστοι πλέον περιμένουν ή αν όντως στο γήπεδο της, οι ομάδες από το εξωτερικό θα έρθουν μόνο για test events.