Ελλάδα-Ιταλία: Μια ολόκληρη Εθνική απέναντι στην ‘αλεπού’ των χιαστί
Το διπλό καλό της Εθνικής πόλο των ανδρών με την πρόκριση επί των ΗΠΑ και η επιστροφή ενός γνώριμου προσώπου στο διπλανό πάγκο.
Η διάκριση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα δεν είναι ήσσονος σημασίας για την εθνική ομάδα πόλο των Ανδρών, ωστόσο ένας προημιτελικός, την Τρίτη στις 12:30 με την εθνική Ιταλίας, δεν έβλαψε κανέναν. Επιπροσθέτως, στην πρόκριση με τους Αμερικανούς, με 11-9 το πρωί της Κυριακής, η οποία σφραγίστηκε με τα διαδοχικά γκολ της έντονης αθλητικής προσωπικότητας, πέραν των χαρισμάτων, που ονομάζεται Κωνσταντίνος Γεννηδουνιάς, η Εθνική έκανε στον εαυτό της διπλό καλό.
Το πρώτο είναι ότι προκρίθηκε στους ‘8’, για τέταρτη διαδοχική φορά σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Το δεύτερο, ότι πιθανότατα, και σε περίπτωση που φτάσει στο προολυμπιακό τουρνουά στα τέλη Μάρτη του 2020, ξεφορτώθηκε έναν σκληρό αντίπαλο, ο οποίος μπορεί να εκμεταλλευτεί την έλλειψη συγκέντρωσης και να επενδύσει πάνω σε όποια φυσική αδυναμία αναδειχθεί. Οι Αμερικανοί θα φροντίσουν να πάρουν την πρόκριση από τους Παναμερικανικούς, στις 26 Ιουλίου, αλλά το μείζον ζήτημα είναι ότι το ένα εισιτήριο που θα δοθεί σε αυτό το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, θα πάει λογικά σε ευρωπαϊκή ομάδα.
Αυτό σημαίνει ότι το προολυμπιακό, για την πρόκριση στο Τόκιο, θα είναι εξασθενημένο. Βεβαίως, για να είναι κάποιος σίγουρος πρέπει την Τρίτη η Ουγγαρία να κάνει τη δουλειά της απέναντι στην Αυστραλία, ώστε να περάσει η ίδια στην τετράδα, μία εκ των Ελλάδας και Ιταλίας, η Σερβία ή η Ισπανία και η Κροατία ή η Γερμανία.
Με τους Σέρβους να έχουν ήδη πάρει το εισιτήριο, μία άλλη ομάδα, αυτή που θα βρει το δρόμο για το χρυσό ή το ασημένιο, θα ‘κλειδώσει’ τη συμμετοχή. Έπειτα, έρχεται το Ευρωπαϊκό στη Βουδαπέστη, που επίσης δίνει εισιτήριο. Οπότε, στο προολυμπιακό θα λείψουν τρεις ευρωπαϊκές ομάδες, οι ΗΠΑ, σε περίπτωση που διακριθούν στους Παναμερικανούς, και η καλύτερη ασιατική, όχι πως ήταν πρόβλημα.
Η Αυστραλία επίσης θα προκριθεί στους Ολυμπιακούς μέσω της διαδικασίας που θα ακολουθηθεί στην Ωκεανία. Οπότε η Εθνική, αν δεν μπορέσει να βρει το εισιτήριο από την Γκουανγκτζού (και, ταυτοχρόνως, να πετύχει τη μεγαλύτερη διάκριση στην ιστορία της) κι αν δεν καταφέρει να κλείσει θέση μέσω του Ευρωπαϊκού, θα βρεθεί σε θέση ισχύος στο προολυμπιακό, ως ένα μέρος εκ της τετράδας που θα παλέψει για την πρόκριση.
Για να υιοθετηθεί ένα σενάριο, με το οποίο η Εθνική πάει στο προολυμπιακό, και αυτό να γίνει πιο σαφές, ας πούμε ότι ο τελικός, σε σχεδόν μία εβδομάδα από τώρα, θα είναι το Σερβία-Κροατία. Οι Κροάτες σημαίνει πως θα σφραγίσουν τα διαβατήριά τους από τώρα για την Ιαπωνία. Ας πούμε, επίσης, ότι ο τελικός στη Βουδαπέστη θα είναι πάλι Σερβία-Κροατία. Τότε, η ομάδα που θα νικήσει το μικρό τελικό, που υποτίθεται ότι θα είναι Ουγγαρία-Ισπανία, θα πάρει το εισιτήριο. Στραβά θα πάνε τα πράγματα. Τότε Εθνική θα έχει να αντιμετωπίσει τον ηττημένο στο τουρνουά, το Μαυροβούνιο, την Ιταλία, τον Καναδά πιθανότατα, τη δεύτερη καλύτερη ασιατική ομάδα και Αφρικανούς, μαζί με ευρωπαϊκές ομάδες όπως η Ρουμανία και η Γερμανία.
Φιλολογικά, η Εθνική θα βρίσκεται στις 4 καλύτερες αυτού του τουρνουά (ισάριθμα είναι τα εισιτήρια που δίνονται), οπότε αν όλα κυλήσουν ομαλά στον όμιλο που θα κληθεί να βγάλει, θα παίξει το μπαράζ της πρόκρισης με υποδεέστερο αντίπαλο. Βεβαίως, το προολυμπιακό είναι μακράν η πιο ψυχοφθόρα διοργάνωση και η Ελλάδα έχει περάσει κάποιες φορές διά πυρός και σιδήρου, με τελευταία την άνοιξη του 2012 στον Καναδά, όταν αντιμετώπισε την οικοδέσποινα ομάδα και παρά την απίστευτα μονόμπαντη διαιτησία κατάφερε και επικράτησε με άνεση. Ήταν ένα μνημείο στα διαιτητικά χρονικά, το οποίο είναι από τους λόγους που το να λένε οι ιθύνοντες ότι επιθυμούν την ανάδειξη του πόλο σε σπορ παγκόσμιας αναγνωρισιμότητας είναι μόνο κουβέντες.
Οπότε, αφήνοντας εκτός έναν από τους αντιπάλους άλλης ηπείρου που θα έχει πάρει απ’ αλλού το εισιτήριο, η Εθνική ουσιαστικά έδωσε στον εαυτό της την ευκαιρία να μειώσει τον αριθμό των πολύ ικανών ομάδων, ιστορικά τε και αγωνιστικά, που θα βρει απέναντί της στο εγγύς μέλλον.
Το στίγμα Σάντρο
Το μπαράζ αυτό, απέναντι στους Αμερικανούς στην Γκουανγκτζού, θύμισε εκείνο τον προημιτελικό στη Βαρκελώνη, το 4-2 του 2003, όταν η Εθνική έφτασε στα ημιτελικά της διοργάνωσης για πρώτη φορά στην ιστορία της. Και τότε είχε γεννήσει την πορεία η αμφιβολία. Οι διεθνείς είχαν χάσει από τους Γερμανούς και τους Ιταλούς εύκολα στον όμιλο και είχαν περάσει με τη νίκη επί της Κίνας.
Το μπαράζ με τους Ρώσους, που κρίθηκε στα πέναλτι (15-14), δεν διέλυσε τις αμφιβολίες. Ωστόσο, εκείνο το 4-2, σε ένα άλλο… σπορ, επί των ισχυρών ΗΠΑ έδωσε την απάντηση. Έπειτα, μάλιστα, ήρθε ο ημιτελικός με την Ουγγαρία, ακόμα ένα μνημειώδες ματς, που κρίθηκε στην παράταση υπέρ των Μαγυάρων, ωστόσο αυτή είναι μία άλλη ιστορία, που, ελπιδοφόρα, θα χρειαστεί να αναδειχθεί τις επόμενες μέρες.
Συζητώντας με πρώην πολίστα, το ρολόι του χρόνου επέστρεψε σε εκείνο το ματς στη Βαρκελώνη. “Ήταν το πρώτο στίγμα του Σάντρο στην Εθνική“, αποφάνθηκε.
Ο Σάντρο είναι, βέβαια, μία από τις πιο μυθικές μορφές του παγκόσμιου πόλο, ο ανυπέρβλητος Σάντρο Καμπάνια. Πολιορκητικός κριός στη μυθική (αλλά άνευ Γιουγκοσλάβων) τετραετία της εθνικής Ιταλίας από το 1992 έως το 1995, με προπονητή τον Ράτκο Ρούντιτς όταν κατέκτησε τα χρυσά μετάλλια στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης και έδωσε ένα από τα τρία πιο ιστορικά ματς στην ιστορία της υδατοσφαίρισης απέναντι στην Ισπανία(είχε κριθεί στην έκτη παράταση), ο Καμπάνια ήταν αυτός που έβαλε την Εθνική στα ημιτελικά των μεγάλων διοργανώσεων και στην τροχιά των μεταλλίων για μία τριετία.
Ως τότε, τιμή περιποιούσε η έκτη θέση στους Ολυμπιακούς του 1996, στην Ατλάντα, το ασημένιο μετάλλιο στο FINA Cup της Αθήνας το 1997, στην πρώτη νίκη επί των Ούγγρων στον ημιτελικό, αλλά και η τέταρτη θέση στο Ευρωπαϊκό της Φλωρεντίας, το 1999.
Ο Καμπάνια κατέλαβε τη θέση του προπονητή ύστερα από ‘επανάσταση’ των διεθνών (και την άφησε σχεδόν με τον ίδιο τρόπο μετά τους Ολυμπιακούς του 2008). Το 2001 οι παίκτες του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος, κυρίως νιώθοντας με την παρουσία του Μπόρις Ποπόφ και του Νίκολα Στάμενιτς στην Ελλάδα ότι μπορούν να φτάσουν ψηλότερα από το μέχρι τότε ταβάνι τους, ζήτησαν επιτακτικά την αντικατάσταση του Κούλη Ιωσηφίδη με έναν προπονητή παγκόσμιας κλάσης.
Με τα καλά του και τα κακά του, ο Καμπάνια είναι τέτοιος. Κυρίως, ένας μάγιστρος των χιαστί παιχνιδιών.
Ο Καμπάνια είχε τους διεθνείς έτοιμους σε τέτοια ματς και αυτό το παιχνίδι με τις ΗΠΑ στη Βαρκελώνη ήταν μόνο η αρχή. Ακόμα και οι δύο χαμένοι ημιτελικοί με τους Ούγγρους, το 2003 και το 2005, στο Παγκόσμιο του Μόντρεαλ, ήταν παιχνίδια που η Ελλάδα ήταν διανοητικά έτοιμη. Κι αν η πρώτη ήττα είχε τις ρίζες της στη σχετική απειρία, η δεύτερη ήρθε από κακή εκτίμηση και τα, περίφημα πια, 5 γκολ του σπουδαίου Πέταρ Μπίρος στην κόντρα. Πέντε γκολ σε ένα ματς, όμως, που έληξε… 6-5, οπότε μπορούμε να φανταστούμε πως ο Καμπάνια είχε δέσει… φιόγκο τον Ντένες Κέμενι στον αντίπαλο πάγκο, ατύχησε όμως από το γεγονός ότι οι Ούγγροι υπακούουν το ορμέμφυτο περισσότερο από κάθε άλλη σχολή στο παγκόσμιο πόλο.
Οι διεθνείς βρήκαν τον τρόπο και ανέβηκαν μία φορά στο βάθρο των νικητών, με το χάλκινο μετάλλιο στο Μόντρεαλ το 2005 και την αξιομνημόνευτη νίκη επί της Κροατίας στην παράταση του μικρού τελικού, με το απίθανο νικητήριο γκολ του Γιώργου Αφρουδάκη, 10-9. Έπειτα όμως ήρθε ο καιρός των… στασιαστών. Η άρνηση, εν ολίγοις, της πλειοψηφίας της φουρνιάς του ’95 να παίξει στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα.
Κάτι θυμάται επ’ αυτού και είπε στην πρόσφατη συνέντευξή του στη Μαρία Καούκη ο Γιάννης Φουντούλης, που το 2006 ήταν παρών, στα 18 χρόνια του, στην πολύ αξιοπρεπή παρουσία της ‘γαλανόλευκης’ στο Ευρωπαϊκό της Βουδαπέστης, με την έκτη θέση. Κι αν η πορεία του Γιάννη σταμάτησε λόγω της ατυχούς διαχείρισης του θέματος με τη στρατιωτική θητεία του, η παρουσία του Καμπάνια τελείωσε μετά τους Ολυμπιακούς του 2008, όταν τα 7 χρόνια του στην Εθνική έμοιαζαν με μεγάλο χρονικό διάστημα.
Ο Καμπάνια δεν βρέθηκε για πολύ καιρό χωρίς δουλειά. Ο καιρός της αγρανάπαυσης τελείωσε γρήγορα, όταν χτύπησε το καμπανάκι του συναγερμού από την ομοσπονδία της χώρας του. Μάλιστα, η πρώτη διοργάνωση, το Παγκόσμιο στη Ρώμη το 2009, ήταν μία τραγωδία και για τους ‘σετεμπέλο’ και για τα ‘σετερόσα’.
Οι μεν άντρες πλήρωσαν τις ήττες από τις Ηνωμένες Πολιτείες, που είχαν κατακτήσει το ασημένιο μετάλλιο ένα χρόνο πριν στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου, και κυρίως τη Ρουμανία στους ομίλους και είπαν ‘αντίο’ με το 7-5 των Σέρβων στο μπαράζ για τους προημιτελικούς, οι δε Γυναίκες έπεσαν πάνω στην ανατολή της εθνικής πόλο Γυναικών και τη μεγαλύτερη νίκη της από τον ημιτελικό των Ολυμπιακών του 2004, και εκείνο το 10-9 έστειλε την Τάνια ντι Μάριο στην πρώτη αποχώρησή της από την Εθνική.
Ωστόσο, όπως αναφέρει το ρηθέν (το οποίο έχει αποκτήσει μυθολογική υφή, κυρίως μέσω της ανακοίνωσης των αδελφών Αγγελόπουλων τις αρχές του 2012, για λογαριασμό του μπασκετικού Ολυμπιακού), ‘το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν τη χαραυγή’.
Οι ‘σετεμπέλο’ του Σάντρο διένυσαν πολύ γρήγορα όλη την απόσταση. Το 2010 έπαιξαν στον τελικό του Ευρωπαϊκού του Ζάγκρεμπ με τους Κροάτες του πρώην προπονητή του στην εθνική Ιταλίας, Ράτκο Ρούντιτς, και πήραν το ασημένιο μετάλλιο, το 2011 απέκλεισαν σε ένα θαυμάσιο παιχνίδι τους Ούγγρους στον ημιτελικό και νίκησαν τους Σέρβους στον τελικό για να πάρουν το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο της Σανγκάης και το 2012, στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου, το έκαναν αντιστρόφως: νίκησαν τους Ούγγρους στον προημιτελικό και τους διέλυσαν τις ελπίδες για το τέταρτο διαδοχικό χρυσό μετάλλιο, οδηγώντας τον Τάμας Κάσας στην αποχώρηση με το νερό της πισίνας να ανακατεύεται με δάκρυα στο πρόσωπό του, τους Σέρβους, που ήδη βρίσκονταν σε… εμφύλια κατάσταση, στον ημιτελικό, αλλά έχασαν πάλι από τους άπαιχτους Κροάτες στον τελικό και πήραν το ασημένιο μετάλλιο.
Τα… μάνο α μάνο και το χιαστί στο Ρίο
Περνώντας τη δική της κρίση, ήταν ακριβώς εκείνη η εποχή που η Εθνική βυθιζόταν στην απελπισία της. Το 2009 δεν πήγε στη Ρώμη, το 2010 αποκλείστηκε με τους Γερμανούς στο ματς για τα προημιτελικά του Ευρωπαϊκού, σε μία διοργάνωση που μία αχτίδα ήταν η ισοπαλία με την Ουγγαρία στους ομίλους, με το γκολ του Γιάννη Φουντούλη από την ωραία πάσα του Ανδρέα Μιράλη, το 2011 δεν πήγε στη Σανγκάη και το 2012 μπορεί να προκρίθηκε στους Ολυμπιακούς, αλλά η ήττα από τους Αυστραλούς την τελευταία αγωνιστική, στο ματς πρόκρισης για τα προημιτελικά, ήταν κόλαφος. Τέτοια ήταν η θλίψη στους κύκλους των παικτών, που αν και είχαν το δικαίωμα να παραμείνουν στο Λονδίνο ως την τελετή λήξης, οι περισσότεροι έκλεισαν με δικά τους έξοδα εισιτήρια,για να επιστρέψουν στην Αθήνα.
Η Εθνική άρχισε να επιστρέφει σιγά-σιγά στα νοκ άουτ: το 2012, στο Ευρωπαϊκό του Αϊντχόφεν, έχασε 11-9 από τους Μαυροβούνιους, το 2013 αποκλείστηκε εύκολα από την Ουγγαρία στα προημιτελικά του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος στη Βαρκελώνη και το 2014, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, ίδια ήταν η μοίρα της, πάλι με τους Σέρβους, 13-9. Με την Ιταλια έπαιξε στο Ευρωπαϊκό του 2012, όταν έχασε 10-7 στους ομίλους, αλλά και σε εκείνο του 2014, με το 9-9.
Ώσπου το φθινόπωρο του 2014 ανέλαβε ο Θοδωρής Βλάχος. Και η Εθνική, περίπου 9 μήνες μετά, στις αρχές Αυγούστου του 2015, έφτασε στη διαδικασία των πέναλτι με τους Κροάτες και αποκλείστηκε για τον τελικό, ενώ στην ίδια διαδικασία, με το τελευταίο πέναλτι του Άγγελου Βλαχόπουλου, νίκησε τους Ιταλούς του Καμπάνια, στο πρώτο πολύ σημαντικό ματς που έπαιξαν οι δύο ομάδες. Η Εθνική, έτσι, πήρε το δεύτερο μετάλλιό της σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Μάλιστα, είχε επικρατήσει των ‘σετεμπέλο’ και στην πρεμιέρα της διοργάνωσης, 11-10, πριν μετατραπούν σε… Ιταλούς στα χιαστί, αποκλείσουν τον Καναδά και την Ουγγαρία και μπουν στην τετράδα της διοργάνωσης.
Στο Ευρωπαϊκό του 2016, που η Ελλάδα μπήκε στην τετράδα με το καταπληκτικό 6-2 επί των Ισπανών στον προημιτελικό, πριν χάσει 13-7 από τους Σέρβους και 13-10 από τους Ούγγρους στο μικρό τελικό, δεν έπαιξε με την Ιταλία, που αποκλείστηκε από το Μαυροβούνιο στον προημιτελικό (10-7). Την συνάντησε, όμως, δις στην τελική φάση εκείνου του World League και την… κατατρόπωσε: 15-4 στην πρεμιέρα, 11-7 στο μικρό τελικό, που έφερε το τρίτο χάλκινο μετάλλιο στη διοργάνωση, μετά από εκείνα του 2004 και του 2006 με τον… Καμπάνια στον πάγκο. Ωστόσο, οι γείτονες πήραν τη ρεβάνς στο πιο σημαντικό ματς: τον προημιτελικό των Ολυμπιακών στο Ρίο, που νίκησαν 9-5.
Αυτά τα 10 χρόνια θητείας του Καμπάνια, η εθνική Ιταλίας έχει ένα εκπληκτικό ποσοστό σε προημιτελικούς μεγάλων διοργανώσεων (Ολυμπιακών Αγώνων, Παγκόσμιου Πρωταθλήματος, Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος). Σε 10 προημιτελικούς από το 2010 έως το 2018, έχει νικήσει τους 8! Έχει χάσει μόνο από το Μαυροβούνιο στο Ευρωπαϊκό του 2016 και την Κροατία στο Παγκόσμιο του 2017. Αυτό καθίσταται κατόρθωμα, υπό την έννοια ότι υπάρχει κραυγαλέα έλλειψη πολιστών υψηλής ποιότητας στο ιταλικό πόλο.
Βασίζεται ακόμη στον 35χρονο Πιέτρο Φιλιόλι, τον 33χρονο Ματέο Αϊκάρντι, τον 31χρονο Νικολό Φιγκάρι, το… Γάλλο Μάικ Μποντέγκας και τον Ισπανό Γκονζάλο Ετσενίκε, αλλά και τον Φραντσέσκο ντι Φούλβιο, λίγο πριν κλείσει τα 26 του, ο οποίος δεν θεωρείται όνομα πρώτης γραμμής.
Ωστόσο, όποιος ξέρει τον Σάντρο Καμπάνια δεν αμφιβάλλει, ούτε κατά διάνοια, ότι στον προημιτελικό της Τρίτης (12:30) οι παίκτες του θα είναι πνευματικά έτοιμοι να αντιμετωπίσουν μία ομάδα η οποία αυτήν τη στιγμή είναι υψηλότερης αγωνιστικής ποιότητας. Είτε οιστρηλατηθεί από τις δύο σπουδαίες νίκες του Ολυμπιακού επί της Προ Ρέκο στον περυσινό τελικό και το φετινό ημιτελικό του Champions League είτε από τη συνεχή τριβή με τέτοια ματς, το τεχνικό δίδυμο, ο Θοδωρής Βλάχος και ο Δημήτρης Κραβαρίτης, ξέρει ότι οι Ιταλοί θα μπουν στο νερό έμπλεοι αυτοπεποίθησης, θα στήσουν κάθε δυνατή παγίδα βγαλμένη από το εγχειρίδιό τους, οπότε οι διεθνείς πρέπει να είναι έτοιμοι για παν ενδεχόμενο.
