Πόνεσε κι ήταν δύσκολο για τον Βαγγέλη Μάντζαρη
Ο Βαγγέλης Μάντζαρης έλυσε το συμβόλαιο του με τον Ολυμπιακό, εξέλιξη που έριξε τους τίτλους τέλους σε μια σχέση, η οποία από την απόλυτη αγάπη έγινε ολέθρια σε διάστημα 5 ετών.
Για να μην υποφέρεις φύγε μακριά μου, κρύψου από μένα. Δεν ξέρω αν φεύγεις τώρα για το λίγο μου ή αν αυτό που νιώθω ήταν πολύ, πολύ για σένα.
Οι ‘Πυξ Λαξ’ τραγουδούν από το 1996 (και κάθε φορά που επανασυνδέονται) για τις παλιές αγάπες που πάνε στον παράδεισο. Τις αγάπες που δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά, κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων. Ως ένας πρίγκιπας της δυτικής όχθης, παιδί που αναδείχθηκε από το Περιστέρι χάρη -μεταξύ άλλων- στην εμπιστοσύνη του Αργύρη Πεδουλάκη, ο Βαγγέλης Μάντζαρης ταυτίστηκε με μια από τις πιο εκκωφαντικές επιτυχίες της δημοφιλούς μπάντας. Και φυσικά την αισθαντική φωνή του Φίλιππου Πλιάτσικα ν’ απαγγέλλει χαμηλόφωνα τους στίχους του άσματος.
Αντίστοιχα ταυτίστηκε με καθεμιά από τις ‘ερυθρόλευκες’ στιγμές μεθυσιού από το 2011 ως τις μέρες μας. Μόνο που η δική του (παλιά) αγάπη με τον Ολυμπιακό δεν άντεξε περισσότερα από οκτώ χρόνια. Έπαψε αγάπη να θυμίζει (άλλο τραγούδι αυτό) απ’ όταν η κουβέντα για τα χρήματα του εκάστοτε συμβολαίου του τοποθετήθηκε στην ίδια εξίσωση με την αριθμητική απόδοσή του στο παρκέ και όχι τη συνολική συνεισφορά του στη λειτουργία του συνόλου. Η ζυγαριά δεν ισορροπούσε ποτέ έκτοτε, έγερνε πάντα προς τη μία μεριά. Της αμφιβολίας, της αμφισβήτησης, ακόμη και της απαξίωσης.
Έως την πρώτη ανανέωση του συμβολαίου του, το καλοκαίρι του 2014, όλα κυλούσαν υπέροχα. Τρία χρόνια πριν ο Μάντζαρης είχε καταλήξει στον Πειραιά ως ένας ταλαντούχος πόιντ γκαρντ με τεράστιες προοπτικές εξέλιξης, ο οποίος εκτός της εξαιρετικής σεζόν που είχε διαγράψει με το Περιστέρι και των διεθνών διακρίσεων που είχε με τη ‘χρυσή κλάση’ των 90άρηδων (Παππάς, Παπανικολάου, Σλούκας, Γιάνκοβιτς), είχε κληθεί από τον Ηλία Ζούρο στην προεπιλογή για το Ευρωμπάσκετ – ασχέτως αν κόπηκε στο φινάλε.
Προκειμένου να ‘χαλάσει’ η δουλειά με την Μπιλμπάο του Φώτη Κατσικάρη τότε, ο Ολυμπιακός έμπαινε σφήνα και κατ’ εντολή του Ντούσαν Ίβκοβιτς (που ως γνωστόν δεν είχε σε τεράστια υπόληψη τον Κώστα Σλούκα) αποκτούσε τον 21χρονο τότε οργανωτή. Ο οποίος γινόταν μονομιάς κομμάτι ελληνικού κορμού που θέριεψε από χρονιά σε χρονιά. Με την πρώτη σπορά να αποδίδει τον θρίαμβο στην Κωνσταντινούπολη, στο Final-4 της οποίας ο Μάντζαρης είχε αγωνιστεί περισσότερα από 22 λεπτά ανά ματς παρέχοντας στο σύνολο 7 πόντους, 10 ριμπάουντ, 3 ασίστ και 2 κλεψίματα! Κυρίως δε πάθος στην άμυνα, ανταπόκριση στην εκάστοτε αποστολή του και ‘οικονομία’.
Η στασιμότητα που ο επίπονος τραυματισμός του προκάλεσε τον Γενάρη του ’13 στην εξελικτική διαδικασία που υποβαλλόταν σταθερά απ’ όταν φόρεσε τα ερυθρόλευκα δεν υπέσκαψε ουδόλως τη σχέση του με τον πειραιώτικο οργανισμό, παρά το γεγονός πως στην κούπα του Λονδίνου δεν είχε ενεργή συμμετοχή λόγω ανωτέρας βίας. Συνέχιζε την αποθεραπεία του για να επανέλθει υγιής στην έναρξη της επόμενης χρονιάς.
Η φθορά άρχισε και η αντίστροφη μέτρηση ενεργοποιήθηκε απ’ όταν 13 μήνες αργότερα, δυο ημέρες πριν φύγει ο Ιούνης του 2014, υπέγραφε την πρόωρη επέκταση της ισχύος σύμβασής του γι’ άλλα 3 χρόνια έναντι ποσού που ξεπερνούσε το 1.2 εκατ. ευρώ. Ο διεθνής γκαρντ είχε μείνει πιστός στον Ολυμπιακό, παρά το γεγονός πως -σε μια απρόσμενη, ασυνήθιστη και καθ’ όλα επικοινωνιακή κίνηση- ο Παναθηναϊκός κατέθετε πρόταση μέχρι και 400.000 για την αγορά του. “Ευχαριστώ τους προέδρους που έδειξαν πόσο ήθελαν να με κρατήσουν στην ομάδα“, έλεγε τότε ο Μάντζαρης, χωρίς να δύναται να προβλέψει πως βρισκόταν ήδη στην κορυφή και ξεκινούσε την κάθοδο στη συνείδηση της κερκίδας, δεδομένων των όσων μεσολάβησαν εκείνη την περίοδο (εξώφυλλα, φωτογραφίες, σχόλια).
Η κάθοδος δεν ήταν, σε καμία περίπτωση, αγωνιστική. Διότι εξακολουθούσε να είναι ενεργό στέλεχος μιας ομάδας που λειτουργούσε σχεδόν στον αυτόματο, κόντρα στο γεγονός πως μεσολάβησε μια αλλαγή προπονητή και το φθινόπωρο ο Γιάννης Σφαιρόπουλος είχε αναλάβει αντί του Γιώργου Μπαρτζώκα. Μάλιστα ο Μάντζαρης εμφάνισε την πιο παραγωγική εκδοχή του στην Euroleague την νέα αυτή τριετία, με κορυφαία σεζόν το 2015-16 συνδυασμένη με τους 6.5 πόντους από 45% από το τρίποντο και περισσότερες από 3 ασίστ ανά αγώνα! Είχαν προηγηθεί τα 9/10 τρίποντα στα playoffs της περασμένης χρονιάς με την Μπαρτσελόνα, ενώ ακολούθησε την επομένη το ρεκόρ καριέρας με 19 πόντους σε ματς με τη Γαλατασαράι και φυσικά το τρίποντο στο ΟΑΚΑ για τη δεύτερη παράταση στον αλησμόνητο τέταρτο τελικό του 2016 με τον Παναθηναϊκό.
Όλο αυτό το διάστημα το σαράκι ήταν εκεί, κρυμμένο, και κατέτρωγε την υπάρχουσα σχέση. Αργά, αλλά με ρυθμό, προοδευτικά. Το παρελθόν του στη Βαρκελώνη, που προσπαθούσε να αποποιηθεί βέβαια, έσβηνε σιγά-σιγά το πάθος των πρώτων ετών και μολονότι το καλοκαίρι του 2017 ο Μάντζαρης επέλεξε, ως free agent, να δεσμευτεί εκ νέου με τον Ολυμπιακό, η διαρροή των μηνυμάτων που είχε ανταλλάξει ο ατζέντης του με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, η προσέγγιση-χειρισμοί με τους ‘πράσινους’, και το ποσό που έλαβε (περί τα 2.5 εκατομμύρια) από τους αδερφούς Αγγελόπουλους για να υπογράψει έσπασαν, οριστικά πια, το γυαλί. Όσο μάλιστα η απόδοση του Μάντζαρη έπεφτε τόσο η αμφισβήτηση πολλαπλασιαζόταν. Μια αλληλουχία άρρηκτα συνδεδεμένη, αλλά ταυτόχρονα αντιστρόφως ανάλογη.
Ο ίδιος προσπαθούσε να κερδίσει χρόνο, να καλμάρει τα πλήθη, μιλώντας τον Γενάρη του ’18 για παραποίηση υλικού κατά την παρουσία του στο Final-4 του 2011. Δεν ήταν εφικτό να γυρίσει τον τροχό. Τον πασέσερνε. Ήταν ο πρώτος που κρινόταν αυστηρά σε κάθε αναποδιά, δικαίως ή αδίκως.
Ο ερχομός του Ντέιβιντ Μπλατ τον ζόρισε κι άλλο. Δεν ήταν πλέον ο βασικός ‘άσος’ και, παρόλο που προσπάθησε να προσαρμοστεί στο νέο μοντέλο, δεν υπολογιζόταν όσο θα ήθελε. Ο χρόνος μειώθηκε αισθητά, έχανε σταδιακά σε αυτοπεποίθηση που πάντα τον χαρακτήριζε και τέλειωσε μια προβληματική σεζόν με μέσους όρους χειρότερους από τη ρούκι του στον Ολυμπιακό.
Από τη στιγμή που οι Πειραιώτες δεν άλλαξαν προπονητή, συνεχίζοντας με τον Αμερικανό να φτιάχνει σχεδόν από το μηδέν αυτό που έχει στο μυαλό του, το τέλος έμοιαζε προδιαγεγραμμένο. Η εμφάνιση της ρωσικής Ούνιξ του Δημήτρη Πρίφτη, που είχε δείξει ενδιαφέρον και το 2014, ήταν μάννα εξ ουρανού. Λυτρωτική εξέλιξη για δύο πλευρές που διαιώνιζαν μια συνύπαρξη δίχως μέλλον. Ο Ολυμπιακός τον αποχαιρέτησε ευχαριστώντας τον από από καρδιάς για τα χρόνια τα καλά. Ως εκεί. Ολιγόλογος και ο ίδιος. Προτίμησε ν’ αφήσει ένα σύντομο μήνυμα στο instagram, παρόλο που “ήθελα να γράψω πολλά“.Ωστόσο “δεν υπάρχει λόγος“, όπως συμπλήρωσε εξηγώντας.
Ό,τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο!
