Η καταδικασμένη επιλογή του Άγγελου Αναστασιάδη

Ο Άγγελος Αναστασιάδης αποτελεί παρελθόν από την εθνική Ελλάδας. Μόλις επτά παιχνίδια άντεξε στην τεχνική ηγεσία πριν αποτελέσει παρελθόν, βάζοντας το όνομα του στη λίστα των τεχνικών που… κουνάνε μαντήλι στον πάγκο στην μετά Φερνάντο Σάντος εποχή. Εδώ τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: η εξέλιξη αυτή δικαιώνει όσους ευθύς εξ αρχής μιλούσαν για μια εκτός λογικής επιλογή της ΕΠΟ. Το ποδοσφαιρικά ορθό είναι πρώτα να δεις και μετά να κρίνεις.

Να δώσεις στον προπονητή (ή τον παίκτη) ένα εύλογο διάστημα, μαζί και έναν αριθμό αγώνων που αποτελούν ικανό δείγμα, πριν αποφανθείς περί το δίκαιο ή άδικο της επιλογής. Ωστόσο στην περίπτωση του Άγγελου Αναστασιάδη η ΕΠΟ έδειξε πως όχι μόνο ζύγισε λάθος τα δεδομένα, αλλά ενδεχομένως να μην τους έδωσε και καμία σημασία. Σφάλμα ολέθριο, που οδήγησε στην πρόσληψη ενός προπονητή όπου το ερώτημα αν είναι καλός ή κακός, ήταν δευτερευούσης σημασίας! Το πρόβλημα είναι πως δεν ήταν ο κατάλληλος για τις ανάγκες της εθνικής αυτή την εποχή. 

Η ιστορία έχει διδάξει πως επιτυχημένα μοντέλα προπονητή για τον πάγκο της Ελλάδας είναι αυτά τύπου Ότο Ρεχάγκελ, Φερνάντο Σάντος. Και για τους δύο, οι ικανότητες τους ως τεχνικοί δεν ήταν το Νο1 συστατικό της επιτυχίας. Αυτό ήταν ο τρόπος που διαχειρίζονταν καταστάσεις και επέβαλλαν ποδοσφαιρική λογική/λειτουργία/πειθαρχία, εντός των τειχών. Εκεί όπου μόλις κλείδωνε η πόρτα των αποδυτηρίων, η… δημοκρατία έμενε απ’ έξω και ίσχυε η αρχή του ενός. Όσοι έβαλαν νερό στο κρασί τους, αργά ή γρήγορα τους έφαγε το μαύρο σκοτάδι.

Η εθνική ομάδα χρειαζόταν έναν τέτοιο προπονητή. Που θα αφήσει στην άκρη οποιαδήποτε κόντρα που δεν αφορά το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, θα θέσει στο περιθώριο τους παρατρεχάμενους, θα υψώσει ‘απαγορευτικό’ στις γνώμες τρίτων εκτός ομάδας, θα εμπνεύσει τους παίκτες, κερδίζοντας τον σεβασμό τους και δείχνοντας τους παράλληλα ποιος είναι το αφεντικό.

Στοιχεία που απαραίτητα πρέπει να συνοδεύονται από ρεαλισμό (γενικά) και τις μίνιμουμ γνώσεις της σύγχρονης μορφής του αθλήματος, προσαρμοσμένες στις δυνατότητες του Έλληνα ποδοσφαιριστή. Τι ακριβώς από τα παραπάνω διέκρινε η ΕΠΟ στην υποψηφιότητα του Άγγελου Αναστασιάδη και πίστεψε πως είναι η καλύτερη; Ποιο ήταν τελικά το κριτήριο της επιλογής του; Και ποιον εντέλει βαραίνει το γεγονός πως αυτή η επιλογή έμοιαζε καταδικασμένη ευθύς εξ αρχής; Το μερίδιο της αποτυχίας είναι μεγαλύτερο για τον Άγγελο Αναστασιάδη ή την ΕΠΟ;

Γιατί σίγουρα τουλάχιστον, ο 66χρονος τεχνικός δεν είδε φως και μπήκε. Και μπορεί ο Άγγελος Αναστασιάδης να λοιδωρείται κάποιες φορές για την θρησκοληψία του σε σχέση με όσο συμβαίνουν στο χορτάρι, ωστόσο οι αξιωματούχοι της ΕΠΟ ήταν αυτοί που πίστεψαν στα… θαύματα.

Η θητεία του Άγγελου Αναστασιάδη στον πάγκο της εθνικής ξεκίνησε ελπιδοφόρα. Αφήνοντας στην άκρη τα δύο ματς με Φινλανδία και Εσθονία -που έμοιαζαν διεκπεραιωτικά για το Nations League- την αναμενόμενη νίκη επί του Λίχτενσταϊν στην πρεμιέρα της προκριματικής φάσης του Euro 2020, ακολούθησε ένα ηρωϊκό αποτέλεσμα στη Ζένιτσα. Ηρωϊκό για τον τρόπο που ήρθε αυτό το 2-2. Μετά από 15 λεπτά αγώνα η Βοσνία ήταν μπροστά στο σκορ με 2-0, ωστόσο το πέναλτι-γκολ του Φορτούνη και η κεφαλιά του Κολοβού στο 85′, υπέγραψαν το τελικό 2-2. Το οποίο -φυσιολογικά- πανηγυρίστηκε σαν νίκη. Αυτό που κανείς δεν είχε καταλάβει τότε, ήταν πως αυτό το γκολ ουσιαστικά θα άνοιγε τον δρόμο για τις εξελίξεις.

Ο Αναστασιάδης πίστεψε ότι όλα είναι υπό τον έλεγχο του και οι αποφάσεις του δεν επιδέχονται αμφισβήτησης. Πίστεψε πως αυτό το αποτέλεσμα ήταν ικανό να του εξασφαλίσει αυτοδυναμία. Ενδεχομένως αυτή να ήταν και η αίσθηση που του δημιουργούσαν μέσα από την Ομοσπονδία. Δεν ήταν έτσι όμως. Στο στόχαστρο του Άγγελου Αναστασιάδη μπήκαν σταδιακά οι Τοροσίδης, Μήτρογλου, Μανωλάς αλλά και Παπασταθόπουλος. Αντί να έχει κοντά του, ως ‘συνεργάτες’ και ‘ασπίδα’ του, τους παίκτες της παλιάς φρουράς, τους έβαλε απέναντι του.

Λες και η εθνική Ελλάδας είχε την πολυτέλεια να ξεκινήσει την αγωνιστική της ανοικοδόμηση, βάζοντας τέτοιους παίκτες στο περιθώριο. Οι ακατονόητες επιλογές κόντρα σε Ιταλία, Αρμενία, το γεγονός πως δεν ‘έβλεπε στο μέτρο’ τον πρώτο σκόρερ της σεζόν (25 γκολ), Ευθύμη Κουλούρη, η απόφαση για αλλαγή γκολκίπερ σε κάθε παιχνίδι, ήταν ορισμένες από τις μεγάλες και μικρές αστοχίες που οδήγησαν στο αναπόφευκτο.

Η επιλογή του Αναστασιάδη έμοιαζε από την αρχή να μην έχει μέλλον. Ανεξάρτητα από την προπονητική ικανότητα που μπορεί να κάποιος να (μην) αναγνωρίζει στον 66χρονο τεχνικό, το πρόβλημα είναι πως το προφίλ και οι μέθοδοι του δεν ήταν σε καμία περίπτωση στοιχεία συμβατά με αυτό που είχε ανάγκη η εθνική ομάδα. Πλέον ο πάγκος της Ελλάδας είναι ‘ορφανός’, η αναζήτηση του διαδόχου έχει ξεκινήσει και μένει να φανεί αν η επόμενη επιλογή της ΕΠΟ θα είναι προϊόν… οράματος ή ρεαλισμού.