Ο Ολυμπιακός μπορεί να νιώθει σίγουρος για τον Ρούμπιτ

Ο Όγκαστιν Ρούμπιτ είναι μια ακόμα περίπτωση παίκτη που μεγάλωσε σε δύσκολη γειτονιά, που έζησε από καθαρή τύχη και που περπατάει από καθαρή τύχη. Για εσένα που το βρίσκεις όλο αυτό κλισέ, να μου επιτρέψεις να σου πω ότι δεν είναι μικρό πράγμα να -ας μου επιτραπεί- βγαίνεις από τα σκατά. Αυτές οι ιστορίες αλλάζουν ζωές. Πίσω στον Ρούμπιτ, όσα συνέβησαν στη διαδρομή από τα Acres Homes του Χιούστον στον Ολυμπιακό ήταν αποκλειστικά δικό του θέμα. Και αυτών που τον βοήθησαν να καταλάβει πως ζωή δεν είναι αυτό που έχουμε, αλλά αυτό που θέλουμε. Αρκεί να βρούμε κάτι να θέλουμε και να το διεκδικήσουμε.

Ο παίκτης που σύμφωνα με πληροφορίες, άφησε την πρόταση μονοετούς συμβολαίου που του έδινε η Χίμκι, για να συμφωνήσει -για δυο χρόνια- με τους ‘ερυθρόλευκους’ έχει πτυχίο στη διεπιστημονικότητα. Είναι συνδυασμός δύο ή περισσότερων κλάδων επιστημονικής γνώσης, σε μια δραστηριότητα. Στην τριτοβάθμια εκπαίδευση ερευνητές τουλάχιστον δυο κλάδων συζητούν τις διαφορετικές προσεγγίσεις, επί ενός ζητήματος, ώστε να γίνουν οι απαραίτητες τροποποιήσεις για την καταλληλότερη αντιμετώπιση. Για να επιλέξεις αυτήν την κατεύθυνση, πρόχειρα-πρόχειρα θα σου πω ότι έχεις ανεπτυγμένη ενσυναίσθηση και τη διάθεση για μια εκ βαθέων κατανόηση της ζωής, όπως αναζητάς απαντήσεις για όλα τα ‘μυστήρια’. Όπως δουλεύεις για να καταλάβεις τον κόσμο και τελικά τον εαυτό σου.

Αυτόν τον κλάδο διάλεξε στο University of South Alabama. Εκεί όπου το 2014 κυκλοφορούσε μεταξύ των καλύτερων παικτών της Αμερικής. Όχι για το λαό. Για τους έχοντες γνώση. Για αυτό και το The Shadow League ασχολήθηκε ενδελεχώς με την ιστορία του. Που όπως σου είπα ήδη, ανήκει σε αυτές που αλλάζουν ζωές.

Κεφάλαιο πρώτο: Ως παιδί θεωρούσε πως όλοι ζούσαν για να ‘βγάλουν’ τη μέρα

Η Kimberly ‘έχασε’ τη μητέρα της όταν ήταν μωρό. Η μητέρα της ήταν μόλις 22 χρόνων. Ένιωσε την πρώτη βίαιη αποκοπή πριν μάθει να περπατά. Ένιωσε το πρώτο τραγικό σοκ, από αυτά που προσδιορίζουν τη ζωή σου, πριν σταθεί καν στα πόδια της. Αν οι συνθήκες ήταν ευνοϊκές (αν υπήρχε πατέρας, αν υπήρχαν τα απαραίτητα, αν, αν), ενδεχομένως να μην κατέφευγε προτιμούσε την ουτοπία των ναρκωτικών ουσιών. Δεν στάθηκε τυχερή. Και δεν είχε το χρόνο και την ευκαιρία να κάνει ένα βήμα πίσω, να σκεφτεί, να διαχειριστεί, να κατανοήσει, πριν προχωρήσει. Ζούσε από κεκτημένη ταχύτητα, μέσα σε μια συνθήκη που είχε ουσίες, βία και σχέσεις εξάρτησης. Δεν έμαθε ποτέ την ανιδιοτελή αγάπη. Όπως δεν έμαθε ο Ρούμπιτ την έννοια της οικογένειας.

“Αγαπούσα τη μητέρα μου και ήμουν χαρούμενος που την έβλεπα, όταν είχα την ευκαιρία. Ζούσαμε με τους παππούδες μας όταν έμπαινε στη φυλακή και δεν είχα την παραμικρή ιδέα του τι εστί οικογένεια ή πώς είναι ένα υγιές οικογενειακό περιβάλλον. Ο στόχος ήταν να ‘βγει’ η μέρα. Και για εμένα αυτό ήταν το φυσιολογικό. Θέλω να πω δεν ήξερα πως υπάρχει κάτι άλλο”.

Όταν ήταν 11 χρόνων, η Κίμπερλι εξαφανίστηκε για άλλη μια φορά. Μόνο που αυτήν τη φορά έλειπε για πολύ καιρό. Η μια από τις μεγαλύτερες αδελφές του Όγκουστιν (ήταν επτά τα αδέλφια) αποφάσισε να κρατήσει μαζί τα παιδιά. Ανέλαβε το ρόλο που είχαν στερηθεί, αποφασισμένη να τους δώσει τη φροντίδα που δεν είχαν γνωρίσει. Η Λορέιν ήταν δίδυμη με την Μέρι. Η Μέρι είχε εγκεφαλική παράλυση. Οι δυο τους ήταν 18.

“Ήμουν η μεγαλύτερη. Έπρεπε να κάνω κάτι για να μεγαλώσω τα αδέλφια μου, να είναι καθαρό το σπίτι, να υπάρχει φαγητό στο τραπέζι και να πληρώνω τους λογαριασμούς. Οι παππούδες μας ήταν αυτοί που με έμαθαν πως το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο είναι η οικογένεια. Ό,τι και αν συμβαίνει γύρω σου. Ζούσαμε σε ένα διαμέρισμα με ένα δωμάτιο με τους αδελφούς και τις αδελφές μου, συν τον γιο μου, ενώ ήμουν και έγκυος στο δεύτερο παιδί. Είχα αποφασίσει πως θα κάνω ό,τι μπορώ για να νιώθουν όλα τα παιδιά ασφαλή. Να ‘χουν ένα μέρος όπου δεν θα τους κακομεταχειρίζονταν και θα είχαν αυτά που χρειάζονταν”. Οι επισκέψεις από την Πρόνοια ήταν τακτικές. Η Λορέιν έλεγε πως η μητέρα έλειπε, οι κοινωνικοί λειτουργοί έβλεπαν καθαρό το σπίτι, μύριζαν μαγειρεμένο φαγητό και έφευγαν σίγουροι ότι όλα είναι καλά.

Επειδή δεν υπήρχαν χρήματα για δώρα (ας πούμε τα Χριστούγεννα) η Λορέιν έγραφε γράμματα στα αδέλφια της. Τους έλεγε πως ήξερε ότι δεν είναι καλή η κατάσταση για εκείνα ‘αλλά μια μέρα, αν συνεχίσεις να είσαι σωστός, συγκεντρωμένος και να δουλεύεις σκληρά, θα αποζημιωθείς‘.

Κεφάλαιο δεύτερο: Παράτησε το σχολείο στα 11 “για να μη χάσω την οικογένεια μου”

Οι Ρούμπιτ έμεναν στα Acres Homes, μια γειτονιά στα βορειοδυτικά του Χιούστον που δημιούργησαν γαιοκτήμονες, κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο με κατοικίες που είχαν χώρους για την εκτροφή ζώων ή για κήπο με ζαρζαβατικά. Η περιοχή διαιρούνταν ανά στρέμμα (acre) εξ ου και η ονομασία. Η εικόνα του ‘μικρού σπιτιού στο λιβάδι’ κατεστράφη τη δεκαετία του ’90. Τότε που ο Όγκουστιν ήταν κάτοικος της περιοχής που είχε υψηλούς δείκτες εγκληματικότητας. “Δεν ήταν από τα παιδιά που δημιουργούσαν προβλήματα στο σπίτι. Δεν ήταν κακό παιδί ή ανυπάκουο ή ασεβές. Ήθελα να πηγαίνει σχολείο, να μένει μακριά από τους μπελάδες. Να μην γίνει στατιστικό. Είχα όμως, τόσα να κάνω που δεν είμαι σίγουρη ότι του έδωσα ό,τι χρειαζόταν” εξήγησε η Λορέιν, για το παιδί που αφότου άλλαξε 5-6 σχολεία αποφάσισε να τα παρατήσει στα 11.

“Για να πάω στο σχολείο, έπαιρνα λεωφορείο και πάντα αργούσα. Μόλις άρχιζαν οι ερωτήσεις και ζητούσαν να δουν τον κηδεμόνα μου, ήξερα πως είναι θέμα χρόνου να ξαναμπλεχτεί η Πρόνοια, όπως και ότι δεν θα μας άφηνε όλους μαζί. Δεν θα δεχόταν τη συνθήκη στην οποία ζούσαμε, με την αδελφή μου να τα κάνει όλα. Για αυτό και τα παράτησα. Δεν ήθελα να χάσω την οικογένεια μου”.

Η Λορέιν δεν ήταν επίσημος κηδεμόνας των αδελφών της, δεν είχε κάρτα κοινωνικής ασφάλισης ή πιστοποιητικά γεννήσεως. Άρα, αργά ή γρήγορα οι ερωτήσεις θα έφταναν στη μητέρα του. Και αυτό ήταν κάτι που δεν ήθελε κανείς. 

Τις ώρες που δεν ήταν στο σχολείο ο Όγκουστιν ήταν με άλλα παιδιά της γειτονιάς. Που έκλεβαν και πουλούσαν ναρκωτικά. “Μια φορά πήγα να πουλήσω εγώ ουσίες. Εμφανίστηκαν μεγαλύτερα παιδιά και έκλεψαν τα ναρκωτικά. Ήξερα πως έπρεπε να καλύψω τη χασούρα. Έπρεπε να προετοιμαστώ για τις συνέπειες”. Επειδή ήταν παιδί, δεν υπήρξαν συνέπειες. Εκείνη τη φορά. Στις ληστείες της παρέας τελούσε χρέη τσιλιαδόρου. Ώσπου μια μέρα βρέθηκε κυνηγημένος με σφαίρες να περνούν ξυστά από δίπλα του. “Κόντεψα να πεθάνω από το φόβο μου. Έτρεμα και η καρδιά μου κόντευε να βγει από το στήθος. Δεν ήθελα να το ξαναζήσω. Ήξερα πως αν συνεχίσω αυτή τη ζωή ή θα πάω φυλακή ή θα σκοτωθώ”.

Περίπου την ίδια περίοδο η Λορέιν πήρε μια σκληρή, αλλά απαραίτητη απόφαση: τηλεφώνησε σε μια φίλη της οικογενείας και τη ρώτησε αν μπορούσε να αναλάβει τον Όγκουστιν και την -αδελφή του- Ασάντι. Η Ντόρις Μπράουν συνήθιζε να δίνει μια χείρα βοηθείας μέσα στα χρόνια. Τα παιδιά είχαν περάσει ήδη κάποιες μέρες μαζί της. “Ήθελα να είμαι σίγουρη πως θα ‘χουν την εκπαίδευση που χρειάζονται. Ότι δεν θα ‘χαθούν’ στους δρόμους”. Τη μέρα που τα παιδιά μετακόμισαν η Λορέιν έκλαιγε για ώρες. “Τους λάτρευα και θα μου έλειπαν. Αλλά ήταν κάτι που έπρεπε να κάνω για αυτά”. Με τη μετακόμιση ο Όγκουστιν γύρισε στο σχολείο και έκοψε τις κακές παρέες.

Κεφάλαιο τρίτο: Δεν ήξερε πως έχει δικαίωμα να θέλει πράγματα

Στο νέο σχολείο άρχισε να πειραματίζεται με το μπάσκετ. Έπαιζε ήδη football, αλλά στο high school κατάλαβε ότι το μπάσκετ του αρέσει περισσότερο. Ήταν 1.95 και παρ’ ότι ήταν νέος στο παιχνίδι, έκανε πράγματα που δεν έκαναν άλλοι, οι οποίοι ασχολούνταν χρόνια. “Μετά την πρώτη μου χρονιά είδα σε κάποια άρθρα να με βάζουν μεταξύ των καλύτερων της πολιτείας”. Τον κάλεσαν να δοκιμάσει μια ομάδα του AAU. Ένας φίλος του, ο Matthew Trauber είχε την ιδέα να φτιάξουν δική τους. Οι  T.U.A.C. Warriors είχαν για μέλη παιδιά όλων των κοινωνιο-οικονομικών περιβαλλόντων. Τα αρχικά TUAC της ομάδας προέρχονταν από τον ψαλμό “Train Up a Child in the way he should go: and when he is old, he will not depart from it”.

Το Smiley High School ήταν μεταξύ των σχολείων του Τέξας που αιμορραγούσαν από την απώλεια μαθητών που τα παρατούσαν. “Για ένα μέτριο μαθητή η καθημερινότητα ήταν δύσκολη. Υπήρχαν ναρκωτικά και καβγάδες. Ήξερα τους πρωταγωνιστές, αλλά δεν έμπλεκα”. Στους Ουόριορς είχε για συμπαίκτες παιδιά από σχολείο με 90% επιτυχία σε τετραετή πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Είχε για συμπαίκτες λευκούς “που δεν έμοιαζαν με όσους είχαν γνωρίσει έως τότε”. Το κοινό τους ήταν ένα. Ήταν αυτό που μετρούσε (το μπάσκετ). Ο Όγκουστιν γνώρισε τους γονείς των νέων του φίλων, επισκέφτηκε τα σπίτια τους. Είδε μια άλλη πλευρά της ζωής. Μέσα στο γήπεδο ήταν ο καλύτερος της ομάδας του. Εκτός παρέμενε ένα ντροπαλό, λιγομίλητο παιδί.

“Φορούσε τα ίδια ρούχα κάθε μέρα, τα παπούτσια του ήταν διαλυμένα και είχα την αίσθηση πως δεν τρεφόταν καλά” είχε πει η Leticia, μητέρα του κολλητού του, Μάθιου που προερχόταν από Μεξικανούς μετανάστες και είχε μεγαλώσει σε γειτονιά με προκλήσεις. Έγινε η πρώτη της οικογενείας της που πήγε στο κολέγιο. Και έτσι ήξερε να βλέπει πού υπάρχει θέμα. Άρχισε να φροντίζει τον Όγκουστιν. Ήταν εκείνη που τον πήγε στο γιατρό, όταν δεν μπορούσε να περπατήσει. Εκείνος έλεγε πως τον τσίμπησε αράχνη. Το γόνατο είχε γίνει διπλάσιο από το πρήξιμο. Έπρεπε να γίνουν περαιτέρω εξετάσεις. Για να νοσηλευτεί χρειαζόταν η έγκριση του κηδεμόνα. Έκλεισαν ραντεβού σε ιδιωτικό γιατρό, ανήμερα του τελικού event που λέγεται The Great American Shootout.

Ούτε οι ίδιοι οι Ουόριορς περίμεναν πως θα βρεθούν στην τελική ευθεία. Αλλά βρέθηκαν. Και στα ημιτελικά, έπεσαν πάνω στους Houston Hoops, ομάδα στην οποία είχαν παίξει τύποι όπως ο Στέφεν Τζάκσον, ο Ρασάρντ Λιούις και ο Κέντρικ Πέρκινς. Στις εξέδρες βρίσκονταν οι ‘κατάσκοποι’ όλων των κολεγίων. Στα 4′ για το τέλος οι ‘Πολεμιστές’ ήταν στο -10. Ο προπονητής ρώτησε τον Όγκουστιν πώς ένιωθε το γόνατο του. Τον διαβεβαίωσε πως μπορεί να παίξει. Οι Ουόριορς νίκησαν με buzzer beater. Το πρώτο βραβείο ήταν ένα δείπνο στα Applebee’s.

Εκεί έκανε η Λετίσια την πρώτη κανονική συζήτηση με τον Όγκουστιν. Της είπε πως δεν θα πήγαινε κολέγιο, γιατί δεν είχε χρήματα. Και γιατί κανείς από την οικογένεια του δεν είχε πάει ποτέ. “Του είπα πως μπορούσε να χρησιμοποιήσει ως όχημα το μπάσκετ”. Ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκε ότι μπορεί να σπουδάσει. “Έως τότε δεν ήξερα καν πώς μπαίνεις σε πανεπιστήμιο”. Κατάλαβε πως όταν δεν περιμένει κανείς κάτι από εσένα, τελικά έρχεται η μέρα που δεν θες κι εσύ τίποτα. Η Λετίσια του ζήτησε απλά να μην αμελεί τα διαβάσματα του.

Στον τελικό οι “Πολεμιστές” έπαιξαν με ομάδα της Λουιζιάνα. Στο ημίχρονο ο Όγκουστιν έπρεπε να φύγει για το αεροδρόμιο και από εκεί για το Χιούστον, για να δει το γιατρό. ‘Πέταξε’ μόνος του την πρώτη φορά που μπήκε σε αεροπλάνο. “Χωρίς τον Όγκουστιν, ο μεγαλόσωμος post παίκτης των αντιπάλων μας δεν είχε κάποιον να τον σταματήσει και μας διέλυσε” εξήγησε ο Μάθιου.

Μόλις τον είδε ο γιατρός, τον έστειλε κατευθείαν για νοσηλεία. Είχε δηλητήριο αράχνης. Έπρεπε να αρχίσει αμέσως την αντιβίωση. Αν καθυστερούσε κι άλλο να εξεταστεί, θα του ‘έκοβαν’ το πόδι.

Κεφάλαιο τέταρτο: για 1/10 δεν έπαιξε μπάσκετ στον πρώτο χρόνο στο κολέγιο-ήταν ευλογία

Τις καθημερινές έμενε με την κυρία Ντόρις και τα σαββατοκύριακα στο σπίτι του Μάθιου. Δεν μοιραζόταν πληροφορίες για τη ζωή του. Όπως δεν είχε πει στη Λορέιν ότι έπαιζε μπάσκετ -και ήταν καλός. “Πήγα σε ένα ματς και έπαθα σοκ! Δεν μπορούσα να πιστέψω πως ο μικρός μου αδελφός είναι τόσο καλός. Έμεινα να τον κοιτάζω”. Όταν άρχισαν να τον καλούν τα κολέγια για επισκέψεις, οι γονείς του Μάθιου έκαναν το βήμα μπροστά, ώστε να μην πηγαίνει μόνος. Διαπίστωσαν ότι υπήρχαν κάποια κενά στα μαθήματα του, ώστε να πληροί τις προϋποθέσεις.

Το σχολείο είχε συμβιβαστεί, γιατί ενδιαφερόταν περισσότερο για την πορεία της ομάδας μπάσκετ. Παρ’ όλα αυτά, έπρεπε να γίνουν κάποια πράγματα για να ‘χε τύχη ο μικρός. Έγιναν με τη βοήθεια της νέας του οικογένειας. “Από κάποια στιγμή κι έπειτα ένιωθα στο σπίτι τους σαν να ήταν δικό μου”. Πέρασε μαζί τους ένα καλοκαίρι. Ζήτησε συμβουλές από την Λετίσια για το πρώτο του ραντεβού. Η Λορέιν είχε γνωρίσει τους Τρόμπερ και είχε δει τον αδελφό της να ‘ανθίζει’ κοντά τους. Τον είχαν βοηθήσει να αποκτήσει και αυτοπεποίθηση.

Τη δεύτερη χρονιά που θα έπαιζε στο  The Great American Shootout έλαβε πρόσκληση από τους Houston Hoops. Δεν ήθελε να πάει, γιατί ένιωθε άσχημα για την παρέα του, τους ‘Πολεμιστές’. Οι φίλοι του του είπαν πως δεν υπάρχει θέμα. Στους Houston Hoops βρέθηκε μαζί με All-Americans. Ο αντιπρόεδρος της ομάδας αυτής, Christian Begg είχε πει πως “όταν ήλθε κοντά μας ήταν ένας underized ψηλός. Λίγο βαρύς, αλλά δούλευε σκληρά. Είχε απίστευτο footwork, έπαιρνε ριμπάουντ, τελειώματα γύρω από τη στεφάνη. Την πρώτη φορά που ταξίδεψε μαζί μας, βρέθηκε αντιμέτωπος με τύπους όπως ο ΝτεΜάρκους Κάζινς. Έγινε μηχανή παραγωγής νταμπλ νταμπλ”. Είχε γίνει ο πρωταγωνιστής διαδικασίας που αφορούσε και μελλοντικούς NBAers. Ήταν ο πιο συνεπής και μπήκε σε όλες τις λίστες με τους καλύτερους. “Δεν έχανε την μπάλα, πάντα την έβαζε στο καλάθι. Είχε μακριά χέρια και απίστευτη αίσθηση του παιχνιδιού. Δεν ήταν του σόου, αλλά της ουσίας. Ένα παιδί που έλεγε λίγα, αλλά έδινε πάρα πολλά”.

Την ίδια ώρα βοηθούσε και τα νεαρότερα παιδιά. Τα κολέγια ενδιαφέρονταν. Έμενε να φτιάξει τους βαθμούς του. Τελικά, λίγοι του έδωσαν την ευκαιρία. Διάλεξε το University of South Alabama που όταν τον προσέγγισε ‘θύμιζε τον άνθρωπο της Michelin’, ο οποίος ήξερε πώς να τοποθετείται ώστε να παίρνει τα ριμπάουντ. Όλοι ένιωθαν ασφαλείς όταν τον έβλεπαν με την μπάλα κάτω από το καλάθι. Είχε ένα θέμα με τα μαθήματα, αλλά προσπαθούσε να το λύσει, γιατί είχε καταλάβει πως και αυτό ήταν κάτι σημαντικό για τη ζωή του. Το καλοκαίρι πήγε σε κοινοτικό κολέγιο για να φτιάξει τους βαθμούς .

Έχασε το όριο για 1/10. Είχε πιστέψει πως θα τα καταφέρει, γιατί είχε κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσε. Απογοητεύτηκε που έπρεπε να μείνει εκτός αγώνων τον πρώτο χρόνο (red-shirt). Πέρασε τις ώρες του στο γυμναστήριο και στα ιδιαίτερα μαθήματα. Με την απόσταση του χρόνου πια, ξέρει πως ο χρόνος που έμεινε εκτός ήταν προς όφελος του. Ωρίμασε ως παίκτης και ως άνθρωπος. Όταν ήλθε η ώρα να ζήσει στο κάμπους, έζησε ένα πολιτισμικό σοκ. Βρέθηκε σε μια πρωτόγνωρη -από όλες τις απόψεις- κατάσταση, μακριά από τους ανθρώπους του.

“Ένιωσα σαν να ήμουν στη φυλακή. Παγιδευμένος. Δεν είχαν έλθει ακόμα οι υπόλοιποι παίκτες. Ήμουν μόνος”. Όταν εμφανίστηκαν και άλλοι, άρχισαν να τον καλούν για προπονήσεις. Ανακάλυψε πως όλοι είχαν τους ίδιους στόχους. ‘Δέθηκε’ μαζί τους και έτσι δεν εγκατέλειψε. Άκουγε τις συμβουλές τους, ήταν επιμελής στα μαθήματα και σε όλες τις άλλες υποχρεώσεις του. Δεν μιλούσε πολύ. Παρατηρούσε. Ήταν σε διαρκή επικοινωνία με τους καθηγητές του και ανακάλυψε πως “όταν βλέπουν πως προσπαθείς, θέλουν να σε βοηθήσουν. Κατάλαβα πως δεν είμαι μόνος”. Το σώμα του επίσης, είχε αλλάξει από τη δουλειά.

Κεφάλαιο πέμπτο: “Θα δίνω ό,τι έχω, σε ό,τι κάνω”

Με το τέλος της πρώτης χρονιάς, πήγε να βρει τον Μάθιου. Έδωσαν ραντεβού την επομένη της Ημέρας της Μητέρας. Πήγε και η Λετίσια. Ήταν η πρώτη φορά που μίλησε για τη μάνα του. “Με ευχαρίστησε για όσα είχα κάνει για εκείνον. Μου είπε πως ήμουν ο πρώτος άνθρωπος που τήρησε τις υποσχέσεις που του είχε δώσει. Ότι του έμαθα να είναι κύριος και τον έπεισα πως μπορούσε να πάει στο κολέγιο. Μου είπε πως αγαπά τη μητέρα του, αλλά με αισθανόταν κι εμένα σαν μάνα του. Έκλαιγα για ώρες”. Η δεύτερη χρονιά στο κολέγιο ήταν και η πρώτη που έπαιξε. Αναδείχθηκε ο καλύτερος νέος της περιφέρειας, σε μια από τις καλύτερες σεζόν του σχολείου. Είχε 13 πόντους και 11 ριμπάουντ ανά ματς. Νικούσε τα triple-teams που έστελναν πάνω του. Είχε και 50% στα σουτ. Συνέχισε σε αυτό το ρυθμό και τη δεύτερη σεζόν με τους Jaguars. Ώσπου άλλαξε ο προπονητής. Η δεύτερη οικογένεια του επικοινώνησε με διάφορα πανεπιστήμια, για να αιτηθεί μεταγραφή. Εκείνος τους σταμάτησε. Είπε πως θέλει να παραμείνει πιστός σε αυτούς που του έδωσαν την ευκαιρία.

Ο νέος κόουτς ήταν ο Matthew Graves, συνεργάτης του Brad Stevens στο Butler University. Είχε ρωτήσει για τον Ρούμπιτ. Ήξερε τι να περιμένει. “Συνάντησα κάτι ακόμα καλύτερο και θέλησα να ‘χτίσω’ γύρω του. Έως τότε δεν είχε δοκιμάσει τρίποντο. Του είπα πως θα ήταν ευεργετικό να μάθει να παίζει στην περιφέρεια”.

“Έχω δε δεκάδες παιδιά που τους δόθηκε μια ευκαιρία και την πέταξαν. Ο Όγκουστιν την εκμεταλλεύτηκε μέχρι τέλους. Πολλοί έχουν ταλέντο. Λίγοι έχουν δουλέψει όσο αυτός”, σχολίασε ο Ronnie Arrow, ο κόουτς που τον κάλεσε στο Southern Alabama. Από ένα σημείο κι έπειτα δεν είχε απλά ‘θέλω’, αλλά απαιτήσεις από τη ζωή του. Πήρε πτυχίο και εξήγησε πως “όλα άλλαξαν στο μυαλό μου, όταν πήγα στο κολέγιο. Είχα υλοποιήσει τον πρώτο στόχο. Ο δεύτερος ήταν να αποφοιτήσω”. Ο τρίτος να κάνει καριέρα στο μπάσκετ. Στην αποφοίτηση παρέστη και η μητέρα του, η οποία είχε ‘κλείσει’ 11 χρόνια ως νηφάλια.

Τον είχαν ρωτήσει πού έβλεπε τον εαυτό του σε λίγα χρόνια. Απάντησε με μια μπάλα του μπάσκετ για παρέα. Δεν τον ένοιαζε αν θα ήταν στο ΝΒΑ ή εκτός των ΗΠΑ. Είπε και ότι οραματιζόταν τον εαυτό του με τη δική του οικογένεια, να μπορεί να δώσει στα παιδιά του ευκαιρίες που δεν είχε ο ίδιος. “Θα δίνω ό,τι έχω σε ό,τι κάνω”, είχε πει. Έκανε οικογένεια και πέρασε στον επόμενο στόχο.

Η πρώτη δουλειά, εκτός ΗΠΑ ήταν στη Γερμανία για τους Tigers Tubingen, το 2014. Από εκεί το 2015 πήγε στην Ulm και το 2017 στην Bamberg. Μη σου λέω τι κάνει. Δες.

Αν πάλι, θες να διαβάσεις κάτι, διάβασε τι έγραψε ο Στέφανος Μακρής, συντάκτης του Sport24.gr  και του NBAdraft.net.

“Ο Ρούμπιτ είναι ένας φόργουορντ/σέντερ. Θεωρείται μέτριος αθλητής, κυρίως λόγω του σχετικά μικρού επιτόπιου άλματος που έχει. Είναι όμως εξαιρετικά γυμνασμένος, κάτι που τον βοηθάει και στις δύο πλευρές του παρκέ.

Eίναι μαχητής από την φύση του. Εξαιρετικός ριμπάουντερ θέσης, ο οποίος έχει έφεση και στο επιθετικό ριμπάουντ. Στο επιθετικό κομμάτι του παιχνιδιού, συνηθίζει να παίρνει αρκετές μπάλες στο χαμηλό post για να ποστάρει, προτιμώντας πάντως συχνά να παίζει με πρόσωπο στο καλάθι σε τέτοιες καταστάσεις, ενώ έχει ένα αξιόπιστο σουτ από τα 4-5 μέτρα, το οποίο αξιοποιεί όταν παίζει Πικ εν Ποπ με τον πόιντ γκαρντ. Στην άμυνα, είναι καλός στην άμυνα στο ποστ, ωστόσο χρειάζεται βελτίωση στην κάλυψη του Πικ εν Ρολ.

Σε γενικές γραμμές, ήταν πάντα ένας ρολίστας. Ένας παίκτης που έχει αποδεχθεί τον ρόλο του. Στη Μπάμπεργκ αγωνιζόταν κυρίως ως πάουερ φόργουορντ την σεζόν 2017/18, έχοντας στο πλευρό του τους Λιόν Ραντόσεβιτς και Ντέγιαν Μούσλι, ενώ την σεζόν 2018/19 αγωνίστηκε κυρίως ως πάουερ φόργουορντ στο πλευρό του Κλιφ Αλεξάντερ, ενώ όταν στην ομάδα βρισκόταν ο Στέφαν Γέλοβατς συμπεριφερόταν ως σέντερ στην επίθεση, όντας πρακτικά ο πάουερ φόργουορντ της ομάδας στην άμυνα”.