Τώρα, ο Γιάννης Φουντούλης θα δείξει αν ξέρει να επιβιώνει
Ο Γιάννης Φουντούλης μιλάει στο Contra.gr για την υπερχείλιση των συναισθημάτων και την κατασταλαγμένη σκέψη που κατάφερε να χωρέσει κάτω από το ίδοι σκουφάκι, για τον Ολυμπιακό, τον τεράστιο Πάβιτς και τη μεταγραφή του στη Φερεντσβάρος.
Ήταν από αυτές τις στιγμές που δεν βλέπεις να βάλεις το κλειδί στην κλειδαριά. Συμβαίνει όταν εκρήγνυται ένας αστέρας της ψυχής μας και τα φωτεινά αντικείμενά του θαμπώνουν το οπτικό μας πεδίο. “Φεύγω”, είπε στη σύζυγό του. Οδηγούσε μία ώρα, χωρίς προορισμό. Μόνο οδηγούσε.“Τα παιδιά στην Ελλάδα που θέλουν να ασχοληθούν ή ασχολούνται με το πόλο έχουν πρότυπο αυτό τον τεράστιο παίκτη, τον κορυφαίο, τον Γιάννη Φουντούλη”. Έπειτα από αυτή την πρόταση του Γιόσιπ Πάβιτς, ο 31χρονος ‘Γιαννάκης’ της ελληνικής υδατοσφαίρισης έσπευσε κλαίγοντας στο αυτοκίνητό του. Το φευγιό, που δεν είναι φυγή, αποσυμπιέζει. Συμμαχεί με τους εύθραυστους supernova της καρδιάς μας.
“Κορίτσι μου, είναι αλήθεια. Μπήκα στο αυτοκίνητο χωρίς να ξέρω πού πάω”. Αυτό μου είχε πει και ο Κούλης Ιωσηφίδης ένα πικρό βράδυ. Απάντησε πριν προλάβω να τον ρωτήσω για τον επί χρόνια συνεργάτη του, Τάκη Μίχαλο. Είχε χάσει τον αδελφικό του φίλο και σκόρπισε στους δρόμους. Αυτή είναι η υδατοσφαίριση στην Ελλάδα. Είναι πρώτα γερές φιλίες και μετά άθλημα, είναι πρώτα αγάπη και μετά επαγγελματική ενασχόληση.
“Δεν μου άρεσε καθόλου το πόλο”
Ο Γιάννης Φουντούλης δεν έκανε κέφι το άθλημα, στο οποίο διαπρέπει. Ζητούσε από τους γονείς του να μην ξαναπάει στην πισίνα. Μέχρι που βούτηξαν στα νερά της οι φίλοι του από το σχολείο. Τότε, απέκτησε κίνητρο. Ήταν η παρέα.“Άρχισα 7-8 ετών στη Χίο. Σταμάτησα, δεν μου άρεσε. Στην αρχή, δεν μου άρεσε καθόλου το πόλο. Ίσως με κούραζε, δεν ξέρω. Με κράτησαν σ’ αυτό οι φιλίες μου. Τα παιδιά που ήμασταν στο σχολείο και στην πισίνα. Αργότερα, έγινε η τιμωρία μου. Όταν έκανα κάτι κακό, οι γονείς μου μού έλεγαν ότι δεν θα πάω στην προπόνηση. Στεναχωριόμουν. Δεν υπάρχει περίπτωση να κάνεις κάτι παρέα με τους φίλους σου, να σε διασκεδάζει και να μην το αγαπήσεις.
Τα περισσότερα από αυτά παιδιά σταμάτησαν και ασχολήθηκαν με τις σπουδές τους. Ο Στέλιος Μιμίδης συνέχισε και παίζει ακόμη. Όταν ένα παιδάκι είναι 8-9 ετών και του δίνεται η δυνατότητα να πάει στην Αθήνα, να παίξει και να γυρίσει να το πει στους φίλους του είναι κάπως. Αυτό φτιάχνει πιο εύκολα κάτι γύρω σου. Κάνεις κάτι διαφορετικό από τους άλλους. Σου λένε, α, πήγες στην Αθήνα!”. Αυτό θα άρεσε και στα κορίτσια, υποθέτω. “Δεν ήταν αυτός ο στόχος μου” (γέλασε).
“Τρελαινόμουν με την πισίνα! Ήθελα να βρίσκομαι συνέχεια εκεί ή να είμαι έξω με τους φίλους μου. Δεν μου άρεσε να μένω στο σπίτι, αλλά το σχολείο μου άρεσε. Έλεγα ότι θέλω να έχω τέλειους βαθμούς ή ότι θέλω να σπουδάσω, ανεξάρτητα με το τι θα κάνω στον αθλητισμό. Όταν έλεγα ότι πρέπει να διαβάσω, αφοσιωνόμουν. Ήμουν μαθητής της παράδοσης και ό,τι διάβαζα το θυμόμουν. Αλλά μου ήταν δύσκολο να συγκεντρωθώ πέντε ώρες να διαβάσω. Πάντα κάτι ήθελα να κάνω. Να βρω μια αφορμή να χαλαρώσω. Βέβαια, μπορεί να άρχιζα το διάβασμα το πρωί και να το τελείωνα τα ξημερώματα, πριν πάω να δώσω. Σαν να ήταν κακό να γράψω 5. Με διευκόλυνε πολύ ο Θόδωρος Βλάχος, όταν είχα να δώσω μαθήματα (σ.σ. σπούδασε Χρηματοοικοινομικά). Ειδικά το διάστημα που ήμασταν απλήρωτοι από τον Ολυμπιακό, με απασχολούσε το Πανεπιστήμιο. Ήθελα να κάνω κάτι και να μην κάθομαι. Ένιωθα ότι ασχολούμαι με κάτι σημαντικό. Έκανα πάρα πολλά ιδιαίτερα μαθήματα, για να αναπληρώσω τις βάσεις που μου έλειπαν. Με βοήθησαν οι γονείς μου εκείνο το διάστημα που δεν είχα χρήματα”.
Ο μπαμπάς επί Μπορίς Γιέλτσιν στη Μόσχα
“Όταν έκανα κάτι κακό”, είπε πριν. O Γιάννης Φουντούλης δεν μοιάζει με άνθρωπο που μπορεί να κάνει κακό.“Για παράδειγμα, να βρίσω. Αυτό εννοώ. Ο πατέρας μου ήταν αυστηρός και ήμασταν φρόνιμοι με τον αδελφό μου, τον Γιώργο. Ασχέτως, που έλειπε ο μπαμπάς μου. Δούλευε για αρκετό διάστημα στη Ρωσία. Μετά την πτώση του κομμουνισμού, πήγε στη Μόσχα. Ήταν δύσκολη περίοδος. Ήταν λογιστής σ’ ένα ξενοδοχείο-πλοίο, γύρω γύρω είχε πάγο. Τον είχαμε επισκεφθεί, όταν ήμουν έξι ετών. Και τώρα δουλεύει στην Κρήτη. Είναι στο Ηράκλειο και θα είναι εκεί ακόμη 6-7 χρόνια. Εντάξει, ο πατέρας μου δεν έχει θέμα. Επιβιώνει, όπου κι αν τον αφήσεις. Η μητέρα μου πήγε στη Μόσχα και μου είπε, δεν άντεξα! Έφυγε έπειτα από 2-3 ημέρες. Τώρα, που πάω μόνος μου στην Ουγγαρία, θα φανεί αν μοιάζω στον πατέρα μου”. Η σύζυγός του και η κόρη του που είναι 14 μηνών θα μείνουν στην Ελλάδα. Η μικρή στην ερώτηση ‘τι κάνει ο μπαμπάς;’ απαντάει ‘γκολ’. Δικαίως. Ο Χιώτης αρχηγός της Εθνικής ομάδας έχει ξεπεράσει τα 1.000 γκολ στο ελληνικό πρωτάθλημα.
Στον Ολυμπιακό έμεινε δέκα χρόνια. Τα πρώτα δεν ήταν ρόδινα. Ο Γιάννης Φουντούλης δεν έβρισκε θέση στη βασική επτάδα του Ολυμπιακού, αν και όλοι αναγνώριζαν το ταλέντο του. Τον στήριζε ο καλύτερος φίλος του αδερφού του και επίσης Χιώτης, Γιώργος Ντόσκας. “Ήταν από μωρά φίλοι. Στην αρχή, ο αδελφός μου δεν με ήθελε στην παρέα τους, αλλά με ήθελαν οι φίλοι του. Ο Ντόσκας με είχε υπό την προστασία του, εδώ. Και με βοηθούσε τις δύσκολες χρονιές. Με παρηγορούσε επειδή η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη. Με έριχνε ψυχολογικά, όταν δεν είχα χρόνο συμμετοχής. Όμως, ήμουν τόσο χαρούμενος που ήμουν μέλος της ομάδας. Ήξερα ότι αν κάνω αυτά που μπορώ, θα τα καταφέρω. Η ομάδα ήταν καλή, είχε καλούς παίκτες. Απλά είχε προβλήματα. Στις προπονήσεις, έβλεπα ότι μπορώ απέναντι στους καλούς. Και δεν φοβόμουν”.
Το φανταριλίκι που τσάντισε τον Καμπάνια
Το 2005 κλήθηκε για πρώτη φορά στην Εθνική ομάδα πόλο των ανδρών και το 2006 αγωνίστηκε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, καθώς αρκετοί από τους παλιούς παίκτες είχαν θελήσει να ξεκουραστούν ή να διακόψουν.“Έζησα τον Σάντρο Καμπάνια περίπου δύο χρόνια. Αξίζει ό,τι έχει καταφέρει και ό,τι έχει χτίσει γύρω από το όνομά του. Είναι τοπ επιπέδου. Νιώθω ότι με πίστευε και με πίεζε και αυτό μου άρεσε. Ξέρω ότι ακόμη κι όταν ήμουν 17 ετών με επαινούσε. Το έκανε στην προπόνηση, μπροστά σε παίκτες που ήταν 10 φορές καλύτεροι από μένα. Πιστεύω ότι μπορεί και να ήμουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008. Τότε, μ’ ένα θέμα που είχε προκύψει με τον στρατό, είχε τρελαθεί και προκλήθηκε πρόβλημα στις σχέσεις μας.
Ήταν Ολυμπιακή χρονιά κι εμένα μου είχε έρθει χαρτί να παρουσιαστώ στο στρατό. Δεν έκοψα την αναβολή, αλλά είχα μιλήσει με την ομοσπονδία και με είχαν καθησυχάσει ότι θα μπορέσω να φύγω, για να είμαι στην Ολυμπιακή προετοιμασία. Δεν έγινε αυτό και έμεινα μέσα 40 ημέρες, με αποτέλεσμα να χάσω την προετοιμασία. Η ομοσπονδία μίλησε, αλλά έμπλεξα με στρατηγό που ήταν αδιαπραγμάτευτος. Στην Κόρινθο παρουσιάστηκα. Έκανα καλή χρονιά με τη Χίο και ακουγόταν το όνομά μου για τον Ολυμπιακό και τον Εθνικό. Πιστεύω ότι ο Καμπάνια θα μπορούσε να μου δώσει την ευκαιρία, αν ήμουν στην προετοιμασία. Μου το χρέωσε και τσαντίστηκε επειδή δεν είχα ενημερώσει εκείνον. Μου είπε πολλά τότε, άστα”.
Ένα από τα ματς που θα ήθελε να ξαναπαίξει είναι ο προημιτελικός με την Ιταλία στους Ολυμπιακούς Αγώνες. “Xάσαμε την ευκαιρία να διεκδικήσουμε ένα από τα μετάλλια. Γι’ αυτό”. Δεν θα έλεγε όχι και σε μια επανάληψη του τελικού με τη Φερεντσβάρος. Για διάφορους λόγους. “Θα ήταν μοναδικό να παίρναμε δεύτερη σερί χρονιά τον τίτλο. Θα σταματούσε κι ο Πάβιτς , όπως του άξιζε”. Eπιπλέον, ήθελε να πάει ως πρωταθλητής Ευρώπης στην ουγγρική ομάδα. Σε αυτήν την περίπτωση δεν θα είχε φορτιστεί συναισθηματικά, τόσο όσο τώρα. Η απώλεια του τίτλου τον δυσκόλεψε να πει το ‘ναι’ στους Μαγυάρους.
Ο Καμπανια με επαινουσε ακομη κι οταν ημουν 17
“Πρώτη φορά ένιωθα τόσο έντονα ότι θα κερδίζαμε τη Ρέκκο. Ήμουν σίγουρος. Αν δεν ξεφύγει το παιχνίδι γι’ αυτούς στα δυο τρία γκολ, μπορείς να τους νικήσεις. Είναι τρομεροί παίχτες με μεγάλα συμβόλαια και όταν κάποιος πρέπει να αναλάβει μια δύσκολη πρωτοβουλία προκαλείται αναταραχή. Έχουν συνηθίσει να κερδίζουν όλα τα παιχνίδια εύκολα και σε αυτή την περίπτωση είχαν απέναντί τους μια ομάδα που δεν τους φοβάται. Εμείς το δείχναμε αυτό. Στο Αννόβερο παίξαμε καλύτερα απ’ ό,τι στη Γένοβα, όπου κατακτήσαμε το Champions League. Είναι δύσκολα αυτά τα ματς. Σε ένα παιχνίδι διακυβεύεται μια χρονιά. Όμως, παρ’ όλο που η φετινή χρονιά δεν άρχισε καλά, πίστευα ότι θα παίξουμε στον τελικό. Αν είχαμε μία ημέρα ξεκούρασης, ίσως να τα είχαμε καταφέρει. Παίζεις τέτοια παιχνίδια, με αυτό το ρυθμό, μέσα σε 48 ώρες. Είναι αστείο. Δεν λέω ότι η Φερεντσβάρος δεν είχε δύσκολο δρόμο έως τον τελικό, αλλά εμείς είχαμε δυσκολότερο. Το ματς με τη Ρέκκο σε εξαντλεί και ίσως να σε επηρεάσει ψυχολογικά. Το γεγονός ότι καλύψαμε τη διαφορά των τριών γκολ στον τελικό και πήγε το παιχνίδι στα πέναλτι μας πονάει περισσότερο. Καλύτερα να χάναμε με τρία γκολ. Στο τέλος του αγώνα ένιωθα ότι δεν μπορώ να σηκωθώ, είχα μια ζαλάδα. Αυτό δεν ήταν από τον τελικό, αλλά από τη συσσωρευμένη κούραση. Κοίτα, στον τελικό έπρεπε να βάλω πέντε γκολ, όχι δύο. Eίχα ευκαιρίες και απλά δεν μπήκαν”.
Κάτι τέτοιες σκέψεις στοιχειώνουν το μυαλό πολλών αθλητών για καιρό. Ο Φουντούλης, για παράδειγμα, σκέφτεται τα χαμένα πέναλτι σε προηγούμενα ματς. “Γενικότερα είμαι μοιραίος σ’ αυτές τις καταστάσεις. Όχι ότι έχω κάποιο φόβο γι’ αυτή τη στιγμή που μπορεί να προκύψει σε ένα ματς, απλά μου έχει συμβεί να χάσω πέναλτι”.
Κορυφαία στιγμή το Champions League
Στη συνέντευξη με τον κάπτεν της Εθνικής συμμετείχε και ο Λευτέρης Ελευθερίου. Ήθελε -μεταξύ άλλων- να μάθει ποια στιγμή ξεχωρίζει από την καριέρα του ο Γιάννης. “Την κατάκτηση του Champions League. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες σου σηκώνεται η τρίχα μόνο και μόνο που εκπροσωπείς την Ελλάδα και μπαίνεις πρώτος στο στάδιο. Νιώθεις ότι είναι κάτι μοναδικό. Δεν μπορεί να το ζήσει κάποιος που δεν είναι Έλληνας και ξέρεις ότι σε βλέπουν 4 δισεκατομμύρια άνθρωποι. Σκέφτεσαι, πω, πω, τι θα νιώσω αν πάρω και μετάλλιο; Το χάλκινο μετάλλιο που κατακτήσαμε με την Εθνική ομάδα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα είναι σημαντικό. Κάτι που το ονειρεύεσαι ως αθλητής. Απλά έχω και την πικρία ότι έχασα το πέναλτι και δεν πήγαμε στον τελικό”.
Η Εθνική ομάδα και η ενδεχόμενη παρουσία της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο ήταν λόγος για να απαντήσει καταφατικά στην πρόταση της Φερεντσβάρος.“Έχουν αλλάξει οι κανονισμοί στο άθλημα. Μεταβάλλεται η ένταση στον αγώνα. Γίνονται περισσότερα μπασίματα, το παιχνίδι παίζεται πιο πολύ στο ένας εναντίον ενός. Μειώνονται τα τάιμ άουτ, δύο σε όλο το παιχνίδι. Δεν μπορείς να σταματήσεις, δυο φορές σε ένα οκτάλεπτο, όπως πριν. Στην ανανέωση άλλαξε ο χρόνος της επίθεσης στα 20 δευτερόλεπτα. Γίνονται περισσότερες οι κατοχές. Πιο πολλές επιθέσεις, πιο πολλές άμυνες. Αυτό το παιχνίδι δεν μ’ αρέσει και με βρίσκει σε μια φάση που δεν ξέρω πόσο μπορώ να βελτιωθώ σ’ αυτόν τον τομέα. Είναι αλλιώς να είσαι 20 ετών και να αρχίζεις τις προπονήσεις σου με αυτές τις συνθήκες. Αλλιώς θα προσαρμοστούν οι μεγαλύτεροι. Ένας από τους λόγους που επέλεξα τη Φερεντσβάρος είναι αυτός. Η Εθνική Ουγγαρίας είναι αυτή που έχει προσαρμοστεί περισσότερο από κάθε άλλη στους νέους κανονισμούς. Έχει δύο χρυσά, ήδη. Δεν είναι τυχαίο. Είναι αυτό το ταλέντο τους, στο ένας με έναν, στο μπάσιμο. Θα παίξουν γρήγορα, θα δουν τον ελεύθερο παίχτη. Έχει αλλάξει και η προπόνηση της Εθνικής Ελλάδας. Βέβαια, η καλύτερη προσαρμογή γίνεται μέσα από τα παιχνίδια. Δεν θα είμαστε στο τέλειο, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Κορέας. Όμως, μέχρι την επόμενη χρονιά θα έχουν μεσολαβήσει τόσα παιχνίδια και θα είμαστε εξοικειωμένοι”.
Ο Γιάννης -μέσα από το ρόλο του αρχηγού που υπηρετεί- δεν ζητάει πολλά από τους συμπαίχτες του. “Έχει τύχει στις δυο προετοιμασίες που έχουμε κάνει να νιώσω ότι πρέπει να παρέμβω στο κομμάτι της προπόνησης. Ζήτησα να είμαστε πιο ενεργητικοί επειδή πλησιάζουμε στο στόχο”. Λέει ότι είναι εύκολο να είσαι ο αρχηγός του κολλητού σου. “Αν δεν σε καταλαβαίνει ο κολλητός σου, τότε ποιος; Και σοβαρά να πω κάτι στον Κολόμβο ή στον Μουρίκη, είμαι σίγουρος ότι θα μου απαντήσουν κάτι αστείο. Δεν θα τσαντιστούν. Δεν είμαι ο στρατηγός, ούτε ο Πάβιτς. Θα ‘θελα να είμαι σαν τον Πάβιτς, να έχω την αποδοχή που έχει από τους συμπαίκτες του , αλλά όχι να είμαι ίδιος με κάποιον”.
Ο τεράστιος Γιόσιπ Πάβιτς
Ερωτηθείς αν παίζει ρόλο στην απόδοση της ‘γαλανόλευκης’ ότι ο Ολυμπιακός ‘μεταφέρεται’ στην Εθνική απάντησε: “Παίζει κι αυτό το ρόλο του, προφανώς”. Είναι αλήθεια πως πολλοί ενοχλούνται και με το γεγονός ότι ο προπονητής των ‘ερυθρόλευκων’, Θόδωρος Βλάχος κοουτσάρει και την Εθνική ομάδα. “Βλέπω πολλές ομάδες που κάνουν το ίδιο. Δεν θεωρώ ότι είναι κακό. Συμβαίνει να το κατακρίνουν, μόνο στην Ελλάδα. Πάντα, θα βρεθεί κάποιος να πει κάτι. Το θέμα είναι να κρίνουμε εκ του αποτελέσματος. Δούλεψε; Αφού δούλεψε, δεν μπορείς να πεις κάτι. Αν κάποιου η γνώμη είναι ότι δεν δούλεψε επειδή πήραμε μόνο ένα μετάλλιο, τότε αυτό σημαίνει ότι έχουμε γίνει πάρα πολύ καλοί”.
Στην ερώτηση αν είναι ‘περασμένα’ τα συστήματα του Ολυμπιακού στην Εθνική επεσήμανε:“Δεν είναι μπάσκετ το πόλο, για να έχει 100 συστήματα. Είναι μετρημένα κουκιά. Αλλά κάποια πράγματα, ναι. Όταν τυχαίνει να βρισκόμαστε 5-6 παίχτες του Ολυμπιακού στην επτάδα της Εθνικής, θέλοντας και μη μπορεί να παίξεις το ίδιο σύστημα. Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Καζάν ήμασταν 11 παίχτες του Ολυμπιακού, εκτός του Χρήστου και του Φλέγκα. Δούλεψε, τότε”.
Σχολιάζοντας τις θέσεις στο πόλο εξήγησε ότι η σημαντικότερη είναι αυτή του τερματοφύλακα. “Αν σε ρωτήσει κάποιος ποιος μπορεί να κρίνει ένα ματς, θα σου απαντήσουν όλοι ο τερματοφύλακας. Στο πόλο υπάρχει κάθε 30 δευτερόλεπτα μια επίθεση. Θα γίνει κάτι, πρέπει να επέμβει”. H επόμενη ερώτηση προέκυψε αυτόματα. Για ποιον τερματοφύλακα έχεις πει ‘είναι ο τάδε πίσω και δεν φοβάμαι’; Το ίδιο άμεση ήταν και η απάντηση του Φουντούλη: “Για τον Γιόσιπ Πάβιτς. Όχι, μόνο για τις υποχρεώσεις του τερματοφύλακα. Έλεγα, είναι ο Γίοσιπ στην ομάδα. Μπορεί να συνέβαινε κάτι. Οι ομάδες είναι ζωντανοί οργανισμοί και συμβαίνουν διάφορα κακά και καλά. ‘Είναι εδώ ο Γιόσιπ’. Αυτό σκεπτόμουν.
Είναι περίεργος χαρακτήρας. Το ξέρει και ο ίδιος. Του το λέμε. Χθες, μου έστειλε το γιο του φωτογραφία που παίζει μπάσκετ. Είναι 11 ετών και έχει τελικό. Του απάντησα ‘πρέπει να είναι πολύ χαρούμενος που τον είδες’. Και απάντησε ‘είναι περίεργος αυτός, σαν κι εμένα’. Ο Γιόσιπ γι’ αυτό σταμάτησε, για τα παιδιά του. Περίεργος με την καλή έννοια. Έχει πάρει τα πάντα. Έχει βρεθεί σε όλες τις καταστάσεις και ξέρει πώς να τις αντιμετωπίσει. Δεν μιλούσαμε μόνο για το πόλο. Για όλα, για τη ζωή. Ακόμη και τώρα με το θέμα της μεταγραφής μου, συζητούσαμε. Δεν τον συμβουλεύεσαι μόνο για το πόλο. Αυτός ο τύπος πρέπει να έχει IQ τεράστιο. Έμαθε μέσα σε λίγους μήνες να μιλάει τη γλώσσα μας και μου γράφει μήνυμα στα ελληνικά. Αυτό είναι αδιανόητο. Σταυρόλεξο έπαιζα και ερχόταν πάνω από το κεφάλι μου και να μου έλεγε ‘αυτή η λέξη εδώ μπορεί να είναι η τάδε’. Εχει πολλές γνώσεις, γενικά. Του άρεσε να διαβάζει. Όταν έφευγε τον ρώτησαν πόσο σημαντικό είναι να έχεις πρότυπα και είπε ότι στην Ελλάδα είμαι σίγουρος ότι όλα τα παιδιά που παίζουν πόλο θέλουν να έχουν πρότυπο τον Γιάννη. Ο Γιόσιπ είπε αυτό το πράγμα για μένα κι εγώ έκλαιγα. Είπα στη γυναίκα μου, φεύγω, πάω κάπου με το αμάξι. Έλειπα μια ώρα. Δεν είναι μόνο τι ακούς, αλλά και από ποιον το ακούς. Λες έχω παίξει με τον Πάβιτς, με αυτόν που τα πήρε όλα που παίξαμε μαζί τρεις ευρωπαϊκούς τελικούς. Τον πήγα στο αεροδρόμιο και δεν μπορούσα να του πω, τώρα πότε θα σε δω;’. Προχθές, τον πήρα να δει την κόρη μου. Έγινε φίλος μου και θα παραμείνει.
Δεν συμβουλευεσαι τον Παβιτς μονο για το πολο, εχει τεραστιο iq
Από νωρίς γίναμε φίλοι. Από τότε που είχα χάσει το πέναλτι στον ημιτελικό με την Γιουγκ. Τότε, με πλησίασε και μου είπε: ”Σήκωσε το κεφάλι ψηλά, αύριο θα γίνει κάτι άλλο’. Γνωρίζω ότι ο Ολυμπιακός ήθελε να παραμείνει ο Πάβιτς γενικά, ίσως και από άλλο ρόλο. Όμως, ξέρω ότι τον θέλει και η ομοσπονδία της Κροατίας για κάτι σημαντικό. Μας έλεγε ότι χαιρόταν να παίζει εδώ, επειδή έβλεπε να παίζει ο ένας για τον άλλο. Στη Σερβία, την Ουγγαρία, την Κροατία υπερτερεί το ατομικό ταλέντο. Εδώ για να δουλέψεις καλά, πρέπει να είσαι ομάδα. Ίσως να μην πήγε στη Ρέκκο, επειδή ήξερε ότι δεν θα συναντήσει αυτό που είχαμε στον Ολυμπιακό. Είναι τρομερό το γεγονός ότι αγάπησε τόσο αυτή την ομάδα και επέλεξε να κλείσει την καριέρα του εδώ”.
“Θέλω να γυρίσω στον Ολυμπιακό για να ξαναπάρω το Champions League”
Ο Φουντούλης παραδέχεται ότι θέλει να επιστρέψει στον Ολυμπιακό.“Τώρα, αν κλείσω την καριέρα μου εδώ ή κάπου αλλού θα το δείξει ο χρόνος. Εγώ δεν θέλω να γυρίσω στον Ολυμπιακό για να κλείσω την καριέρα μου. Θέλω να γυρίσω στον Ολυμπιακό για να ξαναπάρω το Champions League. Δεν πάω να κάνω καριέρα παίκτη εξωτερικού, στην Ουγγαρία. Θέλω να ζήσω κάτι που δεν θα μου επιτρέψει ο χρόνος να το κάνω κάποια άλλη στιγμή. Πάω για να βελτιωθώ, επειδή είναι προολυμπιακή χρονιά. Δεν θέλω απλά να το κάνω για την Εθνική, οφείλω να το κάνω! Μπορεί να είναι οι τελευταίοι μου Ολυμπιακοί Αγώνες. Θα προσαρμοστώ πιο εύκολα στο κομμάτι των καινούργιων κανονισμών στην Ουγγαρία. Έχω λάβει μια αποδοχή από τους παίκτες της Φερεντσβάρος που είναι σημαντική, αλλά δεν με απασχολεί αυτό. Δεν θα πάω για να κάνω φίλους, ούτε είναι αυτός ο στόχος μου. Με κάποιους θα ταιριάξω, με κάποιους όχι. Αν ταιριάξω θα βοηθήσει στην καθημερινότητά μου. Αλλά πάω με ξεκάθαρο στόχο, αφοσιωμένο στο πόλο. Τώρα, καταλαβαίνω τους αθλητές που δεν σταματούσαν εύκολα το πόλο. Είμαι 31, πια. Έχω στο μυαλό μου ότι θα παίξω ακόμη τρία χρόνια σε υψηλό επίπεδο αν μπορώ, εκτός κι αν δεν μπορώ”.
Όποτε κι αν σταματήσει το βέβαιο είναι ότι δεν θα ξεκολλήσει από τον αθλητισμό. Παρακολουθεί όλα τα σπορ. “Tα πάντα βλέπω. Ξενυχτάω για τον Αντετοκούνμπο και θέλω σαν τρελός να δω από κοντά αγώνα του Τσιτσιπά“.
