Η κρυφή δύναμη του Αργύρη Πεδουλάκη

Εδώ και λίγες ώρες, ο Αργύρης Πεδουλάκης ανήκει στο δυναμικό του Παναθηναϊκού ΟΠΑΠ ξανά, αναλαμβάνοντας τη σκυτάλη της τεχνικής ηγεσίας από τον Ρικ Πιτίνο, που τα έζησε όλα στους ‘πράσινους’. Αυτή είναι η τρίτη φορά που ο 55χρονος προπονητής αναλαμβάνει τον Παναθηναϊκό ΟΠΑΠ, την ομάδα που αγάπησε όσο καμία άλλη. Οι δυο προηγούμενες ήταν τη διετία 2012-2014, όταν στέφθηκε πρωταθλητής και κυπελλούχος, έχοντας αντικαταστήσει τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ενώ το 2016 πήγε πάλι ως ‘από μηχανής Θεός’, για να πάρει τα ηνία από τον Σάσα Τζόρτζεβιτς.

Ο Πεδουλάκης αφήνει γι’ ακόμα μια -3η συνολικά- φορά το Περιστέρι, για να εργαστεί στον Παναθηναϊκό ΟΠΑΠ, ως παίκτης ή ως προπονητής. Είναι σαφές ότι εδώ υπάρχει κάτι παραπάνω από μια καλή σχέση με τον πρόεδρο των ‘πράσινων’, Δημήτρη Γιαννακόπουλο, και τους φιλάθλους της ομάδας. Υπάρχει μια κρυφή δύναμη που μαγνητίζει τον πάλαι ποτέ επιδέξιο σούτινγκ γκαρντ, ώστε να επιστρέφει εκεί όπου αγαπάει και τον αγαπάνε.

Πάντα εκεί, στον ‘Τάφο του Ινδού’

Ο Πεδουλάκης έπαιξε μπάσκετ στον Παναθηναϊκό ΟΠΑΠ από το 1986 ως το 1992, συναντώντας παίκτες όπως ο Ντέβιντ Στεργάκος, ο Λιβέρης Ανδρίτσος, ο Τάκης Κορωναίος, ο Αντόνιο Ντέιβις, ο Γιώργος Σκροπολίθας, αλλά και δυο πιτσιρικάδες που φαινόταν πως είχαν μέλλον λαμπρό: ο Νίκος Οικονόμου και ο Φραγκίσκος Αλβέρτης. Η ομάδα εκείνη είχε την ατυχία να βρει μπροστά της το δίδυμο των ‘τιτάνων’ της Θεσσαλονίκης, τον ΠΑΟΚ του Παναγιώτη Φασούλα και του Μπάνε Πρέλεβιτς και τον Άρη, του Νίκου Γκάλη, του Παναγιώτη Γιαννάκη και των άλλων παιδιών, όπως έλεγε τραγούδι – σύνθημα της εποχής. O Πεδουλάκης ήταν πάντα εκεί, στο καμίνι του ‘Τάφου του Ινδού’, να μαρκάρει τον Γκάλη, τον Πρέλεβιτς, τα γκαρντ της Ρεαλ Μαδρίτης, σε μια ζόρικη αναμέτρηση στο Κύπελλο Κόρατς, τον Σταύρο Ελληνιάδη, τον ικανό γκαρντ της κάθε αντίπαλης ομάδας.

Ο Πεδουλάκης έζησε κάποιες από τις ελάχιστες στιγμές στη σύγχρονη ιστορία του Παναθηναϊκού ΟΠΑΠ, που μπορούν να χαρακτηριστούν ‘πέτρινες’. Πάντα, όμως, έκανε το καλύτερο για την ομάδα. Ένα χαρακτηριστικό της επιμονής του για διαρκή αυτοβελτίωση ήταν ότι άλλαξε το χέρι με το οποίο σούταρε βολές -από το δεξί στο αριστερό- για να βελτιώσει την ευστοχία του.

Το 1992, αποδεσμεύτηκε από τον Παναθηναϊκό για να κλείσει την καριέρα του ως παίκτης εκεί όπου ξεκίνησε, στο Περιστέρι. Το 1995 αποσύρθηκε από τη δράση, σε ηλικία μόλις 31 ετών. Κάπου εκεί ξεκίνησε ένα ακόμα πιο όμορφο ταξίδι.

Το σύντομο διάστημα που προπόνησε το σύλλογο ΠΑΟ Άμιλλας Περιστερίου ήταν η αρχή μιας μαθητείας με μέλλον, που συνεχίστηκε με μια θητεία 1,5 έτους ως βοηθός προπονητή στο Περιστέρι, δίπλα στον Ντράγκαν Σάκοτα, για να αναλάβει 1ος προπονητής από το 1997. Με το ξεκίνημα της νέας δεκαετίας, τα θαύματα ξεκινούν: τη σεζόν 2000-2001 καταλαμβάνει την 1η θέση στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος. Θα ακολουθήσει συμμετοχή στη Euroleague και 2η θέση στους ομίλους, πίσω από την πανίσχυρη Φορτιτούντο Μπολόνια των Γκρέγκορ Φούτσκα, Τζιανλούκα Μπαζίλε και Στόγιαν Βράνκοβιτς.

Την επόμενη σεζόν, το Περιστέρι συμμετέχει ξανά στη Euroleague και αποκτά πλέον status ‘φονέα γιγάντων’, νικώντας την Μπαρτσελόνα στην έδρα της (!) με 77-73. Η ‘Μπάρτσα’ εκείνης της χρονιάς, με τους Χουάν Κάρλος Ναβάρο, Αρτούρας Καρνισόβας, Ροντρίγκο ντε λα Φουέντε, Οικονόμου, Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, Ντέγιαν Μποντιρόγκα κατέκτησε το τρόπαιο στο τέλος της σεζόν. Στο ελληνικό πρωτάθλημα, το Περιστέρι μπαίνει ανάμεσα στους ισχυρούς, νικώντας Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό ΟΠΑΠ σε συγκλονιστικά ματς των playoffs. Κάθε ματς του Περιστερίου έμοιαζε με πόλεμο και ο Πεδουλάκης ήταν ο πρώτος που έβγαινε βαμμένος με τα χρώματα του πολέμου.

Ο ‘Πεδουλάκιτς’

Για να φτάσει να γίνει προπονητής του Παναθηναϊκού ΟΠΑΠ, ο Πεδουλάκης πέρασε ένα σκληρό ‘αγροτικό’. Μετά από το Περιστέρι, βρέθηκε στους πάγκους του ΠΑΟΚ, της ΑΕΚ, του Ρεθύμνου, του Περιστερίου ξανά (2010-2012), αλλά και στο παγωμένο Καζάν, στο τιμόνι της ΟΥΝΙΚΣ, σε μια θητεία που μάλλον θα ήθελε να ξεχάσει. Παρ’ όλα αυτά, επειδή ζούμε στη χώρα όπου η ατίμωση, το κράξιμο και η τρολιά δίνονται πιο εύκολα από τον έπαινο, στο ξεκίνημα του ήταν ‘ο Έλληνας που διαδέχτηκε τον Ζέλικο’. Το κλασικό πια βιντεάκι με τα ακατανόητα αγγλικά κατά τη διάρκεια οδηγιών σε time-out, το “Μποχού” και το “Στάγκερ” εμφανίζονταν πάντα στο λαϊκό δικαστήριο των social media, ύστερα από κάποια κακή εμφάνιση του Παναθηναϊκού. Αν ήταν Σέρβος και ουχί Περιστεριώτης, ίσως η προκατάληψη προς το πρόσωπό του να ήταν αισθητά μειωμένη.

Η κρυφή δύναμη

Ο Πεδουλάκης θα βρεθεί γι’ ακόμα μια φορά στον πάγκο των ‘πρασίνων’, αυτήν τη φορά διαδεχόμενος ακόμα έναν θρύλο της προπονητικής, ο οποίος προτίμησε τη σιγουριά της γενέτειρας του, από τη Basket League, που θυμίζει καζάνι που βράζει περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Σίγουρα μπορεί κανείς να του προσάψει ότι δεν έχει κάποιο ‘ειδικό βάρος’ όπως οι προκάτοχοό του. Όμως είναι πολύ δύσκολο να εντοπίσουμε άλλον προπονητή – πρώην παίκτη της ομάδας με μεγαλύτερη άγνοια κινδύνου, έναν καμικάζι με ‘πράσινο αίμα’. ‘Μποχού’ for the win κόουτς, ξεκάθαρα.