Ζαρντίμ, μην σταματάς να μας… εκθέτεις!
Η πεντάμορφη Μονακό που έδειξε κόντρα στη Σίτι του Γουαρδιόλα πως παίζεται το μοντέρνο και ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο, ο φορ-ατραξιόν που θυμίζει τρομακτικά Ανρί σε βελτιωμένη έκδοση και ο Λεονάρντο Ζαρντίμ που κλείνει το μάτι στον παντογνώστη Έλληνα φίλαθλο. Γράφει ο Βαγγέλης Σταματόπουλος.
Ένα ακόμα χορταστικό διήμερο Champions League ολοκληρώθηκε με τα τέσσερα ματς που απέμεναν για τη φάση των “16” και πλέον έχουμε μπροστά μας το χάρτη των προημιτελικών, με τις Ρεάλ, Μπαρτσελόνα, Μπάγερν, Ντόρτμουντ, Γιουβέντους, Λέστερ, Μονακό και Ατλέτικο Μαδρίτης να φαντάζουν όλες ικανές να ζήσουν το όνειρο μέχρι εκεί που δεν… παίρνει άλλο και να φτάσουν ως το τέλος του δρόμου.
Εκείνη πάντως που εμένα προσωπικά με σαγήνευσε, με γοήτευσε και μου έδωσε το κάτι διαφορετικό με την εμφάνισή της πάνω στο χορτάρι ήταν με διαφορά η Μονακό. Δεν είναι μόνο ότι πέταξε εκτός συνέχειας την Μάντσεστερ Σίτι των πανάκριβων και πολυδιαφημισμένων αστεριών (σκεφτείτε μόνο την ποδοσφαιρική χρηματιστηριακή αξία των Αγουέρο, Στέρλινγκ, Σίλβα, Ντε Μπράινε και Σανέ που ήταν στο αρχικό σχήμα των “πολιτών”) ανατρέποντας ήττα με 5-3 στο πρώτο ματς στην Αγγλία, ούτε το γεγονός ότι υποχρέωσε τον ακριβοθώρητο Πεπ Γουαρδιόλα να μείνει για πρώτη φορά στην προπονητική του καριέρα έξω από τα προημιτελικά της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης και να δέχεται σκληρή κριτική. Ήταν ότι το έκανε με ΑΠΟΛΥΤΑ πειστικό τρόπο, παίζοντας ποιοτικό, μοντέρνο, ολοκληρωμένο ποδόσφαιρο και στα δύο παιχνίδια. Ποδόσφαιρο που αρέσει στον κόσμο με αυτοματισμούς, κάθετες πάσες, διαρκή εναλλαγή θέσεων, κίνηση με και χωρίς τη μπάλα. Ποδόσφαιρο μπολιασμένο με “έκρηξη”, με τεχνική, με φυσική κατάσταση, με αλληλοκαλύψεις, με ανελέητο πρέσινγκ (σε βαθμό ασφυξίας) στον αντίπαλο, ποδόσφαιρο που συνιστά επιτομή της ομαδικότητας και της οργάνωσης, ποδόσφαιρο που φέρνει κόσμο στο γήπεδο και στην… τηλεόραση.
Αυτό που είδαμε στα πρώτα 45 λεπτά του αγώνα του “Lui II” ήταν κάτι πραγματικά το πρωτοποριακό που θα μνημονεύεται για αρκετά χρόνια, με την Μάντσεστερ Σίτι να αποδιοργανώνεται σε τέτοιο βαθμό ώστε οι παίκτες της να πηγαίνουν στα αποδυτήρια για την ανάπαυλα όχι μόνο με δύο γκολ στην πλάτη αλλά χωρίς ούτε μία τελική προσπάθεια (για πρώτη φορά στην ιστορία του αγγλικού συλόγου στο Champions League), με τους Αγουέρο, Στέρλινγκ και Σανέ να έχουν ΜΟΝΟ δύο επαφές με τη μπάλα μέσα στη μεγάλη περιοχή της Μονακό. Μίας Μονακό που δεν είχε στην ενδεκάδα τον κορυφαίο φετινό της σκόρερ Φαλκάο (22 γκολ, τα δύο εξ αυτών στο “City of Manchester”) και τον “κέρβερο” στην άμυνα Γκλικ αλλά παρόλα αυτά είχε παίκτες που έκαναν τη διαφορά ατομικά αλλά και συνθέτοντας συνάμα ένα αρμονικό σύνολο που δούλευε πάνω στο χορτάρι σαν καλοκουρδισμένο ελβετικό ρολόι.
Με το δίδυμο των Μεντί-Λεμάρ στα αριστερά να βρίσκεται με κλειστά μάτια και να μοιράζει χάπια για πονοκέφαλο και… εφιάλτες στον δύσμοιρο Σανιά (πολλοί έχουν φτάσει στο σημείο να αποκαλούν τον Μεντί που είναι ήδη πρώτος σε ασίστ στο φετινό Champions League με 3, ως τον Γάλλο αριστεπόδαρο… Μαϊκόν) τον Φαμπίνιο να θυμίζει τον Γιαγιά Τουρέ της… Μπαρτσελόνα επί Γουαρδιόλα και τον 18χρονο Εμ’Μπαπέ (16 γκολ και 8 ασίστ φέτος!) να παίζει με αυτοπεποίθηση 28χρονου και να δείχνει πολύ πιο εντυπωσιακός από τον νεαρό Τιερί Ανρί προ 20ετίας όταν έκανε τότε το ξεπέταγμά του με τους Μονεγάσκους ως παρτενέρ του Νταβίντ Τρεζεγκέ. Αν σε όλα αυτά τα νεαρά και ταλαντούχα “φυντάνια” του Ζαρντίμ προσθέσετε και τον “εγκέφαλο” Μπερνάντο Σίλβα που συναγωνίστηκε σε ποσοστό εύστοχων μεταβιβάσεων τον συνεπώνυμό του της Μάντσεστερ Σίτι, τότε έχετε μέσες άκρες την εικόνα για το τι έγινε στο πρώτο μέρος στο “Lui II” και το γήπεδο έγινε… κατηφορικό. Υπάρχει βέβαια και ο σύντομος δρόμος για κάποιον ώστε να αντιληφθεί τι είδους σεμιναριακό ποδόσφαιρο έπαιξε η Μονακό κάνοντας τον κόπο να αναζητήσει σε video στο διαδίκτυο το δεύτερο γκολ στο 29′ από τον Φαμπίνιο, με την ανάπτυξη των γηπεδούχων να θυμίζει τριγωνομετρία και τους παίκτες του Γουαρδιόλα ναυαγούς σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης που δεν ξέρουν πώς θα σωθούν από την πλημμύρα!
Στο δεύτερο ημίχρονο βέβαια ο έμπειρος και ικανότατος Πεπ Γουαρδιόλα έκανε την απαραίτητη διορθωτική κίνηση από τον πάγκο, περνώντας τον Ντε Μπράινε στα χαφ δίπλα στον Φερναντίνιο (στο πρώτο μέρος ήταν μόνος του και τον “κατάπιαν” οι Φαμπίνιο και Μπακαγιόκο) και έτσι η Μάντσεστερ Σίτι έφτιαξε 4 καθαρές ευκαιρίες πριν έρθει το πολυπόθητο γκολ του Σανέ όμως λίγο πριν το φινάλε αποδόθηκε πλήρως ποδοσφαιρική δικαιοσύνη στα δικά μου μάτια. Η Μονακό, έχοντας παίξει εξαιρετικό ποδόσφαιρο για περίπου 60 λεπτά στο Μάντσεστερ και για 45 στο Πριγκηπάτο δεν άξιζε να αποκλειστεί και έφτασε στο τρίτο γκολ που έδωσε πρόκριση με τρόπο… ρεβανσιστικό απέναντι στους “πολίτες”. Από στημένες φάσεις (δύο κόρνερ) είχε δει το υπέρ της 3-2 να γίνεται 4-3 για την αντίπαλό της στο πρώτο ματς, από στημένη φάση (εκτέλεση φάουλ) ο Μπακαγιόκο νίκησε με το κεφάλι τον Καμπαγέρο για να υπογράψει μία από τις πιο ένδοξες προκρίσεις στην ιστορία της Μονακό. Ήταν μάλιστα η δεύτερη στα προημιτελικά του Champions League με τον Λεονάρντο Ζαρντίμ στον πάγκο της την τελευταία τριετία, η οποία έρχεται να πάρει θέση καμαρωτή-καμαρωτή δίπλα σε αυτήν του 2014, όταν έριχνε στο καναβάτσο μία άλλη αγγλική ομάδα, την Άρσεναλ, χάρη τότε στο επικό 3-1 μέσα στο “Emirates Stadium”.
“Δεν τους αφήσαμε να αγγίξουν τη μπάλα στο πρώτο ημίχρονο. Ήταν δυσκολότερα τα πράγματα στο δεύτερο ημίχρονο και δεν είχαμε τους παίκτες στον πάγκο για να βοηθήσουν. Η Σίτι πήρε όμως τη νίκη στο πρώτο ματς με κάποια δόση τύχης και σήμερα αξίζαμε τη νίκη. Ήταν μία πρόκριση που δικαιούμασταν. Τα πηγαίνουμε καλά απέναντι στις αγγλικές ομάδες. Έχουμε νικήσει την Άρσεναλ, την Μάντσεστερ Σίτι και την Τότεναμ τα τελευταία χρόνια. Ελπίζω να μην είναι η τελευταία μεγάλη μας εμφάνιση”, δήλωσε μετά το ματς ο Λεονάρντο Ζαρντίμ, ο οποίος έχει αγγίξει φέτος το… τέλειο με τους παίκτες του. Στις δύο πρώτες σεζόν του στο Πριγκηπάτο κατέκτησε ισάριθμες φορές την 3η θέση στη Ligue 1 ενώ την πρώτη σεζόν έφτασε ως τα προημιτελικά του Champions League (αποκλείστηκε στις λεπτομέρειες από την μετέπειτα φιναλίστ Γιουβέντους) ενώ φέτος παραδίδει δωρεάν μαθήματα σύγχρονου ποδοσφαίρου, συνδυάζοντας ουσία με θέαμα.
Η Μονακό είναι πρωτοπόρος στη Ligue 1 μπροστά από την πρωταθλήτρια των τεσσάρων τελευταίων ετών Παρί που πριν έναν μήνα έκανε φύλλο και φτερό με 4-0 την Μπαρτσελόνα (και χρειάστηκε η ανατροπή του αιώνα από πλευράς Καταλανών για να μείνει εκτός) αλλά και από την ομάδα-έκπληξη του πρωταθλήματος, Νις, ενώ στο Champions League πανηγύρισε δύο νίκες στη φάση των ομίλων απέναντι στην 2η της βαθμολογίας της Premier League Τότεναμ και στους “16” απέκλεισε την Μάντσεστερ Σίτι που πέρυσι είχε φτάσει μία ανάσα από τον τελικό της κορυφαίας διοργάνωσης. Όλα αυτά μάλιστα με σούπερ θεαματικό ποδόσφαιρο, γεγονός που μαρτυρούν και οι αριθμοί, με τους “Πρίγκηπες” του Πορτογάλου τεχνικού να μετρούν 126 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις (75 εντός έδρας) και να διαθέτουν την κορυφαία επίθεση μεταξύ των πέντε καλύτερων πρωταθλημάτων της “Γηραιάς Ηπείρου”. Τυχαίο; Δεν το νομίζω και εκτιμώ πως το ίδιο πιστεύετε και εσείς.
Και επειδή ωραία είναι τα ποδοσφαιρικά παραμύθια και τα θαύματα αλλά ουδείς πιστεύει ότι γίνονται επειδή υπάρχει κάποιος που σαν άλλος Χάρι Πότερ ανεμίζει το μαγικό του ραβδί ώστε να τρίβουμε τα εμείς τα μάτια μας βλέποντας τέτοια εικόνα στο χορτάρι, καλό θα είναι να βγάλουμε (αν δεν το έχουμε κάνει ήδη) το καπέλο στον πρωτομάστορα αυτής της ομάδας, τον Λεονάρντο Ζαρντίμ. Έναν τεχνικό που μόλις στα 42 του χρόνια μπορεί να υπερηφανεύεται πως είναι ένας από τους καλύτερους που έχει εξάγει το πορτογαλικό ποδόσφαιρο και ο οποίος με θαυμαστή ταπεινότητα έχει φτιάξει ένα σύνολο που είναι χάρμα ειδέσθαι. Χωρίς τα μεγάλα ονόματα, χωρίς το απίστευτο μπάτζετ, χωρίς κάποια διαιτητική εύνοια εντός συνόρων, χωρίς την καυτή έδρα άλλων ομάδων (Μαρσέιγ, Παρί, Λιόν) αλλά με συνέπεια, δουλειά, μεθοδικότητα, επιμονή και υπομονή.
Και μιας που ανέφερα τη λέξη υπομονή να υπενθυμίσω με παράπονο ότι η συγκεκριμένη λέξη απουσιάζει από το ελληνικό λεξιλόγιο ή τουλάχιστον την έχει διαγράψει μονοκοντυλιάς ο παντογνώστης Έλληνας φίλαθλος. Αυτό τουλάχιστον μας δίδαξε η πρόσφατη ιστορία με την περιπέτεια του Λεονάρντο Ζαρντίμ στον πάγκο του Ολυμπιακού, όταν κλήθηκε να αναλάβει το ΤΕΡΑΣΤΙΟ φορτίο να διαδεχτεί τον Ερνέστο Βαλβέρδε, έναν από τους καλύτερους τεχνικούς που έχουν περάσει ποτέ από τον πάγκο των Πειραιωτών και κατά την ταπεινή μου άποψη κορυφαίος που έχει εργαστεί στη χώρα μας αυτό τον αιώνα. Το αξίωμα “αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου” δεν βρήκε ποτέ εφαρμογή στην περίπτωσή του Ζαρντίμ αλλά αντίθετα ίσχυσε το “ένοχος μέχρι αποδείξεως του εναντίου”.
Από την πρώτη στιγμή τον είδαν όλοι με “μισό μάτι”, αντιμετωπίστηκε με πρωτοφανή προκατάληψη και μπήκε άδικα σε ζυγαριά σύγκρισης με τον προκάτοχό του (λες και είχε το ίδιο υλικό για να διαχειριστεί), δεν πήρε την παραμικρή πίστωση χρόνου, λοιδωρήθηκε ακόμα και για τα (κατάλευκά) πουκάμισα που επέλεγε να φοράει σε αγώνες Champions League με αποτέλεσμα να χαρακτηρίζεται ακόμα και “σερβιτόρος”, χλευάστηκε με ναυαρχίδα την ταμπέλα “ταβερνιάρης” επειδή το παρουσιαστικό του δεν ήταν το ενδεδειγμένο για ομάδα επιπέδου Ολυμπιακού με βλέψεις στο Champions League (τρομάρα μας, ζήλεψαν μάλλον οι άνθρωποι του Ολυμπιακού το face control της Ρεάλ Μαδρίτης που απομάκρυνε τον Ντελ Μπόσκε των 2 Champions League λόγω… μουτσούνας), ρίχτηκε ως θήραμα στα νύχια των προπονητοφάγων και ανθρωποφάγων φιλάθλων αλλά και μερίδας του Τύπου.
Το “έγκλημά” του πέρα από το γεγονός ότι είχε τον Ολυμπιακό εκείνης της σεζόν στο +10 από τους αντιπάλους του όταν έφυγε; Το ότι δεν κατάφερε να οδηγήσει την ομάδα στους “16” του Champions League παίρνοντας ΜΟΝΟ 9 βαθμούς σε όμιλο με Άρσεναλ, Σάλκε και Μονπελιέ και ότι η ομάδα δεν έπαιζε επιθετικό, ελκυστικό ποδόσφαιρο όπως με τον Ερνέστο. Φυσικά η μνήμη χρυσόψαρου ισχύει και σε αυτή την περίπτωση για πολύ κόσμο αφού όταν ο Βαλβέρδε είχε έρθει εκείνος πρώτη φορά στη χώρα μας (καλοκαίρι 2008) είχε χρεωθεί τον αποκλεισμό από την Ανόρθωση και είχε κατηγορηθεί ως “μιζαδόρος” ελέω της μεταγραφής Όσκαρ ενώ πολλοί ήταν εκείνοι που του πρόσαπταν πως η ομάδα έπαιζε μεν ωραίο ποδόσφαιρο αλλά ο ίδιος δεν είχε καλό ρεκόρ στα ντέρμπι με τους έτερους “μεγάλους” του ελληνικού ποδοσφαίρου. Εννοείται πως ο μέσος Έλληνας φίλαθλος είναι απίστευτα απαιτητικός αλλά κυρίως εκείνοι του Ολυμπιακού έχουν χάσει αρκετές φορές το μέτρο και τα θέλουν όλα: νίκες στα ντέρμπι, νίκες με μεγάλα σκορ και θεαματικό ποδόσφαιρο με τους θεωρητικά ασθενέστερους αντιπάλους, αξιόλογη πορεία στην Ευρώπη και αν γίνεται μάλιστα να συνδυαστεί και με κάποιο σημαντικό “διπλό”, παίκτες-ονόματα με προσωπικότητα και αλλά και ταυτόχρονα παίκτες που να βγαίνουν από τα σπλάχνα της ομάδας για να υπάρχει το απαραίτητο “δέσιμο” με την εξέδρα.
Εάν έστω ένα από αυτά δεν συμβαίνει τότε η αλυσίδα σπάει, η γκρίνια αρχίζει, η μουρμούρα εξαπλώνεται, ο πάγκος γίνεται ηλεκτρικός και ο κάθε προπονητής μένει ανάλογα με τα κουράγια και τις αντοχές του. Εκείνη άλλωστε την εποχή που ο Ζαρντίμ δεν έκανε το “κλικ” σχεδόν σε κανέναν και ουδείς έβλεπε κάτι θετικό στη δουλειά του (από τους ελάχιστους εάν όχι ο μόνος που θυμάμαι να πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα τη εποχής και να τον πιστεύει, όχι με κραυγές αλλά με επιχειρήματα, ήταν ο συνάδελφος Παναγιώτης Γκαραγκάνης) ο μόνος ίσως που θα μπορούσε να απορροφήσει τους κραδασμούς και να έχει μπόλικη πίστωση χρόνου ήταν ο… Πεπ Γουαρδιόλα. Επειδή όμως το σενάριο αυτό είναι ουτοπικό, ο Γουαρδιόλα πήγε στην Μπάγερν Μονάχου και τώρα συνεχίζει στην Μάντσεστερ Σίτι, με τον Λεονάρντο Ζαρντίμ να του παίρνει την ταυτότητα το βράδυ της 15ης Μαρτίου 2017 και να μας κλείνει πονηρά το μάτι, θυμίζοντάς μας πως η υπομονή είναι αρετή. Μας το έχουν άλλωστε υπενθυμίσει πριν από τον “λίγο” Ζαρντίμ, ο “καρπουζάς” Σάντος (πρωταθλητής Ευρώπης με την εθνική Πορτογαλίας) και ο “τουρίστας” Ρανιέρι (πρωταθλητής Αγγλίας με την Λέστερ)…
Photo Credits: AP Photo/Dave Thompson, Lionel Cironneau, Claude Paris
