Ο συνδυασμός του Ευθύμη Κουλούρη δεν μπορεί να αποτύχει
Όταν βρίσκεται στο γήπεδο, τρομοκρατεί τις αντίπαλες εστίες. Έξω από αυτό βλέπει... δράκους, μελετάει χημεία ή πετάγεται μια βόλτα στο Τόκιο. Δεν δυσκολεύεται να κρατήσει το καλάμι κλειδωμένο στο υπόγειο και βλέπει στον Μέσι μια ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα. Ο Ευθύμης Κουλούρης αποκαλύπτεται στο Contra.gr.
Οι συστάσεις είναι μάλλον περιττές. Ακόμη κι αν κάποιος δεν ήξερε ποιος είναι ο Ευθύμης Κουλούρης, το εμπέδωσε για τα καλά σε όλη τη διάρκεια της σεζόν 2018-2019. Πρώτος σκόρερ της Super League με 19 τέρματα και συνολικά 25 για όλες τις διοργανώσεις (35 συμ.) που αγωνίστηκε με την φανέλα του Ατρομήτου.
Ισοφάρισε ρεκόρ 17 ετών του Αλέξη Αλεξανδρή και έφερε στο κατώφλι του το ενδιαφέρον της ομάδας που είχε ‘εκτελέσει’ ο πάλαι πότε ‘ερυθρόλευκος’ φορ στις 21 Οκτωβρίου του 1998. Μια εικοσαετία αργότερα, ο Άγιαξ έβαλε το όνομα του Ευθύμη Κουλούρη στη λίστα του, εντυπωσιασμένος από τα πεπραγμένα του παίκτη στο Περιστέρι.
Ο 23χρονος φορ, μέλος της Εθνικής ομάδας, δεν είναι ο Έλληνας παίκτης που έχεις συνηθίσει. Σπάνια συναντάς ένα παιδί στην ηλικία του τόσο συνειδητοποιημένο, τη στιγμή που θα μπορούσε κάλλιστα να βολτάρει καβάλα στο καλάμι του. Μάχεται σαν 20άρης στο γήπεδο και σκέφτεται σαν 30άρης -και βάλε- έξω από αυτό. Συνδυασμός που δεν μπορεί να αποτύχει. Το όνομα του συζητήθηκε πολύ το τελευταίο 48ωρο, επειδή δεν βρέθηκε στις επιλογές του Άγγελου Αναστασιάδη -ούτε στο βασικό σχήμα ούτε έστω ως αλλαγή- στο απογοητευτικό 0-3 της Ελλάδας με την Ιταλία.
Ο Κουλούρης μίλησε στο Contra.gr για τη διαδρομή του μέχρι το σήμερα, εξήγησε γιατί ήθελε κουράγιο η απόφασή του να αφήσει τον ΠΑΟΚ (στον οποίο φυσικά εξακολουθεί να ανήκει) το περασμένο καλοκαίρι, αποκαλύπτει πώς πείστηκε να παίξει για τον Ατρόμητο. Εκφράζει το παράπονό του για τον τρόπο που αντιμετωπίζει γενικά το ελληνικό ποδόσφαιρο έναν νεαρό ταλαντούχο παίκτη, παραδέχεται πως το όνειρο του είναι μια μεγάλη ομάδα του εξωτερικού. Δεν διστάζει να βγάλει νικητή στο δίλημμα “Μέσι ή Ρονάλντο” και αναλύει τις… ξέφρενες απολαύσεις του. Ένας καφές ή φαγητό με φίλους και ξεκούραση παρέα με τηλεοπτικούς χαρακτήρες όπως οι Arya Stark, Daenerys Targaryen, Tokyo, Professor, Thomas Selby, Polly Gray, Jesse Pinkman και Walter White…
“Ξεκίνησα από την Σκύδρα, τον τόπο καταγωγής μου. Ο πατέρας μου μας έδωσε το ερέθισμα. Με τον αδερφό μου από μικροί ήμασταν μέσα στο ποδόσφαιρο. Ο πατέρας μου είχε τρέλα με το άθλημα, έπαιζε κι αυτός μικρός, στον Ολυμπιακό Βόλου. Είχε τον καημό ότι δεν τον άφησε ο πατέρας του να συνεχίσει, άλλες εποχές τότε… (σ.σ. γέλια). Από τα 6 μου ξεκίνησα και σιγά σιγά έφτασα μέχρι το σήμερα”, είναι η απάντησή του στην εισαγωγική ερώτηση της συνέντευξης που σπάει τον ‘πάγο’, πριν περάσουμε στο… παρασύνθημα της ένταξής του στην Ακαδημία του ΠΑΟΚ.
“Στον ΠΑΟΚ πήγα 14-15 χρονών, το 2009. Έφυγα από την οικογένεια, από τις φτερούγες των γονιών μου, αλλά έμενα με τον αδερφό μου που σπούδαζε στη Θεσσαλονίκη. Ήταν να γίνει έναν χρόνο νωρίτερα η μετακίνηση μου, αλλά δεν με άφηναν οι δικοί μου. Το ήθελα πολύ, ήταν όνειρο να πάω στον ΠΑΟΚ. Ευτυχώς, όλα κύλησαν ομαλά, είχα την στήριξη του αδερφού μου εκείνη την περίοδο. Ήταν πολύ σημαντικό πως δεν ήμουν μόνος μου”.
Ο τρόπος που μεγάλωσε ο διεθνής φορ και ο ρόλος που έπαιξε η οικογένεια σε αυτήν τη διαδρομή μέχρι σήμερα, είναι ξεκάθαρος.
“Στην οικογένειά μου χρωστάω τα πάντα. Τους έχω ψηλά. Αυτοί με στήριξαν στα εύκολα και στα δύσκολα. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που θέλω να ευχαριστήσω. Από προπονητές, φίλους κολλητούς, μέχρι φυσικά τους μάνατζέρ μου που φροντίζουν καθημερινά για εμένα. Αλλά η οικογένειά μου, οι άνθρωποι που με νιώθουν, ξέρουν ποιος είμαι και τι μπορώ να καταφέρω, είναι αυτοί που βρίσκονται πάντα πλάι μου και τους είμαι ευγνώμων”.
Το 2015, μόλις στα 19 του, αποφάσισε να πάει στην Κύπρο για να πάρει μια πρώτη γεύση από το ποδόσφαιρο μακριά από τη χώρα μας, σε μια ομάδα που παραδοσιακά έχει πίεση. Στην ηλικία του δεν ήταν εύκολο να αφήσει την καθημερινότητα του στην Ελλάδα, ήξερε όμως πως είναι ένα βήμα που έπρεπε να κάνει.
“Για την καριέρα μου ήταν πολύ σημαντική η εμπειρία της Ανόρθωσης. Ήμουν μικρός, έψαχνα για χρόνο συμμετοχής, εκείνη την περίοδο δεν μπορούσα να έχω στον ΠΑΟΚ τον χρόνο και τον χώρο που επιθυμούσα. Η Ανόρθωση μου πρόσφερε πολλά, αγάπησα την Κύπρο, με αγάπησαν και αυτοί. Αυτή η περιπέτεια με βοήθησε να μεγαλώσω ποδοσφαιρικά, ήταν σκαλοπάτι για να φτάσω εδώ που είμαι σήμερα. Υπήρξε σημαντικό βήμα για την καριέρα μου η Ανόρθωση”.
Σημαντικό, αλλά όχι το τελευταίο. Μέχρι την καταξίωση είχε δρόμο ακόμη. Τη σεζόν 2016-2017 πραγματοποίησε συνολικά 32 συμμετοχές με τον ΠΑΟΚ, ‘γράφοντας’ 1.612 αγωνιστικά λεπτά στο κοντέρ του, μαζί με 6 γκολ και 5 ασίστ. Τη σεζόν 2017-2018 πήρε μέρος σε ακόμη 21 ματς, με 5 γκολ και 2 ασίστ σε 925 αγωνιστικά λεπτά. Άλλος μπορεί να ήταν ευχαριστημένος, παίζοντας σε μικρή ηλικία με τη φανέλα μιας ομάδας που ετοιμαζόταν να διεκδικήσει το πρωτάθλημα. Ο Κουλούρης πάλι, όχι. Αντιλαμβανόταν πως έπρεπε να χτίσει το παιχνίδι και τον αγωνιστικό χαρακτήρα του και όχι να επαναπαυτεί. Έτσι, διάλεξε ξανά τον δύσκολο δρόμο, υπογράφοντας ως δανεικός στον Ατρόμητο.
“Θα συμβούλευα τα νεότερα παιδιά να κάνουν το ίδιο. Προσπαθώ κι εγώ πλέον να βοηθάω τους πιο μικρούς, φυσικά τα παιδιά που είχαμε φέτος στην ομάδα αλλά και γενικά όσους μπαίνουν τώρα στον χώρο του ποδοσφαίρου, για να καταλάβουν ότι θέλει πρώτα σκληρή δουλειά, για να έρθουν μετά οι τίτλοι. Δεν ήταν εύκολη η απόφαση να αφήσω τον ΠΑΟΚ, ήθελε κουράγιο, είχα ενδοιασμούς. Πολλά πράγματα περνούσαν από το μυαλό μου, πολλοί άνθρωποι σου εκφράζουν την άποψη τους λέγοντας κάτι διαφορετικό. Αλλά στο τέλος της ημέρας, αυτό που ήθελα και θέλω πάντα, είναι να παίζω. Να είμαι μέσα στο γήπεδο, γιατί μόνο έτσι μπορώ να κερδίσω πράγματα και να γίνω καλύτερος. Πόσω μάλλον σε μια ηλικία που χρειαζόμουν τον χρόνο συμμετοχής. Το έχω ξαναπεί, θα μπορούσα να μείνω στον ΠΑΟΚ, σε μια μεγάλη ομάδα, να έχω τώρα έναν τίτλο. Αλλά δεν θα ήμουν πρώτος φορ της ομάδας, αυτός που θα παίζει και θα μπορεί να βελτιωθεί μέσα από τη διαδικασία. Και μάλλον δεν θα είχαμε την ίδια ιστορία όπως σήμερα”.
Όπως έδειξε η ιστορία, η επιλογή του δικαιώθηκε απόλυτα, αφού στο Περιστέρι ταίριαξε αμέσως.
“Είναι πολύ σημαντική η χημεία ανάμεσα σε έναν παίκτη και τον σύλλογο όπου αγωνίζεται. Ίσως αν ήμουν σε μια άλλη ομάδα, να μην είχα την ίδια απόδοση, να μην μπορούσα να δείξω όσα έδειξα στον Ατρόμητο. Όλα ήρθαν πολύ όμορφα εδώ, από την πρώτη στιγμή με βοήθησε πολύ η ομάδα. Ένιωσα οικεία με το που ήρθα. Είναι πολύ σημαντικό να μπαίνεις κατευθείαν στον τρόπο λειτουργίας μιας ομάδας, να σε κάνουν δικό τους από την πρώτη μέρα. Κατάλαβα αμέσως ότι αν δουλέψω σωστά, θα βγάλω αυτά που πρέπει στο γήπεδο. Τα ‘ευχαριστώ’ μου είναι πάρα πολλά για αυτόν τον σύλλογο, έχω περάσει πολύ όμορφες στιγμές. Αυτήν τη στιγμή που μιλάμε, με τη σεζόν να έχει τελειώσει, αισθάνομαι μια μελαγχολία γιατί ήταν μια χρονιά με εξαιρετικά όμορφες αναμνήσεις”.
Η αμέσως προηγούμενη ιστορία που θυμίζει έντονα αυτή του Κουλούρη, είναι με πρωταγωνιστή τον Κώστα Μήτρογλου που είχε κάνει εξαιρετική σεζόν, παίζοντας ως δανεικός από τον Ολυμπιακό στον Ατρόμητο. Μήπως τελικά οι Περιστεριώτες έχουν το know-how της ανάδειξης των ταλαντούχων Ελλήνων παικτών;
“Σίγουρα, το έχω πει πολλές φορές. Ο κ. Αγγελόπουλος μου είχε αναλύσει την περίπτωση του Μήτρογλου. Είχα και μια τηλεφωνική επικοινωνία με τον κ. Κάναντι πριν υπογράψω. Μου είχαν εξηγήσει τι πιστεύουν για μένα, ήταν πολύ σημαντικό για να πειστώ να υπογράψω. Αυτά που μου είπαν για τον Κώστα αλλά και για άλλες περιπτώσεις, τα εξακρίβωσα στη διάρκεια της θητείας μου εδώ. Ο Ατρόμητος είναι μια ομάδα πολύ οργανωμένη, σου προσφέρει τα πάντα. Πολύ περισσότερο από την στιγμή που στηρίζεται σε νέα παιδιά, βοηθώντας να μεγαλώσουν ποδοσφαιρικά, μια διαδικασία μέσα από την οποία μεγαλώνει και η ομάδα. Είναι πολλά τα παραδείγματα εδώ, παικτών που παίρνουν αυτό που αξίζουν. Νιώθεις ελεύθερος, μπορείς να βρεις ευκαιρίες που ενδεχομένως να μην είχες στην ομάδα σου. Να βελτιωθείς και να δείξεις την αξία σου στο ελληνικό κοινό”.
Νικολά Ντιγκινί, Αμπιόλα Ντάουντα και Αμρ Ουάρντα αποχώρησαν το περσινό καλοκαίρι από τον Ατρόμητο, που είδε μονομιάς τους πρώτους 3 σκόρερ της περιόδου 2017-2018, να αναζητούν άλλες πολιτείες. Το επιθετικό τοπίο έμοιαζε θολό για τους Περιστεριώτες και ο προβληματισμός ήταν μεγάλος για τον τρόπο που θα καλυφθούν αυτά τα κενά. Τελικά, ο Κουλούρης μετέτρεψε αυτή την κουβέντα σε μια μακρινή ανάμνηση, ισοφαρίζοντας μάλιστα το ρεκόρ του Αλεξανδρή.
“Είναι παράσημο μεγάλο για εμένα, που ισοφάρισα αυτό το ρεκόρ και παράλληλα είμαι ο κορυφαίος Έλληνας σκόρερ στην ιστορία της Super League. Όλη η χρονιά είναι παράσημο για εμένα. Έκανα μια σεζόν που ήθελα πάρα πολύ, την έψαχνα, την είχα ανάγκη. Μου ήρθαν όλα φέτος πολύ όμορφα. Ξέρω ότι η συνέχεια είναι ακόμη πιο δύσκολη, πρέπει να συνεχίσω σε αυτόν τον ρυθμό. Νιώθω τιμή και ευθύνη για ότι κατάφερα φέτος. Το γκολ θρέφει τους επιθετικούς και παίζει μεγάλο ρόλο στην ψυχολογία τους”.
Με προίκα την καταπληκτική σεζόν του, είναι δεδομένο ότι ο 23χρονος διεθνής φορ θα κληθεί να ζυγίζει καταστάσεις το καλοκαίρι, αναφορικά με την ομάδα στην οποία θα προσφέρει τις υπηρεσίες του από τη νέα αγωνιστική περίοδο. Ανάμεσα στον -νταμπλούχο πλέον- ΠΑΟΚ και στην πρόκληση ενός καλύτερου από τη Super League πρωταθλήματος στο εξωτερικό, τι θα επέλεγε;
“Πλέον, ζητάω περισσότερα για τον ρόλο μου μέσα σε μια ομάδα. Έχω αποδείξει κάποια πράγματα φέτος, πρώτα απ’ όλα στον εαυτό μου. Δεν σταματάω να τον πιέζω, να ζητάω περισσότερα. Και τη νέα χρονιά θα ζητήσω ακόμη πιο πολλά, γιατί έχω θέσει υψηλά στάνταρ. Οφείλω να περάσω και κάποια άλλα στοιχεία στο παιχνίδι μου, να κάνω περισσότερη δουλειά στο γήπεδο. Δεν ξέρω, θα είναι μια δύσκολη απόφαση. Δεν έχω μπει ακόμη στη διαδικασία να το σκεφτώ, δεν έχω μιλήσει με πολλούς ανθρώπους. Από εκεί και πέρα, θα ζυγίσω τα δεδομένα που θα υπάρξουν, θα κοιτάξω το καλύτερο για την καριέρα μου. Έχω πει και στο παρελθόν ότι όνειρο μου είναι να αγωνιστώ κάποια στιγμή σε μια μεγάλη ομάδα του εξωτερικού, σε ένα καλό πρωτάθλημα. Ελπίζω στο μέλλον να πάνε όλα καλά, είτε είμαι στον ΠΑΟΚ είτε κάπου αλλού, και να καταφέρω ακόμη περισσότερα από όσα πέτυχα φέτος”.
Από τον Γενάρη κιόλας, τα δημοσιεύματα που ήθελαν τον Κουλούρη να ‘γυαλίζει’ σε ομάδες του εξωτερικού ήταν πολλά και επαναλαμβανόμενα. Πόσο εύκολο ήταν να διαχειριστεί τα σενάρια; Και πόσο δύσκολο να κρατήσει κλειδωμένο στο υπόγειο το… καλάμι; Στο μυαλό του η απάντηση ήταν μια και δίχως περιστροφές.
“Είναι πολύ εύκολο να χάσεις τον έλεγχο, να καβαλήσεις το καλάμι, να την ψωνίσεις που λέμε. Όλοι οι αθλητές περνάμε μια περίοδο που πάνε καλά τα πράγματα. Γράφουν θετικά για εσένα, πολλοί σου μιλάνε, έρχονται από δίπλα διάφοροι. Είναι δύσκολο να το διαχειριστείς. Παίζει ρόλο ο τρόπος που έχεις μεγαλώσει, τι αρχές έχεις πάρει, ώστε να μείνεις ταπεινός. Το τελευταίο για εμένα είναι το βασικό συστατικό για να πετύχεις. Πάντα θα προσπαθώ να με ακολουθεί. Ακόμη κι αν καμιά φορά ξεφύγω, έχω δίπλα μου ανθρώπους που μου δείχνουν τον σωστό δρόμο. Αυτό που έκανα εγώ όταν αντιμετώπισα μια τέτοια κατάσταση ήταν να κλείνω τ’ αυτιά μου σε ό,τι κι αν γραφόταν, σε ό,τι μου έστελναν. Προσπαθούσα να συνεχίσω να δουλεύω σκληρά, γιατί αυτό ήταν που με έφερε ως εδώ. Έτσι ήρθαν εξάλλου τα όποια σενάρια, μέσα από τη δουλειά μου στις προπονήσεις και στην προσπάθεια στο γήπεδο. Ήμουν καλός στο χορτάρι, γι’ αυτό και υπήρξαν τα σενάρια για ομάδες του εξωτερικού. Αν δεν συνέχιζα να είμαι καλός, λίγο μετά δεν θα υπήρχε τίποτα. Οπότε κατάλαβα πως έπρεπε να συνεχίσω να κάνω όσα έκανα μέχρι εκείνη τη στιγμή. Έτσι κι αλλιώς, το καλοκαίρι ήταν κοντά και θα μπορούσα να ξεκουραστώ, να δω κάποια πράγματα ήρεμος και να αποφασίσω για το μέλλον μου”.
Μιλώντας μαζί του, γρήγορα καταλαβαίνεις ότι δεν έχεις να κάνεις με ένα παιδί που έτυχε να έχει ταλέντο, το εκμεταλλεύτηκε και αφοσιώθηκε στα ‘θέλω’ του. Επομένως είναι εύκολο να μοιραστείς μαζί του τους προβληματισμούς σου για την αντιμετώπιση που έχει ο νεαρός Έλληνας ποδοσφαιριστής στη χώρα μας, με κύριο χαρακτηριστικό την δυσπιστία σε συνδυασμό με την παντελή απουσία της έννοιας υπομονή. Γιατί, όμως, συμβαίνει αυτό, ειδικά στις μεγάλες ομάδες;
“Είναι ένας συνδυασμός πραγμάτων. Σαφώς παίζει ρόλο ο κόσμος και η πίεση του πρωταθλητισμού. Γενικά, ως κουλτούρα στην Ελλάδα έχουμε μάθει να ‘ανεβάζουμε’ οτιδήποτε ξένο σε εμάς, κάτι που δεν γνωρίζουμε. Δεν μου αρέσει αυτή η αντιμετώπιση, υπάρχουν τόσα παιδιά στη χώρα μας που έχουν ταλέντο και δεν βρίσκουν τις ευκαιρίες να το δείξουν. Χάνονται, έτσι εύκολα. Από την άλλη, δεν υπάρχει η ανάλογη παιδεία, οι εγκαταστάσεις που θα βοηθήσουν στην εξέλιξή τους. Ελπίζω τα επόμενα χρόνια να αλλάξει αυτό. Ήδη βλέπουμε και στις Εθνικές να υπάρχουν παιδιά με πολύ ταλέντο, αρκεί να τους δοθεί όχι απλά μια ευκαιρία στις ομάδες τους, αλλά τουλάχιστον μια χρονιά να δείξουν τι μπορούν να κάνουν. Ξέρω ότι χρειάζεται πολλή υπομονή, ειδικά στις μεγάλες ομάδες όπου η πίεση είναι τεράστια. Το καταλαβαίνω, ο ανταγωνισμός πλέον είναι μεγάλος, το πρωτάθλημα γίνεται πιο σκληρό. Φέτος το πήρε ο ΠΑΟΚ, ο Ολυμπιακός πίεσε πολύ, η ΑΕΚ μέχρι ένα σημείο. Χρειάστηκαν πολλοί βαθμοί για να κατακτηθεί ο τίτλος, κάτι που δεν βλέπαμε τα προηγούμενα χρόνια. Αλλά πάντα το πιο σημαντικό είναι να υπάρχει παραγωγική διαδικασία, να βγαίνουν παίκτες. Έχουμε δει Έλληνες να παίζουν στο εξωτερικό και να είναι από τα πρώτα ονόματα, να κάνουν σπουδαία καριέρα. Εύχομαι τα επόμενα χρόνια η υπομονή και η εμπιστοσύνη στον νεαρό Έλληνα ποδοσφαιριστή να είναι μεγαλύτερη”.
Ο 23χρονος επιθετικός εξήγησε και το χάντικαπ που έχουν οι παίκτες της ομάδας Νέων ενός συλλόγου, όταν φτάνει η ώρα να κάνουν το βήμα στην πρώτη ομάδα, με αποτέλεσμα να παλεύουν για μια θέση στο ρόστερ, ευρισκόμενοι σε μειονεκτική θέση.
“Η μετάβαση στην Ελλάδα είναι πραγματικά δύσκολη. Συνήθως, ο παίκτης από τη δεύτερη ομάδα πρέπει να βρει χρόνο συμμετοχής κάπου αλλού, να συμπληρώσει τα όποια κενά, να πάρει εφόδια και να καταφέρει να δείξει έτσι μια ολοκληρωμένη εικόνα του ταλέντου του. Η δημιουργία ομάδων Β’, όπως σε ορισμένα πρωταθλήματα του εξωτερικού, θα ήταν μια καλή λύση αλλά στην εποχή που βιώνουμε μόνο οι ‘μεγάλοι’ θα μπορούσαν να τις συντηρήσουν ουσιαστικά. Κακά τα ψέμματα, οι περισσότεροι έχουν οικονομικά προβλήματα. Ό,τι συμβαίνει γύρω μας στην καθημερινότητα, συμβαίνει και στο ποδόσφαιρο. Μακάρι έστω οι μεγάλες ομάδες σε πρώτη φάση να προχωρούσαν στην δημιουργία ομάδων Β’. Από εκεί και πέρα, είναι δύσκολο να βρεις και την ομάδα της Football League που έχει τη δυνατότητα να προσφέρει να κατάλληλα εφόδια σε νεαρούς ποδοσφαιριστές. Εγκαταστάσεις, προπονητικό κέντρο, τεχνογνωσία. Θα ξαναπώ εδώ πάντως, ότι ο Ατρόμητος είναι η ομάδα που βοηθάει στο έπακρο έναν ταλαντούχο παίκτη να βγάλει τις ικανότητες του στο γήπεδο”.
Η κουβέντα επιστρέφει στον Ατρόμητο, μια ομάδα που ανήκει σε έναν τεράστιο δήμο και έχει κάνει άλματα προόδου τα τελευταία χρόνια. Χωρίς, όμως, να έχει την ανάλογη αποδοχή του κόσμου, πλην των λίγων ‘πιστών’ της. Ένα γήπεδο χωρητικότητας περίπου 9.000 θεατών, που σπανίως έχει πληρότητα πάνω από 30-40%. Μια εικόνα που δεν αξίζει η ομάδα του Περιστερίου.
“Πιστεύω πως θα μπορούσε να γεμίζει εύκολα το γήπεδο. Ίσως ακόμη να υπήρχε κι άλλη κερκίδα για να χωράνε κι άλλοι. Ο Ατρόμητος αξίζει πολλά. Να είναι ψηλά, να παίζει στην Ευρώπη κάθε χρόνο. Η διοίκηση εδώ κάνει μια μεγάλη προσπάθεια, η ομάδα σφύζει από υγεία κι έτσι θα συνεχίσει, αυτό καταλαβαίνω. Τα επόμενα χρόνια θα εξακολουθήσει να μεγαλώνει, το πιστεύω και το εύχομαι. Αρκεί να υπάρχει η στήριξη του κόσμου. Είναι κρίμα να μην έρχεται ο κόσμος στο γήπεδο, το έχουμε συζητήσει και με τα παιδιά στα αποδυτήρια. Είναι κάτι που πρέπει να αλλάξει. Ο Ατρόμητος είναι μια ομάδα που αξίζει να την αγαπάς. Δεν είναι ανάγκη να είσαι φανατικός, αλλά να έρχεσαι απλά να δεις το ποδόσφαιρο που παίζει. Στο Περιστέρι έχουμε δει ορισμένα από τα καλύτερα παιχνίδια του πρωταθλήματος τα τελευταία χρόνια. Ακόμη και με τους ‘μεγάλους’. Προσπαθούσαμε να παίζουμε στα ίσια με όλους. Με στεναχωρεί που δεν ερχόταν ο κόσμος μαζικά στο γήπεδο, ελπίζω αυτό να αλλάξει. Όλα θα γίνουν και πιο εύκολα για την ομάδα, αν έχει μεγαλύτερη στήριξη”.
Για να εχει νοημα το VAR, πρεπει ολοι οσοι ασχολουνται με το ποδοσφαιρο να εχουν και την αναλογη παιδεια
Το video assistant referee είναι το πρόσφατο βήμα που έφερε την τεχνολογία πιο κοντά με το ποδόσφαιρο. Στην Ελλάδα, η κουβέντα για την εφαρμογή του κρατάει 2 χρόνια. Άλλοι είναι αισιόδοξοι πως θα λύσει πολλά προβλήματα. Άλλοι πάλι είναι επιφυλακτικοί. Το ίδιο και ο Κουλούρης.
“Για να έχει νόημα το VAR, πρέπει όλοι όσοι ασχολούνται με το ποδόσφαιρο να έχουν και την ανάλογη παιδεία. Οι παίκτες, οι προπονητές, οι παράγοντες, οι διοικήσεις, οι διαιτητές και φυσικά ο κόσμος. Είναι όλα μια αλυσίδα. Πρέπει να δεχθούμε ότι ακόμη και με VAR θα υπάρξουν λάθη, άλλωστε το βλέπουμε ήδη να συμβαίνει σε πρωταθλήματα του εξωτερικού, περισσότερο προηγμένα από το δικό μας. Εμένα προσωπικά, όταν παρακολουθώ ως φίλαθλος, πολλές φορές με νευριάζει ο τρόπος χρήσης του VAR. Ακόμη και από μεγάλους διαιτητές γίνονται λάθη. Αυτά πάντα θα υπάρχουν. Μακάρι να είναι ανθρώπινα και όχι εσκεμμένα. Πρέπει να καταλάβουμε πως και οι διαιτητές είναι άνθρωποι, θα κάνουν και αυτοί λάθη. Όπως κάνουμε κι εμείς ως ποδοσφαιριστές. Να ξεφύγουμε λίγο από αυτό. Αρκεί ξαναλέω να μην είναι εσκεμμένα, εκεί θα είναι το πρόβλημα. Ξεκάθαρα είναι μια κουβέντα που με κουράζει, αυτή για τη διαιτησία. Μακάρι όλα να κρίνονται στο γήπεδο και όχι από τυχόν λανθασμένες αποφάσεις, επεισόδια ή οτιδήποτε δεν έχει σχέση με την προσπάθεια των παικτών στον αγωνιστικό χώρο”.
Στο ποδόσφαιρο πολλές φορές τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα υπολογίζεις. Άλλα σχέδια κάνει και με άλλες καταστάσεις έρχεται αντιμέτωπος στην καριέρα του ένας παίκτης. Αυτό φαίνεται πως το γνωρίζει ο πρώτος σκόρερ της Super League, έτσι δεν μπαίνει στην διαδικασία να προδικάσει το μέλλον του και πολύ περισσότερο το αν θα αποδεχόταν σε λίγα χρόνια μια πρόταση από την ΑΕΚ, τον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό.
“Στον ΠΑΟΚ έχω ζήσει πολλά, είναι η ομάδα της καρδιάς μου, μου έχει δώσει πολλά από μικρό. Θα είναι το Νο1 πάντα. Δεν ξέρω τι θα προκύψει το καλοκαίρι. Αν θα βρίσκομαι εκεί για πολλά χρόνια, αν δεν βρίσκομαι εκεί, τι θα γίνει γενικά στο μέλλον. Είμαι άνθρωπος που κοιτάει το παρόν και το άμεσο μέλλον. Δεν ξέρω τι θα έρθει σε λίγα χρόνια. Οπότε δεν μπορώ να απαντήσω ουσιαστικά σε αυτήν την ερώτηση. Το σημαντικό είναι να είμαι εγώ αυτός που πρέπει στο γήπεδο. Να φτάνω όσα έχω πετύχει και να τα ξεπερνάω. Μακάρι να είμαι καλός τα επόμενα χρόνια και να υπάρχουν ομάδες που ενδιαφέρονται για εμένα”.
Πολύ συχνά γίνεται λόγος για τον ρόλο των παικτών στο γήπεδο, το σύστημα ή τη θέση που τους βολεύει. Άλλες φορές σε σωστή βάση, άλλες στην υπερβολή. Σχετικά με τη θέση του επιθετικού και τις ιδιαιτερότητές της, αν υπάρχει ο φορ περιοχής και αυτός που βολεύεται σε περιφερειακό παιχνίδι και τι ρόλο παίζει η συνολική λειτουργία μιας ομάδας, ο Κουλούρης ήταν κατατοπιστικός.
“Υπάρχουν πολλά τακτικά κομμάτια που ο κόσμος αδυνατεί να καταλάβει. Παίζει τον μεγαλύτερο ρόλο ο τρόπος που λειτουργεί μια ομάδα συνολικά στο γήπεδο. Η διάταξη, το σύστημα, η φιλοσοφία, η συμπεριφορά της ανασταλτικά και επιθετικά. Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορεί να δουλεύουμε στην προπόνηση και ο κόσμος δεν τα ξέρει ή δεν μπορεί να τα αντιληφθεί. Και ναι, υπάρχουν παίκτες που είναι για κάποιες θέσεις συγκεκριμένες στο χορτάρι. Είναι οι επιθετικοί που μπορούν να παίξουν μόνοι τους στην κορυφή της επίθεσης, που αποδίδουν καλύτερα ως φορ περιοχής. Εμένα αυτός είναι ο χώρος μου, ακόμη και τώρα που στεκόμαστε εδώ και μιλάμε νιώθω οικεία μέσα στο ‘κουτί’ που λέμε. Υπάρχουν άλλοι επιθετικοί που αρέσκονται σε σύστημα με δύο φορ, παίζοντας περισσότερο περιφερειακά. Να έχουν μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων και χώρου. Δεν είναι μύθος λοιπόν, είναι πραγματικότητα”.
“Έλα μωρέ, δεν έχει ανάγκη αυτός”, είναι μια συνηθισμένη ατάκα σε ποδοσφαιρικά στέκια σχετικά με τη ζωή ενός ποδοσφαιριστή. Έχει επικρατήσει η εικόνα πως πρόκειται για ένα επάγγελμα που έρχονται όλα εύκολα. Η πραγματικότητα είναι μάλλον λίγο διαφορετική…
“Ο κόσμος βλέπει τη βιτρίνα. Το έχουν και πει και μεγάλοι ποδοσφαιριστές, ή άλλοι που έχουν σταματήσει. Υπάρχουν προβλήματα στην καθημερινότητα του ποδοσφαιριστή, δυσκολίες που δεν βλέπει ο άλλος. Δεν σου έρχεται τίποτα μόνο του. Πρέπει να κάνεις θυσίες, να μοχθήσεις για να φτάσεις στον στόχο σου. Και όταν το καταφέρεις, οφείλεις να παραμείνεις ταπεινός. Πέρα από την προπόνηση, η υπόλοιπη μέρα του ποδοσφαιριστή απαιτεί δραστηριότητες με ηρεμία. Αν ό,τι κάνεις μέσα στο 24ωρο δεν έχει επίκεντρο μόνο το ποδόσφαιρο, δεν θα πάρεις αυτό που ψάχνεις. Τα παράδειγματα παικτών που είχαν πολύ μεγαλύτερο ταλέντο από άλλους αλλά δεν πέτυχαν είναι πολλά. Χρειάζεται να είσαι τυπικός ακόμη και στον ύπνο, να δίνεις κάθε μέρα έστω και 1% παραπάνω από την προηγούμενη, να χτίζεις τη νοοτροπία σου. Η φετινή χρονιά μου δεν είναι τυχαία, συμπτωματική. Δούλεψα πολύ το προηγούμενο καλοκαίρι, παραπάνω από τα προηγούμενα χρόνια, με γυμναστή. Μέσα στη χρονιά έδινα μεγάλη βάση στη σωστή αποθεραπεία και έβαζα διαρκώς έξτρα πράγματα στο πρόγραμμα μου. Δεν σου χαρίζεται τίποτα στη ζωή, ούτε στο ποδόσφαιρο. Για να πάρεις, πρέπει πρώτα να μοχθήσεις”.
Είπαμε, ο Κουλούρης είναι ένας κατ’ εξοχήν επιθετικός ποδοσφαιριστής με ανεπτυγμένο το ένστικτο του σκόρερ. Αποδεικνύεται όμως και ένας εξαιρετικά αποτελεσματικός αμυντικός, όταν έρχεται αντιμέτωπος με τους καθημερινούς μικρούς πειρασμούς της ζωής.
“Θέλει μεγάλη προσοχή ακόμη και στις διακοπές, που ΟΚ, μπορεί μια μέρα να είσαι λίγο πιο χαλαρός αλλά και πάλι με μέτρο, γιατί κινδυνεύεις να χάσεις πολλά από όσα κέρδισες μέσα στη χρονιά δουλεύοντας σκληρά. Οι μέρες ξεκούρασης είναι πολύ λίγες στην πραγματικότητα. Εγώ τελείωσα τις υποχρεώσεις μου με τον Ατρόμητο, αλλά όφειλα να είμαι προσεκτικός και να συνεχίσω τη δουλειά, αφού είχαμε μπροστά μας τα παιχνίδια με την Εθνική. Να σου πω την αλήθεια, μπορεί να είναι πολλά που μας λείπουν ως απολαύσεις, αλλά είναι λίγα τα χρόνια του επαγγέλματος και το σώμα μας είναι αυτό που θα μας χαρίσει συνέχεια και κατά συνέπεια, αυτό που θα μας κρατήσει στο υψηλότερο επίπεδο. Βλέπουμε τεράστιους ποδοσφαιριστές, όπως οι Κριστιάνο Ρονάλντο και Λιονέλ Μέσι, που έχουν κατακτήσει τόσα τρόπαια, να κρίνονται αυστηρά στο παραμικρό λάθος, αλλά να βάζουν τα όρια τους πολύ ψηλά αγωνιστική με αγωνιστική. Αυτή η νοοτροπία με εμπνέει ,για να προσπαθώ κάθε μέρα να είμαι αυτός που πρέπει”.
Εχω μια παραπανω εκτιμηση στον Μεσι, ο ανθρωπος ειναι μια ποδοσφαιρικη ιδιοφυια, ο τροπος που σκεφτεται στο γηπεδο ειναι ασυλληπτος
Και αφού έκανε την ασίστ, η επόμενη ερώτηση ήταν εύκολη. Άλλωστε, αυτή η σύγκριση, του Αργεντινού με τον Πορτογάλο, είναι ένα θέμα που ιντριγκάρει τον ποδοσφαιρικό κόσμο σε σταθερή βάση. Μέσι ή Ρονάλντο, λοιπόν; Νικητής στα σημεία είναι ο…
“Θαυμάζω και τους δύο. Είναι αστείο να μπαίνουμε σε συγκρίσεις γιατί μιλάμε για τεράστια μεγέθη, τεράστιες προσωπικότητες. Είμαι ευτυχισμένος που ζω στην εποχή τους και μπορώ να τους παρακολουθώ. Έχω μια παραπάνω εκτίμηση στον Μέσι, ο άνθρωπος είναι μια ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα, ο τρόπος που σκέφτεται στο γήπεδο είναι ασύλληπτος. Δύσκολα θα ξαναδούμε κάτι ανάλογο. Τουλάχιστον όχι με τέτοια χαρακτηριστικά. Από την άλλη, ο Ρονάλντο είναι ένας άνθρωπος που δουλεύει χωρίς σταματημό. Ακατάπαυστα. Ό,τι έχει ζήσει στο ποδόσφαιρο, είναι μέσα από την προσπάθεια του. Δεν ξέρω αν δούμε κάποιον άλλο, να δουλεύει με αυτό τον τρόπο το κορμί του”.
Ο Κουλούρης παρακολουθεί με πάθος το ποδόσφαιρο στο εξωτερικό, έτσι μοιραία έχει μια έξτρα συμπάθεια σε συγκεκριμένες ομάδες.
“Είναι fan της Μπαρτσελόνα από μικρός. Ειδικά με το ποδόσφαιρο που είδα από την εποχή του Πεπ Γκουαρδιόλα. Μου αρέσει πολύ και η Λίβερπουλ, περισσότερο τα τελευταία χρόνια. Οι οπαδοί της, η κερκίδα της, γενικά το status όλης της ομάδας. Κατά καιρούς υπάρχουν κι άλλες ομάδες που με έχουν εντυπωσιάσει, είναι φοβερό να βλέπεις τον τρόπο που δουλεύουν και βελτιώνονται. Όπως έκανε φέτος ο Άγιαξ. Είναι ένα μάθημα οι Ολλανδοί για το πώς πρέπει να βλέπουμε το ποδόσφαιρο και στην Ελλάδα”.
Και από αγαπημένους παίκτες, καλά το πάει ο 23χρονος διεθνής φορ.
“Ο Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς είναι ο φορ – πρότυπο που είχα από μικρός. Έχω διαβάσει την αυτοβιογραφία του, πολλοί με ρωτάνε για τον χαρακτήρα του κτλ. Αυτό που λέω είναι πως πρόκειται για μεγάλη προσωπικότητα, με αθλητικό εγωισμό που βγάζει με μοναδικό τρόπο στον γήπεδο. Έχει περάσει διάφορα από μικρός, γι’ αυτό είναι έτσι λίγο ατίθασος (σ.σ. γέλια). Μου αρέσουν και οι Ρόμπερτ Λεβαντόβσκι και Ρομελού Λουκακού. Βλέπω τέτοιους παίκτες και προσπαθώ να παίρνω πράγματα από αυτούς. Μια πάσα, ένα κοντρόλ. Αναλύω το παιχνίδι τους και ξεσηκώνω στοιχεία, για να το βάλω στο ρεπερτόριο μου”.
Τι γίνεται όμως όταν δεν παίζει ή δεν παρακολουθεί ποδόσφαιρο; Βλέπει δράκους, μελετάει χημεία ή πετάγεται μια βόλτα σε Τόκιο, Βερολίνο και Μπέρμιγχαμ.
“Πολλοί φίλοι μου βλέπουν μπάσκετ, ειδικά ΝΒΑ. Εγώ για να είμαι ειλικρινής δεν ασχολούμαι ιδιαίτερα. Θα ήθελα να πάω κάποια στιγμή σε ένα παιχνίδι. Της Euroleague και του NBA. Αλλά δεν το έχω πολύ, να πω την αλήθεια, είμαι φουλ ποδοσφαιρόφιλος. Σειρές βλέπω πολλές. Είδα το Game of Thrones, το Breaking Bad. Παρακολουθώ το Blacklist, το Peaky Blinders και το Casa de Papel. Πέρα από την προπόνηση, προσπαθώ να μην κάνω τίποτα με ένταση στην καθημερινότητά μου. Γενικά, είμαι πολύ ήρεμος ως άνθρωπος. Στον ελεύθερο χρόνο μου θέλω να είμαι με κολλητούς φίλους ή όταν έχω την ευκαιρία με την οικογένεια μου. Είμαι απλός πολύ, θα κάτσω πολλές ώρες στο σπίτι, θα δω σειρές. Θα πάω και σινεμά, για έναν καφέ ή φαγητό, αλλά μέχρι εκεί. Γενικά, μου αρέσει η ηρεμία, η συναναστροφή με δικούς μου ανθρώπους και πάντα φροντίζω να ξεκουράζομαι αρκετά πριν από την προπόνηση ή το ματς της επόμενης μέρας”.
