Αναστασιάδης, ένας ‘έκπτωτος’ Άγγελος στην Εθνική
Ο Άγγελος Αναστασιάδης δείχνει πλέον ότι δεν είναι τίποτε άλλο από ένα 'γιατροσόφι' για την ταλαιπωρημένη Εθνική. Οι 3 βασικοί λόγοι για τους οποίους θα πρέπει να βρεθεί μπροστά στη δύσκολη απόφαση.
Το 0-3 του Ελλάδα-Ιταλία στο 33′ είναι το αντίστοιχο 3-1 του Παναθηναϊκός-Γιουβέντους στο 65′. Ο Άγγελος Αναστασιάδης έζησε το βράδυ του Σαββάτου το νόμισμα από την άλλη του όψη. Αυτή τη φορά δεν ήταν απέναντί του ο Αντσελότι για να κάνει fair play ως ένδειξη σεβασμού στη ‘Γηραιά Κυρία’, αλλά ο Μαντσίνι που είδε μία Ιταλία να καθαρίζει σε σχεδόν 30 λεπτά αγώνα τη νίκη και στα υπόλοιπα 60′ να κάνει διαχείριση αποτελέσματος και συντήρηση δυνάμεων. Το βράδυ του Σαββάτου δεν έχασε η Εθνική, ούτε διασύρθηκε. Έχασε ο Άγγελος Αναστασιάδης και το πλάνο που είχαν στο μυαλό τους να πορευτούν με ένα αντιπροσωπευτικό συγκρότημα made in Greece. Σωστή η σκέψη, λανθασμένα τα υλικά. Μήπως, λοιπόν, ήρθε η ώρα να εκμεταλλευτούμε, έστω και με 15 χρόνια καθυστέρηση, την επιτυχία του 2004.
Εξηγούμαστε:
1. Όσο κι αν θέλαμε να πιστέψουμε για το αντίθετο, όσο κι αν διαφοροποιηθεί (το ‘αν’ με κεφαλαία) η κατάσταση στη συνέχεια, η επιλογή Αναστασιάδη από την Ομοσπονδία κρίνεται όχι αποτυχημένη, αλλά αναχρονιστική. Ο Μακεδόνας τεχνικός ίσως να αποτελούσε ιδανική λύση για την μετά-Σάντος εποχή, όταν το 2014 έδειχνε σε όλους μας, αλλά δεν το βλέπαμε θολωμένοι από τις επιτυχίες της δεκαετίας, ότι η Εθνική σιγά-σιγά πνέει τα λοίσθια.
Πέντε χρόνια μετά την τελευταία αξιοπρόσεκτη πορεία της ελληνικής ομάδας, στο πικ του ταλέντου που έβγαλε εκείνη η φουρνιά με το μείγμα ‘παλιών’ και ‘νέων’, ακόμα αναζητούμε το περίφημο restart χωρίς να ξέρουμε πώς να πατήσουμε το κουμπί. Ο Άγγελος Αναστασιάδης ανέλαβε την Εθνική και στις προγραμματικές δηλώσεις της παρουσίασής του υποσχέθηκε μία ομάδα με ποδοσφαιριστές που θα αγαπούν το εθνόσημο. Έμεινε σε αυτό, ξέχασε όλα τα άλλα. Η Εθνική δεν είναι οι φλέβες στο λαιμό στην ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου, αλλά το μετά. Και έως τώρα ακούμε μόνο πένθιμα τραγούδια.
2. Για πρώτη φορά από τότε που η φουρνιά του ’04 αποσύρθηκε, η ΕΠΟ δείχνει τη διάθεση να στηριχτεί σε αυτή. Όχι μεμονωμένα, όπως έγινε στην περίπτωση του Γιώργου Καραγκούνη, αλλά συνολικά. Τουλάχιστον αυτό δείχνουν οι προσλήψεις Μπασινά-Γιαννακόπουλου. Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση η όλη φάση μοιάζει σαν τους πιτσιρικάδες που θέλουν να μάθουν στον θείο τους να χρησιμοποιεί το facebook και αυτός προτιμά το κινητό με το πορτάκι. Ένα βήμα εμπρός και δύο πίσω για μία ελληνική ομάδα που γνώριζαν άπαντες εξ αρχής ότι ο χρόνος για νέα αποτυχία δεν υπάρχει.
Ο Αναστασιάδης ανέλαβε για να ξεκολλήσει από το ‘βάλτο’ το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα με την πίεση του χρόνου και των αποτελεσμάτων και από τον Νοέμβριο και εκείνη την παρουσίασή του στους εκπροσώπους του Τύπου έως και σήμερα, Ιούνιο μήνα, αν εξαιρέσουμε το παιχνίδι με τη Βοσνία, το θέμα συζήτησης είναι πώς θα αφήσουμε την γκρίνια και την απογοήτευση πίσω και να σκεφτούμε το επόμενο ματς. Υπό φυσιολογικές συνθήκες η συζήτηση θα έπρεπε να είναι πώς θα επενδύσουμε στο προηγούμενο παιχνίδι για το επόμενο. Καμία εξέλιξη.
3. Το θέμα δεν είναι, αν ο Κουλούρης έμεινε στον πάγκο, αν ο Πέλκας δεν παίζει βασικός, αν ο Τοροσίδης μένει εκτός για ακόμη ένα καπρίτσιο του Αναστασιάδη. Το θέμα είναι ότι δεν εξηγεί επαρκώς τις επιλογές του κόντρα σε αυτές που προσφέρει η ποδοσφαιρική λογική. Καμία απάντηση για το σύστημα και την ενδεκάδα στον αγώνα με τους Ιταλούς, παρά μόνο μία γενικολογία απογοήτευσης και ανάληψη ευθύνης. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που στην παρουσίαση ζητούσε από τον κόσμο να στηρίξει την Εθνική και είναι ο ίδιος άνθρωπος που κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να διώξει και τους τελευταίους.
Η προπονητολογία έρχεται μετά από απογοήτευση και η απογοήτευση είναι κακός σύμβουλος. Αυτή τη φορά, όμως, δεν χρειάζεται να ταλαιπωρήσουμε κι άλλο τον ‘ασθενή’ με γιατροσόφια, αλλά πρέπει να εμπιστευτούμε τη… σύγχρονη ιατρική. Ακόμα κι αν ο Άγγελος Αναστασιάδης αποφασίσει ν’ αλλάξει και να μην αδικεί άλλο τον εαυτό του, η ΕΠΟ και οι επικεφαλής οφείλουν να κοιτάξουν το μέλλον. Το θέμα δεν είναι το Euro του 2020, αλλά τα επόμενα, το νέο σερί. Όπως από το 2004 και μετά.
