Στο ΝΒΑ, οι superstars κρίνονται μετά τον Απρίλιο
O πρόεδρος των Ουόριορς, Μπομπ Μάγερς, εξήγησε απλά και κατανοητά πόσο διαφορετικό είναι το ΝΒΑ στη regular season εν συγκρίσει με τα playoffs, όπου φαίνεται, όπως είπε, η ποιότητα των πραγματικών superstars.
Ο τρέχον τίτλος του Bob Myers (Μπομπ Μάγερς) είναι president of basketball operations στους Ουόριορς. Πριν ‘πιάσει’ αυτήν τη δουλειά ήταν ατζέντης σε μια από τις πλέον επιτυχημένες εταιρίες sports management του πλανήτη -τη Wasserman Media Group. Για να τον προσλάβουν εκεί, έκανε την πρακτική του με τον Αρν Τέλεμ, εκ των πιο επιτυχημένων εκπροσώπων αθλητών του πλανήτη, στην ιστορία αυτού του επαγγέλματος, μέχρι το 2015, όταν αποφάσισε να δουλέψει για τους Πίστονς.
Ένα από τα highlight της 34χρονης πορείας του Τέλεμ, ως ατζέντη ήταν ο τρόπος που βρήκε για να γίνει Λέικερ ο Κόμπι Μπράιαντ, στα 18 του: είχε απαγορεύσει από τις ομάδες να δουν τι μπορεί να κάνει ο απόφοιτος σχολείου ‘γνωρίζοντας πως έτσι, δύσκολα θα πάρουν το ρίσκο’.
Πίσω στον Μάγερς, πριν δουλέψει για τον Τέλεμ έπαιζε μπάσκετ. Ήταν μέλος της πρωταθλήτριας ομάδας του NCAA, για το 1995: των UCLA Bruins (νίκησαν 89-78 το Arkansas, στον τελικό). Ήταν και στο εξώφυλλο του Sports Illustrated, μαζί με τον Τάιους Έντνι, τον τύπο που σε 4.8” διέσχισε όλο το γήπεδο πριν φτάσει στο νικητήριο λέι απ. Τι δουλειά είχε δίπλα στον άνθρωπο που έκρινε το αποτέλεσμα ένας που είχε 0.3 πόντους ανά αγώνα; Ήταν ωραίο το εσταντανέ.
Fun fact: ενώ έπαιζε μπάσκετ ως έφηβος (περισσότερο αποτελούσε το παράδειγμα συμπεριφοράς και εργατικότητας για όλους τους άλλους), δεν είχε φανταστεί πως έχει τύχη σε αυτό το σπορ, ως παίκτης. Εξαιρετικός μαθητής, γαρ πήγε στο UCLA αφενός για το δίπλωμα στις επιχειρήσεις και τα οικονομικά, αλλά και για να ασχοληθεί με την κωπηλασία, όπως ο αδελφός του. Συμπτωματικά τον είδε ο assistant coach της ομάδας μπάσκετ, Στιβ Λαβίν και του πρότεινε να δοκιμάσει στην ομάδα μπάσκετ. Ο Μάγερς σκέφτηκε ‘ίσως να γίνω team manager’. Ο Λαβίν του απάντησε “think bigger”.
Όπως είπε τον Ιούνιο του 2016 στο SI κάποια στιγμή, αφότου τελείωσε το κολέγιο πήγε κάποιος και του είπε ‘αρκετά’.
Για την ιστορία, μέχρι σήμερα προσπαθεί να παίζει μπάσκετ 2-3 φορές την εβδομάδα. Στην postseason του 2015 πρωτοδιοργάνωσε τα shadow playoffs, με τη συμμετοχή υπαλλήλων του οργανισμού των Ουόριορς εναντίον άλλων από τη Νέα Ορλέανη, το Μέμφις και το Χιούστον.
Πίσω στην άνοιξη του 1997, ο προπονητής του Τζιμ Χάρικ είχε τηλεφωνήσει στον Τέλεμ για να του πει πως είχε μια φανταστική περίπτωση για εκείνον. Όχι παίκτη -σαν τον Ρέτζι Μίλερ, τον οποίον του ‘χε στείλει λίγα χρόνια νωρίτερα-, αλλά συνεργάτη. “Είναι πολύ έξυπνος, ένας από τους καλύτερους νέους που είχα ποτέ στο πρόγραμμα μου” του είπε ο Χάρικ.
O Τέλεμ συμφώνησε να τον πάρει ως πρακτικάριο -μετά την αποφοίτηση. Ακολούθως, πρότεινε στον εργαζόμενο του να ‘βγάλει’ και τη νομική, με τον Μάγερς να πηγαίνει στα μαθήματα, με τη φανέλα των Ουόριορς.
Η ημέρα του ξεκινούσε αξημέρωτα. Πήγαινε στο γραφείο το πρωί, δούλευε έως τις 15.30, μετά διάβαζε, έπειτα πήγαινε στο κολέγιο (Loyola Law School) έως τις 10 και έπειτα στο Staples Center για να συναντήσει πελάτες. Aπό την αρχή ξεχώρισε για την ικανότητα του να αναπτύσσει σχέσεις με τους παίκτες. Με τύπους όπως ο Πολ Πιρς, ο Μπαρόν Ντέιβινς, ο Τρέισι ΜακΓκρέιντι, ο Ζερμέν Ο Νιλ. Είχε κάνει practice στο κολέγιο, όταν ήταν ο άνθρωπος του Χάρικ για την προσαρμογή των νέων.
Στο Staples Center είδε μεταξύ των Laker Girls μια φιγούρα που κάτι του θύμιζε. Για την ακρίβεια τη μικρή αδελφή ενός παιδικού του φίλου. Όντως ήταν η Κρίστεν και από τότε είναι μαζί.
Με τον Τέλεμ έγιναν αχώριστοι. Ταξίδευαν μαζί στην Ευρώπη, για να εκπροσωπήσουν τους Πάου Γκασόλ και Ντανίλο Γκαλινάρι -μεταξύ άλλων- ή για να δουν τα νέα ταλέντα στα διάφορα καμπ, έτρωγαν μαζί, έπιαναν φιλοσοφικού περιεχομένου συζητήσεις. Το αφεντικό είχε να λέει για το πόσο καλός ακροατής και το πόσο συναισθηματικός άνθρωπος ήταν ο συνεργάτης του.
Συχνά συζητούσαν για το ενδεχόμενο να γίνουν GΜ. Αυτή ήταν μια προοπτική που είχε συζητήσει με την Κρίστεν ο Μάγερς, σε ένα από τα πρώτα τους ραντεβού: το να αναλάβει μια ομάδα.
Ο Τέλεμ πήγε το 2015 στους Πίστονς όπου είναι αντιπρόεδρος και ο Μάγερς προσελήφθη από τους Ουόριορς το 2011, ως assistant GM. Είχε διαχειριστεί συμβόλαια αξίας 600 εκατομμυρίων δολαρίων, για 20 διαφορετικούς παίκτες.
Ο GM των Σέλτικς, Ντάνι Έιντζ ήταν που πρότεινε τον Μάγερς στον Τζο Λέικομπ, αμέσως μόλις αγόρασε τους Ουόριορς. Είχε εντυπωσιαστεί από τις ικανότητες του.
Το πλάνο ήταν να μαθητεύσει δίπλα στον Λάρι Ράιλι για δυο χρόνια. Του έφτασε ένας χρόνος για να γίνει ο επικεφαλής και το 2015 βραβεύτηκε ως ο NBA Basketball Executive της χρονιάς. Στους πρώτους 15 μήνες η ομάδα πήρε τον Άντριου Μπόγκουτ, διάλεξε στο ΝΒΑ draft τους Κλέι Τόμπσον, Χάρισον Μπαρνς, Φεστούς Εζέλι και Ντρέιμοντ Γκριν και μετά ήλθε η επέκταση του Στεφ Κάρι, η πρόσληψη του Κερ και τα δαχτυλίδια.
Πριν τη σεζόν 2016-17 έγινε πρόεδρος. Ήταν απόφαση του ιδιοκτήτη. Ξαναπήρε τον τίτλο του NBA Basketball Executive της χρονιάς, με τους Ουόριορς να ‘χουν το καλύτερο ρεκόρ της λίγκας, να γίνονται πρωταθλητές και τη συνέχεια θα τη θυμάσαι.
Το Γκολντεν Στειτ ηταν η αγαπημενη του ομαδα. Κουβαλα πανω του το εισιτηριο απο τον πρωτο αγωνα του Γκολντεν Στεϊτ που ειδε δια ζωσης (σ.σ. στις 15/1 του 1982 με τους Νικς)
Ο τρόπος που κάνει τη δουλειά έχει αποθεωθεί από τους συνεργάτες του, τους οποίους συμβουλεύεται πάντα. Οι άνθρωποι που δουλεύουν μαζί του εξηγούν πως τους κάνει να αισθάνονται σημαντικοί, να έχουν αυτοπεποίθηση και πως έχουν ένα αυτί να τους ακούσει, όταν το χρειαστούν. Μετά το πρώτο πρωτάθλημα του Γκόλντεν Στέιτ -έπειτα από 40 χρόνια- όλοι πήγαν να το γιορτάσουν. Όχι όμως, αυτός. Έχει μάθει να δουλεύει. Να κάνει focus σε όσα πρέπει να γίνουν. Και δεν επιτρέπει σε τίποτα να του χαλάσει τη σειρά. Στα τάιμ άουτ των αγώνων, διαβάζει εφημερίδες -τις κανονικές, τις χαρτένιες, όχι στο κινητό του- γιατί θέλει να ‘χει μια σφαιρική άποψη για όσα συμβαίνουν στον κόσμο. Το Σεπτέμβρη του 2016 σκοτώθηκε στο Κιλιμάντζαρο, ο γαμπρός του.
“Η τραγωδία με βοήθησε να αντιληφθώ ότι δεν μπορούμε να τα ελέγχουμε όλα. Κατάλαβα ότι δεν είμαι τόσο σημαντικός, ώστε να ελέγχω την επιτυχία των Ουόριορς”.
Στο τελευταίο MIT Sloan Sports Analytics Conference ήταν ομιλητής σε θέμα που αφορούσε τη διαφορά της regular season και των playoffs στο ΝΒΑ. Εξήγησε με απλό και κατανοητό τρόπο πως οι παίκτες πρέπει να κρίνονται στην postseason, όπως και ότι όταν κάποιος δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες για διαδοχικές χρονιές, στα playoffs δεν είναι σύμπτωση. Και κάπου εδώ να θυμίσουμε τους λόγους που ο Ράσελ Ουέστμπρουκ δεν είναι παίκτης για playoffs.
“Τα playoffs δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τη regular season. Πρόκειται για δυο τελείως διαφορετικά σπορ. Από τον τρόπο που αποφασίζουν οι διαιτητές, μέχρι το χρόνο συμμετοχής των παικτών, την προετοιμασία για τα ματς που είναι τελείως διαφορετική. Βλέπεις έναν προπονητή, μετά αγώνα για την κανονική περίοδο που γυρίζει στα αποδυτήρια στο ημίχρονο και σκέφτεται ‘τι να κάνω;’. Στα playoffs ξέρει ανά πάσα στιγμή τι θα κάνει.
Στα playoffs ό,τι κάνει καλά ένας παίκτης -αυτό για το οποίο έχει διαπρέψει στην κανονική περίοδο- ‘εξαφανίζεται’. Για αυτό χρειάζεται να τσεκάρεις όσα περισσότερα ‘κουτάκια’ μπορείς. Ακόμα και σε ό,τι αφορά τους σουτέρ, τους εξουδετερώνουν στα playoffs.
Αν τα τρίποντα είναι το μόνο που μπορείς να κάνεις, δεν είσαι απαραίτητα το ‘όπλο’ που φαίνεται να είσαι ή σε έχουν παρουσιάσει πως είσαι, στη regular season. Tα 60 εκατοστά του χώρου που ‘χεις στην κανονική περίοδο γίνονται 5 και τότε βλέπεις πόσοι δεν μπορούν να ‘πάρουν’ το σουτ, στα playoffs. Παίκτες που έχουν 42% στη rs.
Όσες περισσότερες διαστάσεις έχει το παιχνίδι σου, τόσο πιο δύσκολο είναι να σε βγάλουν ‘εκτός’. Αν παίρνεις τρίποντα, κερδίζεις φάουλ, πηγαίνεις για βολές ή κάνεις ντράιβ”.
Δίπλα του καθόταν ο Πολ Πιρς, τον οποίον χρησιμοποιούσε διαρκώς ως παράδειγμα. Εν προκειμένω, είπε ότι “βλέπεις τον Πολ και σκέφτεσαι: να μην τον αφήσω να σουτάρει τρίποντο; Να τον αφήσω να φτάσει στο καλάθι; Να του κάνω φάουλ; Να τον κρατήσω μακριά από τις βολές; Να τον ‘κλείσω’ από τα δεξιά; Από τα αριστερά; Όλα αυτά τον κάνουν Hall of Fame παίκτη.
Για αυτό δεν μπορεί να πει μια ομάδα πως είναι εξαιρετική ιδέα να ‘χει τέσσερις σουτέρ στο παρκέ. Γιατί τι γίνεται όταν αυτοί δεν μπορούν να κάνουν κάτι άλλο; Στα playoffs βλέπεις ποιος μπορεί να παίξει μπάσκετ”.
Ο Πιρς εστίασε στις περισσότερες πληροφορίες που λαμβάνουν οι παίκτες, στο scouting report των playoffs “γιατί τότε έχεις και το χρόνο να τις μελετήσεις και να τις διαχειριστείς. Όταν έχεις παιχνίδι την Παρασκευή το βράδυ και άλλο το Σάββατο το βράδυ, οι πληροφορίες που λαμβάνεις είναι οι βασικές. Δηλαδή, ότι στον παίκτη που θα αναλάβεις αρέσει να πηγαίνει από τα δεξιά, προτιμά το τρίποντο ή είναι εξαιρετικός στο post. Είναι τα βασικά.
Στα playoffs μαθαίνεις τα πάντα. Ας πούμε πως πηγαίνει από τα αριστερά και μετά κάνει stepback ή fade way ή από ποιο σημείο του παρκέ είναι εξαιρετικός και σε ποιο είναι κακός. Βλέπεις πολύ περισσότερο video, εικόνες που δεν μπορείς να δεις στην κανονική περίοδο όταν προτιμάς να κοιμηθείς στην πτήση από το να μελετήσεις”.
Ο Μάγερς εξήγησε και πώς οι Ουόριορς κεφαλοποίησαν το gameplan στην περυσινή σειρά.
“Το να εξαρτάται το παιχνίδι σου από τα stepback τρίποντα, δεν είναι ένα ρεαλιστικό πλάνο για να σταματήσεις τα σερί την ώρα που πρέπει να το κάνεις. Πρέπει να θυμόμαστε πως υπάρχουν μέρες που τα τρίποντα βγάζουν κάπου και άλλες που δεν βγάζουν. Kι ένα νέο δεδομένο που προέκυψε φέτος είναι ότι κανένα +20 δεν είναι ασφαλές” με τα τρίποντα που επιχειρούνται σε κάθε αγώνα και την αύξηση του ρυθμού (στοιχεία που είναι αλληλένδετα και οδήγησαν στον χαρακτηρισμό της φετινής σεζόν ως ‘του Αγίου Comeback‘.
“Αυτό που δεν έχουμε πια, αυτό που λείπει από τη λίγκα και πρόσφεραν μεγάλοι παίκτες, όπως ο Μάικλ Τζόρνταν ήταν πως αντιλαμβάνονταν ότι αν η διαφορά είναι κάτω των 10 πόντων, υπάρχει το ΠΡΕΠΕΙ του να σκοράρεις”.
“Πλέον, βλέπουμε πως όταν διαφορές πλησιάζουν σε διψήφιο αριθμό, η επιλογή είναι το stepback τρίποντο. Σε ανάλογη περίπτωση, ο Τζόρνταν θα κέρδιζε φάουλ, γιατί ήξερε ότι αυτό πρέπει να γίνει για να ‘κόψει’ και άλλο τη διαφορά -να μην την αφήσει να μεγαλώσει. Επίσης, έπαιρναν τα μέτρα τους και στην άμυνα. Αυτή η άνεση που υπάρχει, πια με τα τρίποντα δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό. Στα playoffs όμως, κάποιες φορές απλά πρέπει να σκοράρεις.
Πέρυσι ας πούμε, οι Ρόκετς είχαν 110+ πόντους σε κάθε ματς στη regular season και στα playoffs τελείωναν με 99 και 98 πόντους. Μέσα σε όλα, είναι κουρασμένα πια και τα πόδια των παικτών που παίζουν για 42′ κάθε βράδυ, που κυνηγούν τύπους, που διεκδικούν κάθε ριμπάουντ. Αν λοιπόν, έχεις έναν Σακίλ στην ομάδα σου, αρκεί να του περάσεις την μπάλα για να καρφώσει ή/και να κερδίσει φάουλ”.
Ως προς την κριτική που ασκείται στους παίκτες -κάθε ώρα της ημέρας-, ο πρόεδρος των Ουόριορς εξήγησε πως “αυτό που μετρά -και στην κριτική- είναι το τι κάνει ο καθένας στα playoffs, πολλώ δε, αν μιλάμε για superstars. Αν λοιπόν, βάλεις τον Χάρντεν (τυχαίο το όνομα) πάνω από παίκτες που έχουν διακριθεί στην postseason, βάσει του τι κάνει στην κανονική περίοδο θα οδηγηθείς στο πλέον εσφαλμένο συμπέρασμα.
Οι εμφανισεις της κανονικης περιοδου δεν εχουν την παραμικρη σημασια για τον τυπο που εχει κατακτησει ηδη τον τιτλο του πρώτου σκορερ ή του MVP. Το μονο που μετραει ειναι ο,τι γινεται μετα τον Απριλιο
Μετά λοιπόν, τον Απρίλιο τα τελευταία χρόνια το Γκόλντεν Στέιτ κάνει πράγματα “που είναι τόσο μοναδικά, που κάποιες φορές μοιάζουν με σουρεαλιστικά” είπε στην San Francisco Chronicle. “Όλοι θέλουν να γράφουν για τον σταρ μιας ταινίας, αντί για τους συμπρωταγωνιστές ή/και τον σκηνοθέτη ή/και τον παραγωγό. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που μετέχουν σε κάτι που μπορεί να είναι επιτυχία ή αποτυχία. Χάσαμε τον Κέβιν Ντουράντ και πολλοί είπαν πως δεν θα επιβιώσουμε -δεδομένης και της απουσίας του ΝτεΜάρκους Κάζινς. Μετά όλοι είδαμε πώς ανταποκρίθηκαν όλοι οι άλλοι, στην πρόκληση. Αποδεικνύουν ποιοι είναι, τον τρόπο που τους πιστεύει ο Στιβ (Κερ). Όταν πρέπει να νικήσουμε, ξέρουν πώς να το κάνουν.
Η λέξη ‘θυσία’ δεν έχει απαραίτητα αρνητική έννοια. Στη δική μας περίπτωση, είναι κομπλιμέντο. Μόλις προέκυψε μια στιγμή που χρειάζονταν όλοι, ανταποκρίθηκαν όλοι. Υπάρχουν στιγμές που χρειαζόμαστε λιγότερα. Και είναι ΟΚ. Εννοώ δεν πρέπει να είναι καλό ή κακό. Αν συνεχίζεις να κερδίζεις, δεν χρειάζονται ταμπέλες”.
