Ναδάλ-Φέντερερ: Το κάρμα μιας κόντρας 14 ετών
Ο Ράφα Ναδάλ και ο Ρότζερ Φέντερερ συναντιούνται για 6η φορά στο Παρίσι, για τον ημιτελικό του Ρολάν Γκαρός. Κι αν ο Ισπανός δεν έχει χάσει ακόμα από τον πιο σπουδαίο αντίπαλό του στο ‘Φιλίπ Σατριέ’, η αναμέτρησή τους είναι η επιτομή μίας κόντρας που ούτε στη φαντασία έχει υπάρξει.
Όλα, σε Major, άρχισαν σε αυτό το κορτ που ο Ρότζερ Φέντερερ και ο Ράφα Ναδάλ θα ανταμώσουν την Παρασκευή. Παρασκευή και τότε. Σε αυτόν το γύρο. Ήταν ο ημιτελικός του Ρολάν Γκαρός, το 2005. Το ημερολόγιο έγραφε 3 Ιουνίου και ο Ναδάλ είχε τα γενέθλιά του. Έκλεινε τα 19. Έφτασε στον ημιτελικό ως λαμπαδηδρόμος της σπουδαίας ισπανικής κληρονομιάς στο χώμα. Πριν από αυτόν υπήρχαν ο σπουδαίος Μανουέλ Σαντάνα (1961, 1964), ο Αντρές Χιμένο (1972), ο Σέρχι Μπρουγκέρα (1993, 1994), ο Κάρλος Μόγια (1998), ο Αλμπέρτ Κόστα (2002), ο Χουάν Κάρλος Φερέρο (2003).
Δεν είχε παίξει πριν στο παρισινό Major, ωστόσο ο Ρότζερ Φέντερερ είχε πάρει μια γεύση από αυτόν που επρόκειτο να γίνει ο πρώτος τενίστας που θα αμφισβητούσε ανοιχτά την κυριαρχία του. Το 2004 στο ΑΤΡ1000 του Μαϊάμι, πάνω που ο Ρόγερ, όπως τον αποκαλούν οι Ισπανοί, απολάμβανε το νούμερο ένα στην παγκόσμια κατάταξη, στο οποίο βρέθηκε την 1η Φεβρουαρίου εκείνου του έτους μετά τη νίκη του επί του Ρώσου Μαράτ Σάφιν στον τελικό του Αυστραλιανού Όπεν, ο πιτσιρικάς Ράφα, πολύ… άκλειστα 18, του έσκασε μία σβουριχτή σφαλιάρα, με 2-0 σετ.
Τον επόμενο χρόνο επικράτησε ο Φέντερερ στον τελικό του ίδιου τουρνουά, αλλά όχι πριν ο Ναδάλ προηγηθεί 2-0 σετ, δύο χρόνια πριν τα ΑΤΡ 1000 και το Μάστερς, που γίνεται στο τέλος της χρονιάς με τους 8 πρώτους σε βαθμούς τη σεζόν, απαγορεύσουν τα τρία σετ στους τελικούς τους. Το σημαντικότερο ραντεβού τους, βεβαίως, ήταν το Παρίσι. Εκεί δεν έγινε μόνο το πρώτο από τα συνολικά 12 ως τώρα παιχνίδια τους, αλλά είναι ο τόπος που λογίζεται η αρχή μίας όμορφης φιλίας, για να διατυπωθεί και η ατάκα με την οποία ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ προσπάθησε να χρυσώσει το χάπι της παρηγοριάς στον Κλοντ Ρέινς, αφού κι ο ίδιος είχε δει την αγαπημένη του, εκπάγλου καλλονής Ίνγκριντ Μπέργκμαν, να φεύγει με το αεροπλάνο.
Τουναντίον, ο Ράφα Ναδάλ και ο Ρότζερ Φέντερερ ουδέποτε διέφυγαν ο ένας από τον άλλον. Θα ήταν αδύνατον, αφού ο Ισπανός, που είχε επικρατήσει 3-1 σε εκείνο το ωραίο παιχνίδι στο ‘Φιλίπ Σατριέ’, έκανε μόνο το πρώτο από τα βήματά του για να διεκδικεί τώρα με αξιώσεις το ονοματεπώνυμό του να βρίσκεται στη συζήτηση με τους κορυφαίους όλων των εποχών. Τότε, είχε νικήσει τον Αργεντινό Μαριάνο Πουέρτα 3-0 στον τελικό, φτάνοντας στην πρώτη κατάκτηση του ‘μουσκέτου’.
Δεν είναι καν συζητήσιμο, βεβαίως, το γεγονός ότι είναι ο καλύτερος τενίστας στο χώμα στην ιστορία, ακόμα κι αν προκριθεί και χάσει στον τελικό. Ο Ναδάλ έχει 11 τέτοια τρόπαια, 3 περισσότερα από όσα έχουν κατακτήσει όλοι οι υπόλοιποι Ισπανοί μαζί και… 10 παραπάνω από ό,τι έχει σε αυτόν τον τόπο ο Ρότζερ Φέντερερ. Έχει, επίσης, το εξωγήινο ρεκόρ των 91 νικών και… 3 ηττών σε αυτήν τη διάρκεια, αν λογιστεί ως ήττα το walk-over από το τουρνουά του 2016, όταν αποχώρησε λόγω τραυματισμού πριν παίξει με το συμπατριώτη του Μαρσέλ Γκρανογέρς στον τρίτο γύρο.
Ούτως ειπείν, σε 14 χρόνια έχει μόλις δύο ήττες: μία από τον Ρόμπιν Σόντερλινγκ στον τέταρτο γύρο του 2009, που αποκλείεται να μη βρίσκεται στο top-20 οποιασδήποτε λίστας με τις πιο απίθανες εκπλήξεις όλων των εποχών σε όλα τα σπορ και μία από τον Νόβακ Τζόκοβιτς, ένα άσχημο 3-0, στον προημιτελικό του 2015. Αυτό σημαίνει ότι έχει 11 νίκες στους ισάριθμους ημιτελικούς που έχει δώσει εδώ. Συνολικά, οι παρουσίες του είναι 29 και, όπως μπορεί να συμπεράνει κάποιος από τους 25 τελικούς Major, έχει χάσει μόλις τέσσερις φορές. Όμως, το γεγονός ότι βρίσκεται εδώ μετά από 14 χρόνια για να αντιμετωπίσει τον Ρότζερ Φέντερερ, είναι μία κατάσταση υπεράνω πάσης φαντασίας.
Το φαβορί μιλάει ισπανικά
Έχουν υπάρξει κι άλλοι τενίστες που έχουν συναντηθεί με 14 χρόνια διαφορά. Αλλά κανένα ζευγάρι δεν έχει παίξει σε τέτοια χρονική απόσταση μόνο σε ημιτελικούς και τελικούς Major. Ο Ρότζερ Φέντερερ έχει να φτάσει στον ημιτελικό αυτού του τουρνουά από το… 2012. Την προηγούμενη χρονιά είχε φτάσει ως τον τελικό, σταματώντας τον Νόβακ Τζόκοβιτς που είχε μία ήττα ως εκείνο το σημείο, σε έναν συγκλονιστικό ημιτελικό, που ήταν το παιχνίδι της χρονιάς. Τότε είχε χάσει ξανά από τον Ναδάλ, ενώ την επόμενη σεζόν ο ‘Νόλε’ τον νίκησε σχετικά άνετα στον ημιτελικό.
Βεβαίως, βοήθησε και η αγρανάπαυση, καθώς μετά το 2015 και την ήττα του από τον Στάνισλας Βαβρίνκα στον προημιτελικό ο Φέντερερ δεν είχε ξαναπαίξει στο τουρνουά. Ο Σταν τον δυσκόλεψε την Τρίτη, αλλά ο… μεγάλος αδελφός του, του οποίου τα βήματα ακολούθησε για να γίνει ο δεύτερος Ελβετός που κερδίζει Major, είχε όλες τις απαντήσεις.
Ο Φέντερερ παίζει, αν μπορεί να φανταστεί κάποιος το μέγεθος, στον 45ο ημιτελικό Major της καριέρας του. Είναι σαν να παίζει για 11 διαδοχικά χρόνια σε όλους τους ημιτελικούς, συν 1. Έπαιξε, επίσης, τον 55ο προημιτελικό του. Και ψάχνει, ως γκράντε αουτσάιντερ βεβαίως, τον 31ο τελικό του και την κατάκτηση του 21ου Major της πελώριας και ασύγκριτης, από όπου κι αν κρατηθεί η κλωστή, καριέρας του.
Το Παρίσι τον αγαπάει, ακριβώς όπως συμβαίνει με όλα τα κορτ του κόσμου. Στο ‘Φιλίπ Σατριέ’, τον Ιούνιο του 2009, πήρε το ένα και μοναδικό Ρολάν Γκαρός, κόντρα στη ροή, προερχόμενος από την πληγή της Αυστραλίας, την ήττα από τον Ναδάλ στα πέντε σετ στον τελικό της Μελβούρνης την πρώτη μέρα του Φλεβάρη. Αυτό το ένα και μοναδικό τρόπαιο του έδωσε την ευκαιρία να εκπληρώσει ένα στόχο που τενίστες όπως ο Πιτ Σάμπρας και ο Τζον ΜάκΕνρο δεν είχαν καταφέρει. Δακρυσμένος από τη λήξη του παιχνιδιού με τον Ρόμπιν Σόντερλινγκ έως τη στιγμή που ο Άντρε Άγκασι, επίσης νικητής μία χρονιά στο Παρίσι, δέκα χρόνια πριν, του δώσει το τρόπαιο, ο Φέντερερ κατάφερε να πάρει ό,τι του έλειπε. Αποτέλεσε την κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τον ίδιο και σχεδόν ένα μήνα αργότερα πήρε το 15ο Major του στο Γουίμπλεντον, για να προσπεράσει τον Πιτ Σάμπρας και να γίνει ο πολυνίκης. Αυτήν τη στιγμή έχει είκοσι. Στο Ρολάν Γκαρός, βεβαίως, δεν έχει νικήσει ξανά, αλλά έχει πάρει δύο φορές το Γουίμπλεντον (2012, 2017) και τρεις το Αυστραλιανό Όπεν (2010, 2017, 2018). Και σχεδόν πάντα βρίσκεται στη γύρα, διεκδικώντας τίτλους.
Όμως ο Ναδάλ στο χώμα έχει αποδειχθεί, από όλους τους αντιπάλους του, η απόλυτη εκατόμβη. Από αυτόν έχει πέντε ήττες, μία σε ημιτελικό (2005), τέσσερις σε τελικούς (2006, 2007, 2008, 2011). Από τον Ισπανό έχει χάσει 9 φορές σε σύνολο 12 αναμετρήσεων σε Major και έχει βιώσει νύχτες θλίψης, όπως εκείνη στο Γουίμπλεντον του 2008. Το 2017, που κατάφερε να επικρατήσει εις βάρος του μέσω του μνημειώδους πέμπτου σετ στον τελικό της Μελβούρνης, ήταν η πρώτη νίκη του επί του Ναδάλ σε τέτοιο τουρνουά μετά από 10 χρόνια και τον τελικό του Γουίμπλεντον του 2007.
Ο Φέντερερ πλέον έχει αρνητικό ρεκόρ και με τον Νόβακ Τζόκοβιτς (22-25), αλλά με τον Ναδάλ τα πράγματα ήταν άσχημα από την αρχή, διότι ποτέ δεν μπήκε μπροστά στο σκορ. Αυτή είναι η 39η αναμέτρησή τους και ο Ισπανός προηγείται 23-15. Η ψυχρότητα των αριθμών, όμως, δεν λέει το αληθινό μυστικό: ότι ο Φέντερερ έχει νικήσει στις τελευταίες πέντε αναμετρήσεις. Σχεδόν δύο χρόνια έχουν να ανταμώσουν οι δύο αντίπαλοι, από το ΑΤΡ1000 της Σανγκάης το 2017, όταν ο Ελβετός νίκησε 2-0 σετ. Θα μπορούσε να γίνει και φέτος, στο Indian Wells, αν ο Ναδάλ δεν αποχωρούσε πριν το παιχνίδι τους.
Ο Ναδάλ, ωστόσο, παραμένει το φαβορί. Ο Φέντερερ έχει να τον νικήσει στο χώμα από τη Μαδρίτη, το 2009, ενώ στη συγκεκριμένη επιφάνεια έχει πανηγυρίσει ακόμα μία φορά: στο Αμβούργο, το 2007, που η επικράτησή του, 2-1, συνοδεύτηκε από ένα εντυπωσιακό bagel (6-0). Του Ράφα το bagel είναι πιο εντυπωσιακό, αφού επετεύχθη στο τρίτο σετ του τελικού του Ρολάν Γκαρός το 2008. Αυτά τα ολίγα έχουν συμβεί σε ένα σύνολο 15 παιχνιδιών στο χώμα, με τελευταίο τον τελικό του ΑΤΡ1000 στη Ρώμη το 2013, όταν ο Ισπανός νίκησε άνετα 2-0 σετ.
Το κάρμα της κόντρας
Ακόμα κι αν είναι εντυπωσιακή η απόσταση των 14 ετών, η εξήγηση της αξίας της καθίσταται έργο δύσκολο. Πώς μπορούμε να ψηλαφήσουμε 14 χρόνια σε αυτό το επίπεδο; Ο Φέντερερ είχε σχέση με τη Μίρκα Βάβρινετς και δεν ήταν ο πατέρας τεσσάρων παιδιών, ο Ράφα ήταν ένας πιτσιρικάς που τον προπονούσε ο θείος του, Τόνι Ναδάλ, ο άνθρωπος με το παρατσούκλι ‘Uncle Toni’, και έμενε στο σπίτι των γονιών του, στο Μανακόρ. Ο Φέντερερ ήταν άκλειστα 24 και είχε μόλις 4 Major, ενώ ο Ναδάλ ήταν ο γιος του Μιγκέλ Άνχελ, ποδοσφαιριστή της Μπαρτσελόνα, αν και προτίμησε να υποστηρίζει τη Ρεάλ Μαδρίτης.
Ο Ρότζερ Φέντερερ είχε μόλις κόψει την αλογοουρά του, η οποία των συνόδευε από το ξεκίνημά του, κι ο Ράφα, ένας ‘χτισμένος’ αθλητής, φορούσε ψαρωτικά αμάνικα. Κι ενώ οι δυο τους συνέχισαν να ανταμώνουν το πρώτο μισό της πρώτης δεκαετίας του μιλένιουμ, η σκιαγράφηση ήταν αναπόφευκτη. Τα διαφορετικά στυλ ήταν αλληλοσυμπληρούμενα. Ο Φέντερερ γινόταν η επιτομή της κομψότητας, χόρευε με πλάγια βήματα στο κορτ, έβαζε το ένα χέρι για το backhand, επαναφέροντας τη λησμονημένη ομορφιά της Dolce Vita, έπαιζε το slice και το drop shot σαν να μην είχαν υπάρξει ποτέ πριν, εφεύρισκε χτυπήματα και, ταυτοχρόνως, ταίριαζε στις επιταγές του πρωταθλητισμού υπό την έννοια της ταχύτητας και της δύναμης. Ήταν σαν την Ferrari, που όταν την βλέπεις αυτό που θαυμάζεις είναι η ομορφιά της και για μια στιγμή ξεχνάς πόσο γρήγορη και δυνατή είναι. Η Άννα Γουίντουρ, αρχιέρεια της ‘Vogue’, τον λατρεύει.
Ο Ναδάλ κράδαινε τη ρακέτα σαν ρομφαία, σάλπιζε συνεχώς ένα πολεμικό εμβατήριο. Δεν υπήρχε πόντος που άφησε, εκατοστό που δεν εκμεταλλεύτηκε, διανοητικό παιχνίδι που μέσα στο κορτ δεν έπαιξε. Ο ‘ταύρος από το Μανακόρ’ ερχόταν κατευθείαν από τα αρχαιοελληνικά έπη, ήταν το πρωτοπαλίκαρο του Αττίλα του Ούνου, ένας Βίκινγκ που σκαρφάλωνε κορυφές βουνών και τα όρη χαμήλωναν ζαρωμένα για να τα περάσει. Ο Ναδάλ ούρλιαζε, την ώρα που ο Φέντερερ χτυπούσε το μπαλάκι χωρίς να βαρυγκομά. Ο Ναδάλ έπεφτε στο κορτ, την ώρα που ο Φέντερερ έβγαζε τα παιχνίδια του κάνοντας τους θεατές να απορούν για το αν ίδρωσε. Ο Ναδάλ έμπαινε στο κορτ φορώντας την πανοπλία του, ο Φέντερερ έμπαινε στο κορτ και ο Πάπας έβγαινε στο μπαλκόνι.
Μόνο που από το 2017 και έπειτα, όταν αντάμωσαν ξανά στη Μελβούρνη, η ιστορία είχε ήδη γραφτεί. Ήταν μεγάλοι άνθρωποι. Ο Φέντερερ, στις 8 Αυγούστου, κλείνει τα 38. Ο Ναδάλ έκλεισε τη Δευτέρα τα 33. Τα τσεκούρια του πολέμου έχουν πια ταφεί, τα πήρε ό,τι λογίζεται το πικ της φυσικής και πνευματικής κατάστασής τους. Βρίσκονται στο λυκόφως της καριέρας τους.
Για τους φαν και των δύο, αυτή η αναμέτρηση είναι ένα όνειρο, όπως συμβαίνει κάθε φορά που δίνουν ραντεβού τα τελευταία χρόνια. Η αναμονή μέχρι το ματς γίνεται ένα νοσταλγικό πρελούδιο, διότι η δική τους κόντρα, αυτό το εκπληκτικό mano a mano που ευτυχώς δεν λέει να τελειώσει, συμβολίζει ταυτοχρόνως την ωριμότητα εκείνων που ήταν στο πρώτο ραντεβού στο Παρίσι και που ακολούθησαν την πορεία τους, λυσσώντας για τη νίκη του ενός επί του άλλου. Αναμφίβολα, αυτό θα συμβεί από το πρώτο σερβίς του ημιτελικού, που επαναλαμβάνεται μετά από 14 χρόνια. Το σημείο από το οποίο άρχισαν όλα. Και, λόγω πια της ρευστότητας του χρόνου, που παίρνει μακριά ό,τι θεωρούμε δεδομένο, το σημείο στο οποίο μπορεί και να τελειώσουν.
