Η παραοικονομία, η υποκρισία και η τιμωρία του αμερικανικού μπάσκετ

Η απόφαση ενός 18χρονου, εκ των καλύτερων prospects των ΗΠΑ, να αγνοήσει τα καλύτερα πανεπιστήμια των ΗΠΑ και να περάσει μια σεζόν στην Αυστραλία σήκωσε και το τελευταίο χαλί του ΝΒΑ, κάτω από το οποίο προσπαθούσαν να κρύψουν πως το σύστημα πια χωλαίνει. Πλέον χρειάζονται άμεσες επεμβάσεις. Διαφορετικά, το παιχνίδι (diplis) θα χαθεί για πάντα.

Αν επιχειρούσα να σου πλασάρω το θέμα που ακολουθεί με λίγα λόγια, θα σου έλεγα ότι ο μύθος που θέλει τους Αμερικανούς να είναι οι εξπέρ του είδους που λέγεται ‘μπάσκετ’ καταρρίπτεται, με τον Ματ Ουόλς (ναι, αυτόν που θυμάσαι) να γίνεται ο λόγος που ο κομισάριος του ΝΒΑ, Άνταμ Σίλβερ ομολόγησε -διεθνώς- ότι ‘έχουμε πρόβλημα που πρέπει να λυθεί άμεσα‘.

Προφανώς και δεν θα σου πω κάτι περισσότερο, για να μπεις στον κόπο να διαβάσεις μια ιστορία που αποδεικνύει ότι για όλα έρχεται το πλήρωμα του χρόνου -και πως ό,τι αφήνεις, αργά ή γρήγορα θα σε αφήσει. Ας ξεκινήσουμε.

Δεν ξέρω για “land of the free”, αλλά δεδομένα η Αμερική ήταν, είναι και θα είναι η χώρα των ευκαιριών, για εκείνους που είναι διατεθειμένοι να αφιερώσουν τη ζωή τους στη δουλειά τους. Είναι και η χώρα των αντιφάσεων, με το NCAA να εξακολουθεί να ‘χει ερασιτεχνικά πρωταθλήματα και κανονισμούς που απαγορεύουν κάθε είδους δοσοληψίες με τους παίκτες, που από τα παιδικά τους χρόνια σπαταλούν ένα σκασμό λεφτά, για να κερδίσουν υποτροφία σε ένα καλό κολέγιο και από εκεί να βρουν το δρόμο τους για το ΝΒΑ.

Η παραοικονομία του μπάσκετ

Το περιοδικό ‘ΤΙΜΕ‘ αποκάλυψε πως ο αθλητισμός των παιδικών ηλικιών ήταν βιομηχανία αξίας 7 δισεκατομμυρίων δολαρίων το 2014, που το 2017 έφτασε στα 15.000.000.000 δολ.

Τα ετήσια έξοδα, για τους γονείς που θέλουν να βοηθήσουν το παιδί τους (ενδεχομένως και τον εαυτό τους -αν γίνει ο επόμενος Κάρι), φτάνουν στα 20.000 δολάρια και τα παιδιά δουλεύουν πια, περισσότερο από τους επαγγελματίες, έχοντας την πίεση υπό την οποία ζουν οι ενήλικες superstars, πριν καν βεβαιωθούν για το τι θέλουν -και τι μπορούν- να κάνουν στη ζωή τους. Αφενός γιατί στα 8 δύσκολα ξέρεις τι θες και ακόμα πιο δύσκολα, τι σε περιμένει.

Υπάρχει παρ’ όλα αυτά ένας μηχανισμός με apps εξεύρεσης κόουτς (για ατομική βελτίωση), εγκαταστάσεων, ομάδων και λιγκών, ατζέντηδων και υπεύθυνων επικοινωνίας που δίνουν στο παιδί μια παραπάνω πιθανότητα να το δουν από μεγάλα κολέγια. Επίσης, υπάρχουν εταιρίες που καταγράφουν τις επιδόσεις των παιδιών, σαν να ήταν στο ΝΒΑ (πώς είναι το Synergy; Ένα τέτοιο πράγμα για μικρά παιδιά).

Τι συμβαίνει στα σχολεία

Ενόσω τα παιδιά υποβάλλονται σε διαδικασίες, στις οποίες δύσκολα ανταποκρίνονται -σερί μήνες- οι ενήλικες, είναι και μαθητές. Στα σχολεία λοιπόν, προφανώς και παίζουν το αγαπημένο τους άθλημα, με το σύστημα που ακολουθεί η Αμερική να είναι το ίδιο και απαράλλακτο μέσα στα χρόνια. Μόνο που πια κρίνεται ως αποτυχημένο.

H National Federation of State High School Associations είναι κυβερνητική, μη κερδοσκοπική επιχείρηση, που ‘τρέχει’ και ελέγχει τις αθλητικές δραστηριότητες, στα high schools των 50 πολιτειών της Αμερικής και σε 36 συνεργάτες σε περιοχές του Καναδά.

Στο Άρθρο 11 του καταστατικού που δημιουργήθηκε το Μάιο του 1920, αναφέρεται ότι ζητούμενο της NFHS είναι “να προστατεύσει τα αθλητικά συμφέροντα των high schools, που ανήκουν σε διάφορες ενώσεις των πολιτειών και να προωθήσει τον αγνό ερασιτεχνικό αθλητισμό”.

Τις δεκαετίες ’50 και ’60 έγιναν έρευνες, ώστε να συγκεντρωθούν data για τα αθλητικά δρώμενα στα σχολεία, τους υπεύθυνους των αγώνων και τα οικονομικά των αθλητικών προγραμμάτων και τότε άρχισαν τα συνεπή πρωταθλήματα, που έλεγχε η αρμόδια αρχή.

Τη σήμερον ημέρα, εκτιμάται πως μέλη της NFHS είναι το 55.5% των μαθητών σε περισσότερα από 19.500 σχολεία-μέλη της Ένωσης -ποσοστό που αντιστοιχεί σε 7.980.886 παιδιά. Στα του μπάσκετ, που είναι το τρίτο πιο δημοφιλές σπορ (μετά το football και το στίβο), η NFHS έχει 963.780 παιδιά που ασχολούνται.

Παραδοσιακά, οι κόουτς ήταν δάσκαλοι, οι οποίοι μάθαιναν να προπονούν -ή κοουτσάρονταν για να διδάξουν, ένα εύκολο πρόγραμμα προπόνησης μετά τα μαθήματα, συν δυο απογεύματα κάθε εβδομάδα -ή/ναι τα σαββατοκύριακα. Ήταν κάτι που γινόταν για 3-4 μήνες, με στόχο τη νίκη -που ‘τραβάει’ σπόνσορες, οι οποίοι με τα λεφτά τους συντηρούν και όλα τα άλλα σπορ του σχολείου. Το πώς διαχειρίζονταν τους παίκτες ή τους γονείς (που όλοι θέλουν το παιδί τους να είναι starter) ήταν ήσσονος σημασίας.

Στα ‘πρέπει’ της δουλειάς ήταν α) οι νίκες και β) να μη χτυπήσουν/βρίσουν/μειώσουν κάποιο παιδί.

Το coaching ήταν διασκέδαση, κάτι σχετικά εύκολο, που αφορούσε τις οικογένειες και είχε ξεκάθαρο ‘θέλω’. Αντιλαμβάνεσαι πως στα σχολεία θα ήταν λίγο δύσκολο να προσληφθούν επαγγελματίες προπονητές, για 2 με 5 χιλιάδες δολάρια μισθό, το χρόνο, που επιπροσθέτως να μη νοιάζονται για τις ακαδημαϊκές επιδόσεις των παιδιών. Έτσι, έχουν κόουτς που αναλαμβάνουν μια εβδομάδα πριν πιάσουν δουλειά και στο μεγαλύτερο ποσοστό τους, δεν καταφέρνουν να την ολοκληρώσουν.

Φτάσαμε έτσι, στο σημείο που το 90% των γονιών δηλώνουν δυσαρεστημένοι με τους προπονητές που ‘χουν τα παιδιά τους, στο σχολείο, το οποίο προφανώς και δεν ζει για την εξέλιξη των παικτών του.

Η λογική ήταν πως οι μαθητές μπαίνουν σε πλήρη αθλητική ρουτίνα, από όταν είναι 11 χρόνων και πως τα σχολεία δεν είναι υπεύθυνα για να δημιουργήσουν και να ‘τρέξουν’ ένα πρόγραμμα εξέλιξης, ανάλογα με την ηλικία ή τις ικανότητες κάθε παιδιού. Ως εκ τούτου, δεν υπάρχει και συνέχεια -από το πρόγραμμα του ενός κόουτς σε αυτό του άλλου της επόμενης χρονιάς.

Τώρα, θα ήθελα να προσθέσεις στην εικόνα και… το κατεστημένο. Δηλαδή, στα σχολεία η κόρη του διευθυντή (κλπ) είναι χρήσιμο να μπει στην ομάδα -διαφορετικά ο κόουτς δεν θα μείνει για πολύ στη θέση του.

Καταλαβαίνεις γιατί και οι καλύτεροι κόουτς δεν αντέχουν πάνω από 2-3 σεζόν, στον ίδιο πάγκο.

Έλα όμως, να σου μιλήσω και για την AAU

Oι κύριοι υποψήφιοι για να αναλάβουν πάγκους σχολείων είναι αυτοί που κοουτσάρουν στο Amateur Athletic Union, οργανισμός ερασιτεχνικού αθλητισμού που υπάρχει από τον Γενάρη του 1988 (και μάλλον τώρα καταλαβαίνεις πώς προέκυψε και η NFHS). Το moto ήταν “Sports for All, Forever”.

Τα πρώτα χρόνια, η AAU δούλευε με την Ολυμπιακή Επιτροπή των ΗΠΑ, για την προετοιμασία των αθλητών εν όψει των Αγώνων. Έτσι, προέκυψαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες AAU Junior, για παιδιά από 8 έως 18 χρόνων. Ήταν η κεντρική αρχή ανάπτυξης και εποπτείας του ερασιτεχνικού αθλητισμού.

Από τη δεκαετία του ’70 η αίγλη άρχισε να χάνεται -διότι ήθελαν άλλοι μερίδιο από την πίτα. Για αρχή, με νόμο του 1978 τελείωσε η σχέση με την Ολυμπιακή Επιτροπή. Μετά προέκυψαν οι επαγγελματικές λίγκες και οι ξεχωριστές ομοσπονδίες, με την AAU να κάνει στροφή στα προγράμματα που αφορούν τις παιδικές ηλικίες.

Δεδομένης της αδιαφορίας των επαγγελματικών λιγκών για τις ερασιτεχνικές (στο αμερικανικό mentalité δεν υπάρχει συσχέτιση), διοργανώνει ό,τι αφορά μη επαγγελματίες.

Eν αντιθέσει με το σχολικό σύστημα που ‘χει αποκλειστικά φθίνουσα πορεία, αυτό της AAU κάνει θραύση -και τη ‘νύφη’ την πληρώνουν τα παιδιά, που σε αυτήν τη φάση μπορούν να δέχονται προϊόντα αθλητικών εταιριών για την ένδυση και την υπόδηση τους.

Ξεχάστε την παιδική σας ηλικία, που παίζατε με τους φίλους σας, γιατί περνούσατε καλά. Στην Αμερική, από την ηλικία των 6 χρόνων, τα παιδιά διαγωνίζονται για να κερδίσουν -παιχνίδι ή φήμη. Κάθε σαββατοκύριακο σε γυμναστήρια σε όλη τη Βόρεια Αμερική γίνονται προπονήσεις και ένας ατελείωτος αριθμός τουρνουά, στα οποία οφείλουν να πηγαίνουν όσοι θέλουν να ‘χουν ένα καλύτερο μέλλον -γιατί όσοι έχουν σημασία είναι στις εξέδρες των τουρνουά της AAU.

Κάντο τώρα, λίγο εικόνα: ένας μαθητής τετάρτης δημοτικού, κάθε εβδομάδα κάνει προπονήσεις μετά τα μαθήματα του στο σχολείο -στο πλαίσιο ενός άλφα συστήματος, που όπως διάβασες δεν έχει ως στόχο να τον εξελίξει. Ενδεχομένως, να προπονείται και τρεις φορές την εβδομάδα, για δυο ώρες με την ομάδα του στην AAU.

Τα σαββατοκύριακα μπαίνει στο αυτοκίνητο της οικογενείας και πηγαίνει όπου παίζει η ομάδα του -και όπου επίσης, δεν εξελίσσεται. Μέσα στην εβδομάδα δε, οφείλει να βρει χρόνο μέσα για να κάνει και ατομικές προπονήσεις, όπως είναι χρήσιμο να διαβάζει τα μαθήματα του, να τρώει, να κοιμάται και φυσικά, να είναι παιδί.

Αν βάλεις κάτω τα χρήματα που ξοδεύουν οι οικογένειες και ξεκινούν από τα 20.000 δολάρια το χρόνο -μόνο για τα πέρα δώθε, τη διαμονή και φυσικά τη συμμετοχή στα τουρνουά, διότι το τζάμπα πέθανε-, αντιλαμβάνεσαι πως δεν είναι και κατακριτέο να επιλέγουν τις ομάδες όπου φέρονται στα παιδιά τους σαν να είναι βασιλείς -όταν είναι καλοί παίκτες.

Και προφανώς οι ομάδες φέρονται στα παιδιά σαν να είναι βασιλείς, γιατί θέλουν να κερδίζουν. Θέλω να σου πω, δεν έχουν και κάποιον καημό να δουν το καμάρι τους να γίνεται καλύτερο.

Αντί λοιπόν, το παιδί να ζει την ηλικία του, δουλεύοντας παράλληλα όσα χρειάζεται να αποκτήσει ή βελτιώσει βάσει του σπορ που αγαπά (με έμφαση στο αγαπά) τα σαββατοκύριακα, τρέχει σαν το τρελό δεξιά και αριστερά και παίζει σε παιχνίδια που μπορεί να του δώσουν τα πάντα ή και τίποτα. Δεν υπάρχει δηλαδή, μέση λύση.

“Γιατί ζητάς από ένα 12χρονο να κάνει ό,τι ένας ΝΒΑer;”

Το Stack έγραψε ότι “το μπάσκετ στα ανοιχτά γήπεδα των πάρκων, επιτρέπει στους μεγάλους άνδρες να μάθουν πώς να ντριπλάρουν, να πειραματιστούν με διάφορες κινήσεις, χωρίς να φοβούνται τον προπονητή ή μη χάσουν τη θέση τους στην ομάδα. Επιτρέπουν σε undersized παίκτες να βρουν τις άκρες τους, απέναντι σε ψηλότερους παίκτες, μέσα στη ρακέτα και όλους να γίνουν πιο αθλητικοί και πιο δημιουργικοί.

Οι περισσότεροι προπονητές στην AAU παίζουν άμυνα ζώνης, που είναι η πιο αποτελεσματική αμυντική τακτική μεν, αλλά τα παιδιά δεν μαθαίνουν τις βασικές αρχές της -γιατί οι αντίπαλοι δεν ξέρουν πώς να τη ‘σπάσουν’. Μια άλλη ανησυχία έχει να κάνει με τα τρίποντα και τη στεφάνη στo 1.20, δεδομένου ότι τα παιδιά δεν έχουν τη φυσική δύναμη να γίνουν Στέφεν Κάρι από τώρα ή να τελειώσουν με λέι απ σε κανονική μπασκέτα. Γιατί λοιπόν, να ζητάς από ένα 12χρονο να κάνει ό,τι ένας NBAer;”.

Πριν συνεχίσουμε, θα ήθελα να μην εστιάζεις στις εξαιρέσεις του κανόνα. Δηλαδή, τον Γιάννη Αντετοκούνμπο ή τον Τζόελ Εμπίντ που έμαθαν μπάσκετ, αφότου πήγαν στο ΝΒΑ. Μιλάμε για τον κανόνα όσων γίνονται επαγγελματίες. Που είναι ένα 2 με 3 τοις εκατό εξ όσων ασχολούνται με ένα σπορ.

Πάμε στον πρώτο Αμερικανό που άνηκε στους πέντε καλύτερους της ‘τάξης’ του και αγνόησε το κολέγιο για να πάει στη Νέα Ζηλανδία. Για να ξέρεις, τον ενέπνευσε ο Λούκα Ντόντσιτς.

Τώρα που θέλω να πιστεύω ότι έχεις μια πλήρη εικόνα, ας πούμε και για τον RJ Hampton, τον μαθητή του από το Little Elm του Τέξας που εκτιμάται πως θα επιλεγεί στο Νο6 του 2020 NBA Draft Και που είχε στα πόδια του κάποια από τα καλύτερα κολέγια (ναι και το Duke με το Kentucky). Είχε καταλήξει σε τρία (Kansas, Memphis, Texas Tech), πριν την ημέρα που ανακοίνωσε, μέσω της εκπομπής “Get Up” του ESPN, ότι τελικά θα πάει στη Νέα Ζηλανδία!

Το όνομα του είχε εμπλακεί στο σκάνδαλο του NCAA που στοίχισε -μεταξύ άλλων- την έξοδο του Ρικ Πιτίνο. Όταν έγινε ο κακός χαμός, με αφορμή την έρευνα του FBI μεταξύ των στοιχείων ήταν και κάποια που έδειχναν πως ο ατζέντης Κρίστιαν Ντόουκινς είχε εκπονήσει (με μέλη της Adidas) πλάνο πληρωμής μηνιαίων μισθών σε παίκτες από 12 κολέγια της Division I και σε κάποια από τα καλύτερα prospects του 2019 και του 2020. Μεταξύ των prospects ήταν ο Χάμπτον. Ο πατέρας του παιδιού διέψευσε κάθε επαφή με τον μάνατζερ.

Aκολούθως ο RJ έκανε reclassification, διαδικασία κατά την οποία τα κορυφαία prospects αποφοιτούν από το high schoοl ένα χρόνο νωρίτερα, για να πάνε στο κολέγιο και να.. διευκολύνουν τη συγκρότηση ρόστερ κορυφαίων πανεπιστημίων, αλλά και τον εαυτό τους. Έτσι είχε βρεθεί το 2017 ο Μάρβιν Μπέιγκλι στο Duke και το 2018 ο Τσαρλς Μπάσεϊ στο Western Kentucky.

Μόνο που αντί για πανεπιστήμιο, ο Χάμπτον έγινε ο πρώτος Αμερικανός παίκτης που αποφάσισε να αγνοήσει το κολέγιο, για να γίνει επαγγελματίας εκτός συνόρων. Οι Μπράντον Τζένινγκς, Εμάνιουελ Μουντιαϊ και Τέρανς Φέργκιουσον που επίσης, δεν πήγαν κολέγιο και έγιναν επαγγελματίες, είχαν κάτι θέματα, ακαδημαϊκής ή νομικής φύσεως που τους ώθησαν σε αυτήν την απόφαση.

Όπως ανακοίνωνε ο 18χρονος πόιντ γκαρντ τι θα κάνει με την καριέρα του, είπε και μια φράση που ήταν μαχαιριά στην καρδιά όλων όσων δουλεύουν στο ΝΒΑ.

Ο πρωτιστος στοχος μου ειναι το ΝΒΑ. Ηθελα να γινω NBAer, πριν θελησω να παιξω μπασκετ στο NCAA. Αποφασισα να κανω κατι που θα με προετοιμασει πιο γρηγορα και πιο αποτελεσματικα, για την επομενη φαση

Αποκάλυψε πως εμπνεύστηκε από τον Λούκα Ντόντσιτς, έναν από τους αγαπημένους του παίκτες “γιατί δείχνει πως δεν πρέπει να πας στο κολέγιο, για να γίνεις επιτυχημένος. Ο τρόπος που μπήκε στο ΝΒΑ και έγινε ο καλύτερος ρούκι ήταν προϊόν του γεγονότος ότι έπαιξε επαγγελματικά εναντίον ανδρών. Αυτό τον βοήθησε να φτάσει εδώ όπου είναι τώρα. Δεν είναι ο πιο γρήγορος ή ο πιο αθλητικός, αλλά κάνει ό,τι θέλει στο παρκέ και διαβάζει άμυνες καλύτερα από σχεδόν όλους τους άλλους”.

Σε ό,τι αφορά τις σπουδές, είπε πως “η εκπαίδευση είναι πολύ σημαντική, στην οικογένεια μου. Και οι δυο μου γονείς πήγαν σε κολέγιο. Αλλά αυτήν την στιγμή θέλω να επικεντρωθώ στο 100% στο μπάσκετ. Μπορώ πάντα να πάω στο κολέγιο, αλλά ως αθλητής έχω ένα ‘μικρό’ παράθυρο και θέλω να το εκμεταλλευτώ. Το να προκαλείς τον εαυτό σου καθημερινά, είναι ο καλύτερος τρόπος για να βελτιωθείς”.

Το “πιο γρήγορα και πιο αποτελεσματικά” ήταν που ξεσκέπασε όσα έκρυβαν για χρόνια οι Αμερικανοί, κάτω από το χαλί. Αν δεν ήταν ο Ματ Ουόλς ωστόσο, ενδεχομένως ο Χάμπτον να έμενε στις ΗΠΑ.

Πού κολλάει ο σουτέρ με την μπούκλα που είχαμε απολαύσει με τη φανέλα της Ολύμπιας Λάρισας (χάρη στον Μπαρτζώκα), τον Άρη -αλλά και με τις αφνέλες των Μανρέσα, Βιλερμπάν Μούρθια, Κάχα Καμποράλ, Μπάμπεργκ, Βίρτους Μπολόνια κλπ; Θα σου πω.

Ο Ουόλς είναι ο συνιδιοκτήτης της ομάδας Νew Zealand Breakers (μαζί με τον Σον Μάριον), με την οποία υπέγραψε ο 19χρονος. Οι Breakers αγωνίζονται στην National Basketball League of Australia.

“Ο Τζόναθαν μας είχε πει πριν ένα χρόνο πως σύμφωνα με τις πληροφορίες του, ο RJ ήταν ένα παιδί που πιθανότατα θα έκανε reclassification και άρα ήταν υποψήφιος για να μπει στο πρόγραμμα Next Stars και να προσπεράσει το κολέγιο” δήλωσε ο Ουόλς στην Stuff, “έτσι λοιπόν, αρχίσαμε να τον παρακολουθούμε”.

Θα ειμαι ειλικρινης μαζι σας: στην αρχη πιστεψα πως ειχαμε 1% πιθανοτητες, γιατι ειναι παικτης βεληνεκους Duke, Kentucky, Kansas -των κορυφαιων κολεγιων για παικτες με τις ικανοτητες του. Συντομα ανακαλυψαμε οτι δεν ηταν συνηθισμενη περιπτωση παικτη.

Τον Οκτώβρη του 2018 επικοινώνησε με τον πατέρα του RJ, ο οποίος ήθελε να μάθει όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούσε. Από την αρχή η οικογένεια έδειξε ενδιαφέρον και το 2019 μιλούσαν κάθε εβδομάδα.

Από ένα σημείο κι έπειτα, το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν ήταν τα κολέγια, αλλά οι ομάδες της Κίνας που ήταν έτοιμες να δώσουν πολλά λεφτά. “Ώσπου μας έστειλε το συμβόλαιο, πέντε εβδομάδες πριν την ανακοίνωση“. Ο Ουόλς ξέρει πόσο δύσκολο είναι να αφήνεις τη χώρα σου, πόσω μάλλον σε μικρή ηλικία. “Το έκανα 10 φορές σε 10 χρόνια και ποτέ δεν έγινε πιο εύκολο. Προφανώς, είναι θαρραλέο παιδί και έκανε αυτήν την τεράστια κίνηση”.

“Αποφάσισε πως θα φύγει, αφότου κυριάρχησε στην ηλικία του, την άνοιξη” εξήγησε ο πατέρας του Χάμπτον στο ΕSPN. Είχε 28.8 πόντους ανά αγώνα στην Elite Youth Basketball League, ενώ κλήθηκε και στην Team USA, όπου επίσης έκανε πάρτι στο χρυσό του Παγκοσμίου U17. Aυτό που δεν είπε ο πατέρας ήταν πως ο Ουόλς τον παρακολουθούσε ένα χρόνο και ήταν σε επικοινωνία με το παιδί, για ένα χρόνο.

Το απλό -και σατανικό- πλάνο της Αυστραλίας

Αυτός που ενημέρωσε τον Ουόλς για την ύπαρξη του Χάμπτον ήταν ο Τζόναθαν Γκίβονι, γνωστός ως DraftExpress, δηλαδή ως ο κατ εξοχήν προορισμός όσων θέλουν να ενημερωθούν για τα next best things του μπάσκετ -παγκοσμίως. Ως σωστός επαγγελματίας, ο ιδιοκτήτης της ομάδας προσέλαβε τον Γκίβονι για ‘κατάσκοπο’. Ο οποίος Γκίβονι είναι και αρθρογράφος στο ESPN και σε ένα από τα τελευταία του κείμενα, έγραψε πως “το μπάσκετ στην Αυστραλία έχει ως στόχο όλα τα παιδιά που επιλέγουν το one and done στα κολέγια”.

Δηλαδή, το σύστημα που δημιουργήθηκε, όταν άλλαξε η ηλικία των παικτών που είχαν δικαίωμα συμμετοχής στο NBA draft από 18 σε 19. O σκοπός βέβαια, ήταν να πάνε σε κάποιο σχολείο, να το ευεργετήσουν αγωνιστικά και να ευεργετηθούν σε επίπεδο γνώσεων. Οι καλύτεροι όμως, επέλεξαν απλά να ‘τρώνε’ ένα χρόνο σε ένα πρόγραμμα που θα δεχόταν να τους αναδείξει -μολονότι ήξερε πως δεν θα μείνουν- και μετά να αποχωρούν.

Τι έκανε η Αυστραλία; Δημιούργησε από πέρυσι το πρόγραμμα “Next Stars”, αφότου είχε πειραματιστεί με τον Φέργκιουσον που λέγαμε πιο πάνω, ο οποίος προτίμησε την Adelaide από το κολέγιο και επελέγη στο Νο21 του 2017 NBA Draft.

Για να εκμεταλλευτεί τη δημοσιότητα που κέρδισε από τον Φέργκιουσον, η NBL δημιούργησε έναν κανονισμό που κάνει πιο εύκολη την απόφαση prospects να προτιμήσουν την Αυστραλία από το κολέγιο: πρόσθεσε στα ρόστερ των ομάδων της μια εξτρά θέση για draft-eligible παίκτες, οι οποίοι θα παίρνουν 69.800 ευρώ, εγγυημένα -χορηγούμενα απευθείας από τη λίγκα.

Ενώ λοιπόν, σε άλλες χώρες οι ατζέντηδες μιλούν με συλλόγους, στην Αυστραλία μιλούν απευθείας με τη λίγκα, που έχει καταρτίσει και πρόγραμμα εξέλιξης των παικτών -ως μέρος του προγράμματος που ακολουθούν όλες οι ομάδες-, το οποίο και παρουσιάζει πριν την υπογραφή.

Το Next Stars είναι ‘πνευματικό’ παιδί του CEO της National Basketball League, Τζέρελι Λόλιτζερ. Το ενδιαφέρον των Αυστραλών είναι να δημιουργήσουν κάτι που θα παρέχει απευθείας πρόσβαση στους οργανισμούς του ΝΒΑ και τους scouts.

Για τον Χάμπτον επελέγησαν οι Breakers “γιατί είναι διατεθειμένοι να ‘χτίσουν’ την ομάδα τους γύρω μου. Οι ιδιοκτήτες τους έχουν παίξει στο ΝΒΑ και μου είπαν πως ο στόχος τους είναι να με βοηθήσουν να ‘χω τη μεγαλύτερη δυνατή εμπειρία στη Νέα Ζηλανδία και τελικά, μια εκπληκτική καριέρα στο ΝΒΑ”.

Μεταξύ των όσων θα γίνουν είναι και δυο φιλικά προετοιμασίας με ομάδες του ΝΒΑ, τον Οκτώβρη.

To NBA θέλει να φτιάξει μια… Αυστραλία εντός συνόρων

Διάβασες ήδη πως η επιλογή του Χάμπτον να μη γυρίσει να ‘φτύσει’ το κολέγιο προκάλεσε μια κάποια αναταραχή στις ΗΠΑ, με τον κομισάριο Άνταμ Σίλβερ να παραδέχεται μέσω της εκπομπής που έκανε την ανακοίνωση ο 18χρονος πως “η Αυστραλία έχει ένα φανταστικό σύστημα εξέλιξης. Είναι χώρα με πληθυσμό 24.000.000 ανθρώπων, που έχει περίπου μια ντουζίνα παίκτες στο ΝΒΑ. Αυτό και μόνο αποδεικνύει ότι είναι μια από τις καλύτερες μπασκετικές χώρες του κόσμου.

Έχουμε μελετήσει το σύστημα τους, που ξεχωρίζει νέους παίκτες και τους βάζει στην επαγγελματική οδό. Αν λοιπόν, είχα έναν γιο ή αν κάποιος ζητούσε τη γνώμη μου για το πού να πάει να εξελιχθεί, θα έλεγα πως η Αυστραλία είναι ένα από τα καλύτερα μέρη για αυτήν τη δουλειά”.

Για να αποδείξει πως το ΝΒΑ έχει κάνει τη μελέτη του, είπε πως αυτό αποδεικνύουν και οι ακαδημίες που ‘χει δημιουργήσει η λίγκα σε διάφορα μέρη του κόσμου, όπως η Κίνα, η Ινδία και η Αφρική.

“Θέλω ωστόσο, να πω ότι ζηλεύω λίγο. Εμείς έχουμε τη G-League μέσω της οποίας προσπαθούσε να δημιουργήσουμε μια επαγγελματική οδό. Το γεγονός ότι ένας παίκτης επιλέγει την Αυστραλία από τη G-League σημαίνει ότι πρέπει να μιλήσουμε με τον κομισάριο (Σαρίφ Αμπντούρ-Ραχίμ) και να αναρωτηθούμε τι πρέπει να δούμε διαφορετικά”.

Τόνισε πως “υπάρχουν θέματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν διαφορετικά, ώστε ένας Αμερικανός παίκτης να μην αποφασίζει πως το κολέγιο δεν είναι για αυτόν και ότι προτιμά να δώσει το 100% του στο μπάσκετ, για να αυξήσει τις πιθανότητες του να παίξει στο ΝΒΑ. Πρέπει να υπάρχει εναλλακτική εντός των ΗΠΑ”.

Τον ρώτησαν αν σκέφτεται να ξανα-αλλάξει το όριο για το draft-eligibility στα 18 χρόνια. Απάντησε πως αυτό είναι μεταξύ των όσων θα συζητήσει με τους παίκτες, όταν έλθει η ώρα για την επόμενη συλλογική σύμβαση εργασίας (2022). Επισήμως, το αίτημα κατατέθηκε για πρώτη φορά τον περασμένο Φλεβάρη.

Mια άλλη σκέψη είναι η αύξηση των μισθών στη G-League, όπου από πέρυσι έχουν λαμβάνειν χρήματα που έβρισκαν στην Ευρώπη -και για αυτό έγινε πιο δύσκολο το ταξίδι-, συν πρόγραμμα που θα τροφοδοτεί απευθείας με παίκτες τους οργανισμούς του ΝΒΑ -με τη βελτίωση των παικτών που δεν επελέγησαν στο ΝΒΑ draft να τίθεται στο επίκεντρο.