Ο Μαρκ Μάρκεθ κάνει ό,τι ονειρευόταν ο Σοΐτσιρο Χόντα
O άνθρωπος που πήρε ένα κεφάλαιο 3.200 δολαρίων και το έκανε 30 δισεκατομμύρια δολάρια δεν φοβόταν τα λάθη. Τα θεωρούσε απαραίτητα, για την επιτυχία. Η Honda έγινε η πρώτη εταιρία που πανηγύρισε 300 νίκες, στο MotoGP και το Contra.gr γυρίζει στην αρχή της καταμέτρησης και τον Σοΐτσιρο Χόντα.
H Ηοnda έγινε η πρώτη εταιρία που έφτασε τις 300 νίκες, στο MotoGP, την Κυριακή 19/5, όταν ο Μαρκ Μάρκεθ πρώτος ξεκίνησε και πρώτος τελείωσε το Grand Prix στο ΛεΜαν.
Κάποιος ωστόσο, άρχισε αυτήν την καταμέτρηση που εξελίχθηκε σε ιστορική στιγμή. Δεν θα ήταν κρίμα και άδικο να τον αγνοήσουμε;
Στο δεύτερο αγώνα του παγκοσμίου πρωταθλήματος, το 1966 και συγκεκριμένα στις 22/5 ο Τζιμ Ρέντμαν είδε πρώτος την καρό σημαία, στο Hockenheimring της Δυτικής Γερμανίας, στα 500cc. Αυτός ήταν ο πρώτος νικητής της Honda, στην -ας πούμε- ‘μεγάλη’ κατηγορία.
Ο γεννημένος στο Λονδίνο, μετανάστης στη Ροδεσία (που πια ξέρεις ως Ζιμπάμπουε) αναβάτης αποσύρθηκε την ίδια σεζόν. Για την ακρίβεια, μετά τρεις αγώνες, στο Βέλγιο, όπου τραυματίστηκε.
Δεν έπαθε κάτι σοβαρό. Αυτό που συνέβη ήταν επρόκειτο για τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της συνθήκης που τον ήθελε να ‘χάνει’ φίλους και συναδέλφους, στο Isle of Man TT. Επρόκειτο -και συνεχίζει να πρόκειται- για το event που διεξάγεται στους δρόμους πόλης στο πιο ψηλό βουνό της Νήσου του Μαν, στην ιρλανδική θάλασσα, το οποίο είχε κατακτήσει έξι φορές. Είναι και το event που ‘χει χαρακτηριστεί ως το πιο επικίνδυνο του κόσμου, καθώς έχει ‘πάρει’ τις ζωές 258 αναβατών από το 1907 έως και το 2018. Υπήρχε στο καλεντάρι της FIM Motor-cycle Grand Prix World Championship (το σημερινό ΜotoGP) από το 1949 έως το 1976.
“ Ο πατέρας μου είχε αυτοκτονήσει, για όλους τους φίλους που είχε χάσει στον πόλεμο. Φίλους είχα χάσει κι εγώ, αλλά στις πίστες και δεν ήθελα να κάνω ό,τι ο πατέρας μου. Ήμουν γνωστός ως “Just enough to win”. Έγινα ο πρώτος αναβάτης που πήρε 3 Grand Prix την ίδια ημέρα, στο Assen της Ολλανδίας, το 1964. Αλλά είχα δει πολλούς να πεθαίνουν και πολλούς άλλους να διαλύουν τη ζωή τους, γιατί αισθάνονταν ένοχοι για αυτούς τους θανάτους, ενώ δεν ήταν. Όταν είπα στον Σοΐτσιρο Χόντα την απόφαση μου, τον ρώτησα ποιον θέλει στη θέση μου. Μου απάντησε ‘θέλω έναν άλλον Jim-san’. Ήταν η μεγαλύτερη φιλοφρόνηση, για εμένα”.
Ο Soichiro Honda (Σοΐτσιρο Χόντα) είχε εμπνευστεί την εξακύλινδρη μηχανή RC166, με την οποία πήρε έξι πρωταθλήματα ο Ρέντμαν. Ο Χόντα δούλευε από παιδί στο μαγαζί του -σιδηρουργού- πατέρα του, όπου επισκεύαζαν ποδήλατα. Για την ακρίβεια, αγόραζαν κατεστραμμένα ποδήλατα, τα έφτιαχναν και τα πουλούσαν σαν καινούργια. Ως παιδί μαγεύτηκε από τη μυρωδιά καμένου καύσιμου του πρώτου αυτοκίνητου που είδε ποτέ στη ζωή του. Ό,τι είχε μηχανή τον ενδιέφερε και ήθελε να μάθει να το φτιάχνει. Στα 15 πήγε από το χωριό του (κοντά στο Χαμαμάτσου), στο Τόκιο και βρήκε δουλειά σε συνεργείο αυτοκινήτων. Ως πρακτικάριος.
Στην αρχή καθάριζε και πήγαινε τα φαγητά στους εργαζομένους. Μετά κάποιους μήνες, περνούσε τα βράδια στο δεύτερο γκαράζ όπου το αφεντικό του έφτιαχνε αγωνιστικά αυτοκίνητα. Η ομάδα μετείχε στο 5ο πρωτάθλημα Ιαπωνίας, το 1924 και τερμάτισε πρώτη. Το συνεργείο έγινε το πιο διάσημο του Τόκιο και πέντε χρόνια μετά το σεισμό (του 1923) άρχισε να αποκτά παραρτήματα σε άλλες πόλεις. Ο Χόντα έφτιαξε εκείνο της γενέτειρας του. Ως κύρια απασχόληση είχε να φτιάξει ανθεκτικά ανταλλακτικά, αντικαθιστώντας τις ξύλινες ακτίνες στις ρόδες, με μεταλλικές. Πήρε και την πατέντα. Άρχισε και την παραγωγή πιστονιών.
Aν η θεωρία προωθούσε τη δημιουργικότητα, όλοι οι δάσκαλοι θα ήταν εφευρέτες.
Ο Χόντα δεν πίστευε πολύ στην επιστήμη, παρ’ όλα αυτά όταν κατάλαβε πως χρειάζεται γνώσεις για να κάνει αυτά που θέλει. Πήγε λοιπόν, σε μια τεχνολογική σχολή και τις ώρες που δεν ήταν εκεί, τις αφιέρωνε στο σχεδιασμό ενός αυτοκινήτου ταχύτητας. Είχε δημιουργήσει το δικό του τρόπο ψύξης της μηχανής, λύνοντας το βασικό πρόβλημα που ‘χαν όλα τα αγωνιστικά αυτοκίνητα τότε. Για να δοκιμάσει αυτά που ‘χε φτιάξει, πήρε μέρος σε μεγάλους αγώνες ταχύτητας. Σε εκείνον του 1936 λίγο έλειψε να σκοτωθεί.
Συγκρούστηκε με το προπορευόμενο αυτοκίνητο, που για κάποιο λόγο ακινητοποιήθηκε, με ταχύτητα 120 χιλιόμετρα την ώρα, το όχημα έκανε σβούρες στον αέρα, ο Χόντα ‘πέταξε’ και έπαθε κάταγμα στο αριστερό χέρι, μετατόπιση κλείδας, ενώ τραυματίστηκε σοβαρά στο πρόσωπο. Πέρασε τρεις μήνες στο νοσοκομείο. Όταν του έδωσαν εξιτήριο, επέστρεψε στη δουλειά.
Είχε μάθει πως από τα χιλιάδες πιστόνια που ‘χε φτιάξει για την Toyota (ειρήσθω είχε κατασκευάσει και προπέλες για στρατιωτικά αεροπλάνα), μόνο τα 50 είχαν περάσει τους ελέγχους. Εγκατέλειψε το πανεπιστήμιο και αφοσιώθηκε στο πώς θα έκανε καλύτερη δουλειά. Έφτιαξε τη δική του επιχείρηση το 1937 και ασχολήθηκε με την παραγωγή πιστονιών, που αυτήν τη φορά πέρασαν όλους τους ελέγχους. Στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο το εργοστάσιο του κατεστράφη.
Πούλησε ό,τι είχε απομείνει στην Toyota, πήρε 3200 δολάρια και ασχολήθηκε με την παραγωγή δικού του ουίσκι. Με τα κέρδη άνοιξε ξανά το εργοστάσιο του το 1946. Του έδωσε το όνομα Honda Technology Research Institute και εκεί έφτιαχνε χειροποίητα μοτοποδήλατα. Τα ονόμασε “choo-choo” από τον ήχο που έκαναν.
Σύντομα αντικατέστησε τη μηχανή με δίχρονο κινητήρα, δικής του κατασκευής και μετονόμασε την επιχείρηση του σε Honda Motor Company, πριν παρουσιάσει το 1949 το πρώτο μοντέλο δίχρονης μοτοσυκλέτας. Την ονόμασε “The Dream”. Δυο χρόνια μετά έφτιαξε και τετράχρονο κινητήρα και σύντομα η Honda έγινε η μεγαλύτερη κατασκευάστρια εταιρία μοτοσυκλετών, παγκοσμίως -άφησε πίσω 50 ιαπωνικές επιχειρήσεις και 200 από άλλες χώρες.
Ο Χόντα πίστευε πως “ οι άνθρωποι δουλεύουν πιο σκληρά και είναι πιο δημιουργικοί, όταν δεν αναγκάζονται να το κάνουν” και αυτό φαινόταν πως θα του στοιχίσει την προεδρία. Ώσπου εμφάνισε το “The Company Principle” το 1956. Οι αρχές ήταν τέσσερις: η δημιουργία νέων αγορών, η συμμετοχή όλων των εργαζομένων στο μάνατζμεντ, η παγκοσμιοποίηση της παραγωγής, η λύση τεχνολογικών και άλλων προβλημάτων, χωρίς τη μελέτη όσων υπήρχαν έως τότε -παραδόσεων, συνηθειών κλπ. Το 1961 η Honda παρήγαγε 100.000 μοτοσυκλέτες το μήνα. Το 1968 έφτιαχνε 1.000.000 μοτοσυκλέτες, στο ίδιο διάστημα. Στα μέσα του ’80, ο Χόντα είχε το 60% της παγκόσμιας αγοράς.
Από το 1962 άρχισε να κατασκευάζει και αυτοκίνητα. Το 1970 ήταν στην κορυφή και αυτής της βιομηχανίας. Ο κύριος λόγος ήταν ότι έλυσε το πρόβλημα εκπομπής αερίων από το σωλήνα εξάτμισης. Έφτιαξε τον καταλύτη και τον παρουσίασε στο Honda Civic του 1975. Στα μέσα του ’70 δημιούργησε και την πρώτη μονάδα παραγωγής στις ΗΠΑ. Στο τέλος του ’80 η Honda ήταν η τρίτη εταιρία παραγωγής αυτοκινήτων του πλανήτη.
Το Honda T360 ήταν το πρώτο αυτοκίνητο της εταιρίας.
Ο “Ιάπωνας Χένρι Φορντ”, ο οποίος είχε και δίπλωμα πιλότου, είχε κατοχυρώσει 470 καινοτομίες και 150 πατέντες που αφορούσαν αυτοκίνητα και δίκυκλα. Η επιτυχία του οφείλεται και στο γεγονός ότι δημιουργούσε για τη μέση τάξη, οχήματα με τεχνολογία αιχμής και όμορφα στο σχέδιο. Επίσης, δεν φοβήθηκε ποτέ το ρίσκο.
Ο ίδιος είχε πει πως η επιτυχία του είχε να κάνει με την εμπειρική μέθοδο “ δοκιμές και λάθη”. Έλεγε πάντα ότι “ οι υπάλληλοι πρέπει πάντα να θέλουν να δημιουργήσουν νέα όρια και να είναι έτοιμοι για την ήττα”.
Το παρατσούκλι του ήταν “Mr Thunderstorm” (για τις εκρήξεις του). Δούλεψε για 65 χρόνια και ήταν αυτός που τέσταρε πάντα κάθε αυτοκίνητο ή μηχανή. Δεν πέρασε το ‘δημιούργημα’ του στα παιδιά του “ γιατί δεν υπάρχει εγγύηση πως ο γιος μου θα είναι το ίδιο ικανός. Με ενδιαφέρει αυτός που θα πάρει την επιχείρηση να ξεχωρίζει για τις ηγετικές του ικανότητες”. Αποσύρθηκε το 1973 και διάλεξε έναν εκ των εργαζομένων του για να καθίσει στη θέση του. Όπως έφευγε τους είπε “πάντα πίστευα ότι μια εταιρία διαπρέπει, όταν το πρώην αφεντικό εμφανίζεται όσο πιο σπάνια μπορεί”.
Μετά το ‘αντίο’ δούλεψε σε όλες τις επιτροπές που διαχειρίζονταν την επιτυχία της ιαπωνικής αυτοκινητοβιομηχανία και ίδρυσε την International Association of Traffic and Safety Sciences και το Honda Research and Development, για τη μελέτη της επιρροής της τεχνολογίας και της επιστήμης στο περιβάλλον, με στόχο την ανάπτυξη τεχνολογίας, φιλικής προς το περιβάλλον. Πέθανε στις 5/8 του 1991, από νεφρική ανεπάρκεια. Είχε κάνει το κεφάλαιο των 3.200 δολαρίων σε 30 δισεκατομμύρια δολάρια.
Πολλοί άνθρωποι ονειρεύονται την επιτυχία. Η επιτυχία μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω επαναλαμβανόμενων αποτυχιών και αυτοκριτικής. Είναι μόνο το 1% της δουλειάς. Το υπόλοιπο 99% είναι να ξεπερνάς τα εμπόδια. Αν δεν τα φοβάσαι, η επιτυχία θα σου έλθει μόνη της.
Το όνειρο του ‘πιο επικίνδυνου event’
Το Μάρτιο του 1954 είχε πει στους εργαζομένους του ότι το ‘θέλω’ του είναι το Isle of Man Tourist Trophy. “ Ήταν το όνειρο μου, από παιδί να τρέξω εκεί, με μια μηχανή που θα ‘χα φτιάξει ο ίδιος”, είχε πει. Έφτιαξε μια 250αρα, που πήγαινε έως 180 χιλιόμετρα την ώρα “και από αυτή θα εξαρτύονταν το μέλλον της εταιρίας”. Ενόσω στην Ισλανδία έπαιρνε 6η, 7η και 8η θέση, στο World GP έγινε η πρώτη ιαπωνική εταιρία που τερμάτισε πρώτη, στη Γερμανία το 1961 -στα 250cc. Την οδηγούσε ο Kunimitsu Takahashi, που πέρασε στην ιστορία ως “ο πατέρας του drifting”.
Ο Ρέντμαν έδωσε στην Honda την πρώτη πρωτιά στη μεγαλύτερη κατηγορία το 1966 και τότε άρχισε αυτό που σήμερα είναι η πιο επιτυχημένη κατασκευάστρια εταιρία.
Photos: Associated Press/Honda
