Ο Ρενέ Χένρικσεν έπαιξε την καλύτερη άμυνα της ζωής του

Καρκίνος από καρκίνο διαφέρει. Ο Ρενέ Χένρισκεν ήταν από τους άτυχους, διότι ‘έπεσε’ στην περίπτωση. Έχει διαγνωσθεί μ’ έναν από τους πλέον απειλητικούς. Το πολλαπλούν μυέλωμα είναι μια ανίατη μορφή της νόσου στα πλασματοκύτταρα, ενός τύπου λευκών αιμοσφαιρίων στο μυελό των οστών, τα οποία παράγουν αντισώματα και ενισχύουν την καταπολέμηση των λοιμώξεων. Είναι προορισμένα να βοηθούν δηλαδή. Η υπερπαραγωγή τους ‘έπληξε’ τον 49χρονο Δανό.

Στατιστικά, είναι ένας καρκίνος που προσβάλλει κυρίως άτομα άνω των 50 ετών. Μάλιστα στη Δανία, χώρα με πληθυσμό σχεδόν 6 εκατομμύρια, είναι λιγότερα από 200 ανά έτος τα άτομα που εμφανίζουν την εν λόγω κακοήθεια. Ποσοστό μηδαμινό. Ο επί μια 6ετία στόπερ του Παναθηναϊκού (καλοκαίρι 1999-καλοκαίρι 2005) έμελλε να είναι εξ αυτών των πραγματικά μετρημένων περιπτώσεων.

Ο Χένρικσεν επέλεγε, στις 2 Μαΐου του 2018, να μιλήσει δημόσια για το σοβαρότατο πρόβλημα υγείας του, έχοντας απόλυτη γνώση της κατάστασης και για τις πιθανότητες που του αναλογούσαν. ” Δεν είναι ένας καρκίνος που μπορεί να θεραπευτεί. Αν όμως μείνει ήρεμος, μπορώ να ζήσω εύκολα μαζί του για πολλά χρόνια” , έλεγε στην ‘Ekstra Bladet’.

Είχε από καιρό αντιληφθεί ότι κάτι δεν λειτουργεί σωστά. Ως πρώην ποδοσφαιριστής ήξερε το σώμα του, ήλεγχε τον οργανισμό του, καταλάβαινε τι και πώς. “Δεν μπορούσα ν’ ανέβω τις σκάλες και αναστατώθηκα”. Η εύθραυστη ισορροπία ερυθρών και λευκών αιμοσφαιρίων στο αίμα του είχε ήδη αναστραφεί. “Προφανώς και σοκαρίστηκα όταν έμαθα τα νέα”. Αναπόφευκτη η πρώτη αντίδραση.

Τον ενοχλούσε πάνω απ’ όλα ότι “ως αθλητής δεν μπορώ να νικήσω. Ότι δεν μπορώ να εξαλείψω την ασθένεια”. Αφού δεν ήταν σε θέση να κερδίσει τη μάχη, σκέφτηκε τακτικά. “Μπορώ βέβαια να παίξω για την ισοπαλία”. Πολύτιμος ο βαθμός σε αυτήν την περίσταση. “Είμαι αποφασισμένος να βρω τη δύναμη και να το κάνω. Ό,τι απαιτείται”, συμπλήρωνε στη συνέντευξή του ο παλαίμαχος Δανός.

Η δέσμευση έγινε πράξη, στον απόλυτο βαθμό. Πάλεψε με το θηρίο. Ειδάλλως τι νόημα θα είχε ο τίτλος ‘Danish Cup Fighter’, ο οποίος του είχε απονεμηθεί το 1999 με αφορμή την επικράτηση με 2-1 της ΑΒ (Akademisk Boldklub) στον τελικό Κυπέλλου με την Άαλμποργκ.

Λίγους μήνες πριν επιλεγεί από τον Γιάννη Κυράστα ως ο βασικός πυλώνας της αμυντικής γραμμής του Παναθηναϊκού και -παρά την αρχική αμφισβήτηση για την αξία του- εξελιχθεί σ’ έναν από τους κορυφαίους και πιο δημοφιλείς ξένους που αγωνίστηκαν με τα ‘πράσινα’. Όλων των εποχών. Ήδη, άλλωστε, από το 1998 ήταν διεθνής με την Εθνική Δανίας και από το 2002, κατ’ εντολή του εμβληματικού Μόρτεν Όλσεν, ο αρχηγός!

“Η ασθένεια δεν πρέπει να χειριστεί τη ζωή μου”, συνέχιζε με αποφασιστικότητα ο Ρενέ σ’ εκείνη τη συνέντευξή του, στέλνοντας ποικίλα μηνύματα ζωής. Είχε ήδη ακολουθήσει ένα πρώτο κύκλο χημειοθεραπειών προκειμένου να διακόψει την εξάπλωση του καρκίνου, με αναπόφευκτη συνέπεια -όπως έλεγε- να παρουσιάσει κόπωση και ναυτία, ενώ από τα τέλη του περασμένου καλοκαιριού μπήκε στη διαδικασία της μεταμόσχευσης βλαστοκυτάρρων.

Έκτοτε άφησε το χρόνο να λειτουργήσει υπέρ του, ακολουθώντας τις ιατρικές οδηγίες και κάνοντας μονάχα υπομονή. Το πρώτο ζητούμενο σε αυτές τις καταστάσεις – όχι πανικός.

Ως τη νέα ‘παρέμβαση’ στον Τύπο, με αφορμή τη συμμετοχή του σε αγώνα παλαιμάχων, και το φρέσκο ‘ιατρικό ανακοινωθέν’ δια στόματος του ίδιου. Ούτως ή άλλως ρεαλιστής υποστήριξε ότι “η ασθένεια είναι ύπουλη και θα υπάρχει πάντα στο σώμα μου, αφού δεν μπορεί να ελεγχθεί απόλυτα”. Τώρα όμως, ένα χρόνο μετά, συνοδεύεται από ένα μεγάλο ‘αλλά’, αυτό που επιτρέπει αισιοδοξία διότι “φαίνεται πως για την ώρα είναι ανενεργή”.

Κάποια στιγμή θα αναπτυχθεί ξανά, είτε τον άλλον μήνα είτε σε 20 χρόνια. Δεν το σκέφτομαι όμως. Έχω στο μυαλό μου να ζω ως ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Κάθε ημέρα για μένα είναι χρυσή

Ακόμη κι αν επιστρέψει πάντως ο Ρενέ Χένρισκεν θα βρίσκεται σε θέση άμυνας. Όχι για να προστατεύσει τον γκολκίπερ που έχει πίσω του, αλλά τον εαυτό του. Με τη διορατικότητα και την ευφυΐα που τον διέκριναν ως κεντρικό αμυντικό θα κυνηγήσει να βγει πρώτος στην μπάλα και διώξει μακριά το επανεμφανιζόμενο κίνδυνο όχι για την εστία του, αλλά για τη ζωή του.

Όπως κάθε φορά που αντιμετώπιζε τους αντιπάλους του.

> τον Ντέμη Νικολαΐδη

> τον Ρόι Μακάι

> τον Ζιοβάνι

> τον Πολ Σκόουλς

> τον Ντέκο

> τον Γρηγόρη Γεωργάτο

> τον Άντονι Γεμπόα

> τον Ντουάιτ Γιορκ

> τον Αλέξη Αλεξανδρή

> τον Μάικλ Όουεν

> τον Ρομπέρ Πιρές

> τον Κριστιάν Βιέρι

> τον Λάμπρο Χούτο

(φωτογραφίες: Eurokinissi)