Ποτέ δεν ήταν μόνοι τους
Τα τέσσερα γκολ, ο θρίαμβος, η πρόκριση και το σκηνικό που έστησαν Κλοπ, παίκτες και οπαδοί της Λίβερπουλ λίγες στιγμές μετά μπροστά από το "κοπ". Ο Γιάννης Φιλέρης γράφει για την πιο συγκλονιστική στιγμή το βράδυ της Τρίτης στο Άνφιλντ Ρόουντ. Μετά το ματς.
Το σκηνικό που στήθηκε στο Άνφιλντ, ενώπιον του κοπ, ήταν συγκλονιστικό. Ανάλογο της πρόκρισης για τη Λίβερπουλ, που σε μια υπέρβαση του ίδιου του εαυτού της έφτασε στο επικό 4-0. Το τρέμουλο της κάμερας όταν ο Βαϊνάλντουμ έβαλε τα δυο γκολ σε διάστημα ισάριθμων λεπτών δείχνει από μόνο του την ατμόσφαιρα. Οι οπαδοί των reds είχαν σηκώσει το γήπεδο στον αέρα και το κουνούσαν πέρα δώθε. Δε νομίζουμε ότι υπάρχει ομάδα στον κόσμο, που θα μπορούσε να … αντισταθεί.
Οι παίκτες της Λίβερπουλ έβγαλαν φτερά, έτρεχαν περισσότερο απ’ όσο πριν, ναι μεν δέχθηκαν την πίεση της Μπαρτσελόνα αλλά ήταν αποφασισμένοι να δώσουν ψυχή και κορμί ταυτόχρονα, για να μη φάνε γκολ.
Κι εκεί, στην έμπνευση της στιγμής, ο Αλεξάντερ-Άρνολντ βλέπει ότι η άμυνα της Μπαρτσελόνα κοιμάται. Στέλνει την μπάλα συστημένη στον Οριγί που από το έκτο λεπτό είχε ανοίξει το σκορ. Ένα πλασεδάκι, για το 4-0, ένα βήμα προς την … αιωνιότητα των μεγαλύτερων προκρίσεων που έχουμε δει ποτέ.
Η Λίβερπουλ γραπώνει το εισιτήριο για το Μετροπολιτάνο της Μαδρίτης, θα παίξει σε δεύτερο συνεχόμενο τελικό. Κάτι τέτοιο είχε να κάνει 34 χρόνια, από τον καταραμένο του Χέιζελ το 1985, ενώ ένα χρόνο νωρίτερα είχε πανηγυρίσει το τέταρτο τρόπαιο στη Ρώμη. Η πρώτη της χρυσή διετία ήταν το ταξίδι Ρώμη 1977-Λονδίνο 1978 (τα δυο πρώτα).
Η ιστορία ξαναβρίσκει το παρόν, σε ένα διαχρονικό βαλς. Η απόλυτη σκηνή, που δείχνει “τι είναι η Λίβερπουλ”, παίρνει σάρκα και οστά λίγα λεπτά μετά το τέλος του ματς.
Κανείς δεν έχει φύγει από το γήπεδο. Η ομάδα, ο Κλοπ και οι συνεργάτες του, αγκαλιάζονται μπροστά από το ιστορικό πέταλο του Άνφιλντ. Το ‘You never walk alone’ παίζει στα μεγάφωνα. Ο Μίλνερ, ο πιο έμπειρος όλων, βουρκωμένος. Ο Κλοπ αποσβολωμένος, οι υπόλοιποι στους ρυθμούς του τραγουδιού. Στις εξέδρες, γέροι και παιδιά μαζί. Γιαγιάδες. Σε μια στιγμή η κάμερα πάει στα επίσημα που επίσης χορεύουν την υπέροχη μουσική. Ο Κένι Νταλγκλίς, πρώτος και καλύτερος.
Δεν χρειάζεται να εξηγείς
Πολλά χρόνια τώρα αυτή η ομάδα ζει με την ιστορία της. Η έλλειψη εγχώριων τίτλων (του πρωταθλήματος δηλαδή) αντί να ξεφτίσει, έχει “μεγαλώσει” τον μύθο της. Ενδιάμεσα, βέβαια, των 29 χρόνων λειψυδρίας σήκωσε το πέμπτο της Κύπελλο Πρωταθλητριών, πήρε ένα OYEΦΑ, μερικά κύπελλα Αγγλίας και Λιγκ Καπ. Επειδή της ξέφευγε η Πρέμιερ Λιγκ, διαφεύγουν τρομερές σεζόν όπως αυτή του 2000-01, όταν η Λίβερπουλ κατέκτησε Κύπελλο, Λιγκ Καπ, Κομιούνιτι Σιλντ και Κύπελλο ΟΥΕΦΑ! Δουλίτσα έκανε και το “όχι τίτλοι” είναι ένα ψέμα.
Δεν χρειάζονται οι τίτλοι, ούτε οι εξηγήσεις ωστόσο. Ούτε χρειάζεται να θυμάσαι τα γκολ του Ίαν Ρας, τον Νταλγκλίς και τον Άλαν Χάνσεν. Από μόνο του, αυτό το γήπεδο, φτάνει και περισσεύει να σε κάνει … Λίβερπουλ. Ο γιος μου ο Άγγελος, που δεν ξέρει καν ποιος είναι ο Τζέραρντ, φώναζε περισσότερο από μένα, στο τέταρτο γκολ του Οριγί. Ο Στιβ Κερ, προπονητής των Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς, ενθουσιασμένος θα γράψει στο Twitter.
Είναι το Άνφιλντ, είναι οι κόκκινες φανέλες, είναι όλα μαζί. Η ιστορία, το παρόν και πάνω απ’ όλα αυτό που βλέπουμε τώρα.
Την ομάδα που κομμάτι-κομμάτι έχτισε ο Κλοπ και θα συνεχίσει να την φτιάχνει, φέρνοντας στην πόλη και τα τρόπαια που στερήθηκε. Ο ίδιος φανερά συγκινημένος, δήλωνε λίγες στιγμές αργότερα: “Είδα τον Μίλνερ να δακρύζει. Είδα τους οπαδούς μας συγκινημένους, άλλοι ήταν χαρούμενοι. Αυτή είναι η ωραία εικόνα του ποδοσφαίρου. Δεν είναι το πιο σημαντικό πράγμα του κόσμου, αλλά όταν σου δημιουργεί αυτά τα συναισθήματα, δεν μπορεί παρά να είσαι ευτυχισμένος”.
Στο Άνφιλντ ακουγόταν ένα ακόμη παιδί του Λίβερπουλ, ο Τζον Λένον, να τραγουδάει “you may say I am a dreamer, but I am not the only one”…
