Δύο παίκτες που άφησαν τον Γιόκιτς να παίξει μπάλα ελεύθερα
Για να κάνει ο Νίκολα Γιόκιτς ό,τι θέλει και μπορεί στην επίθεση, κάποιοι τύποι τρέχουν σαν τρελοί στην άμυνα. Ας μιλήσουμε λοιπόν, για αυτούς που περιόρισαν τους Ντάμιαν Λίλαρντ και CJ ΜακΚόλουμ, στον πρώτο ημιτελικό της Δύσης.
Του αρέσουν τα playoffs. ” It’s fun” λέει. Αν είναι πιο διασκεδαστικά από τα ματς της κανονικής περιόδου; ” Μπάσκετ παίζουμε πάλι“, θυμίζει. Και εκεί που είσαι έτοιμος να κοιμηθείς, ο Νίκολα Γιόκιτς προσθέτει πως ” τη σήμερον ημέρα είναι δύσκολο να σταματήσεις κάποιον, γιατί υπάρχουν πολλοί εξόχως ταλαντούχοι παίκτες, που έχουν δουλέψει πολύ στα σουτ, που έχουν δουλέψει γενικά. Εγώ προσπαθώ απλά να τους δυσκολεύω“.
Αυτά τα είπε μετά τους 37 πόντους που είχε στο 121-113 επί των Μπλέιζερς, στο εναρκτήριο παιχνίδι της ημιτελικής σειράς. Ναι, η ‘γη’ του Πόρτλαντ περιστράφηκε γύρω του, χωρίς τρομακτική επιτυχία. Μάλλον γιατί συνέχισε με τη φόρα που ‘έκλεισε’ τη σειρά με τους Σπερς, δυο βράδια νωρίτερα. Εννοώ δεν πρόλαβε να βγει από το ρυθμό.
Ο Σέρβος ήταν απόλυτος από τη γραμμή των βολών (12/12), ενώ είχε 8/13 δίποντα και 3/5 τρίποντα, συν 9 ριμπάουντ, 6 ασίστ, κλεψίματα, 2 τάπες και 2 λάθη, σε 41′. Γενικά, δεν άφησε κάποια στατιστική κατηγορία κενή -και ο Ενές Καντέρ δεν θα μπορούσε να ‘χει κάνει περισσότερα, απέναντι του- γιατί αυτός είναι. Ποιος είναι; Να σου πει ο Πολ Μίλσαπ.
Είναι σφουγγάρι. Βλέπει πώςπαίζουν οι αντίπαλοι, πώς αμύνονται και παίρνει, κάθε φορά, τη σωστή απόφαση. Αυτό είναι το εκπληκτικό με αυτόν τον τύπο: τα κάνει όλα αβίαστα.
Χρωστά κι ένα ευχαριστώ στους Σπερς, που τον βοήθησαν να γίνει καλύτερος. Όπως είπε ο Μάικ Μαλόουν “ αν δείτε προσεχτικά τη συγκεκριμένη σειρά, υπήρχε λόγος που το Σαν Αντόνιο σταμάτησε να στέλνει δυο παίκτες πάνω του: είχε 15, 15 και 14 τρίποντα από το τρίτο έως το πέμπτο ματς. Όταν αποφάσισαν οι αντίπαλοι μας να τον παίξουν one on one, είχε 43 πόντους. Οπότε, καλή τύχη“. Οι Σπερς τον αντιμετώπισαν διαφορετικά από τους Μπλέιζερς. Το αποτέλεσμα, σε πρώτη φάση, είναι το ίδιο.
Μόνο που για να μπορεί ο Γιόκιτς να αξιοποιεί τους πάντες στην επίθεση, κάποιοι φροντίζουν να κρατούν σε αξιοπρεπή επίπεδα την άμυνα. Να δούμε και αυτά τα παιδιά. Γιατί χωρίς τους Τζαμάλ Μάρεϊ και Γκάρι Χάρις οι Νάγκετς δεν θα βρίσκονταν σήμερα στο 1-0.
O ηγέτης των Μπλέιζερς (aka Ντάμιαν Λίλαρντ) επίσης, έκανε τη δουλίτσα του. Σε 43′ συμμετοχής, έδωσε 39 πόντους (8/9 δίποντα, 4/12 τρίποντα και 11/13 βολές) και 6 ασίστ. Έκανε και 6 λάθη. Και μια στιγμή να σου πω κάτι πριν φτάσω στο σημείο ‘κλειδί’.
Οι Γιόκιτς και Λίλαρντ χρειάστηκαν 39 σουτ, για να φτάσουν -μαζί- στους 76 πόντους. Κάτι που δεν το λες και σύνηθες.
Τι έλεγα; Α, ναι. Για τον Λίλαρντ. Ο Γιόκιτς είχε πει, παραμονές του πρώτου αγώνα ότι ” σε αυτήν τη λίγκα δεν υπάρχει άνθρωπος που θα μπορεί να ‘εξαφανίσει’ τον Λίλαρντ. Ίσως μπορείς να τον κρατήσεις κάτω από τους 25, 30 πόντους. Θα είναι μια πρόκληση για εμάς“.
Ο Τζαμάλ Μάρεϊ είχε ομολογήσει πως θαυμάζει τον ‘Dame Dolla’ ” για την αυτοπεποίθηση με την οποία παίρνει τα τρίποντα, τον τρόπο που ηγείται της ομάδας του, την αγάπη του για το παιχνίδι, το πάθος, την ανταγωνιστικότητα και τη δύναμη του. Δεν λέει πολλά. Αφήνει τις πράξεις του να μιλούν“.
Αν τον αναλάβω δεν ξέρω από ποιο σημείο πρέπει να είμαι μπροστά του. Πόσο ψηλά θα πρέπει να βρεθώ; Ίσως στο κέντρο του γηπέδου. Ε, αν το βάλει και από εκεί, θα του δώσω συγχαρητήρια!
Ο Λίλαρντ εξήγησε πως ο σεβασμός είναι αμοιβαίος, χαρακτηρίζοντας τον 22χρονο γκαρντ ” πολύ επιθετικό και καλό παίκτη, ο οποίος έχει αυτοπεποίθηση και δύναμη και έχει παίξει μεγάλο ρόλο στην επιτυχία της ομάδας του -με δικό του σουτ πήγαν οι Νάγκετς στα ημιτελικά. Αν θέλουμε να νικήσουμε το Ντένβερ, θα πρέπει να κρατήσουμε και τον Γιόκιτς, αλλά και αυτόν υπό έλεγχο“. Αυτό δεν έγινε ποτέ. Έγινε το αντίθετο.
Χωρίς Μάρεϊ και Χάρις δουλειά δεν θα γινόταν
Στα τέσσερα παιχνίδια των Μπλέιζερς με τους Νάγκετς, για την κανονική περίοδο ο Λίλαρντ είχε κατά μέσο όρο 21.3 πόντους, με 37% στα σουτ και 28.6% από το τρίποντο. Eπρόκειτο για ομαδική δουλειά, με τον Μάρεϊ να είναι αυτός που τον κυνηγούσε παντού -κάτω από το καλάθι τον περίμενε ο Γιόκιτς, ενώ κάπου εκεί γύρω ήταν ο Γκάρι Χάρις, ο οποίος τα ξημερώματα -κατά βάση- είχε αναλάβει την περιφρούρηση του CJ ΜακΚόλουμ. Ο οποίος ΜακΚόλουμ έχτισε γήπεδο (7/17 σουτ), ένεκα του Χάρις, ο οποίος θα έλεγες πως ήταν on fire αν δεις αυτό.
Προς το τέλος της τέταρτης περιόδου, έκανε κι αυτό.
Και όλα αυτά προέκυψαν αφότου δεν ήταν ένας και δύο αυτοί που αναρωτιόνταν ‘ τι έχει πάθει και δεν παίζει καλά;‘. Ο 24χρονος σμολ φόργουορντ/σούτινγκ γκαρντ, ο οποίος επελέγη στο ίδιο NBA draft με τον Γιόκιτς (ο Χάρις ήταν στο Νο19 και ο Σέρβος στο Νο41) είχε τα θέματα του φέτος, με το κάτω μισό του σώματος του.
> Το Δεκέμβρη τραυματίστηκε στο δεξί γοφό και έμεινε εκτός για δυο εβδομάδες. Όταν επέστρεψε προέκυψε πρόβλημα με τον προσαγωγό.
> Γύρισε λίγες εβδομάδες μετά, αλλά φαινόταν να μην είναι έτοιμος -κούτσαινε όπως πήγαινε στον πάγκο. Σε 57 παιχνίδια εμφανίστηκε για 28.8 λεπτά ανά αγώνα, που ήταν ο μικρότερος μέσος όρος μετά τα 13.1 της πρώτης του σεζόν.
> Η τελευταία φορά που ήταν εκτός ήταν για τρεις εβδομάδες, την περίοδο του All Star Game.Έκανε το comeback στις 22/2. Έκτοτε δεν πήρε απουσία, μολονότι τα τραύματα του είχαν επηρεάσει το παιχνίδι του και κυρίως αυτό που έκανε καλύτερα: τα τελειώματα κοντά στο καλάθι. Σε περίπτωση που το ‘χεις λησμονήσει, είναι ο τύπος που είχε κάνει αυτό, πέρυσι.
Όπως έγραψε το SB Nation πέρυσι είχε 71.8% από κοντά. Φέτος 61%.
> Μέχρι πέρυσι ήταν ασταμάτητος στο ντράιβ -από δεξιά. Φέτος έδειχνε να μην εμπιστεύεται το αριστερό πόδι -στο οποίο πατούν οι δεξιόχειρες πριν το άλμα- και ένα ακόμα στοιχείο που επηρεάστηκε ήταν το τρίποντο (must των Νάγκετς, με τον Γιόκιτς να δίνει ελεύθερα σουτ), από όπου είχε το μικρότερο ποσοστό (33.9%) μετά την πρώτη του χρονιά (20.4%).
> Έκοψε τα eurostep.
> Έχασε από τη δυναμική του στο transition και γενικά δεν ήταν ο παίκτης που μπορούσε: ο πιο αξιόπιστος Νάγκετ, ο δυνατός ‘3 and D’ παίκτης.
Να σημειωθεί εδώ πως παρά τα ζητήματα που ‘χε, στην περιφερειακή άμυνα συνέχισε να κάνει εξαιρετική δουλειά. Ήταν ο δεύτερος καλύτερος, μετά τον Μίλσαπ. Μαζί έκαναν το ‘ελβετικό τυρί’ που είχε για άμυνα το Ντένβερ (ήταν η 8η χειρότερη πέρυσι, επί του συνόλου) σε αποτελεσματικό στοιχείο (φέτος θα βρεις τους Νάγκετς στο Νο10 της λίστας).
Ο Μαλόουν ήλπισε πως μέσω των σερί εμφανίσεων στο ‘κλείσιμο’ της regular season θα καταφέρει να βρει ρυθμό, να προσαρμοστεί στους περιορισμούς του. Στο διάστημα που έβλεπε τον παίκτη του να ζορίζεται, έδωσε τα σουτ του σε άλλους παίκτες (Μάρεϊ, Μπάρτον κλπ).
Ο Χάρις όντως, βρήκε τον εαυτό του: σε 8 ματς για τα πλέι οφ, έχει αγωνιστεί για 34.4 ανά αγώνα, έχει δώσει 14.3 πόντους, με 45.7% από το τρίποντο και 47.7% γενικά, δεν κάνει λάθη, πηδά για ριμπάουντ, είναι σημείο αναφοράς στην άμυνα και ο παίκτης που αγαπούσε -το Ντένβερ- μέχρι χθες (πέρυσι).
Το οποίο Ντένβερ έχει το καλύτερο AST/TO (2.65) όσων πατούν ακόμα στα γήπεδα της θεαματικότερης λίγκας, με τους Γιόκιτς, Χάρις και Μόντε Μόρις να είναι στο ΤΟΡ10.
Photo: Associated Press
