Το Final-4 των ισχυρών
Ο Γιάννης Φιλέρης γράφει για το Final-4, τον ημιτελικό Ρεάλ-ΤΣΣΚΑ, την καλύτερη όλων Φενέρ και την Εφές που θα περάσει μάλλον την Μπαρτσελόνα. Στη Βιτόρια θα πάνε τέσσερις ισχυροί και κανένα αουτσάιντερ. Α, και καμιά ελληνική ομάδα…
Δεν γίναμε σοφότεροι από την δόση των play-offs της Μεγάλης Εβδομάδας. Τα προγνωστικά και τα φαβορί επιβεβαιώθηκαν, μια σειρά μόνο πάει σε πέμπτο ματς (Εφές-Μπαρτσελόνα), ξέρουμε ήδη τον πρώτο ημιτελικό (Ρεάλ-ΤΣΣΚΑ Μόσχας, όπως πέρσι στο Βελιγράδι) ενώ για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά δεν θα έχουμε ελληνική ομάδα στο Final-4.
Κάτι τέτοιο συμβαίνει για τρίτη μόλις φορά από την εποχή που καθιερώθηκε ο θεσμός το 1988, με τις τρεις συνεχόμενες παρουσίες του Άρη. Οι προηγούμενες δυο διετίες, χωρίς ελληνικό κλαμπ, στο φάιναλ-φορ ήταν οι σεζόν 1991-92 (Παρίσι, Βαρκελώνη), 2003-04 (Βαρκελώνη, Τελ Αβίβ).
Από τις 32 διοργανώσεις Final-4 που ξεκίνησαν στην Γάνδη, το ελληνικό μπάσκετ έχει απουσιάσει (μαζί με το φετινό στην Μπασκόνια δέκα φορές). Σε τέσσερα απ’ αυτά είχαμε διπλή συμμετοχή (Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός): 1994, 1995, 2009 και 2012.
Η αλήθεια είναι ότι οι απουσίες είναι … περισσότερες τα τελευταία χρόνια, καθώς μετράμε τέσσερις στην τελευταία εξαετία.
Ο Παναθηναϊκός που αποκλείστηκε και φέτος από τη Ρεάλ Μαδρίτης έχει να παίξει σε Final-4 από το 2012 (Κωνσταντινούπολη) και συμπληρώνει ήδη μια «άγονη» εφταετία. Θυμίζουμε ότι ο Ολυμπιακός έμεινε δέκα ολόκληρα χρόνια μακριά από το κορυφαίο ραντεβού.
Έπαιξε στο Μόναχο το 1999 και επανεμφανίστηκε στο Βερολίνο το 2009. Το ότι μετράμε, πλέον, περισσότερες απουσίες από παρουσίες, μιλάει από μόνο του για το που βρίσκονται, πλέον, οι δυο αιώνιοι στην κορυφαία διοργάνωση. Σίγουρα μεσολάβησε μια σφοδρή οικονομική κρίση, υψηλότατη φορολογία και προβλήματα, στην ελληνική υποχώρηση ωστόσο έπαιξαν σημαντικό ρόλο και οι επιλογές.
Όσο να’ ναι στον Παναθηναϊκό… νιώθουν κάπως, βλέποντας τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς να εξακολουθεί να πηγαίνει στα Final-4 σαν από χόμπι, ή τον Δημήτρη Ιτούδη να ακολουθεί κατά πόδας. Και στον Ολυμπιακό μετράνε τους παίκτες που θα αγωνιστούν φέτος στη Βιτόρια (Σλούκας, Χάκετ, Χάντερ, Χάινς και ίσως Ντάνστον) με… μελαγχολία.
Η Ρεάλ πάνω από τις δυνάμεις του ΠΑΟ
Ήταν πράγματι πάνω από τις δυνάμεις του φετινού Παναθηναϊκού η πρόκριση σε βάρος της Ρεάλ Μαδρίτης. Η πρωταθλήτρια Ευρώπης μπορεί να μην ήταν στα καλύτερά της (εκτός ο Γιούλ, ντεφορμέ Αγιόν και Ράντολφ) απέδειξε όμως γιατί πήρε τον τίτλο πέρσι και ενδεχομένως να το κάνει και φέτος.
Παρά τις απώλειες, παρότι ο Παναθηναϊκός ερχόταν με φούρια από το τελείωμα της κανονικής περιόδου, οι Μαδριλένιοι έβγαλαν στο παρκέ όλη τους την δυναμική. Ο… αναπληρωματικός (λέμε τώρα) πλέι-μέικερ Φακούντο Καμπάτσο, έγινε ο ηγέτης των play-offs (12.3π, 4.7ρ και 8.3 ασίστ στα τρία ματς) προκαλώντας ημικρανίες στον Πιτίνο. Ο Τζέφρι Τέιλορ εκτός από αμυντικός εξολοθρευτής (πάνω στον Καλάθη) βγήκε μπροστά και είχε 7/12 τρίποντα σε Μαδρίτη και ΟΑΚΑ.
Συνολικά 12.3π, 2.3ρ, για ένα παίκτη που σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα θα ήταν… σούπερ-σταρ. Όπως γράφαμε και την προηγούμενη εβδομάδα, το μυστικό του Λάσο που όλοι το βλέπαμε βέβαια ήταν το τεράστιο κορμί του Γουόλτερ Ταβάρες (5.7π, 7ρ) αλλά και οι μικρές-μεγάλες βοήθειες απ’ όλους τους παίκτες του.
Ό,τι δηλαδή δεν είχε ο Παναθηναϊκός, που τα περίμενε όλα από τον Καλάθη, με τους υπόλοιπους να μένουν πίσω. Μόνο ο Ντεσόν Τόμας και ο Βουγιούκας έκαναν υπέρβαση, ενώ μεγαλύτερη απογοήτευση ήταν ο Κιλπάτρικ (με μέσο όρο 5π στους τρεις αγώνες).
Η επιστροφή του Γιουλ κάνει τη Ρεάλ ακόμη πιο δυνατή, στην προσπάθειά της να πάρει ξανά το τρόπαιο της πρωταθλήτριας Ευρώπης. Έχει όλα τα φόντα να τα καταφέρει αλλά δεν θα είναι και παιχνιδάκι…
Ο χαρακτήρας της ΤΣΣΚΑ
Γράφαμε την περασμένη εβδομάδα ότι το διπλό της Μπασκόνια μέσα στη Μόσχα έδειχνε τη θέληση των Βάσκων να χτυπήσουν τους Ρώσους στο αδύνατο σημείο τους. Η ΤΣΣΚΑ τα έχει όλα, εκτός από την «έκρηξη» μέσα στο γήπεδο. Παίζει σε υψηλό επίπεδο για σαράντα λεπτά, αλλά δεν κάνει ποτέ κάτι το παραπάνω.
Μόνο που αυτή η ομάδα επιβάλλεται με τη… μέθοδο της ανωτερότητας. Αλλιώς δεν θα μετρούσε (από το 2003) 16 στα 17 Final-4. Ούτε ο κόουτς Ιτούδης θα είχε πέντε στα πέντε από το 2015 και εντεύθεν. Εντάξει δεν είναι τόσο συνεπής με τους τίτλους, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.
Στη Βιτόρια την μπουγάδα ανέλαβε να καθαρίσει ο Νάντο Ντε Κολό. Ο πιο «ακριβός» παίκτης της ομάδας, σχεδόν άφαντος στη Μόσχα, εμφανίστηκε επιβλητικός στη χώρα των Βάσκων. Στο 1-2 σημείωσε 28 πόντους και στο 1-3, άλλους 27 (με 7/11τρ) δίνοντας στην ΤΣΣΚΑ την ποιότητα που μπορεί να προσφέρει. Στους δυο πρώτους αγώνες είχε σκοράρει 17π (με 1/6τρ) και είχε περάσει σχεδόν απαρατήρητος.
Με τον Κόρει Χίγκινς να αναδεικνύεται σε πιο σταθερό παίκτη της ΤΣΣΚΑ (14.3π στην τετράδα των αγώνων) ο Ιτούδης ζήτησε και… σκληρές άμυνες, που σε κάποια σημεία των ματς στη Βιτόρια τις πήρε. Παίκτης-κλειδί για τη ρωσική ομάδα ο Νικίτα Κουρμπανόφ (9.3π-4ρ).
Αν κάτι πρέπει να απασχολήσει τον Ιτούδη είναι οι συντριπτικές ήττες των δυο σέντερ της ομάδας του (Χάινς και Χάντερ) από τον τρομερό στη σειρά Βενσάν Πουαριέ. Ο Γάλλος σέντερ της Μπασκόνια είχε 16.5π και 10ρ., κατατροπώνοντας τους δυο Αμερικανούς.
Με δεδομένη την ισχύ της Ρεάλ μέσα στο καλάθι, η ΤΣΣΚΑ θα πρέπει να βρει λύσεις για να ακουμπήσει την μπάλα στο ποστ. Η χρονιά για τους Βάσκους τελείωσε με χειροκρότημα από την εξέδρα, επί της ουσίας όμως ήταν αποτυχημένη, αν σκεφτεί κανείς ότι φέτος είχε πρώτο στόχο το Final-4 που φιλοξενείται στο σπίτι της…
Καλύτερη απ’ όλους η Φενέρ
Όπως και στην κανονική περίοδο, έτσι και στα play-offs, η Φενέρ έδειξε πολύ δυνατή. Εντάξει η Ζαλγκίρις ήταν η 8 ομάδα της βαθμολογίας, θεωρητικά η πιο αδύνατη. Δεν ήταν, όμως, έτσι. Οι Λιθουανοί ήταν η καλύτερη ομάδα των τελευταίων δυο μηνών , είχαν νικήσει εκτός έδρας Μακάμπι, Ολυμπιακό και Ρεάλ και εκτός των άλλων πήραν ένα τεράστιο διπλό στην Κωνσταντινούπολη στο δεύτερο παιχνίδι της σειράς.
Η Φενέρ όμως δεν αναδείχθηκε τυχαία καλύτερη ομάδα της κανονικής περιόδου. Πολύ δεμένη, με νοοτροπία νικητή. Με τον Ομπράντοβιτς να έχει διαπεράσει τη φιλοσοφία του ακόμη και στους Τούρκους παίκτες. Όσοι γνωρίζουν το μπάσκετ της γειτονικής χώρας ξέρουν ότι το πιο δύσκολο εγχείρημα ενός προπονητή είναι να βάλει σε καλούπια τους ντόπιους παίκτες.
Η αλήθεια είναι ότι ο Ζοτς … μπλάβιασε αρκετά, αλλά έφτασε εν τέλει στο σημείο να υπολογίζει και στον Μαχμούτογλου και στον Ντουβερίογλου και εσχάτως στον Γκιουλέρ.
Ο ωριμότερος Σλούκας που είδαμε ποτέ (μη ξεχνάμε ότι φέτος θα παίξει στο 7o Final-4 της καριέρας του), ο Ντίξον που στο τελευταίο ματς έβαλε περισσότερους πόντους (25) απ΄ό,τι στα τρία προηγούμενα (16) επιβεβαιώνοντας το ρόλο του «εκτελεστή κατά παραγγελία», Γκούντουριτς που ήταν πρώτος σκόρερ (13π), ο Βέσελι, ο Μέλι, ο Κάλινιτς.
Ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί σε μια χρονιά που όλα στη Φενέρ μοιάζουν να δουλεύουν ρολόι. Είναι το φαβορί, αλλά τώρα έχει έρθει το Final-4 και πρέπει να το αποδείξει περίτρανα.
Δυο λόγια για τη Ζαλγκίρις. Και φέτος ήταν η ομάδα του Γιασικεβίτσιους. Άργησε να βρει ρυθμό, αλλά όταν τον βρήκε δεν σταμάτησε πουθενά. Αν είχε αυτή τη χημεία από το ξεκίνημα της χρονιάς, θα είχε μεγαλύτερη τύχη. Ο Σάρας έχει την ικανότητα να φτιάχνει μεγάλες ομάδες με όχι τόσο μεγάλους παίκτες, αν και ο Μπράντον Ντέιβιτς που αμείβεται μόλις με 490.000 δολάρια, μάλλον θα του φύγει φέτος το καλοκαίρι…
Θα προκριθεί (μάλλον) και η Εφές
Σε συνθήκες κανονικού μπάσκετ η Εφές είναι καλύτερη ομάδα από την Μπαρτσελόνα. Αλλά ποιος είπε ότι η τακτική του Πέσιτς να κατεβάσει το ρυθμό να περάσει την μπάλα μέσα στη ρακέτα… και να ρίξει ξύλο δεν είναι κανονικό;
Ωστόσο, οι Τούρκοι έχουν και λύσεις ίσως και μεγαλύτερη ποιότητα. Ειδικά όταν είναι… απελευθερωμένοι, όπως έκαναν στον αγώνα νο 3, με το εντυπωσιακό 68-102.
Η διαφορά δείχνει πολλά, αλλά και υποχρέωσε την Μπάρτσα σε φουλ-αντίδραση, με αποτέλεσμα να πάμε σε πέμπτο αγώνα στην Κωνσταντινούπολη.
Θα ποντάρουμε στην Εφές, ίσως γιατί θέλουμε όσο τίποτε άλλο να δούμε μια τουρκική μονομαχία στο Final-4 (ειδικά το Αταμάν – Ομπράντοβιτς ιντριγκάρει πάρα πολύ) σε ένα ημιτελικό που μπορεί να μείνει και στην ιστορία.
Η σειρά πάντως, όπως αναμενόταν θα κριθεί σε πέντε αγώνες. Ο Σέιν Λάρκιν κάνει τεράστια play-offs, με μ.ο 20π, 2.1ρ και 2.9 ασίστ δείχνοντας ότι ζει και αναπνέει για το Final-4.
Η Μπαρτσελόνα είναι πάντως σκληρό καρύδι. Και ένα από τα κατορθώματα του βετεράνου κόουτς Πέσιτς είναι η σοβαρότητα της ομάδας του, ακόμη κι όταν έχασε με διαφορά 34 πόντων. Το ότι έχει μετατρέψει τον Άντε Τόμιτς σε πιο σταθερό παίκτη της ομάδας του (12.3π – 5.3ρ) μοιάζει με… θαύμα.
Photo credits: eurokinissi
