Κάθε γενιά και μια ιστορία για το ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός

Για τον οργανισμό του ΠΑΟΚ, τα παιχνίδια με τον Ολυμπιακό δεν είναι “ντέρμπι”. Είναι “τα παιχνίδια με τον Ολυμπιακό”. Είναι μια κατηγορία μόνα τους. Έχουν άλλη “γεύση”, άλλη αίσθηση, άλλη προετοιμασία. Πάντα, κάτι αφήνουν. Ακόμα και αυτά που “ ξεχάστηκαν” έχουν μείνει στην ιστορία διότι δεν συμβαίνει συχνά αυτό.

Ο,ΤΙ ΓΙΝΕΙ, ΜΕΝΕΙ

Για τους παίκτες, είναι τα παιχνίδια που ο,τι γίνει, μένει. Ο σκόρερ, ο παίκτης που θα αποβληθεί, που θα χάσει πέναλτι, που θα χάσει τετ-α-τετ, θα έχει για πάντα αυτή τη “σφραγίδα”. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της πρόσφατης ιστορίας αυτών των αγώνων είναι ο Τόνι Γκονζάλες.

Ο Ισπανός μέσος θα δέχεται για αρκετά χρόνια τηλεφωνήματα από δημοσιογράφους προκειμένου να μιλήσει για τα παιχνίδια ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και τον Ολυμπιακό. Οι συμμετοχές του στον ΠΑΟΚ ήταν όλες κι’ όλες 39. Έχει, όμως, σκοράρει εναντίον τον Ολυμπιακού με την φανέλα του Δικεφάλου του βορρά, και αυτό, από μόνο του, φτάνει για να τον θυμούνται όλοι, έστω και μια φορά το χρόνο.

ΜΑΤΣ ΓΙΑ ΤΟΝ “ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ” ΤΟΥ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ

Για τον προπονητή, είναι μια “πίστα” στην οποία μπορεί να χάσει όλα του τα “κρέντιντ”, μπορεί όμως και να πιει το… ελιξήριο της προπονητικής του καριέρας. Κάθε επιλογή του, κάθε κίνησή του, κάθε απόφασή του “μετράει διπλά” για έναν και κύριο λόγο.

Τα συγκεκριμένα παιχνίδια “τραβάνε” ακόμα και τους “ουδέτερους” προς τις δυο ομάδες. Τα βλέπουν όλοι, τα “μελετούν” όλοι διότι θέλουν να δουν το τρόπο με τον οποίο δουλεύεις υπό τη πίεση του αποτελέσματος και της κερκίδας. Είναι ένα είδους “σχολείο”, ένα διαγώνισμα, το αποτέλεσμα του οποίου θα μπει στο “βιογραφικό”.

ΚΑΘΕ ΓΕΝΙΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

Για τους φιλάθλους, είναι ένα σημείο αναφοράς. Συνήθως η κλήρωση του πρωταθλήματος βρίσκει πολλούς από τους φιλάθλους σε μια παραλία. Το smartphone χτυπάει, και έρχεται ειδοποίηση οτι έγινε η κλήρωση του κυπέλλου. Ο πρώτος που το βλέπει το λέει στην παρέα. “Μάγκες, έγινε η κλήρωση του πρωταθλήματος. Πρώτη αγωνιστική παίζουμε με… ” και αναφέρει το όνομα της ομάδας. “Με Ολυμπιακό πότε παίζουμε;“ είναι η ερώτηση που ακολουθεί.

Η γενιά των 70άρηδων έχει να λέει για την “αρπαγή” του Κούδα. Όχι για το τι έμαθε, αλλά για το τρόπο που την έζησε. Η γενιά των 50άρηδων και των 60άρηδων έχει να λέει για τα 22 χρόνια στα οποία ο Ολυμπιακός πήγαινε στην Τούμπα “για να χάσει και να φύγει”. Η γενιά των 40άρηδων έχει να λέει για το 6-1 των Σερρών. Η γενιά των 30άρηδων έχει να θυμάται τον πρώτο τίτλο που έζησε, τον τελικό της Νέας Φιλαδέλφειας και το 4-2 επί του Ολυμπιακού. Η γενιά των 20ρηδων τα ακούει όλα αυτά και αναζητά το δικό της σημείο αναφοράς, που μέχρι στιγμής είναι το “δακτυλίδι της φωτιάς” στον ημιτελικό του 2014.

Η ΔΙΨΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ

Για την σύγχρονη εποχή, την εποχή Σαββίδη, τα παιχνίδια με τον Ολυμπιακό, έχει αποδειχθεί ότι κρίνουν σε ένα μεγάλο βαθμό τον προπονητή στα μάτια του μεγαλομετόχου. Άλλες φορές σε μεγάλο, άλλες φορές σε λίγο μικρότερο βαθμό, αλλά πάντα κάτι αφήνουν. Και μόνο από καθαρά οικονομικής άποψης να το εξετάσεις, για να νιώσει ο Ιβάν Σαββίδης οτι… τα λεφτά του πιάνουν τόπο, θα πρέπει ο ΠΑΟΚ να προσπεράσει τον Ολυμπιακό σε κάποιο επίπεδο.

Είναι αυτό είναι το μικρότερο, που αφορά μια νίκη στο πρωτάθλημα που μπορεί να μην αλλάξει άμεσα τις ισορροπίες, είτε να φτάσει να τον ρίξει από την κορυφή, κάτι που αποτελεί τον μεγάλο στόχο του ομογενή επιχειρηματία.

Η ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ…

Η επιβεβαίωση της επίδρασης που έχουν τα ντέρμπι ανάμεσα σε ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό είναι το πανό που είχε κρεμάσει μια παρέα ΠΑΟΚτσήδων στο παιχνίδι που έγινε στις 26 Φεβρουαρίου 2006. Οι οργανωμένοι οπαδοί του Δικεφάλου του βορρά έχουν κηρύξει αποχή αρχής γενομένης από την αναμέτρηση με τους ερυθρόλευκους, σε μια προσπάθεια πίεσης προς την τότε διοίκηση.

ACTION IMAGES PRESS AGENCY

Μια παρέα φιλάθλων αποφάσισε να πάει στο παιχνίδι και σήκωσε ένα πανό που έγραφε “το μυαλό έλεγε αποχή, η καρδιά όμως για πάντα μαζί”. Και έχει αποδειχθεί πολλάκις ότι τα παιχνίδια του ΠΑΟΚ με τον Ολυμπιακό είναι από εκείνα που το μυαλό “χάνει” τις “μάχες” που δίνει.