Η Αλεξία Καμμένου δεν είναι μια απλή περίπτωση

Θα τις ήθελε όλες μαζί της. Πανστρατιά. Βαρύς οπλισμός για πεζοπορία προς το τρίτο Κύπελλο Πρωταθλητριών της Βουλιαγμένης. Όχι μόνο την άμεση συνεργάτιδά της, Κική Λιόση, την Αντιγόνη Ρουμπέση, αλλά και την Ντίνα Κουτέλη, την Άντι Μελιδώνη, τη Γιούλη Λαρά, την Πατρίσια ντελ Σότο, την Έλενα Κούβδου, ακόμα και την αδελφική φίλη από τα μικράτα της, Ευτυχία Καραγιάννη, με την οποία ανταγωνίζονταν όταν ήταν πολίστριες, τη δεκαετία του ’90, στα Βουλιαγμένη-Ολυμπιακός.

Όχι, βέβαια, σε αυτό το επίπεδο, ενός ημιτελικού Ευρωλίγκας, του πιο σημαντικού διασυλλογικού ματς στο ελληνικό πόλο Γυναικών, που θα διεξαχθεί την προσεχή Παρασκευή 19 Απριλίου, στις 12:30 στο Σαμπαντέλ, αλλά σε παιχνίδια που για τον ψυχισμό της Αλεξίας Καμμένου παραμένουν πολύ σημαντικά. Μίας άλλης, αθώας όσο και διαβολικής εποχής. “Οι καλύτερες φίλες μου ήταν αντίπαλες”, ομολογεί στο Contra.gr.

Πλην της Καραγιάννη, με την οποία συνεργάστηκαν μετά από την ‘αγρανάπαυσή’ της, στη Γλυφάδα, από το 2013 έως το 2015, φίλη της είναι η κουμπάρα της, Βαΐα Μύκηκη, και η επίσης θρυλική Βούλα Βάσσου. Οι δύο πρώτες έπαιζαν στον Ολυμπιακό, η τρίτη στη Γλυφάδα. “Μας έλεγαν να μη μιλάμε πολύ στις αντιπάλους πριν από τα ντέρμπι”, λέει για εκείνα τα χρόνια. Κι εσείς; “Πφφφ”, με ένα ξαφνικό τίναγμα του κεφαλιού.

Οι διάλογοι και τα πειράγματα ήταν στην ημερήσια διάταξη. “Με την Ευτυχία είχαμε τη δική μας διάλεκτο. Και η Βαΐα, ως πιο σοβαρή, προσπαθούσε να μας νουθετήσει, η Βούλα ήταν πιο χαμηλών τόνων”, θυμήθηκε, φορώντας ένα χαμόγελο που έμοιαζε να έρχεται απροειδοποίητα, κατευθείαν από την εφηβεία της. Όταν έφευγε η Μύκηκη για τη Θεσσαλονίκη κάθε τέλος καλοκαιριού, το δάκρυ πήγαινε κορόμηλο. “Αυτές είναι ακόμη οι φίλες μου”.

Πέτυχε το πρώτο γκολ στην ιστορία της Εθνικής

Την εφηβεία της “αδελφής του Πάνου Καμμένου”, όπως έγραψαν διάφορες ιστοσελίδες πέρυσι και πρόπερσι, για τη χειρονομία που έκανε στο ‘Πέτρος Καπαγέρωφ’ στον περυσινό 3ο τελικό, την οποία παραλλήλισαν με την αντίστοιχη χειρονομία του πρώην ΥΠΕΞ σε ένα Ολυμπιακός – Βουλιαγμένη στον Πειραιά προ διετίας, και το μπουκάλι που έφαγε στο κεφάλι, το οποίο την έριξε στο έδαφος.

Ο οποίος χαρακτηρισμός με έκανε να καγχάσω και, για να παραφραστεί το γνώριμο τσιτάτο του Τζορτζ Μπεστ “αν η Αλεξία Καμμένου ήταν πιο γνωστή, κανένας δεν θα μίλαγε για τον Πάνο”. Έχω την τύχη να είμαι ο αδελφός δύο ικανότατων κοριτσιών και είναι βέβαιο ότι περισσότερο είμαι αδελφός τους, παρά εκείνες αδελφές μου.

Ποια αδελφή του Πάνου Καμμένου ωρέ; Μιλάμε για τη γυναίκα που πέτυχε το πρώτο γκολ στην ιστορία της Εθνικής Ελλάδας στο πόλο Γυναικών πριν από 31 χρόνια στη Ρώμη, που με τη συνδρομή της, τα παρακαλετά της στον Αμοργιανό, έγινε η ομάδα πόλο Γυναικών της Βουλιαγμένης, που έπαιξε στο προολυμπιακό του Παλέρμο το 2000 σε ενδιαφέρουσα και χωρίς να το ξέρει, που έγινε η πρώτη Ελληνίδα προπονήτρια που πήρε το Κύπελλο Πρωταθλητριών και μάλιστα δύο συνεχόμενα, το 2009 και το 2010. Τη γυναίκα που με τον Ολυμπιακό, τον αντίπαλό της σε ένα από τα πιο σημαντικά ματς της καριέρας της, έχει σχέση αγάπης και μίσους, πολύ πριν υπάρξει αυτή η κόντρα, που είναι το μόνο που έχει το ελληνικό πόλο. Το μόνο, μέχρι να γίνει το κακό.

“Να με βρίζουν για τη δουλειά μου”

Δηλαδή, (και) το περίφημο μπουκάλι. Η Αλεξία το έχει στο μυαλό της και θέλει να το απωθήσει. “Ξέρεις τι με στενοχωρεί περισσότερο;”, ρωτά ρητορικά: “Ότι δεν με βρίζουν για τη δουλειά μου. Να με βρίζουν γι’ αυτό, δεν έχω πρόβλημα. Αλλά να λένε τι είμαι και τι δεν είμαι, τι κάνω και τι δεν κάνω, με στενοχωρεί”.

Εμένα μου αρέσει αυτό το σύνθημα, το ‘είσαι στο μυαλό κάτι μαγικό’. Αλλά να είναι κάτι μαγικό, όχι να έρχονται 5 άνθρωποι και να του χαλάνε την εικόνα

“Στη Χίο (σ.σ. στον τελικό κυπέλλου) δεν είχα κανένα πρόβλημα. Οι άνθρωποι φώναζαν, ήταν όντως μαγικά. Αλλά να με συνδέουν με τον αδελφό μου, να με βρίζουν για άσχετα πράγματα, με στενοχωρεί”. Η αλήθεια είναι ότι “αν επρόκειτο για μία κίνηση τακτικής, θα έμενα κάτω. Γιατί να σηκωθώ; Το έφαγα το μπουκάλι. Χτύπησα”.

Διαρρηγνύει τα ιμάτιά της ότι επρόκειτο για πραγματικό τραυματισμό, αλλά τώρα, λιγότερο από έναν χρόνο μετά, ξέρει πως θα ήταν δύσκολο να διακοπεί αυτό το ματς. Ποτέ δεν θα έμενε κάτω μία προσωπικότητα του βεληνεκούς της, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι θα ήταν υπόλογη στις πολίστριές της και στους ανθρώπους με τους οποίους διατηρεί στενή σχέση στο πόλο. Κι αυτοί είναι αρκετοί.

Γι’ αυτό και “δεν ξέρω αν πρέπει να γράψεις κάτι γι’ αυτό το θέμα. Είναι δική σου απόφαση. Είναι λεπτό θέμα, που δεν αφορά στο πόλο. Δεν μιλάνε για τη δουλειά μου. Υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος, έστω κι ένας, να έρθει να μου μιλήσει και να μην του μιλήσω; Θα σου πω μια ιστορία. Πήγα σε έναν και του λέω ‘με στενοχωρείς’. Έμεινε. Του λέω ‘γιατί δηλαδή τα λες αυτά;’ Δεν με ξανάβρισε. Έχουμε γίνει πολύ καλοί φίλοι”. Να το.

Με την κόρη της και τις Αμερικανίδες

Η Καμμένου είναι περιπτωσάρα. Θυμίζει αυτό που απάντησε ο Μέγας Ναπολέων, όταν ρωτήθηκε από που κρατά η σκούφια του: “Εγώ δεν είμαι απόγονος. Ήμουν πάντα πρόγονος”. Προετοιμάζεται, τώρα, για το πρώτο Final Four της καριέρας της από το 2010, όταν στην Κέρκυρα κατέκτησε το 2ο διαδοχικό Κύπελλο Πρωταθλητριών με τη Βουλιαγμένη, και έχει στο ρόστερ της με τις πιτσιρίκες, μεταξύ άλλων την κόρη της, Ηλιάνα Κοκκινάκη ( “ντρέπεται, έχει πάρει πολλά πράγματα από τον πατέρα της”, λέει εμπιστευτικά) και δύο σπουδαίες Αμερικανίδες.

Καταρχάς την Άσλεϊ Τζόνσον, η οποία κάτι λαβώνει από ελληνικά και είναι η θηλυκή έκδοση του Μπρεντ Πέτγουεϊ, τραγουδώντας το “πέντε λεπτά σχεδόν πριν πενθάνω”, με το ενδιάμεσο “ν” να δίνει μία αρχαία χροιά στη λέξη, συνιστώντας και ένα λογοπαιγνιάζον υπονοούμενο, δηλαδή ότι ο θάνατος αποτελεί πένθος και γι’ αυτόν που τον παθαίνει. Μαζί της και η Τζόρνταν Ράνεϊ, για την οποία είναι σίγουρη ότι θα παίξει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020 με τις ΗΠΑ.

Η Τζόνσον αποτελεί ένα ξεχωριστό κεφάλαιο, όχι μόνο υπό την έννοια του παιχνιδιού, τα έχει γράψει η Μαρία Καούκη, αλλά στο μεταγραφικό κομμάτι. Το καλοκαίρι του 2017 είχε δεχθεί τηλεφώνημα από τον ομοσπονδιακό προπονητή των Ηνωμένων Πολιτειών, Άνταμ Κρικόριαν, στο οποίο της διαμηνύθηκαν τα μαντάτα. “Η Άσλεϊ θέλει να έρθει να παίξει στην Ελλάδα”, της είπε, αλλά η Καμμένου δεν μπορούσε να κάνει κάτι για αυτό. Είχε μία ηθική υποχρέωση, την οποία δεν ήθελε να αποκαλύψει, και γι’ αυτό πέρυσι η μεταγραφή δεν έγινε. Ωστόσο, οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο, όπως είναι ο Λαιμός τις ηλιόλουστες ανοιξιάτικες μέρες, με τη μυρωδιά καλοκαιριού και τη ρέμβη, χαζεύοντας τη θάλασσα.

Από εκείνη τη θάλασσα, που φαίνεται πίσω από το κολυμβητήριο, κολύμπησαν 30 φίλαθλοι του Ολυμπιακού στις 3 Ιουνίου του 2012, για να δουν τον 5ο τελικό της Α1 πόλο Ανδρών. Περπάτησαν ξυπόλητοι την ανηφόρα και έφτασαν στην πόρτα, από όπου ο ίδιος ο πρόεδρος του Ερασιτέχνη, Μιχάλης Κουντούρης, πήγε και τους παρέλαβε, μην αφήνοντας τη στυγνή και πολλές φορές μίζερη πραγματικότητα να χαλάσει τη μυθολογία της αγάπης για την ομάδα. Της άδολης αγάπης, όχι εκείνης των αντικειμένων και των βρισιδιών εκ κερκίδος ίπταντων, που εύχονται θανάτους και βαριές ασθένειες.

23 σκυλιά, ένα… γουρούνι και μια αποχώρηση

Η Καμμένου έχει τύχει να έχει τη μητέρα της στο νοσοκομείο σε κατάσταση μη αναστρέψιμη, όταν της έβρισαν τη μάνα. “Η μάνα μου ήξερε πολύ πόλο, αλλά ποτέ δεν έλεγε κουβέντα”, λέει τώρα. Η Πόλυ, από το Πολυτίμη, της μίλησε μόνο μία φορά, μετά από τους τελικούς του 2011, όταν ο Ολυμπιακός κατέκτησε το πρωτάθλημα σε 4 τελικούς, το οποίο ήταν και το δεύτερου του μεγάλου αυτού προπονητή που λέγεται Χάρης Παυλίδης, μετά από το 2009, όταν η Καμμένου έπιασε τον εξάψαλμο στους διαιτητές.

Από τη Βουλιαγμένη, τότε, της ζήτησαν να επανατοποθετηθεί. Και η μάνα της την ρώτησε αν πίστευε αυτά που είχε πει. “Και βέβαια τα πιστεύω”, της απάντησε. “Ε, αν τα πάρεις πίσω, δεν θα είσαι παιδί μου”. “Αυτή”, όπως εξομολογήθηκε, “ήταν η πρώτη και τελευταία κουβέντα που μου είπε στη ζωή για το πόλο”.

Κι έτσι, τελείως ξαφνικά και έτερον ουδέν, που τραγούδησε και ο Δήμος Μούτσης, αποχώρησε. Γύρισε στο Μαρκόπουλο και συνέχισε να φροντίσει τα Golden Retriever και τα υπόλοιπα σκυλιά της, 23 το όλον, με τα οποία έχει μεγάλη καψούρα. Ειρήσθω εν παρόδω, είναι εκτροφέας σκύλων, οι οποίοι κάθονται σούζα, όταν τους το ζητήσει. Μέλος του ‘Κυνοφιλικού Συλλόγου’, ενώ, εν τω μεταξύ, προετοιμάζεται για μεγάλη διοργάνωση: ” Έχουμε Ευρωπαϊκό στη Γερμανία”.

H Καμμένου έχει διάφορα ζώα. Μεταξύ αυτών ένα γουρούνι, το οποίο ο Κώστας Κοκκινάκης έχει βαφτίσει ‘Πανσέτα’. Σαν να σου είπαν, το πράγμα γίνεται καλύτερο και εσύ να απάντησες, μα δεν γίνεται να γίνεται καλύτερο. Πανσέτα, ρε φίλε.

Λοιπόν.

Ας μείνουμε λίγο στο ’11. “Η αντιμετώπισή μας ήταν πάρα πολύ κακή και από τη διαιτησία και από όλους, ειδικά στα κρίσιμα παιχνίδια”, λέει. “Στο πόλο όλοι γνωριζόμαστε. Ξέρω τους ανθρώπους, με ξέρουν, ξέρω πού ήταν τότε, ξέρω που είναι τώρα, έχουν λίγο παραπάνω γνώση οι φύλακες, απλώς… Οι φύλακες, τέλος πάντων. Δεν έφυγα έτσι. Θεώρησαν ότι η δημόσια τοποθέτησή μου δεν έπρεπε να γίνει, διότι δημιούργησε κατάσταση για τις υπόλοιπες προσπάθειες, στην ομάδα των ανδρών και λοιπά και λοιπά… Και μου ζήτησαν να τοποθετηθώ δημόσια διαφορετικά”. Το τέλος έμοιαζε άγαρμπο, αλλά η Καμμένου δεν είναι σίγουρη ότι δεν έπρεπε να γίνει. “Μπορεί και η ομάδα να έπρεπε να κάνει μία αλλαγή, να πάει παρακάτω και εμείς να προχωρήσουμε. Οπότε…”.

Είχε πρόταση από την Πάντοβα, αλλά αρνήθηκε. “Ίσως μετάνιωσα τα επόμενα χρόνια, όμως εκείνη τη στιγμή ήμουν πάρα πολύ πικραμένη, πάρα πολύ στενοχωρημένη, πολύ κουρασμένη και δεν μπορούσα, εμπλέκομαι πολύ συναισθηματικά με τη Βουλιαγμένη”.

Γι’ αυτό και το ότι ήταν καλό για εκείνη που πήγε στη Γλυφάδα, μετά από δύο χρόνια, όταν έφυγε ο Ανέστης Πεσματζόγλου. Μπορούσε να δουλέψει απερίσπαστη. “Μην ξεχνάς ότι ήμουν παίκτρια μπάσκετ στη Γλυφάδα, οπότε το σκέφτηκαν και το αποφάσισαν”.

Το “γ…σαι” της Τζόνσον

Το 2015 επέστρεψε στον ΝΟΒ. Όταν τη ρωτούσαν πού χάθηκε, εκείνη απαντούσε “ήμουν στο Θιβέτ”. Επιστρέφοντας, πάντως, θεωρεί η ίδια ότι ήταν σαν να πήγε. Κι όταν η συζήτηση έφτασε σε ένα Παγκόσμιο Νέων Γυναικών στον Βόλο, στην πρώτη συνάντηση των Ελλήνων με την Τζόνσον, θυμήθηκε τα τσίπουρα και τους μεζέδες. “Αυτά είναι το Θιβέτ. Ποιο Θιβέτ και μ…κίες”.

Για να μη μείνει ημιτελής η ιστορία, η Βουλιαγμένη ήθελε το προηγούμενο καλοκαίρι τερματοφύλακα από την Οριζόντε Κατάνια. Την Άσλεϊ Πέρσι. Η Τζόνσον ήταν έτοιμη να κλείσει στην Οριζόντε. Το τηλέφωνό της χτύπησε ξανά και ο Κρικόριαν της εμήνυσε τα μαντάτα, μαζί με την ειδοποίηση ότι η Αμερικανίδα, η πρώτη μαύρη τερματοφύλακας που κατέκτησε το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο, συνέχιζε να προτιμά την Ελλάδα. Η μεταγραφή έκλεισε σε λίγες ώρες από τον Ρένο Βελώνια, ο οποίος “έβαλε σταυροπόδι τα πόδια του στο γραφείο σαν γνήσιος Αμερικάνος”.

Η Τζόνσον, βέβαια, είναι χαρά θεού. Κόλλησε κατευθείαν με τις πιτσιρίκες της ομάδας. Σε μία ομαδική ταβέρνα, κάποια πονηρή δράστιδα αποφάσισε να την φέρει στην προπονήτριά της. Είπε στην Τζόνσον, λοιπόν, ότι το cheers στα ελληνικά μεταφράζεται ως “γ…σαι”. Σήκωσε το ψηλό κορίτσι το ποτήρι και με ένα πλατύ χαμόγελο το… ξεφούρνισε, με αποτέλεσμα όλη η ομάδα, μηδέ Καμμένου εξαιρουμένης, να κυλιέται στα πατώματα. Τις προάλλες, πάλι, μία από τις κρύες μέρες του χειμώνα, η Τζόνσον είπε στην Καμμένου “κόουτς, σήμερα έχει ψ…κρυο”. Αλλά “αν παίξει αυτή καλά, όλα γίνονται”. Οπότε, είναι η προτεραιότητα στο Σαμπαντέλ.

Και για τον επόμενο χρόνο, όμως. “Πολύ θα ήθελα να μείνουν οι 3 Αμερικανίδες (σ.σ. βάζει στο λογαριασμό και τη Στεφανία Χαραλαμπίδη), αλλά πρέπει να είναι ευχαριστημένες εδώ”. Ακόμα κι αν είναι, η επόμενη χρονιά είναι ολυμπιακή και οι Αμερικανίδες και οι Αυστραλές εξαφανίζονται. Η Καμμένου έπρεπε να πραγματευθεί τις… ήττες της Βουλιαγμένης περισσότερο ακόμα και από τη χημεία της ομάδας.

“Αυτές δεν ξέρουν να χάνουν. Δεν ξέρουν να χάνουν, κυριολεκτικά. Τους είπα, ‘θα σας βοηθήσει λίγο αυτό, μπορεί να χάσετε καμιά φορά’. Μόνο να κερδίζουν ξέρουν. Και με διαφορά. Λίγο πιέστηκαν. Εκείνο που έδεσε, είναι ότι πρόκειται για παίκτριες με φιλοδοξίες. Ήρθαν εδώ για να παίξουν πόλο, άφησαν τα πάντα και η Βουλιαγμένη είναι μία ομάδα υγιής, που δέχεται τις παίκτριες που έρχονται, με αγάπη και σεβασμό. Είναι 3 παίκτριες υψηλών προδιαγραφών, εμείς έχουμε επίσης παίκτριες υψηλών προδιαγραφών”.

Παίκτριες που άφησαν εκτός από τους προημιτελικούς τη δύο φορές συνεχόμενες πρωταθλήτρια Ευρώπης Κίνεφ Κίρισι. Έχασαν ένα γκολ στη Ρωσία (11-10), νίκησαν με δύο στην Αθήνα (9-7). Αλλά το πιο σημαντικό ματς ήταν εκείνο της 25ης Γενάρη, στο Κόζιτσε της Σλοβακίας, απέναντι στην Ντουναϊβάρος.

“Και οι προπονητές κλονίζονται. Αλλά πρέπει να το κρατάνε για τους εαυτούς τους, να μην το δείχνουν στους παίκτες τους. Όταν η Ντουναϊβάρος προηγήθηκε με 2 γκολ, κοίταξα την Κική τη Λιώση και με κοίταξε και αποφασίσαμε να βρούμε γρήγορα τον εαυτό μας, ώστε να μην το μεταδώσουμε στα κορίτσια. Κι έτσι κάναμε ένα ξέσπασμα και πήραμε τη νίκη”. Για την ιστορία με 13-11. Ο ΝΟΒ προκρίθηκε ως 2ος στον όμιλο, πίσω από τη Σαμπαντέλ. Αρκούσε.

“Η καλύτερη πολίστρια στον κόσμο”

Η Καμμένου ήταν εκεί, όταν η Αλεξάνδρα Ασημάκη το καλοκαίρι του 2015 έφυγε από τη Βουλιαγμένη για να υπογράψει για τον Ολυμπιακό. Ασφαλώς η mega star του ελληνικού πόλο Γυναικών ζήτησε τη γνώμη της. Αν η Ασημάκη οφείλει το ζην στους γονείς της, στην προπονήτριά της στη Βουλιαγμένη οφείλει το ευ ζην. Όχι ότι η Αλεξία είναι ο… Αριστοτέλης, αλλά εν πάση περιπτώσει αποτελεί το μέντορα της Αλεξάνδρας, η οποία μέχρι να την αναλάβει ήταν… περιφερειακός. Αλλά την έκανε φουνταριστή, σε μία από τις πιο γνωστές ιστορίες στους παροικούντες τη Ιερουσαλήμ της θηλυκής υδατόσφαιρας στα ημέτερα.

Η Καμμένου εκστασιάστηκε “το 2008, στον τελικό με την Οριζόντε, έβαλε ένα απίστευτο γκολ. Πήρε την μπάλα από το ‘4’ και έκανε ένα τίναγμα, μπήκε με αυτήν στα δίχτυα. Πάει η μπάλα, πάει και το τέρμα. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ‘θα γίνει η καλύτερη πολίστρια στον κόσμο’. Το 2011 ψηφίστηκε, άλλωστε”, θυμήθηκε τον πρώτο τελικό τους η Καμμένου. “Το ίδιο έχω πει για τη Ρουμπέση, ενώ έτσι σκέφτομαι και για πολίστριες της τωρινής ομάδας της Βουλιαγμένης”. Φυσικά, θα ήταν θαυμάσιο να ξέρουμε για ποιες. “Αυτό δεν κάνει”.

Εννοείται ότι δεν κάνει. Κάποτε, ένας παίκτης της ομάδας πόλο Ανδρών του Ολυμπιακού επαίνεσε στον υπογράφοντα έναν άλλον, παρομοιάζοντάς τον με το θρυλικό Μανουέλ Εστιάρτε. “Αλλά μη γράψεις ότι σου είπα εγώ κάτι, θα σε σφάξω σαν το μοσχάρι. Εσύ από σένα μπορείς να γράψεις ό,τι θέλεις”.

Το συμπέρασμα είναι ότι ο έπαινος είναι μία δύσκολη κατάσταση. Όταν είσαι φουριόζος, στη νεαρή ηλικία που βρίσκονται οι περισσότερες πολίστριες της Βουλιαγμένης, δεν σου κάνει, διότι δεν μπορείς να αντεπεξέλθεις. Όταν έχεις μεγαλώσει, πάλι δεν σε γεμίζει, διότι δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω το ρολόι. Η Καμμένου, όποια κι αν είναι η γνώμη που έχει για τις παίκτριές της, δεν μπορεί να τη φανερώσει. Ειδικά ενώπιον ενός τέτοιου παιχνιδιού. Για την Ασημάκη, πάντως, συγκινήθηκε όταν έσπασε το ρεκόρ της Δήμητρας Ασιλιάν με τα 703 γκολ και στέκει μόνη πρώτη στη λίστα με τις σκόρερ της Α1 πόλο Γυναικών. “Εννοείται αυτό”. Το αίμα νερό δεν γίνεται.

“Οι γυναίκες πρέπει έχουν όλα τα σενάρια”

Απέναντι στην Τζόνσον δεν θα είναι η Χρυσή Διαμαντοπούλου, μετά από το χειρουργείο στον ώμο στα τέλη Μάρτη, αλλά η Ιωάννα Σταματοπούλου, που την έχει αναλάβει επ’ ώμου ο προπονητής τερματοφυλάκων της ομάδας πόλο Γυναικών του Ολυμπιακού, θρυλική μορφή κάτω από τα δοκάρια του αντρικού επί 14ετία, ο Νικόλας Δεληγιάννης.

Στο τελευταίο ματς πρωταθλήματος, το Σάββατο 13 Απριλίου, στο ‘Πέτρος Καπαγέρωφ’, η Σταματοπούλου δέχθηκε μόλις 5 γκολ, για τη νίκη του Ολυμπιακού με σκορ 10-5, σε ένα ματς, βεβαίως, που οι δύο ομάδες κορόιδευαν την κοινωνία ολάκερη, μη φανερώνοντας οτιδήποτε η μία στην άλλη.

“Όταν κοουτσάρεις γυναίκες, πρέπει να τους δίνεις όλα τα προβλεπόμενα σενάρια”, εξηγεί η Καμμένου. “Αν βρεθούν μπροστά σε κάτι που δεν ξέρουν, πελαγώνουν”.

Ο ημιτελικός με τον Ολυμπιακό μπορεί να γίνει μία τέτοια περίπτωση. Οι δύο ομάδες μπορεί να συναντηθούν φέτος 13 φορές (!), αν οι τελικοί οδηγηθούν στα 5 παιχνίδια. Δύο φορές στην 1η φάση, άλλες τόσες στη 2η, το αυτό στην 3η, ο τελικός του Κυπέλλου, τον οποίο ο ΝΟΒ νίκησε 10-8, ο ημιτελικός της Ευρωλίγκας και οι τελικοί.

Η επανάληψη αυτού του ματς, ξανά και ξανά, είναι σαν να ‘λιώνεις’ ένα τραγούδι που ανακάλυψες μέχρι να το βαρεθείς. Κι όταν το repeat προδώσει οριστικά τη διάθεσή σου, θέλεις να το αποχωριστείς. Γι’ αυτό και τα μυστικά και ψέματα μεταξύ των δύο προπονητών αποτελούν μία κατάσταση υπεραπαραίτητη. Ο Παυλίδης φυλάει εκπλήξεις στην Καμμένου, τις οποίες η ίδια πρέπει να φανταστεί. Από τη μεριά του, πρέπει να είναι προετοιμασμένος για όποια κολπάκια χρησιμοποιήσει η ομόλογός του. Οπότε, το κλισέ “η μία ομάδα ξέρει καλά την άλλη, δεν υπάρχουν μυστικά μεταξύ μας”, δεν ισχύει. Έτσι δεν είναι;

Γελάει. Τώρα τι μυστικά έχει; Γελάει. Καλά. “Αυτή είναι η δουλειά μας. Αυτή είναι όλη η ομορφιά. Απέναντί μας έχουμε ένα πολύ καλό προπονητή, πολύ άξιο. Προφανώς κι αυτός ετοιμάζει κάτι. Ξέρω ότι θέλει να τελειοποιεί κάποια πράγματα, τα οποία περιμένω να τα δω μπροστά μου, ενώ σίγουρα ετοιμάζει και κάτι άλλο. Αντίστοιχα κι εγώ ετοιμάζω κάτι άλλο, είναι η δουλειά μας αυτή. Αν δεν ετοιμάζουμε δεν έχει νόημα. Τρελαίνομαι, μ’ αρέσει πιο πολύ από όλα αυτό”.

Το σκακιστικό; “Να προετοιμάζω την ομάδα μου κάπως. Σίγουρα, θέλω πολλά χρόνια για να είμαι πολύ καλή στον πάγκο. Όλοι μας, δηλαδή. Ο πάγκος θέλει… πολύ πράγμα. Και μη νομίζεις, οι προπονητές σκουριάζουν και ξεσκουριάζουν. Αλλά, μη νομίζεις, με ευχαριστεί πάρα πολύ να έχεις δύο παιχνίδια μπροστά σου, ημιτελικό και ίσως τελικό, ή μικρό τελικό Ευρώπης. Μ’ αρέσει πάρα πολύ αυτό”.

Ούτως ή άλλως, από το 2010 έχουν περάσει 9 χρόνια. “Όχι, όχι, δεν ισχύει αυτό που λες. Αν ο προπονητής χάσει την όρεξή του να προετοιμάζει την ομάδα για οποιοδήποτε παιχνίδι, πρέπει να πάει σπίτι του. Η σοβαρότητα του παιχνιδιού περισσότερο για τους άλλους είναι. Ο προπονητής πρέπει να δοκιμάζει διάφορα πραγματάκια και στα ευκολότερα παιχνίδια. Η σοβαρότητα του παιχνιδιού σε βάζει… Λες ‘α, τώρα είναι η στιγμή που πρέπει να έχω έμπνευση, να κάνω ό,τι μπορώ’, να μπορέσεις να τα βολέψεις”

“Αλλά θα σου πω κάτι άλλο. Σε αυτό το παιχνίδι μετράει τόσο πολύ η ψυχική ετοιμότητα και το πώς θα πάει το παιχνίδι στις Γυναίκες, που οι τακτικές πολλές φορές πάνε πίσω. Χρειάζεται μέσα από την προπόνηση να κερδίζεις αυτοπεποίθηση και να προβλέπεις τα σενάρια. Είμαστε για προβλεπόμενα σενάρια. Αν μία γυναίκα δει μπροστά της ένα σενάριο που δεν το περιμένει, δεν μπορεί να αντιδράσει τόσο γρήγορα όσο ένας άντρας. Η γυναίκα είναι πιο φιλότιμη και δουλεύει πιο πολύ, αλλά το απρόβλεπτο σενάριο πρέπει να τους το παρουσιάσεις ότι το ξέρουνε, το γνωρίζουν, το έχουν κάνει, εκεί πρέπει να τους προετοιμάσεις. Ό,τι έργο περιμένεις να δεις μπροστά σου, πρέπει να τους το έχεις περάσει ότι μπορεί να συμβεί”.

Το ματς με τον Ολυμπιακό είναι πιο σημαντικό από το αν έπαιζε με τη Σαμπαντέλ ή την Πάντοβα, επί παραδείγματι; “Προφανώς. Όταν ο αντίπαλός σου είναι ο βασικός στην Ελλάδα και σε πολλά μέτωπα, είναι λογικό να μετράς κάθε παιχνίδι λίγο περισσότερο. Όμως δεν πρέπει να ξεφεύγεις ούτε από αυτό. Γιατί μετά αποπροσανατολίζεσαι, στρεσάρεσαι παραπάνω από το κανονικό και δεν πάει καλά. Αυτό το άλλαξα τα τελευταία χρόνια. Δεν μπορώ να μπω σε διαδικασία ούτε τι είπε ο Χάρης για μένα, γιατί εγώ δεν έχω μιλήσει ποτέ για εκείνον, ούτε τι μπορεί να περιμένω”.

“Πρέπει να σκέφτομαι ότι παίζω με μία ομάδα που δεν λέγεται Ολυμπιακός, που λέγεται όπως θέλει να λέγεται, σε ένα ματς που είναι ημιτελικός Ευρώπης. Τις παίκτριες τις μελετάω και την ομάδα την μελετάω έτσι πια, διότι εγώ ως άνθρωπος συναισθηματικά, αν εμπλακώ με τα άλλα, δεν θα λειτουργήσω σωστά”. Με μία μεστή απάντηση έδωσε και τη λύση στους… μπασκετικούς, για την πάλαι ποτέ κατάρα των εμφύλιων στα Final Four.

Η Καμμένου νιώθει προδομένη από μία άλλη παίκτρια του Ολυμπιακού, τη Χριστίνα Τσουκαλά. “Είχα την αίσθηση ότι θα παραμείνει στη Βουλιαγμένη, μου είχε δώσει με πράξεις και με λόγια να καταλάβω ότι θα παρέμενε, για να ηγηθεί της νέας προσπάθειας”, λέει αφιλτράριστα. Το παράπονο από την Τσουκαλά δεν έχει ξεθυμάνει ακόμα, αλλά δεν σημαίνει και κάτι σπουδαίο. Κι αν για την Ασημάκη η Καμμένου δεν μπορούσε να κάνει κάτι για να την κρατήσει, για την Τσουκαλά θεωρούσε πως ήταν ασφαλής. Τώρα, θα ανταμώσει και με τις δύο σε ένα από τα πιο σημαντικά ματς της καριέρας τους.

“Όλοι τις προετοιμάζουμε για την Εθνική”

Τον Ιούλη του 2011, η παλιοπαρέα του προλόγου μαζεύτηκε για να δει τον τελικό της Εθνικής Ελλάδας με την Κίνα, στο Παγκόσμιο της Σανγκάης. Η Ελλάδα πήρε ακόμα ένα σοβαρό μετάλλιο, στο Ευρωπαϊκό του Αϊντχόφεν τον Γενάρη του 2012, πριν από το απίθανο δράμα με την Ισπανία στον προημιτελικό του Προολυμπιακού της Τεργέστης, δύο μήνες μετά. Έπρεπε να περάσουν 6 χρόνια για το βάθρο. Το περυσινό καλοκαίρι, με το ασημένιο στο Ευρωπαϊκό της Βαρκελώνης.

“Ήμουν μέσα”, λέει η Καμμένου γι’ αυτήν τη διοργάνωση. “Στη Βαρκελώνη δείξαμε μία καλή εικόνα, υπήρξε σύμπνοια στην ομάδα, οι νέες παίκτριες βοήθησαν πολύ τις λίγο παλιότερες, και ξεκίνησαν καλά. Φαινόταν πού θα πάει το πράγμα, το έβλεπα. Και είμαι και γουρλού. Όποτε είμαι εκεί, πάει καλά”.

“Μόνο στο Προολυμπιακό δεν ήμουν, που αποκλειστήκαμε. Αυτό είναι το σημαντικό, το επόμενο. Να περάσουμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν πρέπει να μείνουμε εκτός. Δεν πρέπει να μείνουμε άλλη φορά εκτός. Είμαστε δύο ομάδες που έχουμε περάσει τελικό Ευρώπης (σ.σ. για το Final Four στο Σαμπαντέλ) . Αυτό πρέπει να τους δώσει δύναμη. Πρέπει να καταλάβουν ότι οι παίκτριες μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα”.

Η ήττα από την Ισπανία ήταν μία απογοήτευση, αλλά αυτή από τη Ρωσία ήταν ακόμα χειρότερη. Η Έλενα Ξενάκη πίστεψε ότι έχει βάλει το τελευταίο γκολ, με σχεδόν 6 δευτερόλεπτα να απομένουν και σε μία επίθεση που δεν φαινόταν ότι έχει προοπτικές, η Αναστάσια Σιμάνοβιτς ισοφάρισε από το δοκάρι. Το ματς πήγε στα πέναλτι και η Εθνική αποκλείστηκε.

“Δεν στέκομαι σε μία φάση, ποτέ μου. Δεν μπορώ να σταθώ σε μία φάση. Πρέπει να μην ξανασχοληθούμε με αυτό. Έγινε. Αγωνιστικά, μπορεί να συμβεί με αυτό. Όπως λέει ο Νίκος Αναγνωστόπουλος, πρέπει να υπάρχει και τύχη. Εντάξει, υπήρξε ατυχία. Τώρα πρέπει να είμαστε ακόμα πιο δυνατές και αν υπάρξει ατυχία, πρέπει να την ξεπεράσουμε, να μην είναι τόσο επώδυνη”.

Και δεν φοβάσαι ότι αυτή η φουρνιά των παικτριών δεν θα πάει; “Αν φοβάμαι; Δεν μπαίνει καν στο μυαλό μου αυτό. Δεν πρέπει να μπει. Ούτε στο μυαλό των προπονητών ούτε στο μυαλό των παικτριών. Θέλω να πω ένα πράγμα. Πρέπει να ξέρουν ότι οι προπονητές κάνουν μεγάλη προσπάθεια. Δεν μπορεί να αναιρεί αυτήν την προσπάθεια κανένας, έτσι; Εγώ δουλεύω όλο το χειμώνα και ο Παυλίδης και ο Κώστας Βαμβακάρης και ο Ορέστης Σαλάχας. Όλοι δουλεύουμε για να στείλουμε τις παίκτριές μας στην Εθνική ομάδα όσο μπορούμε καλύτερα, για το καλό της Εθνικής ομάδας, έτσι;”

“Είναι σημαντικό το έργο που κάνουμε και δεν μπορεί κανένας, μα κανένας, μα κανένας, να το υποβαθμίζει. Εμείς τις δουλεύουμε όλο το χρόνο. Όταν πήγαμε στη Σανγκάη το ’11 είχα 9 από τις 13. Δεν μπορεί να είχα 9 από τις 13 τότε και τώρα να μην είμαι και να στέλνω τις παίκτριες απροετοίμαστες. Δεν το δέχομαι αυτό, από κανέναν ομοσπονδιακό να το λέει. Από κανέναν. Στέλνω παίκτριες που θα διεκδικήσουν μέχρι τέλος τη θέση τους, όπως στέλνει κι ο Ολυμπιακός”

“Πρέπει να υπάρχει μεγάλος συναγωνισμός στην Εθνική ομάδα και να βγαίνει αίμα στην προπόνηση. Έτσι τις ετοιμάζω για να πάνε. Κι έτσι θα πάνε. Εγώ την στηρίζω την Εθνική ομάδα. Από την πρώτη μέρα της, από τη σύστασή της, είμαι εκεί μέσα. Τα μπετά χτίσαμε. Όταν χτίζεις τα μπετά, αυτοί που κάθονται μέσα πρέπει να σέβονται και τους εργάτες που έχουν κάνει τα μπετά”.

Στην περίπτωση να αναλάβουν από κοινού με τον Παυλίδη και άλλους την Εθνική δεν θα ήταν αρνητική, αλλά… “Δεν είμαι αρνητική, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο θα λειτουργήσει. Προπονητής ένας είναι, τις αποφάσεις, είτε το θέλουμε ή όχι, ένας τις παίρνει. Αυτός ο ένας θα μπορούσε να συνεργάζεται εύκολα με πολλούς ανθρώπους”.

“Ρώτησα για τον Ράτκο Ρούντιτς (σ.σ. προπονητής της εθνικής Γιουγκοσλαβίας στους Άνδρες, που πήρε τα χρυσά στους Ολυμπιακούς του 1984 και του 1988, της Ιταλίας, που νίκησε στη Βαρκελώνη το 1992, αλλά και της Κροατίας, που κατέκτησε την ολυμπιακή κορυφή το 2012) , τι κάνει και τα καταφέρνει. Μου είπαν ότι παίρνει τους καλύτερους συνεργάτες. Και τους σέβεται. Εκείνος παίρνει τις αποφάσεις, αλλά δεν φοβάται ότι παίρνει συνεργάτες που θα του πάρουν τη θέση. Γιατί ο Ρούντιτς δεν φοβάται για τη θέση του”.

Είναι, όμως, στο μυαλό του προπονητή ότι ο συνεργάτης μπορεί να του πάρει τη θέση; “Ο προπονητής πρέπει να έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Δεν μπορεί να φοβάται ότι ο συνεργάτης μπορεί να του πάρει τη θέση. Αν σκέφτεται έτσι, πρέπει να τον αλλάξει”.

Δεν επιλέγει έναν άξιο άνθρωπο να είναι δίπλα του; “Η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων αυτή είναι. Αλίμονο αν ο προπονητής δεν αποδίδει, επειδή σκέφτεται ότι η φυσική διάδοχη κατάσταση θα είναι ο βοηθός του. Έτσι είναι η ζωή. Αυτές είναι οι διάδοχες καταστάσεις συνήθως. Οι άνθρωποι που είναι δίπλα μας. Όσο είναι μαζί μας ως συνεργάτες, πρέπει να μας σέβονται, να μας τιμούν όπως τους τιμάμε κι εμείς και να μην μπαίνουν σε διαδικασίες που κάνουν ζημιά στη δουλειά μας. Αλλά τους βοηθάμε να εξελιχθούν και γι’ αυτό το πράγμα”.

Η επόμενη ερώτηση ήταν, όπως το είπε η ίδια η Καμμένου, η φυσική διάδοχη κατάσταση. “Αυτήν τη στιγμή η Κική έχει τα φόντα να προχωρήσει αυτό το πράγμα, ανεξαρτήτως αν θα είμαι εδώ ή πού θα είμαι. Όπως ίσως η Άντι, η Αντιγόνη. Δεν μπορώ να το πω για όλες, μπορώ να το πω για τον άμεσο συνεργάτη μου, που τον βλέπω σε αυτό το επίπεδο και καθημερινά. Η Κική έχει τα φόντα να δει παραπάνω πράγματα, να ανοιχτεί, να μάθει κι άλλα και να είναι έτοιμη, βεβαίως το πιστεύω αυτό, ότι μπορεί να είναι μία διάδοχη κατάσταση”.

“Δεν λειτουργώ στη ζωή μου ότι, επειδή μπορεί να είναι διάδοχη κατάσταση, μου δημιουργεί ανασφάλεια. Δεν έχω τέτοιου είδους ανασφάλειες. Δεν είχα ποτέ. Αλλά θα σου πω και κάτι. Αν δω ότι κάποιος είναι παρεμβατικός και μου κάνει ζημιά, δεν υπάρχει περίπτωση να επιτρέψω να μείνει δευτερόλεπτο μαζί μου. Έχει φύγει το ίδιο δευτερόλεπτο ή έχω φύγει εγώ. Όχι, όχι”.

Τα… ασημικά κι η νύχτα στο Παλέρμο

Ο Ηλίας Καμμένος ήταν ένας σπουδαίος επιχειρηματίας για την ελληνική αυτοκινητοβιομηχανία, οξύνους κατά το δοκούν, με αποτέλεσμα να βλέπει το παρακάτω βήμα. Είχε διαδεί το μέλλον και χρειαζόταν κάποιο από τα δύο παιδιά του να τον διαδεχθεί.

Στο εμπόριο, η κόρη του έσκιζε. Στη σχολή Χουρδούκη, στο Νέο Φάληρο, πουλούσε σάντουιτς στους συμμαθητές της. “Αλλά δεν ξέρεις ότι μία μέρα είχα βγάλει ένα χαλί και όλα τα ασημικά της μάνας μου από το σπίτι για να τα πουλήσω στη γειτονιά. Πήρε μία γειτόνισσα τηλέφωνο τη μάνα μου που έλειπε σε διακοπές και της είπε να γυρίσει πριν προλάβω να τα ξεπουλήσω”.

Ο μακαρίτης ο Καμμένος μπορεί να υπολόγιζε στην κόρη του, αλλά η κολύμβηση πρώτα και το πόλο ύστερα ήταν ακαταμάχητα για την κόρη του. “Είχε μάθει και μου έλεγε κάτι περίεργα, αλλά προφανώς δεν μπορούσε να το δεχθεί ότι είχα επιλέξει κάτι που η προσφορά δεν θα είχε την κατάλληλη αμοιβή”, θυμήθηκε.

Αμοιβή για όλους ήταν η ενέργειά της και η συνολική αγάπη, που μερικές φορές μεταφραζόταν σε ξύλο. Ο καβγάς με την Ασιλιάν, σε ένα ντέρμπι Βουλιαγμένη-Ολυμπιακός, παραμένει αξέχαστος.

“Καταρχάς, είχαμε φοβερή χημεία στο παιχνίδι μας. Παίζαμε ένα παιχνίδι, χάσαμε δύο γκολ και πήγαν οι μικρές να μαζέψουν τις μπάλες. Η Ασιλιάν δεν τους τις έδινε και οι μικρές μού το είπαν. Βγήκαμε έξω και τη ρώτησα γιατί μίλησε έτσι στις μικρές και ‘μαγκιές δεν κάνουν στις μικρές, κάνουν στις μεγάλες’. Ήταν κι αυτή εκρηκτική, με έπιασε από τα μαλλιά, πλακωθήκαμε στα μπουνοκλωτσίδια”.

“Είχαμε καλή σχέση και έχουμε καλή σχέση. Μου άρεσε πάρα πολύ σαν παίκτρια, βρισκόμασταν πάρα πολύ. Έγινε ένας σκοτωμός εκεί χάμω, μπουνοκλωτσίδια, όχι παίξε γέλασε. Και μετά παίξαμε ένα δεύτερο παιχνίδι εδώ στη Βουλιαγμένη και βγήκαμε και οι δύο με αντικατάσταση. Μπουνοκλωτσίδια κι εδώ. Ο θυμός μάς πέρασε αμέσως μετά. Ξεχαρμανιάσαμε, δεν είχε γίνει τίποτα”

“Με την Ευτυχία την Καραγιάννη να δεις μία φορά. Έχουμε κατασκοτωθεί, έχουμε βριστεί πολύ άσχημα. Εγώ ήμουν στη Βουλιαγμένη και η Ευτυχία είχε πάει στη Γλυφάδα. Το βράδυ μιλήσαμε στο τηλέφωνο, κλαίγαμε από τα γέλια, κάναμε ένα καλό μεθύσι και μας πέρασε. Αλλά δεν μας ένοιαζε τίποτα. Ούτε λεφτά ούτε τίποτα. Περνάω πάρα πολύ καλά ακόμα με τα παιδιά. Μου δίνουν χαρά”.

Η Καμμένου είναι σε νιρβάνα εντός της ομάδας. Αρκετά μειλίχια, πολύ δοτική, φίλη. “Τον πρώτο χρόνο, η κόρη μου νόμιζε ότι την κοροϊδεύω”, λέει. “Καμία σχέση με το σπίτι”. Ήταν τόσο ήρεμη.

Η Ηλιάνα έζησε τις πρώτες μέρες της στην κοιλιά της μαμάς της, μέσα στο νερό. Στο Προολυμπιακό του Παλέρμο, που έπαιξε ενώ ήταν σε ενδιαφέρουσα και δεν το ήξερε. “Ήταν μεγάλη μάχη. Είπα στο συγχωρεμένο τον Τάκη τον Μίχαλο, τον προπονητή της Εθνικής, ότι δεν θα συνέχιζα. Και το κατάλαβε. Δεν ήξερα ακόμα ότι είμαι έγκυος”.

H Εθνική δεν προκρίθηκε στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ, αλλά η Καμμένου θα θυμάται αυτό το τουρνουά και για κάτι που τη στιγμάτισε. “Είχε μείνει εκτός η Ιταλία κι εκείνο το βράδυ μπήκα στο ξενοδοχείο όταν ο Πιερλουίτζι Φορμικόνι τους είπε ‘θα συνεχίσω για 4 χρόνια ακόμα. Συνεχίστε μαζί μου. Και όλες, μεγάλες παίκτριες, τεράστιες, αποφάσισαν να συνεχίσουν’. Το λέω και ανατριχιάζω”.

Αυτό που δεν ήξερε η Καμμένου ήταν ότι θα έβρισκε τον Φορμικόνι αντίπαλό της σε δύο σερί τελικούς Κυπέλλου Πρωταθλητριών και έναν ημιτελικό, από το 2008 έως το 2010, και θα του την έφερνε στις δύο από τις τρεις περιπτώσεις, το 2009 και το 2010. Αλλά, όσο κι αν λέει ότι ήταν προετοιμασμένη, σίγουρα δεν θα περίμενε ότι θα έπρεπε να περάσει σχεδόν μία δεκαετία για να πάει ξανά σε Final Four, ώστε να βρεθεί με τον Ολυμπιακό στο προγραμματισμένο στην Κέρκυρα, πριν από 9 χρόνια ραντεβού.

Photo credits: Tourette/Ανδρέας Παπακωνσταντίνου