Ο Πέτρος Πολυχρονίδης δεν τρομάζει από χρεοκοπίες

“Ο Νιλς Χόλγκερσον “μάγεψε” τους 78ers την δεκαετία του ’80 απο την συχνότητα της ΕΡΤ 2, αλλά ελάχιστοι θυμούνται ποιά αγριόπαπια καβαλούσε ο σουηδός μικροσκοπικός ήρωας στο ταξίδι του για το Έκερσμπεργκ. Στη διαδρομή (γύρος του κόσμου) υπήρχε και μια αλεπού, που επίσης αγνοούμε τα στοιχεία της, η οποία ντε και καλά έπρεπε να γευθεί τον Νιλς (κατ’ ουσίαν)”.

Μετρημένες 58 λέξεις που προλογίζουν το πρώτο κείμενο που έγραψε ποτέ ο Πέτρος Πολυχρονίδης στο Contra.gr πριν από 182 μήνες, στις 18/12 του 2001, προτού καν την Άνοιξη του 2005 αναλάβει να ηγηθεί της συντακτικής ομάδας. Ημών δηλαδή. Και ναι, καλά κατάλαβες! Μαζί του κουβεντιάσαμε για όλα κι άλλα τόσα. Διότι, ως άξιο τέκνο της ποπ κουλτούρας των 80s, ως πρώην αθλητικός ρεπόρτερ, ως ραδιοφωνικός παραγωγός επί (σχεδόν) μια 20ετία και νυν παρουσιαστής του “Τροχού της Τύχης”, ο δικός μας Πέτρος, είναι ο άνθρωπος που σε προκαλεί να τον ρωτήσεις για ό,τι σου ‘ρθει στο μυαλό.

Τα 16χρονα του εφηβικού Contra ήταν η αφορμή για να τον συναντήσουμε. Και το άρθρο με τον τίτλο “Θρύλος καλεί Χόλγκερσον” η απαρχή μιας δίωρης κουβέντας που ξέφυγε από τα καθωσπρέπει μιας συνέντευξης μ’ ένα οποιοδήποτε άλλο “πρόσωπο της ημέρας”. Όπως αναμφίβολα είναι πλέον ο κεντρικός παρουσιαστής ενός τηλεπαιχνιδιού ενός εκατ. και βάλε καθημερινών τηλεθεατών και μερικών χιλιάδων που δηλώνουν συμμετοχή περιμένοντας ευλαβικά στην ουρά για να εισέλθουν στο πλατό του studio ΚΑΠΑ (ναι, το είδα να συμβαίνει), με την ελπίδα να παίξουν, να κερδίσουν χρήματα ή -γιατί όχι;- κι ένα αυτοκίνητο!

Πώς στον ίδιο τίτλο που επέλεξε χώρεσαν ο Ολυμπιακός του Τάκη Λεμονή και ο ξανθομάλλης πιτσιρικάς-ταξιδευτής μπορείς ν’ αντιληφθείς διαβάζοντας εδώ το άρθρο, το οποίο -σατανικά θα έλεγε κανείς- αντανακλά την οπαδική συλλογιστική του σήμερα. Ταμάμ! Μόνο που στην πυρά αντί του Λεμονή θα έπεφτε ο Πάουλο Μπέντο. Για τον Πέτρο ο Νιλς Χόλγκερσον ” ήταν ένας από τους παιδικούς ήρωες μου“. Τον πιστεύω όταν λέει πώς έχει ακόμη μαζεμένα τα επεισόδια της παιδικής σειράς που προβάλλονταν στην ΕΡΤ. Το έχει καμάρι παρόλο που ” όταν τα έβαλα στα παιδιά μου, σιχάθηκαν από το πρώτο λεπτό“.

Δεν στεναχωρήθηκε που ο γιος και η κόρη του αντέδρασαν σ’ αυτό που ο ίδιος γοητευόταν βλέποντας μικρός. Γιατί όσο πολύ αγαπάει το παλιό, άλλο τόσο ξέρει ότι οφείλει να συμβαδίζει με το παρόν (και πολλές φορές να προ-βλέπει το μέλλον). ” Αυτό που για μένα και σένα ήταν θρυλικό, για τον σημερινό πιτσιρικά δεν είναι. Πρέπει να προσαρμόσεις τα πάντα στη σύγχρονη εποχή“.

ΕΝΑΣ ΑΠ’ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ

Είναι το σημείο που εισβάλλει στην κουβέντα το Contra. Στο οποίο ο Πέτρος Πολυχρονίδης είχε αναλάβει συντονιστικό ρόλο ένα πρωινό του 2005. Με μακρύ μαλλί πιασμένο κοτσίδα και μια φόρμα του Παλλαυρεωτικού για ένδυμα! ” Όσο κι αν θες να το πιστέψεις ήταν το μόνο σάιτ που δούλεψα, πέρα απ’ αυτό που δημιούργησα για τα μαχητικά σπορ. Ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα σε τέτοιο πόστο, εκτός από τώρα που προσπαθώ να συγχρονίζω την ομάδα μου. Στο δημοσιογραφικό κλάδο δεν είχα βρεθεί να κάνω κάτι τέτοιο και δεν είχα το θάρρος να το κάνω, γιατί όταν συνεργάζομαι με συνομήλικούς μου, δεν μπορώ να το παίξω αφεντικό. Μπορώ όμως να κατεβάσω και να προτείνω ιδέες“.

Προσιτός από το πρώτο λεπτό και υπέρμετρα ανοικτός με όλους, κουλ τύπος δίχως τουπέ, ασχέτως αν είχε ήδη βγει στο γυαλί στο “Ιατρείο του Σταδίου”.

Τον έκανε να ξεχωρίζει η… πολυχρονιδική τρέλα του που έφερνε ένταση στο χώρο. Αυτή που τον ενέπνευσε να κάνει εικόνισμα τον τότε υπουργό αθλητισμού Αθλητισμού Γιώργο Ορφανό ” για να κάνουμε κάθε μέρα το σταυρό μας” κάθε φορά που ερχόταν ένα νέο δελτίο Τύπου από τη ΓΓΑ.

Εμείς γελούσαμε με κάθε τέτοια πλάκα, ο ίδιος… έκλαιγε όταν ερχόταν στο γραφείο, διότι περιγράφοντας γλαφυρά την πιο δύσκολη στιγμή της παρουσίας του στην τότε βάση μας στο Ν.Κόσμο, θυμάται ότι ” πήρα 14 κιλά τους 18 μήνες που δούλεψα εκεί και κατηγορώ τους συναδέλφους μου τότε (Καραϊνδρο, Ζωιτό, Γιαννόπουλο, Λουκίδη, Μπράτσο, Μοναστηριώτη και Ανθή), γιατί κανείς δεν έπινε τα ρεντ μπουλ που έρχονταν από μια χορηγία και υποχρεωνόμουν να τα πίνω όλα εγώ. Για όνομα της Παναγίας, δηλαδή“.

Έπρεπε να βγαίνουμε εμείς για πέντε λεπτά από το γραφείο κάθε μέρα και την ώρα που τρώγαμε το γύρο πίτα να κάνουμε την ανάλυσή μας.

Αποχώρησε μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006 στη Γερμανία. Αφού είχε γράψει τον Τελικό της πιο ιστορικής κουτουλιάς ever. Του Ζιντάν στον Ματεράτσι. Χωρίς να έχει ξεπεράσει ακόμη ” τον ψυχολογικό σκόπελο του να σκοράρει ο π…της ο Γκρόσο και να πρέπει να βάλουμε τίτλο σε κάθε ματς της Ιταλίας χωρίς κόλπο γκρόσο“.

” Δεν πρόλαβα να σκεφτώ και να καινοτομήσω, αυτό που έγινε αργότερα με απόλυτη επιτυχία: να οπτικοποιήσουμε το προϊόν και να παίζουν εκπομπές. Δεν το είχα στο μυαλό μου όπως έγινε με την κυριακάτικη αθλητική εκπομπή, ήταν αλλιώς τότε το ίντερνετ, αλλά είχε φτάσει στη βάση ότι θα πρέπει ο κόσμος να διαβάζει μόνο, αλλά να παίρνει… τυράκι. Όπως τα σημερινά vlogs. Έπρεπε να βγαίνουμε εμείς για πέντε λεπτά από το γραφείο κάθε μέρα και την ώρα που τρώγαμε το γύρο πίτα να κάνουμε την ανάλυσή μας. Και αυτό θα άρεσε. Γιατί όταν στο κόντρα υπήρχε ο Paparazzi, όλα αυτά τα χιουμοριστικά που είναι σήμερα, δεν είχαν καμία αίσθηση. Τώρα κάθε σάιτ έχει μια τέτοια στήλη. Δεν πρόλαβα να κάνω όσα ήθελα γιατί με βρήκαν άλλοι τηλεοπτικοί μπελάδες. Τουλάχιστον κάναμε τους τίτλους πολύ πιο κοντά σε ό,τι είναι σήμερα, το πήγαμε σε άλλη διάσταση“.

Δεν το μετάνιωσε που επέλεξε άλλους δρόμους αφού ” μπόρεσε έτσι το Contra να προοδεύσει” και αυτοσαρκαζόμενος λέει πως ” ήταν ντροπή για όλους σας πως εγώ τότε ήμουν αρχισυντάκτης, φοβερά κακό…“.

ΕΡΩΤΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΠΕΡΑΣΕ

Ανεξαρτήτως επιλογής, παρόλα αυτά, συνέχισε να είναι είναι ένας φανατικός αναγνώστης. Κοντράκηδες τους λεν’ αυτούς. ” Στη ζωή μου δεν υπήρξε μέρα, πέραν απ’ αυτές των διακοπών ίσως, από την πρώτη στιγμή που άνοιξε το Contra πριν από 16 χρόνια που να μην έχω σκρολάρει στη σελίδα. Ακόμη και τώρα είναι home page. Δεν υπάρχει περίπτωση να σηκωθώ και να μην καθίσω είκοσι λεπτά να διαβάσω έστω και φευγαλέα. Ακόμη και μετά από ένα 12ωρο ή 14ωρο γύρισμα στον Τροχό της Τύχης, θα γυρίσω σπίτι εξουθενωμένος και για 10 λεπτά θα μπω στο κινητό αυτά που θέλω και μετά να… σβήσω“.

Ο πρώτος έρωτας είναι παντοτινός, μας είπαν κάποτε και το πιστέψαμε. Ή μήπως όχι, Πέτρο; ” Προσωπικά εμένα μού άφησε ένα… κουσούρι το Contra. Διότι όποιο σάιτ έστηνα, το έστηνα κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του. Αν πάντως είχε ακόμη την αρχική μορφή του, θα συγκινούμασταν δέκα νοματαίοι και θα το απέρριπταν όλοι οι υπόλοιποι. Προσαρμόστηκε, ακολούθησε την εποχή, έγινε μοντέρνο και γι’ αυτό είναι τόσο πετυχημένο. Κάποιοι άλλοι που έμειναν στην παρακμή, κράτησαν απλώς τους παραδοσιακούς αναγνώστες-φαν. Πρέπει να εξελίσσεσαι. Οφείλεις να πας ξεκάθαρα με την εποχή σου…“.

To δικό του site (μαχητικών αθλημάτων) ο Πέτρος το εγκατέλειψε για να (ξανα)κάνει οικογένεια. “ Με αυτόν τον νταλκά πίσω μου δεν γινόταν”, εξηγεί και υπερθεματίζει. ” Αυτό που δεν καταλαβαίνουν πολλοί είναι πως κάθε ιστοσελίδα είναι ένας οργανισμός που δεν κοιμάται μαζί σου. Είναι μόνιμα ξύπνιος. Αυτό δεν μπορεί να τα καταλάβει κανένας, ούτε ο αναγνώστης. Δεν το καταλαβαίνει ο φαρμακοποιός που το βράδυ έχει βάρδια και θέλει ν’ ανοίξει το σάιτ και να το βρει εκεί. Γιατί δεν γράφεις για τον Αντετοκούνμπο που έπαιξε πριν από λίγο; Δεν μπαίνει στη διαδικασία να σκεφτείς γιατί δεν το έχεις γράψει, αν υπάρχει άνθρωπος στη βάρδια, αν υπάρχουν χρήματα γι’ αυτό. Αναρωτιέται απλώς γιατί δεν στείλατε αποστολή στον… τελικό του Κόπα Λιμπερταδόρες“.

Αυτός είναι ο λόγος που απορεί με την επιλογή σχολιασμού κάτω από τα κείμενα των άρθρων. Δεν φοβάται την κριτική, απλώς ” δεν το κάνουμε μαζί όλοι. Εγώ δεν πήγα ποτέ στον μηχανικό αυτοκινήτων να του πω δεν βάζεις καλά τη βίδα, το αμορτισέρ θέλει σφίξιμο, βάλε παραπάνω λάδι στη μηχανή. Ούτε χρειάζεται να περνάς άλλη μισή ώρα, χάνοντας το χρόνο σου, για να διαβάζεις σχόλια, πικρόχολα κυρίως, που δεν αφορούν την είδηση απαραίτητα. Ούτως ή άλλως, οποιαδήποτε ‘δημοκρατική’ συζήτηση γύρω από τον αθλητισμό, όποια κι αν είναι η αφετηρία της, αν διαρκέσει παραπάνω από μισή ώρα είτε γραπτώς είτε λεκτικώς είτε στο ραδιόφωνο, καταλήγει στο Γουέμπλεϊ και στη Χούντα. ακόμη κι αν έχει βάση τα μετάλλια της Κορακάκη εκεί καταλήγει με μαθηματική ακρίβεια. Είναι η πολιτιστική κουλτούρα του Έλληνα. Για τους προχωρημένους φτάνουμε και σ’ άλλες υποθέσεις. Για την μπάλα ποτέ“.

Τώρα εξηγείται πως το “πανηγυρτζήδες είμαστε”, αμέσως μετά το χαμένο τελικό στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας (3/9/06), τον εκφράζει ακόμη και σήμερα. Το θυμάται πολύ ξεκάθαρα ακόμη. ” Με το γιουρούσι είμαστε, όχι με το Euro και τον αθλητισμό“, ισχυρίζεται. Δανείζομαι δύο προτάσεις από εκείνο το κείμενο που αντανακλούν την άποψή του. ” Πιεσμένοι απο τα ατομικά μας προβλήματα, την σχετικά στενή μας τσέπη και τις σκοτούρες της καθημερινότητας, μόλις ακούμε «βάλτο αγόρι μου» και «ξεκίνησε το πειρατικό», ορμάμε. Φιλάμε σημαία, φοράμε φουστανέλα, φουσκώνουμε στήθος, αριστερίζουμε (αυτό σε περίπτωση που νικάμε τους Αμερικανούς) και ζούμε το απόλυτο one night stand ή έστω one month stand“.

Γιατί να μην πάω να δω θέατρο ή να πιω μπύρες;

Αμφιβάλλει κανείς πως όλα τριγύρω άλλαξαν κι όλα τα ίδια έμειναν; Ο Πέτρος συναινεί. Καθώς ” ο κόσμος έχει σε πολύ λιγότερη εκτίμηση τ’ αθλητικά στην Ελλάδα απ’ όσο νομίζουμε εμείς που δουλεύουμε από μέσα. Ο ελληνικός αθλητισμός απασχολεί πολύ λίγους. Πήγαινε Κυριακή βράδυ σε μια παρέα 100 ατόμων σ’ ένα εστιατόριο και πες ‘συγνώμη πόσο ήρθε το Βέροια-ΑΕΚ;’. Από τους 100 θ’ απαντήσουν οι 20. Ο κόσμος έχει χάσει τελείως το ενδιαφέρον του για τον ελληνικό αθλητισμό“.

Με το κακό να έχει την πηγή απ’ όπου αναβλύζει, τώρα που ο ίδιος έχει γίνει… αλλαγή και βρίσκεται έξω από τις τέσσερις γραμμές, βλέπει την κατάσταση από διαφορετικό πρίσμα. Και φιλοσοφεί. ” Το ποδόσφαιρο έχει καταντήσει ένα άθλημα για ελάχιστους και το μπάσκετ ένα άθλημα για δύο. Αν δεν παίζουν αυτοί, είναι να σαν μην υπάρχει μπάσκετ. Το ποδόσφαιρο παίρνει και πιο κάτω, όταν δεν θα έχουμε πια ούτε μία θέση στο Champions League. Δίνεις ένα ποσό για να πας στο γήπεδο. Γιατί να μην πάω να δω θέατρο ή να πιω μπύρες; Γιατί να δώσω 15 ευρώ για το Λεβαδειακός-Πλατανιάς; Έτσι σκέφτονται οι περισσότεροι“.

Γιατί; ” Διότι δεν έφτιαξαν το ποδόσφαιρο με πυρήνα τον θεατή, αλλά για τους εαυτούς τους, να κάθονται εκεί που είναι. Κανείς δεν επένδυσε στον κόσμο, ίσως μόνο ο Ντέμης. Το γιατί απέτυχε είναι άλλο θέμα. Οι πρόεδροι λειτουργούν με γνώμονα να μην στεναχωρήσουν όσους οπαδούς πηγαίνουν γήπεδο. Ο Ολυμπιακός δεν θα πρέπει να αισθάνεται δικαιωμένος που είναι πρώτος ικανοποιώντας τους οπαδούς που πηγαίνουν στο γήπεδο, αλλά να αισθάνεται χάλια που δεν ικανοποιεί τα άλλα τρία εκατ. οπαδών του που δεν πηγαίνουν στο γήπεδο. Δεν νοείται να είσαι Ολυμπιακός και να μην… δέρνεσαι για να πας στο γήπεδο. Και δεν λέω για αγώνες του Champions League. Ολυμπιακός είσαι… Δεν μπορείς να μην γεμίζεις ασφυκτικά ένα Καραϊσκάκη. 100.000 έπρεπε να ‘ναι απ’ έξω!

Δεν μπορείς να είσαι Παναθηναϊκός, να είσαι με διοίκηση Αλαφούζου και εσύ βρίζεις τον Βαρδινογιάννη που έχει αποχωρήσει τόσα χρόνια. Είναι σαν να βγω εγώ, ως ΠΑΟΚτσής, και να πω ‘φίλε για όλα φταίει ο Βουλινός που δεν μπορεί ο Σαββίδης να βγάλει άκρη’. Είναι χαζό όλο αυτό. Θα βρίσω τον Βουλινό και τον Μπατατούδη; Η μόνη λύση είναι οι ομάδες να μην είναι δύο στρατόπεδα, γιατί τόσα είναι, αλλά να γίνουν 14 ή 16, όσες είναι. Ο πατέρας μου παλιά, τη 10ετία του ’80, πήγαινε και έβλεπε τον ΠΑΟΚ στην Αθήνα. Σε κάθε ματς, είτε ήταν στο Καραϊσκάκη και στο ΟΑΚΑ, είτε στη Ν. Σμύρνη, στη Φιλαδέλφεια και στη Ριζούπολη. Και τα θυμάμαι όλα πολύ καλά. Αλλά πλέον έχει να δει τον ΠΑΟΚ στο γήπεδο πάνω από 10 χρόνια. Ας ρωτήσουν αυτούς που δεν πηγαίνουν και όταν πάρουν την κοινή απάντηση, γιατί η απάντηση είναι μία, ας προχωρήσουν“.

ΠΑΟΚ (ΚΑΙ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ) ΑΦΟΥ…

Ο ίδιος έβαλε στην κουβέντα τον ΠΑΟΚ και η ερώτηση αυτονόητη. Νικαιώτης και ΠΑΟΚτσής γίνεται; Γίνεται. ” Μερικές ομάδες τις νιώθεις. Εμείς είμαστε Βορειοελλαδίτες, από τον Έβρο. Από τη Νέα Βύσσα η καταγωγή μου, από το χωριό του φράχτη που χωρίζει την Τουρκία με την Ελλάδα για να μην περνούν οι μετανάστες. Εκεί είμαστε μόνο ΠΑΟΚ αφού… Ο ΠΑΟΚ είναι φιλοσοφία δεν είναι καν ομάδα, είναι ιδέα. Είσαι ΠΑΟΚ, έχεις άλλη αντίληψη. Έχει και φιλάθλους της ΑΕΚ εκεί πάνω, αλλά ο ΠΑΟΚ κυριαρχεί. Είναι τοπικό το θέμα“.

Ήταν πάντως οπαδός της… πόλης, όχι της εξοχής. ” Τούμπα δεν πήγαινα, μόνο Αθήνα. Μέχρι τα 9 μου, είχα πάει σε όποιο γήπεδο έχει παίξει ο ΠΑΟΚ στο λεκανοπέδιο. Μετά σταμάτησε να πηγαίνει ο πατέρας μου γιατί θεώρησε ότι είναι άσχημη επιρροή για ένα παιδί. Δεν υπάρχει μέρα που δεν περίμενα τον πατέρα μου να γυρίσει σπίτι για να διαβάσω τα αθλητικά στο “Έθνος”. Πάντα από την ανάποδη ξεκινούσα. Όταν δε, βγήκε το Εθνοσπόρ, έγινα ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. Κράτησα αρχείο για 7-8 χρόνια μέχρι τη στιγμή που τα πέταξε η μάνα μου“.

Μεταξύ μας, ο Πέτρος είναι και… λίγο Προοδευτική. Το παραδέχεται off the record, αλλά πήρα την άδεια του για να το… μαρτυρήσω. Χάνεις τέτοια είδηση; Προσοχή όμως είναι με την Προ ” του Σούλη του Παπαδόπουλου και δεν δέχομαι άλλη καμία. Την Προοδευτική του Ζαϊμι, του Σάκη του Αλμανίδαρου, του Κόη, του Ανδράλα, του Πάντου“! Και τιμάει τα βυσσινί (ακόμη και στο γύρισμα)!

Γιατί μεγάλωσε στις γειτονιές της Νίκαιας, περπάτησε στους δρόμους του Κορυδαλλού. Εκεί που βλέπεις μπάλα από τα μπαλκόνια των προσκολλημένων πολυκατοικιών σαν από σουίτα δίχως εισιτήριο. Να πως κολλάς το… μικρόβιο της fun camera για την OTE TV. ” Πήγα όπου έχει πάει τσαμπατζής οπαδός, σε θάλασσες και βουνά, σε κολώνες και δέντρα, σε μπαλκόνια, ήπια μπύρες. Το ποδόσφαιρο είναι η χαρά του κόσμου. Θέλει πρωτοτυπία και θάρρος το επάγγελμα. Από τα επικότερα ρεπορτάζ ήταν το 48ωρο με τον Απόλλωνα. Με προσέλαβαν κανονικά ως φροντιστή και έκανα τα πάντα: μάζευα τις κάλτσες και τα ρούχα, ήμουν με τους παίκτες στο μασάζ και στις ώρες αναψυχής, το βράδυ στα δωμάτια. Πήγα με τον Βοσνιάδη και το βοηθό του στην ανάλυση, στο λεωφορείο. Άλλη φορά πήγα μηχανοκίνητη πορεία με τους οπαδούς των Χανίων και με τους ποδοσφαιριστές του Αιγινίου σε καρότσα φορτηγού που τους είχε νοικιάσει ο πρόεδρος. Μπήκα και στη σουίτα του Μαρινάκη“. Η αγαπημένη δουλειά του όπως παραδέχεται.

Ο Χανιώτης Δημήτρης να είναι καλά. ” Ο λόγος που ξεκίνησα ήταν ένας οπαδός του Πλατανιά, Δημήτρη αν θυμάμαι τον λένε, ο οποίος παρακολουθεί τα εντός έδρας ματς πάνω από ένα δέντρο, στο οποίο σκαρφάλωσα σε ζωντανή μετάδοση για να τον βγάλω στον αέρα. Ήταν μάλιστα και το τελευταίο ρεπορτάζ πριν αποχωρήσω. Το ένιωθα σαν φόρο τιμής να ολοκληρώσω με τον ίδιο. Ανέβηκα πάνω στο δέντρο, έξι μέτρα, πήρα τρεις ατάκες, κατέβηκα και συνέχισα στον πάγκο της Παναχαϊκής. Οι άνθρωποι του καναλιού το είδαν και μου είπαν γιατί δεν το συνεχίζουμε. Ήταν το εφαλτήριο“.

Μακάρι να γινόμασταν ποδοσφαιρική Ουγκάντα…

Πού δεν κατάφερε να πάει με τη fun camera; ” Στην Ουγκάντα…“, απαντάει μεμιάς και γουρλώνεις τα μάτια. Εξηγεί παραχρήμα: ” Γιατί με μαθηματική ακρίβεια κάθε φορά που γίνονται επεισόδια υπάρχει ένας τίτλος ‘Ουγκάντα γίναμε…’. Θα ήθελα να δείξω ότι η Ουγκάντα έχει πολύ σοβαρό πρωτάθλημα. Φτωχό μεν, αλλά σοβαρό. Πηγαίνουν με κοστούμι και γραβάτα στο γήπεδο μετά την εκκλησία, είναι άλλη η φιλοσοφία τους. Να δείξω σε όλους, τι είναι αυτό το ‘Ουγκάντα γίναμε’. Το έχω ψάξει και δεν έχουν βία, βλέπουν την μπάλα τους και φεύγουν. Έχουν γρασίδι, γήπεδα, χειροκρότημα. Μακάρι να γινόμασταν ποδοσφαιρική Ουγκάντα…“.

ΣΚΑΡΜΟΥΤΣΟΣ ΚΑΙ ΨΩΜΙΑΔΗΣ

” Αντιθέτως“, μονολογεί άνευ διακοπής, ” εδώ οι ομάδες, που πληρώνονται από τα κανάλια, έχουν απαιτήσεις για το πώς θα τις προσφωνούν. Προσωπικά δεν μου έχει τύχη παρέμβαση, ποτέ δεν μου είπε κανείς, ενόσω έκανα ρεπορτάζ, να πω κάτι για κάποιον. Δεν δέχθηκα εντολή. Ίσως είχα την τύχη να δουλέψω σε στιβαρά μαγαζιά. Όπως και να ‘χει πάντως, την αλήθεια δεν μπορείς να την κρύψεις με τα λόγια. Έχω δική μου αντίληψη. Όταν καθίσω να φάω ένα πιάτο φαγητό, δεν θα περιμένω να έρθει ο Σκαρμούτσος για να μου πει αν είναι καλό. Τρώω και ξέρω αν είναι καλό, ή θα το καταλάβω… λίγο μετά. Όταν ακούω ένα τραγούδι που μου αρέσει, δεν θα φέρω τον Θεοφάνους να μου κάνει κριτική και του βάλει βαθμολογία“.

Κι αν του φευγάτου η μάνα δεν έκλαψε ποτέ, τι γίνεται με αυτόν που προτίμησε να βρίσκεται στον πυρήνα των γεγονότων; Στους δρόμους και στην κερκίδα; ” Έχω φάει κάτι ψιλές από τον Μάκη Ψωμιάδη το 2001 γιατί ‘δεν τα έγραφα καλά για την ΑΕΚ’, όπως μου είπε. Δυο σφαλιάρες ήταν και ένα… σφίξιμο στο λαιμό. Βέβαια όσο με χτυπούσε δεν πρόλαβα ποτέ, γιατί είχα κατουρηθεί απάνω μου κανονικά, να του εξηγήσω ότι δεν έγραφα πουθενά. Από τον πανικό μου, πάντως, ήμουν και έτοιμος να συμφωνήσω πως όντως δεν τα έγραφα καλά. Εκ του αποτελέσματος, μ’ είχε μπερδέψει μ’ έναν άλλον νεαρό ρεπόρτερ της ΑΕΚ – εγώ έκανα τις μεταδόσεις και έτυχε να βρεθώ στον ίδιο χώρο. Γι’ αυτόν το λόγο την πάτησα. Οφείλω να ομολογήσω πάντως ότι μετά από τρεις ημέρες συναντηθήκαμε στο αεροδρόμιο με την αποστολή της ΑΕΚ να φεύγει και ο Ψωμιάδης ήρθε και μου είπε επί λέξη ‘αγαπούλα γίνονται και λάθη. Αθρώποι είμαστε, να μας συγχωράτε… Ό,τι χρειαστείς, σκούντα τον πρόεδρο, θα είμαι δίπλα σου. Δεν τα έχω μ’ εσένα, αλλά με κάποιον άλλον, που παίρνουν όλοι ένα… λακ-τοπ στο χέρι και γράφουν στα… σάιζ ό,τι τους κατέβει‘”.

Τελειώνει την αφήγηση της ιστορίας και ακόμη γελάει. Σκληρή στιγμή για καθ’ έναν του χώρου που έχει βιώσει κάτι παρόμοιο, αλλά δεν σκοπεύει να τη διαγράψει από τη μνήμη του. Είναι κομμάτι του. Δικό του, της δουλειάς που επέλεξε. Το καλύπτει με ιλουστρασιόν χιούμορ, η γρατζουνιά, όμως, έχει χαραχτεί. Αυτό και πολλά άλλα είναι που δεν του λείπουν καθόλου.

Δεν χρειάστηκε ερώτηση, απάντησε μόνος. ” Έχω δυο παιδιά και μια γυναίκα. Με νοιάζει όταν γυρίζω σπίτι να είμαι ευτυχής. Νοσταλγώ το αθλητικό ρεπορτάζ, δεν μου λείπει καθόλου. Γιατί για όσους δεν το γνωρίζουν είναι ό,τι πιο κοντινό στο… πολεμικό. Μπορεί να σε χτυπήσουν, να σε δείρουν. Αν καθίσεις στον πάγκο ομάδας, το λιγότερο κακό που μπορείς να πάθεις είναι να στείλεις για απολύμανση το παλτό σου που είναι γεμάτο φλέγματα. Οι καφέδες είναι το ευχάριστο. Μ’ έχουν ουρήσει και έπρεπε να το υπομένω γιατί δεν μπορούσα να φύγω. Και γυρνάς σπίτι κουβαλώντας όλα τα ψυχολογικά, γιατί είναι πολύ σοβαρό να σου βρίζουν τη μητέρα. Όσοι δεν μπορούν ν’ ανταπεξέλθουν, ας μην το δοκιμάσουν καν. Γιατί έχεις να κάνεις μ’ ένα πλήθος Ούνων, αφού ο όχλος σε δυναμώνει, και μετά πρέπει να είσαι στο παιδί σου ο πατέρας χωρίς να σ’ έχουν δείρει ή να σου έχουν σπάσει το αμάξι“.

Ο ΤΡΟΧΟΣ… ΑΠΟ ΤΥΧΗ

Θα είχε ακόμα μικρόφωνο στο χέρι και θα έτρεχε σαν τον Βέγγο από γήπεδο σε κατσάβραχο, με τρένα και με πλοία, θα ζούσε ότι από το ’96 σαν τη μέρα της μαρμότας, αν… Αν ” ένας άγιος άνθρωπος που συνεργάστηκα μαζί του στο αθλητικό ρεπορτάζ, τεχνικός ήταν, και έτυχε να δουλεύει στα δοκιμαστικά, δεν τους έλεγε ‘βρε παιδιά, θέλετε να ρίξετε μια ματιά και σ’ αυτόν τον καμένο που δεν είναι στα καλά του’. Τη διορατικότητα του Star δεν την έχουν πολλά κανάλια, καθώς έδωσε την ευκαιρία σ’ έναν άγνωστο άνθρωπο χωρίς επαφή με τη βαριά βιομηχανία της ψυχαγωγίας, ο οποίος θα μπορούσε να καταστραφεί και να καταστρέψει το προϊόν. Θα ήταν εύκολο, αντί να προτιμήσει ένα άτομο της γενιάς μου, να πάρει εκ του ασφαλούς ένα δοκιμασμένο παρουσιαστή που θα έκανε και αυτός εξαιρετικά τη δουλειά του. Δεν λέω πως ο Τροχός δεν θα πήγαινε καλά χωρίς εμένα. Αλλιώς δεν θ’ άντεχε 42 χρόνια στην Αμερική. Του βγήκε όμως σε κακό του καναλιού; Όχι μόνο δικαιώθηκε, αλλά αφενός εγώ πλέον απολαμβάνω τα οφέλη της επιλογής μου αναδεικνύοντας σ’ ένα άλλο επίπεδο τη δουλειά μου, αφετέρου ο κόσμος το διασκεδάζει. Κάνοντας τον εαυτό μου σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον που με φροντίζουν. Όταν τα μίντια φύγουν από τις safe λύσεις και δοκιμάσουν νέους ανθρώπους, θ’ αλλάξει το πράγμα. Δεν περιμένω βέβαια από την ΕΣΗΕΑ ν’ αναγνωρίσει τα σάιτ. Αυτό θα γίνει μόνο όταν ξαναβγάλουμε τρεις ομάδες στο Τσάμπιονς Λιγκ!”

Ευκαιρία ζωής τη χαρακτήρισε, απ’ όλες τις απόψεις. Δεν κρύβει, ούτως ή άλλως, πως και οικονομικά η διαφορά είναι μεγάλη, αφού βέβαια διαιρέσουμε αυτά που ακούγονται δια δύο και αφαιρέσουμε τα μισά. Άλλα παρόλα αυτά είναι τα ανεκτίμητα κέρδη που έχει αποκομίσει. ” Κυριακή δεν είχα νιώσει. Πλέον είμαι σπίτι και πάω εκδρομή με τα παιδιά μου. Ξυπνάω και παίζουμε παρέα αντί να πηγαίνω στο Αιγίνιο, στον Πλατανιά και στη Δράμα. Αν δεν έχω κάτι, είναι να βρίσκομαι στον πάγκο της Ντόρτμουντ και να μιλάω γερμανικά χωρίς να ξέρω, να είμαι στη Λάρισα όταν πέφτουν οι τραυματιοφορείς. Ο χαβαλές του γηπέδου, δηλαδή“.

ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΤΟΥ ΣΗΜΙΤΗ

Χαβαλές που δεν λείπει ολωσδιόλου από το πλατό. Του ζήτησαν να είναι ακίνητος κι αυτός… παράκουσε από την ενδοσυνεννοήση. “Αεικίνητος” κατάλαβε ότι του είπαν και η θέση του δεν τον… βλέπει. ” Ίσως ο κόσμος είχε την ανάγκη να δει κι έναν παρουσιαστή που να μην στέκεται στη θέση του. Εκ των υστέρων, αυτό ήθελε γι’ αυτό το παιχνίδι, άσχετα αν στην Αμερική συνεχίζεται για 42 χρόνια και από το 1981 με τον ίδιο παρουσιαστή. Εμένα, μου δόθηκε να καταλάβω ότι με διάλεξαν για κάτι φρέσκο. Το φρέσκο, όμως, δεν γίνεται να βγει στον αέρα και να παρουσιάσει το ίδιο. Δεν μπορώ εγώ να κάνω αναπαράσταση του Πολυχρονίου. Γιατί δεν είμαι, θα είχα αποτύχει παταγωδώς. Γιατί δεν είμαι ο Γιώργος ούτε είναι η εποχή του Γιώργου. Θα ήταν παράταιρο, σαν να κατέβαζε το ΠΑΣΟΚ τον Κατσιφάρα!“.

Μπίνγκο. Η λέξη-κλειδί για το επόμενο στάδιο ερωτήσεων. Την επιστροφή των 80s-90s, το Παλιό Ορθόδοξο ΠΑΣΟΚ, τις δραχμές. Αρχικά εξέφρασε τις ενστάσεις του, διότι ξεχνάμε πως ” υπάρχει και το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη, για το οποίο κανείς δεν λέει μια καλή κουβέντα. Το ΠΑΣΟΚ με το νιονιό, τους Ολυμπιακούς Αγώνες και το City who has the honour and the responsibility to organise the Olympic Games of 2004 is… Το ΠΑΣΟΚ που πάει σίκουελ με τη ΝΔ του Καραμανλή. Μην την αδικούμε κι αυτήν! Γεννούσαν τα κοκόρια του χώρου, άνοιγαν εφημερίδες, δεν βρέθηκα ποτέ με λιγότερες από δύο δημοσιογραφικές δουλειές από τότε μέχρι σήμερα, έστω κι αν πληρωνόμουν για… μισή, αφού είναι από τα πλέον κακοπληρωμένα επαγγέλματα“.

Ακολούθησε η… σοβαρή απάντηση για την “επιδρομή” του vintage και την ενσωμάτωση στην καθημερινότητα. ” Δεν είναι τρέλα αυτό που συμβαίνει. Απλώς ο κόσμος, σε βάθος χρόνου, εκτιμά αυτά που τον κάνουν να νιώθει βολικά και οικεία, πράγματα που είχε αφήσει πίσω. Τα αληθινά. Εγώ, ας πούμε, τον Πέτρο κάνω, όχι τον παρουσιαστή. Είτε στο γραφείο είτε στο στούντιο ο ίδιος άνθρωπος είμαι. Τις προάλλες υπήρχε στο ταμπλό η λέξη βελέντζα και εγώ λέω πως μόνο τον Λευτέρη Βελέντζα αναγνωρίζω. Αυτό έχει σημασία στο φινάλε, να μην κάνουμε τηλεόραση για ν’ αρέσουμε στα δυναμικά κοινά. Κάνεις αυτό που είσαι, ελπίζοντας ότι θα έχει ανταπόκριση“.

Και επειδή τον εξιτάρει όλο αυτό που ζει, δηλώνει με παρρησία ότι ” και βέβαια θα έκανα άλλο τηλεπαιχνίδι. Αυτός είμαι, γι’ αυτό ζω. Με έχουν προσεγγίσει για πρωινά, αλλά από τη στιγμή που έχω το δικαίωμα της επιλογής, δεν θα κάνω κάτι έξω από τα νερά μου. Γιατί να σου προσφέρω κάτι που δεν θέλεις. Κάθε πράγμα στον καιρό του. Πλέον δεν είναι η εποχή που πας κάπου επειδή είναι καλύτερα τα λεφτά, πας εκεί που θεωρείς ότι αυτοί οι άνθρωποι με τους οποίους συνεργάζεσαι από τα δέκα που λέτε ξέρεις ότι γίνονται έστω τα 9 και στο Star γίνονται 11! Αυτό εγώ δεν το αλλάζω ούτε για λίγα περισσότερα χρήματα, ενδεχομένως δεν το άλλαζα ούτε για πολλά περισσότερα, γιατί με κάνει να κάνω τη δουλειά μου ευτυχισμένος. Όταν είσαι πιο ευχαριστημένος και από το smiley face δεν έχεις λόγο. Ούτως ή άλλως, το μεταχειρισμένο το Astra του ’99 έχω ακόμα και τις δύο μηχανές μου που επισκευάζω και βάφω για να φαίνονται καινούργιες“.

ΧΩΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ

Ένας 40άρης άνδρας επεμβαίνει στην κουβέντα μας για να τον χαιρετίσει. Μιλούν για ένα-δυο λεπτά, προτού ένα παιδάκι από το διπλανό τραπέζι τον δει και του χαμογελάσει. Αναγνωρισιμότητα, δημοφιλία. ” Η ζωή μου είναι πολύ διαφορετική, αλλά και τι έγινε… Επειδή θα φάω ένα τέταρτο παραπάνω στο σχολείο της κόρης μου για να βγούμε μια φωτογραφία; Από αγάπη το κάνουν τα παιδιά“, λέει και αναρωτιέμαι, αν είχε φτάσει ποτέ στο άλλο άκρο, το μαύρο, της χρεοκοπίας. Να τα χάσει όλα.

Δεν το σκέφτεται, ούτε το αρνείται. ” Ναι υπήρξε“. Υπό ποια έννοια όμως; ” Όταν πήρα διαζύγιο από την πρώτη σύζυγό μου και ξεκίνησα από την αρχή τη ζωή μου, ήταν μια προσωπική χρεοκοπία. Όπως και ο θάνατος της αδερφή μου, δύο χρόνια μετά το χωρισμό, όταν έφτασα στο μηδέν. Επειδή όμως είμαι φύσει υπεραισιόδοξος, γύρισα ξανά τον τροχό και ήρθε το… τζακ ποτ. Σαν να γύρισε η ζωή μου, βρήκα τον άνθρωπό μου και πλέον δεν κάνω βήμα χωρίς αυτόν, βρήκα την υγειά μου, τις δουλειές μου“.

Γραφτό, τύχη, μοίρα; ” Όπως θες πεσ’ το. Μ’ αρέσει η λέξη πολιτισμός. Ήμουν πολύ τυχερός που η πρώην σύζυγός μου ήταν πολιτισμένος άνθρωπος και γι’ αυτό μιλάμε ακόμη σε καθημερινή βάση, φιλικά και συμβουλευτικά. Την τύχη τη φτιάχνεις, αρκεί να την φτιάχνεις με πολιτισμό. Αυτό μακροχρόνια σου αποδίδει. Δεν ξέρω χωρισμένο ζευγάρι που να πει ‘έλα μωρέ, εντάξει χωρίσαμε, δεν βαριέσαι’. Προφανώς κάτι μεσολαβεί. Δική μου βιωματική συμβουλή είναι πως δεν πρέπει να παύουμε να θυμόμαστε με ποιον κάναμε παιδιά και γιατί τον αγαπήσαμε.

Έχουμε μια τάση σαν γονείς, άνδρες και γυναίκες, να λέμε ότι ‘η ζωή μου είναι τα παιδιά’. Μεγάλη μπούρδα. Υπάρχει κι ένας άνθρωπος που έκανες αυτά τα παιδιά και ζωή πρέπει να είναι όλοι αυτοί μαζί. Οι περισσότεροι άνθρωποι που φτάνουν στο χωρισμό όποια κι αν είναι η αφορμή (τρίτο πρόσωπο, δουλειές, άγχος), η αιτία είναι μία: ξεχνάμε τους ανθρώπους που φτάσαμε μέχρι την οικογένεια και λέμε τα παιδιά μου να ‘ναι καλά και τίποτα άλλο. Η μεγαλύτερη ανοησία της ζωής. Τα παιδιά είναι πάντα στην ίδια μοίρα και πρέπει να είναι με τον άνθρωπο που τα έκανες. Με τον άνδρα ή τη γυναίκα σου. Δεν πρέπει ποτέ να τα βάζεις ούτε πιο πάνω ούτε πιο κάτω“.

Τον αποκαλώ Γκαστόνε. ” Περνάω μια γκαστονοφάση“, συμφωνεί, αλλά αμέσως επιλέγει άλλον ήρωα. ” Με τον Φέθρι θα με παρομοίαζα. Είμαι αυτός που δεν ξέρει που παν τα τέσσερα, αλλά του πηγαίνουν όλα καλά. Τελειώνει η ιστορία και ο Φέθρι είναι δικαιωμένος. Ο Ντόναλντ είναι το μόνιμο θύμα, ενώ και ο Γκαστόνε ενδέχεται να την πατήσει. Ο Φέθρι ποτέ. Γιατί μπορεί να είναι ο χαζούλης της παρέας, αλλά είναι αυτός που θέλουν όλοι. Ο αδικημένος ξάδερφος της οικογένειας Ντακ. Ίσως όλοι θα θέλαμε να είμαστε ο Σκρουτζ, οι καλύτεροι όμως είναι ο Φέθρι και ο Γκούφι, ο μοναδικός σκύλος που έχει σκύλο. Δεν υπάρχει κανείς που να μην τους συμπαθεί“. Και αποθεώνει τον Καρλ Μπαρκς, τον άνθρωπο πίσω από τον Γουλντ Ντίσνεϊ, για τις εμπνευσμένες παπιο-ιστορίες του.

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Θα ήταν αντισυναδελφικό να μην προμοτάρει τον σεναριογράφο των ιστορικών κόμικς, καταγγέλλοντας τον κόσμου του Ντίσνεϊ. Γιατί και ο ίδιος γράφει, σκηνοθετεί, αν θέλει, παίζει κιόλας. Στη δική του βιομηχανία θεάματος, ένα χώρο που φέρει την προσωπική σφραγίδα του. Η αναβίωση των “ηρώων του κατς”, το ελληνικό WWE, σ’ έναν χώρο όπως τον είχε φανταστεί ο ίδιος χρόνια τώρα. Όχι στον “Τάφο του Ινδού”, αλλά στου Ρέντη.

” Έχω μεγάλη αρρώστια με αυτήν την κουλτούρα της σκηνοθετημένης πάλης“. Πιο μεγάλη και απ’ αυτήν για την Τζούλια, προσθέτω. Την οποία παρεμπιπτόντως ο Πέτρος δεν θα φλέρταρε ποτέ #yes! Αφού ” εκτός από μεγάλη διαφορά ηλικίας, έχουμε και διαφορετική φιλοσοφία“.

Γι’ αυτό και μετά το διάλειμμα για διαφημίσεις επανερχόμαστε στο wrestling. ” Είναι μια μορφή τέχνης, όχι αθλητισμός ή θέατρο, κάτι ενδιάμεσο“, εξηγεί στον πρόλογό του και μου αναφέρει πέντε λέξεις: Χαλκ Χόγκαν, Σουγκλάκος, Smackdown, Κατς, Τζον Σίνα. Θέλει να ξέρω έστω μία για να συνεχίσει. Ξέρω και τις πέντε, περνάω το level και ανοίγεται.

Μου λέει ΖΜΑΚ, του απαντώ what; ” Δεν σημαίνει κάτι, είναι λέξη-εφεύρεση κι ας φέρνει στην στρατιωτική ομάδα, αλλά δεν έχει σχέση“.

Θεώρησε λοιπόν ότι αυτό που κάνω εγώ είναι στημένο και δες ελληνικό ποδόσφαιρο

Το γυμναστήριο και η αρένα βρίσκονται ακριβώς δίπλα στο λούνα παρκ, αλλά δεν είναι… τσίρκο! ” Οι Έλληνες έχουν στο μυαλό τους το κατς ως κάτι πολύ ευτελισμένο διότι έτσι το έκαναν προς το τέλος ο Σουγκλάκος και οι τελευταίοι των Μοϊκανών. Τους κατηγορώ δριμύτατα γι’ αυτό, γιατί το έκαναν ένα θέαμα trash στη χειρότερη μορφή του. Για ντομάτες και αυγά. Και εγώ έχω πετάξει. Ναι είναι cult από μόνο του, παράδοση όμως. Αν το Contra υπήρχε το 1933 θα είχε πρώτο θέμα τους 40.000 που μαζεύτηκαν στο Καλλιμάρμαρο για χάρη του Τζιμ Λόντου“.

Ψέματα δεν λέει στο κοινό του. ” Εγώ το πουλάω ως σκηνοθετημένο, όχι ως ψεύτικο, γιατί οι αθλητές που έχω στο ΖΜΑΚ και δίνουν μια φορά το μήνα σόου πέφτουν από τα πέντε μέτρα και πονάνε γιατί ψεύτικος τρόπος να πέσεις δεν έχει βρεθεί ακόμα. Δεν λέμε ποτέ τη λέξη στημένο, γιατί αν θεωρείς το ρέστλινγκ στημένο, μην έρθεις. Πήγαινε να δεις ελληνικό ποδόσφαιρο που δεν είναι στημένο και δεν ξέρεις το νικητή και έλα μετά στο ρινγκ προσπαθώντας να μαντέψεις ποιος θα νικήσει. Το τέλος το ξέρω εγώ που γράφω το σενάριο και οι δύο παλαιστές που το μαθαίνουν ένα λεπτό πριν τελειώσει το ματς από το διαιτητή. Στο ποδόσφαιρο πόσοι -νομίζεις- ξέρουν το αποτέλεσμα ενός ελληνικού αγώνα; Σίγουρα περισσότεροι απ’ όσους ξέρουν το αποτέλεσμα ενός pro-wrestling ματς Θεώρησε λοιπόν ότι αυτό που κάνω εγώ είναι στημένο και δες ελληνικό ποδόσφαιρο“.

Μιλάει με τόσο πάθος και αγάπη που στις 8 Απριλίου μ’ έπεισε να πάω, ψάχνω εισιτήριο για το event. ” Το έχτισα μόνος μου από την αρχή, εδώ και 14 μήνες. Οι χαρακτήρες μου είναι unique, έχω το μεγαλύτερο ρόστερ στην Ευρώπη. Είναι underground καταστάσεις, αυτό ακριβώς που θέλω. Η κάθε παράσταση είναι sold out και επειδή το παρατηρώ, κόβουμε εκείνο το Σάββατο περισσότερα εισιτήρια από ένα-δυο γήπεδα της Super League“.

Undertaker το μαγαζί δεν διαθέτει, με Κόρακα τη βγάζει, έχει ωστόσο ήδη κάνει guest εμφάνιση σε σόου ο Γιάννης Χλωρός, ” ποδοσφαιριστής 250 συμμετοχών στην πρώτη κατηγορία, παρακαλώ“. Και έχει ο… ποδοσφαιρικός θεός. Διότι ποτέ δεν είσαι σίγουρος ποιον θα δεις πάνω στο ρινγκ με τον Πέτρο Πολυχρονίδη στο μικρόφωνο. Από τον Λάμπρο Χούτο μέχρι τον Δημήτρη Διαμαντίδη.

Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΜΑΧΗ ΣΤΟ ΡΙΝΓΚ

” Γιατί, για όσους δεν το ξέρουν, ο Δημήτρης Διαμαντίδης κάνει πυγμαχία με τον Γρηγόρη Μάλλιο. Αν μπορούσα να κλείσω τώρα έναν αγώνα μποξ θα ήταν ο Δημήτρης Διαμαντίδης εναντίον του Λάμπρου Χούτου. Μπροστά στον Διαμαντίδη να πυγμαχεί, τίποτ’ άλλο. Αν νομίζεις ότι αυτά τα χέρια έκαναν ζημιά στο μπάσκετ, φαντάσου στο μποξ. Μια χαψιά τους κάνει όλους. Και δεν προπονείται τώρα που σταμάτησε, αλλά τέσσερα χρόνια! Δεν ξέρω αν θέλει να μπει στην πολιτική, αλλά ως διοργανωτής μαχητικών αθλημάτων, κλείνω τώρα τον αγώνα. Εναλλακτική είναι ο Λουκάς Βύντρα, γιατί ο Χούτος είναι ο καλύτερος. Τον έχω δει στην Ταϊλάνδη και είναι πολύ καλός” .

Το ΟΑΚΑ δεν θα έφτανε. Ναι ” αλλά για τους λάθος λόγους“, με προλαβαίνει . ” Θα πήγαιναν όλοι οι Παναθηναϊκοί και οι Ολυμπιακοί και δεν έχει νόημα κάτι τέτοιο. Αυτά τα παιδιά αγαπούν τον kick boxing και το box, δεν αγαπούν τη φιλοσοφία Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός“.

Διότι στο φινάλε μόνο για το πανηγύρι νοιαζόμαστε. Έτσι δεν είναι, Πέτρο;

Photo Credits: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου/Tourette Photography