Πώς μπορεί κάποιος να είναι Manchester City
Το Contra.gr ζήτησε από έναν δημοφιλή φίλαθλο της Μάντσεστερ Σίτι στην Ελλάδα, τον Κώστα Μανιάτη (aka @beatbukowski) του Oneman, να εξηγήσει (aka δικαιολογήσει) γιατί εν έτει 2019 είναι υποστηρικτής των 'πολιτών' και το κατά πόσο τον προσέλκυσαν τα λεφτά σε αυτό.
Ο μύθος υπάρχει και πρέπει να τον σεβόμαστε, γιατί λέει ότι μία ημέρα, στις αρχές των 90s, ο Eric Cantona βγαίνοντας απ’ το ‘Old Trafford’ βρήκε το αυτοκίνητό του με μία πόρτα λιγότερη, πληρώνοντας την επιλογή του να δείξει εμπιστοσύνη στο λάθος πλυντήριο αυτοκινήτων.
Ο ίδιος μύθος συνεχίζει και αμαυρώνει τη φήμη του αυτοκινήτου ενός ακόμη παίκτη της Manchester United, του Paul Ince, ο οποίος μερικές ημέρες αργότερα βρήκε τα λάστιχά του γδαρμένα από σύρμα. Και αυτός είχε αφήσει το προκλητικά ακριβό όχημά του στο ίδιο ύποπτο πλυντήριο αυτοκινήτων.
Ο μύθος αυτός δεν έρχεται από τους ίδιους τους παίκτες, ούτε από τους οπαδούς. Αρχίζει και τελειώνει στους ανθρώπους που ισχυρίζονται περήφανα ότι το έκαναν. Στους ίδιους ανθρώπους που έκαναν κι εμένα Manchester City από τη μέρα που διάβασα μια λίγο διαφορετική εκδοχή αυτής της ιστορίας, μαζί με μια σειρά παρόμοιων περιστατικών, όχι τόσο ποδοσφαιρικών, αλλά που κινούνταν πάνω κάτω στο ίδιο κωλοπαιδίστικο και χουλιγκανικό πνεύμα.
Αυτοί οι άνθρωποι ήταν ένας 47άρης -σήμερα- solo καλλιτέχνης, που ακούει στο όνομα Liam Gallagher και ένας μεσήλικας πρώην drummer, που ακούει στο όνομα Tony McCaroll (και είναι πια άγρια πλακωμένος με τον πρώτο). Μετά βίας ενήλικοι τότε, μόλις που είχαν σχηματίσει τους Oasis και για να τα βγάλουν πέρα έκαναν διάφορες δουλειές, μία εκ των οποίων ήταν και το να πλένουν αυτοκίνητα.
Και σκέψου τώρα: πόσο μεγάλη τύχη να πέσουν στα χέρια τους τα αυτοκίνητα των παικτών της ομάδας που σιχαίνονταν περισσότερο από ό,τι θα σιχαίνονταν αργότερα τους Blur;
Έχουμε καταλήξει κάπου συγκεκριμένα τώρα, δεν ξέρω αν το έχεις καταλάβει, αλλά ουσιαστικά ήδη έχω παραδεχτεί ότι έγινα Manchester City κάπου το ’96, γιατί “και οι Oasis ήταν Manchester City”.
Και αυτό δεν συνέβη μόνο σε μένα ή σε δύο πάρα πολύ καλούς φίλους που μεγαλώσαμε μαζί στη Θήβα, ακούγοντας στο repeat το ‘Definately Maybe’. Συνέβη σε πολλούς οπαδούς της City ανά τον κόσμο. Αρκεί κανείς να δει το πανό ‘Our Wonderwall’ των Hellenic Citizens, του ελληνικού fan club της City για να καταλάβει τον ρόλο που διαχρονικά έπαιξαν οι Oasis στη στρατολόγηση γαλάζιων οπαδών.
Όλο αυτό συνέβη σε μια περίοδο που… δεν θα έπρεπε αυτή η ομάδα να προσελκύει νέους οπαδούς.
Μπορώ να καταλάβω το ειρωνικό σχολιάκι “καλά έγινες City για ένα συγκρότημα; Πόσο άκυρος;”, δεν μπορώ όμως να καταλάβω το επιχείρημα “έγινα η τάδε ομάδα γιατί ήταν ο πατέρας μου” ή “γιατί ήταν ο πατέρας μου και ήθελα να του πάω κόντρα”.
-Καλά ρε, βγήκε γαύρος το παιδί σου;
-Έπρεπε να ‘μαι καλύτερος πατέρας.
-Σσσσ, ησύχασε.
Γιατί αυτό είναι πιο λογικό, απ’ το να σε κάνει ο μουσικός εφηβικός ήρωάς σου οπαδό μιας ομάδας; Όσοι είστε West Ham λόγω του Steve Harris των Iron Maiden με καταλαβαίνετε καλύτερα (αν και ως μεταλάδες, δεν μπορείτε να καταλάβετε την αγάπη μου για ένα britpop συγκρότημα)
Πολλοί από μας γίναμε Manchester City όταν ακόμα δεν ξέραμε τι χρώμα φανέλα είχε, ούτε καν αν είναι διαφορετική ομάδα από τη United (συγγνώμη για την ιεροσυλία, συνοπαδοί). Γενικά, γίναμε σε μια εποχή που δεν υπήρχε τρόπος ούτε καν να τη δούμε να παίζει. Και προσωπικά δεν με ενδιέφερε κιόλας, δεν ήξερα καν τι έμβλημα είχε, απλώς ήταν κομμάτι μίας ευρύτερης κουλτούρας. Το ίδιο ισχύει μέχρι και σήμερα, για όσους λατρεύουν τις μπάντες απ’ το Μάντσεστερ.
Θα είμαι ξανά ειλικρινής: ούτε στα πρώτα 00s την έβλεπα, έτσι κι αλλιώς η σχέση μου με το ποδόσφαιρο εκτός Ελλάδας -αγγλικό, ιταλικό, ισπανικό- άρχιζε και τελείωνε με τους αγώνες του Champions League και ούτε καν αυτούς στους ομίλους. Από τους 16 και μετά. Not a big soccer fan, mates εκείνα τα χρόνια (εκτός κι αν είχε να κάνει με την ΑΕΚ. Εκεί αλλάζει το πράμα).
Τέλη 00s αυτή η αδιαφορία ανατράπηκε. Ανήκω σε μια ξεχωριστή ομάδα όψιμων οπαδών, όχι αυτών που έγιναν City επειδή ξαφνικά έγινε μεγάλη ομάδα, αλλά αυτών που ήταν ήδη City -τυπικά- και τώρα άρχισαν να τη βλέπουν.
Σημείο τομής; Το αυθάδικο “Welcome to Manchester” των οπαδών στον Carlos Tevez όταν άφησε τη United για την πραγματική ομάδα της πόλης (λατρεύουμε να το λέμε αυτό), την ομάδα του Johnny Marr, του Mark E. Smith και του -ποιος να συγκριθεί μαζί σου- Ian Curtis.
Ποδοσφαιρικά μιλώντας τώρα, ενώ όλοι αναφέρονται στους Άραβες και τα πετροδόλαρα, εμείς αναφερόμαστε σε αυτούς που άλλαξαν την ιστορία της ομάδας, στην Αγία Τετράδα: Vincent Kompany, Yaya Toure, David Silva και Sergio Aguero, με τους 3 να συνεχίζουν και να παλεύουν για ακόμη ένα πρωτάθλημα.
Ποδοσφαιρικά μιλώντας πάλι, είναι μία ωραία περίοδος για να είσαι City. Η ανατροπή με την QPR και το πρώτο πρωτάθλημα μετά από 44 χρόνια, η εξάρα μέσα στο ‘Old Trafford’ και το “Why always me?” του Mario Balotelli, το πρωτάθλημα του Manuel Pellegrini, το σπάσιμο κάθε ρεκόρ στην κατάκτηση της περσινής Premier League. Είναι πολύ ωραία περίοδος να είσαι City, αλλά ταυτόχρονα είναι και αυτή που προσκαλεί τον κάθε απίθανο να ασχοληθεί μαζί σου. Μπήκες στον χάρτη, ανέτρεψες κλασικές ισορροπίες και δεν αρέσει αυτό (ειδικά όταν έχει συμβεί με εκατομμύρια που έπεσαν απ’ τον αέρα, αλλά είπαμε, εσένα δεν σε νοιάζει. Εσύ έγινες City για τη μουσική).
Τελειώνω, υπολειπόμενος χρόνος ανάγνωσης 3 λεπτά, αλήθεια.
Τώρα είναι η περίοδος που πρέπει να δικαιολογείσαι στον καθένα γιατί είσαι αυτή η ομάδα που είσαι, να αμύνεσαι στο “τι έγινε μεγάλε, ήσουν City και πριν τους Άραβες;” Απ’ τη μία, βέβαια, πιστεύω ότι η ηλικία μου τους αποθαρρύνει να υποθέτουν χαζομάρες. Θέλω να πω: ποιος άνθρωπος αλλάζει ομάδα στα 35 του; Ποιος γίνεται στα 35 του μία ομάδα “επειδή κερδίζει”;
Δεν έχει λογική. Ήσουν δηλαδή United, Chelsea, Arsenal και μόλις ανέβηκε η City έγινες City, γιατί; Για τους τίτλους; Με τις άλλες ομάδες δηλαδή δεν θα χαρείς τίτλους;
Ή, αν ήσουν κάποια μικρομεσαία ομάδα, από Everton μέχρι Southampton, γιατί να αλλάξεις στα 35 σου; Θα μπορούσες να είχες γίνει πολύ νωρίτερα United ή Chelsea αν ήθελες τίτλους, και όχι να περιμένεις να αλλάξεις τώρα για χάρη των Αράβων.
Γενικά, αυτό το ερώτημα δεν έχει νόημα, μην το κάνετε. Ειρωνευτείτε για χίλιους δυο άλλους λόγους, αλλά μην αμφισβητείτε.
Και τώρα όντως τελειώνω.
Στο φούρνο της γειτονιάς μου φτιάχνουν και τούρτες. Δεν έχω δοκιμάσει καμία, αλλά έχω φωτογραφίσει μία για το instagram, πράγμα που πάνω κάτω είναι το ίδιο, και επρόκειτο για μία με γαλάζιο γλάσο, με το οποίο είχε σχηματιστεί το καράβι της City και ευχόταν “χρόνια πολλά” σε κάποιον μικρό εκκολαπτόμενο οπαδό. Εκεί κατάλαβα ότι η εποχή της άμπαλης προσέλκυσης οπαδών έχει περάσει πια.
Τα παιδιά δεν γίνονται City για άσχετους λόγους, αλλά επειδή “νικάει”, επειδή έχει “τον παιχταρά τον Aguero που βάζει γκολάρες”, για τον ίδιο λόγο που όσοι μεγάλωναν στα 80s γίνονταν Liverpool, στα 90s United κτλ. Βασικά, τα παιδιά γίνονται City, τελεία. Αυτό και από μόνο του αρκεί, πρώτα για να μου κάνει εντύπωση και μετά για να μου δίνει χαρά.
Και ξέρετε τι θα βοηθούσε πολύ ακόμα προς αυτήν την κατεύθυνση; Ένα πρωτάθλημα ακόμη, αυτήν τη φορά με έναν βαθμό διαφορά από τη φετινή Liverpool θα βοηθούσε.
Blue mooooooooooooooooon…
Photo credits: AP Photo/Kirsty Wigglesworth, John Giles, Jon Super
