Πατήρ και κόρη Ελληνιάδη: Το ‘Χάλη Γκάλη’ του Σταύρου και τα όνειρα της Έλενας

Πάνω από μία εβδομάδα πριν από τον 2ο προημιτελικό με την Κίνεφ Κίρισι, η Έλενα Ελληνιάδη, με τον ενθουσιασμό της εφηβείας ακόμα, δήλωσε με σταθερότητα ότι έχει “καλή αίσθηση για αυτό το παιχνίδι”. Αποδείχθηκε αλφάδι και για πρώτη φορά στην ιστορία, ο Ολυμπιακός και η Βουλιαγμένη θα παίξουν σε έναν ημιτελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών, στο προάστιο της Βαρκελώνης, Σαμπαντέλ, τη 19η μέρα του Απρίλη.

Και δεν ήταν απλώς αίσθηση. Με τη συνολική εμφάνιση και τα δύο γκολ της, η Ελληνιάδη ήταν από τις κορωνίδες του ΝΟΒ στην πρόκριση επί της δις πρωταθλήτριας Ευρώπης (9-7, που ανέτρεψε το 11-10 του 1ου ματς).

Ο Σταύρος Ελληνιάδης είχε βρεθεί σε αυτήν τη θέση παρά… γραμμή στο Λιμόζ. “Στα αποδυτήρια, κλάμα. Όταν σου λέω για κλάμα, κλάμα. Το είχαμε πιστέψει ότι θα προχωρήσουμε, θα περάσουμε τη Λιμόζ και η γραμμή έμεινε σε όλους. Στα αποδυτήρια νεκρική σιγή και ο ‘Ξανθός’ (σ.σ. Γιάννης Ιωαννίδης) να βρίζει και να μονολογεί. Δεν γράφονται αυτά που μας είπε. Γιατί έβαλα εσένα και δεν έβαλα τον άλλον”, θυμάται. Το βράδυ της γραμμής του Ζάρκο Πάσπαλι…

“Το είχαμε πιστέψει ότι μπορούσαμε να τα καταφέρουμε κι εκείνο το παιχνίδι μάς κόστισε”, θυμήθηκε. Ήταν 17 Μαρτίου 1993 και εκείνη η γραμμή επέτρεψε στον Γιούρι Ζντοβτς να βάλει ένα buzzer beater, 60-58, και να στείλει στο ΣΕΦ για το Final Four τους Γάλλους του Μπόζα Μάλκοβιτς, οι οποίοι ολοκλήρωσαν μία τεράστια έκπληξη, που εκτός από το βεληνεκές της, έμεινε γνωστή για τη φράση του κόουτς της Μπένετον Τρεβίζο, Πέταρ Σκάνσι: “Ο θάνατος του μπάσκετ”.

“Το στιλ μας ήταν όπως της Λιμόζ”

(Φωτογραφίες: Contra.gr / Tourette Photography / Ανδρέας Παπακωνσταντίνου)

Ο Ελληνιάδης είχε τον Ιωαννίδη για δύο χρονιές στον Ολυμπιακό και πανηγύρισε την κατάκτηση του πρωταθλήματος το 1993. “Ήταν φοβερή χρονιά αυτή. Ο ‘Ξανθός’, και τις δύο χρονιές που ήμουν μαζί του, νομίζω ότι ήταν ο βασικός υπεύθυνος που η ομάδα έφτασε εκεί -και την πρώτη χρονιά και τη δεύτερη”.

“Ειδικά την πρώτη χρονιά, δεν άλλαξε πολύ την ομάδα, είχε έρθει μόνο ο Πάσπαλι και ο Αντώνης ο Σταμάτης, όλοι οι άλλοι ήμαστε λίγο πολύ ίδιοι. Απλώς άλλαξε και το παιχνίδι μας, δηλαδή γυμναστήκαμε καλύτερα, αλλά άλλαξε και τη νοοτροπία μας. Βλέπαμε τα παιχνίδια και πηγαίναμε να νικήσουμε, μας έδωσε το πνεύμα του νικητή, κάτι το οποίο έλειπε σε αυτήν την ομάδα τα προηγούμενα χρόνια”.

“Εντάξει, κάναμε και πάρα πολλή προπόνηση, ήταν πάρα πολύ εργατικός, πήγαμε προετοιμασία και δεν τελείωνε η μέρα, τόσες ώρες που κάναμε προπόνηση. Κάναμε 3 προπονήσεις. Συνήθως ξεχνιόταν και οι προπονήσεις μπορεί να κρατούσαν και 3 ώρες. Ειδικά την πρώτη χρονιά, οι προπονήσεις ήταν μεγάλης διάρκειας. Είχαμε καλούς προπονητές, αλλά ο Ιωαννίδης ήταν ο καλύτερος”.

Ο Ιωαννίδης μπορεί να μιλούσε για σερβικό λόμπι, αλλά η αλήθεια, τουλάχιστον στο προπονητικό κομμάτι, μοιάζει διαφορετική. “Να ξέρεις ότι ο ‘Ξανθός’ πήρε πολλά πράγματα από τους Γιουγκοσλάβους προπονητές κι εκείνη τη χρονιά κάναμε αντίστοιχα πράγματα με τη Λιμόζ. Το στυλ μπάσκετ ήταν λίγο πολύ το ίδιο. Είχαν τον Μάικλ Γιανγκ για αιχμή του δόρατος, εμείς είχαμε τον Ζάρκο, παίζαμε και οι δύο φοβερή άμυνα, πολύ σετ παιχνίδι, πολύ με σύστημα, ήταν τα μεγάλα συστήματα, δεν ήταν τα μικρά συστηματάκια που βγαίνει γρήγορα το σουτ, χρειαζόταν διάρκεια”.

“Εννοείται ότι ο πλέι μέικερ θα γύριζε να τον κοιτάξει. Δεν άφηνε το παιχνίδι, το κοντρολάριζε. Ποτέ δεν πιστεύω ότι είχε γίνει σύστημα χωρίς να το πει αυτός. Εκείνη τη χρονιά είχα τις πιο πολλές ασίστ. Έδινα στον Ζάρκο και έβαζε καλάθι, έγραφες ασίστ. Εντάξει, ήμαστε πάρα πολύ τυχεροί που ήρθε στον Ολυμπιακό. Ήταν η συγκυρία, ήρθε μαζί με τον κύριο Κόκκαλη, αυτός ο συνδυασμός”.

Από το Λιμόζ, εκείνες τις μέρες, ο Ολυμπιακός γύρισε λαβωμένος. Έχασε από τον Ηρακλή στο ‘Ιβανώφειο’, ωστόσο στα play off ανέτρεψε την κατάσταση. Ο ίδιος ο ΠΑΟΚ, βέβαια, πρωταθλητής, με τον Ντούσαν Ίβκοβιτς στον πάγκο του και τον ακριβοθώρητο Κλιφ Λέβινγκστον στο παρκέ, είχε επιστρέψει με τη σειρά του λαβωμένος από το Final Four του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, όταν ηττήθηκε στον ημιτελικό από την Μπένετον Τρεβίζο, με το μνημειώδες τρίποντο του Μάσιμο Ραγκάτσι.

Οι ‘ερυθρόλευκοι’ έκαναν το break στο ‘Αλεξάνδρειο’, 57-48, και κράτησαν την έδρα τους, ώστε να προκριθούν με 3-1 νίκες στους τελικούς με τον Παναθηναϊκό. “Σε εκείνα τα παιχνίδια ήταν φοβεροί ο Μίλαν Τόμιτς με τον Ντράγκαν Τάρλατς, νομίζω. Ξέρεις, δώσανε το κάτι παραπάνω για να πάρουμε την πρόκριση”.

Σε ό,τι αφορά την εκπαίδευση του Τόμιτς, που είχε φτάσει με τον Τάρλατς (και τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα) στην Ελλάδα πριν από δύο χρόνια, ο Ελληνιάδης ήταν ειλικρινής και δεν θέλησε να ενδυθεί το μανδύα του σοφού Νέστορα.

Τίποτα. Δεν χρειάστηκε τίποτα ο Τόμιτς. Από 19 χρόνων που ήρθε, ήταν έτοιμος παίκτης. Δεν χρειάστηκε τίποτα, είναι τέτοια η προσωπικότητά του και η ηγετική φυσιογνωμία του, που κατευθείαν μπήκε στα βαθιά και κολύμπησε. Δεν χρειάστηκε να του πει κανένας τίποτα, ήταν από 19 χρόνων γεννημένος ηγέτης.

“Πέταξα την μπάλα στον Πεδουλάκη, μου πέταξε παγοκύστη”

Εκείνη η χρονιά, ουσιαστικά, το πρώτο Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός στους τελικούς, ήταν η αρχή των σύγχρονων τεταμένων καιρών του ελληνικού μπάσκετ, καθώς αυτήν την περίοδο λαμβάνει χώρα ένας άνευ προηγουμένου ‘Ψυχρός Πόλεμος’. Τότε, άνευ προηγουμένου ήταν η απόφαση του Παναθηναϊκού, μετά από το break του Ολυμπιακού στη Γλυφάδα στον 3ο τελικό, να μην κατέβει στο 4ο ματς, με αποτέλεσμα να γίνει ο περίφημος ‘τελικός με τις ζαρτιέρες’.

Ο Ελληνιάδης θυμάται ότι “τα πέτρινα χρόνια, οι φίλαθλοι μας έλεγαν ‘δεν μας νοιάζει ό,τι και να έρθετε, αρκεί να νικάτε τον Παναθηναϊκό’. Έτσι μεγαλώσαμε και όταν άλλαξε η κατάσταση, επικεντρωθήκαμε εκεί, στο πώς να νικάμε τον Παναθηναϊκό”.

Ο ίδιος έχει κλωτσήσει την μπάλα στους οπαδούς του Παναθηναϊκού στο εκτός έδρας ματς της σεζόν 1990-1991, όταν έπαιξε ένα εντυπωσιακό παιχνίδι για να φτάσει στη νίκη η ομάδα του. “Ήταν στον ‘Τάφο του Ινδού’. Νικήσαμε εκεί μέσα και από τη χαρά μου, κλότσησα την μπάλα. Δεν μπουκάρανε, απλώς ο Αργύρης Πεδουλάκης πέταξε μία παγοκύστη για να με πετύχει και την έφαγε ο Βαγγέλης Αγγέλου. Εγώ πήγα στα αποδυτήρια και τους είδα από πάνω, γιατί τα αποδυτήρια είναι σε σκαλάκια. Τους έβλεπα που είχαν γίνει μπούγιο και τσακώνονταν. Πέταξε ο Πεδουλάκης την παγοκύστη και πήγε να με υποστηρίξει ο Αγγέλου και έγινε χαμός”.

Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε από τη μέση της Α1 και έφτασε στη δυναστεία των 5 σερί πρωταθλημάτων. Το πιο κρίσιμο ματς για να βρεθεί στο επίπεδο του πρωταθλητισμού έγινε στα play off της πρώτης χρονιάς του Ιωαννίδη, το 1991-1992, όταν στο ΣΕΦ νίκησε τον ΠΑΟΚ με 78-75. Αυτή ήταν η επικύρωση της κατάκτησης της 2ης θέσης από τους ‘ερυθρόλευκους’, που άφησαν τον Άρη στην 3η.

Ήταν κοινή επωδός ότι ο ΠΑΟΚ, που θα έφτανε στην κατάκτηση του ενός και μόνου πρωταθλήματός του τη σύγχρονη εποχή, δεν ενδιαφέρθηκε για το ματς, με αποτέλεσμα ο Λάζαρος Λέσιτς να αναφέρει το… ζωικό βασίλειο σε μία μνημειώδη ατάκα: “Για να γίνει κάποιος βασιλιάς της ζούγκλας, πρέπει να σκοτώσει το λιοντάρι. Αλλά ο ΠΑΟΚ προτίμησε να σκοτώσει την αλεπού”.

Ο Ελληνιάδης, από τη μεριά του, απλώς επιβεβαίωσε της εικόνας το… ασφαλές. “Ισχύει. Είναι αλήθεια ότι ο ΠΑΟΚ σε αυτό το παιχνίδι δεν ήταν έτσι… αγριεμένος, πώς να πούμε, δεν τα δώσανε όλα για τη νίκη. Νομίζω ότι η νίκη του Ολυμπιακού βόλευε όλους, εκτός από τον Άρη, ο οποίος βγαίνοντας έξω από τα Κύπελλα Πρωταθλητριών, αυτομάτως αποκτούσε πολλά προβλήματα οικονομικά. Νομίζω ότι αυτό το ήξεραν καλά και οι παράγοντες και οι παίκτες του ΠΑΟΚ. Τον εχθρό τον περίμεναν, αλλά γλίτωσαν έναν άλλο εχθρό στην ίδια τους την πόλη”.

“Η κάθοδος του Ιωαννίδη ήταν σημαντικός παράγοντας στη μετάθεση του μπάσκετ. Αν δεν υπάρχει Ολυμπιακός, δεν υπάρχει και Παναθηναϊκός. Αυτές οι δύο ομάδες είναι καταδικασμένες να κυνηγάνε η μία την άλλη.

Τώρα, που συζητάνε να φύγει ο Ολυμπιακός από το πρωτάθλημα… Δεν γίνεται πρωτάθλημα χωρίς τον Ολυμπιακό, όπως αντίστοιχα δεν γίνεται και χωρίς τον Παναθηναϊκό. Δεν μπορεί να γίνει ένα πρωτάθλημα, χωρίς να υπάρχει τέτοιο παιχνίδι.

Σε ό,τι αφορά τη χρονιά που ο ίδιος είχε πια αποχωρήσει από τον Ολυμπιακό και σημαδεύτηκε από το σοκ της ήττας από την Μπανταλόνα, στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο Τελ Αβίβ, το 1994, ρωτήθηκε αν εκείνη η αυστηρότητα στοίχισε. “Έχει δεχθεί κριτική ότι δεν άφηνε την ομάδα να αναδείξει το ταλέντο της. Ο ‘Ξανθός’ ήθελε να ελέγχει το παιχνίδι αυτός. Θεωρώ ότι έχασε κάποιους τίτλους από καθαρή τύχη, δεν μπορώ να πιστέψω ότι θα χάνανε τόσες πολλές βολές, στο τέλος. Νομίζω ότι έπαιξε ρόλο και η τύχη, αλλά ήταν φορτωμένοι πολύ και με άγχος”.

Οικογενειακή υπόθεση

Τα βήματά του στον πρωταθλητισμό ακολουθεί η μικρή κόρη του. Σε άλλο μετερίζι. Άλλωστε, η Έλενα δεν θεωρούσε ότι εκείνος ο πλέι μέικερ που έβλεπε με την κόκκινη φανέλα στα βίντεο ήταν όντως ο… μπαμπάς της: “Όταν μου έδειξαν video πρώτη φορά, είχε μαλλιά. Είχα πει ‘δεν γίνεται αυτός να είναι ο μπαμπάς μου, ο μπαμπάς μου είναι κοντός και χοντρός'”.

Ο Σταύρος είχε ένα πλατύ χαμόγελο κατά τη συνάντηση στο ‘Opus’ στη Γλυφάδα, το οποίο δεν έφυγε, καθ’ όλη την ώρα της συζήτησης. Μάλιστα, όταν η Έλενα θυμήθηκε και περιέγραψε αυτήν την κουβέντα της, διευρύνθηκε, αν αυτό ήταν δυνατόν. Έχει γράψει τη δική του ιστορία στο ελληνικό μπάσκετ και, μάλιστα, σε ρόλους που ήθελαν κότσια και τσαγανό.

Η Έλενα, πριν από περίπου έναν μήνα, κατέκτησε τον πρώτο τίτλο της σε επίπεδο Γυναικών. Ήταν το Κύπελλο Ελλάδας με τη Βουλιαγμένη, στη νίκη 10-8 επί του Ολυμπιακού.

Σε εκείνο το ματς δημιουργήθηκε ζήτημα, υπό την έννοια ότι η Αλεξία Καμμένου πήρε time out με 33” να απομένουν για τη λήξη και τη διαφορά στα 3 γκολ. “Ήθελε να μας μαζέψει, επειδή έγιναν πολλές μακρινές πάσες και ο ρυθμός ήταν πολύ γρήγορος. Ήθελε να ηρεμήσουμε”, είπε για αυτό το time out.

Όσον αφορά στον τίτλο “ήμουν σίγουρη ότι θα νικούσαμε σε αυτό το παιχνίδι. Είχαμε διαβάσει πολύ καλά τον αντίπαλο, σε αντίθεση με εκείνους, που αλλάξαμε κάποια πράγματα, στην άμυνα, στον λιγότερο και στην επίθεση, και δεν ήταν έτοιμοι γι’ αυτό. Βγήκαν πολύ όμορφα στο παιχνίδι. Όσο πλησιάζει ο χρόνος και βλέπεις ότι το παιχνίδι τελειώνει και ότι επιτέλους θα μπορέσεις να σηκώσεις το τρόπαιο, είναι απίστευτο συναίσθημα”.

Πιτσιρίκα ακόμα, όταν δεν έπαιζε με τη Γλυφάδα, παρακολουθούσε παιχνίδια στην Α1 Γυναικών. Στο ‘Πέτρος Καπαγέρωφ’, η Ελληνιάδη πολλές φορές είχε ακούσει ότι το μέλλον της θα ήταν στον Ολυμπιακό. Αλλά αυτό δεν έχει συμβεί, τουλάχιστον προς το παρόν. Θα γίνει στο μέλλον; “Δεν ξέρω, δεν απαντώ”. Ο Ολυμπιακός την ζήτησε; “Όχι”. Τότε πώς έγινε η μεταγραφή; “Η Βουλιαγμένη έστειλε χαρτί στη Γλυφάδα και με ζήτησε”.

Σε κάθε περίπτωση, είναι πολίστρια της Βουλιαγμένης και θα είναι για τουλάχιστον 3 χρόνια ακόμα. Ο πατέρας της είπε ότι έκανε μόνη της τη συμφωνία. “Όλα, όλα τα έκανε μόνη της. Τα έκανε όλα αυτή, μόνη της”, συμπλήρωσε. “Δεν έχω ανάγκη κανέναν”, αστειεύτηκε η 19χρονη διεθνής.

Αυτό είναι βέβαιο, υπό την έννοια ότι και ο ίδιος δεν ήξερε ακριβώς πόσα χρόνια έχει υπογράψει. Νόμιζε πως ήταν 5. Μόλις ανακοίνωσε την 4ετία, σχολίασε “είδες, αυτό τώρα το μαθαίνω”.

Σε ένα τρυφερό οικογενειακό στιγμιότυπο, η κόρη του τον στραβοκοίταξε. “Και τα δύο κορίτσια (σ.σ. η μεγάλη κόρη είναι η Ειρήνη) ήταν ανεξάρτητα από πολύ μικρή ηλικία, δεν ήταν προσκολλημένα στον μπαμπά και στη μαμά. Μπορεί κι εμείς να τα οδηγήσαμε εκεί”, δήλωσε περήφανος ο Ελληνιάδης. Αυτό προέκυψε από ερώτηση για το πώς αντιμετώπιζε η ίδια τις στιγμές που έλειπε, είτε ως παράγοντας του Ολυμπιακού στο μπάσκετ και των υπόλοιπων ομάδων για τις οποίες έχει δουλέψει είτε ως άνθρωπος του team της Εθνικής Ελλάδας το 2009, που πήρε το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας.

“Ειδικά όταν ήμουν μικρότερη, ταξίδευε πολύ με τον Ολυμπιακό και η μαμά μου μαζί. Σε διάφορες τέτοιες στιγμές δεν ήταν δίπλα, αλλά αυτό δεν σημαίνει κάτι. Μιλούσαμε στο τηλέφωνο το βράδυ πριν κοιμηθώ, είχα τις δραστηριότητες. Από τη Β’ Δημοτικού”, απάντησε σε αυτό η Έλενα.

Σε ό,τι αφορά τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, ο αθλητισμός επίσης ρέει στο αίμα. Η μαμά, Έφη Παραδείση, ήταν επίσης αθλήτρια, του στίβου και του μπάσκετ. Όσον αφορά στη γνωριμία των γονιών της Έλενας και της Ειρήνης, έγινε “σε ένα ταξίδι στη Θεσσαλονίκη. Παίζαμε και οι δύο μπάσκετ. Τα σχολεία εκείνη τη χρονιά δεν κατέβαιναν ξεχωριστά, αλλά σε περιφέρειες. Ήμαστε στην περιφέρεια Πειραιά -κι εγώ κι εκείνη. Ήταν μέλος της πρώτης Εθνικής Γυναικών που έγινε από τον Νίκο Σισμανίδη. Δεν έπαιξε, αλλά ήταν στην πρόσκληση”.

Το σκάνδαλο Κοσκωτά, η γνώμη για Γιατζόγλου και ο “τρελός” Σκάρεϊ

Μια και ο λόγος για το κολυμβητήριο ‘Πέτρος Καπαγέρωφ’, το όνομά του το έχει πάρει από έναν σπουδαίο αντιστασιακό και άνθρωπο του μπάσκετ για δεκαετίες ολόκληρες. Ο Καπαγέρωφ ήταν ένας οραματιστής, ο οποίος ήθελε να δει, όχι τον Ολυμπιακό ή τον Εθνικό, αλλά τον Πειραϊκό πολύ ψηλά στον ελληνικό αθλητισμό.

“Το όνειρό του ήταν να τον κάνει μεγαλύτερο ακόμα και από τον Ολυμπιακό”, θυμήθηκε ο Ελληνιάδης, που υπό την αιγίδα του αισθανόταν ασφάλεια. Ασφάλεια, αλλά και πίεση, καθώς ο Ολυμπιακός τον ήθελε πολλά χρόνια πριν τελικά τον αποκτήσει, όμως ο Καπαγέρωφ, που πέθανε το 2002 στο ‘Τζάνειο’ από έμφραγμα, ήταν βράχος. Όταν, τελικά, έφυγε από τον Πειραϊκό, με τον οποίο ο διεθνής πλέι μέικερ ανέβηκε πολλές κατηγορίες κι έφτασε να παίζει στην Α2, ήρθε μία πελώρια πρόταση για την εποχή.

Εξάλλου, το καλοκαίρι του 1988, λίγο πριν από την αποκάλυψη του σκανδάλου που συγκλόνισε την Ελλάδα και που ουσιαστικά έπαιξε το μεγαλύτερο ρόλο ώστε να πέσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ο Γιώργος Κοσκωτάς είχε προλάβει να δαπανήσει εκατοντάδες εκατομμύρια δραχμές για τον Ολυμπιακό.

Για την εποχή, η πρόταση των 40 εκατομμυρίων ήταν εξωπραγματική.

“Τον Κοσκωτά δεν τον βλέπαμε συχνά. Τον είχα δει μία φορά στο Ledra Marriott, όταν μου είπαν ότι έπινε καφέ στο ξενοδοχείο που είχε καταλύσει η ομάδα. Τον πλησίασα και τον ρώτησα ‘πρόεδρε με θυμάσαι;’ ‘Πώς δεν σε θυμάμαι, ρε Σταύρο’, μου απάντησε. Εμείς είχαμε σχέση με τον Σταύρο Κοσκωτά, που ήταν ο πρόεδρος της ομάδας”.

Το σκάνδαλο ήρθε σε κρίσιμη εποχή για τον Ολυμπιακό, που λίγο έλειψε να πέσει θύμα ενός μυθικού αποκλεισμού, από την Ντινάμο Τιφλίδας στο Κύπελλο Κόρατς. “Αναμφισβήτητα αυτή η εξέλιξη επηρέασε την ομάδα. Είχε αρχίσει πολύ διαφορετικά. Να φανταστείς ότι είχαμε δώσει ένα φιλικό στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας και είχαμε έρθει ισοπαλία με τον ΠΑΟΚ, 105-105 νομίζω. Και είχε έρθει ο Σταύρος ο Κοσκωτάς στα αποδυτήρια και ήταν δυσαρεστημένος που δεν είχαμε νικήσει, που ο ΠΑΟΚ ήταν η καλύτερη ομάδα στην Ελλάδα, μαζί με τον Άρη. Το σκάνδαλο επηρέασε την ομάδα. Μετά είχαμε πολλά σκαμπανεβάσματα στην απόδοση και λόγω της διοικητικής αρρυθμίας”, σημείωσε ο Ελληνιάδης, ο οποίος ήταν από τους πυλώνες του Ολυμπιακού.

Το 93-113 στην παράταση του ματς του Πειραιά, στις 9 Νοεμβρίου του 1988, είχε δώσει την πρόκριση στους ‘ερυθρόλευκους’ στους “16” της διοργάνωσης, αφού είχαν νικήσει με 21 πόντους στην Τιφλίδα, παρ’ όλα αυτά, λόγω της εξέλιξης, η χρονιά που είχε αρχίσει με σπουδαίες προοπτικές, ουσιαστικά τερματίστηκε για την ομάδα του Στιβ Γιατζόγλου, ο οποίος είχε αναλάβει εκείνο το καλοκαίρι. Μαζί του, αποκτήματα του Κοσκωτά ήταν ο Βασίλης Ντάκουλας, ο Δήμος Οικονομάκος και ο Σταύρος Ρούσσος.

Ο Ελληνιάδης έχει εξαιρετική σχέση με τον Γιατζόγλου: “Ακόμα μιλάμε στο τηλέφωνο, κάθε μέρα”. Όταν ερωτήθηκε για τις πρόσφατες πολιτικού περιεχομένου δηλώσεις του παλιού προπονητή του, απάντησε: “Δεν θα σχολιάσω κάτι πάνω σε αυτές, διότι θα παρεξηγηθώ, αν πω τη γνώμη μου”.

Σε εκείνη την ομάδα ήταν και ο Κάρεϊ Σκάρι, ο πρώτος ξένος στην ιστορία του Ολυμπιακού. Ο ταλαντούχος ΝΒΑer, μπορεί τώρα να είναι γνωστός για τον εκρηκτικό χαρακτήρα του, όπως αποτυπώνεται και από τον τσακωμό του με τον Γιατζόγλου, τον οποίο περίμενε στην προπόνηση με ένα ψαλίδι και πριν τον απομακρύνει η Αστυνομία τον δάγκωσε στο στήθος, αλλά ο Ελληνιάδης παραθέτει μία διαφορετική ιστορία από αυτόν.

“Χαρισματικός παίκτης, τρομερό ταλέντο, όχι μόνο στο μπάσκετ. Αθλητής τρομερός. Δηλαδή, κάναμε στίβο κάποια στιγμή, τα 400 μέτρα πρέπει να τα έκανε σε 45 δευτερόλεπτα. Έκανε με 6 βηματισμούς όλο το γήπεδο. Αλλά θεότρελος. Όταν είχε έρθει στην αρχή, ήταν λίγο ψαρωμένος. Θυμάμαι, πήγαμε στην Ολλανδία προετοιμασία και ένα βράδυ καθυστέρησε να γυρίσει, ήταν λίγο φοβισμένος. Είδε, όμως, ότι τον έπαιρνε, αντιμετωπίστηκε λίγο χαλαρά στην αρχή και ξέφυγε”.

“Δεν βλέπουμε μαζί αγώνες”

Μη ρωτήσετε πώς, διότι η μνήμη είναι εξασθενημένη, αλλά βρέθηκα στο παιχνίδι που η Γλυφάδα κατέκτησε το πρωτάθλημα Κορασίδων το 2012. Πριν από 7 χρόνια, η Έλενα Ελληνιάδη συστήθηκε ως ένα από τα ταλέντα του μέλλοντος για το ελληνικό πόλο, ενώ στον πάγκο κάθονταν δύο “ασημένιες” ολυμπιονίκες, η Ευτυχία Καραγιάννη και η Γεωργία Ελληνάκη. Τα πλατιά χαμόγελά τους έδιναν μία συγκινητική πινελιά στη χαρά των μικρών κοριτσιών του ΑΝΟΓ.

Η Ελληνιάδη θεωρεί ότι τις ρίζες της στο πόλο τις οφείλει στην πρώτη: “Η κυρία Γεωργία δεν ασχολούταν τόσο πολύ με εμάς, ήταν περισσότερο για τους τερματοφύλακες, αλλά έδινε το ‘παρών’ στις προπονήσεις και σίγουρα μας βοηθούσε. Όσο για την Ευτυχία, θέλω να της πω ένα τεράστιο ‘ευχαριστώ’, που της το λέω κάθε φορά που την βλέπω, διότι ουσιαστικά εκείνη μου έμαθε πόλο και μου έδειξε τον τρόπο για να αγαπήσω το άθλημα και πιστεύω ότι τότε που με πήρε από εκείνη τη μικρή ακαδημία, που παίζαμε αγόρια και κορίτσια μαζί, μου έμαθε πόλο. Αυτό πιστεύω και σίγουρα, μετά, από κάθε προπονητή παίρνεις κάτι, αλλά υπεύθυνη για ό,τι έχω καταφέρει είναι εκείνη”.

Η απόφαση της Έλενας να ασχοληθεί με το πόλο και γενικώς με τον αθλητισμό ασφαλώς και βρίσκει αρωγό τον μπαμπά της, ωστόσο αν περίμενε κάποιος ότι θα υπήρχε διάδραση, ότι δηλαδή θα παρακολουθούσαν παρέα παιχνίδια ή θα συζητήσουμε για κάποιες κοινές νόρμες που διέπουν τα σπορ στα οποία ειδικεύονται, θα ήταν μακριά από την πραγματικότητα.

“Δεν βλέπουμε μαζί, επειδή παρακολουθώ λίγο μπάσκετ. Μου αρέσει το άθλημα, αλλά τώρα νομίζω ότι θα χρειαστώ τη βοήθειά του, γιατί έχω μάθημα μπάσκετ στη σχολή”. “Ξέρεις, το μπάσκετ, επειδή είναι πολύ μπροστά σε τακτική, οι προπονητές του ποδοσφαίρου και του πόλο προσπαθούν να πάρουν πράγματα. Έβλεπα ότι προσπαθούσαν να κάνουν το σκριν”. “Και το σκριν και το πικ”. “Το ίδιο πράγμα είναι, ουσιαστικά”.

Ακόμα και ανεπαίσθητα, εμφανίζονται κάποιες διαφορές, πάντα στο πλαίσιο της αγάπης. Προφανώς και η ίδια η Έλενα δεν θέλει ο πατέρας της να επεμβαίνει, όπως δεν επενέβη, άλλωστε, για να διαλέξει το πόλο. “Μια φορά φώναζα σε ένα φίλο διαιτητή και το έχω μετανιώσει”, ομολόγησε ο στοργικός μπαμπάς, που ανέφερε το όνομα του διαιτητή Μπιράκη. Ήταν ένα κρίσιμο ματς. “Δεν έχω επέμβει, δεν ήμουν ποτέ ένας πατέρας που επεμβαίνει. Βλέπω άλλους πατεράδες, που…”, έσπευσε να προσθέσει, αφήνοντας, πάντως, μισοτελειωμένη, αλλά όχι επί της ουσίας ανεξήγητη, τη φράση του.

“Ο Θανάσης με ήθελε στον Παναθηναϊκό”

(Eurokinissi)

Μπορεί στο πόλο να μην επεμβαίνει, αλλά με το κοστούμι και τη γραβάτα στον Ολυμπιακό ήταν πάντα ταύρος εν υαλοπωλείω. Οι συγκρούσεις με τον Παναθηναϊκό στις συσκέψεις της ΕΟΚ έχουν περάσει στη μυθιστορία του παρασκηνίου του ελληνικού μπάσκετ. Φαίνεται ότι είχε πάρει, σε αυτό το κομμάτι τουλάχιστον, στοιχεία από τον Ιωαννίδη, όχι πως μέχρι τώρα δεν φαίνεται ούτως ή άλλως το έντονο ταμπεραμέντο του χαρακτήρα του.

Με τον Θανάση Γιαννακόπουλο είχε μία σχέση πάθους, συγκρουσιακή αλλά με εκτίμηση και σεβασμό, τον οποίο ο θρυλικός πρόεδρος του Παναθηναϊκού έδειξε εμπράκτως. Ή σχεδόν: “Όταν έφυγα από τον Ολυμπιακό, ήρθε ο Μάνος ο Παπαδόπουλος και μου λέει ‘ο Θανάσης θέλει να έρθεις στον Παναθηναϊκό. Του λέω, δεν γίνεται αυτό. Πώς θα γίνει αυτό; Δεν γίνεται, θα τρώω ξύλο κι απ’ τους δύο, και από τους Παναθηναϊκούς και από τους Ολυμπιακούς’. Νομίζω ότι το είπε και στα αδέλφια του και έφαγε το Χ. Εκείνα τα χρόνια πάλευα ενάντια στο κατεστημένο και νομίζω ότι εκτιμήθηκε από κάποιους ανθρώπους. Όταν σε εκτιμούν οι αντίπαλοι είναι το πιο σημαντικό”.

“Και ως αθλητής και ως μάνατζερ πέρασα δύσκολα χρόνια, ειδικά τα χρόνια του ‘Παπαστράτειου’ και τα χρόνια του Κορυδαλλού. Ο Κόκκαλης έκοψε το μπάτζετ, από 10 εκατομμύρια που ήταν. Μόνο για τους παίκτες το πήγε στα 2.800.000. Φτιάχτηκε μία ομάδα με διαφορετικούς στόχους, μέχρι που ήρθαν τα αδέλφια το 2004. Και αυτοί συνδιοικούσαν με τον Κόκκαλη, δεν έβαζαν πολλά χρήματα στην αρχή, κάποια στιγμή το μπάτζετ ξέφυγε”.

Ο Καζλάουσκας ξέρει πολύ μπάσκετ; “Πολύ. Είναι μεγάλος προπονητής. Πολύ εργατικός, διαβάζει το παιχνίδι. Τον κατηγορούν για τον τελικό του 2012, έχουμε χάσει κι εμείς παιχνίδι που νικούσαμε 19 πόντους με την Μπαρτσελόνα. Αυτό δεν αναιρεί ότι ήταν μεγάλος προπονητής. Είναι και από τους καλύτερους ανθρώπους που έχω γνωρίσει, ως χαρακτήρας. Συνεργαστήκαμε άψογα, είμαστε ακόμα φίλοι, τον αγαπάω πάρα πολύ και μέχρι πρότινος ήμαστε σε επαφή, διότι έχει ένα σπίτι εδώ, στο Ελληνικό. Ερχόταν και συναντιόμασταν. Ήταν ένας προπονητής που με τη Ζάλγκιρις άλλαξε το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Το μπάσκετ που έπαιξε η Ζάλγκιρις ήταν φοβερό και πολύ όμορφο να το βλέπεις”.

Ο Γκέρσον; “Πολύ καλός προπονητής και ο Πίνι, είχε άλλη φιλοσοφία. Βασιζόταν πολύ στην επίθεση και στα στατιστικά. Δηλαδή, θυμάμαι τότε έδινε έναν τόμο στους παίκτες, πριν από κάθε παιχνίδι, βασισμένο στα στατιστικά. Δηλαδή στα νούμερα. Νομίζω ότι είναι σχολή ισραηλινή, βασίζεται πάρα πολύ στο επιθετικό παιχνίδι. Να φανταστείς ότι μπορεί να πέρασε όλη η χρονιά και να μην κάναμε αμυντική άσκηση. Ήθελε να βάζουμε 100 πόντους και να νικάμε βάζοντας 100 πόντους. Είναι η σχολή του Ισραήλ, νομίζω”.

Οι Αμερικάνοι που έρχονται από τις ΗΠΑ θέλουν να πάνε στο Ισραήλ, που είναι πολύ ανοιχτό το παιχνίδι, είναι run ‘n gun, κάνουν μεγάλα νούμερα και με αυτά τα νούμερα παίρνουν μεγάλα συμβόλαια. Δηλαδή, ένας παίκτης που βάζει 20 και 25 πόντους στο Ισραήλ, στην Ελλάδα πρέπει να κόψεις, να μην πω τα μισά

Το όνειρο των Ολυμπιακών Αγώνων

Η Ελληνιάδη πλέον συμμετέχει στις προετοιμασίες της Εθνικής Γυναικών, ενώ έχει πετύχει και διακρίσεις στις μικρές ηλικίες, οι οποίες την βοήθησαν να περάσει στο Χημικό και, τελικά, να ακολουθήσει ό,τι της υπαγορεύει το… χούι της, δηλαδή το ΤΕΦΑΑ. Το περυσινό καλοκαίρι δεν αποτέλεσε εξαίρεση και προετοιμάστηκε υπό τις οδηγίες του Γιώργου Μορφέση, στην ομάδα που επέστρεψε στα μετάλλια σε μεγάλη διοργάνωση μετά το 2012.

Το ασημένιο στο Ευρωπαϊκό της Βαρκελώνης, τρίτο σε αυτήν τη διοργάνωση, ήταν ακόμα μία σπουδαία στιγμή. Η Ελληνιάδη μετέφερε το κλίμα: “Ήμουν στην προετοιμασία πριν από τα παιχνίδια. Δεν ξέρω τι κάνανε στις προηγούμενες προετοιμασίες και δεν πήγαιναν καλά στα παιχνίδια, αλλά αυτήν τη φορά είδα πολύ σωστή προπόνηση σε κάθε κομμάτι ξεχωριστά, που μετά τα συνθέτεις όλα μαζί. Αρκετή προπόνηση, εννοείται, χρειάζεται για να χτίσεις κάτι και να πας με αυτό στα παιχνίδια. Πολύ γυμναστήριο, επειδή πρέπει να είσαι πολύ δυνατός για να αντεπεξέλθεις σε όλη αυτήν τη διαδικασία και αυτό που είδα στην τηλεόραση είναι ότι τα κορίτσια έπαιζαν πολύ ομαδικά. Έπαιζε η μία για την άλλη και γινόταν και σωστή διαχείριση των παικτριών. Έκανε ο καθένας αυτό που έπρεπε να κάνει”.

Το παγόβουνο στο πόλο Γυναικών λέγεται ΗΠΑ. Είναι… άχαστη τα τελευταία χρόνια, νικάει με τρομακτική ευκολία και με τη Βουλιαγμένη να έχει δύο Αμερικανίδες, την Άσλεϊ Τζόνσον και την Τζόρνταν Ρέινι, αλλά και τη Στεφανία Χαραλαμπίδη, η οποία έχει μάθει πόλο στην Ελλάδα, αλλά φεύγοντας για το κολέγιο και παρ’ ότι έχει παίξει με τις Εθνικές των μικρών ηλικιών και την Εθνική Γυναικών προτίμησε να παίξει με τις ΗΠΑ, απ’ όπου κατάγεται η μητέρα της, η Ελληνιάδη έχει εντρυφήσει κάπως στα μυστικά της παγκόσμιας κυρίαρχης.

Οι αθλητικές ικανότητες είναι ένα από αυτά; “Σίγουρα, παίζει πολύ σημαντικό ρόλο το σώμα τους, γιατί είναι όλες ψηλές με μεγάλα φτερά, που τις βοηθάει στο άθλημά μας. Απ’ ό,τι μου έχουν πει και τα κορίτσια, κάνουν πολλές ώρες προπόνηση. Γενικώς, είναι πολύ δυνατές. Δεν ξέρω τι χρειάζεται να κάνουμε για να φτάσουμε εκεί”.

Η Ελλάδα, που δεν διαθέτει τέτοια χαρακτηριστικά, πρέπει να διαθέτει οξύ νου: “Πιστεύω ότι όλο το παιχνίδι ξεκινάει απ’ το μυαλό. Αν ξέρεις να σκεφτείς, να διαβάσεις το παιχνίδι, μπορείς να μπεις μπροστά από οποιονδήποτε αντίπαλο. Είτε αυτός είναι πιο ψηλός από σένα είτε πιο δυνατός. Εγώ το βλέπω έτσι. Άλλοι πιστεύουν ότι χρειάζεται ταλέντο, άλλοι προπόνηση. Σίγουρα είναι απαραίτητα όλα, αλλά εγώ, ας πούμε, που δεν έχω το ύψος και τα χέρια για να επιβληθώ σε μία κοπέλα μεγαλύτερη από μένα (σ.σ. εννοεί σε… μέγεθος) χρησιμοποιώ το μυαλό”.

Η ίδια ή ο πατέρας της δεν έχουν βάλει χρονοδιάγραμμα πόσο θα παίζει. “Κοίτα, το βασικό είναι να το ευχαριστιέται. Με αυτό το σκεπτικό ξεκίνησε και με αυτό είμαστε κοντά στα παιδιά, δηλαδή να το ευχαριστιούνται. Δεν δίνει και λεφτά τώρα το πόλο, μη γελιόμαστε”.

Ναι, αλλά αυτό έχει διαφορά από τον πρωταθλητισμό και τη φιλοδοξία η οποία αναγκαστικά τον διέπει. “Δεν έχεις άδικο σε αυτό που λες. Εμείς στον Ολυμπιακό χάναμε και δεν βγαίναμε από το σπίτι. Εγώ έτσι κι αλλιώς, αλλά δεν μπορούσαμε να βγούμε κιόλας”. Πάντως, ένα όνειρό της, το οποίο έχει χρόνια τώρα, είναι να παίξει στην Ουγγαρία: “Επειδή είχα την τύχη να έχω έναν Ούγγρο προπονητή, μας δίδαξε τη σχολή και νομίζω ότι αυτό το παιχνίδι μού ταιριάζει”.

Το στυλ της Εθνικής στηρίζεται γενικώς περισσότερο στη λογική. Βεβαίως, αυτό πρέπει να απορρέει και από τις φυσικές διαφορές των πολιστριών, σε σχέση με τις αθλήτριες των προηγμένων δυνάμεων του πόλο. Μία Ελληνίδα πολίστρια απλώς δεν την κάνεις για πολίστρια, δεν είναι η Στέφενς, η Φαν Μπέλκουμ ή η Νοξ, για να αναφερθούν τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα.

Η Εθνική, τουλάχιστον στη θητεία Μορφέση, παίζει και με το ρολόι, με το οποίο έχει συμμαχήσει. Ο χρόνος είναι ο δείκτης και όχι η όποια ευκαιρία. Ποτέ δεν θα δεις ένα σουτ που δεν θα έχει προέλθει από ζύμωση και αυτό οφείλεται στη γενική λογική του ελληνικού πόλο.

“Δεν ξέρω τι κάνει ο καθένας σε κάθε περίσταση, αλλά ειδικά στις Εθνικές ομάδες, οι παίκτες δεν βλέπουν κάτι και το εκτελούν. Περιμένουν να γυρίσει η ομάδα, να δουν πού βρίσκεται ο φουνταριστός, να κάνουν μία οργανωμένη ομαδική επίθεση. Ομάδες άλλων εθνικοτήτων, όπως οι Ρωσίδες, όταν δουν μία ευκαιρία θα προσπαθήσουν να την εκμεταλλευτούν”.

Όσον αφορά στην ίδια κι αν θεωρεί ότι ίσως άξιζε να παίξει σε μία διοργάνωση, απάντησε σιβυλλικά: “Δεν είναι ώρα μου ακόμα”. Στόχος της είναι, ουσιαστικά, ο επόμενος ολυμπιακός κύκλος και να βρίσκεται στην Εθνική που θα πάει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024. Άλλωστε, οι Αγώνες είναι το όνειρο κάθε αθλητή ερασιτεχνικού σπορ. “Κι όχι μόνο ερασιτεχνικού”, σπεύδει να διευκρινίσει ο πατέρας της, που έχει βιώσει, όπως και η ίδια η Έλενα, παρεμφερή κατάσταση.

Από τους Ευρωπαϊκούς Αγώνες του Μπακού, το 2015, όταν και οι δύο “γαλανόλευκες”, Εφήβων και Νεανίδων, κατέκτησαν το χάλκινο μετάλλιο, η Ελληνιάδη έχει κρατήσει εκείνη την αίσθηση της τελετής έναρξης: “Ήμαστε εν τω μεταξύ και μικρότερες σε ηλικία, δεν ήταν διοργάνωση ανδρών και γυναικών, μας πρόσεχαν οι υπόλοιποι αθλητές. Είναι πολύ ωραία ανάμνηση”.

“Με πέρασαν για τον Γκάλη”

Από τη μεριά του, ο Ελληνιάδης έχει βιώσει το συναίσθημα της τελετής έναρξης στην Πανεπιστημιάδα του 1987, που έγινε στο Ζάγκρεμπ από τις 8 έως τις 19 Ιουλίου. Όταν έφτασαν στη μετέπειτα πρωτεύουσα της Κροατίας, το θαύμα της Εθνικής Ελλάδος στο Ευρωμπάσκετ εκείνου του Ιούνη δεν είχε συμπληρώσει ακόμα ένα μήνα ζωής.

“Έφτασε η ομάδα στο Ζάγκρεμπ και όλοι έψαχναν τον Γκάλη, για να βγάλουν φωτογραφίες μαζί του”, θυμήθηκε ο Ελληνιάδης και αυτή ήταν μία ανάμνηση που έχει καλά στερεωμένη στη μνήμη, διότι τον αφορούσε άμεσα. Βλέπετε, ό,τι κοντινότερο στον Γκάλη σε ύψος και σωματότυπο ήταν ο ίδιος. “Έρχονταν και με ρωτούσαν αν ήμουν ο Γκάλης”, είπε, “και απαντούσα ‘No Γκάλης. Εγώ Χάλης'”. Πρόκειται για την αίσθηση του αυτοσαρκασμού, την οποία είχε και μία διαπίστωση είναι ότι δεν τον έχει εγκαταλείψει ακόμα.

Δύο μήνες αργότερα, πάντως, ο 52χρονος δημοτικός σύμβουλος στον Πειραιά πέτυχε την πιο μεγάλη επιτυχία του με την Εθνική, με την οποία αγωνίστηκε 16 φορές. Το χάλκινο μετάλλιο στους Μεσογειακούς της Λαττάκειας της Συρίας, την οποία δεν θυμάται με νοσταλγία. “Δεν μπήκα ποτέ στο κλίμα της Συρίας, ποτέ και κανείς. Να φανταστείς, ήμαστε όλη μέρα με ένα χαρτί τουαλέτας στο χέρι”.

Η προβοκάτσια του Ρεμς

Ο Ελληνιάδης ήταν βοηθός του Καζλάουσκας το 2009, όταν η Εθνική πέτυχε την πιο υποτιμημένη επιτυχία της: Το χάλκινο μετάλλιο στην Πολωνία. Η επιτυχία υποτιμάται ασφαλώς από την αξία του μεταλλίου, αλλά πρέπει να σημειωθούν τόσο οι ελλείψεις όσο και οι παίκτες που, πριν της ώρας τους, είχαν φύγει από το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα.

Δύο χρόνια αργότερα, ο τότε τεχνικός διευθυντής δεν είχε το ίδιο πόστο στη Λιθουανία, στην ίδια διοργάνωση, όπου θεωρήθηκε ότι προσπάθησε να επηρεάσει τους διαιτητές, πριν την αναμέτρηση με τα Σκόπια.

“Το 2009 για μένα είναι μία χρονιά-ορόσημο. Θυμάμαι που μίλησα με τον Γιώργο Κολοκυθά ως υπεύθυνο εθνικών ομάδων και κατόπιν με τον Γιώργο Βασιλακόπουλο και μου εμπιστεύθηκαν τη θέση του μάνατζερ στην ομάδα. Λόγω της σχέσης, ειδικά με τον Καζλάουσκας, πιστεύω ότι βοήθησα τότε αρκετά και σε κάποια προβλήματα που υπήρξαν, ειδικά στο θέμα με τον Σοφοκλή Σχορτσανίτη, που είχε τιμωρηθεί, ήταν να μην έρθει. Θεωρώ ότι βοήθησα μαζί με τον Βασίλη Σπανούλη και τον Νίκο Ζήση να αναστρέψουμε το κλίμα και να έρθει, γιατί ο Σοφοκλής σε αυτό το τουρνουά ήταν τρομερός”.

Με τον Καζλάουσκας στον πάγκο είναι κοινή παραδοχή ότι ο Σχορτσανίτης έχει τις καλύτερες στιγμές στην καριέρα του. “Ο αγαπημένος μου παίκτης”, σχολίασε η Έλενα, πριν συνεχίσει ο πατέρας της: “Ήταν θεμελιώδης λίθος σε αυτήν την επιτυχία ο Σοφοκλής. Ήθελε να του δίνεις σημασία, ήταν σαν μικρό παιδί. Τρομερό ταλέντο, τρομερή ψυχή, απλώς, ξέρεις, είχε τις μεταπτώσεις του, τις ψυχολογικές. Αλλά, όπως είπες, ο Γιόνας είχε βρει το κουμπί του. Και στον Ολυμπιακό είχε κάνει απίθανη χρονιά και στην Εθνική, σε εκείνο το τουρνουά, ήταν τρομερός. Το μετάλλιο αυτό, το τελευταίο που έχουμε πάρει, το θυμάμαι και θα το θυμάμαι πάντα. Ήταν η καλύτερη στιγμή μου. Όταν ανεβήκαμε στο βάθρο ήταν υπέροχη στιγμή”.

Σε ό,τι αφορά τα μηνύματα, τόνισε : “Το 2011 είχε γίνει το εξής: Από το 2009 είχα διαπιστώσει ότι οι Σκοπιανοί δημιουργούσαν κλίμα και το 2011 ειδικά, σε ένα παιχνίδι που δεν παίζαμε αντίπαλοι, ακολουθούσε το παιχνίδι μας. Έβριζαν και έφτυναν τους παίκτες μας, οι Σκοπιανοί φίλαθλοι. Οργανωμένοι. Και ένιωσα, έτσι, ότι έπρεπε να προστατέψω. Για να προλάβω αυτό, να μην προβοκάρουνε τον αγώνα, έστειλα ένα μήνυμα να τους προσέξουν”.

Η κατηγορία αυτή πήρε έκταση, όταν τονίστηκε ότι και το 2009 θα μπορούσε να έχει κάνει κάτι παρόμοιο. “Ένας παλιός Σλοβένος διαιτητής το είπε. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο”, ισχυρίστηκε ο Ελληνιάδης. Μετά από περίπου δύο λεπτά, διευκρίνισε: “Αυτό που είπες πριν, το είπε ο Ρεμς. Πρόεδρος της Ομοσπονδίας της Σλοβενίας, το είπε επειδή στο μικρό τελικό του 2009. Ήταν πικραμένος και γι’ αυτό το είπε”.

Και δημοτικός σύμβουλος

Ο Ελληνιάδης είναι δημοτικός σύμβουλος στον δήμο Πειραιά. Δεν ξέρει αν θα ξαναβάλει υποψηφιότητα και μία καφετέρια που είχε ανοίξει στη Γλυφάδα, και για την οποία είχε ακούσει τα… εξ αμάξης από τους Πειραιώτες, έκλεισε. “Είχαμε εμπιστευθεί ένα φίλο και αποτύχαμε”. Ο ίδιος δεν ξέρει αν θα ξαναβάλει υποψηφιότητα στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές ( “δεν έχω αποφασίσει ακόμα”), όμως έχει παράξει έργο.

“Ήμουν 17 μήνες πρόεδρος του οργανισμού εκεί. Νομίζω ότι βοήθησα να μπουν άνθρωποι που βοήθησαν το δήμο, όπως ο Διαμαντής στο Δημοτικό Θέατρο, που το απογείωσε, και οι διευθυντές του Ωδείου, που κι αυτοί έκαναν εξαιρετική δουλειά, και καταφέραμε να μειώσουμε τα έξοδα του οργανισμού κατά 350.000, κάτι το οποίο ήταν επιβεβλημένο. Επειδή δεν υπήρχαν τα λεφτά, ο Αντώνης Σαμαράς είχε δώσει 1.000.000 στον Βασίλη Μιχαλολιάκο για τη λειτουργία του Δημοτικού Θεάτρου. Μην έχοντας αρκετά χρήματα, έπρεπε να βρούμε άλλους τρόπους και μειώσαμε τους διαγωνισμούς κατά 350 χιλιάρικα, το οποίο νομίζω ότι ήταν πάρα πολύ σημαντικό στο να γίνει υγιής οργανισμός”.

Photo credits: Eurokinissi