Γιατί δεν θα παραιτηθεί ο Φλορεντίνο Πέρεθ

Το ημερολόγιο έδειχνε 27 Φεβρουαρίου του 2006, όταν ο Φλορεντίνο Πέρεθ ανακοίνωνε σε συνέντευξη Τύπου την παραίτησή του από τη θέση του προέδρου της Ρεάλ Μαδρίτης, βάζοντας έτσι τέλος στην πρώτη του θητεία ως ανώτατου διοικητικού παράγοντα των “μερένγκες”. Απευθυνόμενος στους δημοσιογράφους, εξήγησε τους λόγους που τον οδήγησαν σε εκείνη την απόφαση και αφού ανέλαβε τις δικές του ευθύνες, στη συνέχεια κατακεραύνωσε τους παίκτες της ομάδας: “Δε δείχνουν καμία συναδελφικότητα μεταξύ τους, δεν έχουν τη φιλοδοξία να διεκδικήσουν τους τίτλους, η νοοτροπία τους είναι τελείως εγωκεντρική και φταίω εγώ που τους έχω κακομάθει. Είναι τόσες πολλές φορές που έχουμε πει σε αυτούς τους παίκτες ότι είναι οι κορυφαίοι στον κόσμο, που έχω την εντύπωση ότι τελικά έχουν μπερδευτεί και δεν ξέρουν πού βρίσκονται. Έχουμε αλλάξει διάφορους προπονητές, δεν απέμενε κάτι άλλο από το να φύγω εγώ, ίσως η αναχώρησή μου βοηθήσει στο να υπάρξει κάποια θετική αντίδραση σε όλη αυτή την αρνητική κατάσταση που δυστυχώς έχει παγιωθεί στην ομάδα”.

Τα αγωνιστικά αποτελέσματα εκείνου του Φεβρουαρίου, θυμίζουν σε τεράστιο βαθμό όσα συνέβησαν σε αυτή την “αποφράδα” εβδομάδα στη Ρεάλ, η οποία είδε – ανήμπορη να αντιδράσει – να χάνονται και οι τρεις φετινοί στόχοι της. Το δε χειρότερο όλων, είναι ότι όλα συνέβησαν μέσα στο φέουδο της “βασίλισσας”, κάτι που έκανε ακόμα χειρότερα τα πράγματα για την πρωταθλήτρια Ευρώπης. Πρώτα ήρθε ο αποκλεισμός στο Κύπελλο με το 0-3 της Μπαρτσελόνα στο “Μπερναμπέου”, ακολούθησε τρεις μέρες μετά μια ακόμα ήττα από τους “μπλαουγκράνα”, αυτή τη φορά στο πρωτάθλημα, στερώντας από τους “μερένγκες” κάθε ελπίδα διεκδίκησης του τίτλου και το τελειωτικό χτύπημα ήρθε το βράδυ της περασμένης Τρίτης από τον Άγιαξ στο Champions League, με το ταπεινωτικό 1-4, που είναι και η μεγαλύτερη εντός έδρας ήττα της Ρεάλ στο Κύπελλο Πρωταθλητριών.

ΣΑΡΑΓΟΣΑ, ΑΡΣΕΝΑΛ, ΜΑΓΙΟΡΚΑ, ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ

Ο Φλορεντίνο Πέρεθ ανακοινώνει την παραίτησή του από την προεδρία της Ρεάλ (27/2/2006)

Πηγαίνοντας τώρα 13 χρόνια πίσω, στον Φεβρουάριο του 2006, βλέπουμε ότι είχαν συμβεί τα εξής: Στις 8 Φεβρουαρίου η Ρεάλ είχε ταξιδέψει στη Σαραγόσα για να αντιμετωπίσει την τοπική ομάδα στον πρώτο ημιτελικό του ισπανικού Κυπέλλου. Το τελικό 6-1 (με τέσσερα γκολ του Ντιέγο Μιλίτο και δυο του Εβέρτον) ήταν ένα ιστορικό “χαστούκι” για τους “μπλάνκος”, που παρά το γεγονός ότι στη ρεβάνς της Μαδρίτης, έξι μέρες μετά, νίκησαν 4-0, αποκλείστηκαν από τον τελικό της διοργάνωσης. Μια εβδομάδα αργότερα, στη φάση των “16” του Champions League, η Ρεάλ ηττήθηκε 0-1 μέσα στο “Μπερναμπέου” από την Άρσεναλ με το γκολ του Τιερί Ανρί (και στον επαναληπτικό του Λονδίνου στις 8 Μαρτίου, με το τελικό 0-0, έμεινε εκτός συνέχειας). Και φτάνουμε στις 26 Φεβρουαρίου, στην 25η αγωνιστική της Πριμέρα Ντιβισιόν, όπου η Ρεάλ έχασε 2-1 από τη Μαγιόρκα του Άγγελου Μπασινά στο “Son Moix”, χάνοντας παράλληλα και τις όποιες ελπίδες της για την κατάκτηση της Λίγκας, αφού η διαφορά της με την πρώτη Μπαρτσελόνα, ανέβηκε στους 10 βαθμούς (58-48).

Αυτή η ήττα στην Πάλμα της Μαγιόρκας, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για τον Φλορεντίνο Πέρεθ, ο οποίος, όπως γράψαμε και πιο πάνω, παραιτήθηκε από το πόστο του την επόμενη μέρα. Το βράδυ της περασμένης Τρίτης, μετά το 1-4 με τον Άγιαξ, ακούσαμε πολλούς φίλαθλους της Ρεάλ να ζητούν από τον Πέρεθ να παραιτηθεί. Το “Pérez dimisión”, μπορεί να δόνησε τον ουρανό της ισπανικής πρωτεύουσας, όμως, παρά το γεγονός ότι οι ομοιότητες με το 2006 είναι πραγματικά εντυπωσιακές, δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να έχουμε την ίδια κατάληξη. Ο κόσμος της Ρεάλ μπορεί να θεωρεί τον πρόεδρο ως τον υπ’ αριθμόν ένα υπεύθυνο για τη φετινή αγωνιστική καθίζηση της ομάδας, όμως η αλήθεια είναι πως οι συνθήκες είναι τελείως διαφορετικές από εκείνες του 2006, κάτι που σημαίνει πως ο Πέρεθ θα συνεχίσει στη θέση του, αφού είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο, ότι σε καμία στιγμή δεν έχει περάσει από το μυαλό του η περίπτωση της παραίτησης.

ΜΗΔΕΝ ΤΙΤΛΟΙ vs ΤΕΣΣΕΡΑ CHAMPIONS LEAGUE

Η ήττα 0-1 μέσα στο “Μπερναμπέου” από την Άρσεναλ με το γκολ του Τιερί Ανρί, οδήγησε στον αποκλεισμό της Ρεάλ από το Champions League της σεζόν 2005/06.

Ας δούμε αναλυτικά ποια είναι τα δεδομένα στη φετινή αγωνιστική περίοδο και πώς διαφοροποιείται από εκείνη του 2006. Η μεγαλύτερη διαφορά έγκειται στους τίτλους. Εκείνη η Ρεάλ είχε συμπληρώσει μια τριετία, τελείως “ορφανή” από τρόπαια. Μετά το Champions League του 2002, ακολούθησε ένα πρωτάθλημα τη σεζόν 2002/03 και εκεί ολοκληρώθηκε η απόλυτα πετυχημένη θητεία του Βιθέντε Ντελ Μπόσκε. Από εκεί και μετά δεν κατακτήθηκε απολύτως τίποτα, πέραν του ισπανικού Σούπερ Καπ το καλοκαίρι του 2003, παρά το γεγονός ότι η Ρεάλ ήταν γεμάτη galácticos: Φίγκο (μέχρι το καλοκαίρι του 2005), Ρονάλντο, Ζιντάν, Μπέκαμ και Ρομπέρτο Κάρλος! Η παρουσία όλων αυτών στο ρόστερ, σε συνδυασμό με την πλήρη απουσία τίτλων για τρία ολόκληρα χρόνια, δημιούργησε πολλαπλή φθορά: πρώτα μέσα στα αποδυτήρια και στις σχέσεις μεταξύ των παικτών και των προπονητών, ύστερα στη σχέση των αστεριών της ομάδας με τη διοίκηση και τέλος στη σχέση των φιλάθλων τόσο με τους παίκτες όσο και με τον Πέρεθ.

Φέτος τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά και αυτό, γιατί μπορεί η Μπαρτσελόνα να κυριαρχεί γενικά στις εγχώριες – ισπανικές – διοργανώσεις, όμως η Ρεάλ είναι η απόλυτη κυρίαρχος στην Ευρώπη, με τέσσερα κερδισμένα Champions League την τελευταία πενταετία, τρία εκ των οποίων συνεχόμενα, κάτι που συνέβη για πρώτη φορά στην ιστορία του θεσμού μετά από τη δεκαετία του ’70 και τους Άγιαξ και Μπάγερν. Όπως εύκολα γίνεται κατανοητό, τέσσερα τέτοια τρόπαια μέσα σε πέντε χρόνια, αποτελούν τη μεγαλύτερη εγγύηση αλλά και την καλύτερη παρακαταθήκη για μια διοίκηση. Ο Φλορεντίνο σίγουρα άκουσε το σύνθημα που τον καλούσε να παραιτηθεί, αλλά γνωρίζει ότι η πλατιά μάζα των φίλων της Ρεάλ, δεν μπορεί ούτε να παραβλέψει, ούτε να ξεχάσει αυτήν που δίκαια αποκαλείται ως η δεύτερη χρυσή εποχή του συλλόγου, μετά από εκείνη της δεκαετίας του ’50, τότε που οι “μερένγκες” είχαν κατακτήσει τα πέντε πρώτα Κύπελλα Πρωταθλητριών.

Η “ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ” ΛΥΣΗ ΤΟΥ ΛΟΠΕΤΕΓΚΙ

Η επίσημη παρουσίαση του Τζούλεν Λοπετέγκι το περασμένο καλοκαίρι από τον Φλορεντίνο Πέρεθ. Ο Βάσκος τεχνικός άντεξε μέχρι το 5-1 από τη Μπαρτσελόνα στο πρωτάθλημα.

Όσο και αν το θυμικό των “μαδριδίστας” ξέσπασε, βλέποντας την ομάδα τους να διασύρεται από τον Άγιαξ μέσα στο “Μπερναμπέου”, είναι προφανές ότι αυτή ήταν μια αντίδραση της στιγμής, με την έννοια ότι όλοι τους ανεξαιρέτως γνωρίζουν πως μιλάμε για τον πλέον πετυχημένο πρόεδρο στη σύγχρονη ιστορία του συλλόγου και δεύτερο διαχρονικά, πίσω μόνο από τον ίδιο τον Σαντιάγο Μπερναμπέου. Στο poll της μαδριλένικης As, όπου οι αναγνώστες καλούνται να ψηφίσουν αυτόν που θεωρούν ως κύριο υπεύθυνο για την κατρακύλα της Ρεάλ, επιλέγοντας ανάμεσα στον Πέρεθ, τον Σολάρι και τους παίκτες, το αποτέλεσμα είναι συντριπτικό κατά του προέδρου, αφού από τις περίπου 182.000 ψήφους, το 70% αντιστοιχεί στον διοικητικό ηγέτη. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτή η αρνητική τοποθέτηση των φίλων της ομάδας, είναι περισσότερο “κάλεσμα” για διόρθωση όλων των κακώς κειμένων, παρά μια πραγματική διάθεση αλλαγής προέδρου.

Πάμε όμως και στη συνέχεια της σύγκρισης του 2006 με το 2019. Να πούμε ότι μετά την αποχώρηση του Ντελ Μπόσκε το καλοκαίρι του 2003, η Ρεάλ άλλαξε μέσα σε μια τριετία πέντε προπονητές, εκ των οποίων κανείς δεν ολοκλήρωσε μια αγωνιστική σεζόν. Έχουμε από τη μια, τους Κάρλος Κεϊρόζ, Χοσέ Αντόνιο Καμάτσο, Βαντερλέι Λουξεμπούργκο, Μαριάνο Γκαρθία Ρεμόν και Χουάν Ραμόν Λόπεθ Κάρο (οι δυο τελευταίοι, υπηρεσιακοί) και από την άλλη, στη δεκαετία της δεύτερης προεδρίας του Πέρεθ, πολύ πιο σταθερές θητείες, αφού ακόμα και εκείνοι που παρέμειναν μόνο μια σεζόν, ολοκλήρωσαν κανονικά την αγωνιστική περίοδο (με μοναδική εξαίρεση τον Ράφα Μπενίτεθ). Όλη αυτή η λογική “τάξη” που μπήκε στον πάγκο της Ρεάλ, διαλύθηκε τελείως το προηγούμενο καλοκαίρι, με την παραίτηση του Ζιντάν. Η “φυγή” του Γάλλου δημιούργησε τεράστιο πρόβλημα στον Πέρεθ, ο οποίος θέλησε να τον αντικαταστήσει με κάποιο μεγάλο όνομα, όμως συνάντησε παντού κλειστές πόρτες (Ποτσετίνο, Αλέγκρι, Κλοπ, Λεβ και Νάγκελσμαν), με αποτέλεσμα να καταλήξει στην αμφίβολη λύση του Λοπετέγκι.

Ο ΤΕΤΡΑΠΛΟΣ ΑΛΥΤΟΣ ΓΡΙΦΟΣ ΤΟΥ ΠΕΡΕΘ

Η παράλληλη φυγή των Κριστιάνο Ρονάλντο και Ζινεντίν Ζιντάν από τη Ρεάλ πέρυσι το καλοκαίρι, δημιούργησε ένα άλυτο πρόβλημα για τον Φλορεντίνο Πέρεθ.

Αυτό όμως που γιγάντωσε το πρόβλημα, ήταν ο τετραπλός συνδυασμός που εμφανίστηκε πάνω από το Τσαμαρτίν και που αποδείχτηκε άλυτος γρίφος. Πρώτον, η παραίτηση του Ζιντάν, δεύτερον, η αποχώρηση του Κριστιάνο, τρίτον, τα “όχι” των υποψήφιων διαδόχων τεχνικών και τέταρτον, οι υπέρογκες απαιτήσεις των συλλόγων στους οποίους απευθύνθηκε ο Φλορεντίνο προκειμένου να αντικαταστήσει τον Πορτογάλο. Βέβαια, για να λέμε την αλήθεια, αυτό το τελευταίο, η αντικατάσταση δηλαδή του Κριστιάνο, δε φάνηκε να απασχολεί τον Πέρεθ τόσο, όσο θα περίμενε κανείς, αφού μετά από μια πρώτη γύρα στην πιάτσα και τα ποσά που άκουσε, αποσύρθηκε με αρκετή ευκολία – για Φλορεντίνο – από οποιαδήποτε “διεκδίκηση”, αποφασίζοντας να εμπιστευτεί τα δυο δικά του παιδιά για την μετά Ρονάλντο εποχή, δηλαδή τους Καρίμ Μπενζεμά και Γκάρεθ Μπέιλ.

Όμως ο σημαντικότερος λόγος που ο πρόεδρος των τότε και τώρα galácticos, δεν προέβη σε κάποια (ή κάποιες) πολυδάπανη μεταγραφή, είναι η ανακαίνιση του “Μπερναμπέου”, ένα πρότζεκτ που δείχνει να έχει μετατραπεί σε μονομανία για τον Πέρεθ. Αν παρατηρήσει κανείς προσεκτικά τις κινήσεις του Φλορεντίνο, θα δει ότι από το 2014 και μετά, δεν έχει υπάρξει κάποια πολύ μεγάλη/ακριβή μεταγραφή στον σύλλογο της Μαδρίτης. Το 2013 δαπανήθηκαν 101 εκατομμύρια ευρώ για τον Μπέιλ, το καλοκαίρι του 2014 δόθηκαν 80 εκ. ευρώ στη Μονακό για τον Χάμες και από εκεί και μετά… πάπαλα. Από το 2014 μέχρι σήμερα, η ακριβότερη μεταγραφή της Ρεάλ ήταν τα 45 εκατομμύρια που πληρώθηκαν στη Φλαμένγκο για τον Βινίσιους Τζούνιορ. Σε αυτή την τετραετία (2015-2018) ο Πέρεθ άλλαξε τακτική, αποκτώντας νέους, ελπιδοφόρους παίκτες, θέλοντας να επενδύσει σε αυτούς για το παρόν και το μέλλον της ομάδας, με πενιχρά όμως αποτελέσματα.

ΤΟ ΠΑΝΑΚΡΙΒΟ ΣΤΕΓΑΣΤΡΟ ΤΟΥ “ΜΠΕΡΝΑΜΠΕΟΥ”

Η μακέτα του ανακαινισμένου “Σαντιάγο Μπερναμπέου”.

Η απόδειξη είναι απλή. Θυμηθείτε τις τέσσερις μεταγραφές του περασμένου καλοκαιριού: Οδριοθόλα (30 εκ. ευρώ), Μαριάνο (22 εκ.), Μπραχίμ (15 εκ.) και Βινίσιους (45 εκ.). Οι τρεις πρώτοι στο ματς του “Μπερναμπέου” με τον Άγιαξ βρίσκονταν στην εξέδρα, ούτε καν στη 18άδα, ενώ γενικότερα οι συμμετοχές τους με την πρώτη ομάδα είναι ελάχιστες. Και η πέμπτη περσινή μεταγραφή, ο Τιμπό Κουρτουά, που κόστισε 35 εκ., ίσως να ήταν μια αχρείαστη κίνηση, αφού υπήρχε στο ρόστερ ο δοκιμασμένος και “μπαρουτοκαπνισμένος” Κέιλορ Νάβας. Όλη αυτή η αλλαγή πολιτικής στον μεταγραφικό σχεδιασμό οφείλεται στην επικείμενη ανακαίνιση του “Μπερναμπέου”, στον βωμό της οποίας ο Πέρεθ δείχνει ότι είναι διατεθειμένος να “θυσιάσει” σχεδόν τα πάντα. Υπάρχουν αρκετοί που κατηγορούν τον πρόεδρο της Ρεάλ ότι θα υποθηκεύσει όχι μόνο την περιουσία του συλλόγου, αλλά και το ίδιο του το μέλλον, μόνο και μόνο “για να καλύψει το γήπεδο με ένα μεταλλικό στέγαστρο”, όπως χαρακτηριστικά λένε οι αντίπαλοι του Φλορεντίνο.

Το κόστος υπολογίζεται ότι θα ξεπεράσει τα 600 εκατομμύρια ευρώ, ενώ ο Πέρεθ έχει ήδη την έγκριση από τη Γενική Συνέλευση των Μελών, για να πάρει τραπεζικό δάνειο ύψους 575 εκ. ευρώ. Η προοπτική ενός ανακαινισμένου “Μπερναμπέου” μπορεί να παρουσιάζεται ως ένα εντυπωσιακό έργο, όμως η μάζα των φίλων της Ρεάλ δε δείχνει να πείθεται για την αναγκαιότητα της συγκεκριμένης κίνησης, από τη στιγμή που οι “παράπλευρες απώλειες” στον αγωνιστικό τομέα, είναι τεράστιες. Ένας ακόμα λόγος, για τον οποίο οι φίλοι της Ρεάλ δεν ενθουσιάζονται από το τεράστιο πρότζεκτ του Φλορεντίνο, είναι το γεγονός ότι θα ξοδευτούν τόσα πολλά χρήματα (περισσότερα από όσο κόστισαν τα δυο νέα γήπεδα της Ατλέτικο και της Αθλέτικ μαζί!), χωρίς καν να αυξηθεί έστω και μια θέση η χωρητικότητα του γηπέδου. Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά τη λήξη του αγώνα με τον Άγιαξ, πολλοί φίλαθλοι των “μερένγκες” φώναζαν ειρωνικά προς το προεδρικό πάλκο “y el estadio pa cuando?”, δηλαδή “και το στάδιο για πότε;”. Το μόνο σίγουρο σε αυτή την υπόθεση, είναι ότι ο Πέρεθ έχει “μουλαρώσει” με την ανακαίνιση, τη θεωρεί έργο ζωής, την παρακαταθήκη που θα αφήσει στον σύλλογο και δεν πρόκειται να κάνει πίσω.

Ο “ΤΕΛΕΙΩΜΕΝΟΣ” ΣΟΛΑΡΙ ΜΕΤΑ ΤΑ CLÁSICOS

Ο Σαντιάγο Σολάρι θα αποτελέσει παρελθόν για τη Ρεάλ στο τέλος της σεζόν.

Οι συνθήκες πάντως, είναι τελείως διαφορετικές από εκείνες του 2006. Ο Πέρεθ είναι πολύ πιο έμπειρος στην αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων, πολύ πιο ανθεκτικός σε οποιασδήποτε μορφής πίεση, πολύ πιο ώριμος σε ό,τι αφορά στη διαχείριση κρίσεων. Και επίσης, είναι πολύ πιο σίγουρος ότι είναι αυτός ο πλέον “ειδικός” στο να κουμαντάρει το καράβι που λέγεται Ρεάλ Μαδρίτης. Αυτή τη φορά δε θα καταφύγει στην παραίτηση, πολύ απλά διότι “πίσω του” έχει την κληρονομιά μιας ολόκληρης, χρυσής από κάθε άποψη, εποχής. Η “ξηρασία” τίτλων την τριετία πριν το 2006, δεν έχει καμία σχέση με τα τέσσερα Champions League της πρόσφατης πενταετίας. Επίσης – και αυτό είναι πολύ σημαντικό – η Γενική Συνέλευση των Μελών του συλλόγου, βρίσκεται στο πλάι του, τον στηρίζει στις αποφάσεις του, άρα δεν κινδυνεύει από κάποια πρόταση μομφής, η οποία, αν συνέβαινε, θα ήταν όπως και να το κάνουμε, μια δυσάρεστη εξέλιξη στη θητεία του.

Άρα, αυτά που πρέπει να κάνει στο άμεσο μέλλον, είναι συγκεκριμένα και οπωσδήποτε, όχι τόσο δύσκολα για τη δεδομένη πείρα του Φλορεντίνο. Ξεκινάμε από τον προπονητή. Είναι πλέον σίγουρο ότι ο Σολάρι δε θα συνεχίσει μετά το καλοκαίρι, παρά το γεγονός ότι έχει υπογράψει συμβόλαιο μέχρι το 2021 (ίσως μάλιστα η απόλυσή του να έρθει και μέσα στις επόμενες μέρες). Η απόφαση πάρθηκε μετά τα δυο clásicos του “Μπερναμπέου” και τις ισάριθμες ήττες της Ρεάλ από τη Μπαρτσελόνα, χωρίς μάλιστα οι “μπλάνκος” να πετύχουν έστω ένα γκολ. Ο Πέρεθ δε χρειάστηκε να περιμένει την καταστροφική βραδιά με τον Άγιαξ, το 0-4 σε 180 αγωνιστικά λεπτά είχε ήδη καταδικάσει τον Αργεντινό κόουτς. Οπότε περνάμε στους υποψήφιους. Αλέγκρι, Μουρίνιο, Λεβ, Ποτσετίνο και Κλοπ βρίσκονται στη λίστα του Φλορεντίνο, το θέμα όμως χρειάζεται πολλή σκέψη, αφού μια – ακόμα – λάθος επιλογή, μπορεί να οδηγήσει σε ένα ακόμα φιάσκο.

Ο ΜΟΥΡΙΝΙΟ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ

Ζοζέ Μουρίνιο και Φλορεντίνο Πέρεθ από τη θητεία του Πορτογάλου στον πάγκο της Ρεάλ.

Ο Μουρίνιο έχει ήδη αυτοπροταθεί – πολύ διακριτικά είναι η αλήθεια – και όλοι γνωρίζουν την αδυναμία που του έχει ο πρόεδρος της Ρεάλ. Όμως κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει δυο πράγματα. Πρώτον, την προηγούμενη θητεία του Πορτογάλου στη Ρεάλ μαζί με όλα τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν στην ομάδα στη διάρκεια αυτής και δεύτερον, την παρουσία του Special One στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η οποία κατέληξε σε απόλυτη αποτυχία, με άμεσο επακόλουθο την απόλυσή του τον περασμένο Δεκέμβριο. Μεγάλη μερίδα των φίλων της Ρεάλ δεν θέλει να βλέπει ούτε ζωγραφιστό τον Πορτογάλο, ενώ κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τον αρχηγό της ομάδας, Σέρχιο Ράμος. Οι κλίκες που είχαν δημιουργηθεί μέσα στα αποδυτήρια με τους Ισπανούς, τους Πορτογάλους, τους φίλους των Πορτογάλων κλπ, δεν είναι κάτι που ξεχνιέται εύκολα. Το ίδιο και οι εντάσεις, οι κάκιστες σχέσεις με τη Μπαρτσελόνα, τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν ακόμα και στην Εθνική, οι προκλητικές και εμπρηστικές δηλώσεις.

Όλα αυτά τα παραπάνω είναι παράμετροι που θα πρέπει να σκεφτεί πολύ σοβαρά ο Πέρεθ, να ζυγίσει τα υπέρ και τα κατά και να αποφασίσει. Πάντως, λίγους μήνες νωρίτερα, όταν είχε γίνει μια ανεπίσημη επαφή μεταξύ του προέδρου της Ρεάλ και του Πορτογάλου τεχνικού, είχε διαρρεύσει πως ο Μουρίνιο είχε θέσει μερικά προαπαιτούμενα για να σκεφτεί την πρόταση, ανάμεσα στα οποία ήταν και η αναχώρηση κάποιων παικτών, μέσα στους οποίους αναφερόταν και ο Ράμος. Ζήτημα λεπτών ισορροπιών λοιπόν, αφού πέρα από όλα τα υπόλοιπα, μην ξεχνάμε και αυτό που υποστηρίζουν πλέον πολλοί, το γεγονός δηλαδή ότι το ίδιο το ποδόσφαιρο έχει ξεπεράσει τον Μουρίνιο. Πάμε όμως και στις άλλες πιθανές υποψηφιότητες. Αν τελικά ο Αλέγκρι φύγει από τη Γιουβέντους, τότε λογικά θα είναι η πρώτη επιλογή της Ρεάλ. Μπορεί στον πάγκο της “βασίλισσας” να έχουν καθίσει στο παρελθόν μόνο δυο Ιταλοί (Καπέλο & Αντσελότι), μπορεί αμφότεροι να έμειναν μόνο έναν χρόνο στο Τσαμαρτίν, όμως και των δυο η παρουσία ήταν πετυχημένη και συνοδεύτηκε από τίτλους.

ΤΟ ΦΕΤΙΝΟ ΡΟΣΤΕΡ ΤΗΣ ΡΕΑΛ ΜΑΔΡΙΤΗΣ

Φάση από τον αγώνα της Ρεάλ με τον Άγιαξ στο “Σαντιάγο Μπερναμπέου”.

Μια άλλη πιθανή επιλογή, αυτή που οι φίλοι της Ρεάλ θεωρούν ως την καλύτερη, είναι ο Μαουρίσιο Ποτσετίνο, νυν τεχνικός της Τότεναμ. Πέρυσι το καλοκαίρι, ο Αργεντίνος δέχτηκε την κρούση του Πέρεθ, όμως τότε αρνήθηκε, λέγοντας ότι ήθελε να τιμήσει το – νέο πενταετές – συμβόλαιό του, το οποίο είχε υπογράψει μια εβδομάδα πριν την παραίτηση του Ζιντάν. Όπως γίνεται αντιληπτό, αν η Ρεάλ επανέλθει με νέα πρόταση στον Ποτσετίνο, θα πρέπει πρώτα να τα βρει με τον αγγλικό σύλλογο και φυσικά να πληρώσει μια μεγάλη ρήτρα αποδέσμευσης. Η ελπίδα των “μερένγκες” είναι η φιλοδοξία του Ποτσετίνο για τίτλους, κάτι που δεν έχει γευτεί εδώ και μια πενταετία στο Λονδίνο. Από εκεί και μετά, οι περιπτώσεις των Κλοπ και Λεβ είναι τελείως διαφορετικές. Ο μεν πρώτος βρίσκεται στη Λίβερπουλ και δύσκολα θα φύγει από εκεί, ο δε δεύτερος έχει συνηθίσει την Εθνική Γερμανίας και έχει “ξεχάσει” τί σημαίνει η καθημερινή τριβή σε έναν σύλλογο.

Πέρα από αυτούς τους πέντε, υπάρχει και η περίπτωση του Αρσέν Βενγκέρ, ο οποίος είναι ένας έξοχος διαχειριστής ρόστερ, αλλά από την άλλη, κανείς δε γνωρίζει αν έχει την όρεξη στα 70 του χρόνια να αναλάβει μια τόσο απαιτητική θέση. Και μιλώντας για διαχείριση, αυτός πρέπει να είναι ο μεγάλος στόχος του Πέρεθ, γιατί αυτό ακριβώς είναι που χρειάζεται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο η Ρεάλ. Αν κοιτάξουμε προσεκτικά τους παίκτες των “μπλάνκος”, θα δούμε ότι υπάρχει και βάθος και ποιότητα. Μπορεί φέτος να απέτυχαν παταγωδώς, αλλά αυτό δε σημαίνει πως χρειάζονται πολλές αλλαγές. Υπάρχουν οι νέοι σε ηλικία, με παρόν και μέλλον, όπως ο Ρεγκιλόν, ο Καρβαχάλ, ο Γιορέντε, ο Ασένσιο, ο Βινίσιους, ο Θεβάγιος, ο Ίσκο, ο Κουρτουά και ο Βαράν, αλλά υπάρχουν και οι “μπαρουτοκαπνισμένοι” βετεράνοι, όπως ο Ράμος, ο Μόντριτς, ο Κρόος, ο Κασεμίρο, ο Νάβας, ο Βάθκεθ και ο Μπενζεμά.

ΤΑ “ΠΡΕΠΕΙ” ΤΟΥ ΠΕΡΕΘ ΣΤΟ ΑΜΕΣΟ ΜΕΛΛΟΝ

Ο πρόεδρος της Ρεάλ μπορεί να είναι προβληματισμένος με την κατάσταση της ομάδας, αλλά δε σκέφτεται την παραίτηση.

Κάποιοι βρίσκονται κοντά στην πόρτα της εξόδου, όπως ο Μπέιλ και ο Μαρσέλο, αλλά το σημαντικό είναι να γίνουν λίγες και καλές μεταγραφές. Η δυναμική του ρόστερ της Ρεάλ είναι δεδομένη, παρά το γεγονός ότι στη φετινή σεζόν, κάποιοι από τους πρωταγωνιστές των προηγούμενων ετών, δε βρίσκονται στην κατάσταση που μας είχαν συνηθίσει (Μαρσέλο, Κρόος, Κασεμίρο), χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι ξαφνικά ξέχασαν όλοι μαζί τη μπάλα που ήξεραν. Φυσικά το κενό που άφησε πίσω του ο Κριστιάνο είναι τεράστιο, δεν καλύπτονται έτσι εύκολα 50 γκολ κατά μέσο όρο το χρόνο. Από τη στιγμή που ο Μπέιλ δεν κατάφερε να αρπάξει την τελευταία του ευκαιρία , είναι προφανές ότι θα αποκτηθεί ένας πρωτοκλασάτος επιθετικός, πιθανότατα και ένας εξτρέμ ή μεσοεπιθετικός (Αζάρ;). Το σίγουρο είναι ότι χρειάζονται λίγες κινήσεις ενίσχυσης, στοχευμένες και μελετημένες, από παίκτες που θα διαθέτουν την απαραίτητη προσωπικότητα, ποιότητα και εμπειρία, ώστε να πλαισιώσουν με επιτυχία τους ήδη υπάρχοντες.

Κάπως έτσι έχει διαμορφωθεί η κατάσταση μετά την απώλεια και των τριών στόχων στη φετινή σεζόν στο στρατόπεδο της πρωταθλήτριας Ευρώπης. Ο Πέρεθ, πολύ μακριά από το να σκέφτεται το ενδεχόμενο της παραίτησης, ετοιμάζει τη δική του “αντεπίθεση”. Μπροστά του έχει τρεις μήνες (συν το καλοκαίρι) για να σχεδιάσει την επόμενη μέρα του συλλόγου, αφού είναι φανερό ότι ένας κύκλος έκλεισε, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως ήρθε συνολικά το τέλος. Θυμηθείτε μόνο πόσες φορές στο πρόσφατο παρελθόν μπήκε “ταφόπλακα” στη Μπαρτσελόνα, η οποία μεταξύ άλλων, “απάντησε” ακόμα και με τρεμπλ! Ο Φλορεντίνο, όσο και αν διαφωνεί κάποιος με τις επιλογές του, είναι ένας από τους μεγαλύτερους διοικητικούς παράγοντες στην ιστορία του ποδοσφαίρου και βέβαια, βρίσκεται στο τιμόνι του μεγαλύτερου συλλόγου παγκοσμίως. Θα έχει ενδιαφέρον η αντίδρασή του, όπως ενδιαφέρον θα έχουν και οι επιλογές του, τόσο στο θέμα του προπονητή, όσο και στις μεταγραφικές κινήσεις.

Το 2006, για να θυμηθούμε τί έγινε τότε, έφυγαν οι Γκράβεσεν, Χουράδο, Αρμπελόα, Χουάνφραν, Γούντγκεϊτ, Σολδάδο, Πάμπλο Γκαρσία, Ντιόγο, Μπαπτίστα και Ζιντάν (αποσύρθηκε). Παράλληλα, αποκτήθηκαν οι Ντιαρά, Έμερσον, Φαν Νίστελροϊ, Καναβάρο και Ρέγιες, ενώ στον πάγκο πήγε ο Φάμπιο Καπέλο. Στο τέλος της σεζόν 2006/07, η Ρεάλ αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ισπανίας (μετά από τέσσερα χρόνια), επαναφέροντας τον ενθουσιασμό στις τάξεις των φιλάθλων της. Όπως τότε βρέθηκαν οι λύσεις και η προοπτική έγινε πραγματικότητα, έτσι και φέτος, η απερχόμενη πρωταθλήτρια Ευρώπης, είναι σίγουρο ότι θα ξαναβρεί τον δρόμο της. Το μοναδικό ερώτημα είναι πόσο χρόνο θα χρειαστούν οι “μερένγκες” για να επανέλθουν στη λεωφόρο των επιτυχιών. Ο καιρός θα δείξει.