Το NBA δεν μπορεί να σταματήσει την επανάσταση των παικτών

Ο Τομπάιας Χάρις είναι ο πρώτος σκόρερ (20.7 πόντους, με 42.2% στα τρίποντα) και ο πρώτος ριμπάουντερ (7.9) των Κλίπερς. Δηλαδή, ήταν μέχρι τα ξημερώματα όταν πήρε την τελευταία επίθεση του ματς με τους Χόρνετς, έκανε δυο ντρίμπλες αριστερά και με fade away, στα 4” για τη λήξη διαμόρφωσε αποτέλεσμα (117-115).

Για την ιστορία, οι Κλίπερς είχαν βρεθεί στο -20, στα 15′ πριν το τέλος του αγώνα -τρεις ημέρες μετά την επιστροφή από το -25 στο ματς με το Ντιτρόιτ που έγραψε ιστορία. Ειρήσθω εν παρόδω, ο Χάρις έπαιξε με ενοχλήσεις στον ώμο. Δες σε εικόνα τη φανταστική χρονιά που κάνει.

Όταν τελείωσε το παιχνίδι, πήγε στα αποδυτήρια, το κινητό του κόντεψε να ‘εκραγεί’ από τον όγκο των hashtags που τον αφορούσαν, στα social media. Ο Adrian Wojnarowski είχε τιτιβήσει αυτό.

Έτσι ενημερώθηκε ο πρωταγωνιστής της ιστορίας πως στο εξής θα παίζει στους Σίξερς. Και ναι, η Φιλαδέλφεια γίνεται με αυτόν contender (παρεμπιπτόντως, πήρε και τους Μαριάνοβιτς και Σκοτ, ενώ έστειλε στο Λος Άντζελες τρεις ρεζέρβες -Τσάντλερ, Σάμετ, Μουσκάλα συν δυο επιλογές σε πρώτο γύρο μελλοντικών ΝΒΑ draft), εν τούτοις αυτή είναι η τέταρτη συμμετοχή του σε ανταλλαγή, πριν ‘κλείσει’ τα 26. Ίσως για αυτό το διαχειρίστηκε με αξιοπρέπεια.

Υπερηφανεύομαι πως είμαι επαγγελματίας που κάνει όλα τα σωστά πράγματα. Ίσως αυτό να ‘χει αξία για κάποιον άλλον οργανισμό.

” Ο Θεός πάντα έχει ένα πλάνο για όλους. Σε κάθε ανταλλαγή, ήμουν ευλογημένος και τυχερός να βρεθώ σε μια καλή κατάσταση. Ήλθα στους Κλίπερς και έγινα μέλος μιας καλής κουλτούρας, πήγα στα playoffs το 2016 και ήταν μια φανταστική εμπειρία για εμένα. Όπως ήταν τέλειο που έπαιξα σε αυτό το νέο γήπεδο. Ειλικρινά απήλαυσα το χρόνο που πέρασα εδώ. Αγκάλιασα την πόλη“.

Ο οργανισμός πάλι, δεν τον αγκάλιασε με την ίδια θέρμη. Αυτό που έκανε ήταν να χρησιμοποιήσει το γνωστό αφήγημα. Το “it’s business”. Αυτό επιχειρούν να ανατρέψουν κάποιοι NBAers, μέσω της επανάστασης που έχει ως στόχο να μπορούν να αποφασίζουν οι ίδιοι για το μέλλον τους. Ο Άντονι Ντέιβις δεν ήταν ο πρώτος που είπε “θέλω να παίξω αλλού”. Ήταν ο πρώτος που είπε και πού θέλει να παίξει, προκαλώντας εγκεφαλικό σε όσους θέλουν να μείνουν τα πράγματα ως έχουν (λίγκα και ιδιοκτήτες). Όπως τα ήξεραν και όπως τους οφείλουν. Η επανάσταση όμως, έχει ξεκινήσει και θα σου πρότεινα να ποντάρεις υπέρ των NBAers.

Ας δούμε όμως, τι έχει προηγηθεί

Έως το 1976 οι NBAers τελούσαν υπό καθεστώς που όμοιο του υπήρχε, υπάρχει -και ενδεχομένως θα υπάρχει- μόνο στην Κίνα. Εκεί όπου ο αθλητής ανήκει στο σωματείο του, μέχρι αυτό να αποφασίσει να τον αφήσει. Αν ποτέ το αποφασίσει. Διαφορετικά, ο αθλητής δεν είναι ποτέ ελεύθερος να αποφασίσει το μέλλον του.

Η μόνη διαφορά των Αμερικανών με τους Κινέζους είναι πως όλα τα σωματεία ανήκουν στο κράτος. Στο ΝΒΑ οι οργανισμοί ανήκουν σε κάποιους από τους πιο πλούσιους Αμερικανούς, με τους παίκτες να ‘χουν βαλθεί να τους νικήσουν στο παιχνίδι τους, χρησιμοποιώντας το δικό τους.

Το νέο κίνημα απελευθέρωσης των ΝΒΑers δεν έχει έναν μπροστάρη, όπως εκείνο του 1970. Μια στάση εδώ, γιατί πρέπει να σου μιλήσω για τη μήνυση που ‘χε καταθέσει ο Όσκαρ Ρόμπερτσον εναντίον το ΝΒΑ, ώστε να λήξει η ‘δια βίου’ δέσμευση κάθε παίκτη με την ομάδα που τον επέλεγε στο NBA draft.

Η υπόθεση είχε καθυστερήσει τη συγχώνευση της Αmerican Basketball Association με τη National Basketball Association και ολοκληρώθηκε με εξωδικαστικό συμβιβασμό το 1977, όταν πρωτοεμφανίστηκαν οι κανονισμοί για το free agency και προέκυψαν αποζημιώσεις για όσους είχαν πληγεί από την απαγόρευση μετακίνησης.

Πάμε τώρα, στους νέους επαναστάτες. Αυτούς που τολμούν και λένε πως θέλουν να αλλάξουν οργανισμό.

Σου είπα πως ο Ντέιβις ήταν ο τελευταίος που είπε δημοσίως ότι δεν θέλει να συνεχίσει να παίζει στην ομάδα με την οποία έχει συμβόλαιο. Ο Τζίμι Μπάτλερ είχε κάνει κάτι ανάλογο, όπως και ο Καουάι Λέοναρντ, ο Πολ Τζορτζ και ο Κάιρι Ίρβινγκ, κατά την έξοδο του από τους Καβαλίερς (ο JR Σμιθ πέτυχε και να φύγει και να τον πληρώνουν οι ‘Ιππότες’ για να κάθεται). Ο Κρίσταπς Πορζίνγκις είπε παρά τέταρτο πως “δεν θα είχα θέμα να φύγω από τους Νικς” και ανακοινώθηκε και τέταρτο από τους Μαβς.

Ο AD το προχώρησε ένα βήμα πιο πέρα και έγινε ο πρώτος που έδωσε και τον επιθυμητό προορισμό, με τους Λέικερς να φάνηκαν διατεθειμένοι να δώσουν τα πάντα για εκείνον -πλην του ΛεΜπρον Τζέιμς.

Εύλογα επικράτησε ένας χαμούλης στα social media. Το tweet του Άκη Καλλινικίδη ήταν από τα καλύτερα.

Αυτό το “θέλω να πάω στους Λέικερς” ήταν μαχαιριά για τους τύπους που ‘χουν δομήσει ολόκληρο το σύστημα στο να μην έχουν λόγο οι παίκτες στο μέλλον τους. Να εξαρτώνται από το τι συμφέρει τα αφεντικά, που αν το καλοσκεφτείς ήταν αυτά που διέγραψαν το ‘loyalty’ από τις λέξεις-κλειδιά του ΝΒΑ. Και τώρα πληρώνουν το τίμημα.

Πώς το πρόδωσαν; Πόση ώρα έχεις; Ας σου δώσω ένα από τα τελευταία συμβάντα.

Από franchise player σε αντάλλαγμα, ένα τσιγάρο δρόμος

Περνάς εννέα χρόνια από τη ζωή σου, στην ομάδα που σε διάλεξε πρώτο στο ΝΒΑ draft της ‘τάξης’ σου, λέγοντας πως στα μάτια σου βλέπει το μέλλον της. Όχι έτσι ακριβώς, αλλά καταλαβαίνεις τι εννοώ.

Και όταν ένιωσες πιο άνετα από ποτέ, πως σου ανήκει η πόλη, ο κόσμος, τα πάντα, ότι είσαι ο franchise player (παίκτης που ο οργανισμός σου έχει επιλέξει να οικοδομήσει το ρόστερ του πάνω σου για τα χρόνια που έρχονται), έχοντας υπογράψει συμβόλαιο πέντε χρόνων και 173 εκατ. δολ. τον Ιούλιο, διαβάζεις το Γενάρη στο Twitter πως ανήκεις αλλού!

Αντιδράς μεν ως κύριος, αλλά δεν ζεις και την καλύτερη φάση σου.

Η ιστορία που έζησε ο Μπλέικ Γκρίφιν είναι ενδεικτική της πίστης που δεν υπάρχει πια στο ΝΒΑ, με τον 29χρονο να λέει έκτοτε πως οι NBAers ΟΦΕΙΛΟΥΝ να υπογράφουν no trade clause. Δικαίωμα που είχε ο ίδιος, αλλά δεν χρησιμοποίησε ο ατζέντης στο τελευταίο συμβόλαιο. Ενδεχομένως γιατί δεν το ζήτησε ο πελάτης του, ο οποίος μπορεί να μην ένιωθε αυτήν την ανάγκη.

Είχε πειστεί πως οι Clippers είναι πιστοί σε αυτόν, όπως ήταν εκείνος σε αυτούς. Έγραψε λάθος.

Προς το παρόν, κράτα πως το no trade είναι όρος μη ανταλλαγής. Θα δοθούν εξηγήσεις στη συνέχεια. Αφότου μοιραστώ κάποιες ιστορίες από τύπους που έμαθαν τελευταίοι πως άλλαξε η ζωή τους και αφηγήθηκαν τις στιγμές στο ESPN.

Ο Εντ Ντέιβις έπαιζε έως το Γενάρη του 2013 στο Τορόντο. ” Θυμάμαι να είμαι στην πτήση για την Ατλάντα, δίπλα στον ΝτεΡόζαν και να σκέφτομαι πως γινόταν χαμός. Ήταν όλοι εκεί. Οι scouts, οι GΜ, ο πρόεδρος. Οι πάντες. Κατάλαβα πως κάτι ετοιμάζεται. Πήγαμε για σουτάκια και άρχισα να παρατηρώ πως οι κόουτς με απέφευγαν. Μετά την προπόνηση, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο και πέσαμε για ύπνο. Όταν ξύπνησα το Twitter είχε γεμίσει μηνύματα και αναφορές. Είχα πάει στο Μέμφις. Ευτυχώς είχα κοντά μου την μητέρα μου. Ήταν δύσκολα”.

Ο Νταγκ Ντέρμοντ έχει μπει τρεις φορές σε ανταλλαγή. Θα έλεγες ότι έχει το know how. Εστίασε σε εκείνη του Φλεβάρη του 2018. ” Ήμουν στο Τορόντο με τους Νικς και ξεκουραζόμουν, πριν από το ματς. Ο ατζέντης μου μού είχε τηλεφωνήσει και μου είχε πει ότι δεν πιστεύω πως θα γίνει κάτι που με αφορά. Την επομένη με ξανακάλεσε για να με ενημερώσει ότι δέχεται τηλεφωνήματα για εμένα. Μου είπε να ‘χω κοντά το τηλέφωνο, το οποίο χτύπησε πέντε λεπτά μετά. Ήταν ο GM των Νικς, Σκοτ Πέρι. Μου είπε πως με έστειλε στο Ντάλας. Με έπιασε εξαπίνης, γιατί βρισκόμουν στην αποστολή της ομάδας”.

Ο Τζάρεντ Ντάντλι ήταν στο προπονητήριο των Κλίπερς, τον Αύγουστο του 2014 και έκανε τη δουλειά του. ” Δεν μου είπε κάποιος πως με έστειλαν στο Μιλγουόκι. Το έμαθα από τα social media, στα αποδυτήρια. Ο λογαριασμός μου στο Twitter είχε γεμίσει με αναφορές στο όνομα μου. Αναρωτήθηκα γιατί κανείς εκ των Κλίπερς δεν είπε κουβέντα. Ήμουν άλλωστε, στο γήπεδο μαζί τους. Τηλεφώνησα στον ατζέντη μου και μου είπε τι έγινε. Έκανα ντους και έφυγα. Μετά μου τηλεφώνησαν οι Κλίπερς. Τους είπα ” δεν έχουμε να πούμε κάτι“.

Ο Τάισον Τσάλντερ το πέρασε στο επόμενο επίπεδο, αυτό της αλλαγής των πάντων μέσα σε λίγα λεπτά, ιστορία που γίνεται πιο δύσκολη όταν έχεις οικογένεια και παιδιά. ” Αυτό είναι το πιο δύσκολο, να ξαναβρείς τη ρουτίνα σου ώστε να μπορέσεις να ξαναλειτουργήσεις“, ενημέρωσε ο τύπος που μπήκε στην καριέρα του σε πέντε ανταλλαγές, πριν εξαγοράσει το συμβόλαιο του το Φοίνιξ και πάει στους Λέικερς, όπου είναι τώρα.

Στην ερώτηση ‘κατά πόσο ο τρόπος που γίνονται οι ανταλλαγές εκθέτουν την επιχειρηματική πλευρά του ΝΒΑ’ oι περισσότεροι παίκτες ομολόγησαν πως υπήρξαν αφελής.

Ο Ντέιβις είπε ότι ” δυο εβδομάδες πριν φύγω από το Τορόντο, ο GM (Μπράιαν Κολάντζελο) μου είχε πει πως δεν θα πάω πουθενά, γιατί είμαι μέρος του κορμού. Και μετά boom. Μου τηλεφώνησε μετά την ανταλλαγή και ήταν σαν να μιλούσα με τη γυναίκα μου, αφότου μου ζήτησε διαζύγιο. Δεν είχαμε να πούμε κάτι. Ομολογώ υπήρξα αφελής“.

Ο Τσόνσι Μπίλαπς, MVP των τελικών του 2004 που είδε τη φανέλα του να αποσύρεται από τους Πίστονς το 2016, είχε δει πριν το Ντιτρόιτ (δηλαδή την τότε πρόεδρο Τζο Ντουμάρς) να τον ανταλλάζει. Να τον στέλνει στους Νάγκετς, το Νοέμβρη του 2008 για τον Άλεν Άιβερσον. Συνολικά στην καριέρα του αγωνίστηκε σε επτά διαφορετικούς οργανισμούς και μετείχε πέντε φορές σε ανταλλαγή -ήταν διαρκές ‘θύμα’ του τρόπου που ‘τρέχει’ η ‘επιχείρηση’. Στα ‘Πιστόνια’ ήταν που ένιωσε άνετα, ότι ήταν μια ‘σταθερά’, έπειτα από έξι σεζόν. Ώσπου κατάλαβε ότι δεν υπάρχουν ‘σταθερές’, για κανένα. Διάβασε τι είχε πει στο Yahoo!Sports.

Κουράστηκα να είμαι το καλό παιδί. Κουράστηκα να με βλέπουν ως τέτοιο τύπο και να το εκμεταλλεύονται. Έγινα γνωστός ως ηγέτης και είμαι ηγέτης. Ένας ηγέτης ωστόσο, μπορεί να γίνει ενοχλητικός, όπως μπορεί να είναι παραγωγικός. Ειδικά όταν έχει δυνατή φωνή και κόσμο γύρω του.

To ‘it’s business’ αποτέλεσε το θεμέλιο λίθο του ΝΒΑ, από τη γέννηση της ιστορίας.

Αφενός διότι όντως η λίγκα είναι επιχείρηση (με στόχο το κέρδος), αφετέρου γιατί όλες οι παράμετροι (όλοι οι κανονισμοί) επιστρέφουν στο βασικό αξίωμα: το ΝΒΑ είναι επιχείρηση, με ζητούμενο το κέρδος των ιδιοκτητών των οργανισμών και άρα της λίγκας. Όσο πιο πολύ ‘πουλάει’ το προϊόν, τόσο μεγαλώνουν τα κέρδη. Και για αυτό φέτος τρέχουν όλοι σαν τρελοί: για το θέαμα και το δολάριο.

Σύμφωνα με το Forbes το 2018 ήταν η πρώτη χρονιά της ιστορίας που κάθε οργανισμός άξιζε από 1.000.000.000 δολάρια (αν μπέρδεψες τα μηδενικά, είναι δισεκατομμύριο).

Στο Νο1 παρέμεινε για τρίτη διαδοχική φορά η Νέα Υόρκη, με αξία στα 3.6 δισεκατομμύρια δολάρια -αύξηση 9% από το 2017. Μολονότι δεν έχει απολαύσει επιτυχία την τρέχουσα χιλιετία, έχει τα περισσότερα κέρδη και μπορείς να δεις το πώς με το γράφημα που ακολουθεί, από το 2016.

Για να διασφαλιστεί το κέρδος, υπάρχει τόμος με κανονισμούς που κατά συντριπτική πλειοψηφία ευνοούν τα αφεντικά. Τα οποία αφεντικά έχουν το δικαίωμα να στέλνουν όπου γουστάρουν παίκτες με τους οποίους έχουν συμβόλαια, με τη διαδικασία των ανταλλαγών.

Οι παίκτες που δεσμεύονταν με συμβόλαιο δεν είχαν το δικαίωμα να εκφέρουν άποψη επί του επόμενου προορισμού -σε περίπτωση ανταλλαγής- ή να διαχειριστούν το μέλλον τους πριν το τέλος του όποιου συμβολαίου. Τον αόριστο τον είδες. Είναι γιατί πλέον υπάρχουν ΝΒΑers που έχουν στα συμβόλαια τους το no-trade και κάποια άλλα ‘παραθύρια’. Ας τα δούμε.

Κατ’ αρχάς, να διευκρινίσουμε ότι σε ανταλλαγές έμπαιναν μόνο παίκτες που ‘χουν συμβόλαια, σε ισχύ μέχρι το 2004. Αρκεί να έβγαιναν τα μαθηματικά. Δηλαδή, ο μισθός αυτού ή αυτών που θα έρχονταν και εκείνου/εκείνων που θα έφευγε/έφευγαν.

Το 2004 ο Κόμπι Μπράιαντ ανανέωσε τους κανονισμούς.

Ο ‘Black Mamba’ είχε εντάξει στο νέο του συμβόλαιο με τους Λέικερς το “no trade clause”. Έγινε ο πρώτος ΝΒΑer που κέρδισε αυτό το δικαίωμα, το οποίο μπορεί να άρει μόνο ο παίκτης -εξ ου και το 2007 είχε ζητήσει να φύγει από τους ‘Λιμνανθρώπους’, κάτι που δεν έγινε ποτέ.

Δικαίωμα στο no trade έχουν στο ΝΒΑ παίκτες που έχουν συμπληρώσει τουλάχιστον τέσσερα χρόνια παρουσίας στην ίδια ομάδα και οκτώ συνολικά, στη λίγκα. Το διαπραγματεύονται προ της υπογραφής νέου συμβολαίου -όχι επέκτασης συμβολαίου που δεν είχε το σχετικό όρο.

Για την ιστορία, το no trade έκανε ελάχιστες τις ανταλλαγές που γίνονται πια, στο NHL τα τελευταία χρόνια, με τους ιδιοκτήτες να κατηγορούν τους ‘εγωιστές παίκτες’ που ακυρώνουν ‘τελειωμένες συμφωνίες’ -οι οποίες τους αφορούν (hello?).

O Mπράιαντ ήταν ο πρώτος. Ακολούθησαν τύποι σαν τον ΛεΜπρον Τζέιμς, τον Καρμέλο Άντονι (τις παλιές εποχές) και τον Ντιρκ Νοβίτσκι. Εδώ βάζεις τελεία.

Υπάρχουν άλλες δυο περιπτώσεις για να γλιτώσει ένας παίκτης την ανταλλαγή.

α. Η λίγκα υπαγορεύει πως όποιος παίκτης υπογράφει χαρτί προσφοράς με μια νέα ομάδα, όταν είναι restricted free agent για να δει αν ο δικός του οργανισμός θα ματσάρει τα χρήματα, δεν μπορεί να μπει σε ανταλλαγή, χωρίς τη συγκατάθεση του για ένα χρόνο αφότου ισοφαρίστηκε η προσφορά.

β. Δεν ανταλλάσσονται οι παίκτες που ‘χουν την εξαίρεση One-Year Birds. Βλέπεις, ο Λάρι Μπερντ ήταν ο παίκτης που οδήγησε στο ελεύθερο που απέκτησαν οι οργανισμοί να ‘ανοίγουν’ το salary cap (θα πούμε και για αυτό), ώστε να κρατήσουν έναν δικό τους άνθρωπο. Οι Σέλτικς εν τούτοις, δεν ήταν οι πρώτοι που έκαναν χρήση, αφού κράτησαν τον φόργουορντ (1983) πριν ενεργοποιηθεί η εξαίρεση (1984-85). Ο Μπερντ έκανε χρήση αυτού που κατέκτησε το 1988.

Στην ουσία η Larry Bird Exception (Qualifying Veterans Free Agent Exception) επιτρέπει στις ομάδες να ξεφύγουν του ορίου για να κρατήσουν παίκτη τους που το προσεχές καλοκαίρι θα γίνει free agent, με ποσό που φτάνει στο maximum (έως το 25% του salary cap -25 εκατ. δολ.). Aυτή η εξαίρεση αφορά παίκτες που ‘χουν παίξει τουλάχιστον τρεις σεζόν με την ίδια φανέλα -χωρίς διακοπή. Αν μπουν σε ανταλλαγή, παίρνουν και το δικαίωμα της εξαίρεσης μαζί τους -και η επόμενη ομάδα μπορεί να τους δώσει το maximum.

Μια εξέλιξη αυτής της εξαίρεσης ήταν το Early Bird Rights (οι οργανισμοί μπορούν να κρατήσουν παίκτη που ‘χει παίξει μαζί τους για τουλάχιστον δυο χρόνια, δίνοντας του έως το 175% του προηγούμενου μισθού ή το 104.5% του μέσου μισθού της λίγκας)

Το One-year Birds και αφορά τους παίκτες που ‘χουν υπογράψει με την ίδια ομάδα για τουλάχιστον δυο σερί χρονιές. Τίθενται εκτός ανταλλαγών, εκτός και αν συναινέσουν, γιατί αλλιώς θα πρέπει να χάσουν τα free agent Bird rights (το δικαίωμα στο μάξιμουμ), αν πάνε κάπου αλλού πριν το τέλος της τρέχουσας σεζόν.

Να πούμε όμως, και δυο λόγια για αυτό το άτιμο το salary cap.

Για να μην προκύψουν ενστάσεις περί ιδιαίτερης μεταχείρισης και να προστατευτεί η ισορροπία, όλοι οι οργανισμοί ντιλάρουν ίδια χαρτιά. Δηλαδή, έχουν τα ίδια χρήματα να ξοδεύουν σε μισθούς (βλ. salary cap). Αυτά συμφωνούνται με το όργανο των ΝΒΑers, πριν υπογραφούν οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας.

Επειδή όμως, όλο αυτό ήταν πολύ απλό -και καλό- για να είναι αληθινό, σιγά σιγά μέσα στα χρόνια προέκυψαν οι εξαιρέσεις. Τη σήμερον ημέρα είναι 12, χωρίς να περιλαμβάνεται στη λίστα το soft cap, το οποίο χρωστούν όλοι στον Μπερντ, καθώς έγινε στο πλαίσιο της Bird exception.

Το ΝΒΑ έχει καθιερώσει αρκετές εξαιρέσεις που επιτρέπουν σε ομάδες να ‘ανοίξουν’ το salary cap, ώστε να υπογράψουν παίκτες. Δηλαδή, τους δικούς τους, καθώς όπως εξήγησε η λίγκα, η προσθήκη αυτή έγινε ώστε οι ομάδες να έχουν τη δυνατότητα να κρατούν τους δικούς τους παίκτες (η πίστη που λέγαμε;).

Εν αντιθέσει με το soft cap του MLB (λίγκα baseball), το ΝΒΑ δεν παίρνει ποσοστό επί του ‘ανοίγματος’. Τοποθετείται -με απαιτήσεις- μόνο στην περίπτωση που κάποιος οργανισμός ‘ξεχειλώσει’ την ευκαιρία που ‘χει. Τότε επιβάλει φόρο πολυτελείας.

Παλαιότερα και έως το 2013 το luxury tax ήταν ένα δολάριο για κάθε δολάριο υπέρβασης του salary cap. Aπό το 2014 καθιερώθηκε αυξητικό σύστημα. Δηλαδή, ο φόρος υπολογίζεται βάσει του επιπέδου της παράβασης.

Παράδειγμα: αν ομάδα έχει υπερβεί κατά 8.000.000 δολάρια το salary cap, πληρώνει 1.50 δολάρια για κάθε ένα από τα πέντε πρώτα εκατομμύρια και 1.75 δολάρια για τα υπόλοιπα 3.000.000.

Yπέρβαση	Στάνταρ φόρος	Φόρος repeat offender
έως 4.999.999$	1.50$	2.50$
από 5 εκατ. δολ έως 9.999.999$	1.75$	2.75$
από 10 εκατ. δολ. έως 14.999.999$	2.50$	3.50$
από 15 εκατ. δολ. έως 19.999.999$	3.25$	4.25$
+20.000.000$	3.75$+0.50$ για κάθε 5 εκατ.	4.75$ + 0.50$ για κάθε 5 εκατ.

Αυτοί που επανειλημμένα ξεπερνούν το όριο (‘repeat offenders’) υπόκεινται σε επιπλέον πρόστιμα, τα οποία προσδιορίζονται από τους φόρους των προηγούμενων ετών. Αν το ‘χουν κάνει μανιέρα, ο φόρος αυξάνεται κατακόρυφα.

Πόσοι να είναι αυτοί που το ‘χουν κάνει σύστημα; Δες λίγο κάτι.

Όταν το ΝΒΑ μαζεύει τα πρόστιμα, τα μοιράζει μεταξύ των ομάδων που ‘χουν τους μικρότερους μισθούς. Η τελευταία ανανέωση αυτής της παραγράφου αναφέρει ότι οι ομάδες που είναι συνεπείς και αρκούνται στο salary cap λαμβάνουν έως το 50% των χρημάτων από το luxury tax. Αρχικά, δεν είχε αποσαφηνιστεί πού πάει το άλλο 50%. Μετά διευκρινίστηκε ότι προστίθεται στα έσοδα τα οποία μοιράζονται κάθε χρόνο οι οργανισμοί.

ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ ΓΙΑ ΤΟ ΝΒΑ ΠΟΥ ΟΙ ΣΤΑΡ ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΑΝΤΑΛΛΑΓΕΣ

Το The Undefeated προβληματίστηκε με το θέμα που προβλημάτισε και το Contra.gr. Μεταξύ αυτών που αποκάλυψε ήταν πως το 40% των παικτών που αγωνίζονται σε κολέγια της Division I παίρνουν μεταγραφές -έως- τη δεύτερη χρονιά. Την περασμένη δεκαετία το ποσοστό ήταν 0%. Κάποιοι δεν περιμένουν καν να τελειώσει η σεζόν. Και σταθερά το NCAA αρνείται να μοιραστεί τα κέρδη με τους πρωταγωνιστές.

Το Νevada που έφτασε έως το Final Four είχε επτά παίκτες από άλλα κολέγια -συν άλλους δυο που επειδή μετακόμισαν κάποιες ημέρες νωρίτερα δεν έπαιζαν.

Το ίδιο άρθρο αποκαλύπτει ότι και στα high schools γίνεται χαμός με τις μεταγραφές (“εφόσον ένας μαθητής μπορεί να αλλάξει μάθημα και να αφήσει την επιστήμη για τη μουσική, γιατί να μην μπορεί να κάνει το ίδιο και ένας παίκτης μπάσκετ;”) με τον αρθρογράφο Jesse Washington να ομολογεί πως έχοντας μεγαλώσει σε άλλες δεκαετίες, βλέπει να δημιουργείται ένα κίνημα.

Το μπάσκετ είναι σαν τη ζωή, με τις έρευνες να δείχνουν πως μειώνονται οι γάμοι στην Αμερική και αυξάνονται τα διαζύγια. Το ΝΒΑ βέβαια, είναι και επιχείρηση. Μεγάλη επιχείρηση. Αν σκεφτείτε το ιστορικά εκμεταλλεύσιμο πλαίσιο της οικονομίας του μπάσκετ, το κίνημα των παικτών αποκτά μεγαλύτερη λογική.

Αν η Νέα Ορλεάνη δεν μπορεί ή δεν θέλει να βάλει τον Ντέιβις σε θέση να μπορεί να διεκδικήσει ένα πρωτάθλημα, γιατί ο παίκτης θα πρέπει να περάσει εκεί τα καλύτερα χρόνια της καριέρας του;

” Οι ώριμοι άνδρες αξίζουν ανάλογης μεταχείρισης. Σε επιχειρηματικό επίπεδο, οι παίκτες διαπραγματεύονται με τους ιδιοκτήτες, οι περισσότεροι εκ των οποίων υπήρξαν κολοσσοί στους κλάδους τους, πριν αγοράσουν τους οργανισμούς. Και τώρα οι παίκτες έχουν βρει τον τρόπο να τη φέρουν σε κάποιους από τους πιο πλούσιους κατοίκους της Αμερικής“.

Είναι σαν να νικούν αυτούς τους ψυχρούς δολοφόνους του χρηματιστηρίου, στο παιχνίδι που είναι πάνω από το παιχνίδι.

Πλέον κάθε λάθος ή λανθασμένη εκτίμηση από τους GM και τους ιδιοκτήτες στοιχίζει ακριβά, καθώς οδηγεί στην απώλεια ταλέντου. Το ΝΒΑ ζει ό,τι περνά το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, όταν ομάδες υποβιβάζονται και χάνουν τα καλύτερα που ‘χουν στο ρόστερ.

Θα κλείσω όπως άρχισα: με τον Όσκαρ Ρόμπερτσον, ο οποίος έχει συγκρίνει τις τελευταίες εξελίξεις με όσα την ουσία του μπάσκετ, τα ματσάκια με τους φίλους μας. Όταν ο καθένας επιλέγει τον καλύτερο συμπαίκτη που μπορεί να βρει.

Τι κάνεις; Κοιτάς γύρω σου και παίρνεις αυτούς που μπορούν να παίξουν καλά.

Το αυτό πια θέλουν να κάνουν και οι NBAers.

Photos: Associated Press/Forbes/Twitter.