Ο Τσιτσιπάς απέναντι στο ‘φρικιό’ από το Μανακόρ: Η ανάλυση
Θα μπορούσε να είναι μια κόντρα βγαλμένη από τον κόσμο της Marvel, αλλά είναι εντελώς αληθινή. Ο Στέφανος Τσιτσιπάς αντιμετωπίζει τον Ράφα Ναδάλ στα ημιτελικά του Αυστραλιανού Όπεν και ο Λευτέρης Ελευθερίου παρουσιάζει αναλυτικά και σε σειρά, όλα όσα πρέπει να προσέξει ο Έλληνας πρωταθλητής απέναντι στον Ισπανό θρύλο.
Η πορεία ενός θριάμβου με γαλανό και λευκό χρώμα προϋποθέτει την υπερβατική φαντασία, την είσοδο στο λαμπερό όσο και θολό κόσμο της μεταφυσικής. Ο Στέφανος Τσιτσιπάς είναι το νέο αγαπημένο αγόρι της Μελβούρνης και το σάουντρακ δεν μπορεί παρά να είναι άλλο από Σαββόπουλος. Μία γνήσια ιστορία που γράφεται από παρέες, οι οποίες δυστυχώς δεν μπορούν να μετατρέψουν τη Rod Laver Arena σε… ποδοσφαιρικό γήπεδο, αφού μετά τον Οκτώβρη τα εισιτήρια για τη δεύτερη εβδομάδα είναι εξαντλημένα. Οι περισσότεροι περιμένουν να δουν τον Φέντερερ, τον Ναδάλ και τον Τζόκοβιτς, αλλά τα Cinderella stories είναι επίσης πιασάρικα.
Η ατμόσφαιρα στην Ελλάδα είναι λίγο Euro 2004. Ήδη, κάποιοι δηλώνουν βέβαιοι για την κατάκτηση του Αυστραλιανού Όπεν από τον Τσιτσιπά, πιάνοντας τα ίδια συναισθηματικά κύματα που είχαν εκείνον τον Ιούνη και τον Ιούλη στα γήπεδα της Πορτογαλίας. Η Μελβούρνη, ούτως ή άλλως, είναι μία πόλη οικεία προς το ελληνικό στοιχείο: είναι αδελφή πόλη της Θεσσαλονίκης και διαμένουν σε αυτήν σχεδόν 152.000 Έλληνες, σύμφωνα με τις τελευταίες μετρήσεις. Είναι σχεδόν το 47% του ελληνικού πληθυσμού της Αυστραλίας. Ένας τέτοιος θρίαμβος (ο οποίος μέχρι το πρωί της Κυριακής ήταν άνω ποταμών) θα ταίριαζε όπως το μαύρο γάντι στο χέρι της Όντρεϊ Χέπμπορν να γίνει σε αυτήν την πόλη, η οποία είναι γνωστή επίσης και για τις ελληνικές κοινότητές της.
Με όλα αυτά να έχουν ειπωθεί, ο Ράφα Ναδάλ είναι ασφαλές φαβορί στην αναμέτρηση της Πέμπτης, στις 10:30 το πρωί, στον πρώτο ημιτελικό του Αυστραλιανού Όπεν.
Σε μία χώρα όπως η Ισπανία, την ίδια εποχή που οι εθνικές ομάδες μπάσκετ και ποδοσφαίρου θριάμβευαν, η αποδοχή του συμπεράσματος ότι ο Ράφα Ναδάλ είναι ο κορυφαίος Ισπανός αθλητής όλων των εποχών είναι σχεδόν καθολική. Όχι μόνο στα κατώτερα στρώματα του λαού, αλλά και σε τύπους όπως ο Πάου Γκασόλ. Με 17 τίτλους Major είναι ο δεύτερος στην κατηγορία, πίσω μόνο από τον Ρότζερ Φέντερερ, που έχει 20.
Πολλοί περίμεναν ότι με τον τρόπο που βασάνιζε τα γόνατά του σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του, θα έπρεπε να έχει αποσυρθεί πριν φτάσει στα 32. Αλλά συνεχίζει, έχοντας επιστρέψει από έναν εξάμηνο τραυματισμό μετά το Ρολάν Γκαρός του 2016 και φτάνοντας στον τελικό του Αυστραλιανού Όπεν το 2017, με τον Ρότζερ Φέντερερ, πριν τελικά τον χάσει στο πέμπτο σετ.
Το εν λόγω Major, το πρώτο στη χρονική συνομοταξία, τον ‘καίει’ να το κατακτήσει
Αν το κάνει φέτος δεν θα φτάσει απλώς τα 18, μειώνοντας τη διαφορά από τον Φέντερερ στα δύο και με το ‘δικό’ του Ρολάν Γκαρός να έρχεται. Ο Ναδάλ θα έχει, με αυτόν τον ημιτελικό στη Rod Laver Arena, 30 τέτοια ματς σε Major. Έχει, επίσης, 24 τελικούς. Που σημαίνει ότι μέχρι τώρα έχει επικρατήσει σε 24 από 29 τέτοια ματς. 2 από τις 5 ήττες ήρθαν από τον Άντι Μάρεϊ στο US Open του 2008 και από τον Χουάν Μαρτίν ντελ Πότρο στο US Open του 2009 αποτελώντας… αρχαία ιστορία, ενώ η τελευταία του ήταν επική, στο comeback του Νόβακ Τζόκοβιτς στο περυσινό Γουίμπλεντον, όταν έχασε 10-8 στο πέμπτο σετ.
Στην Αυστραλία έχει χάσει έναν ημιτελικό, από τον Τζο Βίλφριντ Τσόνγκα το 2008, πριν από 11 χρόνια δηλαδή. Πάει να πει ότι τα στατιστικά του σε αυτήν τη φάση της διοργάνωσης είναι λόγος για να πέσει το σαγόνι σου.
Σε ημιάγρια κατάσταση
Αυτοί είναι μόνο μερικοί από τους αριθμούς ενός τενίστα που έχει 80 επαγγελματικούς τίτλους. Με τον Στέφανο Τσιτσιπά να έχει δώσει ενδείξεις ότι δεν φοβάται το ένδοξο παρελθόν, το πρόβλημα είναι στα… τρέχοντα: Ο ‘ταύρος από το Μανακόρ’, που, όπως είχε πει κάποτε ο προπονητής Νικ Μπολετιέρι, θυμίζει στο παιχνίδι του εκείνους τους ταύρους της Παμπλόνα που το σκάνε και κυνηγάνε τον κόσμο, έχει ξεκινήσει τη σεζόν σε ημιάγρια κατάσταση. Τα αποτελέσματα στο Αυστραλιανό Όπεν μόνο δείχνουν ότι ο Τσιτσιπάς δεν πρόκειται να πετύχει έναν ανυποψίαστο αντίπαλο και, το κυριότερο, φθαρμένο.
Ο Ναδάλ έχει δώσει πέντε παιχνίδια, στα οποία δεν έχει χάσει σετ. Σε σχέση με τις 15 ώρες και τα 31 λεπτά που έχει μείνει στο κορτ ο Έλληνας τενίστας, ο Ναδάλ έχει παίξει 625 καθαρά λεπτά, δηλαδή 10 ώρες και 25 λεπτά, τη μία ώρα των οποίων έχει περάσει σκάζοντας το μπαλάκι πριν από σερβίς -θα μπορούσε να αστειευτεί κάποιος με την παροιμιώδη αργοπορία του.
Σε αυτά έχει παίξει μόνο ένα tie break: αυτό με τον Τόμας Μπέρντιχ, στο τρίτο σετ του δικού τους παιχνιδιού, και αφού είχε απεμπολήσει μόλις ένα game στα δύο πρώτα σετ (6-0, 6-1). Ο Τσέχος είναι ένας εξαιρετικά αξιόλογος τενίστας, χωρίς Major, από τη στιγμή που οι Big Four (Φέντερερ, Ναδάλ, Τζόκοβιτς, Μάρεϊ) ήταν στα ντουζένια τους στο δικό του πικ, πάντως με συχνές παρουσίες ακόμα και τώρα σε προημιτελικούς και ημιτελικούς των πιο σημαντικών διοργανώσεων.
Ο Ναδάλ, ένας από τους δύο καλύτερους αμυντικούς που έχει δει ποτέ το άθλημα, επέστρεψε από το 2018, μετά από 10 χρόνια, στα αμάνικα, που αναδεικνύουν το πιο μυώδες κορμί που έχει δει ποτέ το άθλημα και, ειλικρινά, μοιάζει με ήρωα βγαλμένο από το μυαλό του Σταν Λι, ένα φρικιό της Marvel με τις δυνατότητες ενός αιμοβόρου πολεμιστή, με τα μέτρα και σταθμά του τένις.
Όταν είναι σε φόρμα, ο αντίπαλος υποφέρει, ο Ναδάλ σφίγγει τον κλοιό αποθαρρύνοντάς τον παντελώς να βρει ρυθμό. Ο Στέφανος Τσιτσιπάς έχει χάσει δύο φορές, μία στη Βαρκελώνη και μία στο Τορόντο, ενώ είναι δύσκολο να ισχυριστεί κάποιος ότι πρόκειται για ένα παιχνίδι: στα τουρνουά της ΑΤΡ ο νικητής κρίνεται στα δύο σετ, στα Major, στα τρία. Είναι σαν σειρά παιχνιδιών σε ένα ομαδικό σπορ.
Ο Τσιτσιπάς μπαίνει ως αουτσάιντερ στο κεντρικό κορτ της Μελβούρνης
Υπάρχουν, βέβαια, πράγματα που μπορεί να κάνει απέναντι στον αντίπαλό του, από τη στιγμή που είναι από δύσκολο ως απίθανο να τον βρει ανέτοιμο. Η διαφορά του Ναδάλ σε σχέση με τον Φέντερερ ως αντιπάλου είναι ότι ο πρώτος δεν νιώθει έξω από τα νερά του αν δεν έχει τον έλεγχο ενός παιχνιδιού, ενώ του είναι ευκολότερο να αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο αγωνίζεται, σε αντίθεση με τον Ελβετό, ο οποίος, τόσο λόγω ηλικίας όσο και ιδιοσυγκρασίας δύσκολα προσαρμόζεται διαφορετικά σε ένα παιχνίδι.
Σε ένα παιχνίδι όπως αυτό της Πέμπτης, θα ήταν καλά σημάδια τα εξής:
> Ο Τσιτσιπάς χρειάζεται ένα καλό forehand στην ευθεία. Ο Ναδάλ πάντα δυσκολεύεται από αντιπάλους που μπορούν να χτυπήσουν ένα flat forehand στην ευθεία, χωρίς ιδιαίτερα φάλτσα στο μπαλάκι. Το flat χτύπημα είναι γενικώς ένας τρόπος αντιμετώπισης, αν και στο πιο προηγμένο επίπεδο δεν προτιμάται, αν ο τενίστας δεν είναι πολύ ψηλός και δυνατός, ώστε να είναι και εξαιρετικός σέρβερ. Την έχει πατήσει, αλλά αυτό έχει συμβεί κυρίως στο Γουίμπλεντον.
Ακόμα και αν προλάβει το μπαλάκι, η απόκρουσή του είναι τέτοια που ένας γρήγορος αντίπαλος μπορεί να ανέβει στο φιλέ για ένα σίγουρο βόλεϊ. Για αυτό ο Τσιτσιπάς είναι αναγκαίο να προσέχει τα βόλεΐ του.
> Είναι αναγκαίο να είναι διατεθειμένος να παίξει το επιπλέον χτύπημα, ειδικά σε κάτι που θεωρητικά είναι winner. Ο Ναδάλ είναι μανούλα στο να κάνει τον αντίπαλο να παίζει το extra shot, το οποίο μπορεί στατιστικά να μην κάνει διαφορά, πάντως στο κομμάτι του ηθικού διαδραματίζει μείζονα ρόλο. Ο Τσιτσιπάς ήδη ξέρει ότι με τον 32χρονο από το Μανακόρ δεν υπάρχουν σίγουροι winners.
> Ο Ναδάλ θα σημαδέψει το backhand του Τσιτσιπά. Αρχαία ιστορία. Για χρόνια και χρόνια λεγόταν ότι αυτή η προσέγγιση ήταν ο αληθινός κρυπτονίτης για τον Ρότζερ Φέντερερ, που επίσης είχε θεσπέσιο one-handed backhand. Αν υπάρχει ένας τενίστας που έχει τη δυνατότητα να μην παρασύρεται από την παρόρμηση της αισθητικής, είναι ο Ράφα.
Ο Τσιτσιπάς δεν έχει την πολυτέλεια να κάνει τόσα αβίαστα λάθη με το backhand του όσα έκανε στο παιχνίδι με τον Αγκούτ.
> Η προσοχή είναι στραμμένη στο δεύτερο σερβίς. Ο Τσιτσιπάς πρέπει να το σκεφτεί διπλά να κάνει δεύτερο σερβίς στη δεξιά πλευρά του αριστερόχειρα αντιπάλου του, αφού το δικό του backhand είναι πολύ ισχυρό. Αν ο Τσιτσιπάς προτιμήσει ένα δεύτερο σερβίς στα πόδια του Ναδάλ, τουλάχιστον είναι πιο ασφαλές.
Ο Φέντερερ στον τελικό του 2017 προτίμησε πολλάκις αυτό το όπλο και δικαιώθηκε. Ο Τσιτσιπάς θα μπορούσε να ανέβει στο φιλέ σε τέτοιες περιπτώσεις, για να δει ακόμα και πώς θα αντιδράσει ο Ναδάλ.
> Γενικώς, το παιχνίδι στα πόδια είναι ίσως η πιο ασφαλής επιλογή. Με τον Φέντερερ ο Τσιτσιπάς έδειξε ότι μπορεί να κερδίσει το βάθος στο κορτ, να δυσκολέψει τον αντίπαλό του παίζοντας χτυπήματα στην εξωτερική γραμμή, βάζοντάς τον σε διαρκή ανισορροπία. Από το 2011, που ο Νόβακ Τζόκοβιτς νικάει τον Ναδάλ σε περισσότερες περιπτώσεις από ό,τι χάνει, το σημαντικότερο στοιχείο είναι αυτά τα χτυπήματα.
Ο Τσιτσιπάς πρέπει να επιμείνει σε ό,τι ενοχλεί τον αντίπαλό του και να το κάνει σε βαθμό που θα γίνει βαρετός, ούτως ή άλλως λίγοι θα το καταλάβουν. Η αποστολή είναι δύσκολη και θα γίνει αδύνατη ακόμα και να σκεφτεί ότι πρέπει να πληροί τις στυλιστικές προϋποθέσεις, οι οποίες τον έκαναν αγαπητό στον κόσμο όσο και οτιδήποτε άλλο.
> Όταν προτιμήσει να παίξει με slice, χρειάζεται να σημαδεύει το backhand του. Το forehand του Ναδάλ, με τις 3.200 στροφές, παραμένει ένα από τα πιο επικίνδυνα χτυπήματα στο άθλημα. Πλην εξαιρετικών περιπτώσεων, ένα slice στο backhand, που θα τον οδηγήσει στη γραμμή, θα το επιστρέψει διαγώνια και ενώ βρίσκεται εκτός θέσης.
> Δεν χρειάζονται πολλά drop shots. Σε οποιαδήποτε θέση κι αν βρίσκεται στο κορτ, ο Ισπανός μπορεί να προλάβει το drop shot. Μπορεί να γυρίσει winner, είτε παίζοντας με το backhand είτε με slice ή ακόμα και με ένα διαγώνιο cricket shot, στο οποίο η ρακέτα απλώς ‘σκανάρει’ το μπαλάκι δίνοντάς του low spin.
> Ο Τσιτσιπάς πρέπει να μπει στο παιχνίδι ως αουτσάιντερ. Θα είναι καταδικαστικό να αισθανθεί παιδί της μοίρας ή με κάποιον τρόπο να υπερτιμήσει τον εαυτό του. Αντιμετωπίζει τον δεύτερο κορυφαίο τενίστα όλων των εποχών (για πολλούς καλύτερο) και δεν έχει την ευχέρεια να βιώσει την πληρότητα της αποδοχής. Θα υποφέρει στο παιχνίδι, το γνωρίζει. Ο Ναδάλ δεν δείχνει έλλειμμα στην κίνηση, δεν είχε ιδιαίτερα προβλήματα ως τώρα και, αν δεν υπάρξει κάποιο τρελό απρόοπτο, δεν πρόκειται να αποκτήσει.
Για τον Τσιτσιπά, αυτό είναι το σπουδαιότερο ματς στην καριέρα του, ο πρώτος ημιτελικός Major της ζωής του, αλλά, υπό μία έννοια, είναι το πρώτο από τα εκατοντάδες μεγάλα που οι συνθήκες δείχνουν ότι θα δώσει. Ακόμα πόρρω απέχει από το να βελτιώσει την κίνησή του. Ο Πατρίκ Μουράτογλου, προπονητής του, ξέρει ότι έχει ένα πολύτιμο διαμάντι, το οποίο είναι ακόμα ακατέργαστο.
(φωτογραφίες: AP Images)
