Ο Μίλτος Πασχαλίδης είναι πιο ΑΕΚ απ’ όσο φαντάζεσαι

Είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ. Πρόταση καταφατική, λέξεις -πέντε- κοφτές, ξεχύνονται στον αέρα δίχως ανάσα. Κοφτές σαν την τζούρα του camel τσιγάρου που δεν σβήνει ποτέ, καθώς το επόμενο έχει ήδη εξέλθει του πακέτου και ανάμεσα στα δάχτυλα περιμένει καρτερικά τη φλόγα. Σαν τη ρουφηξιά του σκέτου καφέ που απολαμβάνει τα πρωινά στο στέκι του, μόλις 50 μέτρα από την πόρτα του σπιτιού στη Νέα Ιωνία.

Είναι διαφορετικό να είσαι ο Μίλτος Πασχαλίδης. Ο (48άρης πια) Μεσσήνιος που μεγάλωσε στους Αμπελόκηπους, έπαιξε μπάσκετ με τον Τζανή Σταυρακόπουλο, τέλειωσε σε χρόνο-ρεκόρ το μαθηματικό στο Ηράκλειο κι έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη φιλοσοφία, αφού “ό,τι έχεις σπουδάσει σε πηγαίνει ένα βήμα πιο μπροστά”. Παρόλα αυτά κλυδωνίστηκε και παρασύρθηκε από το μελωδικό ήχο της σειρήνας κιθάρας για να καταλήξει -στις μέρες μας πια- ένας χείμαρρος της ελληνικής μουσικής, τραγουδοποιός χωρίς όρια ή σύνορα, στιχουργός και συνθέτης – ενίοτε ποιητής ή συγγραφέας. Καλλιτέχνης…

Ένας άλλος Μπομπ Ντίλαν; Υπερβολικό. Why not? Ο ίδιος, άθελά του, μας έπλασε την ιδέα στο μυαλό έχοντας επιλέξει να ντυθεί με το γκρι-μαύρο t-shirt που απεικόνιζε τον εμβληματικό Αμερικανό. Κι ας μην τον είχε αφίσα στο δωμάτιό του όταν ήταν μικρός, αλλά τους ΑΒΒΑ ” που άκουγα από οκτώ χρόνων γιατί μου άρεσε η μελωδία τους” και τους Τζέθρο Ταλ γιατί “με συνέπαιρνε ο Ίαν Άντερσον” .

” Όχι, ρε” , αποκρίνεται χωρίς δεύτερη σκέψη, όταν ρωτάς αν χάραξε ο ίδιος το δρόμο του. Ο πάγος έχει ήδη σπάσει, τον έσπασε ο ίδιος. ” Ούτε ξέρω πώς έγινε όλο αυτό. Ποτέ δεν ένιωσα ότι αυτό το πράγμα θα είναι η ζωή μου, ούτε τώρα το νιώθω“. Δηλώνει έκπληκτος και ευχαριστεί το σύμπαν για την “τρομερή γενναιοδωρία του”. Αναγνωρίζει φυσικά πως ” μετά από 25 χρόνια, σε κάτι θα είμαι καλός. Η δημοφιλία οφείλεται, νομίζω, στη συνεπή στάση μου. Έχουν πειστεί ακόμα και οι πιο δύσπιστοι ότι αυτό που λέω το εννοώ. Και όσοι αγαπούν αυτό το τραγούδι, το τραγούδι που υπερασπίζομαι, έρχονται με χαρά κοντά μου“.

Ο ΘΕΙΟΣ ΣΩΚΡΑΤΗΣ

Η μουσική μπήκε στη ζωή του Μίλτου Πασχαλίδη νωρίς, στα έξι του. ” Εγώ φλάουτο ήθελα να μάθω, όχι κιθάρα, αλλά επειδή η μάνα μου νόμιζε πως ήμουν βλαμένο, αναγκάστηκα να κάνω ό,τι ήθελε” .

Όχι πάντα. Διότι στα πρώτα χρόνια της ζωής του αυτοσυστήνεται ως δαίμονας. Ένα μικρό διαολάκι που ” ουδείς άντεχε να με κρατήσει ή να παίξει μαζί μου“. Πλην ενός. Του θείου Σωκράτη, του βαμμένου ΑΕΚτζή θείου Σωκράτη. Ωπ! Εδώ ακριβώς είμαστε. Στάση και περιγραφή των τρυφερών αναμνήσεων του.

” Ήταν ένας μαγικός τύπος ο συγχωρεμένος ο θείος μου με τρομερή υπομονή που μου είχε μεγάλη αδυναμία. Τόσο που κάθισε να μου μάθει σκάκι στα έξι μου. Εγώ πείστηκα γιατί ήταν μαγική η μορφή του. Παράλληλα μου έβαζε ν’ ακούω σε δίσκο 44ων στροφών την περιγραφή του Γεωργίου από τον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων το ’68, με αποτέλεσμα να γίνω ΑΕΚ. Όταν μεγαλώνοντας έμαθα και κατάλαβα την προσφυγική ιστορία του παππού, που ήταν από την Κωνσταντινούπολη αλλά πέθανε προτού γεννηθώ, ήρθε και κούμπωσε όλο αυτό” .

Έκτοτε και κάθε μέρα, αδιακρίτως, είναι οπαδός. Ταυτοποιημένος, γεμάτος πάθη και συναισθήματα που πηγάζουν από μια “κιτρινόμαυρη” καρδιά που πάλλεται. Τρελαίνεται που ” από τη μία η ΑΕΚ παίρνει ισοπαλία από τη Μίλαν και από την άλλη χάνει με κάτω τα χέρια από τον Αστέρα Τρίπολης“. Ποτέ όμως οργανωμένος, ” τούς κοιτάω απλώς με συμπάθεια“, αναφέρει και θυμάται ότι ” ήμουν στην Ένωση 1924 όταν ανέλαβε ο Ντέμης, γιατί το βρήκα ρομαντικό και ωραίο, αλλά μέχρι εκεί. Αποδείχθηκε ότι δεν πολεμάς το δράκο με πιρούνια. Δεν του βγήκε ο ρομαντισμός, όπως τουλάχιστον τον σκεφτόταν. Σίγουρα έκανε λάθη, αλλά θεωρώ -χωρίς να είναι φίλος μου- πως ήταν ‘καθαρό’ παιδί και ότι δεν είχε πρόθεση” .

Ο ΜΠΑΓΕΒΙΤΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΑΠΑΤΗΣΕ

Αντιλαμβάνεται τις συνθήκες, καταλαβαίνει και πάνω απ’ όλα έχει μάθει να συγχωρεί. Ακόμη κι εκείνους που ευθύνονται για το γκρέμισμα της ΑΕΚ ως τη Γ’ Εθνική, αφού ” δεν το πήρα κατάκαρδα. Έπεσε, ξεχρέωσε, τελείωσε. Ούτως ή άλλως επανήλθε πολύ γρήγορα, απέδειξε πως έχει δυναμική. Κοίτα τι συμβαίνει με τον Άρη, τον ΟΦΗ, τον Ηρακλή…” .

(Συγχωρεί) Ακόμη και τον Ντούσαν Μπάγεβιτς – ένα πολυσέλιδο κεφάλαιο στην ενωσίτικη ιστορία. ” Εγώ αγαπώ τον Ντούσαν πάρα πολύ και δεν μπήκα ποτέ σε διλήμματα. Έχω γράψει μάλιστα άρθρα υποστήριξης του. Θεωρώ εμετετικά τα συνθήματα που του έλεγαν, δεν τ’ άξιζε. Αν είσαι ΑΕΚτζής στην ηλικία μου, όποια χαρά έχουμε πάρει ήταν με τον Μπάγεβιτς παρόντα. Είτε ως παίκτη είτε ως προπονητή. Οπότε μ’ έναν άνθρωπο που στις αληθινά μεγάλες χαρές συνέβαλε, το βρίσκω από μικρονοϊκό μέχρι βλακωδώς εκδικητικό να τον βρίζεις” .

Στο δικό μου σύμπαν η λέξη μίσος δεν κατοικεί

Φυσικά και δεν λησμονεί τι μεσολάβησε το καλοκαίρι του ’97. Τον πλήγωσε η συμφωνία με τον Ολυμπιακό. Έμεινε μια αμυχή στο δέρμα διότι ” ένιωσα όπως κάποιος που μαθαίνει πως τον απατά η γυναίκα του. Προδομένος, δηλαδή. Περάσαν όμως τόσα χρόνια, να το κρατάς μανιάτικο γιατί; Αυτή τη γυναίκα είτε τη συγχώρεσες και είστε μαζί είτε τη χώρισες και κάπου-κάπου βλέπεστε τυπικά. Στο δικό μου σύμπαν η λέξη μίσος δεν κατοικεί. Δεν έχω μισήσει άνθρωπο, ακόμη κι αν μου έχει κάνει κακό. Όχι τον Μπάγεβιτς που έχει κάνει χίλια καλά στην ΑΕΚ. Και επίσης, αν τα στερνά τιμούν τα πρώτα, βλέπεις τι κάνει ο άνθρωπος. Γύρισε, ζήτησε συγγνώμη, με το τσιγκέλι δεν πειράζει. Είχα γράψει τότε με ξύλο στην Καλλιθέα πως δεν θα έπρεπε να γίνει Σερβοέλληνας, καλύτερα να έμενε Σέρβος σκέτος γιατί δεν το άξιζε αυτό που πέρασε” .

Είναι, εμφανώς, των φίλων τα φαντάσματα που θες να προσπεράσεις…

Ξέρεις τι τον πείραξε περισσότερο τον Μίλτο απ’ οτιδήποτε άλλο; Μαντεύεις ίσως. ” Όταν εξώθησαν τον Μαύρο να φύγει και να τελειώσει την καριέρα του στον Πανιώνιο. Το Θωμά, τη σημαία ρε φίλε, τη σημαία σου πας και χαρίζεις; Έπαιξε μάλιστα τρία χρόνια κι έβαλε άλλα 50 γκολ! Αυτά εγώ δεν τα καταλαβαίνω” .

Ο ΠΕΙΡΑΓΜΕΝΟΣ ΣΤΙΧΟΣ

Αυτή είναι η ΑΕΚ του Πασχαλίδη. Μια εξίσωση χωρίς… αγνώστους. Η ΑΕΚ μιας ειλικρινούς συγγνώμης και μιας μεγαλόψυχης συγχώρεσης. Ανεξαρτήτως αν στο πέρασμα των χρόνων ” δεν ξέρει ποιον παλεύει να νικήσει“, εντοπίζει αόρατους εχθρούς και χάνει τον προσανατολισμό της προς την κορυφή, παραμένοντας σαν μιαν άλλη Πηνελόπη που ” κουράστηκε, δεν θε να περιμένει, είκοσι χρόνια το ίδιο φόρεμα να υφαίνει” .

Ενδεχομένως να είναι η μούσα του, πηγή έμπνευσης για τις δημιουργίες του. Διορθώνει και εξιστορεί τη μοναδική φορά που επηρεάστηκε από το αεκτζίδικο συναίσθημα. ” Στον πρώτο δίσκο μου είχα γράψει ένα τραγούδι, το ‘δε μ’ ένοιαξε να χάσω’, που μου κατέστρεψε ο Στόκας. Το τραγούδησε ο Μπάμπης γιατί το κάναμε με τους Πυξ Λαξ. Αυτό περιγράφει μια κατεστραμμένη νύχτα για έναν τύπο που του πάνε όλα στραβά, έχει διαλυθεί γιατί τον έχει παρατήσει η γκόμενα και σ’ ένα στίχο λέει ‘τσιγάρα και φθηνό αλκοόλ και η ΑΕΚ να μην βάζει γκολ’. Αυτός ο μαλ…ας όμως επειδή είναι… γαύρος, αντί να τραγουδήσει και η ΑΕΚ να μην βάζει γκολ είπε και ο Θρύλος να μην βάζει γκολ. Εγώ έλειπα από το στούντιο, το είπε ερήμην μου, δεν άλλαζε μετά γιατί είχε ηχογραφηθεί και τεχνηέντως εγώ το έθαψα“.

Έχει κι άλλους (τέτοιους) φίλους Ολυμπιακούς με τους οποίους, μουσικά ή μη, συναντιούνται. Ποδοσφαιρικά όμως τίποτα δεν γεφυρώνει το χάσμα ” γιατί δεν έχουν χιούμορ, το χάνουν όταν αφορά την ομάδα τους και δεν μπορείς να τους πειράξεις. Δεν ξέρω γιατί τα παίρνουν όλα στα σοβαρά“. Άσε που με τον Ηλία Μπενέτο έχει παρακολουθήσει μια βαριά ήττα της ΑΕΚ και τον… αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι. ” Αντίθετα με τον Μικρούτσικο ή ο Μαχαιρίτσας που είναι Παναθηναϊκοί γελάμε με τα χάλια μας” .

“Η ΑΕΚ είναι συνταυτισμένη με τον Ποδονίφτη”.

Προτιμάει τους αγώνες στην τηλεόραση και υπάρχει λόγος. Μην το πας στις δημόσιες σχέσεις – καμία σχέση. ” Επειδή παθιάζομαι και κλείνει η φωνή μου, πηγαίνω την επόμενη ημέρα να τραγουδήσω και λέω ‘σόρι δεν μπορώ γιατί ήμουν στο γήπεδο’. Αν παίξουμε με καμιά… Κολοπετινίτσα ναι, γουστάρω και ησυχάζω. Σε κάποιο ντέρμπι φοβάμαι ότι θα βγάλω τα συκώτια μου και μετά θα εκτεθώ στη σκηνή“. Επαγγελματισμός.

Δεν θ’ αντισταθεί όμως στην αγορά εισιτηρίου διαρκείας στο νέο γήπεδο. Φώτισε όταν ρωτήθηκε. Καρτερεί το πρώτο ματς. ” Είμαι πολύ περίεργος να δω τι ονόματα θα έχουν οι θύρες. Αν τις λένε Καππαδοκία και Τραπεζούντα, θα με μπερδεύει λίγο (γέλια). Ως αίσθημα και ως ιδέα το γήπεδο όμως πρέπει να φτιαχτεί, η ΑΕΚ πρέπει να έχει το σπίτι της ξανά. Αυτό ήταν το μεγάλο αυτογκόλ της ομάδας, γκρέμισε το γήπεδό της χωρίς κανένα εχέγγυο. Είναι αξιέπαινοι όσοι το πάλεψαν. Ακόμη και στον ΟΔΔΥ θα πήγαινα, αν ήταν εκεί, αλλά η ΑΕΚ είναι συνταυτισμένη με τον Ποδονίφτη. Ευχής έργον θα είναι να γίνει το γήπεδο εκεί που ήταν, θα είναι πολύ συγκινητικό για όλους μας“.

ΑΦΗΣΕ ΤΟΥΣ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΥΣ ΚΑΙ ΠΗΓΕ ΓΙΑ ΠΤΥΧΙΟ

Μάθε πάντως ότι απολαμβάνει περισσότερο το μπάσκετ. Ένα Κολοσσός-Προμηθέας από ένα Λεβαδειακός-Ξάνθη. Όχι μονάχα γιατί ” το επίπεδο των παιδιών είναι τελείως διαφορετικό” και ” γίνεται κάτι, υπάρχει δράση“, αλλά κυρίως διότι οι δικές του εικόνες είναι αυτές ακριβώς. Των ανοικτών γηπέδων στο κέντρο της Αθήνας, του Παναθηναϊκού με Κορωναίο, του Γκάλη. Αποτυπωμένες στο σκληρό δίσκο του μυαλού του σαν να ‘ναι χθες. ” Εγώ έπαιζα μπάσκετ στους Αμπελοκήπους του Καλαφατάκη, ήμουν πλέι μέικερ για έξι χρόνια. Στις πρώτες δυο ανόδους ήμουν ο αναπληρωματικός άσος. Πίσω από τον Φλώρο. Όταν ξεπετάχτηκε ο Γιωργάκης μαζί με τον Τζανή, ο οποίος αμφιταλαντευόταν αν θα παίξει μπάσκετ ή βόλεϊ, ήμουν παρών. Σταμάτησα όταν πήγα στο Ηράκλειο. Μου πέρασε από το μυαλό να πάρω μια υποσχετική και ν’ αγωνιστώ εκεί, αλλά μετά είχα πολλές υποχρεώσεις στο πανεπιστήμιο και συνέχισα ερασιτεχνικά“.

ΠΑΤΗΡ ΚΑΙ ΚΟΡΗ

Το μπάσκετ ήταν και παραμένει ένα κομμάτι του εαυτού του. Όπως η ΑΕΚ, η δημιουργία και οι επαγγελματικές υποχρεώσεις. Μεταξύ αυτών αιωρείται, παντού και πάντα, μια γυναικεία μορφή. Μια πεταλούδα που όταν θα γίνει γυναίκα, ο ίδιος θα ήθελε να τον έχει αφήσει παιδί… Το καλύτερο τραγούδι του, ” το ομορφότερο πράγμα που έχω δημιουργήσει εγώ, το μόνο που αξίζει στ’ αλήθεια τον κόπο“. Ευγενία τη λένε, είναι οκτώ ετών, ΑΕΚτζού στο φουλ, αλλά δεν την έχει πάει γήπεδο και μετά το πιάνο που βαρέθηκε αποφάσισε ν’ ασχοληθεί με το ακορντεόν “στο οποίο έχει πέσει με τα μούτρα”.

” Ο μπαμπάς είναι επάγγελμα στην Ελλάδα από μια ηλικία και μετά. Εγώ είμαι τελείως επαγγελματίας πατέρας. Δηλαδή τα κάνω όλα by the book“. Ανοίγει το manual, ξεφυλλίζει τις σελίδες και διαβάζει δυο-τρεις αράδες. ” Ακολουθώ το ένστικτο, αλλά επειδή με τη μητέρα της χωρίσαμε όταν αυτή ήταν ακόμη βρέφος, προσπαθώ όλα αυτά τα χρόνια να είμαι παρών σε όλες της τις στιγμές, ούτε αυτή τις στιγμές με τον μπαμπά. Και το καταφέρνουμε με τον καλύτερο τρόπο. Η Τρίτη και η Τετάρτη είναι αφιερωμένες στην Ευγενία αυστηρά“.

Θα πει επίσης, προς γνώση και… συμμόρφωση άλλων ή μελλοντικών (χαζο)πατεράδων πως ” είμαι αναγκαστικά αισιόδοξος γιατί οφείλω να το μεταφέρω στο παιδί. Όχι όμως ψευδώς. Δεν κρύβομαι. Όταν είμαι στεναχωρημένος το βλέπει και της το λέω. Δεν κάνω τον καραγκιόζη. Είμαι και μελαγχολικός και αισιόδοξος“. Προφανώς γι’ αυτό δεν τρομάζει για… τον κόσμο που θα φέρουμε τα παιδιά μας. ” Οι γονείς μας έζησαν πόλεμο, οι λίγο μεγαλύτεροι την χούντα. Ο καθένας ζει την εποχή που του τυχαίνει, αισιοδοξεί να τα βγάλει πέρα και να την κάνει καλύτερη τόσο γι’ αυτόν όσο και τους γύρω του“.

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ… ΦΑΪ

Υπήρχε όμως πάντα μια σιωπηρή συμφωνία πως στο τραπέζι δεν μιλάμε για πολιτικά μπας και φάμε…

Στάση ζωής λέγεται αυτό. Φιλοσοφία που εδράζεται στα ερεθίσματα και στις προσλαμβάνουσες όσο ωρίμαζε. Αποτυπώνεται στα λεγόμενά του. Διηγείται ότι ” το Πολυτεχνείο το θυμάμαι γιατί ο μπαμπάς μου είναι φαρμακοποιός και είχε πάει φάρμακα στους φοιτητές ενώ η μάνα μου τον έκλαιγε γιατί πίστευε ότι θα τον… φάνε. Αυτός όμως δεν μάσαγε γιατί του φαινόταν αδιανόητο να χρειάζονται γάζες και να μην πάει ο ίδιος. Ανεξαρτήτως των πολιτικών πεποιθήσεών του, ασχέτως αν ήταν πάντα κεντροδεξιός. Το τι ψηφίζει εν τέλει κάποιος δεν έχει τόση σημασία με το πώς δρα. Ο πατέρας μου ήταν πάντα κεντροδεξιός, αλλά και το πιο αριστερό αφεντικό που έχω δει στη ζωή μου, δεν έχω δει άλλον τέτοιο εργοδότη. Το ένστικτό του ήταν με τον εργάτη, αισθανόταν πιο οικεία με τους υφιστάμενούς του παρά με συναδέλφους” .

Απαντάει μόνος για το πώς έφτιαξε στιβαρή οικογένεια με την αριστερή μητέρα του. ” Εμένα το σπίτι μου ήταν ο ιστορικός συμβιβασμός. Δεν είχαν συνθήκη της Βάρκιζας, γιατί ουδείς κατέθετε ποτέ τα όπλα. Υπήρχε όμως πάντα μια σιωπηρή συμφωνία πως στο τραπέζι δεν μιλάμε για πολιτικά μπας και φάμε… Ήταν και τα σόγια σκληρά, οι μεν δεξιοί ή άλλοι αριστεροί Μακρονησιώτες, παρόλα αυτά αγαπιούνταν και τηρούσαν αυτή τη σιωπηρή συμφωνία. Όχι γιατί θα τσακώνονταν απαραίτητα, αλλά γιατί κάποιος θα στενοχωριόταν και δεν υπήρχε λόγος” .

ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΣΟΥ ΛΑΕ

Μ’ ένα επιτρεπτό άλμα σαράντα ετών, διαπερνώντας την Ελλάδα της μεταπολίτευσης, της ευημερίας και του ΠΑΣΟΚ του ’81, προσγειωνόμαστε απότομα στο σήμερα. Μοιάζει με μια διαφορετική εποχή υποτέλειας, οικονομικής. ” Η μάνα μου είχε ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, αλλά πλέον είναι βαθύτατα απογοητευμένη. Λένε ψέματα σ’ όλες τις γλώσσες. Είναι φοβερό. Είχε βγει ο άλλος κι έλεγε ότι δεν κόβουμε τις συντάξεις και την ίδια ημέρα πηγαίνει ο πατέρας μου στο ATM και βλέπει τη μείωση. Τη στιγμή που έχει πληρώσεις τρεις και τέσσερις φορές αυτά τα λεφτά! Τι λέμε τώρα;”

Ο ίδιος δεν πρόλαβε ν’ απογοητευτεί, και λίγες προοδευτικές κινήσεις τούς πιστώνει (σύμφωνο συμβίωσης), γιατί “από το βρώμικο ’89 που λένε ψηφίζω ΚΚΕ” και δεν το κρύβει. Πιστεύει ότι ” είναι το μόνο κόμμα που μπορεί να βάλει πλάτη στα εργασιακά, μέσα σ’ αυτή τη λαίλαπα που έχει σαρώσει όλες τις συλλογικές συμβάσεις” .

Κομμουνισμός, υπέροχη ιδέα

Εύλογη η απορία για το παγιωμένο ποσοστό του κομουνιστικού κόμματος που αποτυγχάνει στην προσέλκυση νέων ψηφοφόρων. ” Να τους ρωτήσετε γιατί δεν ψηφίζουν ΚΚ. Δεν νομίζω ότι είναι θέμα ηγεσίας. Όταν έγινε γενικός ο Κουτσούμπας δεν τον ήξερα και ήμουν πολύ επιφυλακτικός. Νομίζω όμως ότι το έχει πάει πάρα πολύ καλά. Διότι μέσα σε λίγα χρόνια έχει ανατρέψει την καχυποψία που υπήρχε προς το άγνωστο του προσώπου του, αυτού που μπήκε με επετηρίδα. Σίγουρα γίνονται λάθη, αλλά το βασικό νομίζω είναι πως δεν έχουν κάνει πολύ καθαρή τη λύση που προτείνουν. Αυτό που λένε έξω από την Ευρώπη και το ευρώ, τι ακριβώς εννοούν” .

Είναι κομμάτι της κοινωνίας, αναπνέει τον ίδιο αέρα, συζητάει και αφουγκράζεται, δεν ονειροβατεί. Εξ ου και το ” ο κομμουνισμός είναι μία υπέροχη ιδέα, ένα υπέροχο σύστημα αξιών το οποίο δεν έχει εφαρμοστεί ποτέ, ούτε καν στην πρώην Σοβιετική Ένωση. Ζούμε σ’ έναν παγκόσμιο καπιταλισμό. Δεν νομίζω ότι στην παρούσα φάση θα μπορούσε να εφαρμοστεί ένα αριστερό μοντέλο στον αθλητισμό” .

Ποιος ωστόσο θα τον χαρακτήριζε αιθεροβάμονα επειδή ζητάει ” να γίνει λίγο καλύτερο όλο αυτό το πράγμα ενισχύοντας τον ερασιτεχνικό αθλητισμό; Αυτό είναι το μείζον ζήτημα! Δεν υπάρχουν πάρκα, πλατείες, γήπεδα να παίξουν τα παιδιά και να εκτονωθούν. Δεν μπορούν να γίνουν όλοι επαγγελματίες. Το ίδιο ισχύει και στον πολιτισμό. Δεν μ’ ενδιαφέρει η κόρη μου να γίνει επαγγελματίας μουσικός, με νοιάζει να αγαπάει τη μουσική και να περνάει καλά γιατί σε κάνει καλύτερο μέσα σου. Έτσι και στον αθλητισμό” .

ΟΧΙ ΑΓΝΟΙΑ, ΕΛΛΕΙΨΗ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

Αθλητισμός = πολιτισμός = παιδεία. Μεγάλη κουβέντα ανοίξαμε. Ενδιαφέρουσα όμως. ” Η παιδεία σ’ αυτή τη χώρα νοσεί βαθύτατα με αποτέλεσμα η άγνοια να φέρνει μίσος και άρνηση αποδοχής του άλλου. Δεν μιλάω για την εκπαίδευση, προσοχή. Υπάρχει κόσμος βαθιά αστοιχείωτος και ακαλλιέργητος. Ο απαίδευτος άνθρωπος φανατίζεται εύκολα, τσαμπουκαλεύεται, παρασύρεται. Το βλέπεις στο δρόμο. Μπορεί να σε σκοτώσει ο άλλος στο φανάρι. Και λες ρε μαλ…κα, αλήθεια τώρα; Θα το κάνουμε αυτό; Θα σκοτωθούμε στο φανάρι;”

Συμφωνεί πως φασίζουσες συμπεριφορές και φασιστικές πράξεις, ακόμη και μέσα στη Βουλή, έχουν κατακλύσει την κοινωνία, με συνέπεια αισθάνεται ” αμήχανα και πολύ άβολα μ’ όλο αυτό. Με τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής δηλαδή. Μου κάνει τρομερή εντύπωση. Μπορώ να δώσω κάποιες αυθαίρετες ερμηνείες, αλλά ούτε κοινωνιολόγος είμαι. Δεν δικαιολογώ κανέναν, ξέρουν όλοι ότι είναι οι φασίστες. Δεν υπάρχει άγνοια με την έννοια της έλλειψης πληροφόρησης. Υπάρχει ένα έλλειμμα παιδείας. Αυτό που έλεγαν ότι τους ψηφίζω για να μπουν στη Βουλή και να τα σπάσουν γιατί ‘τομάρια σας αξίζει να τις φάτε’ είναι βλακώδες.

Δεν αλλάζει το σύστημα με πέντε σφαλιάρες. Και αν δηλαδή χτυπήσεις πέντε δημοσιογράφους, δεν θα βάλουν άλλους στη θέση τους; Αν είναι πιόνια, θα μπουν άλλα πιόνια. Έχω τρελαθεί, αυτή η χώρα δεν υπάρχει. Τις προάλλες πλάκωσαν κάποιους κρεοπώλες για τα δικαιώματα των ζώων. Το επόμενο βήμα να χτυπήσουμε τους μανάβηδες γιατί ξερίζωσαν άγρια τις πατάτες. Και εγώ για ένα διάστημα -μεγάλο- δεν έτρωγα κρέας. Και τα ιδεολογήματα τα σέβομαι, εμπεριέχονται πολλά στοιχεία βαρβαρότητας στο θέμα των ζώων. Αλλά από αυτό μέχρι να αρχίσουμε να χτυπάμε τους χασάπηδες υπάρχει διαφορά. Έχει χαθεί η μπάλα!” .

Ούτε τις πρακτικές του Ρουβίκωνα υιοθετεί, αφού πρόκειται για ” τραμπουκισμούς στον αέρα“.

“Ήταν σαν στραβοκλοτσιά έξω από το γήπεδο”

Αντίστοιχα επικριτικός ήταν για τις απόψεις του Βασίλη Τσιάρτα επί της επιλογής φύλου στην ταυτότητα. Ο Μακεδόνας που τον θάμπωνε με τα χτυπήματα του αριστερού ποδιού του, τώρα ” χτύπησε πέναλτι και έστειλε την μπάλα αράουτ. Ήταν σαν στραβοκλοτσιά έξω από το γήπεδο, σαν σουτ στο γάμο του Καραγκιόζη” .

Σκέφτεται γιατί αναζητά τις καταλληλότερες λέξεις. ” Όλα αυτά που έγραψε μου φάνηκαν μνημείο ασχετοσύνης. Τι σχέση έχουν οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν πρόβλημα ταυτότητας στο φύλο τους με τους παιδόφιλους; Οι παιδόφιλοι είναι εγκληματίες! Οι άλλοι έχουν ένα πρόβλημα ορμονικής φύσεως το οποίο προσπαθούν να λύσουν και ταλαιπωρούνται. Περνάνε ζόρι απ’ αυτό” .

Επαναστάτης με αιτία. Χαΐνης ντε… ” Αντάρτικο δεν μπορώ να στήσω, αλλά το ποιόν μίας κοινωνίας φαίνεται από τον τρόπο συμπεριφοράς της στα παιδιά και τους ηλικιωμένους. Αυτή η χώρα δεν φέρεται καλά σε κανέναν από τους δύο. Όταν βλέπεις ότι υπάρχουν χιλιάδες αιτήσεις για παιδιά στα νηπιαγωγεία τα οποία τελικά δεν γίνονται δεκτά γιατί δεν υπάρχει προσωπικό, ή όταν βλέπεις ότι το πρώτο πράγμα που κάνουν είναι να κόβουν συντάξεις από γερόντια, ε, αυτό με βγάζει από τα ρούχα μου” .

Όλα τα υπόλοιπα ο Μίλτος Πασχαλίδης θα τα ομολογήσει, χωρίς (κανένα) φόβο και με (πάρα πολύ) πάθος, μέσα από το νέο δίσκο που ετοιμάζει από ανέκδοτα τραγούδια του Μάριου Τόκα και του Άλκη Αλκαίου. ” Μου τα έδωσαν οι οικογένειες των δημιουργών, δέκα στο σύνολο. Τα ενορχήστρωσα από την αρχή και τα τραγουδάω. Είναι ένας δίσκος-χρέος“, επαυξάνει και προσκαλεί όσους επιθυμούν να τον συνοδεύσουν σε βραδιές γεμάτες μελωδίες από τις 4 Νοέμβριου και κάθε Σάββατο επί τρεις μήνες στο “Σταυρό του Νότου”.

Για τραγούδι χωρίς κακή πρόθεση και φθηνό αλκοόλ. Διότι ” εγώ δεν θέλω να ξεχνάμε, θέλω να θυμόμαστε“. Μήπως τελικά δεν είναι τόσο κακές συνήθειες ό,τι μας δένει στα παλιά…;