Η Σιμόνα Χάλεπ δεν θέλει κανένα άγχος
Η Σιμόνα Χάλεπ έχει θυσιάσει πολλά για να κάνει τα όνειρα της πραγματικότητα. Συμπεριλαμβανομένου του στήθους της. Πέρασε την κατάθλιψη της και αμφισβήτησε τον εαυτό της, πριν θυμηθεί το στόχο: να είναι η καλύτερη τενίστρια.
Το τελευταίο δεκαπενθήμερο κάθε Γενάρη, από το 1905 συμβαίνει το ίδιο πράγμα στην Αυστραλία. Από το 1969 έχει και το ίδιο όνομα. Είναι το Grand Slam που ‘χει το ρεκόρ προσέλευσης κοινού (743.667 άνθρωποι έκοψαν εισιτήριο το 2018). Το πρώτο από τα τέσσερα της κάθε χρονιάς (French Open, Wimbledon, US Open). Το Australian Open άνοιξε τις πόρτες του και σας περιμένει στο Melbourne Park, με τα έπαθλα να φτάνουν τα 37.336.000 ευρώ. Εξ αυτών τα 2.489.000 ευρώ θα τα πάρει η νικήτρια του μονού γυναικών.
Θα παίξουν οι κορυφαίες του πλανήτη. Αρχής γενομένης από την κορυφαία όπως υποδεχόμαστε το 2910: την μινιόν -ύψους 1.68- Simona Halep (Σιμόνα Χάλεπ).
Η 27χρονη Ρουμάνα επιστρέφει στο τουρνουά που πέρυσι έπαθε διάστρεμμα στο ματς του πρώτου γύρου, χρειάστηκε 3 ώρες και 45 λεπτά να νικήσει την Λορίν Ντέιβις, μετά έπρεπε να δώσει όλο της το είναι για να περάσει και την Αντζελίκ Κέρμπερ στα ημιτελικά (“ήταν πολύ δύσκολη μάχη”). Την επομένη χρειάστηκε τη βοήθεια του γιατρού για να ολοκληρώσει την εμφάνιση της στον τελικό που ‘πήρε’ η Caroline Wozniacki (Κάρολιν Βοζνιάκι).
Μετά το παιχνίδι, τελειώσαμε τις συνεντεύξεις γύρω στις 10 το βράδυ και έπειτα με πήγαν για έλεγχο ντόπινγκ. Στις 2 τα ξημερώματα έφυγα, γιατί δεν μπορούσα να δώσω δείγμα. Είχα αφυδατωθεί. Μου πήραν αίμα και στο ξενοδοχείο άρχισα να τρέμω. Με πήγαν στο νοσοκομείο. Οι επόμενοι τρεις μήνες ήταν δύσκολοι. Ήμουν εξαντλημένη και δεν μπορούσα να αποθεραπευτώ πλήρως. Είχα παίξει στα όρια μου και ήμουν υπερήφανη. Η μητέρα μου πάλι, μου είπε πως στη θέση μου θα άρχιζε να απολαμβάνει τη ζωή.
Η Χάλεπ ήταν κουρασμένη, εν τούτοις αυτό που την ξέκανε ήταν η απόφαση των διοργανωτών να μην κλείσουν την οροφή της Melbourne Arena, παρ’ ότι ο συνδυασμός θερμοκρασίας και υγρασίας ήταν τέτοιος που βάσει των κανονισμών έπρεπε να κλείσει. Η τελική απόφαση ανήκει μεν, στον umpire, ωστόσο οι διοργανωτές είπαν πως έδωσαν ένα δεκάλεπτο διάλειμμα, μετά το δεύτερο σετ.
“ Όλο το τουρνουά ήταν μια περιπέτεια. Δεν είχα παίξει ποτέ σε τόσο δύσκολη διοργάνωση. Ελπίζω ότι δεν θα χρειαστεί να ξαναπαίξω. Ήταν μια καταστροφή. Μια προειδοποίηση”, εξήγησε στην The Guardian σε συνέντευξη που είχε για τίτλο το “Τ ο όνειρο μου ήταν να είμαι η καλύτερη. Έκανα τα πάντα για το τένις”. Μια στιγμή και θα τα δούμε όλα.
Τέσσερις μήνες μετά το Australian Open πήγε στο Παρίσι. Εκεί δοκιμάστηκε -και- πνευματικά. Σκεφτόταν πως αν έχανε τον τέταρτο τελικό μεγάλου event θα ήταν loser. Πολλώ δε, μετά την επιστροφή της Jelena Ostapenko (Γελένα Οσταπένκο) από το 0-3 για τη νίκη, στο French Open του 2017.
Νίκησε γιατί ήταν εξαιρετική και όταν είσαι νέα, απλά παίζεις. Έχασα γιατί δεν μπορούσα να διαχειριστώ τα συναισθήματα μου. Για τους τρεις επόμενους μήνες, δεν μπορούσα καν να χρησιμοποιήσω τη λέξη ‘κατάθλιψη’ γιατί ήταν πολύ αυτό που αισθανόμουν. Υπήρξα δυστυχισμένη για μεγάλο χρονικό διάστημα
Στο French Open του 2018, είχε βρεθεί στα 0-2 σετ από τη Sloane Stephens (Σλόαν Στέφενς) γιατί “ δεν περίμενα πως θα παίξει τόσο καλά, στο χώμα. Άρχισα να σκέφτομαι πως θα χάσω πάλι, πριν αποφασίσω να δοκιμάσω κάτι άλλο. Να γίνω πιο επιθετική. Πήγα στο φιλέ τρεις φορές σε ένα game, κάτι που δεν κάνω ποτέ. Το κέρδισα, απέκτησα αυτοπεποίθηση και ξέχασα τι είχε συμβεί πέρυσι. Ήταν η πρώτη φορά που πραγματικά πίστεψα πως θα νικήσω”.
Ήταν η πρώτη φορά που πίστεψε στον εαυτό της, μετά την κατάθλιψη και κατέκτησε το πρώτο Grand Slam. Βλέπεις, είχε ξοδέψει 20 χρόνια στα courts, ατελείωτες ώρες προπονήσεων, είχε καταφέρει στο China Open του 2017 να καθίσει στην κορυφή (9/10) και έγινε η έβδομη στην ιστορία που ηγήθηκε του πλανήτη, χωρίς να ‘χει κατακτήσει Grand Slam. Για να τα καταφέρει, δέχθηκε να υποβληθεί σε επέμβαση μείωσης στήθους (το 2009, στα 18), για να γίνει η καλύτερη τενίστρια που μπορούσε να γίνει. Πήρε το French Open Junior Championship το 2008 και μετά μπήκε στο χειρουργείο.
“ Η οικογένεια μου φοβήθηκε. Όχι εγώ. Ένιωθα πως κάνω ό,τι χρειάζεται για να πετύχω. Για να πραγματοποιήσω το όνειρο μου, που ήταν να γίνω η καλύτερη. Για αυτό και γελούσα, όταν πήγα στο γιατρό. Μετά ένιωθα πιο ελαφριά, ήμουν πιο γρήγορη στις αντιδράσεις και δεν πονούσε η πλάτη μου πια”. Τότε είχε προπονητή τον Wim Fissette (Ουίμ Φισέτ) και αυτός είχε επιβεβαιώσει πως μετά την εγχείρηση, ήταν άλλη παίκτρια. Τρία χρόνια αργότερα, ήταν στο ΤΟΡ50. Το 2013 πανηγύρισε έξι τίτλους WTA (Women’s Tennis Association).
Ό,τι είχα ονειρευτεί άρχισε να γίνεται πραγματικότητα, ενώπιον όλων των ανθρώπων που αγαπούσα. Όταν σήκωσα το τρόπαιο και άκουσα τον ύμνο, ήταν η καλύτερη στιγμή της ζωής μου. Έκλαιγα από χαρά. Ίσως αυτή να είναι η κορυφαία μου στιγμή, ως αθλήτριας. Αλλά ας περιμένουμε να δούμε μήπως το μέλλον μου δώσει κι άλλες.
Εξήγησε πως γενικά οι Ρουμάνοι δεν φημίζονται για την αισιοδοξία τους.
“ Δεν πιστεύουμε στους εαυτούς μας. Έχουμε ταλέντο, αλλά όχι αυτοπεποίθηση. Εγώ υπήρξα τυχερή” και γιατί είχε δίπλα της κάποιον που δεν ήταν Ρουμάνος: τον Αυστραλό προπονητή Darren Cahill (Ντάρεν Κέιχιλ), ο οποίος όταν την είδε να φτάνει στο ναδίρ (το Μάρτιο του 2017), άρχισε να της ουρλιάζει.
” Μου είπε πως αν δεν θέλω να αλλάξω, σημαίνει ότι δεν θέλω να γίνω η καλύτερη. Λίγες ημέρες μετά άρχισα να πηγαίνω σε ψυχολόγο. Αυτή η κυρία με βοήθησε να καταλάβω τον εαυτό μου και να δουλέψω τις αδυναμίες μου. Ο Ντάρεν ήταν πολύ υπερήφανος, οπότε αρχίσαμε να δουλεύουμε ξανά μαζί, γιατί είχε πιστέψει πως θέλω να γίνω η καλύτερη”.
Παραμένει ιδιωτικός άνθρωπος “ αλλά πια είμαι περισσότερο ‘ανοιχτή’. Έχω βελτιωθεί αρκετά στο να είμαι πιο φυσική”. Βοηθά και παιδιά της Ρουμανίας να παίξουν τένις (“ δεν είναι φθηνό σπορ στη χώρα μου”) και κορίτσια να παίζουν ice hockey. “ Έχουν αρχίσει να νικούν τα αγόρια και έχει πλάκα”. Πάντα βρίσκει ένα νέο κίνητρο “ένα νέο στόχο, ένα νέο τρόπο. Δεν έχω κατακτήσει 20 grand slam, αλλά το να είσαι από την Constanta, από το πουθενά και να φτάνει στο Νο1 της παγκόσμιας κατάταξης είναι τεράστιο για μια Ρουμάνα”.
Η Χάλεπ με τη μητέρα της
Στην Kονστάντζα άρχισε να ασχολείται με το σπορ, χάριν του μεγαλύτερου αδελφού της, Nicolae, όταν ήταν 4. Οι γονείς της ήταν ευκατάστατοι -και Ρομά. Ο πατέρας της, Stere ήταν πρώην ποδοσφαιριστής και ιδιοκτήτης επιχείρησης με γαλακτοκομικά. Η μητέρα της, Tania φρόντιζε το σπίτι και τα παιδιά. Από τα 6 άρχισε να προπονείται κάθε μέρα. Στα 16 μετακόμισε στο Βουκουρέστι, για να κάνει το επόμενο βήμα.
Η Χάλεπ με τον Κέιχιλ
To μεγαλύτερο μέρος του 2018 ο Κέιχιλ το πέρασε στην Αυστραλία, με την οικογένεια του. Αυτό σήμαινε πως η Χάλεπ είναι χωρίς προπονητή. Κάτι που δεν το λες και σύνηθες, πολλώ δε τη στιγμή που εκείνη επέστρεφε από τραυματισμό στη μέση. “ Πέρασα τέσσερις μήνες χωρίς προπονητή και γιατί ήθελα να νιώθω χαλαρή. Πέρυσι ήμουν υπό τεράστιο καθεστώς πίεσης. Με άγχωναν όλοι. Οι συμπατριώτες μου, ο κόσμος γύρω μου. Όλοι μου μιλούσαν για τίτλους σε grand slam. Για εκείνους το τένις είναι ένα σπορ. Για εμένα είναι τα πάντα. Και υπέφερα”.
Πλέον έφτασε στο σημείο που χρειάζεται προπονητή “ επειδή είναι αδύνατο να προχωρήσω μόνη”. Θα είναι ο Κέιχιλ; “Δ εν ξέρω. Σίγουρα αυτή είναι η ελπίδα μου”. Φυσικά και θέλει να παραμείνει στο Νο1 “αλλά δεν θα αγχωθώ κιόλας. Έχω κάποια χρόνια ακόμα να παίξω τένις και θέλω να βελτιωθώ”.
Σε δέκα χρόνια από τώρα, “ θέλω να ‘χω 3 παιδιά, μια όμορφη οικογένεια και καμία σχέση με το τένις, αφού θα ξέρω πως έδωσα τα πάντα για αυτό”.
Photos: Associated Press
