Το ‘Déjà vu’ του Ολυμπιακού είχε το ίδιο ακριβώς φινάλε

Το Contra.gr διαλέγει και παρουσιάζει τα 10 πιο σημαντικά ματς του 2018 από όλο το φάσμα των αθλημάτων. Ο τελικός του LEN Champions League και η επιστροφή του Ολυμπιακού στον ευρωπαϊκό θρόνο μετά από 16 χρόνια υπήρξε σημείο αναφοράς για τον Υγρό Στίβο.

***

Από τις 25 Μαΐου του 2002 στην 9η Ιουνίου του 2018. Περί τις 6.000 ημέρες η χρονική απόσταση μεταξύ των δύο ευρω-θριάμβων του τμήματος πόλο του Ολυμπιακού στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση.

Ο Θοδωρής Χατζηθεοδώρου είχε περάσει τη σκυτάλη στον Γιάννη Φουντούλη, ο Θοδωρής Καλακόνας είχε αντικατασταθεί από τον Αλέξανδρο Γούνα και ο Γιάννης Θωμάκος είχε παραδώσει τη θέση του στον Δημήτρη Μουρίκη. Κοινή συνισταμένη των δύο επιτυχιών ο Θοδωρής Βλάχος, τότε βοηθός του Μαγυάρου Ζόλταν Κάσας και από το 2011 πρώτος προπονητής των ‘ερυθρολεύκων’.

Η Βουδαπέστη έγινε Γένοβα και η Χόβεντ μετατράπηκε σε Προ Ρέκο. Το αποτέλεσμα ακριβώς το ίδιο: 9-7 για τους ισόβιους πρωταθλητές Ελλάδας στην έδρα μάλιστα του φαβορί για το βαρύτιμο τρόπαιο.

Η ιταλική ομάδα είχε προετοιμαστεί για φιέστα. Είχε νικήσει στα 14 από τα 16 παιχνίδια της στη μακρά πορεία έως τον τελικό, είχε συνθέσει ένα ρόστερ με ‘γκαλάκτικος’ της ευρωπαϊκής υδατοσφαίρισης και διέθετε το αβαντάζ πισίνας – κόσμου. Ο Ολυμπιακός (με τους 300 δικούς του στην εξέδρα) ήταν πάντως η ομάδα που δεν θα ήθελε ν’ αντιμετωπίσει, γιατί ήταν η μοναδική που βάσει δυναμικής, ρόστερ, εμπειρίας και τακτικής προσέγγισης ήταν ικανή να την κοντράρει στα ίσα.

Αποδείχθηκε περίτρανα πως οι Ιταλοί είχαν απόλυτο δίκιο. Ο Σέρβος κόουτς Βλάντιμιρ Βουγιασίνοβιτς φοβόταν τον τελικό και θα προτιμούσε για αντίπαλο την ημιφιναλίστ Μπαρτσελονέτα. Η ομάδα του και ο ίδιος είχαν αποτύχει ήδη δύο φορές με τεράστιο μπάτζετ (αποκλεισμοί από τη Γιουγκ σε διαδοχικούς ημιτελικούς) και η τρίτη θα ήταν ‘φαρμακερή’. Όπως αποδείχθηκε διότι αποχώρησε. Φρόντισαν οι Πειραιώτες έτσι ώστε να μην ικανοποιηθεί η… προσευχή του. Αφού νίκησαν πρώτα τη γερμανική Σπαντάου (6-5) και κατόπιν την ομάδα της Βαρκελώνης (6-4) έπεσαν στο νερό για να διεκδικήσουν ό,τι είχαν χάσει πριν από δύο χρόνια επί ουγγρικού εδάφους.

Ποτέ δεν ένιωσαν μειονεκτικά στην πισίνα. Τουναντίον υπερτερούσαν εμφανώς σε ψυχολογία, ψυχραιμία, καθαρό μυαλό και αυταπάρνηση. Σκόραραν πρώτοι και δεν έχασαν το προβάδισμα, μολονότι ισοφαρίστηκαν 1-1, 2-2, 3-3 και 6-6. Ο Γιόζιπ Πάβιτς είχε μαζέψει 6 φορές την μπάλα από τα δίχτυα του έως το 22’40”, στα επόμενα 9’20” όμως μόνο μία φορά, λειτουργώντας σαν ‘αντιτορπιλικό’ σε κάθε αντίπαλη προσπάθεια ‘βύθισης’ του ηθικού των ‘ερυθρολεύκων’.

Ο κορυφαίος τερματοφύλακας του κόσμου, αρχηγός του Ολυμπιακού και εν τέλει ο MVP του τουρνουά ήταν ένας από τους τρεις ‘σωματοφύλακες’ του Βλάχου. Εκ δεξιών του ο Άντρο Μπούσλιε, ο 32χρονος δίμετρος ‘Μπούκι’ από το Ντουμπρόβνικ των Δαλματικών Ακτών, και εξ αριστερών ο συνομήλικός του Πάουλο Ομπράντοβιτς, ο τρίτος της ‘χρυσής παρέας’ του κροατικού πόλο που είχε αγκυροβολήσει στον Πειραιά ενισχύοντας την ήδη δυνατή περιφερειακή γραμμή.

Εκεί που δέσποζε η μορφή του Χιώτη Φουντούλη. Γιάνναρος. Τέσσερα γκολ σε τελικό, όσα είχε ο Καλακόνας το 2002, δεν λογίζεται ως τυχαία επίδοση για οποιονδήποτε. Αυτός έκανε το 4-3, αυτός το 5-4, το 8-6, αλλά κυρίως το 9-6 με φοβερά σουτ. Ένας Δίας με κεραυνούς στα χέρια. Κεραυνοί που ‘κατέκαψαν’ τους δύο γκολκίπερ της Προ Ρέκο, αφού στη διάρκεια του τελικού υπήρξε αντικατάσταση, και ‘τιμώρησαν’ την ασέβεια της αντίπαλης άμυνας να τον αφήσει ν’ αναδυθεί στην επιφάνεια και να εκτελέσει.

Ο Μουρίκης, που επρόκειτο να μεταγραφεί στην ιταλική ομάδα έχοντας συμφωνήσει ήδη (ασχέτως αν ένα μήνα μετά το μετάνιωσε και ανανέωσε με τον Ολυμπιακό), δεν είχε σκοράρει από θέση φουνταριστού. Φρόντισαν να το κάνουν όμως ο Γενηδουνιάς, ο Γούνας και ο Δερβίσης, συμβάλλοντας με το δικό τους τρόπο στο μεγάλο κατόρθωμα. Ο Ολυμπιακός είχε ξαναζήσει την ίδια επιτυχία 16 χρόνια μετά την πρώτη φορά. Με άλλους πρωταγωνιστές, αλλά το ίδιο σενάριο και το ίδιο ηρωικό τέλος.

Ποιος ξέρει τι επιφυλάσσει το 2019…

Photo credits: eurokinissi