“Μην πεθάνεις, ρε”: Πήγαμε εκεί που ‘μεγαλώνουν’ τα παιδιά του ελληνικού κατς

Ασκληπιού 18, Πειραιάς. Το μήνυμα στο messenger δεν επιδέχεται παρερμηνειών. Το GPS του smartphone, ζηλεύοντας την παρεμβατική λειτουργία του Τ9 στη γραφή οποιουδήποτε SMS, λαμβάνει ημιτελή την εντολή, προσθέτει δίπλα το ‘Νίκαια’ για αδιευκρίνιστο λόγο και το ραντεβού με τον Πέτρο Πολυχρονίδη και τους συνεργάτες του, που ήταν προγραμματισμένο για τις 19:00, μετατίθεται κατά 15-20 λεπτά λόγω της πυκνής κίνησης στους δρόμους της περιοχής και μέχρι το λιμάνι.

Το ‘στρατηγείο’ του ΖΜΑΚ βρίσκεται σχεδόν παράλληλα με τις γραμμές του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου, δυο δρόμους πίσω από τον τερματικό σταθμό στο λιμάνι. Ένας συρμός εκείνη τη στιγμή καλύπτει τον ήχο της σιδερένιας συρόμενης πόρτας του γυμναστηρίου που ανοίγει. Η Κατερίνα Κούκα μάς καλωσορίζει. Ουδεμία σχέση με το τραγούδι, είναι η διευθύντρια της σχολής και αποκλειστικά υπεύθυνη για ό,τι συμβαίνει πίσω από την είσοδο, καθημερινά από τις 6 το απόγευμα ως τις 10 το βράδυ.

Φοράει τη ‘στολή’ της δουλειάς και κρατάει μια σκούπα. Δεν νοιάζεται, είναι κομμάτι των ευθυνών και του ηγετικού ρόλου της. “Πρέπει ο χώρος να είναι καθαρός και να υπάρχουν όλες οι κατάλληλες προϋποθέσεις. Να είναι ο προπονητής στην ώρα του, να δουλεύει και να φεύγει στην ώρα του, να παρακολουθεί τα παιδιά, να παρακολουθώ και εγώ τα παιδιά. Τις συνδρομές, τις αμοιβές για τους αγώνες. Πρέπει να πληρώνονται όλες οι υποχρεώσεις.

Στο σύνολο έχουμε 55 εγγεγραμμένα μέλη και τρεις προπονητές που κάνουν εναλλάξ. Χαίρομαι που η ζωή τους συνεχίζεται και τους γεμίζει όλο αυτό. Το νιώθουν όντως δεύτερο σπίτι τους και είναι πολύ όμορφο. Έρχονται για να ξεσκάσουν και να δουν τους φίλους που έχουν κάνει“.

Εκεί που γεννιούνται οι pro wrestlers

Το γυμναστήριο του ΖΜΑΚ δεν μοιάζει με τα υπόλοιπα που ‘ξεφυτρώνουν’ ανά γειτονιά. Είναι μια ξεχωριστή σχολή εκπαίδευσης και προετοιμασίας pro wrestlers. Η έννοια ηχεί ξένη, σχεδόν αλλόκοτη, στ’ αυτιά. Δεν είναι. Πρόκειται για το προπαρασκευαστικό στάδιο όσων επιθυμούν να μετεξελιχθούν σε επαγγελματίες perfomers και να λάβουν μέρος στα φανταχτερά shows που διοργανώνει σχεδόν ανά μήνα ο Πέτρος Πολυχρονίδης στην ‘ελληνοποιημένη’ εκδοχή του αμερικάνικου WWE. Όταν δεν παρουσιάζει τον Τροχό της Τύχης.

Το προφίλ του καθενός ορίζεται με όλες κι όλες τρεις λέξεις. ” Κασκαντέρ γιατί κάνει επικίνδυνα acts. Ηθοποιός γιατί πρέπει να τα κάνει όλα με στιλ. Παλαιστής γιατί πρέπει να διαθέτει αθλητικό ability“, μας βάζει στο κλίμα ο διοπτροφόρος Πέτρος, καμαρώνοντας για το γεγονός ότι ” επαγγελματική σχολή είναι μόνο η δική μας, διότι έχω performers που έχουν λάβει επαγγελματική εκπαίδευση από επαγγελματίες στο εξωτερικό και αμείβονται επαγγελματικά για να το κάνουν με τον επαγγελματικό τρόπο που το έμαθαν“. Επαγγελματική απάντηση.

Ο ίδιος χαρακτηρίζει τον εαυτό του ανίδεο και έχει αναθέσει την εκπαίδευση σε ειδικούς. Αυτούς που έχουν ιδέα. Τους έχει προσλάβει γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο. Ο Μιχάλης Γκαλούσης, ένας εκ των τριών που έχουν προσληφθεί, είναι μόλις 18 ετών, αλλά έχει ήδη προλάβει να συλλέξει γνώση και εμπειρία.

Πήγα σε σχολή του εξωτερικού για 1,5 μήνα και κάθε ημέρα είχαμε προπόνηση πάνω στο αντικείμενο

Η μητέρα του μάλιστα είναι η πιο φανατική θαυμάστριά του, ” έρχεται και με βοηθάει πάντα“. Μέχρι και το όνομα στο κουδούνι του σπιτιού τους άλλαξε για χάρη των M2 (tag team παρέα με τον αδερφό του).

“Μην πεθάνεις, ρε”

Η βασική προτεραιότητά του είναι να μάθει σ’ όσους δοκιμάζουν ” πώς να μην πεθάνουν στο ρινγκ. Μετά πώς να μην χτυπήσουν και μετά πώς να κινούνται μέσα από τα σχοινιά, αναπτύσσοντας την αντίληψή τους. Εκτός από το τεχνικό κομμάτι, μπορώ να τους βοηθήσω και στο γυμναστηριακό, εφόσον δεν έχουν χρόνο, δείχνοντάς τους πράγματα που ξέρω. Να τους συμβουλεύσω, να τους προτείνω τι να φορέσουν και πώς να προετοιμάσουν έναν αγώνα.

Όπως φυσικά οι περισσότεροι προπονητές, με όποιο άθλημα κι αν ασχολούνται, αναλαμβάνουν και το ψυχολογικό σκέλος. Υπάρχει σεβασμός και με ακούν“.

Με το αντικείμενο ασχολείται τρία χρόνια πλέον. Από ερωτευμένος θεατής, καθώς ” από μικρός το παρακολουθούσα και ήθελα να το κάνω” μπήκε γρήγορα στο ρινγκ, μετρώντας πλέον 30 αγώνες, και εξελίχθηκε σε καταρτισμένο προπονητή. Έχει δει πλέον πολλά. Κυρίως τον τραυματισμό του ίδιου του αδερφού του – ήταν ο πιο σοβαρός. ” Του βγήκε ο αγκώνας, πήγε νοσοκομείο και έμεινε εκτός για μισό χρόνο“, θυμάται.

Ψεύτικο, οπότε, δεν το λες σε καμία περίπτωση. Αντιθέτως βίωμα σκληρό. ” Είναι αληθινά όλα τα στοιχεία. Καρέκλες, τραπέζια, σκάλες. Δεν υπάρχει τρόπος να μην πονέσεις, υπάρχει μόνο τρόπος να μην πεθάνεις ή να μην πονέσεις πάρα πολύ“.

Είναι η στιγμή που ο Πέτρος Πολυχρονίδης μάς διακόπτει και παρεμβαίνει. Πλησιάζει το μικρόφωνο του κινητού τηλεφώνου για να καταγραφούν όλα, να μην ξεφύγει λέξη. ” Είναι πολύ άδικη η εικόνα που έχει ο κόσμος για το wrestling. Η πρώτη λέξη που του έρχεται στο μυαλό είναι ψεύτικο και σικέ.

Η αλήθεια είναι πως είναι ψεύτικο όσο το ‘Game of Thrones’, το ‘Casa de Papel’ και το ‘Star Wars’

Δεν υπάρχουν δράκοι, λυπάμαι που τους το χαλάω. Όπως επίσης κανείς δεν λήστεψε ποτέ το εθνικό νομισματοκοπείο της Ισπανίας, ούτε υπάρχει η δύναμη του Darth Vader. Παρόλα αυτά το βλέπεις, δεν λες ‘τι ψέματα είναι αυτά’. Με αυτήν την λογική δεν μπορείς να πεις αντίστοιχα για την τέχνη του pro wrestling, που είναι μοναδική στον κόσμο, διότι είναι ο συνδυασμός μιας σειράς του NETFLIX στο θεατρικό σανίδι. Γίνεται μπροστά στα μάτια σου με συνεχιζόμενο σενάριο ανά εβδομάδα, ανά μήνα. Αυτό είναι.

Είναι πολύ άδικος ο όρος στημένο. Στημένο είναι ένα ματς στο ποδόσφαιρο. Αν σ’ αρέσει η μυθοπλασία, αυτό είναι, αλλά σε σανίδι με acting και ρεαλιστικό πόνο. Αν λες ψεύτικο, βάζεις στο μυαλό σου ότι δεν πονάνε, ενώ πονούν πολύ περισσότερο από τις πολεμικές τεχνικές. Είναι αθλήματα που θα παίξεις τρεις φορές το χρόνο και ξέρεις πού θα χτυπήσεις. Εδώ ο άλλος συνεχίζει να παλεύει τη στιγμή που του έχει βγει ο ώμος“.

Τα ‘πε όλα με μιαν ανάσα – δεν πήρε άλλη. Καταγγελτικός ο λόγος του. Τόσα χρόνια πια στο χώρο έχει κουραστεί ν’ ακούει το ίδιο επαναλαμβανόμενο και μονότονο στίχο του ίδιου τραγουδιού. Στο λέξη ‘μούφα’ απλώς κουνάει το κεφάλι αποκαρδιωτικά. Ο Μιχάλης συμπληρώνει: ” Πάρα πολλοί ήταν που ήρθαν θεωρώντας πως δεν είναι τίποτα και ότι δεν θα πάθουν κάτι, χρειάστηκε να τους πούμε μόνο ‘δοκίμασέ το, πέσε με την πλάτη κάτω’. Οι 8/10 φεύγουν την πρώτη ημέρα, μόνο οι 2 μένουν“.

Θέλει κότσια, προφανώς, για ν’ αντέξεις. Αλλά κι έναν άλφα εξοπλισμό. ” Είναι αναλόγως του τι θες ν’ αγοράσεις και του τι θες να φορέσεις“, εξηγεί ο κόουτς. Καθένας, δε, είναι εξαρτημένος από την ποιότητα του ρινγκ πάνω στο οποίο προσγειώνεται. ” Αν όχι στο 100%, σε προστατεύει κατά 95%“.

Η κάμερα ξανά στον Πέτρο. Έχει μάθει ως (παλαίμαχος) δημοσιογράφος να ρωτά και ν’ απαντά αυτόκλητα. ” Είναι το μόνο ρινγκ στην Ελλάδα με προδιαγραφές επαγγελματικής πάλης. Το πόσο σε προστατεύει το καταλαβαίνεις σε βάθος χρόνου. Εάν έχεις ένα συμβατικό ρινγκ σαν τα πυγμαχικά, είναι σαν να πέφτεις στο τσιμέντο. Οπότε και με τον τέλειο τρόπο να πέσεις, θα δημιουργήσεις φθορά στο σώμα σου πάρα πολύ γρήγορα. Γόνατα, αυχένες. Και ‘δω το παθαίνεις, αλλά έχουμε μεγαλώσει πολύ το διάστημα της φθοράς.

Δεν σε κάνει βέβαια αθάνατο. Αυτοί που έχουν την ψευδαίσθηση ότι οι pro wrestlers πέφτουν σε τραμπολίνο, ας γνωρίζουν ότι υπάρχουν 8 μπετόβεργες από ατσάλι για να στηρίξουν τις 8 πλάκες ξύλου θαλάσσης. Δεν ακούγεται και δεν είναι μαλακό. Σημαίνει επί της ουσίας ότι κάθε φορά που ασκείται μια δύναμη +100 κιλών, μπορεί αυτό να υποχωρήσει 2-3 πόντους, κάνοντας μια μικρή ταλάντωση. Όταν εδώ ασκούνται πιέσεις 200 και 300 κιλών, μπορεί να υποχωρήσει max 5-10 πόντους. Αυτό δεν σε κάνει άτρωτο. Αν πέσεις από αεροπλάνο σ’ ένα κρεβάτι, θα πεθάνεις κι ας έχει στρώμα. Το σωστό παράδειγμα είναι ο τρόπος που θα πέσεις. Η τεχνική που διδάσκεσαι είναι να πέφτεις“.

Στις αμέσως προηγούμενες λέξεις κρύβεται όλη η αλήθεια του pro wrestling. Ο Μιχάλης έχει όλες τις απαντήσεις που ψάχνει κάποιος. ” Ένας πρωτάρης θα πρέπει να βρει μία σωστή σχολή, να εγγραφεί και γι’ αρχή θα μάθει κάποιες βασικές τούμπες. Ταυτόχρονα θα πρέπει ν’ αθλείται για να έχει αντοχή που απαιτεί ένας αγώνας και μετά θα έρθουν τα υπόλοιπα: οι έξτρα κινήσεις και τα χτυπήματα στον αντίπαλο χωρίς να τον χτυπάει.

Έχει σημασία η τεχνική. Η προπόνηση, είτε αρχάριος είτε έμπειρος είναι ο άλλος, πρέπει να έχει διάρκεια 2-3 ώρες καθημερινά. Τα ακροβατικά δεν είναι εύκολο να δοκιμάζονται στην προπόνηση. Καλό είναι όλοι να είναι γυμνασμένοι. Το βάρος παίζει ρόλο στην τεχνική, αναλόγως πάντα του πόσο έχει γυμναστεί κάποιος.

Δεν πηγαίνεις στο γυμναστήριο για να γίνεις pro wrestler. Όταν την ίδια ημέρα τελειώσει η προπόνηση εδώ, φτιάχνεις το σώμα σου. Το σωστό πρόγραμμα αυτό είναι. Εμείς παρέχουμε ένα πρόγραμμα, αλλά αυτοί που όντως θέλουν να είναι σωστοί ακολουθούν το δικό τους. Διότι κανένας δεν έχει τον ίδιο σωματότυπο. Πέρα από το πώς μαθαίνεις πώς να πέφτεις υπάρχει και η τεχνική του πώς χτυπάω έναν αντίπαλο. Με οτιδήποτε. Πού θα τον χτυπήσεις, πώς θα τον χτυπήσεις, πόση δύναμη θα βάλεις, με ποια μεριά της καρέκλας. Τη δύναμή σου την ελέγχεις εμπειρικά, δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Πρέπει να το δοκιμάσεις με τον άλλον και να δεις πόσο αντέχει” .

” Είναι σαν να ρωτάς τον Φραντζέσκο πώς ήλεγχε τη δύναμή του όταν εκτελούσε τα φάουλ. Είναι ακριβώς το ίδιο“, η ατάκα του ΠΑΟΚτσή promoter που δεν ξεχνάει ποτέ τις βορειοελλαδίτικες καταβολές του.

Ο Φραντζέσκος ήταν ο τέλειος εκτελεστής. Ο τέλειος pro wrestler ποιος είναι; ” Πρέπει να είναι άρτιος τεχνικά, να έχει αντίληψη, ιδανικό θα ήταν έχει γυμνασμένο σώμα για να είναι αθλητικός. Υπάρχουν άτομα που ήρθαν και στη διάρκεια έφτιαξαν το σώμα τους. Υπήρχαν άτομα που ήταν ήδη έτοιμα σωματικά και μετά διδάχθηκαν την τεχνική. Όπως και να ‘χει οφείλεις να κάνεις και τα δύο. Για να βγάλεις έναν αγώνα μεγαλύτερο των 5 λεπτών χρειάζεται 1.5 χρόνος προπονήσεων. Μετά βέβαια δεν πρέπει να σταματήσει η προπόνηση για τη συντήρηση“.

Το πρόβλημα, κατά τον Μιχάλη, είναι πως πολλές φορές ” έχουν υπάρξει άτομα που πιστεύουν πως είναι έτοιμα για να μπουν στο show ενώ δεν είναι και άλλοι που δεν σε πιστεύουν ότι είναι έτοιμοι όντες καλύτεροι από άλλους. Τουλάχιστον με ακούν“, ενώ δεν απαρνείται πως το άγχος ” δεν φεύγει ποτέ. Εκτός κι αν έχεις 1000 αγώνες, στον πρώτο μετά απ’ αυτούς δεν θα έχεις, θα είναι άλλη μια μέρα στη δουλειά“.

Η νέα είναι ωραία

Η άλλη όψη του φεγγαριού είναι οι ίδιοι οι pro wrestlers. Η Λία Τόμπολα, μαθήτρια λυκείου παρακαλώ που έχει λάβει την άδεια των γονιών της για να συμμετάσχει, και ο Απόλλων, ένας εκ των πιο έμπειρων του ρόστερ που έχει συνθέσει το ΖΜΑΚ, αφηγούνται τις δικές τους ιστορίες από την καθημερινότητα.

Φυσικά προηγούνται οι κυρίες. ” Ασχολούμαι περίπου 1,5 χρόνο. Στη γυμναστική ήμουν από τότε που με θυμάμαι. Μου άρεσε πάρα πολύ αυτό. Το είδα λίγο πριν έρθω και όταν το δοκίμασα τρελάθηκα. Όλα όσα αγαπούσα ήταν σ’ ένα πακέτο, διότι ασχολείται με το θέατρο αφού έχει σενάριο, υπάρχουν μέσα πολεμικές τέχνες και φυσικά η ενόργανη. Η τεχνική είναι θέμα προπόνησης. Όταν κάποιος αφήνει τον εαυτό του, είναι πιθανό να χτυπήσει. Όσο προπονείσαι, μειώνεις τις πιθανότητες. Εγώ θα έρθω τουλάχιστον τρεις φορές την εβδομάδα, είτε για 2 είτε για 4 ώρες ανάλογα με το πρόγραμμα του φροντιστηρίου. Χρειάζομαι μάλιστα τουλάχιστον μισή ώρα. Αν προπόνηση είμαστε συνήθως 6-7 άτομα. Το ζέσταμα είναι πολύ σημαντικό για τη μέση και τα χέρια. Το πρόγραμμα είτε θα έχει cardio που ασχολείται με την αντοχή είτε λαβές για το πώς θα ρίξεις τον άλλο.

Είναι πολύ σημαντικό ν’ ασχολείται κανείς και με το γυμναστήριο γιατί τον βοηθάει να σηκώσει τον άλλον. Δεν έχω χτυπήσει κάποιον άλλον, ούτε έχω τύχει να χτυπήσω. Θα έχουμε όλοι σημάδια, το θέμα είναι να μην χτυπήσεις. Αγχώνομαι μονάχα όταν μου δείξουν για πρώτη φορά μια κίνηση. Από τη στιγμή που θα μου την αναλύσουν και την κάνω, θα τη σκέφτομαι συνέχεια. Έχω εξελιχθεί πάρα πολύ. Ειδικά όταν έρχομαι συνεχώς στις προπονήσεις η βελτίωση είναι εμφανής. Όταν απέχω νιώθω στάσιμη.

Είναι γενικά ο στόχος μας να έρθουν περισσότερα κορίτσια, διότι είμαστε 2 και δεν είναι εύκολη η προπόνηση. Όσες περισσότερες τόσο μεγαλύτερη η εξέλιξη, μαθαίνεις περισσότερα. Κάνουμε με αγόρια, αλλά χρειάζονται. Κάποια κορίτσια ήρθαν, αλλά τους φάνηκε σκληρό λόγω προπόνησης και αντοχής – οι φίλες μου ούτε να το σκεφτούν.

Ο πατέρας μου είχε ασχοληθεί με πυγμαχία, οπότε δεν έχει θέμα. Τη μητέρα μου προσπάθησα να την πείσω να έρθει, αλλά δεν θέλει να έρθει να με δει. Τα videos όμως τα βλέπει όλα. Προφανώς και δεν μας συστήσουν να πάρουμε οποιαδήποτε ουσία. Υπάρχει ένα συγκεκριμένο κόστος, αλλά από τη στιγμή που μ’ αρέσει, μπορώ να περιορίσω κάποια άλλα έξοδα, δεν με επιβαρύνει πολύ. Θα ήθελα όσο πάει να συνεχίσω. είναι το δεύτερο σπίτι μου“.

Ο παλιός είναι αλλιώς

Το μικρόφωνο περνάει στον άνδρα. ” Έχω 40 αγώνες πίσω μου. Επειδή έχω ασχοληθεί κατά το παρελθόν με άλλες πολεμικές τέχνες, η προπόνηση εδώ είναι 70% πιο σκληρή. Το βλέπω και στο σώμα μου, παρότι είμαι σε πολύ καλή φυσική κατάσταση, ως επαγγελματίας γυμναστής. Όποιος δεν γυμνάζεται και δεν προσέχει τη ζωή του, θα του είναι πολύ επίπονο όλο αυτό. Ο καθένας κινείται, προσαρμόζεσαι και ανταποκρίνεται ανάλογα με τον σωματότυπό του. Δυστυχώς ακόμη και σήμερα υπάρχουν κάποιοι φίλοι που δεν το αποδέχονται ως ασχολία. Έτσι είναι στην Ελλάδα. Είναι παρεξηγημένο. Δεν το αποδέχονται επειδή δεν το ζουν.

Ευτυχώς εγώ δεν έχω τραυματιστεί ποτέ. Δεν είναι όμως κάτι ψεύτικο. Μπορούν να έρθουν και να το διαπιστώσουν σε μια δωρεάν προπόνηση. Πλέον εγώ δεν κάνω πολλές προπονήσεις λόγω δουλειάς, αλλά υπήρχε εποχή που έκανα 5/5 διπλές και ήμουν 4 ώρες την ημέρα, 6-10 κάθε απόγευμα. Τουλάχιστον 20-25 ώρες την εβδομάδα. Τώρα συντηρούμαι.

Πιστεύω ότι υπάρχει μέλλον, θέλω να πάω έξω, είναι μεγάλη εμπειρία. Υπήρξα κι εγώ προπονητής. Το να δείξεις μια κίνηση είναι το απλό. Θα τη δείξεις 10-20 φορές, ο άλλος θα τη βγάλει. Το θέμα είναι η ψυχολογία. Πρέπει να είσαι πατέρας και leader, να σε εμπιστεύονται, να σου λένε τα προσωπικά τους, να τους καταλαβαίνεις. Δεν μπορείς να συμπεριφέρεσαι σ’ όλους τους ανθρώπους το ίδιο. Άλλοι θέλουν φωνή και άλλοι υπομονή. Κάθε μέρα φοβάμαι, ο φόβος είναι ο καλύτερος φίλος, αλλά και η ασπίδα που σε προφυλάσσει, Χρειάζεται για να μην κάνεις απερισκεψίες. Ακόμη και στην προπόνηση πρέπει να είσαι συγκεντρωμένος απόλυτα γιατί μια μικρή στιγμή αδράνειας μπορεί να κοστίσει.

Συμβαίνει κάποιο χτύπημα να φύγει πιο δυνατό, Επειδή δεν έχω πάθει κάτι σοβαρό, πέρα από εκδορές, δεν έχει υπάρξει κάποια παρεξήγηση. Ένας έτοιμος pro wreslter για μικρό ρόλο – όχι πρωταγωνιστικό με καλή προπόνηση θα είναι έτοιμος σε 9 μήνες. Έχει να κάνει και με το γνωστικό επίπεδο και με τη σωματοδομή του. Προσωπικά θα το συνιστούσα. Δεν το έχω μετανιώσει γιατί ήθελα να το κάνω από μικρός. Αλλά δεν ξέρω πόσοι θα το άντεχαν. 20-30 άτομα έχουν φύγει στα χρόνια που ασχολούμαι.

Ο πατέρας μου έκανε κατς και είναι χαρούμενος για μένα. Η μητέρα μου φοβάται, αλλά έρχεται. Με ευχαριστεί που είναι οι δικοί μου από κάτω. Είναι μέρος του σεναρίου ο τίτλος, δεν είναι επιβράβευση ότι είσαι ο καλύτερος Ναι νιώθω καλός, είμαι αλλά πάντα έχει περιθώρια βελτίωσης ακόμη και σαν άνθρωπος. Τα φοβάμαι τα ακροβατικά, πρέπει να ευχαριστηθεί το κοινό γιατί μας πληρώνει. Έχω φτιάξει φαν κλαμπ και μιλάω με πολλά παιδιά. Είναι, βέβαια, δύσκολο να το βάλεις στην κουλτούρα του Έλληνα. Μετά από μια 10ετία κι αν μπει. Είναι όμως πολύ διασκεδαστικό“.

Η συνέντευξη μόλις έχει τελειώσει, το ίδιο και η φωτογράφηση της Ειρήνης. Περιεργάζομαι πανοραμικά το διώροφο χώρο και παρατηρώ διάφορες λεπτομέρειες. Τις εικόνες στους τοίχους, τις καρέκλες που δημιουργούν την κερκίδα, τα (σβηστά) φώτα. Κοιτάζοντας ψηλά, επιχειρώ να φανταστώ πώς είναι το γυμναστήριο την ώρα του show. Αλλιώτικος σίγουρα. Την ίδια στιγμή στο ισόγειο όσα παιδιά έχουν απομείνει στο γυμναστήριο, καθώς η ώρα έχει περάσει, χαλαρώνουν τα σχοινιά, μαζεύουν το μουσαμά, ξεβιδώνουν τα σίδερα και αποσυναρμολογούν το ρινγκ που θα μεταφερθεί για μία τηλεοπτική παράσταση.

Είναι ‘ιεροτελεστία’, μια διαδικασία με μετρημένα βήματα και ορισμένους κανόνες, ένα ‘κομμάτι’ της σχέσης τους με το ‘σπορ’. Ένας κινούμενος ‘θίασος’ που παράγει και παρέχει θέαμα (χωρίς άρτο). Αφού πρώτα ανάψουν οι προβολείς και τα λέιζερ. Διότι πίσω από την κουρτίνα και πριν από την άρτια δομημένη παράταση, με διαλόγους – σενάριο – πλοκή εκτυλίσσεται μια άλλη ζωή. Με αμέτρητες απαιτήσεις, σκληρή δουλειά, υψηλής δυσκολίας προπόνηση, διαρκή προετοιμασία και πολύ πόνο. Χωρίς όμως αναγνώριση (ακόμα).

” Δεν υπάρχει τίποτα ακόμα, πουθενά δεν εντασσόμαστε και αυτό είναι πρόβλημα, παρότι δεν κάνουμε κάτι παράνομο“, καταλήγει ο Πέτρος. ” Το παλεύω πολύ και σύντομα θα βρω τη λύση για να νομιμοποιηθούμε. Θα μείνουμε στην ιστορία ως οι πρώτοι που το κατάφεραν“, ομολογεί με περίσσια σιγουριά η Κατερίνα. Το data-alter ego του σε γυμναστήριο και σπίτι.

Photo Credits: Contra.gr / Ειρήνη Προβίδα