Το 2-7-2 του Τιάγκο Μότα και το ‘back to the future’ ταξίδι του

Ανέκαθεν τους επαναστάτες, κάθε μορφής και συνθήκης, τους χαρακτήριζαν τρελούς. Αιθεροβάμονες και ουτοπιστές που ‘πολεμούν’, ο καθείς με τον τρόπο του, για ανεξήγητες ιδέες και ανεκπλήρωτα σχέδια. Στην κοινωνία, στην τέχνη, στις επιστήμες, στην πολιτική, στον αθλητισμό. Οπουδήποτε.

Ο Τιάγκο Μότα δραστηριοποιείται στο ποδόσφαιρο. Προπονητής πλέον, μετά την πλούσια καριέρα του ως παίκτης, στην ομάδα Κ19 της Παρί Σεν Ζερμέν, έχει βάλει ξεκάθαρο στόχο “να βρεθώ στον πάγκο της πρώτης ομάδας”. Τρώγοντας τη θέση του νυν ‘αφεντικού’, του Γερμανού Τόμας Τούχελ, “χωρίς να έχω τίποτα μαζί του”.

Βλέπει όμως μπροστά. Τουλάχιστον ο ίδιος αυτό πιστεύει. Πόσο μπροστά, ο χρόνος θα δώσει την απάντηση.

Το δικό του ‘back to the future’

Για την ώρα πολύ. Διότι εκτός από επικεφαλής του τεχνικού τιμ των πρωταθλητών Γαλλίας ο Μότα ονειρεύεται να φέρει την ‘επανάσταση’ στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Ταξιδεύοντας βέβαια 100 χρόνια πίσω, σαν ο κινηματογραφικός Μάρτι ΜακΦλάι, προκειμένου με βάση ό,τι ίσχυε τότε να ‘χτίσει’ κάτι φρέσκο. Κάτι ιδεατό γι’ αυτόν που θα φέρει την υπογραφή του χαμηλά δεξιά.

Το ‘2-7-2’ είναι για τον 36χρονο Βραζιλιάνο και πολιτογραφημένο Ιταλό το μέλλον στην τακτική πρσέγγιση. Από την ‘Gazzetta dello Sport’, στην οποία παραχώρησε τη viral συνέντευξή του, είχαν μια εύλογη απορία που εδράζεται στο γεγονός πως κάθε ομάδα διαθέτει 11 ποδοσφαιριστές. Ο Μότα είχε έτοιμη απάντηση.

Ο τερματοφύλακας μετράει ως ένας από τους επτά του κέντρου. Για μένα ο επιθετικός είναι ο πρώτος αμυντικός και ο γκολκίπερ ο πρώτος επιθετικός. Αυτός αρχίζει το παιχνίδι με τα πόδια του και οι επιθετικοί είναι οι πρώτοι που βάζουν πίεση για ν’ ανακτήσουν την μπάλα.

Κατέθεσε παράλληλα την άποψη πως “ο ποδοσφαιριστής που έχει την μπάλα θα πρέπει να έχει τρεις ή τέσσερις λύσεις και δύο συμπαίκτες του κοντά για να τον βοηθήσουν. Η δυσκολία στο ποδόσφαιρο έγκειται στην πάσα και στην απελευθέρωση. Είχα έναν αγώνα λίγο καιρό πριν όπου οι δύο full bucks γίνονταν το 9 και το 10. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως δεν μ’ αρέσουν παίκτες όπως ο Σάμουελ ή ο Κιελίνι, δυο γεννημένοι αμυντικοί”.

Σας τα εξήγησε ωραία; Βεβαίως.

Πιο σύγχρονος του Γκουαρδιόλα

Αν, τώρα, έχετε ακούσει παρόμοια λόγια είναι σίγουρα από τον Πεπ Γκουαρδιόλα. Ο Καταλανός, θα βρεις σε πολλές αναλύσεις του πως, απαιτεί το Νο1 της εκάστοτε ομάδας του (Νόιερ, Έντερσον) ν’ ανοίγει την επίθεση με τα πόδια, κοιτάζει να μικραίνει τις αποστάσεις και ο κάθε ποδοσφαιριστής της 11άδας να κρατάει το ρόλο του δίχως να παρεκκλίνει εκατοστό από τη θέση του.

Τον Γκουαρδιόλα ο Μότα δεν τον πρόλαβε στην Μπαρτσελόνα, αφού ο ένας έφυγε το 2007 και ο δεύτερος πήγε εκείνο το καλοκαίρι αναλαμβάνοντας τη δεύτερη ομάδα, προτού ανέλθει σταδιακά στη βαθμίδα και παρέα με τον Τίτο Βιλανόβα δημιουργήσουν ένα πρότυπο μοντέλο που έχει σημαδέψει προπονητικά την υφήλιο την τελευταία 10ετία. Κάτι σαν τους Γουόριορς στο ΝΒΑ.

Προγενέστερος του Τσάπμαν

Έχει σίγουρα επηρεαστεί από τις προσλαμβάνουσες, όσα βλέπει και παρακολουθεί. Όλη την εξέλιξη των πραγμάτων. Επιθυμεί όμως να δημιουργήσει κάτι από το μηδέν. Ή τουλάχιστον που να μην έχει σχέση με το ποδόσφαιρο όπως το ξέραμε από το 1930 και έπειτα. Ολίγον τι αρχέγονο. Τότε που ο Χέρμπερτ Τσάπμαν, όχι μόνο ένας θεωρητικός της μπάλας αλλά και αναμορφωτής του, εμφάνισε και εφάρμοσε το ‘WM’ με απώτερο σκοπό ν’ ανταποκριθεί η ομάδα του στον κανονισμό του offside που από το 1925 είχε μπει επισήμως στη ζωή του ποδοσφαίρου.

Ως τεχνικός της Άρσεναλ και πριν φύγει από τη ζωή στις 6 Ιανουαρίου του 1934, ο Άγγλος είχε προλάβει ν’ αφήσει παρακαταθήκη το 3-4-3 μειώνοντας τους επιθετικούς στο αρχικό σχήμα. Ένα σύστημα που υιοθετήθηκε κατά κόρον από προπονητές της εποχής, εξελίχθηκε έκτοτε από τον Ούγγρο Μάρτον Μπούκοβι (ο Ολυμπιακός του 1965-67 ήταν η τελευταία ομάδα του) και αποτέλεσε τον προπομπό όλων των μεταγενέστερων τακτικών με τρεις ή τέσσερις αμυντικούς και κατ’ επέκταση τις παραλλαγές τους.

Το μυαλό του Τιάγκο Μότα πηγαίνει ακόμη πιο πίσω. Στα τελειώματα του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου. Όταν η ‘πυραμίδα’ της Ρέξαμ γινόταν το πρώτο σύστημα που καταγράφηκε πως εφαρμόστηκε ποτέ. Ήταν ένας σχηματισμός με 2 κεντρικούς αμυντικούς, 3 μεσοαμυντικούς και 5 επιθετικούς, πλάγιους ή φορ. Η Ουρουγουάη κατέκτησε δύο χρυσά ολυμπιακά μετάλλια (1924, 1928) και τον πρώτο παγκόσμιο τίτλο (1930) μ’ αυτόν τον τρόπο, προτού αφομοιωθεί από την εθνική Ιταλίας χάρη στη διορατικότητα του Βιτόριο Πότσο και εξελιχθεί ως 2-3-2-3, με αποτέλεσμα να χαρίσει τις διαδοχικές πρωτιές στα Παγκόσμια Κύπελλα του 1934 και του 1938.

Η Παρί Σεν Ζερμέν με 2-7-2

Ωραίες οι θεωρίες και οι εγκυκλοπαιδικές πληροφορίες. Τι θα συνέβαινε όμως στην πράξη; Αυθαίρετα υποθέτουμε πως ο Τιάγκο Μότα είναι ήδη προπονητής της Παρί Σεν Ζερμέν (τον ‘έφαγε’ τον Τούχελ) και αρχίζει να εφαρμόζει το σύστημά του.

Σίγουρα σε αυτό δεν θα είχε θέση ο Τζιανλουίτζι Μπουφόν. Ο Αρεολά, ένας τερματοφύλακας του πάνω-κάτω 65% στις μεταβιβάσεις, θα ήταν ο ιδανικός για να υπηρετήσει το ρόλο του ως ‘μπακότερμα’.

Επίσης ο Μότα θα ήθελε δύο πολύ γρήγορους στόπερ. Σπουδαίος ο Τιάγκο Σίλβα, αλλά στα 34 έχει αρχίσει να βαραίνει. Παίζει κυρίως με το μυαλό και την εμπειρία. Γι’ αυτό θα ήταν προτιμότερο ένα γρήγορο δίδυμο με Κιμπέμπ και Μαρκίνιος (ή τον εξελίξιμο Κέρερ).

Ως πλάγιους μπακ θα χρησιμοποιούσε αφενός τον Βέλγο Μενιέ (δεξιά) αφετέρου τον Λαϊβίν Κιρζαβά (αριστερά), παρόλο που εφέτος δεν έχει παίξει λόγο τραυματισμού. Δεδομένη η φυσικά η παρουσία των Βεράτι – Ραμπιό στον άξονα, με τον Ντράξλερ και τον Ντι Μαρία να δημιουργούν από μπροστά τους, ανοίγοντας παράλληλα το παιχνίδι στα πλάγια. Στην κορυφή θα ήταν ο Καβάνι και όχι ο Νεϊμάρ, ο οποίος θα έμπαινε αναπόφευκτα στη transfer list, ώστε να μην είναι εγκλωβισμένα τόσα εκατομμύρια στον πάγκο και φυσικά για να χωρέσει ο Εμπαμπέ ως περιφερειακός επιθετικός.

Για δείτε: