Μαραθώνιος Αθήνας: Ο Κώστας Γκελαούζος ξέρει τι να κάνει όταν αρχίσει ο πόνος

“…μεγάλο ενδιαφέρον παρουσίασε το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα των Ανδρών, με τον Κώστα Γκελαούζο να παίρνει τα σκήπτρα από τον Χριστόφορο Μερούση και με 2.27.21 να πανηγυρίζει την πρώτη του νίκη σε Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, στην ουσία στο δεύτερο χρόνο του ως αθλητής του αγωνίσματος”.

(απόσπασμα από ανάρτηση της 13ης Νοεμβρίου 2017 στο επίσημο σάιτ του κλασικού Μαραθωνίου)

Είναι κάτι στην εικόνα του Κώστα Γκελαούζου όταν τρέχει που κινεί την υποψία ότι η κανονική του συνθήκη δεν είναι το να περπατάει, αλλά αυτό ακριβώς, το να τρέχει. Η πορεία του ως (πρωτ)αθλητής του στίβου επιβεβαιώνει την υποψία. Η μετάβασή του μάλιστα από τις μεσαίες στις μεγάλες αποστάσεις τα τελευταία τρία χρόνια, έχει συμβεί απόλυτα ομαλά και ταυτόχρονα απόλυτα εντυπωσιακά.

Σαν να ήταν προγραμματισμένος, ο Γκελαούζος, αθλητής του Παναθηναϊκού, έκανε το μεγάλο βήμα και από εκεί που κέρδιζε το Πανελλήνιο στα 5.000 μέτρα (2012, 2013) και στα 10.000 ανώμαλου δρόμου (2014, και αργότερα το 2018), κέρδισε τον πρώτο του ημιμαραθώνιο το 2016 και ήταν ο πρώτος Έλληνας που τερμάτισε στην περσινή κλασική διαδρομή, ακριβώς τέτοιες μέρες πέρυσι. Για την ποικιλία βέβαια, κέρδισε και πάλι τα 5.000 μέτρα το 2017.

Παραδέχομαι πως δεν τον ρώτησα αν ο επόμενος στόχος του πια είναι ο υπερμαραθώνιος. (Γιατί αυτό προτάσσει η εξέλιξή του -και η λογική). Αντιθέτως, ενόψει της προσπάθειάς του να κρατήσει τα σκήπτρα και να παραμείνει πρωταθλητής Ελλάδας στον Μαραθώνιο της Κυριακής (σ.σ. 11/11), οι ερωτήσεις ήταν ψυχολογίας, ψυχοσύνθεσης και μαραθωνίου.

“Δεν μπορώ να πω ότι (σ.σ. η αγάπη μου για τον στίβο) γεννήθηκε ξαφνικά. Έπαιζα και εγώ ποδόσφαιρο και μου άρεσε παρά πολύ. Έγιναν κάποιοι αγώνες τρεξίματος στο δημοτικό μου σχολείο και τους κέρδισα. Τότε, με βρήκε ο προπονητής του σωματείου στίβου που υπήρχε στην Άμφισσα και μου ζήτησε να πάω να παρακολουθήσω τις προπονήσεις που έκαναν. Δεν ήθελα στην αρχή. Μετά από δύο χρόνια με πίεσε ο πατέρας μου να δοκιμάσω και κάπως έτσι ξεκίνησα”.

Η αγάπη για τις μεγάλες αποστάσεις ήρθε κάπου στα 20 μου. Μου άρεσε να τρέχω πολλή ώρα και να σκέφτομαι ή να ακούω μουσική. Έβλεπα ότι οι άλλοι δυσκολεύονταν ή το θεωρούσαν τρελό. Για εμένα ήταν κάτι απόλυτα φυσιολογικό

“Το πρότυπο μου είναι ο Kenenisa Bekele (σ.σ. κάτοχος του παγκόσμιου και του ολυμπιακού ρεκόρ για τα 5.000 και τα 10.000 μέτρα) . Μου αρέσει πολύ σαν αθλητής, ίσως επειδή είναι και αυτός μυώδης όπως και εγώ για να κάνει αντοχή. Δεν είναι το κλασικό κενυατικό σώμα”.

“Γενικά μου αρέσει να χαλαρώνω πολύ πριν τον αγώνα. Μπορεί να πάω σε κάποιο σπίτι φίλων και να ξεχαστώ λιγάκι. Προσπαθώ να μην μπαίνω σε καλούπια και στρατιωτικές κινήσεις. Σίγουρα θα φάω υδατάνθρακα, το απαιτεί το αγώνισμα. Θα κοιμηθώ σχετικά νωρίς γιατί θα πρέπει να ξυπνήσω πολύ νωρίς (4 ώρες πριν τον αγώνα), θα φάω λίγο ακόμα φαγητό (υδατάνθρακα πάλι) και μετά θα ακούσω λίγη μουσική πίνοντας τον καφέ μου. Δεν κάνω κάτι περίεργο γενικά”.

“Φέτος ξεκίνησα την προετοιμασία μου αρχές Σεπτεμβρίου. Έτρεξα μαραθώνιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που έγινε στις 12 Αυγούστου στο Βερολίνο, όποτε χρειαζόμουν λίγη ξεκούραση. Επειδή ήταν μια προετοιμασία back-to-back δεν είχε πολλή εξειδίκευση. Πολλά χιλιόμετρα και συντήρηση. Πήγαν όλα καλά”. (σ.σ. ο Γκελαούζος τερμάτισε 44ος στον αγώνα, μπροστά και από τους δύο άλλους Έλληνες που συμμετείχαν)

“Δεν είμαι φαν κάποιας συγκεκριμένης διατροφής. Όταν βγάζω πολλά χιλιόμετρα και η προπόνηση πάει καλά, προσπαθώ να μη στερηθώ τίποτα. Αν 20 μέρες πριν είμαι στα κιλά που επιθυμώ, απλά προσέχω λίγο και μπαίνω στον αγώνα. Διαφορετικά, θα ακολουθήσω μια δίαιτα 2 εβδομάδων και τελευταίες μέρες πριν τον αγώνα, τρώω μόνο υδατάνθρακα”.

Εβδομαδιαία, σε περίοδο προετοιμασίας, βγάζω από 150 έως και 180 χιλιόμετρα. Η προπόνηση καθημερινά ποικίλλει

“Τα σημεία της διαδρομής του μαραθωνίου που έχω στο μυαλό μου ως check points ξεκινώντας την κούρσα είναι:

– το 15ο χιλιόμετρο, διότι από εκεί και μετά ξεκινάει ο αργός ρυθμός επειδή μπαίνουν οι ανηφόρες

– το 27ο χιλιόμετρο που βρίσκεται η δύσκολη ανηφόρα. Όσο πιο εύκολα τη βγάλω, τόσο πιο καλά τα πράγματα

– το 35ο χιλιόμετρο, που έχεις μπει στην Αθήνα και πλέον, όσο πιο γρήγορα πας, τόσο πιο γρήγορα θα φτάσεις στον τερματισμό”.

“Κατά τη διάρκεια του αγώνα σκέφτομαι διάφορα, που ποτέ δεν θυμάμαι στο τέλος. Ίσως όταν αρχίζει ο πόνος και η κούραση να κλειδώνω μόνο σε θετικές σκέψεις που θα συμβούν αν το παλέψω και καταφέρω αυτό που επιθυμώ”.

“Το μυαλό μπορεί να είναι και σύμμαχος, αλλά και εχθρός. Ανάλογα. Πρέπει να έχεις μάθει να ελέγχεις το μυαλό σου για να το κανείς σύμμαχο, αλλιώς τα πράγματα θα είναι δύσκολα και ειδικά σε ένα αγώνισμα όπως ο μαραθώνιος που το πνεύμα και η ψυχή είναι τα μόνα που σε κρατάνε”.

“Την τακτική του αγώνα τη βγάζω εκείνη την στιγμή ανάλογα με το πώς νιώθω και πώς βλέπω του αντιπάλους μου να νιώθουν μέσα στον αγώνα. Είμαι καλός σε αυτό”.

“Η πρώτη εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό ακόμα από τον περσινό μαραθώνιο είναι στο τέλος που τερμάτισα και ζήτησα να με αφήσουν λίγο ήρεμο γιατί νυστάζω. (γέλια) Ήταν μεγάλη η σωματική κόπωση και μάλλον ήμουν ένα δυο στάδια πριν λιποθυμήσω”.

Τρέχοντας μεγάλες αποστάσεις, έχω μάθει ότι έχω απίστευτη υπομονή. Κακό αυτό πολλές φορές, αν και βοηθάει

“Η σκέψη σχετικά με το ότι ο μαραθώνιος είναι άθλημα για μοναχικούς τύπους έχει αλλάξει. Όλοι οι αθλητές κάνουν προπόνηση σε γκρουπ. Δεν γίνεται να βγάζεις τόσα χιλιόμετρα χωρίς γκρουπ. Στον αγώνα, ό,τι ατομικό αγώνισμα και αν είναι θα είσαι μόνος, αλλά στην προπόνηση πρέπει να έχεις κάποιον δίπλα σου να συμπάσχει σε αυτό που κάνεις”.

“Ισχύει ότι μου αρέσει η ένταση και το άγχος. Δεν έχω σκεφτεί τι θα κάνω όταν σταματήσω να τρέχω. Ξέρω ότι θα ασχοληθώ με την προπονητική, αν όλα πάνε καλά. Μου αρέσει να βοηθάω τους άλλους γενικά και μου αρέσει και ο στίβος, άρα αν τα συνδυάσω αυτά, πιστεύω θα βγει κάτι καλό. Το άγχος και η ένταση θα υπάρχει πάντα μέσα από αυτά”.

Σύνθεση κεντρικής φωτογραφίας: Ειρήνη Αναδιώτη

Φωτογραφίες: Eurokinissi