Ο Ματίας Ιγκλέσιας ήθελε να σταματήσει το ποδόσφαιρο

Ο Ματίας Ιγκλέσιας είναι λίγο κρυωμένος. Καθόμαστε στον καναπέ της μάλλον πιο ήσυχης ρεσεψιόν ξενοδοχείου της λεωφόρου Συγγρού ακριβώς 24 ώρες πριν ο Αργεντίνος περάσει ως αλλαγή στο ματς με τον Ατρόμητο και δει την ομάδα του, τον Αστέρα Τρίπολης, να δέχεται ένα κρίσιμο γκολ μετά το 85’ ήδη για τέταρτη φορά σε επτά αγώνες φέτος. Του εύχομαι περαστικά και του λέω πως ελπίζω να μη χάσει το ματς με τον Ατρόμητο. Με ευχαριστεί και μου λέει πως ελπίζει να μη με κολλήσει.

Για περίπου μία ώρα, ένα από τα πιο συνεπώς κορυφαία αμυντικά χαφ του πρωταθλήματος, μιλάει για τις δέκα μέρες που σκέφτηκε να σταματήσει το ποδόσφαιρο, για τους διάσημους συμπαίκτες του στην Ατλέτικο Μαδρίτης Β’, για την παράνοια του να ζεις (ως ποδοσφαιριστής) στην Κίνα, για τον Γιώργο Δώνη, τον Νίκο Νταμπίζα και τις οικογένειές του. Αυτή που τον μεγάλωσε και αυτή που έφτιαξε ο ίδιος.

Μιλάει πραγματικά καλά ελληνικά, είναι πανύψηλος και σε κάθε τόσο χωράει στις προτάσεις του ένα ‘φίλε’ απευθυνόμενος σ’ εμένα. Το βλέμμα του είναι πεντακάθαρο, το ίδιο και αυτά που πιστεύει για τη ζωή, το ποδόσφαιρο, την ευτυχία και την προσωπική ευθύνη.

“Μεγάλωσα στη Μεντόσα και έχω μόνο καλές εικόνες από εκεί. Η Μεντόσα βρίσκεται πολύ κοντά στη Χιλή και απέχει 14 ώρες με αυτοκίνητο από το Μπουένος Άιρες. Είναι μια πόλη 2 εκατομμυρίων κατοίκων. Η αδερφή μου και εγώ ήμασταν τυχεροί, γιατί οι γονείς μας μας πρόσφεραν μια άνετη ζωή”.

“Ο μπαμπάς μου δούλευε ως χωροφύλακας (σ.σ. ‘χεντάρμε’, στα ισπανικά). Όταν δεν μπορεί η αστυνομία να ελέγξει μια κατάσταση, πηγαίνουν οι ‘χεντάρμε’. Η μαμά μάς πρόσεχε στο σπίτι. Έχω μεγαλώσει πολύ ωραία. Η μαμά ήταν πιο σκληρή από τον μπαμπά, αλλά τους ήταν πολύ εύκολο να μου βάλουν όρια, γιατί ήξερα ότι αν έκανα κάποια βλακεία, δεν θα πήγαινα να παίξω ποδόσφαιρο”.

Παίζω ποδόσφαιρο από τότε που θυμάμαι να περπατάω. Στις πρώτες φωτογραφίες μου παίζω ποδόσφαιρο. Μικρός, ήμουν Μπόκα Τζούνιορς, αλλά μετά πήγα να παίξω στη Νιούελς Ολντ Μπόις. Από τότε είμαι Νιούελς

“Στην πρώτη μου προπόνηση, όταν ήμουν 6-7 χρονών, έπαιξα τερματοφύλακας. Με βλέπει ο πατέρας μου από την κερκίδα, δεν λέει τίποτα και μετά την προπόνηση, μου κάνει, ‘αν θες να ξανακάνεις προπόνηση αύριο, δεν θα παίξεις τέρμα’. Και έτσι, τη δεύτερη μέρα έπαιξα σέντερ φορ. Ε, μετά πήγα αμυντικό χαφ και έμεινα εκεί”.

“Μέχρι τα 15, έπαιζα στην Άντες Ταγιέρες της Μεντόσα. Με διάλεξαν κάτι μάνατζερ και έφυγα στα 15 για το Ροσάριο. Το Ροσάριο είναι μια πιο μεγάλη πόλη πολύ κοντά στο Μπουένος Άιρες. Εκεί άλλαξε το μυαλό μου και αγάπησα τη Νιούελς. Πήγα δοκιμαστικά για μία εβδομάδα και με κράτησαν με συμβόλαιο”.

“Το σχολείο δεν μου άρεσε πολύ, αλλά έπρεπε να πηγαίνω. Στη Νιούελς είχαν σχολείο για τους παίκτες. Το πρωί σχολείο και το απόγευμα προπόνηση. (σ.σ. Το πρόγραμμα του Ιγκλέσιας στη Νιούελς μου θύμισε τους ‘Ατρόμητους’, την οριακά καλτ σειρά με τους Αργεντίνους μαθητές-ποδοσφαιριστές που βλέπαμε στην ΕΡΤ στα τέλη των ‘90s. Καταλαβαίνει) “ Ποιος δεν έβλεπε ‘Cebollitas’… Ήταν τρέλα. Να ξέρεις, η σειρά δείχνει πολύ καλά το πάθος των Αργεντίνων για το ποδόσφαιρο”.

“Μετά τη Νιούελς, πήγα στην Ατλέτικο Μαδρίτης Β’. Με το που πήγα, με έδωσαν δανεικό για έξι μήνες στην Τολέδο, στην τρίτη κατηγορία. Έπαιξα εκεί, παραλίγο να ανέβουμε κατηγορία, χάσαμε στον τελικό. Γύρισα στην Ατλέτικο και τα πήγα πολύ καλά. Εκεί είχα προπονητή τον Μεξικανό, Χαβιέ Αγκίρε. Στην Ατλέτικο έπαιζε ακόμα ο Τόρες, και τότε ήρθε ο Αγουέρο, είχαμε ομαδάρα. 2-3 φορές την εβδομάδα έκανα προπόνηση με αυτούς και τις υπόλοιπες με τη δεύτερη ομάδα”.

“Στη δεύτερη ομάδα ήταν τερματοφύλακας ο Ρομπέρτο και όταν ανέβηκε στην πρώτη ομάδα, έπαιζε ο Ντε Χέα. Ήταν πολύ νορμάλ παιδιά, ταπεινοί, δούλευαν πολύ. Καμιά φορά τους βλέπουμε στην τηλεόραση που μοιάζουν με σταρ. Είναι και σταρ, αλλά στην καθημερινότητα ήταν πολύ απλοί”.

“Ήμουν πολύ καλά στην Ατλέτικο και ο Αγκίρε μου είχε πει ότι μια μέρα θα παίξω στην πρώτη ομάδα αν συνεχίσω έτσι. Ξαφνικά, με παίρνει τηλέφωνο ο πατέρας μου. Η μάνα μου είχε καρκίνο. Γύρισα στην Αργεντινή, έκανε το χειρουργείο και πέθανε μετά από 15 μέρες”.

Τότε είπα ότι θα σταματήσω το ποδόσφαιρο. Δεν ήθελα να ξαναφύγω από το σπίτι, ήμουν 19-20 χρονών. Πέρασε μια εβδομάδα και μου λέει ο πατέρας μου, η μάνα σου ήθελε να παίξεις μπάλα, μην το αφήσεις τώρα, έχεις παλέψει τόσο

“Παίρνω την απόφαση να συνεχίσω, γυρνάω στην Ατλέτικο και μου λένε να ανανεώσουμε το συμβόλαιο. Έπαιρνα καλά χρήματα, αλλά όχι τόσα ώστε να κάνουν τη διαφορά. Είχα ακόμα έξι μήνες συμβόλαιο, οπότε τους είπα να δούμε τι θα κάνουμε όταν λήξει. Και τότε ήρθε μια πρόταση από τη Σέλτικ”.

“Όταν έπαιζε η εθνική Ισπανίας, εμείς είχαμε πάντα φιλικό με τους μεγάλους. Με είδαν τότε από τη Σέλτικ και μου πρότειναν να πάω για δοκιμή. Δέχτηκα, δεν ανανέωσα το συμβόλαιο με την Ατλέτικο, αλλά τότε η Σέλτικ ήταν για προετοιμασία στην Αμερική και έπρεπε να περιμένω δέκα μέρες πριν ταξιδέψω. Και τότε ήρθε η πρόταση από τη Λάρισα και ήρθα στην Ελλάδα”.

(ο Ιγκλέσιας μαρκάρει τον Χαβίτο σε ματς πρωταθλήματος Άρης-Λάρισα τη σεζόν 2009-10, φωτογραφία: Eurokinissi)

“Άλλαξε η ζωή μου. Μίλησα με τον Φάκου Πάρα, μου είπε, έλα θα είμαστε μαζί, το ίδιο και ο Σαρμιέντο. Με προπονητή τον Γιώργο Δώνη. Πολύ καλή ομάδα, κάναμε καταπληκτική χρονιά τότε. Από την πρώτη μέρα, ένιωθα πολύ καλά στην Ελλάδα. Είχα λίγο θέμα με τη γλώσσα, αλλά έμαθα από τότε, σιγά σιγά. Επειδή είχαμε τον Κλέιτον, τον Πάρα, τον Σαρμιέντο και δύο Ισπανούς, μιλούσα όλη την ώρα ισπανικά, και έγινε πιο εύκολη η προσαρμογή”.

“Τους πρώτους 4 μήνες ήμουν στον πάγκο, αλλά μετά ήμουν πάντα βασικός. Έμεινα πέντε χρόνια στη Λάρισα. Τη χρονιά που έπεσε, είχαμε κάποια θέματα, έκανα προσφυγή και έφυγα πριν τα Χριστούγεννα. Πήγα στον Ατρόμητο για 2,5 χρόνια και μετά στην Κίνα”.

Ο Δώνης είναι για μένα ο καλύτερος προπονητής στην Ελλάδα, με διαφορά. Δεν χρειάζεται να το πει κάποιος, αυτό φαίνεται στο γήπεδο. Ήμουν μικρός τότε και κάθε μέρα μάθαινα κάτι καινούργιο δίπλα του. Πώς να είμαι με την μπάλα, πώς να πρεσάρω. Ήταν ένα σχολείο για μένα, και μάλιστα στην καλύτερη ηλικία

“Έκατσα οκτώ μήνες στην Κίνα. Έπαιξα στην Τσανγκτσούν Γατάι, μια πολύ καλή ομάδα της πρώτης κατηγορίας. Στην Κίνα μπορούσες να χάσεις ή να κερδίσεις τους πάντες. Όλα τα ματς ήταν 50-50”.

“Το πιο δύσκολο εκεί ήταν το φαγητό και το κρύο. Το Τσανγκτσούν ήταν ακριβώς κάτω από τη Σιβηρία. Κάναμε προπόνηση στους -17 βαθμούς Κελσίου. Έμαθα λίγες λέξεις, είχαμε μεταφραστή και 2-3 Βραζιλιάνους στην ομάδα, αλλά κυρίως μιλούσαμε αγγλικά. Είχα δύο χρόνια συμβόλαιο, αλλά δεν μπορούσα να κάτσω τόσο”.

“Για να καταλάβεις, παίζαμε Κυριακή και φεύγαμε Πέμπτη από το σπίτι γιατί η Κίνα είναι πολύ μεγάλη. Είχαμε ταξίδι 6-7 ώρες. Φεύγαμε Πέμπτη, φτάναμε Παρασκευή, κάναμε προπόνηση το Σάββατο, την Κυριακή ματς, Δευτέρα ξεκινούσε το ταξίδι για πίσω και επιστρέφαμε σπίτι την Τρίτη. Στην πόλη μου μπορεί να είχε -17 και πηγαίναμε να παίξουμε στην Γουανγκτσουάν που είχε 33 βαθμούς με 100% υγρασία. Το κορμί σου δεν άντεχε”.

(ο Ιγκλέσιας σκοράρει με τη φανέλα της Γατάι στο 0:40 του βίντεο)

“Σαν εμπειρία ήταν πολύ ωραία, δεν έχω μετανιώσει που πήγα. Έσπασα το συμβόλαιο και ήρθα στον Αστέρα”.

“Η γυναίκα μου είναι Ισπανίδα. Γνωριστήκαμε στην Ισπανία μέσω μιας ξαδέρφης της και ήρθε στη Λάρισα μαζί μου. Έχω μια κόρη 2,5 χρονών που μας έχει αλλάξει τη ζωή. Θα το καταλάβεις όταν γίνεις πατέρας, ό,τι και να πω δεν φτάνει, πρέπει να το ζήσεις”.

Έχω φτάσει σε ένα σημείο που έχω βρει ισορροπία, είμαι πολύ καλά στον Αστέρα, είμαι πολλά χρόνια, θα κλείσω τα τέσσερα. Νιώθω ότι είμαι σπίτι μου

“5-10 μέρες το καλοκαίρι δεν κάνω τίποτα. Όταν πηγαίνω στην Αργεντινή, τρώω λίγο παραπάνω. Πάω πάντα Αργεντινή και Ισπανία, το μοιράζουμε. Μεντόσα και Βαρκελώνη. Τις πρώτες δέκα μέρες χαλαρώνω, παίρνω κάνα κιλό, αλλά μετά δεν μπορώ να σταματήσω την προπόνηση, γιατί δεν νιώθω καλά αν δεν κάνω. Κάνω μόνος μου ή πηγαίνω να παίξω με τους φίλους μου. Είναι συνήθεια πια”.

“Νομίζω ότι αν δεν κάνω προπόνηση, δεν μπορώ να φάω, να διασκεδάσω, δεν είμαι άνετος. Ξυπνάω το πρωί, κάνω προπόνηση και μετά ξεκουράζομαι”.

“Το ματς που θα έχω να λέω στην κόρη μου; Πολύ δύσκολη ερώτηση. Μάλλον το (σ.σ. περσινό) 3-2 με τον ΠΑΟΚ. Ήταν ένα πολύ δύσκολο παιχνίδι αλλά παίξαμε πολύ καλά. Έβαλα το γκολ στο 97’, ενώ στο 93’ έκανα το πέναλτι, που νομίζω ότι δεν ήταν τίποτα. Τρελάθηκα με το γκολ”.

“Ξέρεις με ποιον έμαθα πάρα πολλά; Με τον Νίκο Νταμπίζα στη Λάρισα. Ήταν για μένα ένας παίκτης που στα μάτια μου ήταν ένας κανονικός αρχηγός, με πειθαρχία, επαγγελματισμό. Τον έβλεπα και ένιωθα ότι αυτός είναι ο δρόμος που πρέπει να πάρω. Όταν είσαι μικρός, πρέπει να μαθαίνεις. Και ο Νταμπίζας με βοήθησε πάρα πολύ”.

“Δεν έχω αποφασίσει τι θα κάνω μετά το ποδόσφαιρο. Αλλά αν συνεχίσω, θα ήθελα να δουλέψω με τα παιδιά. Αυτό θα μου άρεσε πιο πολύ”.

“Η γυναίκα μου έχει σπουδάσει, αλλά δεν δουλεύει. Είναι πάντα δίπλα μου. Τώρα μεγαλώνει η κόρη μου και πραγματικά είμαι πολύ τυχερός που έχω τη γυναίκα μου. Βέβαια, εκείνη έμαθε κινέζικα, μιλάει ελληνικά, ό,τι μπορεί το κάνει, της αρέσει πολύ να μαθαίνει πράγματα”.

“Στην Ελλάδα μου αρέσει ο τρόπος ζωής που έχετε. Βλέπετε τους φίλους σας, δεν περιμένετε να έρθει το Σαββατοκύριακο για να πάτε για φαγητό ή για καφέ. Μου αρέσει η σχέση που έχετε μεταξύ σας, ο καιρός, τα νησιά, η θάλασσα. Νομίζω ότι πρέπει να εκτιμάτε πιο πολύ τη χώρα σας”.

“Η κρίση με πόνεσε πολύ γιατί ένιωθα όπως και στην Αργεντινή. Όταν είσαι τόσο καιρό σε μια χώρα, νιώθεις ότι είναι σπίτι σου. Έζησα και στην Αργεντινή το να κλείνουν οι τράπεζες, το να μην μπορείς να πάρεις τα λεφτά σου”.

Το να αυτοκτονεί κάποιος στο Σύνταγμα το έτος 2012 είναι πολύ σκληρό, δεν μπορεί να γίνεται

“Η αδερφή μου είναι τέσσερα χρόνια μικρότερη, ζει στην Αργεντινή, έχει δύο παιδιά και δουλεύει σε ένα κέντρο αισθητικής. Έχει να έρθει 3-4 χρόνια στην Ελλάδα, λόγω της δουλειάς και των παιδιών. Αλλά πηγαίνουμε εμείς. Ο πατέρας μου έρχεται πιο συχνά. Πριν 6 μήνες βγήκε στη σύνταξη, είναι 62. Θέλει να είναι σπίτι, κοντά στην αδερφή μου αλλά έρχεται. Ο μπαμπάς είναι οπαδός της Σαν Λορέντζο. Μπόκα Τζούνιορς ήταν η μαμά και ο θείος μου”.

“Έχω παίξει στο Μπομπονέρα, με τη δεύτερη ομάδα της Νιούελς. Τρελό φίλε. Όταν τέλειωνε το παιχνίδι μας, έβλεπες το γήπεδο γεμάτο σιγά σιγά, γιατί αμέσως μετά έπαιζαν οι μεγάλοι. Κάναμε μπάνιο και βγήκαμε να δούμε το παιχνίδι. Νομίζω ότι είναι το πιο εντυπωσιακό γήπεδο που έχω παίξει”.

“Το αργεντίνικο ποδόσφαιρο έχει πιο πολύ ξύλο από το ελληνικό. Και είναι πιο τρελός ο ρυθμός του. Χαίρομαι γιατί έφτιαξε αρκετά το πρωτάθλημα, αλλά η εθνική θέλει δουλειά. Δεν γίνεται να τα περιμένεις όλα από έναν άνθρωπο, το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει πολύ. Στην Μπαρτσελόνα, ο Μέσι είχε τον Τσάβι, τον Ινιέστα, τον Πουγιόλ. Είχαν μια βάση, μια ιδέα. Εμείς δεν είχαμε τίποτα. Φταίει και ο Σαμπαόλι, αλλά μπορεί να μην τον άφησαν να κάνει ό,τι ήθελε, δεν ξέρω”.

“Πάντα θες το κάτι παραπάνω στην καριέρα σου, αλλά δεν είναι στο χέρι σου το και γι’ αυτό δεν μπορείς να τρελαθείς”.

“Ποτέ δεν σταμάτησα να δουλεύω και είμαι πολύ χαρούμενος στον Αστέρα. Πρέπει να πάει καλύτερα η ομάδα γαμώτο. Δεν είναι δικαιολογία τα πέναλτι. Δεν μου αρέσει η αδικία, είναι σαν να βάζουν το χέρι στην τσέπη σου, αλλά δεν θέλω να μιλάω για τους διαιτητές. Πιστεύω ότι εμείς πρέπει να κάνουμε κάτι παραπάνω. Εγώ είμαι ο πρώτος που πρέπει. Εγώ πρέπει να βοηθήσω πιο πολύ. Και όλοι πρέπει να σκέφτονται έτσι”.

Έχω φτάσει πολλές φορές κοντά σε μία από τις μεγάλες ομάδες. Όταν ήμουν στη Λάρισα, με ήθελε ο Ολυμπιακός, αλλά ζήτησε πολλά λεφτά η ομάδα και δεν προχώρησε. Μετά η ΑΕΚ, ο Παναθηναϊκός, αλλά πάλι το ίδιο. Όταν ήμουν στον Ατρόμητο, με ήθελε ο ΠΑΟΚ

“Ο Αστέρας έχει έναν στόχο πάντα. Να είναι ψηλά. Ξέρουμε ότι φέτος είναι πιο δύσκολο από πέρυσι αλλά ο στόχος μας δεν έχει αλλάξει. Δεν πρέπει να λέμε δικαιολογίες. Δεν είναι τυχαίο το να την πατάς πάντα στις καθυστερήσεις. Πρέπει να μάθουμε από αυτό. Βλέπω ότι είμαστε καλά παιδιά, πολύ καιρό μαζί και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Μια μέρα θα γυρίσει, και όταν γυρίσει, όλα θα πάνε πολύ καλά”.

Στη μέσα πλευρά του δεξιού του μπράτσου, υπάρχει μια φράση ‘χτυπημένη’ στα ισπανικά και ένα χελιδόνι που κρατάει με το στόμα του τον αριθμό 42. Το τατουάζ γράφει “Μάνα μου, θα είσαι πάντα στην καρδιά μου”. Η μητέρα του πέθανε μόλις στα 42, και αυτό είναι το νούμερο που είχε διαλέξει ο Ματίας όταν ήρθε να παίξει στη Λάρισα. Από τότε έχουν περάσει 11 χρόνια, τα 10 εκ των οποίων, ο Ιγκλέσιας τα έχει περάσει στην Ελλάδα.

Δηλαδή σπίτι του.

(φωτογραφίες: Ευάγγελος Έξαρχος)

(επεξεργασία κεντρικής φωτογραφίας: Ειρήνη Αναδιώτη)